Het einde. (deel 1)
Door: Jorinde Voskes
Blijf op de hoogte en volg Jorinde
10 Februari 2013 | Ghana, Accra
Dit is mijn laatste blog! Het is niet te geloven. Ik zit op dit moment naast gate 18, voor mijn vlucht naar Amsterdam die over een uur vertrekt. Het is 6.10 u en ik ben ondertussen al 12 uur bezig terug te komen naar Nederland. Gisteren om zes uur ben ik vertrokken richting het vliegveld.
Oke ik vervolg mijn verhaal een aantal uur later, thuis op de bank (en in de weken daarna).
Ik was in mijn vorige blog gebleven bij kerstavond in Hohoe.
Ik vond het uiteindelijk, vrij onverwacht, best moeilijk om kerstmis weg van familie te vieren. Ook vooral omdat onze kerst niet zo heel interessant en gezellig was en als je dan weet dat iedereen thuis gezellig zit te gourmetten, was dat voor mij best lasting. Julia had dat een stuk minder dan ik.
Toen we aankwamen in Hohoe leek de douche warm te zijn. Jammer genoeg was hij maar heel eventjes warm en natuurlijk alleen toen Julia eronder stond. Toen ik eronder stapte kwam er alleen nog maar koud water uit. Na heel even in de hotelkamer gehangen te hebben zijn we naar de melcom gegaan. Daar hebben we zo’n beetje alles met chocolade erin gekocht. Chocoladecake, chocoladekoekjes en swiss roll. Om toch nog een beetje een feestelijke avond te hebben.
Na ons koopfestijn zijn we in het restaurant van het hotel gaan eten. Tomatensoep. Bij het stalletje om de hoek heb ik nog een paar vleesspiezen gekocht en dat was dan ons kerstdiner!
De volgende dag, 25 december, zijn we naar Wli falls gegaan. Met de taxi erheen en daar moesten we ons registreren en kregen we de gids toegewezen. Happy heette hij, zijn naam maakte hem al meteen sympatiek! Toen we onderweg waren vertelde Happy ons dat hij eigenlijk geen gids was. Hij was een lokale boer, maar geen van de gidsen was op het werk gekomen. Ze hadden dus Happy gestrikt om even voor gids te spelen. Hij wist veel van de omgeving en kon ons dingen vertellen over de plantages waar we langs liepen, dus wij vonden het prima. De omgeving van Wli falls was prachtig. Voor iedereen die ooit naar Ghana gaat, bezoek dat gebied! Het is het zeker waard! Eerst loop je langs verschillende plantages. Het grappigste waren de ananas planten. Ik wist niet hoe ananassen groeien, maar nu heb ik ze gezien! Het zijn een soort cactusachtige planten en de ananassen groeien er rechtop stekend in.
Na de plantages om je in het tropisch regenwoud terecht. Een echt tropisch regenwoud. Met een riviertje en varens en lianen en vlinders. Het geeft een soort sprookjesachtig effect. Het is ongeveer een uur lopen naar de onderste waterval. Er is ook nog een waterval die hoger ligt (eigenlijk is het een en dezelfde die je op verschillende punten kan bekijken). Het pad naar de hogere waterval is een redelijke klim en is niet aan te raden op slippers, dus wij zijn daar niet heen geweest. Jammer genoeg.
De lagere waterval is ook super mooi, dus het was niet zo’n ramp. De combinatie van alles maakt het heel gaaf om daar te zijn. De zon die net over de rand van de rots schijnt, het bos en dan de hoge, slanke waterval, omringd door nevel. Natuurlijk stond ik er nog geen drie seconden bewonderend naar te kijken of ik werd weer eens gebeten door mieren. Rotbeesten.
Julia en ik hebben een aantal kerstfoto’s bij de waterval gemaakt, met onze gratis gekregen kerstballen. Toch nog een klein beetje kerstmis.
Na een tijdje van alle mogelijke hoeken gefotografeerd te hebben, zijn we weer aan de weg terug begonnen. Tegen het einde van de reis vroeg Happy ons of we misschien nog een kleine bijdrage voor hem hadden. Wij hebben hem iets gegeven, maar hij liet duidelijk merken dat hij het te weinig vond, nou ja jammer dan. Wij hadden bij het visitorscentre ook al betaald voor de gids en de tour en het feit dat hij niets krijgt omdat hij geen gids bij hen is, was niet ons probleem. Dan had hij met hen moeten afspreken dat hij ook iets zou krijgen voor zijn diensten.
We hebben nog een tijdje rondgelopen in de souvenirswinkeltjes rondom het visitorscentre en zijn toen met de taxi teruggegaan naar Hohoe. Daar hebben we het halve dorpje doorgelopen, op zoek naar een internetcafe dat wel open was. Het was natuurlijk eerste kerstdag, maar ik was de dag ervoor zo blij geweest met het Vodafone internetcafe, dat het een hevige teleurstelling was dat die was gesloten. Er was echter in de wijde omtrek geen geopend internetcafe te vinden, dus dan maar weer terug naar het hotel. Daar heb ik de middag doorgebracht met foto’s uitzoeken.
‘S avonds hadden we weer een feestmaaltijd. We zijn deze keer voor de macaroni met cream and cheese gegaan. Voordat we het eten kregen had ik nog even een avontuur. Ik liep even naar boven om wat sachets weg te leggen in de kamer. Aan het einde van de gang waarin onze kamer was, was de douche. Toen ik uit de kamer kwam keek ik dus recht op de douche. In de douche stond een man, met de deur open. Het licht in de douche was aan, verder was de gang donker. Met deze geweldige belichting en de deur open trok die man dus zonder enige aarzeling zo z’n broek naar beneden. Hoppa! Het hele gebeuren duurde misschien een paar seconden en het moment dat hij door had dat de deur nog open was (hoe kon hij dat eerst niet merken?) deed hij hem snel dicht. Toch had ik genoeg tijd om ALLES te zien. Ik kwam lachend beneden aan en zei tegen Julia ‘nou wat ik net toch heb meegemaakt!’
Na onze geweldige maaltijd hebben Julia en ik gezellig een film gekeken.
Tweede kerstdag zijn we weer richting Accra gegaan. We kwamen aan op ons favoriete trotro station (Aflao station) waar je altijd extra veel wordt lasting gevallen en nadat we ons op de weg een pad hadden gebaand langs mensen met enge maskers op (het was dan wel kerst, maar leek net Halloween of carnival) hebben we de taxi naar salvation army hostel genomen. Salvation army hostel is een van de goedkoopste hostels in Accra. Volgens mij is salvation army de Engelse variant van leger des heils en op zich was dat er wel in te zien. Wij klaagden echter niet. Elk bed is een bed en de douches waren schoon. In salvation army zijn we nog maar een door onze spullen gegaan om te kijken of we echt niet nog meer bij Pink Hostel konden dumpen, opdat we niet meer zo hoefden te sjouwen. Na even snel heen en weer naar Pink Hostel te zijn gereden zijn we naar Oxford street gegaan. Nog wat souvenirs gekocht en daarna zijn we op zoek gegaan naar een restaurant om tweede kerstdag in te vieren. We kwamen uit bij Osu foodcourt. Een fastfoodrestaurant met vier verschillende ketens erin. Het was nog geen etenstijd, maar een paar uur later zijn we teruggegaan. Julia en ik hebben eerst samen een pizza gedeeld en daarna ieder een chickencheeseburger gegeten. Grote fout. Naderhand zaten we veeeeeel te vol en lagen misselijk en onderuitgezakt op het bankje. We hadden eerst het idee ook nog een ijsje te eten, maar hebben daar toch maar vanaf gezien.
Nadat het allemaal iets was gezakt durfden we het weer aan op weg te gaan. Het was vreselijk druk op straat, dus we liepen allebei al gespannen rond omdat we van alle kanten vastgegrepen en aangeraakt werden. Op een gegeven moment liep Julia voorop en ik iets achter haar, met tussen ons in nog een man. Ik liep al te kijken want ik had het idee dat zijn arm in een beetje een rare hoek zat, ik wist het niet zeker, maar het leek alsof hij Julia aan het rollen was. Voordat ik wist wat ik deed had ik zijn arm vastgegrepen en riep ‘What are you doing?!’ Hij reageerde perfect onschuldig alsof hij echt niet wist waar ik het over had en omdat ik het niet helemaal zeker wist en hij niets in zijn handen had begon ik al te twijfelen. Toen zag ik dat de rits van Julia’s voorvak open was. Hij was haar wel degelijk aan het rollen maar had het al doorgegeven aan een ander of neegegooid. En ja hoor, een paar seconden later kwam er een andere man met het flesje handgel en blikje Vaseline van Julia. ‘Did you lose this?’ Ja tuurlijk… Dat springt zomaar opeens uit een voorvak met dichte rits…
Nou ja goed, er is niets waardevols gestolen. Julia’s Ipod zat ook in dat vak, maar helemaal onderin, dus het was nog een geluk dat ze daar niet aan zijn gekomen. We wilden daarna wel graag in het hotel zijn en zijn maar snel doorgelopen.
In het hotel kwam ik erachter dat ik geen water meer had. Julia wilde echt de straat niet meer op, dus ik ben bij de bewaker gaan vragen of zei wisten hoe en waar ik aan water kon komen. Uiteindelijk is een van de bewakers met me meegelopen. Onderweg wilde hij nog per se mijn hand vastpakken. Ik dacht eerst dat het was omdat we moesten oversteken, maar toen hij daarna vast bleef houden heb ik me toch maar weer subtiel losgemaakt. De bewaker vertelde me ook nog dat in die buurt af en toe mensen (vooral blanken) worden overvallen als ze alleen lopen. Gelukkig liepen Julia en ik samen!
De volgende ochtend hebben we onze tassen maar weer eens op onze ruggen gehesen en zijn we op weg gegaan naar Nzulezu. Nzulezu is ook een van de echte toeristenattracties in Ghana. Het wordt ook wel het Venetie van Ghana genoemd, omdat het hele dorp is gebouwd op water. Alle huizen staan op palen in het water. Het is dan ook maar een heel klein dorp, ongeveer 450 inwoners. Om er te komen moet je naar Beyin en vanaf daar neem je een kano naar het dorp. Dat duurt ongeveer een uur.
Wij kwamen aan in Beyin en gingen ons registreren bij het visitorscentre. Van tevoren hadden we een van de guesthouses al gebeld en te horen gekregen dat zij vol waren. Het andere guesthouse konden we niet bereiken omdat we niet het juiste nummer hadden (dat gebeurt als je een reisgids uit 2010 hebt). Bij het visitorscentre probeerden we er achter te komen of we echt daar konden slapen, maar dat werd niet helemaal duidelijk. Een mevrouw bracht ons uiteindelijk naar de aanlegsteiger. Er was al een hele groep, die allemaal ook naar Nzulezu gingen. Daar probeerden we er opnieuw achter te komen of we echt wel een slaapplek zouden hebben. Ja, er was nog een kamer. Dus Julia trok de logische conlusie: ‘als er nu dus iemand komt voor die kamer, dan is er geen plek meer?’ Nee, er waren heel veel kamers. Daar kwamen we dus niet heel veel verder mee. Vervolgens vroegen we toch nog maar eens na hoe duur de kamers waren. Twintig cedi per persoon, zei de mevrouw. Dat vonden wij te duur, wij zochten altijd kamers voor tien cedi per persoon maximaal (en die waren er ook genoeg). De man die er ook bij stond riep al meteen dat het wel 20 cedi met z’n tweeen was. Wij gingen weer zitten bleven maar wachten en wachten totdat er een kano zou komen. Op een gegeven moment mochten we eindelijk in een boot gaan zitten, samen met twee andere jongens. Wij hadden alle vier enorme tassen en dat ging niet helemaal zoals gehoopt. De boot lag ontzettend laag in het water en bij elk golfje klotste het over de rand. We moesten er allemaal weer uit en in plaats van dat er twee mensen met tas en twee zonder tas in de boot werden gezet, werd er een geheel andere groep in gezet. Dus het lange wachten ging weer verder. Terwijl we zaten te wachten, zaten we te kletsen met drie meisjes. Een Amerikaanse, een Australische en een Nederlandse, die ook van plan waren in Nzulezu te overnachten. Zij vertelden ons dat de kamers wel 20 cedi per persoon waren. Wij dus opnieuw naar iemand die bij de trip naar Nzulezu hoorde. Of dat waar was. Ja dat was zo. Wij zeiden dat we dat te duur vonden, dat we dan voor hetzelfde geld in een luxere accomodatie in Beyin konden verblijven. Na een heel gesprek kregen we de belofte dat wij met z’n tweeen voor 25 cedi konden verblijven. Voor de zekerheid heb ik gevraagd of ik dat wel op papier kon krijgen. Op dat moment kwamen ook eindelijk de nieuwe kano’s. Het was ondertussen al een paar uur later, dus heen en weer naar Nulezu was sowieso al moeilijk geworden. Wij zijn in de kano gestapt. De kanotocht maakte het wachten het bijna waard. Door het mangrovebos met de zon die onder ging. Toen we aankwamen bij Nzulezu, werden we al meteen meegenomen naar een of andere kamer. We hadden het idee dat het geen guesthouse was, maar de kamer van onze gids. Daarom vroegen we of we misschien ook even mochten kijken waar de andere meisjes sliepen, opdat we wisten waar zij gebleven waren. Dat mocht en het bleek inderdaad zo te zijn dat alle kamers vol waren. Gelukkig maar dat we dan toch nog een kamer hadden. Onze gids en die van de andere meisjes waren heel erg druk bezig het ons compleet naar onze zin te maken. We konden geen drie stappen zetten of we werden omringd. Heel lief bedoeld natuurlijk, maar af en toe werden we er erg nerveus van. We hebben eten besteld en zijn even gaan zitten in een soort bar. Er werd ons al meteen gevraagd of de gids alle bewoners die daar ook zaten weg moest sturen, dan konden we rustig zitten. Nee natuurlijk niet! 'S avonds zijn we nog een rondje gaan lopen door het dorp. Het was heel apart. Alle 'straten' gemaakt van bamboepalen en het hele leven speelde zich buiten af. Het voelde meer als een soort enorm zomerkamp, dan een dorp. Op straat waren mensen aan het dansen en ook veel bewoners sliepen buiten. Er werd ons verteld dat ze dat deden om nog even wat koelte te hebben en dat ze later naar binnen zouden gaan om daar verder te slapen. Julia en ik zijn nog even op een van de steigers gaan zitten, over het meer uitkijken. Toen we een zwarte vlek onze kant op zagen komen (plastic zakje of krokodil?) zijn we maar vertrokken.
Toen we later naar bed gingen, had ik even een gruwelmoment. Op het bedlaken lag een dode vlieg en daaromheen krioelden een heleboel mieren. Echt niet dat ik in een bed ging liggen met allemaal mieren erin. We hebben het laken ervanaf gehaald en gelukkig was het probleem toen opgelost, maar toch voelde het bed (en de hele kamer) niet heel schoon aan. Diep in onze lakenzakken gekropen toch maar gaan slapen. 'S nachts hoorde ik verschillende diersoorten rondkrabbelen. In de kamer hoorde ik muizenpootjes en op het dak hoorde ik iets krabbelen dat sowieso een stuk groter was dan een muis (eerder een kat) maar het geluid dat het maakte was geen kat. Misschien een forse rat? Ach ja, zolang de beesten niet bij mij in bed kropen vond ik het prima.
De volgende ochtend vroeg opgestaan om de zonsopgang te zien, maar vanwege mist was er niets. Uiteindelijk konden we vroeg weer terug naar het vaste land.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley