Laatste blog als vrijwilliger deel2

Zondagochtend ging ik met Frank naar de katholieke kerk. ‘s Middags heb ik mijn haar ontvlecht. Dat duurde wel een paar uur. Omdat het heel langzaam gaat, knipte ik het gedeelte van de vlechten dat alleen maar nephaar was af. De kinderen in mijn gastgezin wilden mij helpen en deden dat ook, dus ik was even heel erg bang dat ik weinig haar over zou houden. Het is allemaal goed gegaan. Toen ik klaar was had i keen ontploft kroeshoofd en het gevoel dat mijn hoofd veel te licht was. Ook kun je hele plukken haar uittrekken. Waarschijnlijk is dat haar dat je normaal ook verliest zonder het te merken, maar omdat het in de vlechten zit, merk je het nu veel meer. Ik had een plastic tasje vol uitgevallen haar! Aan de andere kant, ik ben niet kaal geworden, dus niets aan de hand.
Maandag was de eerste dag dat ik naar de dierentuin zou gaan. Ik werd al vroeg gewekt door lawaai buiten. Om een uur of vijf zijn ere en heleboel mensen buiten, dus slapen is dan niet echt makkelijk meer. Als ontbijt kreeg ik in eerste instantie alleen maar wat fruit. Ik voelde me er heel erg schuldig over, maar heb uiteindelijk maar gevraagd of ze ook brood voor me konden kopen, want alleen fruit was niet genoeg. Bijzonder was dat ik de volgende dag helemaal geen ontbijt kreeg, omdat ze geen tijd hadden gehad om het voor me te kopen. Een beetje apart. Tegenwoordig krijg ik vrijwel altijd geen ontbijt en moet ik dus iets kopen aan de weg, of ik krijg in de avond een brood (dat niet echt heel lekker en vers is) en daar doe ik dan een aantal dagen mee. Het is niet echt lekker, vandaar dat ik laatst bij de supermarkt jam, groundnutpaste en nutella heb gekocht. Het verschil met het ontbijt in Walewale (waar we altijd vers gebakken brood en ei kregen) is heel groot. Maar goed, het is nog voor drie meer dagen, dus het komt wel goed. Ook lunch krijg ik vrijwel nooit meer. Hier in Ghana eten ze warm voor lunch, dus vaak iets van rijst. Ik eet tegenwoordig zoveel! Sinds ik dus geen lunch meer krijg eet ik vaak mijn oude brood of ik moet iets kopen hier op straat. Ik weet dat ze het niet slecht bedoelen, maar dat is wel jammer. Gelukkig is het avondeten goed. Geen tizet meer, dat eten ze in het noorden. Hier is het favoriete voedsel fufu, maar ik eet vrijwel elke avond rijst.
Maandagochtend kreeg ik dus nog wel ontbijt. Daarna nam ik samen met Frank de trotro naar de dierentuin. De eerste twee dagen ging hij met me mee, om te laten zien waar ik in en uit moest stappen. Mijn aankomst in de dierentuin was een beetje verwarrend. We moesten naar de manager, maar die deed nogal moeilijk. Ik weet niet hoe dat is gebeurd, maar er was de verwarring dat i keen week eerder zou komen ontstaan. Zowel Syto Accra als Syto Kumasi als mijn hostfather als de dierentuin had du seen week eerder helemaal klaar gestaan om mij hier te ontvangen, maar ik was er niet. Kingsley had me geprobeerd te bellen, maar ik denk dat hij een verkeerd nummer had, want ik had geen gemiste oproepen. In de dierentuin bleef de manager dus maar herhalen dat ik ‘het meisje was dat eigenlijk vorige week zou komen’, waarop ik probeerde duidelijk te maken dat dat een misverstand was. Het leek er eventjes op dat hij mij niet in de dierentuin zou laten werken, maar uiteindelijk was het goed en werd ik overgedragen aan Jemimah, de medewerkster van het educatieve centrum van de dierentuin.
Die nam me mee in een tour van de dierentuin en daarna kreeg ik wat foldertjes om te lezen. Ik had eerder geen idee hoe laat ik klaar zou zijn, maar ik had om 14.30 met Daphne afgesproken. Daphne was een Nederlandse vrijwilligster in Kumasi. Ik had via via haar nummer gekregen en we gingen samen naar het zwembad. Jemimah vertelde me dat ze eigenlijk altijd tot 16.00 werken (is niet waar), maar het was geen probleem als ik eerder ging. Die dag had ik eigenlijk ook niets te doen, dus het was prima. Voordat ik ging dwaalde ik dus een beetje rond in de dierentuin. Een van de baboons (ik denk dat het bavianen zijn) was aan het bloeden, uit haar achterste (en at het op), dus ik liet dat weten aan twee verzorgers die vlak bij zaten. Waarop ze tegen mij zeiden: ‘yes, you also bleed every month right?’ Oke, ik wist niet dat apen ongesteld werden.
Ik werd door iemand hier naar de juiste trotro gevallen. Aan het begin kon ik niet begrijpen hoe, maar Ghanesen slapen altijd in de trotro (vooral in het noorden waar jelangere afstanden aflegt). Ik heb ondertussen ook die gewoonte gekregen, dus ik val steeds in slaap op het moment dat de trotro begint te rijden. Hier in Kumasi is dat nogal riskant, want de kans is groot dat je je halte mist. Op weg naar het zwembad was ik ook in slaap gevallen, maar gelukkig wekte de mate me toen ik uit moest stappen.
Daphne was aardig, maar totaal geen persoon om vrijwilligerswerk in Afrika te doen. Ze komt uit het Gooi en zei zelf al dat haar enige motivatie om hier te komen was de ze het saai begon te vinden in het Gooi. Het was een beetje een last minute decision en ze had zich dan ook vrijwel niet voorbereid of ingelezen (alhoewel ik heb gemerkt dat ik me meer heb ingelezen dan de gemiddelde vrijwilliger hier). Ze vond het eten hier verschrikkelijk en overleefde op crackertjes met la Vache que rie en ze was 3 weken in Ghana, maar had het eigenlijk al wel gezien. Ze zou eigenlijk nog een stuk langer blijven, maar wilde eerder weg, want ze had het gevoel dat ze Ghana nu wel kende (ondanks dat ze alleen in Kumasi was geweest). Tja op die manier kan het natuurlijk ook. Ik heb een hele gezellige middag gehad samen bij het zwembad, alhoewel het me nog steeds moeite kost Nederlands te spreken. Als ik niet nadenk praat ik automatisch in het Engels en het voelt ook gewoon alsof Nederlands verkeerd klinkt. Na mijn maand reizen met Julia zal dat wel voorbij zijn natuurlijk en tegen de tijd dat ik in Nederland terug ben (dat is al over zes weken!) zal ik wel weer helemaal vernederlandst zijn.
Het restaurant van het zwembad serveert hele goede hamburgers!
Op de terugweg zat ik deze keer wel in de goede trotro (Frank had ‘s ochtends opgeschreven waar ik naar moest vragen), alleen toen ik uitstapte had ik geen idee welke kant ik op moest lopen. Gelukkig was me verteld dat ik moest vragen naar Frank Duff preparatory school, dus dat heb ik gedaan. Er was een hele aardige mevrouw die helemaal met me mee naar het huis is gelopen. Toen we Immanuela tegenkwamen vroeg ze me nog: ‘Were you lost again?’
Dinsdag kreeg ik dus geen ontbijt. Toen ik ‘s ochtends wakker werd voelde ik me niet zo lekker en had ik wat problemen, maar ik weigerde mijn tweede werkdag te laten schieten voor dat. Dus ik ben gewoon in de trotro gestapt en hoopte dat we er snel zouden zijn en dat de wc in de dierentuin open was. Vreemd genoeg had ik geen problemen meer toen ik hier aankwam. Ik vind het nog steeds heel bijzonder, ik eet werkelijk alles hier, ook straatvoedsel, maar ik ben nog geen enkele keer echt ziek geweest! Ik hoop dat ook de komende zes weken zo verlopen.
Die dinsdag 13 november, heb ik de hele dag gelezen. Jemimah had een heleboel informatie op mijn laptop gezet, over de dierentuin, maar vooral over de dieren, dus van ‘s ochtends vroeg tot ‘s middags heb ik alleen maar informatie doorgelezen. Toen ik uiteindelijk klaar was, was ik helemaal gaar. Ik had maandag Baatu de babyolifant nog niet gezien, maar nu ben ik naar hem toe gegaan. Hij verblijft in een apart verblijf, afgesloten van bezoekers, maar ach ik ben geen bezoeker, dus ik ben gewoon naar binnen gegaan! De eerste keer een olifant aanraken is heel apart, nu vind ik het al heel normaal, maar die eerste middag was het een hele onwerkelijke ervaring. De dag ervoor had ik Daphne wat geld geleend omdat de pinautomaat vervelend deed, dat kreeg ik dinsdag terug. Het enige probleem is dat het heel moeilijk is ergens af te spreken in een stad die je niet goed kent en die zo’n wirwar is als Kumasi. We hadden afgesproken op Kejetia, het trotrostation (is enorm), maar uiteindelijk zijn we allebei naar de dierentuin gegaan omdat het onbegonnen werk was elkaar te vinden op Kejetia. Al met al was het al wat later toen ik de trotro terug nam en het koste me wat moeite, maar ik kwam er wel. Tegen de tijd dat ik thuis was, was ik erg moe, het was een lange dag geweest. De meisjes uit het weeshuis wilden heel graag met me praten, maar daar had ik ten eerste de energie niet meer voor en daarbij had i keen hele staple wasgoed die ik echt een beetje weg moest werken!
Omdat ze me hadden verteld dat de werkers in de dierentuin vroeg beginnen (ongeveer 07.00 u), stond ik woensdag om 05.25 op. Ik had wel gemerkt dat het lang duurt om met de trotro hier in de dierentuin te komen, ook vanwege het verkeer. Ik was uiteindelijk om iets voor zeven in de dierentuin, alleen waar was Felice? (De verzorger waar ik mee zou lopen) Uiteindelijk was het na half negen dat hij er was. Die dag hoefden alleen de chimpansees verzorgd te worden en dat was de dag dat ik aangevallen werd door Rosemary. Sinds ik hier in de dierentuin werk heb ik gemerkt dat apen enge beesten zijn. De chimpansees mogen me niet en gooien dingen naar me en de kleinere, slingeraapjes waren vandaag ook nogal intimiderend. Ik liep vandaag mee met Moses, de hoofdverzorger en de verzorger van de Primaten en hij vertelde me al dat ze je aan zouden vallen als je een vreemde bent. We hebben vier kleinere soorten apen, patas monkeys, mona monkeys, green monkeys en een lesser spotnosed monkey. De laatste is heel schuw en zie je vrijwel niet, de andere zijn wat brutaler. Ze zien er erg schattig uit, maar toen ik vandaag achter het hekje voor de tralies stond (niet eens heel dichtbij), schrok ik toch wel van een van de aapjes die opeens naar me toe sprong. De patasmonkeys lieten me al de hele tijd hun tanden zien, dus ik blijf wel uit de buurt. Alleen de bavianen schijnen mijn aanwezigheid niet heel erg te vinden, maar daar blijf ik ook uit de buurt, want bavianen zijn geen lieve wezens. Oh nee, correctie. Vandaag kwam ik in de buurt van de bavianenkooi en waren ze heel agressief tegenover me. Ook zij houden niet van vreemdelingen, vrouwen en blanken. Ik vond ze echt heel eng.
Die eerste dag kwam ik er al meteen achter hoe het werk hier in de dierentuin gaat. Het was nog een relatief lange dag, we waren om tien uur klaar (van een dag die tot vier uur moet duren). Dus een beetje rondgelopen en met Baatu geknuffeld, om uiteindelijk op tijd naar huis te gaan. Ik heb nu ook al dagen gehad, bijvoorbeeld de afgelopen twee dagen dat ik bij de reptielen was, dat ik om 06.30 begon en om 08.00 klaar was. En dan de rest van de dag nog voor je… Op zich heb ik genoeg andere dingen om te doen en vreemd genoeg heb ik in de afgelopen drie maanden vrijwel geen tijd gehad om te lezen of te relaxen, maar toch voelt het af en toe alsof er wel nuttigere dingen zijn dan hier werken. Alhoewel ik natuurlijk ook wel hele gave dingen doe, zoals leeuwenkooien schrobben, olifanten knuffelen en apen bestuderen. Maandag was ook wel heel vet. Ik was nog bij de reptielen. Ze hadden net een koe geslacht en waren het beest aan het opensnijden om de stukken vlees voor de dieren te krijgen. Ik heb nog nooit gezien hoe een dier opengesneden werd enzo, ik voelde me dan ook een klein beetje misselijk, maar goed ik eet zelf ook vlees en dit is wel hoe het gaat! En daarbij kwamen mijn biologielessen even heel dichtbij. Daarna mocht ik de krokodillen voeren. Het vlees was nog warm en bloederig, dat was wel een beetje minder, maar daar stond ik dan boven de krokodillen hompen vlees te voeren. Vandaag heb ik in een van de apenkooien staan vegen met een mona-aapje op mijn rug, terwijl ik gevlooid werd. Ik ben ondertussen een beetje bang voor aapjes, maar deze is nogal tam en heel schattig. Nu wil ik er een als huisdier.
Het grappige is dat, als je de medewerkers hier vraagt, iedereen zal zeggen dat ze de hele dag heel hard aan het werk zijn. Ja, heel hard aan het werk met slapen, kletsen en voor zich uit staren!
Toen ik woensdagmiddag op tijd naar huis ging, had ik eindelijk tijd om naar de naaiwinkel te gaan met Immanuela. Ik had natuurlijk op zaterdag op de markt stof gekocht voor mijn zoveelste kledingstuk, dus dat moest ik langsbrengen. Het was ook erg grappig om te zien hoe Immanuela de prijs naar beneden dwong. Volgens mij onderhandel ik veel te weinig. Ze zeggen dat je moet onderhandelen als je fruit koopt, als je stof koopt, als je naar de naaiwinkel gaat enzovoort. Ik onderhandel heel vaak niet of heel weinig. Het gebeurt ook redelijk vaak dat ik zeg dat iets te duur is en dat ze boos worden en me wegsturen. Het moeilijke is dat het niet duidelijk is wat een normale prijs is voor iets en dat de regels van wanneer wel en wanneer niet onderhandelen niet echt duidelijk zijn!
Mijn eerste drie werkdagen hier was ik in de chimpanzee- en leeuwensectie, daarna was alles twee dagen.Vogels, kamelen, reptielen, primaten (vandaag en morgen) en dan mijn laatste twee dagen is de kinderkamer (Batuu!).
Die donderdag was dus nog chimpanzees en leeuwen. Ze zouden de leeuwen die dag voeren , dus ik was heel enthousiast. Het enige probleem was dat het vlees dat er was niet genoeg was, dus er moest een ezel geslacht worden. De slachtersmensen zouden misschien pas laat komen en ik wilde graag naar het internetcafe, dus ik heb mijn nummer aan Felice gegeven en hij zou me bellen als ze kwamen slachten, zodat ik naar het internetcafe kon. Het duurde maar en het duurde maar, dus ik begon al te vermoeden dat het niet helemaal klopte. Uiteindelijk ben ik teruggelopen naar de dierentuin (na een paar uur) en onderweg natuurlijk verdwaad. Toen ik hier aankwam bleek dat ze al gevoerd hadden, Felice had mijn nummer verkeerd overgenomen. Daar baalde ik wel van, ik had graag willen zien, maar oke ik zou hier nog een lange tijd zijn, dus genoeg kansen. Tja dat is dus niet helemaal hoe het werkt; ik blijf het leeuwenvoeren mislopen. Die donderdag zouden ze voeren, maar had ik het gemist. De volgende kans was maandag. Toen ik maandag hier kwam bleek dat ze zondag hadden gevoerd. De volgende kans was dinsdag. Dinsdag was ik bij vogels en toen ik aan het kijken was hoe ze de roofvogels voerden vroeg ik nog: ‘are they feeding the lions now?’ Nee ze hadden nog niet gevoerd. We kwamen aan en de leeuwen waren al wel gevoerd.
De volgende kans was afgelopen vrijdag, toen Susana hier was. We hebben een paar uur gewacht, want ze zouden echt gaan voeren! Uiteindelijk bleek dat ze het vlees moesten laten ontdooien en dat ging nog een hele tijd duren. Wij moesten op weg gaan, want we hadden nog een lange reis te maken, dus weer gemist. Gisteren hebben ze de leeuwen ook gevoerd. Ik was vrijwel de hele tijd hier in de dierentuin, met de uitzondering toen ik eventjes naar het cultureel centrum was, maar ik zat niet vooraan bij de poort. Toen ze gingen voeren wisten ze dus niet waar ik was. Mijn laatste kans is donderdag. Donderdag ben ik dus de hele dag hier in de dierentuin (niks doen) en ga ik ergens zitten waar ze me allemaal kunnen zien.
Vrijdag 16 november, mijn laatste dag bij de leeuwen en chimpanzees. Het was de dag dat ik eindelijk werkelijk iets kon doen! We moesten de kooien schrobben. De chimpanzee kooi wordt elke dag uitgeveegd, maar de leeuwenkooi en hyjenakooi niet natuurlijk. Eerst de hyjenakooi. De hyjenas werden in een ander gedeelte opgesloten en wij moesten met een handborstel de vloer schrobben. Het was interessant de kooi een keer van binnenuit te zien, alhoewel het werk niet zo heel bijzonder was. En daarbij; het was werk! Na de hyjenakooi op naar de leeuwenkooi. Dat was nog even interessant. Terwijl ik aan het schrobben was en de leeuwen voor de kooi naar ons keken, kwam ik iets te dicht bij de tralies (aan de achterkant, dus de kant van het leeuwenverblijf). Dat vond een van de leeuwinnen niet zo leuk, dus die probeerde me aan te vallen door de tralies heen. Het was maar even een heel kort moment, maar ik schrok wel en het liet me ook wel weer realiseren dat dit wilde dieren zijn. Natuurlijk was ik ver genoeg weg, dus het was allemaal in orde, maar ik ben verder wel aan de veilige kant van de kooi gebleven.
Het is heel interessant om de dierentuin als insider mee te maken. Mijn reisgids schrijft nogal negatief over de Kumasi zoo, ze zeggen dat de kooien te klein zijn en bekritiseren dat Jack de chimpanzee alleen zit, maar het blijkt wel dat alles twee kanten heeft. De kooien vind ik over het algemeen oke, natuurlijk is het niet geweldig, het is een beetje als artis, maar toen ik het las had ik een veel erger scenario in mijn hoofd. Het feit dat Jack alleen zit is pure noodzaak. Felice heeft geprobeerd hem samen met de andere chimpanzees te zetten, maar het gaat niet. Jimmy zou hem afmaken en ook Rosemary accepteert hem niet. Hetzelfde voor de leeuwin die alleen zit, zij is van een andere familie, dus kan niet bij de anderen.
De verzorgers hier hebben ook echt een band met de dieren die ze verzorgen en proberen zo goed mogelijk voor ze te zijn. Felice kan de chimpanzees gewoon kroelen en ze kietelen hem, Moses veegt in een van de kooien altijd met Kweku (een mona-aapje) op zijn rug en ook het feit dat de leeuwin mij probeert aan te vallen maar de verzorger accepteert, laat zien dat er meer is. Ik had een van de eerste dagen ook een gesprek met Felice. Esthers baby Samson (een chimp), is kleiner dan hij zou moeten zijn. Omdat hij niet het voedsel krijgt dat precies goed is voor zijn groei, heeft hij enigszins een groeiachterstand. Voor Felice is dat heel frustrerend, maar de dierentuin heeft niet meer geld om betere voiding te kopen. Felice vertelde me ook dat het salaris dat ze ontvangen heel karig is, hij is midden dertig en verdiend niet genoeg om op zichzelf te kunnen wonen of een voertuig te kunnen kopen. Het is niet zo dat hij geen goed werk doet, hij heeft het voor elkaar gekregen een babychimpansee in gevangenschap geboren te laten worden, dat is bijzonder! Toen hij op bezoek was in Zuid Afrika kreeg hij een kans te vergelijken, de salarissen daar zijn een stuk beter. Het is echter hoe het is en er is nou eenmaal niet meer geld. De verzorgers hebben hart voor hun dieren en dat is belangrijk.
Vrijdagmiddag ben ik weer naar het zwembad gegaan, deze keer met Maelle. Maelle is een Belgisch meisje hier in Kumasi en ze begint deze week ook in de dierentuin. Ze woont in het Franssprekende gedeelte van Belgie en is voordat ze hier kwam een maand naar Londen gegaan. Daar heeft ze in een maand tijd Engels geleerd. Ze spreekt het niet geweldig, maar genoeg om zichzelf verstaanbaar te maken en het is een geweldige prestatie!
Zaterdag heb ik afgesproken met Maelle en twee andere meisjes, Solene en Lisa. We bleven in Kumasi en zouden eerst naar het paleis van de Asantehene gaan en daarna naar een speciale markt waar ze stoffen maken. Een beetje jammer was dat Solene en Maelle de hele tijd Frans met elkaar spraken. Solene heeft een Franse moeder en spreekt dus ook vloeiend Frans. Lisa spreekt genoeg Frans om het gesprek te kunnen volgen, maar met mijn drie woorden Frans had ik geen idee waar ze het over hadden. Ik was dus de hele dag nogal geisoleerd terwijl zij met elkaar kletsten. Het was niet alsof ze zelf niet wisten dat het onbeleefd en onaardig was, maar ‘ze hadden de hele week al Frans met elkaar gepraat’. Alsof dat het oke maakt… Maar goed, het paleis was interessant. De Asantehene is de koning van de Ashantis en heeft zelfs tegenwoordig, nu Ghana een democratie is met een overhead enzo, nog heel veel macht. Het oude systeem van de chiefs blijft hier in werking. Het paleis van de Asantehene wordt tegenwoordig alleen nog maar als museum gebruikt, de huidige Asantehene woont in een nieuw paleis. Het was een gift van de Engelsen, om de oorlog goed te maken, maar de Asantehene weigerde het te accepteren voordat het geheel door de Ashantis was betaald. Ze zijn een trots volk. Verder werd duidelijk hoe belangrijk de queenmother is, het koningschap wordt doorgegeven via de maternale lijn, dus vrouwen hebben een erg belangrijk rol.
Na het paleis zouden we naar de speciale markt gaan. Uiteindelijk bleek dat het helemaal geen speciale markt was, het was gewoon een winkeltje in een deel van de stad waar ik al geweest was. Dat was wel jammer. Tegen die tijd hadden we nog twee andere Franse vrouwen bij ons. Een van hen werkt voor Alliance Francaise en ik heb een tijdje met haar lopen kletsen. In de afgelopen meer dan tien jaar heeft zij alleen maar in het buitenland gewoond. Ze is nu voor vier jaar in Ghana, maar ze heeft op heel veel verschillende plekken gewoond. Italie, Chili, Equador, China etc. Ik vind het erg knap, vooral omdat ze ook een heleboel verschillende talen spreekt.
Eigenlijk elke vrijwilliger die ik tegenkomt weet heel stellig te zeggen dat ze hier nooit permanent kunnen wonen. Ook ik denk dat. Afgelopen weekend heb ik nagedacht waarom dat eigenlijk is. Ik ben tot de conclusive gekomen dat het voor mij niet de cultuur is, of het eten, of de armoede of het gebrek aan luxe, maar echt de aandacht die ik trek. Misschien dat je daar uiteindelijk aan went, maar het zou moeilijk zijn. Als je hier zelfstandig woont en je eigen plek hebt en zelf kunt koken en een routine hebt, zou het voor een heel groot gedeelte prima zijn. Ik wil echter zonder lastiggevallen te worden naar de supermarkt, maar hier is het alsof ik licht geef. Vrij letterlijk zelfs, in het donker zie ik hun niet, maar zij zien mij wel.
Na de stoffenwinkel zijn we nog langs het cultureel centrum gelopen en daarna was het tijd om richting huis te gaan. Die avond sliepen we bij Maelle. Solene was jarig, dus zij wilde graag haar verjaardag vieren en ze zouden de volgende dag samen naar het zwembad gaan.
Het is wel erg jammer dat ik die zaterdag een begravenis heb gemist (wil ik nog steeds heel graag zien) om met hen mee te gaan en dat het uiteindelijk een minder leuke dag was dan gehoopt. Het was fijn om even contact met andere vrijwilligers te hebben.
Nog even een kleine toevoeging, vandaag kwam ik ‘s ochtends in de dierentuin en zat er een aapje aan een touwtje vast aan een paal. Dus ik vroeg een van de medewerkers waarom daar een aap zat, waarop hij zei ‘oh that man is coming to sell him’. Heel normaal!
Oke dit was mijn laatste blog als vrijwilliger. Zaterdag vertrek ik naar Accra om daar een week lang te drummen en dansen en dan beginnen mijn laatste vier weken reizen!