Laatste blog als vrijwilliger deel1

Zondagochtend was mijn laatste keer katholieke kerk in Walewale. De dienst leek wel een eeuwigheid te duren (vooral omdat ze bijna een uur besteedden aan de aankondigingen) dus toen we vrij werden gelaten, was ik daar niet geheel rouwig om. Ik had een aantal pakjes met pleisters meegenomen naar Ghana, ook veel met leuke patroontjes, omdat ik ze aan het weeshuis wilde schenken. In het weeshuis kon ik er echter vanuit gaan dat de pleisters niet gebruikt zouden worden zoals ik ze bedoeld had, uiteindelijk heb ik de pleisters dus aan de spaanse nonnen gegeven. Daar weet ik dat ze in goede handen zijn. Ik had eerst het idee om net zoals zaterdag een laken te nemen en ergens in de bush te gaan liggen lezen (op de een of andere manier voelde het bij het huis altijd minder ontspannend dan buitenshuis), maar daar had ik geen zin meer in, omdat ik dan een heel eind zou moeten lopen. Dan maar onder de mangoboom gezeten. Dat was ook een mooie plek, vlak bij het huis, met veel schaduw en relatief rustig. Alhoewel het moment dat ik er ging zitten natuurlijk alle buurtkinderen zich om me heen verzamelden. Later kwam Susana me halen om iets kouds te gaan drinken bij ‘Gods miracle café’. De namen van winkels en restaurants hier zijn altijd erg interessant, zoals ‘no food for lazy men coldstore’ of ‘blood of Christ bar’.
Maandag (5 november) kon ik eindelijk beginnen met het gebruiken van de materialen voor de school (tussendoor had ik heel veel copieen gemaakt). Het was al meteen een succes, dus dat was fijn. Met wat werkbladen kun je zoveel meer! Larmi van Syto kwam die dag op bezoek, om te kijken hoe alles ging en een evaluatie te krijgen. Die dag was ook Jabonee Hudu ziek, een favoriet van Susana. Hij had hoge koorts, dus Susana was helemaal in paniek. Ze wilde eigenlijk met hem naar het ziekenhuis, maar ik vond dat niet geheel noodzakelijk, zijn situatie was precies hetzelfde als de andere kinderen. Die stuurden we gewoon naar huis met paracetamol en het bevel te slapen, dus uiteindelijk hebben we dat ook met Hudu gedaan. Het bleek een goede beslissing, want later was hij al een stuk minder warm.
‘S middags in het huis hadden we ook nog een eerste hulp geval. Roderick kwam thuis, heel hard gillend en met een bloedende duim. Het klonk allemaal heel erg, dus ik wilde het wassen om te kijken wat er aan de hand was. Mary was niet thuis en Roderick wilde alleen maar zijn moeder, niemand anders mocht in de buurt komen. Ik kreeg even kort de kans om het bloed een beetje weg te vegen en zag dat het allemaal wel meeviel, het was een klein sneetje, maar onder zijn nagel, dus het deed veel pijn. We probeerden het de hele tijd te wassen, maar Roderick liet niemand bij zich en bleef maar gillen. Susana was eerst niet thuis en kwam later midden in het gegil aan. Zij had natuurlijk echt zo’n reactie van: ‘ wat is dit?’ en toen we het uitlegden probeerde ook zij de duim te wassen, maar geen success. Uiteindelijk ontstond er dus de komische situatie, waarin ze met water achter Roderick aan rende, over de binnenplaats. Het eindigde met de oplossing dat ze maar gewoon een halve emmer over hem heen kieperde. Later kwam John thuis en die kreeg het voor elkaar Roderick bij hem te laten zitten, terwijl wij een pleister en verband om zijn duim wikkelden (dat zorgde voor meer gegil). Het bleef maar bloeden, dus we hoopten dat dat het zou stoppen. Ik weet nu nog steeds niet wat er was gebeurd om de oorlogswond te veroorzaken. Het enige dat ik te horen kreeg had iets te maken met een mevrouw, een ezel en een touw.
Die dinsdagmiddag hadden we de tweede salaminka meeting. Dat was ook meteen handig omdat Julia kwam, dus we hadden de kans te overleggen over onze reisplannen. Het was gezellig en de middag was snel voorbij. ‘s Avonds heb ik samen met Susana the last king of Schotland (een film) gekeken op mijn laptop. Het is een film over een van de ergste dictators in een van de Afrikaanse landen ooit (ik ben even vergeten wie en wat) en het was erg schokkend, maar wel een hele goede film. En waargebeurd.
De volgende ochtend ontdekte Susana dat er in het boek dat ze aan het lezen was (een antropologisch werk over Afrika) een stuk stond over die dictator, dus zij was dat aan het voorlezen toen John binnenkwam. Wij vroegen of hij de dictator kende, waarop hij zei: ‘yes, he was a very bad man. He was keeping human meat in the fridge and chopping it.’ Het feit dat hij meer dan 300000 mensen had omgebracht in een paar maanden was niet belangrijk. Het is interessant hoe simpel veel dingen zijn in Johns visie en kennis. Hij wist (verbazend genoeg) iets over de tweede wereldoorlog, toen Susana hem vroeg of hij wist wat de Tweede Wereldoorlog was, was zijn antwoord: ‘yes, this man Hitler was a very bad man’. Dat is natuurlijk een hele goede beschrijving, maar erg weinig. Wanneer John iets niet kan verklaring, of de verklaring niet weet, grijpt hij naar God. God maakt onze dromen, want hoe anders kan het dat we dromen? En God maakt de sterren, want hoe anders kunnen er dingen zo hoog in de lucht zijn? Dat is natuurlijk ook precies de reden dat religie ooit is ontstaan, maar met onze verregaande wetenschappelijke kennis tegenwoordig, is het voor ons te simplistisch geworden op die manier te denken. Dat ik zeg dat het verbazend is dat John iets weet over de tweede wereldoorlog, is niet omdat ik denk dat hij dom is, maar omdat de geschiedenislessen hier in Ghana niet veel inhouden. Abraham gaat naar een betere middelbare school, maar had nog nooit gehoord van de oude Grieken, de Romeinen, de middeleeuwen, de Franse revolutie en de Eerste of de Tweede Wereldoorlog. Voor mij is dat heel raar. Het feit dat iemand nog nooit van de Tweede Wereldoorlog heeft gehoord? Ondenkbaar! Ik begrijp bijvoorbeeld dat de Franse revolutie hier niet als heel belangrijk wordt beschouwd, omdat het Europese geschiedenis is en Europa heel ver weg was, maar de Tweede Wereldoorlog heeft ook op Ghana invloed gehad. Het feit echter dat ze ook vrijwel niets leren over de slavenhandel (wat toch echt hun eigen volk en geschiedenis is), laat wel zien dat ik niet kan verwachten dat ze leren wat de Tweede Wereldoorlog is. Het enige waar ze hier heel veel over leren is de onafhankelijkheid van Ghana en Kwame Nkrumah (de eerste president van Ghana, die die onafhankelijkheid heeft afgedwongen). Ze leren zelfs dat Kwame Nkrumah een goede vrouw en een zoontje had. Het blijft schokkend, de gaten in het onderwijs hier. Het heeft e rook voor gezorgd dat het heel goed mogelijk is dat een groot gedeelte van de bevolking hier nog denkt dat de aarde plat is (of er gewoon nooit bij stil heeft gestaan). Als ze namelijk niet anders leren (wat ik denk dat vaak zo is), hoe kun je dan ooit bedenken dat de aarde niet plat is?
Susana is op dit moment aan het voorbereiden om een les over de Eerste Wereldoorlog te geven aan de buurschool in Bughia.
Die woensdag 7 november was nogal schokkend. Ik heb die hele laatste week de materialen die ik had gekopieerd intensief gebruikt en ik kwam er achter dat een van de betere leerlingen, Shakira, niet kon terugtellen van tien tot een (twaalf jaar oud). Ze was niet de enige, maar van de paar leerlingen die er in de klas waren (misschien totaal vijf), was zij een van de weinigen waar ik het wel echt van had verwacht. Ik was dus druk bezig dat te oefenen met haar, toen Susana me kwam roepen. We hadden een meisje dat bloed kotste. Warahana zat buiten en het was ook niet een klein beetje bloed. Ik had geen idee wat te doen en het was eerlijk gezegd ook wel om wanhopig van te worden. Elke dag een ziek kind. Als het gewoon bij koorts en malaria blijft oke, maar dit soort dingen zijn ronduit eng. We hebben haar eerst een paar slokjes water laten drinken, maar dat zorgde er alleen maar voor dat ze weer naar buiten rende en er meer naar buiten kwam. Ondertussen had ook Jabonee Hudu weer hoge koorts. Susana belde John dat we met Warahana naar het ziekenhuis moesten en daarna was het wachten totdat er actie werd ondernomen. Wij wilden Jabonee Hudu een paracetamol laten nemen om de koorts te verlagen, maar hij weigerde. Uiteindelijk hebben we het naar binnen gedwongen. Het was niet prettig, ik hield zijn mond open terwijl Susana een hoop water naar binnen goot en hij me probeerde te bijten. Dat zorgde er uiteindelijk alleen maar voor dat Hudu begon over te geven, maar volgens mij is de paracetamol binnen gebleven. Het was nog een heel gedoe om Warahana naar het ziekenhuis te krijgen. John antwoordde eerst dat hij er niet was, dus tja. Dus wij zeiden dat Warahana echt naar het ziekenhuis moest, het kan ernstig zijn als iemand bloed opkotst. Uiteindelijk is Immanuel het verzekeringspasje van Warahana gaan halen en kwam daarna terug met haar moeder. Toen vroegen z eons wie er naar het ziekenhuis zou gaan. Ik vond het onzin dat een van ons moest gaan, terwijl haar moeder bij haar was! Laat haar haar eigen kind naar het ziekenhuis meenemen! Dus ik heb gezegd dat het misschien een goed idee was als haar moeder ging. Later kregen we te horen dat ze hadden gezegd dat het malaria was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat betwijfel. Bloed opkotsen is niet normaal bij malaria…
Die middag kwam Kate naar Walewale, donderdag zou mijn laatste dag in het noorden zijn, dus ze kwam gedag zeggen. ‘S avonds moest ik dan toch echt beginnen aan het inpakken van mijn spullen. Omdat ze hier in Ghana niet de gewoonte hebben kasten te gebruiken heb ik de afgelopen drie maanden uit mijn tas geleefd, dus het was niet heel moeilijk in te pakken. Die avond hoorden Susana en ik ergens in huis glas breken. Maami en Mary gingen de kamer binnen en later hoorden we iemand heel lang huilen alsof ze heel veel pijn had. Omdat de andere kinderen buiten waren, moet het Dorcas zijn geweest. Wij gokken dat Dorcas een aantal glazen (die het gezin trouwens nooit gebruikt, alles gebeurt met plastic kommetjes) had gebroken en daarvoor gestraft werd. Opvoeding is hier niet zachtzinnig.
Donderdag 8 november was het dan zover, mijn laatste dag in Walewale en op het project. Die dag heb ik een afscheidsfeestje in de school georganiseerd. Ik had de dag ervoor een grote fles cola, een grote fles Fanta en een paar rolletjes mentos gekocht. Ook had ik nog een heleboel ballonnen die ik vanuit Nederland had meegenomen. Er waren geen lessen en ‘s ochtends zijn we begonnen met vijftig balonnen op te blazen (wat nog een hele opgave was). Daarna kreeg elk kind een ballon. Ik heb nog nooit zoveel kinderen heel erg blij gezien met een ballon, maar ze vonden het geweldig. Vreemd genoeg hadden ze wel de neiging het knoopje van de ballon los te maken. Nadat ze een tijdje met de balonnen hadden gespeeld (en de helft van de kinderen ondertussen weer was verdwenen), heb ik nog een tijdje met een paar kinderen gevolleyballed met een ballon. Daarna was het tijd voor lekkers. Een voor een (we hadden maar een beker), kregen de kinderen een slok cola of Fanta. Dat was waarschijnlijk voor vrijwel alle kinderen de eerste keer dat ze cola of Fanta proeften en met leuk effect. Ik denk dat het door de prik kwam (ik was ondertussen bezig de flessen te schudden om de prik te verwijderen), maar bijna alle kinderen trokken een gezicht toen ze dronken. Daarna kregen ze allemaal een snoepje en een tweede ronde drinken. Ik had uiteindelijk ook nog voor alle kinderen nog een cadeautje. Wat knuffeltjes voor de kleintjes en pennen en kladblokjes. Wat ik alleen nog steeds teleurstellend vind; kinderen hier zijn helemaal niet dankbaar. Er word altijd gezegd dat ze hier heel erg dankbaar zijn, maar nee zo gaat het niet. Een van de meisjes was niet blij met wat ze had gekregen (in plaats van een pen een kladblokje en een poppetje voor achterop de pen), dus betrapte ik haar later terwijl ze door mijn tas aan snuffelen was op zoek naar ook een pen. Dat vond ik niet zo leuk, ik begrijp dat het kinderen zijn en dat het natuurlijk is, maar toch. Ook wordt hier niet geleerd voorzichtig met spullen om te gaan. Je kunt ervanuit gaan dat wat je ze geeft binnen no time kapot, vies of weg is. Het is raar, want de kans dat ze snel een nieuw cadeautje krijgen is niet groot.
Ik was erg teleurgesteld, want die dag was Sugula niet op school. Ik wilde wel echt afscheid van haar nemen, dus uiteindelijk ben ik samen met Nurdi naar Bughia gegaan om haar te halen. Toen we daar kwamen bleek dat Shakira haar al had opgehaald en naar de school had gebracht, dus wij weer terug. Toch nog even een laatste kans om met Sugula te spelen en knuffelen.
Het was zover, tijd om te gaan. Ik kon niet geheel met droge ogen afscheid nemen. Sugula en Fajilla hadden natuurlijk niet door wat er aan de hand was, maar Nurdi, waar ik echt gek op ben, vond het heel erg dat ik weg ging en begon ook te huilen. Susana smste me de volgende dag (toen ik in de bus op weg naar Kumasi zat) dat Nurdi de hele vrijdag heeft gehuild. Elke keer dat ze vroeg: ‘ Nurdi are you sick?’ Zei hij: ‘No madam Jorinde. Give me phone, call madam Jorinde.’ Ik vind het heel lief.
Maar goed, de donderdag was nog niet voorbij. Na het project heb ik Nike nog een laatste keer ontmoet om afscheid te nemen en daarna de laatste dingen geregeld. Ik heb de kist voor het project nog gekocht, nog meer materiaal gekopieerd voor de school en een notitieboek gekocht, dat we hopelijk kunnen gaan gebruiken als overdrachtsboek. Op die manier weet de volgende vrijwilliger al iets over de kinderen en de problemen van het project als ze begint. Dorcas zou als avondeten pannekoeken voor ons bakken, dus ik heb de ingredienten gekocht. Ze had het recept voor de pannekoeken van een Nederlandse vrijwilligster die eerder in het gezin had gezeten, dus het was eventjes als thuis. Met enige uitzondering dat er geen stroop was, dat was jammer! Daarna de laatste nacht dat ik nog met Susana in een bed sliep.
Het was niet echt een lange nacht, om 03.45 ben ik opgestaan. John versliep zich nog bijna, ik moest hem wakker bellen, en daarna gingen John, Susana en ik op weg naar de trotro. Ik zou de eerste trotro richting Tamale pakken en daar overstappen op de bus naar Kumasi. Afscheid genomen van Susana en John en op weg. Dat was het moeilijkste aan mijn vertrek uit Walewale. Omdat ik de afgelopen acht weken eigenlijk altijd alles samen met haar had gedaan en had gedeeld waren/zijn we heel close. Dat kan ook niet anders als je alles deelt (wc-papier, ontbijt, bed, momenten dat je eigenlijk alleen naar huis wil). Ik vind het nog steeds heel vreemd dat het zo goed ging, ik had verwacht dat we toch wel een keer ruzie zouden krijgen omdat we op elkaars lip zaten, maar nee, het is eigenlijk altijd prima geweest. Dit afgelopen weekend is Susana hier in Kumasi geweest en hebben we samen gereisd in de omgeving hier. Na twee weken was het eigenlijk nog precies hetzelfde. Omdat ik wist dat ik haar twee weken later weer zou zien, was het afscheid in Walewale niet al te moeilijk (en omdat het allemaal erg gehaast bij de trotro was). Moeilijker gaat het over drie weken worden. Dat is in de periode dat ik al aan het reizen ben en we gaan een aantal dagen naar Accra om Susana uit te zwaaien. Dan is het echt de laatste keer dat ik haar zie in een hele lange tijd (Mexico is ook niet echt naast de deur), dus ik vind het nu al jammer. Maar goed, aan alles komt een einde en dan moet ik maar gaan sparen om naar Mexico te gaan!
In de trotro stond de muziek te luid en ik zat naast de boxen. Het eerste gedeelte van de reis was ik aan het slapen, dus het was oke, maar het laatste gedeelte was ik er niet heel blij mee. In Tamale had ik geluk, de chauffeur van de trotro bracht me naar de bus en meest belangrijk, droeg mijn tas voor me. Dat is namelijk mijn grootste probleem… Ik kan mijn eigen tas nauwelijks dragen! (Tja mam, nu zou die trolley toch wel goed van pas komen (: )
UIteindelijk kwam ik dan aan in Kumasi. Zoals ik eerder al schreef is alles hier heel erg anders. Ik denk nog steeds dat ik het noorden fijner vind. De natuur hier vind ik interessanter, meer jungle achtig, maar de rust daar is beter.
In Kumasi werd ik opgehaald door de sytoauto en naar het kantoor gebracht voor een hele korte introductie. Daarna was het wachten op mijn nieuwe hostfather. Toen die er was had ik het niet door. Er was opeens een Ghanese man die een heel gesprek met me begon, maar dat is op zich niet zo heel vreemd. Ik reageerde een beetje lauwtjes (waarom valt hij me nu weer lastig) en pas na een hele tijd kwam ik er achter dat hij Gabriel was en dat ik in zijn huis ging wonen. Dat was dus de reden dat hij me lastig viel!
Mijn aankomst in het huis was niet de makkelijkste omdat er geen elektriciteit was. Met mijn zaklampje moest ik dus mijn nieuwe kamer onderzoeken. Ondertussen ben ik er aan gewend, maar op dat moment was ik niet zo heel happy. Alhoewel de kamer in Walewale ook niet de meest warme en gezellige kamer was, met kale muren enzo, was de kamer hier helemaal al een cel. Nu valt het wel mee hoor, het is goed genoeg voor wat ik nodig heb. Ik heb twee bedden en een tafel. De muren zijn kaal en de verf bladdert ervanfaf, maar ik kan hier slapen en eten. Als ik wil zitten, zit ik op mijn bed (dus het feit dat ik geen stoel heb is niet zo heel erg) en als ik wil eten, zit ik op mijn bed en gebruik de tafel. Al met al bewijst het maar weer dat je niet heel veel nodig hebt. (Goede voorbereiding op mijn studentenkamer)
Die vrijdagavond was echter niet heel leuk, omdat ik hier aankwam, moest wennen, Susana miste, geen elektriciteit had en een beetje eenzaam was. De volgende ochtend had ik het idee om uit te slapen (voor het eerst in een hele lange tijd), maar dat ging niet door. Voor Ghanesen is het werkelijk onmogelijk langer dan tot zes uur ‘s ochtends te slapen (en dat meen ik heel serieus, over het algemeen zijn ze om vier uur al wakker). Om half zeven werd er dus op mijn deur gebonst voor het ontbijt. Ach ja, dan maar opstaan. Ik kan natuurlijk geen dag rusten, dus ik besloot dat ik die dag naar de markt zou gaan. De markt hier in Kumasi is de grootste in West Afrika, dus dat kon nog een heel avontuur zijn. Er komen was in ieder geval al een avontuur (alhoewel de terugweg nog veel meer). Immanuela bracht me naar de plek waar ik de trotro moest pakken. In het rustige en vredige noorden is dat over het algemeen heel makkelijk, je stapt in zonder problemen en stapt uit waar je moet zijn (wat voor mij meestal het eindpunt was). Hier is het een gevecht om in te stappen, omdat iedereen die trotro wil hebben en er niet genoeg plekken zijn, je moet een specifieke plek vragen om uit te stappen en dan maar hopen dat je op de goede plek bent. Ik kwam waar ik moest zijn, alleen had geen rekening gehouden met het feit dat ik dan de markt nog moest vinden. Uiteindelijk heb ik een tijdje rondgedwaald. Nu begrijp ik een beetje hoe Kumasi werkt, dus ik kan mijn weg er wel vinden, maar het is een wirwar van mensen, goederen, straten en verkeer, dus niet heel duidelijk.
Ook het feit dat ze je aanraken en vastpakken was nieuw. Heel veel indrukken in een keer dus. Ik ben wel blij dat ik het heb gedaan, het was beter voor me dan de hele dag thuis zitten en me eenzaam voelen zonder Susy. Omdat ik de tijd had, was het geen probleem om compleet de weg kwijt te raken op de markt. Het is zelfs best leuk om er rond te dwalen. Omdat er geen auto’s zijn (natuurlijk) kun je iets rustiger lopen. Dan moet je natuurlijk wel bedenken dat de Afrikaanse markten niet zijn zoals de Nederlandse. Op de Nederlandse markt heb je tijdjelijke stallen op een marktplein die opgebouwd en afgebroken worden. Hier heb je vaste houte stallen. Als er geen markt is (in de kleinere dorpen heb je marktdagen, zoals elke drie dagen) is het verlaten. Hier in Kumasi is er altijd markt. De ondergrond is niet verhard en er is vrijwel geen loopruimte tussen de stallen. Je loopt dus op modderpaadjes van misschien een halve meter breed. Tussen afval, plassen en modder door. Regelmatig moet je jezelf in een onmogelijk kleine ruimte persen omdat een mevrouw met een enorme constructie op haar hoofd je per se wil passeren. Af en toe word je bijna van je sokken gereden door houten trekkarren die vreemd genoeg tussen de stallen door passen (alhoewel die ook buiten de markt een gevaar zijn). De stallen zijn allemaal veel hoger dan jij bent, dus het is bijna alsof het overdekt is, alhoewel dat natuurlijk niet zo is. Omdat de markt hier in Kumasi zo ontzettend groot is, hoor je in het midden het lawaai van de stad een stuk minder en heb je echt het gevoel in een enorm koopdoolhof te zijn. De markt heeft verschillende gebieden. In een bepaalde gebied verkopen ze stoffen, in een ander gebied alleen maar vlees, dat loopt dan vaak over in het gebied met de vis (dit zijn de twee gebieden waar ik vaak bijna over mijn nek ga). Het is ook interessant om te merken dat je in sommige gebieden met rust word gelaten en in andere wil elke verkoper je begroeten en een praatje maken. In het gebied met de stoffen vind je geen rust.
Ik denk eigenlijk dat ik in de paar uur dat ik rond heb gelopen nog niet eens een kwart van de markt heb gezien, dus ik ga binnenkort nog wel eens terug om verder te verdwalen.
Na de markt was ik moe van de indrukken, dorstig en wilde ik gewoon naar huis. Wat niet makkelijk bleek te zijn.
Ik heb gewoon aan iedereen gevraagd waar de trotro naar Bremang was en er was een aardige meneer die me erheen heeft gebracht. Het enige probleem was dat mijn hostfamily me niet had verteld dat ik uit moest stappen bij Bremang Saw Mail. Ik zat dus vrolijk in de trotro en zag omgeving waar ik nooit geweest had. Ze bleven me maar vragen of ik er hier uit moest, maar ik had geen idee waar ik was. Ik begon al te overwegen gewoon uit te stappen en dan wel te zien hoe ik thuis kwam, toen er een hele aardige mevrouw was die me volgens mij een beetje zielig vond. Zij bevel me haar het nummer te geven van mijn sister (sister is hier eigenlijk iedere vrouwelijke persoon). Gelukkig was Immanuele zo slim geweest me haar nummer te geven. De mevrouw heeft haar voor me gebeld en gevraagd waar ik heen moest. Daar in de buurt ben ik uiteindelijk afgezet. Natuurlijk was ik er nog niet, want ik had geen idee welke kan op te lopen, maar gelukkig kwam Immanuela me ophalen. De rest van de dag heb ik een beetje gelezen. Het huis en de omgeving was uitgestorven (ik weet niet waar iedereen heen was), dus ik heb uiteindelijk een beetje alleen rondgelopen. Toen ontdekte ik dat er nog iemand in een klein schuurtje achter het huis woont, dus ik ben haar maar gaan bezoeken. Haar naam is Faustina, ze doet iets voor de school, maar het werd niet helemaal duidelijk wat en ze woont dus achter mijn kamer. Af en toe sta ik dus hier in mijn kamer en hebben we een soort gesprek door het raam. Ze is heel aardig en hartelijk, iets dat vreemd genoeg maar weinig Ghanese vrouwen lijken te zijn. Veel van hen zeggen weinig en zijn erg gesloten. Na mijn bezoekje aan Faustina ben ik gaan douchen. Ik heb hier een echte douche het is ongelooflijk! Ik vond de bucketshower prima, maar de echte douche is ook fijn! Het is grappig hoe snel je het bijzonder vind om een echte douche te hebben. Al die momenten die ik hier aan het begin in Kumasi had, dat ik een gevoel van complete verwondering had bij iets heel normaals (in de westerse wereld dan). De eerste keer dat ik weer een etalage zag, de eerste keer dat ik weer een trap zag, de eerste keer dat ik weer een normale douche had, de eerste keer dat ik weer een rotonde zag. Het is jammer dat je er zo snel weer aan went, want het laat je wel realiseren dat wij heel veel dingen als vanzelfsprekend ervaren die helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn.
Na mijn douche ben ik buiten gaan zitten. Daar werd ik natuurlijk aangeklampt door een groepje kinderen, dat me Twi ging leren. Ik vond het menselijk contact wel even fijn en het was best leuk. Na de les heb ik gevoetbald met een groepje jongens hier van de school. Ik probeerde nog eventjes te schrijven, maar buiten zitten en schrijven is over het algemeen niet goed te combineren. Mijn nieuwe hostbroer, Frank, begon een gesprek. Hij is dezelfde leeftijd en heel aardig. Hij vroeg of ik de volgende dag met hem mee naar de kerk zou gaan, hij ging ‘s ochtends vroeg naar de Engelse dienst in de katholieke kerk. Natuurlijk ging ik mee!
‘s Avonds had ik een heel gesprek met mijn nieuwe hostfather Gabriel. Met mijn nieuwe hostmoeder kan ik het niet echt vinden, althans ik zou niet weten of ik het met haar kan vinden omdat ze niet tegen me praat, maar Gabriel is super aardig. Hij is heel hartelijk en begint altijd tegen me te lullen in Twi, omdat hij vind dat ik het moet leren. Dan praat ik maar gewoon terug in het Nederlands. Gabriel geeft je altijd het gevoel dat hij heel erg blij is je te zien. Ik heb vorige week woensdag mijn haar weer laten vlechten en ‘s avonds kwam hij op mijn deur kloppen: ‘eeeej yaa (mijn naam hier), I was just coming to see how beautiful you are!’ En het klonk nog gemeend ook haha.