Eerste blog als reiziger en avonturier deel1

Sorry het is weer eens een lang verhaal geworden (:
Ik ben ondertussen begonnen met reizen en zit op dit moment in een nogal matige hotelkamer. We betalen dan natuurlijk ook maar 15 cedi met zijn tweeen, dus 7.50 pp (ongeveer 3 euro). We hebben dan misschien wel een eigen badkamer (eigenlijk was de kamer 20 cedi), maar het licht is blauw, alles ziet er een beetje smoezelig en minder uit en we kregen net gezelschap van zowel een enorme kakkerlak als een enorme spin. Na een ware jacht op de kakkerlak (waarbij Julia en ik allebei gebruik moesten maken van onze hoofdlampjes) heb ik hem naar buiten kunnen begeleiden in het kleine emmertje van de bucketshower. We hebben maar wel even onze klamboe opgehangen, wat niet heel gemakkelijk was. Het plafond was eigenlijk te hoog, dus uiteindelijk zat ik op Julia’s rug, terwijl zij op het bed stond. Het feit dat we de slappe lach hadden zorgde er misschien voor dat het geheel nog iets riskanter was. Ach ja, je moet er toch wat voor over hebben als je low budget wil reizen! Ons straatvoedsel van 1 cedi (omgerekend 40 eurocent) werkt daar ook wel aan mee. Het is ook wel handig om wat geld te besparen, want door een klein organisatorisch misstapje hebben we vandaag een hoop aan reizen uit moeten geven. Gisteravond kwamen we aan in Akosombo. Ook daar hadden we wat interessante ervaringen. Het eerste motel dat we probeerden, Sound Rest motel, was vol, dus we gingen naar zito annex hotel dat ernaast lag. Daar had hij alleen maar een 25 cedi kamer vrij (geen 20 cedi meer), maar voordat we ook maar iets konden zeggen vertelde hij ons dat hij de kamer ook wel voor 20 kon geven. Prima! Het was een goede hotelkamer, niet veel bijzonders, maar redelijk schoon. Omdat er in het hotel niets te eten was, zijn we richting de weggelopen. Het was al donker, dus het was even zoeken en we liepen ook een tijdje voor ons gevoel verkeerd tussen de maiskolven. Bij een winkeltje vroegen we of we ergens rijst ofzo konden kopen. Ze verkopen overal langs de weg vanuit tafeltjes met pannen erop normaal voesel, alleen het was al wat later. De mevrouw die we het vroegen gaf ons eerst gratis sachets (wij wilden er wel voor betalen) en toen we om rijst vroegen zei ze dat het moeilijk zou worden, maar zij kon ook wel voor ons koken! Ze heeft dus helemaal haar coalpot voor ons tevoorschijn gehaald en rijst met stew en een salade ernaast gemaakt. We vonden het geweldig, het was zo uit het niets. Het eten was ook heel lekker! Naderhand probeerden we haar iets te geven voor de maaltijd, maar ze weigerde het aan te nemen (hoezeer we ook aandrongen). Ze had ons als haar dochters genomen dus ze wilde graag voor ons kopen. Heel bizar, zomaar een wildvreemd iemand! Vanochtend zijn we vroeg richting de haven vertrokken want we wilden vandaag de veerboot nemen. Het is eigenlijk niet een echte passagiersboot, maar je kunt er wel op en dan zit je een paar dagen op het voltameer, het grootste kunstmatige meer van westafrika. De dam van het meer zorgt voor de elektriciteit van heel afrika.
Eerst, en ik snap nog steed niet waarom ze niet gewoon naar ons luisteren, werden we afgezet bij het kantoor op kaartjes voor de dam te kopen. Dat wilden we niet, we wilden naar de Yeji Queen. Elke keer dat we het over de ferry hadden, riep iedereen dat de boot het niet meer deed, maar ze bedoelden de oude boot. Wij kwamen na veel gedoe en meerdere taxis (de eerst had ons dus verkeerd afgezet) kwamen we aan bij de haven. We vroegen het en toen bleek dat de bootg gister was vertrokken, wat niet volgens het tijddschema was. Dus zaten we dan, in the middle of nowhere en onze plannen werden weer eens in de war gegooid. De boot gaat nu naar Yeji en stopt onderweg bij Kete Krachi. Daar zouden we uitgestapt zijn om over land verder te reizen. Vandaag zijn we uiteindelijk dus met heel veel verschillende trotro’s en bussen hierheen gereden om uiteindelijk nu in Kete Krachi te zijn. Daar kunnen we dan morgen de veerboot weer naar beneden nemen, om vervolgens alweer dezelfde weg omhoog te nemen, omdat we anders een paar dingen missen. Vanochtend om zeven uur verlieten we het hotel, om acht uur waren we eindelijk hier in onze kamer. Wat we vandaag allemaal hebben genomen: trotro naar lorrystation akosombo, taxi naar bank (bleek niet goed), lopen naar lorry station, taxi naar de haven (boot weg), Taxi naar Atimpoku, taxi richting kete krachi, bus naar ?, veerboot vanaf ? naar ? (over de voltarivier), bus naar kete krachi. Aan het einde vonden we het eigenlijk wel genoeg. We hebben meteen even snel een nieuw plan gemaakt, waardoor we toch nog alles kunnen doen.
Morgen hopen we dan toch echt op de Queen te zitten, we hebben er al genoeg moeite voor gedaan. Zoals ik vandaag al zei: we wilden de boot om een keer niet in de bus te zitten, maar uiteindelijk nemen we twaalf uur lang de bus in de ene richting om dan de volgende dag (misschien zelfs in het donker dus dan zien we alsnog niks van de prachtige omgeving) de boot precies naar hetzelfde punt terug te nemen en daarna weer de eerste weg opnieuw te nemen. En dat alles omdat die stomme boot niet op de dag vertrekt dat hij zou moeten vertrekken (ghanesen houden zich blijkbaar niet eens aan dat tijdsschema).
Ik vertelde net over de aardige hotelmedewerker die ons de kamer goedkoper gaf en de vrouw die een gratis maaltijd voor ons kookte, maar het toppunt van aardige (bijna eng aardig) mensen heb ik vrijdag 30 november meegemaakt. Het was de vrijdag voordat ik naar Accra zou vertrekken, dus mijn laatste dag in Kumasi. Ik ging ‘s middags nog even snel een paar dingen kopen. Op straat heb ik een paar nep birckenstocks gekocht, die lopen goed. Ik loop tien minuten later op de markt en ja hoor, er staat iemand op de achterkant van mijn slipper. Het bandje scheurt zo helemaal af. Dus ik was nogal boos, ik had die slippers net gekocht en ik viel iets uit tegen die vrouw (ik zei dat ik er een vergoeding ofzo voor wilde). Ze keek me even aan en liep toen zonder iets te zeggen gewoon weg. Daar stond ik dan met een afgescheurde slipper in mijn hand midden op de markt. Gelukkig trok ik nogal wat aandacht, dus er kwam een man naar me toe wat er was. Ik legde de situatie uit en moest daarna met hem meekomen. Hij heeft mijn slipper even met superglue gerepareerd, ik weet niet voor hoe lang, maar in ieder geval voor even. Daarna kreeg ik van hem en zijn vrienden nog een hele preek dat ik mijn spullen goed weg moest stoppen, want Kumasi was gevaarlijk en armed robbers enzovoort. Ik liep verder en stond bij de stof, toen iedereen tegen me aan het schreeuwen was dat ik mijn tas dicht moest doen. Het voorvakje stond over en mijn telefoon was verdwenen. Gestolen. Ik wist even niet meer wat ik moest doen en ik stond daar midden op de markt mijn telefoon te zoeken. Ik was helemaal van slag en barste uiteindelijk in tranen uit. Natuurlijk werd ik meteen door iedereen getroost met: ‘don’t cry, you are beautiful’.Er kwam een man naar me toe die me eerst een Fanta gaf om tot rust te komen en zei dat ik me geen zorgen moest maken, hij zou me een nieuwe telefoon bezorgen. Dus hij heeft me meegenomen en een nieuwe telefoon voor me gekocht. Daarna heeft hij me meegenomen naar het kantoor van mtn en een nieuwe simkaart voor me gekocht. Ik stond versteld, hij kende me totaal niet! Waarom?! Zijn reden was: ‘I’m a Christian’. Ik heb hem uiteindelijk getracteerd op lunch, om hem te bedanken. Hij bleef maar zeggen dat hij het zo spijtig vond dat hij niet meer geld had, want hij wilde dingen voor me kopen enzovoort. Hij vertelde me natuurlijk wel dat hij van me hield, maar toen ik zei dat ik al een vriend had (moet je hier eigenlijk altijd gewoon zeggen) accepteerde hij dat hij niet met me ging trouwen. Het was al met al nogal een bizarre middag. Het is vervelend dat ik bijna al mijn nummers kwijt ben, maar gelukkig is dat het enige.
Verder over de laatste weken. Ik was gebleven bij 16 november, de zaterdag die ik met Maelle, Solene en Lisa door heb gebracht. Zondagochtend zijn we ieder ons eigen weg gegaan. Zij gingen naar het zwembad en ik ging naar lake Bosumtwi. De omgeving was prachtig. Het meer is gevormd door een meteorietinslag (het is dus in de krater), het is heel erg diep en het wordt omringd door bergen. Elk jaar wordt het iets groter, wat er voor zorgt dat de dorpjes aan de kant in gevaar zijn. Het kostte me een hoop moeite er te komen, het zou waarschijnlijk makkelijker moeten kunnen, maar uiteindelijk moest ik iets van vier verschillende voertuigen (trotros en taxis) nemen om er te komen. Ik was om ongeveer negen uur vertrokken, dus ik had genoeg tijd en ik was rond een uur of half twaalf bij het meer. Ik had gelezen dat er een bootje was dat het meer overstak, naast de particuliere bootjes die een stukje het meer opgingen en dan weer terug. Het veerbootje bleek echter niet meer te werken en de particuliere bootjes vond ik te duur, dus ik ben maar te voet de omgeving gaan verkennen. Gewoon een stukje om het meer heen. Dat was uiteindelijk een goed idee. Ik volgde de waterkant en kwam terecht in cacoaplantages, bananenplantages en hele bossen met palmbomen. Erg mooi en rustig. Op een gegeven moment heb ik een plekje dicht bij het water gezocht om te lunchen. Daar kreeg ik niet veel later gezelschap van een oudere man die vertelde dat hij visser was op het meer en, alvorens te gaan vissen, even zijn kleding kwam wassen