A day at the office

Misschien is het leuk als ik een keer iets vertel over wat we nou eigenlijk doen op het project. De laatste tijd zijn we namelijk zeer productief bezig geweest, alleen niet zozeer met klassikale lessen. Vaak beginnen we ‘s ochtends wel klassikaal. Susana neemt de jongere kinderen en ik neem de oudsten. Het schoolsysteem hier is anders dan in Nederland, met een aantal zeer grote nadelen. De leraar schrijft over het algemeen gewoon een definitie van het een of het ander op het bord. Dan leest hij voor wat hij heeft geschreven (dus de leerlingen hoeven zelf niet te lezen) en alle kinderen zeggen hem na. Vervolgens schrijven de kinderen over wat er op het bord is geschreven, maar zonder enig idee te hebben over wat ze schrijven. Dan herhalen ze klassikaal meerdere keren wat er op het bord is geschreven, zodat ze allemaal letterlijk dezelfde definitie kennen. Dat is een les.
Bijvoorbeeld: De engels les. De definitie van ‘a noun’ wordt op het bord geschreven. Alle kinderen hier kennen de definitie van ‘a noun’. Ze kunnen alleen geen simpele basiszinnen in het Engels maken.Het voelt zo zinloos.
Nog een voorbeeld: Ze krijgen ICT les, er zijn alleen geen computers aanwezig. Wat ze dus leren is de definitie van computer: ‘ A computer is a machine that makes our life easier’. Tja daar heb je heel veel aan.
Omdat ze ook nooit hoeven te lezen en helemaal niets aan begrijpend lezen doen, leren ze ook niet informatie te verwerken. Ik heb de afgelopen weken geprobeerd simpele opdrachten te geven. Zo heb ik bijvoorbeeld het volgende verhaaltje op het bord geschreven: ‘ Hope is a dog. He is walking on the street. Then he meets a chicken, with five chicks. The chicken is scared Hope is going to hurt her babies.’
Bij dit verhaaltje heb ik twee vragen gesteld. 1. Where is Hope walking?, 2. Is the chicken happy to meet Hope? Dan moet je bedenken dat mijn klas kinderen van twaalf tot veertien zijn. Ze begrijpen Engels redelijk, dus zouden dit mogelijk kunnen begrijpen.Eerst laat ik de kinderen het verhaaltje voorlezen. In koor dreunen ze braaf de woorden op het woord op. Althans de leerlingen die kunnen lezen. Ik zie heel duidelijk dat de leerlingen radend lezen Als ze ‘chick’ zien, maken ze automatisch ‘chicken’, zelfs al staat er ‘chicks’. Jammer genoeg doen de leraren dat ook. Nadat ze het verhaaltje hadden gelezen, eerste vraag: ‘where is Hope walking?’ Het staat letterlijk in de tweede zin van het verhaal, maar ze staren me aan alsof ik ze net heb gevraagd quantummechanica uit te leggen. Dus ik wijs naar de tweede zin van het verhaaltje. ‘Lees deze zin opnieuw’. Weer dreunen mijn studentes braaf de zin op. ‘ So where is Hope walking?’. Stilte. ‘It is in the story, what did you just read?’ Stilte. Maar ja, het is heel nuttig om de definite van ‘a noun’ letterlijk te kennen! Het probleem is maar voor een heel klein gedeelte dat ze het Engels niet begrijpen, door de manier waarop hier lesgegeven wordt, leren ze niet hoe ze informatie uit een tekst moeten krijgen. Begrijpend lezen dus.
Naast lezen is ook luisteren een probleem. Bij de tweede vraag over het vorige verhaaltje bijvoorbeeld. De vraag was: ‘was the chicken happy to see Hope?’ Het antwoord dat ik kreeg was ‘ five’. ‘Yes there were five chicks, but listen to the question I am asking, was the chicken happy to see Hope?’ Antwoord: ‘Five chickens’. Het moment dat ze een getal horen, gaan ze ervanuit dat we bezig zijn met rekenen en is dat getal dus automatisch het antwoord. Maakt niet uit wat de vraag is. Dan moet ik er wel bij zeggen dat de vraag ‘was the chicken happy to see Hope?’ een van de moeilijkere vragen was. Ik ben ondertussen alweer iets gezakt in het niveau, naar bijvoorbeeld het volgende: ‘ My mother is in the hospital, because she is sick. The doctors in Walewale can’t help her, so she has to go to Tamale, to the hospital there. To get there, she uses a car.’ 1. Why is my mother in the hospital?, 2. How does she go to Tamale? Ook dit kunnen mijn leerlingen (die dus twaalf tot veertien zijn) niet oplossen.
Hetzelfde probleem met luisteren was in de volgende opdracht. Ik had een driehoek op het bord getekend, de vraag was: ‘ Draw a triangle that is bigger than this one’. Eerder had ik getest of ze de begrippen ‘bigger’ en ‘smaller’ kenden, door verschillende maten op het bord te tekenen en te vragen of ze de grotere aan konden wijzen enzo, dat ging goed. Bij de vraag om een grotere driehoek te tekenen, sprongen een aantal leerlingen op. Dus ik riep iemand naar het bord. Die vervolgens een driehoek tekende die net zo groot was. ‘Is this triangle bigger?’, stilte. ‘Okay sit down, this is not correct, who knows how to make it correct?’ Weer een heleboel leerlingen die graag op het bord komen tekenen. Uiteindelijk kreeg ik drie keer een driehoek die even groot was, voordat er een leerling was die werkelijk luisterde naar de vraag en het woord ‘bigger’ eruit oppikte.
Afgelopen weken heb ik echter met een van de leraren samengewerkt om deze opdrachten te doen en dat ging een stuk beter. Ik begon de opdracht in het Engels, maar daarna legde hij alles nog een keer uit in Mampruli.Daarnaast luisteren mijn leerlingen ook beter naar hem.We hebben op het moment twee leraren.Met een van hen, Imanuel, gaat die samenwerking heel goed. Jammer genoeg was hij er een dag niet, dus toen heb ik samengewerkt met de andere leraar. Dat ging iets minder. Ik probeerde de volgende leesopdracht te doen: ‘On Monday John went to the church. The next day he discovered he left his bible there. It is late so the church is already closed. John has to wait until the next morning to get his bible back. What day does he get his bible back?’ De leraar zelf kon het goede antwoord niet geven.
Dit is dus zo’n beetje wat ik klassikaal probeer te doen met mijn leerlingen. Hiervoor heb ik een tijdje woordenlijsten mampruli-engels aan geprobeerd te leren, om de woordenschat van de leerlingen groter te maken. Ik ontdekte echter dat ze heel veel van de woorden al kenden. Het probleem is niet dat ze de Engelse woorden niet kennen of begrijpen, het probleem is dat ze ze niet gebruiken. Ik had in die tijd wel heel veel lol met mijn leerlingen door galgje met ze te spelen haha.
Daarna ben ik begonnen met lezen, maar aan het begin deed ik het vooral via rekenen. Rekenen vinden ze hier geweldig. Dat is ook niet vreemd, want ze hoeven er niet voor te lezen, dus het is veel minder moeilijk. In ieder geval wel met de sommen die ze moeten doen, want het blijft bij plus en min. Mijn leerlingen vonden me daarna iets minder aardig, want ik ben begonnen met verhaaltjessommen. Dus moesten ze weer lezen en dat vinden ze niet leuk.Toen ontdekte ik dat ze de tafels niet kennen. De twee daaropvolgende lessen heb ik besteed aan het leren van de tafels. Ze zijn nog niet helemaal geautomatiseerd, maar het overgrote deel van mijn leerlingen kan wel met veel tellen en rekenen achter het antwoord van 5x8 komen, dus daar heb ik niet al te veel tijd aan besteed. De enige leerling waar ik nog steeds heel veel bezig ben met de tafels is Nurdi. Nurdi is een van mijn favoriete leerlingen. Hij is een jaar of twaalf en zo’n leuke jongen, heel behulpzaam, aardig en wil ook graag iets leren. Het auomatiseren van de tafels is een groot probleem voor hem en hij vulde bij de meeste sommen gewoon maar een willekeurig getal in. Nu probeer ik elke dag, bijvoorbeeld als ze aan het koken zijn, even met hem de tafels op te dreunen. De tafels tot vijf dan. Deze week is mijn laatste week, dus ik hoop dat hij ze nu kent, want als ik weg ben… tja dan stopt die oefening.
Ik heb een hoop individuele projecten als Nurdi. Zoals ik al eerder zei, onze focus is niet meer zozeer op de klassikale lessen. Vaak doe ik de opdrachten die ik hierboven beschreef voor ongeveer een uur. Dan ben ik uitgeput en is het break (tien uur). Na de break komt ongeveer tachtig procent van de school niet meer terug. Of ze komen na anderhalf uur terug. Met de leerlingen die er zijn doen we individuele oefeningen.
Een van de oudere leerlingen, Wadisu, is bijvoorbeeld een leerling waar ik iets mee hoop te bereiken. Hij kan niet lezen. Hij zit dus het overgrote deel van de tijd in de les, met de andere leerlingen die al best gevorderd zijn (relatief), start naar het bord, schrijft braaf over wat wij op het bord opschrijven, maar hij heeft geen idee wat er staat. We zijn dus begonnen met hem te trainen om te lezen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Aan het begin probeerde ik te beginnen met het alfabet en de geluiden die de letters maken. Dus bijvoorbeeld bij ‘s’ niet ‘es’ te zeggen, maar ‘sssssss’. Dat gaat goed. Daarna probeerde ik met de geluiden woorden te maken, maar hij begreep niet dat als je b-a-l-l zegt, dat je dan ‘ball’ krijgt. Hij ziet alleen maar de losse geluiden. Dus we zijn verder gegaan met twee letters, een klinker en een medeklinker en die dan eindeloos repeteren. Nu weet hij dat f-a ‘fa’ is. We begonnen met ba/be/bi/bo/bu. Daarmee kan je woorden maken, zoals ‘baba’, ‘bobu’ etc. Dat betekent dat je ‘bo’ en ‘bu’ (die hij allebei weet te herkennen) moet combineren. En er zit echt vooruitgang in! Een van de eerste lessen heb ik nog ongeveer twee uur naast hem gezeten: ‘okay so this is bo and that is bu, what is the word?’ en hij kon er niets van maken (en ik maar proberen geduldig te blijven en het opnieuw en opnieuw en opnieuw uit te leggen). Nu begrijpt hij het systeem. We hebben ondertussen al een groot deel van de medeklinkers in het alfabet gehad, dus we zijn bij pa/pe/pi/po/pu aangekomen en hij kan ingewikkelde combinaties als ‘kihu’ lezen (vier verschillende letters, dat is een hele grote stap). Het is heel jammer dat ik deze week wegga, want daarna zal zijn ontwikkeling in lezen waarschijnlijk weer bijna stilstaan, maar alles wat hij leert is goed! Je moet hier echt blij zijn met de kleine dingen, want grote dingen ga je toch niet bereiken. Ik hoop in de komende dagen de rest van de letters van het alfabet te kunnen doen, dat betekent dat we nog r,s,t, v, w, x, z te gaan hebben (de rare letters laat ik even weg). En misschien komen we z over als zes letter woorden, zoals ‘hefuba’ ofzo. Het betekent niet dat hij kan lezen, maar het begin is er in ieder geval!
Nog een aandachtsgeval is Atia. Atia is een beetje een aparte jongen. Hij is een jaar of elf, hij loenst en ik heb ergens het vermoeden dat hij mogelijk iets van een autistische stoornis heeft (maar ik ben geen psychiater, dus ik kan daar niets over zeggen). In ieder geval is zijn motoriek heel heel heel heel slecht. Ik probeer schrijfoefeningen met hem te doen, zoals een zigzaglijn tekenen of een golf tekenen, maar het is heel moeilijk. Zijn hele arm is verkrampt en hij knijpt zo hard in het potlood dat er nauwelijks beweging inzit. Als je hem het potlood geeft en vraagt het zelf te doen, komt er een soort bibberige rechte horizontale lijn. Er is echter vooruitgang! Ik heb nu een aantal keer dezelfde oefening met hem gedaan en ik moet zijn arm/hand sturen om de lijn te krijgen. Aan het begin moest ik nog met al mijn kracht aan zijn arm trekken om er enigszins beweging in te krijgen en dan was het vrijwel onmogelijk de lijn te krijgen die ik wilde, maar nu krijg ik het voor elkaar om met een stuk minder kracht iets te maken dat enigszins op een golflijn of een zigzag lijkt. Ik denk ook dat het voor Atia zelf heel goed is om even wat persoonlijke aandacht te krijgen. Aan het begin was hij echt geen leuk kind, altijd heel boos en heel veel aan het vechten. Nu is hij een stuk liever. Hij vecht nog steeds, maar minder en hij is minder boos. Hij reageer ook altijd zo verbaasd dat je hem aandacht geeft en toen ik een foto van hem maakte was hij zo ontzettend blij en verbaasd, het was ontroerend. Van een van mijn minst favoriete kinderen is hij nu echt een van mijn favorieten geworden.
Nog een van de ‘speciale’ leerlingen op educatief gebied is Abraulf. Susana is de laatste weken heel veel met hem bezig geweest. Hij is veertien, maar heeft heel erg veel problemen met het leren van het alfabet. Hij leert gewoon niet makkelijk, maar het is af en toe om wanhopig van te worden. Susana heeft flashcards met de letters van het alfabet gemaakt, waarmee ze met hem oefent. De ene dag doet ze de letters A,B,C,D en aan het eind van de dag kent hij ze, met veel pijn en moeite. De volgende dag kun je weer van voor af aan beginnen, want hij is ze allemaal weer totaal vergeten. En dat is al twee weken lang zo. We geven echter niet op, blijven oefenen en misschien kent hij als ze weggaat de helft van het alfabet!
Een van de leerlingen die net als Atia een speciaal geval is, is Adeni. Niet zozeer op educatief gebied. Hij is geen uitzonderlijk goede leerling, maar hij is ook niet slecht. Nee op persoonlijk gebied is hij bijzonder. Hij is het jongere broertje van Nurdi (die trouwens een hele erge stotteraar is) en Atia en hij hebben een soort haat-liefde-verhouding. Het ene moment spelen ze nog samen en het andere moment zijn ze vrij serieus aan het vechten. Ze zoeken elkaar steeds weer op. Aan het begin hadden wij het idee dat Adeni door de rest van de kinderen heel erg gepest werd en dat hij vaak in elkaar wordt geslagen enzo, nu weten we dat het grotendeels van zijn kant komt. Hij slaat Atia, Atia slaat terug, Adeni gaat compleet door het lint. Het is regelmatig zo dat hij op de grond ligt te huilen, maar hij maakt zichzelf zo overstuur dat het uren duurt. Hij blijft er enorm in hangen. En dan wordt hij vreselijk boos en wil hij wraak nemen, dus we moeten regelmatig een stok of een steen of ander ‘wapen’ uit zijn hand loswrikken en hem fysiek onder controle houden omdat hij anders Atia’s hersenen inslaat. Hij doet het echter niet om aandacht te krijgen (sommige kinderen hebben ontdekt dat ze getroost worden als ze huilen en huilen dus met krokodillentranen puur voor de aandacht), hij maakt zichzelf echt zo overstuur. We hebben ontdekt dat de beste manier is om hem simpelweg even naast je te laten zitten (moet je hem wel vasthouden omdat hij anders alsnog achter Atia aangaat), zodat hij kan afkoelen. Wanneer hij echter niet vreselijk overstuur is, is Adeni een heel leuk kind. Heel lief en net als Atia en Nurdi een van mijn favorieten. Susana en ik moeten altijd erg lachen, want hij antwoord alles met ‘yes’, maar op een hele serieuze manier. Dus je zegt: ‘Adeni, today writing?’ ‘Yes’. Ik probeer het te filmen, het is zo grappig.
Ehm, maar oke, wat doen we nog meer? Naast de speciale gevallen, doen we ook veel individuele dingen met natuurlijk de andere leerlingen. Ik heb een heleboel van de schrijfoefeningen zoals ik met Atia doe (de zichzag, golven en bogen), die probeer ik te doen met de jongere kinderen die nog niet heel erg aan het schrijven zijn. Puur als schrijfvoorbereidingen. Daarnaast heb ik bladen gemaakt en gekopieerd waarop ik de letters heb geschreven. Eerst moeten ze en keer een letter overtrekken en daarna moeten ze de letters zelf maken en dan netjes tussen de lijntjes. Dat is iets dat ook vaak nogal wat moeite kost, maar het is een hele goede oefening. Joshua, een van de leerlingen in de middelste leeftijdscategorie was heel goed. Hij is sowieso een hele goede leerling en ik was zo blij want hij maakte zijn letters ook werkelijk twee lijntjes lang toen ik het zei! Als een leerling heel goed is, of heel goed zijn best doet, belonen we dat met een pen. Die dag kreeg Joshua natuurlijk een pen. Deze schrijfoefening is voor Nurdi ook heel moeilijk. Zoals ik al zei, Nurdi is een goede leerling, wil graag leren, maar heeft het ook niet makkelijk. Hij stottert heel erg en ik vermoed dat hij dyslectisch is. Hij draait drie kwart van de letters namelijk om.
Met de allerkleinsten zijn we begonnen met wat creatieve lessen, dat heb ik nu ook uitgebreid naar de iets ouderen. Ik had een tijdje geleden al een keer kleurplaten getekend, het was heel leuk om dat met de babies te doen. Ook omdat het klaslokaal zo vreselijk kaal en grijs is, dus het is leuk om aan de muur te hangen. Daarom heb ik laatst ook hele grove kleurplaten van een vis of een vlinder gemaakt. Dus weer een uurtje zitten kleuren met de babies. Ik ben blij dat ik een hoop potloden, pennen en stiften mee heb genomen. Ze proberen het overgrote deel van de tijd de potloden op te eten en ik ben heel druk bezig met de rest van de kinderen weg te sturen omdat het kleuren naturlijk veel interessanter is dan hun eigen les, maar het is een leuke opdracht. De kinderen hebben alleen de vreemde gewoonte om als ze klaar zijn, gewoon iemands anders werk te grijpen en daaraan verder te gaan. En de ander laat het gewoon toe! Dus dat is ook al een heel gedoe, om iedereen aan zijn eigen werkje te houden. Je ziet echt grote verschillen in niveau van de kinderen, er zijn kinderen die echt alleen nog maar krassen, maar ook die al beginnen te kleurenDaarna heb ik de vissen en vlinders als knipopdracht gebruikt voor de iets oudere kinderen. Dat was wel een beetje schokkend. Omdat ze hier nooit iets doen aan motorische ontwikkeling (wij doen dingen als prikken, knippen en knutselen), zijn er kinderen van twaalf die niet kunnen knippen. Ze kunnen geen simpele vorm volgen en ze snappen niet hoe ze de schaar moeten houden. Nu heb ik dus op gekleurd papier (dat ik in het gebouw op de grond heb gevonden) hartjes omgetrokken en ik wil veel van de kinderen een hartje laten knippen, puur als simpele knipoefening. Ik ben afgelopen week al begonnen en was alweer geschokt, ze kunnen zelfs een basisvorm als een hartje niet uitknippen (ze knippen gewoon in een rechte lijn door de vorm heen), maar het is een goede oefening. En een leuke muurversiering.Ook daar zie je veel verschil in niveau. Er zijn een paar leerlingen die begrijpen hoe je moet knippen en het gewoon kunnen. Er wordt vaak gezegd dat mensen die niet zo goed kunnen leren beter met hun handen zijn en mensen die wel goed kunnen leren motorisch minder goed zijn. Dat zie ik grappig genoeg heel duidelijk terug. Een van mijn leerlingen is een heel slim meisje. Ze kan goed lezen en ze is snel. Ze is een jaar of twaalf/dertien. Toen ik haar echter een vis liet knippen, knipte ze dwars door de vis heen, omdat ze niet wist hoe de lijn te volgen. Abraulf en Wadisu aan de andere kant, die dus niet de snelsten zijn in leren, kunnen heel goed knippen. Het gaat niet altijd op hoor, Tofik is een heel slim jongetje en kan goed knippen.
Vandaag heb ik voor het eerst het materiaal dat mijn moeder me heeft toegestuurd gebruikt (alweer bedankt mam (: ). Heel fijn om een keer weer iets anders te kunnen doen. Alleen wel nogal deprimerend dat ik met een veertienjarige jongen een werkblad voor de kleuterklas moet doen.
Verder heb ik vandaag een vouwopdracht gedaan met een klein groepje leerlingen. We hebben kattenhoofdjes gevouwen en het ging nog best goed!
Elke dag hebben we ook wel een ziek kind. Aan het begin raakten we nog in paniek, nu is het al gewoon geworden. De kinderen met hoge koorts proberen we af te koelen, paracetamol te geven om de koorts naar beneden te brengen en dan naar huis te brengen of te laten gaan om daar te slapen. Verder hebben alle kinderen wel de meest eng uitziende wonden, schrammen, kloven en bulten.Tja je raakt er aan gewend. Er zijn geen pleisters en als ze er zouden zijn, zouden ze niet gebruikt worden (ik heb de pleisters die ik voor het weeshuis had meegenomen aan de Spaanse nonnen gegeven, daar worden ze in ieder geval wel gebruikt).
Ik vind het jammer dat ik wegga, nu het lesgeven beter gaat en ik wat materialen heb. Ik denk echter dat ik, ook als ik over drie weken zou vertrekken, hetzelfde gevoel zou houden. Het werk hier is nooit afgelopen. Je moet er vanuit gaan dat je niets gaat bereiken en blij zijn met elke kleine vooruitgang.
Ik zal in Kumasi ook nog wat werk blijven doen. Ik heb namelijk alle opdrachten die ik heb gemaakt (zoals de verhaaltjessommen, de leesopdrachten en wat korte geschiedenisopdrachten) opgeschreven en ik heb nog een leeg schrift. Ik wil dus een soort opdrachtenboek voor de leraren of voor de volgende vrijwilliger maken en achterlaten. Ik hoop dat de leraren het gebruiken en het gebruiken op een nuttige manier, maar ik ga er niet vanuit dat dat gaat gebeuren. De volgende vrijwilliger is denk ik de beste optie. De materialen die ik toegestuurd heb gekregen, werkbladen en knutselopdrachten enzo, ga ik allemaal heel vaak kopieren en dan ook hier achterlaten. Ook daarvan denk ik dat het uiteindelijk materiaal is dat alleen de volgende vrijwilliger gaat gebruiken, simpelweg omdat het schoolsysteem hier geen gebruik maakt van werkbladen en individuele opdrachten, maar goed, daar heb ik geen controle over.
Ook heb ik een lijst gemaakt met ‘points of development’ voor de project, waar ik alle problemen die Susana en ik zagen heb opgesomt. Bijvoorbeel het gebrek aan structuur en aan continuiteit (door het steeds wisselen van leraren). Ik wil dat met John doorspreken en een kopie bij hem achterlaten. Als je weet waar de problemen zitten is het makkelijker ze op te lossen, al ga ik er vanuit dat de meeste dingen niet opgelost zullen worden, ook vanwege het cultuurverschil. Ook die lijst hoop ik aan de volgende vrijwilliger door te kunnen spelen. We hebben besloten een notitieboek te kopen en dat als een soort overdrachtsboek te gebruiken en misschien kan SYTO een digitale kopie bij de projectinformatie aan de vrijwilliger meesturen.
Naast de paar kinderen waar ik eerder over vertelde zijn er natuurlijk nog een hele hoop, allemaal met hun eigen hndleiding, die ook in meer of mindere mate opvallen. Er is Tofik, een heel mooi, slim jongetje. Amdia, het meisje dat ziek was en dat sinds die tijd heel erg veel aandacht vraagt. Shakira, een heel aardig en ook slim meisje, zeer behulpzaam. Arletu, die ook altijd behulpzaam is en makkelijk leert, maar schokkend slecht was in het maken van letters. Kahidu, een van de jongsten. Hij is nogal plakkerig (hij wil het liefst met full-bodycontact tegen je aan staan) en handtastelijk en heeft de neiging je te ‘kneden’, als hij zijn hand op je arm legt moet hij altijd een beetje een knedende, knijpende beweging maken. Samuel, nog een van de babies. Hij is een van Susanas favorieten, maar ik heb niet zo heel veel met hem. Hij is mij iets te verwend en nukkig. Hij wil alle aandacht voor zichzelf en als hij niet de complete aandacht krijgt, is hij beledigd. Zo klein als hij is, heeft hij al een hele duidelijke persoonlijkheid. Toen we de kleurplaten gingen kleuren was hij boos omdat hij de potloden moest delen en weigerde iets te doen. Tja dan niet hoor. Dan is er Sugula, mijn absolute lieveling. Vrolijk, stout en altijd aan het brabbelen.Fajilla, mijn droomkind. Ze vraagt nooit om opgetild te worden en kijkt een beetje alsof ze het allemaal wel mooi vind en zelf wel beter weet hoe het moet. Ze is nog heel jong, maar het is duidelijk dat ze erg slim is, maar ook een sterke persoonlijkheid heeft en erg zelfstandig is. Daarbij is het ook nog een heel mooi meisje. En als ze lacht (wat niet zo heel vaak is), is ze nog mooier. Dat waren maar een paar van mijn kindjes, er zijn er nog een hele hoop meer. Alhoewel ik vaak het gevoel heb in een soort dierentuin te moeten werken (gillen, huilen, vechten), is het moeilijk niet aan ze gehecht te raken. Tenminste dat denk ik nu, nu ik niet twintig kinderen in een te warm klimaat tegen me aan gedrukt heb, terwijl ik wanhopig probeer wat persoonlijke ruimte te creeeren. Af en toe vind ik het lesgeven heel leuk, af en toe heb ik geen geduld voor de kinderen en wil ik het liefst dat ze allemaal braaf uit de buurt blijven, stil zijn en niet constant mijn spullen proberen te stelen. Tja dat gaat dus nooit gebeuren.
Hoe ziet een normale dag voor mij er hier dan uit? Ik sta om ongeveer half zeven op. Dan ontbijten we in onze kamer, altijd teabread met omelet en thee. Dan komt om ongeveer kwart over acht een van de andere leraren om een van ons op te halen en de ander gaat met John of met iemand anders naar het project. Daar staan de kinderen allemaal buiten en reopen ‘Madam is comin, madam is coming!’ Dan proberen we ze te organiseren en beginnen de lessen. Na de break komt dus driekwart niet terug en doen we individuele oefeningen. Dat is dus van een uur of tien/half elf tot ongeveer half twaalf/twaalf uur. Om twaalf uur gaan de oudere kinderen koken. Vaak werk ik nog door met een of andere leerling, soms ga ik buiten zitten bij de kinderen. Om een uur of half twee worden we opgehaald door John, of gaan we met de andere leraren naar huis. Daar hopen we maar dat de poort open is, zodat we naar binnen kunnen. Dan zitten we in onze kamer en krijgen we lunch. Over het algemeen rijst met een stew of gekookte yam met stew. Na de lunch doen we van alles en nog wat. Bijvoorbeeld: ik douche, doe daarna een deel van mijn was (op de hand dus het is heel veel werk). Daarna ga ik even naar de ICT om iets te kopieren en heel af en toe om een mail te sturen. Of ik blijf thuis en probeer mijn eeuwige achterstand van mijn reisdagboek in te halen. Daarna moeten we wcpapier gaan kopen omdat het weer eens op is. Dan is het al bijna donker, dus terug naar huis. Om een uur of zeven eet ik avondeten. Ik zit nog even en lees iets of ik klets wat met Susy. Susy gaat om een uur of acht naar bed, ik ben vaak nog druk met van alles en nog wat. Ik ruim nog even iets op (mijn eeuwige gevecht met de chaos) en dan om een uur of half negen/negen uur ga ik mijn tanden poetsen. Dat doen we gewoon buiten de poort.Dan ga ik naar bed. Daar lees ik nog iets en om kwart over negen/half tien ga ik slapen. Het klinkt heerlijk rustig, maar op de een of andere manier heb ik het altijd super druk.
Ik vertrek aankomende vrijdag naar Kumasi, dus mijn volgende blogupdate zal niet meer hier in Walewale zijn. Ik heb nog heel veel in te halen, dus een hoop werk! Het gaat nog zwaar worden afscheid te moeten nemen van mijn kindjes en van Susana, maar Kumasi wordt hopelijk ook leuk!