De puntjes op de i (deel 2)

Inleiding

Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!

Rock Leader

‘Shit, was het zo moeilijk?!’ roep ik geschrokken, wanneer Jessie* en Nilsson opgewonden over hun eerste assessmentdag vertellen. ‘Maar jullie weten nog veel meer dan ik!’ ‘Ja, Jenny is echt heel streng…’ zegt Don over de assessor voor het wandelgedeelte. ‘Jenny is such a bitch!’ valt Chleo hem bij. ‘Álles dat we hebben geleerd is fout!’ kakelt Jessie er weer doorheen. ‘En ze wilde dat we allerlei dingen over vogels wisten die we nooit hebben gehoord en ze ging allerlei ingewikkelde dingen over wolken vragen!’ ‘Ja Mats, weet je nog dat we “sphagnum moss” hadden gevonden? Dat blijkt dus helemaal geen sphagnum moss te zijn geweest, Jenny wees een heel ander plantje aan!’ ‘MAAR WAAR HEB IK MIJN BILLEN DAN MEE AFGEVEEGD?’ roept Mats en we barsten allemaal in lachen uit. Tijdens een onze langste hikes moest Mats heel nodig poepen, maar hij had geen wc-papier meer. Benny wees toen op een wollig groen plantje en zei: ‘Dit is Sphagnum Moss, een hele zachte mos met antibacteriële eigenschappen. Het werd vroeger ook wel als wc-papier of menstruatieverband gebruikt. Dus Mats, als je echt omhoog zit…’

(*Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)

‘Nou, klimmen ging vandaag gelukkig wel goed,’ zeg ik. ‘Assessor Mike is echt heel tof.’ ‘Ja jongens, Mike is zo chill!’ knikt Mats. ‘Het voelde bijna niet alsof we geëxamineerd werden!’ Mike, een ervaren oudere docent van een sportopleiding in Greymouth, pakte het constructief aan. Hij keek naar onze vaardigheden, maar liet ons ook nieuwe technieken zien en gaf suggesties voor hoe we bepaalde details anders kunnen doen. Zijn rust en positiviteit werkten heel geruststellend. Morgen hebben we nog één dag met cliënten erbij, maar ik ga er eigenlijk al vanuit dat ik dit assessment wel gehaald heb. De volgende dag blijkt dat inderdaad ook zo te zijn. Ik krijg een digitaal certificaat en een beoordelingsformulier waarop Mike heeft geschreven: ‘Jorinde has a wonderful manner with people that makes them feel at ease immediately and this sets the scene for a successful session. She is technically competent and looking to learn and improve wherever possible.’ En daarmee ben ik nu officieel Rock Leader’! Ga je met mij mee klimmen?

Spontane actie!

Later die avond scroll ik wat door een Facebookgroep waar backpackers hun auto’s verkopen, gewoon om alvast te zien wat er te krijgen is. Als ik in het land mag blijven, wil ik een auto aanschaffen om mee rond te reizen. Met een levendige handel in tweedehands voertuigen, is dat in Nieuw-Zeeland een stuk betaalbaarder dan in Nederland en daarbij veel goedkoper dan huren. Vooral de (mini)vans waar je ook mee kunt kamperen op gratis campsites lijken me handig. Al snel zie ik een paar geschikte opties voorbij komen die ik eigenlijk wel zou willen, allemaal grote wagens met een bed en een klein keukentje achterin. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik weet nog helemaal niet of ik mijn visum krijg, moet ik nu dan wel naar een auto kijken?’ vraag ik mezelf, terwijl ik tegelijk al informatie aan het opzoeken ben over de aankoop van een auto in Nieuw-Zeeland. ‘Ach, reageren kan altijd!’ bedenk ik. ‘Waarschijnlijk krijg ik toch geen respons.’ Spontaan typ ik een bericht aan ene ‘Barney’ over zijn Toyota Estima: ‘Hi! Is your car still available? I might be interested! I am currently still in Queenstown and would love to take a look tomorrow if you are in the area.’

Binnen twintig minuten krijg ik antwoord: ‘Hi Jorinde! It certainly is still available! Happy for you to come to our campsite tomorrow and take a look no problems! Is the morning okay?’ Mijn hart begint sneller te kloppen, dat ging soepeler dan verwacht! Tja, nu moet ik maar doorzetten ook. Uiteindelijk spreken we af dat Barney en zijn vriendin Ellie om elf uur naar mijn huis toe komen voor een bezichtiging.

‘Rustig maar, je gaat alleen maar even kijken naar de auto,’ probeer ik mijn zenuwen te kalmeren. ‘Je gaat niet meteen kopen.’ Toch merk ik dat ik me ook wil voorbereiden op een aankoop. Ik heb nog nooit een auto gekocht en ik heb geen idee waar ik op moet letten. Wie kan ik meenemen als extra paar ogen? Op dit soort momenten vind ik het toch wel lastig dat ik alleen aan de andere kant van de wereld zit; als ik in Nederland zou zijn zou ik nu mijn (stief)vader of moeder of broer meevragen, of zelfs een kritisch ingestelde vriendin. ‘Ik wou dat Kevin hier nog was,’ denk ik voor de zoveelste maal. ‘Hem zou ik absoluut vertrouwen in deze situatie.’ Jessie of Nilsson lijken me ook allebei goede medestanders, maar zij hebben morgen hun klimassessment en zijn de hele dag weg. ‘Jessie, heeft Jake morgen ook een dag vrij?’ roep ik de woonkamer in. ‘Ja, hoezo?’ ‘Weet je of hij iets van auto’s af weet?’ Jessie, die goed bevriend is geraakt met de Australiër uit de andere groep, zegt dat Jake zelf zijn eigen auto helemaal heeft opgeknapt dus dat zie ik maar als een goed teken. Daarnaast lijkt hij me een fijne kalme aanwezigheid en met zijn lange gespierde bouw een indrukwekkende back-up voor bij een onderhandeling. Alhoewel Jake en ik elkaar helemaal niet zo goed kennen, lijkt hij het niet vreemd te vinden dat ik hem mee vraag en hij belooft morgenochtend klaar te staan.

Ellie en Barney zijn duidelijk op vakantie, te zien aan hun teva’s, gekreukelde wandelbroeken en roodverbrande wangen. Hun auto, de ster van de show, is een lelijke witte wagen die me een beetje doet denken aan een ruimteschip. Uit de advertentie weet ik al dat het een Toyota Estima uit 1999 is met 291 duizend kilometer op de teller. Daarmee is het een oudje, maar tijdens mijn speurtocht op het internet heb ik gezien dat deze auto’s goed gebouwd zijn en een lange levensduur hebben. Nieuwsgierig kijk ik onder de motorkap, niet wetend waar ik eigenlijk naar op zoek ben. ‘It drives great!’ zegt Barney enthousiast. ‘We hebben er nog geen enkel probleem mee gehad.’ Terwijl we een rondje om het voertuig lopen wijst hij naar een paar lelijke plekjes in de lak. ‘Tja, je kunt zien dat het een oudere auto is, maar bij de laatste keuring is hij helemaal in orde gebleken.’ Hij schuift de grote zijdeur open, die soepel lijkt te bewegen. ‘En dit is waar het natuurlijk allemaal om draait!’ Het achterste gedeelte van de auto vormt een kleine zitkamer, met twee banken en een tafel. Aan het plafond hangt een snoer met ledlampjes en kleurige kussentjes en gordijntjes geven het een knusse sfeer.’ ‘Kijk, hier onder de zittingen heb je veel opslagruimte.’ Barney tilt de klep van een van de banken op. ‘En je kunt er super makkelijk een tweepersoonsbed van maken!’ vult Ellie enthousiast aan. ‘Het is echt heel ruim en comfortabel, wij slapen nu al een maand elke nacht in de auto.’ We lopen naar de achterkant en Barney laat het kleine keukentje zien dat daar gemonteerd is. ‘Hier zit een tank voor vers water en een aparte tank voor waterafvoer,’ hij pompt de kraan om te laten zien hoe het systeem werkt. ‘En hier is het gasstelletje. Je krijgt alles erbij, al het servies en de pannen en het beddengoed enzo.’ Ik knik, bij de advertentie zat een indrukwekkende lijst aan spullen die bij de auto kwamen. Eigenlijk alles wat ik nodig heb om meteen op pad te kunnen gaan, inclusief campingstoelen, schoonmaakspullen en een basilicumplantje.’ Barney en Ellie zijn ook vooral heel enthousiast over de enorme powerbank, waarmee zij al hun apparaten onderweg opladen om op afstand nog een beetje te kunnen werken.

Barney en ik stappen in voor een proefritje en laten Jake en Ellie op de stoep achter. Nerveus start ik de auto. Het is inmiddels alweer meer dan een half jaar geleden dat ik heb gereden en onder deze omstandigheden (in een vreemde auto, met een onbekende toeschouwer en aan de linkerkant van de weg) vind ik het best spannend. Gelukkig maar dat het geen handgeschakelde auto is, want met mijn linkerhand schakelen zie ik echt niet zitten!

Zonder problemen rijden we weg, verder de heuvel op. De auto rijdt inderdaad soepel en snort rustig omhoog. ‘Op steile stukken gaat hij niet al te snel,’ zegt Barney eerlijk. ‘Daaraan merk je toch dat hij al wat ouder is. Maar hij komt er wel altijd hoor!’ Bovenaan keren we om (een uitdaging met dit bakbeest) en we rijden de helling weer af. We zwaaien naar Ellie en Jake en draaien de drukke tweebaansweg langs het meer op.

Terwijl ik probeer op te letten of de remmen het goed doen, of het stuur soepel draait en of er geen gekke geluiden te horen zijn, vertelt Barney iets meer over hun reis. Ellie en hij zijn nu bijna een maand op vakantie en gaan volgende week terug naar Engeland. De auto hebben ze meteen na aankomst in Auckland gekocht en ze zijn er over bijna de hele lengte van Nieuw-Zeeland mee naar Queenstown gereden langs alle prachtige bezienswaardigheden. Onderweg hebben ze zo veel mogelijk op de gratis campings gestaan en zelf gekookt, waardoor ze veel geld hebben bespaard. ‘Benzine viel me ook mee,’ zegt Barney. ‘De auto rijdt zuinig.’

Ik ben inmiddels helemaal trots op mezelf dat het links rijden zo goed gaat, maar in de laatste honderd meter val ik toch nog door de mand. Terwijl ik voorsorteer voor de afslag naar ons huis, maak ik de klassieke fout door de ruitenwissers aan te klikken in plaats van het knipperlicht. ‘Oeps, die hendels zijn omgewisseld in een Engelse auto!’ lach ik beschaamd en ik draai rechtsaf de lege weg op. Barney is een moment stil en zegt dan: ‘Vergeet niet om links te rijden hè!’ Oeps!

Jake en Ellie staan nog op de stoep waar we ze achter hebben gelaten. Inmiddels spettert het een beetje en ik bedenk me dat ik echt niet moet vergeten om Jake extra te bedanken dat hij voor mij een half uur in de regen heeft gestaan. We stappen uit en peinzend kijk ik naar het lelijke witte ruimteschip. Dit is het moment van de waarheid. Dit is de allereerste auto die ik bekijk en ik had me voorgenomen om hem niet meteen te kopen. Er is nog steeds een kans dat ik Nieuw-Zeeland over anderhalve week moet verlaten, omdat ik mijn visum toch niet krijg en dan heb ik niets aan een auto. Maar… Ik kan niet ontkennen dat de wagen goed rijdt en alles heeft dat nodig is voor mijn volgende avontuur. Ik ga ervanuit dat ik mijn visum gewoon krijg en anders kan ik de auto altijd weer verkopen. En wie weet wanneer er nog zo’n goede optie voorbij komt? Eigenlijk wil ik hem gewoon!

‘Ik ben zeker geïnteresseerd,’ zeg ik. ‘Maar laten we het nog even over de prijs hebben…’ Ik zie Barney en Ellie benauwd kijken en ik voel me bijna een beetje schuldig. Volgens mij zijn dit gewoon echt lieve en oprechte mensen. Toch ben ik vastberaden om te onderhandelen en daar weet ik dan wél weer veel van af, omdat ik me er tijdens mijn studie in gespecialiseerd heb. ‘Jullie vragen 7500 dollar, maar ik heb soortgelijke auto’s gezien die voor 6000 verkocht worden,’ zeg ik eerlijk. ‘Wat vinden jullie van 6500 dollar?’ Barney schudt zijn hoofd. ‘We hebben hem zelf voor 8000 gekocht, dus we willen niet zo veel verlies maken. 7200?’ ‘En je krijgt er zo veel bij, er zit zelfs een blikopener in!’ roept Ellie gepassioneerd. Ik kijk naar Jake. ‘Wat vind jij ervan?’ Dit is zijn moment om mij te steunen zodat ik de onderhandeling kan doorzetten. ‘Tja, het is wel een hele complete deal…’ zegt hij. ‘En de auto lijkt in orde te zijn. Dus ik weet niet… misschien is het wel een goede prijs?’ Oh Jake, dat was dus precies niet wat je moest zeggen! Ik houd mijn gezicht neutraal en blijf vasthouden. ‘6700? En ik kan flexibel zijn qua tijd, mochten jullie hem nog een paar dagen willen gebruiken.’

Uiteindelijk landen we op 6900 dollar én een volle tank benzine en de afspraak dat Barney en Ellie de auto nog een week gebruiken. Om me in te dekken regel ik ook dat ik vooraf nog een keuring laat doen op eventuele mechanische problemen. We schudden erop, ik doe een aanbetaling en dan is het officieel: ik heb net mijn allereerste eigen auto gekocht!

Bush Leader

Nog high van de opwinding van de vorige dag ga ik naar de eerste dag van het wandelassessment met de beruchte Jenny. Vandaag moeten we onze persoonlijke vaardigheden laten zien en morgen gaan we weer met een groepje klanten op stap.

Jenny is een jonge blonde vrouw met een lange groene regenjas, een serieus gezicht en een stevige handdruk. Misschien komt het door de verhalen van de anderen, maar ik voel me meteen geïntimideerd. Toch probeer ik een vriendelijk gesprek aan te knopen, terwijl we het pad van de Routeburn op lopen. ‘Oh trouwens, dit is een Astelia Flax,’ zeg ik, terwijl ik wijs op een plant met lange smalle bladeren die vlak naast het pad staat. ‘Dat kun je zien aan de soort W-vorm in het blad. Door Maori mensen werd deze plant ook wel gebruikt als waterdicht materiaal,voel maar hoe glad en plastic-achtig de structuur is.’ Jenny knikt goedkeurend en inwendig doe ik een overwinningsdansje. Gelukkig, niet álles dat we geleerd hebben is fout.

Terwijl we stevig doorlopen wijzen we nog op verschillende andere planten en leggen we op Jenny’s verzoek uit hoe een kaart werkt. ‘Horen jullie die vogel?’ vraagt ze ineens en ze blijft stil staan. Ik spits mijn oren. Goh ja, dat gefluit was me nog niet eens opgevallen. ‘Wie weet wat voor soort dat is?’ vraagt Jenny als een echte examinator. Mats, Tom en ik kijken haar schaapachtig aan en schudden ons hoofd. Het gefluit verdwijnt in de verte en we lopen weer verder. ‘That was a bellbird!’ vertelt Jenny ons. ‘Dat jullie die niet kennen, het is een vogel die bekend staat om zijn prachtige zang.’ Dan ritselt er wat in de begroeiing naast ons en een piepklein groenbruin vogeltje met een pluizig rond lijfje en een kort staartje hupt naar het uiteinde van een takje. ‘Weten jullie dan wat dat voor vogeltje is?’ vraagt Jenny en weer schudden we ons hoofd. Volgens mij zou ze inmiddels toch wel moeten beseffen dat onze groep niets over vogels geleerd heeft. ‘Dat is een rifleman, het allerkleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Fun fact: een rifleman weegt maar net zo veel als twee pinda m[e-38]m's!’ ‘Oh wow!’ reageer ik. ‘Dat is echt heel weinig! En is het niet ook zo dat een rifleman zo heet, omdat ze dezelfde kleuren hebben als het uniform van het Nieuw-Zeelandse leger?’ Ik herinner me ineens dat Benny ooit zoiets heeft gezegd. Jenny haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik niet.’ We lopen een stukje in stilte en dan vraagt ze: ‘En stel nou dat ik in dit soort landschappen ga wandelen hè, of misschien wat hoger in de bergen. Wat voor een grote papegaaien zou ik hier dan kunnen zien?’ Wij kijken haar allemaal weer blanco aan. Grote papegaaien? Waar heeft ze het over? Snapt ze het nou nog niet, wij weten niets over vogels! Dan herinner ik me die ene wandeltocht waar Benny ‘s ochtends zei ‘Hoor je gekrijs? Dat is een …, een bijzondere Nieuw-Zeelandse alpine papegaai. Maar ja, hoe heette dat beest ook al weer?’ ‘Ja, ik weet wat je bedoelt,’ zeg ik. ‘Maar ik kan je de naam niet vertellen.’ Jenny kijkt me aan alsof ik echt heel dom ben. ‘Heb je die niet gezien? Het zijn echt typisch Nieuw-Zeelandse vogels, heel mooi ook. Met prachtige rode vleugels.’ Ik schud mijn hoofd. ‘We hebben niet echt over vogels geleerd.’ ‘Nou, als gids heb je die informatie wel nodig hoor.’ reageert Jenny koeltjes. ‘Dat is een van de dingen die de tocht leuk maken voor je klanten. Ik ga nog wel met Mike overleggen hoe erg het is dat jullie dit niet weten…’

Jeetje, nou voel ik me toch wat zenuwachtig! Wat een verschil met het klimassessment, waar Mike ons juist vol enthousiasme leek te steunen. Bij Jenny heb ik juist het gevoel alsof ze constant op zoek is naar een reden om ons niet te laten slagen…

We volgen het pad de helling op en lopen nu langs de afgrond, met uitzicht op de prachtige riviervallei. ‘Ik heb nu een paar individuele vragen voor jullie,’ zegt Jenny, terwijl we weer dalen. ‘Jorinde, blijf jij even bij mij? Lopen jullie maar een stukje vooruit, jongens.’ Oh jee, wat gaat er nu weer komen? Terwijl we rustiger achteraan lopen, wijst Jenny naar de lucht. ‘Hoe noem je dat soort wolken?’ Het is vandaag beter weer dan verwacht en de lucht is diepblauw, met her en der plukjes wit. Mijn hersenen kraken terwijl ik het antwoord op de vraag probeer te vinden. We hebben het wel over het weer gehad, maar ik vind het niet interessant en dus is het niet goed blijven hangen. Jenny vult nog aan: ‘En wat vertelt het je als je dit soort wolken ziet?’ Ik bluf me er uiteindelijk doorheen en hang een verhaal op dat misschien wel een beetje klopt. En ook wanneer ze een weersituatie schetst en vraagt wat ik in die situatie zou doen, zuig ik een antwoord uit mijn duim. Het lijkt in ieder geval goed genoeg te zijn, want met een kort knikje laat ze me met rust om Mats lastig te vallen. Ik slaak een zucht van verlichting.

Wanneer we een paar uur later zitten te lunchen vertelt Jenny ons meer over haar eigen werk als gids in dit gebied. Door de manier waarop ze er over vertelt is het duidelijk dat ze gepassioneerd is over haar vak en ik begrijp beter waarom ze zulke hoge eisen stelt. Ze wil de kwaliteit van de gidsen die hier werken volgens mij graag hoog houden. Ook ontdek ik dat Jenny onder haar koele uitstraling best humor heeft, zoals wanneer ze wijst op een plukje mos en zegt: ‘Dat is dus Sphagnum Moss. En nee Mats, ik weet niet waar jij je billen mee af hebt geveegd.’

Of wanneer ze even later droog opmerkt: ‘Jullie hebben duidelijk geleerd om goed voor de deelnemers te zorgen, maar je mag er ook best vanuit gaan dat het volwassenen zijn die niet de afgrond in lopen hoor. Je hoeft niet (zoals sommigen van de andere groep) om de vijf minuten te vragen of iedereen wel goed drinkt, dat is irritant.’ Wij grinniken, het is inderdaad een irritante tick van Don om om de drie seconden te vragen of iedereen nog wel genoeg drinkt.

Ook leer ik veel van Jenny, die een schat aan informatie heeft over de Routeburn trail en de lokale flora en fauna. Ze vertelt dat een deel van het pad ooit aangelegd is door mijnwerkers, die dachten een route aan te kunnen leggen helemaal naar de kust, om hun goud te verschepen naar banken in Australië. Toen ze al een eind van de route hadden uitgehakt, bleek er echter een onoverkomelijke bergkam tussen te zitten waardoor het plan op niets uitliep. Ze wijst naar de gekke, met mos begroeide muurtjes en steenhopen die langs de route liggen en die duidelijk door mensenhanden zijn gemaakt. ‘Overblijfselen uit die tijd.’ Even later pauzeert Jenny bij een boom die met lichtgroene verdroogde korstmossen begroeid is en giet voorzichtig wat water op de plekken. Voor onze ogen verkleurt de korstmos naar een gezonde kleur donker groen, alsof het tot leven komt. Wat een cool trucje!

Ik begin net wat enthousiaster over Jenny te worden als ze ons tot stilstand brengt voor de rivier. We staan aan de oever naast de hangbrug. ‘Voor jullie certificaat moeten jullie ook kennis hebben over het doorkruizen van een ondiepe rivier, dus ik ga jullie nu een voor een vragen hoe je dat doet.’ Ze neemt mij terzijde en ik vertel over het uitkiezen van een veilige plaats om over te steken, waar het water niet te snel stroomt en waar het helder genoeg is om de bodem te zien. Ook heb ik het over het aanhouden van je schoenen om je voeten veilig te houden en dat het niet verstandig is om van steen tot steen te springen vanwege risico op uitglijden. Volgens mij geef ik een compleet antwoord en ik verwacht dat we nu over de brug gaan oversteken, maar Jenny zegt: ‘Oke, nu mogen jullie het demonstreren. Steek hier maar over. En ik wil dat jullie vanuit je rol als gids elkaar helpen.’ Verlangend kijk ik naar de brug. Dit voelt een beetje overdreven. Ik heb echt geen zin om nu doorweekte schoenen te krijgen, als ik morgen nog de hele dag met klanten moet lopen. Maar goed, zij is de examinator en ik heb het idee dat ik wel moet. Gelukkig is de rivier hier maar een meter of vier breed en als ik een beetje strategisch stap kan ik misschien redelijk droog overkomen. Tom en Mats gaan me voor en we helpen elkaar vlot naar de overkant. Daarna is het mijn beurt om Jenny te helpen. Ik ben vlak naast een diepere stroming gaan staan, zodat het water nog net mijn schoenen van boven niet in loopt. Als zij nu een beetje doorloopt, kan ik weer de kant op voordat het leer van mijn bergschoenen doorweekt is.

Jenny werpt een blik op mijn strategische positie en speelt dan alsof zij het als klant heel eng vindt om het water over te steken. Ze treuzelt, wankelt, grijpt mijn arm vast, doet alsof ze omvalt en dwingt me een stap vooruit te zetten het diepere water in. Vlak voordat ik de droge oever op kan lopen voel ik het koude rivierwater via de bovenkant van mijn schoen naar binnen stromen en mijn schoen vullen. Aaaargh! Dat was echt heel gemeen! Ik houd mijn gefrustreerde gedachten maar voor mezelf; ik moet de assessor nog even te vriend houden.

Nog één assessment te gaan en vandaag nemen we weer een groepje toeristen mee op pad. Onderweg naar de Routeburn rijden we op een van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland: de kronkelende weg langs het Wakatipu meer. Het is een heldere dag en we worden getrakteerd op eindeloze uitzichten op de prachtige bergen en het blauwe water. Zelfs na drie maanden in deze omgeving blijft dit uitzicht me vullen met bewondering.

De wandeltocht verloopt soepel. We genieten samen met de deelnemers van de mooie route, wijzen op interessante plantjes en proberen een beetje voor iedereen te zorgen. Tijdens de lunch praten we over geschikt voedsel om mee te wandelen, zoals producten die veel eiwitten bevatten. En we vertellen over de leave no trace principes die bedoeld zijn om de natuur te beschermen. Leave no trace bestaat uit zeven principes: “Plan ahead and prepare”, zodat je weet wat risico’s en regels zijn in het gebied waar je bent. “Travel and camp on durable surfaces, zodat je geen schade berokkent door waar je loopt of slaapt. “Dispose of waste properly”, dus neem je afval mee of verbrand waar mogelijk. “Minimize campfire impacts”, start niet per ongeluk een bosbrand. “Respect wildlife”, jij bent de gast, de beestjes leven hier. En “be considerate of other visitors”, je deelt het gebied met elkaar. Om ook nog een beetje luchtigheid te brengen, spelen we nog even met de emergency shelter die we mee hebben, een grote oranje tent die je met een soort hoepla beweging gezamenlijk opzet. Het doet me altijd een beetje denken aan dat spel op de basisschool, waarbij je met een grote parachute een bal kon laten stuiteren. Wanneer we uiteindelijk allemaal hutjemutje binnen de tent zitten, kijken de deelnemers ons verwachtingsvol aan. ‘En weet je wat nu nog het leukste is?’ zeg ik en ik laat een moment stilte vallen. ‘De laatste uit de tent trakteert op de drankjes!’ Lachend gooit iedereen het doek van zich af en kruipt snel naar buiten.

Wanneer het mijn beurt is om te de groep te leiden trek ik alles uit de kast om Jenny te laten zien dat ik deelnemers een interessante tocht kan bezorgen. ‘Zien jullie dat kleine pluizige vogeltje?’ wijs ik. ‘Dat is een rifleman, het kleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Een rifleman weegt maar net zoveel als twee pinda m[e-38]m’s!’ Ik zie Jenny glimlachen, omdat ik haar eigen weetje hergebruik. Terwijl we lopen, speur ik om me heen naar nog meer interessante dingen om aan te wijzen. De meest iconische soorten hebben we nu al wel gehad: de lancewood heeft Mats al ingepikt en Tom kaapte de peperplant (horopito) voor me weg. Het leuke aan die plant is om klanten een van de naar peper smakende blaadjes te laten proeven en hun gezicht te zien vertrekken. Nu ben ik op zoek naar een beech tree, een bomensoort waar Nieuw-Zeeland om bekend staat. Beechtrees zijn langzaam groeiende bomen, die houden van een vochtige ondergrond. Om te kunnen groeien op de rotsige ondergrond, hebben ze uitgestrekte oppervlakkige wortelsystemen vol holtes en gekke vormen en ook in het zachte hout van de boomstammen zitten vaak holtes als thuis voor allerlei dieren en planten. De bomen vallen relatief makkelijk om (niet slim om te kamperen onder een beechtree), waarmee ze weer een goede voedingsbodem vormen voor allerlei nieuwe planten en schimmels. Ooit was een groot deel van het land begroeid met beech trees, maar na houtkap, bosbranden (soms bewust aangestoken om akkers te creëren) en competitie met bomen die sneller groeien zie je de soort minder. En nu, na de halve route tussen de beech trees te hebben gelopen, kan ik er nu natuurlijk geen een vinden. Dan zie ik een klein boompje dat dezelfde soort kenmerkende blaadjes heeft als de silver beech en vol enthousiasme begin ik mijn bomenpraatje te vertellen. Al na een paar woorden besef ik me dat dit volgens mij helemaal geen beech tree is en aan Jenny, die ineens heel driftig aan het schrijven is, zie ik dat ik het inderdaad mis heb. Oeps! Ik hoop maar dat ze me er niet al te zwaar op afrekent.

Bijna aan het einde van de route heb ik gelukkig wel nog een meevaller, wanneer er een zwart-wit vogeltje ongeveer de grootte van een koolmees om ons heen fladdert. ‘Oeh, zien jullie die piwakawaka?!’ roep ik enthousiast en iedereen kijkt naar het aandoenlijke beestje. ‘Piwakawaka of fantails zijn een van mijn favoriete vogeltjes hier,’ vertel ik. ‘Ik vind ze zo leuk, met hun bolle oogjes en hun prachtige waaierstaartjes.’ Alsof het vogeltje me heeft gehoord, gaat het op een takje zitten en spreidt de veertjes van zijn staart in een brede waaier uit.’ De Maori hebben een legende voor waarom het vogeltje er zo grappig uitziet*. Maui, de halfgod die in veel van de legendes voorkomt, had namelijk gehoord dat piwakawaka wist waar de vuurgodin het vuur had verstopt. Maui wilde het vuur aan de mensen geven, zodat ze tijdens de lange donkere winter warm konden blijven. Dus ving Maui piwakawaka en eiste: “Vertel me waar het vuur is, of ik knijp je dood!” Maui kneep en kneep in het arme vogeltje, totdat zijn ogen uitpuilden en zijn staartje uitspreidde en het hem de locatie van het vuur vertelde. En daarom zien alle fantails er zo uit.’ ‘Ahhhw,’ klinkt er zoals verwacht uit de groep en ik glimlach. ‘Maar daar houd het verhaal nog niet op… Een andere keer had Maui alweer een van zijn vele plannetjes: hij wilde de dood uitroeien. Daarvoor moest hij de slapende godin van de dood binnengaan via haar geboortekanaal (ja dit verzin ik niet zelf) en Maui zei tegen piwakawaka om stil te blijven. Piwakawaka was nog niet vergeten wat Maui hem aan had gedaan en begon te lachen met zijn schrille kwetterende geluid. De godin van de dood werd daardoor wakker en doodde Maui. Waarschijnlijk is het dat de reden dat een piwakawaka in huis door de Maori als voorteken van de dood wordt gezien.’

(*Als bezoeker heb ik natuurlijk een beperkt inzicht in de culturele gebruiken van zowel Maori als Pakeha inwoners van Nieuw-Zeeland. Het is mijn intentie hier bewust en respectvol mee om te gaan)

We laten de piwakawaka achter ons en lopen de laatste kilometer van de route terug naar de parkeerplaats. Voordat we naar de auto gaan, doen we op het gras naast de toiletten nog een laatste oefening. ‘Can you all find a rock, a leaf and a stick please?’ vraag ik de deelnemers en met hun schatten komen ze in een kring zitten. Ik houd mijn eigen collectie omhoog. ‘Let’s all share one thing that “rocked” today, one thing that you are going to “leaf” behind and one thing that will “stick” with you.’ Er wordt gegniffeld bij de metafoor. Een voor een delen onze wandelaars hun favoriete momenten met ons en als laatste ga ik zelf: ‘What really rocked for me today was how great it was leading you guys together with Tom and Mats, I loved our teamwork.’ Dan houd ik mijn blaadje omhoog. ‘Uhm, I will leave my stress for these assessments behind, because this was the last one! And what will stick with me is that beautiful piwakawaka that we saw and how amazing the nature is here. Thanks guys for an amazing day.’

Een paar dagen later krijg ik bericht dat ik het wandelassessment heb gehaald en mezelf nu officieel bushleader mag noemen, hoera! Als opmerkingen heeft Jenny nog geschreven: ‘Keep working on confidence and ease when crossing waterways, practice leading nervous groups through water. Also double check your plant ID. Fantastic level of interp, well researched. Great to utilise bird sightings Tom provide more info and get the group engaged. Nice wide range of topics and knowledge. Ka pai Jorinde! A really strong assessment, you are well above the benchmark standard. Keep up the great work!’

Alle puzzelstukjes vallen op hun plek

Terwijl we terugrijden naar Queenstown komt er een email binnen op mijn telefoon. Een luide ‘YES!’ ontglipt me en iedereen kijkt me vreemd aan. ‘Mijn visum is binnen!’ jubel ik. ‘Ik mag blijven!’ Het voelt alsof er een zware druk van mijn schouders valt en de knoop in mijn maag wat losser wordt; stap één van mijn verdere avontuur in Nieuw-Zeeland is gezet.

De dagen die volgen zijn gericht op samen nog even genieten, het afronden van deze geweldige periode en voorbereiden voor wat er nu komt. Het lijkt wel alsof met mijn visum het hek van de dam is en ineens ontstaat er een plan voor de toekomst. Ik schrijf me in voor een intensieve cursus geweldloze communicatie, die op het Noordereiland zal plaatsvinden en Jessie en ik besluiten vantevoren samen met mijn auto een korte roadtrip te doen. Ook krijg ik te horen dat ik vanaf mei mag beginnen als teamleider guestservices (klantenservice) voor het skigebied van Queenstown.Toen ik deze vacature zag, hield ik nog in mijn achterhoofd dat Luke hier in Queenstown zou zijn en dat het dus geen gek idee zou zijn om hier iets te zoeken in plaats van in een ander deel van het land. Wanneer ik Luke echter schrijf om het te melden, vertelt hij me vol enthousiasme dat hij een specialisatieprogramma gaat doen in de Verenigde Staten en voorlopig niet meer terug komt. Zie je wel, ik wist wel dat we elkaar niet meer zouden zien! Natuurlijk voel ik me teleurgesteld, maar ik weet ook dat dat het risico is van reisliefdes: vaak ga je allebei toch je eigen kant op. En zo ben ik zelf natuurlijk ook.

Verder laat ik mijn auto nakijken en wat extra onderhoud doen, voordat ik hem mee naar huis neem. Hayden, de meest behulpzame monteur in Queenstown, vertelt me dat het oude bakbeest in redelijke staat is. Hij zal geen tien jaar meer mee gaan, maar dat hoeft ook niet. Voor nu doet hij het prima. Trots parkeer ik mijn nieuwe wagen voor ons keukenraam, zodat ik er af en toe naar kan kijken.

Wanneer we later aan tafel zitten, zeg ik tegen Jessie: ‘Hij is toch wel heel lelijk hè! Maar wel leuk lelijk. En ik heb al bedacht hoe ik hem ga noemen… The Icebreaker!’

‘Hoezo Icebreaker?’ vraagt Jessie, lachend om mijn gekheid. ‘Nou drie redenen ,’ antwoord ik. ‘Één: hij doet me een denken aan zo’n groot poolschip, dat door het ijs heen vaart. Twee: Mijn broer heeft ook een witte auto, die we (tegen zijn zin) Snowy hebben gedoopt en dit kan Snowy’s neef uit Nieuw-Zeeland zijn. En drie: Hij is zo lelijk dat het grappig is, dus hij breekt het ijs!’ Jessie knikt. ‘En de auto is dus mannelijk?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ja, ik wilde wel graag dat het een meisje was, maar hij heeft echt mannelijke energie.’ Het is de start van een intensieve liefdesrelatie met mijn IJsbreker.

Ready for take off

En dan is, op een regenachtige dinsdag, toch echt het einde van het programma aangebroken. Het huis is schoongemaakt, de tassen, koffers en auto’s zijn ingepakt en we zeggen elkaar nu echt gedag. Een voor een omhelzen we elkaar. ‘Thank you for being my mom,’ zegt Mats met zijn armen om me heen en Don snuft opvallend terwijl hij me knuffelt. ‘Jongens, ik ga nu, anders ga ik echt janken!’ roept Jessie uit en ze loopt alvast met haar koffer naar de IJsbreker. Ik kijk nog een keer terug naar ons lege huis. De woonkamer met de enorme bank waar we gezellig samen op zaten, de vloer die nu voor het eerst in maanden niet vol schoenen ligt, de grote keukentafel waar we allemaal net aan pasten, de keuken waar we al die maaltijden en kopjes thee hebben gemaakt, de gangen naar de slaapkamers die nu niet meer van ons zijn. Natuurlijk voel ik me verdrietig dat deze geweldige tijd voorbij is. Ik ga al mijn nieuwe broertjes en zusjes missen: de cuddlepuddles waarin we allemaal tegen elkaar aan kropen, de goede gesprekken, het samen koken en elkaar uitlachen en kibbelen over wie mijn roze t-shirt uit de droger heeft gestolen (Mats, ik weet dat jij het was!). Ik ga natuurlijk ook het avonturieren enorm missen, met mensen om samen mee te klimmen en wandelen en kamperen op prachtige plekken. Toch voel ik me ook opvallend rustig bij dit afscheid. Het is tijd. Tijd voor een nieuw avontuur en een nieuwe manier om Nieuw-Zeeland te leren kennen. Met een glimlach loop ik naar de Ijsbreker, waar Jessie op me wacht. ‘Roadtrip!!!’ roepen we in koor en ik start de auto.

Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?

Lees in mijn volgende blog over alle roadtripavonturen!

En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.