Het einde. (deel 3)

Na ons heen en weertje naar Krokobite inderdaad maar meteen even naar SYTO. Mijn drum zou in de onafgesloten ruimte naar het gebouw moeten liggen en de bewaker kon ons binnen laten, geen probleem dus. Zou je denken. Toen we aankwamen was sowieso de bewaker al nergens te zien, ik was eventjes bang dat we helemaal niet naar binnen zouden kunnen, maar gelukkig, de deur was open. Dat probleem was al opgelost. In de cultureroom stond inderdaad mijn drum, maar de bijbehorende tas lag er niet en was ook nergens te vinden. Ik heb uiteindelijk Steven, de drumleraar maar gebeld, die zei de tas bij de receptie achter te hebben gelaten. De receptie was dicht en ik had geen tijd om een andere keer terug te komen, dus ik zag het al helemaal gebeuren dat ik uiteindelijk zonder tas nar huis zou moeten. Na nog wat telefoontjes was het probleem eindelijk opgelost. De bewaker was even gaan lunchen en kwam terug. Hij heeft me bij de receptie naar binnen gelaten om de tas voor mijn drum te pakken en toen konden we naar het hotel. Daar heb ik de laatste spullen georganiseerd. Ik had eerder die middag heel oxfordstreet afgezocht, ik wilde nog een laatste keer een van mijn favoriete kostjes in Ghana eten; riceballs. In Ghana werkt het echter zo dat als je iets zoekt, je het nooit kon vinden. Nergens waren riceballs te krijgen. Voordat ik naar het vliegveld ging wilde ik eigenlijk nog wel even iets eten, voor hetzelfde geld was er niets te krijgen na de douane (this is Africa) en moest ik honger lijden tot mijn vliegtuig maaltijd! Samen met Julia's vader ben ik nog en rondje door de wijk gelopen, op zoek naar een takeaway maaltijd, maar ook dat was niet te vinden. Dan toch maar de gok gewaagd en zonder eten richting het vliegtuig gegaan. Onderweg had ik een mooi afscheidscadeautje, wolken vleermuizen (fruitbats, dus niet die alleen 's nachts vliegen) in de lucht boven Accra. En met wolken bedoel ik ook echt wolken, honderden vleermuizen, heel gaaf! Ik was heel blij, Julia en haar ouders zijn met me meegegaan naar het vliegveld. Ik vond het toch een beetje eng om voor het eerst alleen naar het vliegveld te moeten (klinkt misschien raar nadat ik mezelf vier maanden alleen in Ghana heb gered), dus ze zijn met me meegegaan en dat was heel prettig. De taxichauffeur wilde maximaal een half uur wachten, anders zou de ritprijs een stuk hoger worden, dus ze hadden een half uur om met mij mee naar binnen te gaan. Binnen stonden we eerst bij de verkeerde hal, dus we moesten naar de hal ernaast. Daar bleek dat de check-in nog lang niet zou beginnen. Ik heb Julia en haar ouders gedag gezegd en toen begon het wachten. Eindelijk mocht ik inchecken. Ik was super nerveus. Ten eerste had ik teveel bagage, ik mocht een stuk handbagage en ik had er twee, mijn rugzak en mijn drum. Ten tweede was mijn ruimbagage misschien iets te zwaar. Niet in totaal maar wel een van de aparte stukken. Ik mocht twee keer drieentwintig kilo en een van mijn tassen was waarschijnlijk zwaarder dan dat. Ten derde was mijn visum te kort verlengd, dus zou ik problemen met immigratie kunnen krijgen, vooral omdat ik dat al eerder had gehad en ze toen mijn gegevens hadden genoteerd.
Het meisje achter de balie van het inchecken was heel aardig. Ze gaf me een complimentje over mijn haar. Ik verborg mijn drum een beetje achter de balie, om niet al te opvallend de regels te overtreden en ze deed er niet moeilijk over, ik kon gewoon doorlopen! Natuurlijk heeft ze het wel gezien, dat kon niet anders. Vervolgens moest ik mijn ruimbagage inleveren en werd het gewogen. Gelukkig ze keken niet naar de aparte gewichten en de 31 kilo mocht gewoon mee. Ik werd door iemand naar een balietje gebracht om daar alvast te beginnen aan mijn immigratie formuliertje. Terwijl ik daar stond kwam er iemand naar me toe die volgens mij bij het vliegveld stuurde. Hij vroeg me of zowel mijn drum als mijn rugzak handbagage was. Toen ik bevestigde, ziei hij er verder niets meer over. Hij wilde me per se de weg wijzen naar de immigratie, nou oke prima. Toen we in een trappenhuis daarnaartoe stonden (een uitgestorven trappenhuis), zei hij opeens tegen me dat ik wel een 'small fee' moest geven. Uhh waarom? Voor de bagagedragers, ik moest een bijdrage geven voor de dragers. Hij bleef maar naar mijn handbagage kijken, dus ik durfde het risico niet te nemen om te weigeren en vervolgens problemen te krijgen met mijn overmaat aan handbagage. Hij had het over twintig cedi, maar ik heb gezegd dat ik zoveel niet had (leugentje voor bestwil) en heb hem tien cedi gegeven. Toen kon ik verder lopen zonder problemen. Fijn dat je mensen kan afkopen in zo'n land (scheelde me het bijkopen van bagageruimte), alhoewel het voor mijn zenuwen heel slecht was. Bij immigratie stond mijn tweede obstakel me te wachten. Een immigratiepersoon controleerde mijn paspoort. Ja hoor, daar hadden we het al. 'Je visum is te kort verlengd'. Ik werd doorgestuurd naar een meneer in een kantoortje, die mij eventjes ging ondervragen waarom mijn visum te kort verlengd was. Ik legde uit dat SYTO mijn visum verlengd had en dat zij mij hadden beloofd dat ik er geen problemen mee zou krijgen. Uiteindelijk vroeg de meneer mij waar mijn geld was omdat ik te lang was gebleven. Ik weer uitleggen dat er werd gezegd dat ik er geen problemen mee zou krijgen, dus ik had geen geld. Zonder verder nog iets te zeggen zette de meneer de stempels die hij moest zetten en kon ik verder gaan. Nu alleen nog veilig door de douane heen komen. Dat ging gelukkig wel goed en eindelijk was ik veilig. Ik stond te trillen op mijn benen van alle spanningen en ben naar het eerste het beste winkeltje gegaan, daar heb ik twee donuts en wat te drinken gekocht om even bij te tanken. Ik mocht nog niet naar mijn gate, dus ik heb eerst nog een tijdje ergens anders gezeten. Uiteindelijk kon ik doorlopen. Ik moest nog even wachten en terwijl ik bij de gate zat had ik het behoorlijk koud, dus ik ben even naar de wc gegaan om een lange broek aan te trekken. Mijn eerste spijkerbroek in vier maanden. Verschrikkelijk. Ik had het gevoel dat mijn benen af werden gekneld en geen zuurstof kregen. Ik zat alweer bij de gate, maar het enige dat ik kon denken was 'het moet uit!', maar het kon niet, ik kon niet weer weg. Volhouden tot in het vliegtuig, hield ik mezelf voor. Uiteindelijk werd het minder erg en wende ik weer een beetje aan het gevoel van een spijkerbroek.
Het vliegtuig zat weer eens niet helemaal vol, dus tussen mij en de andere passagier van mijn rij zat een stoel. Fijn, dan kon ik daar mijn tas laten! Het was nacht en donker, dus ik kon niets zien van mijn vlucht. Een paar uur later kwamen we aan in Portugal. Met de bus naar het gebouw en toen... Ik dacht te weten waar ik heen moest, maar het was vreemd want ik moest weer mijn paspoort laten zien. Dat hoefde de eerste keer niet. Ik kreeg de weg gewezen, maar ik had het gevoel dat het niet klopte, we liepen voor de douane. Op de heenweg hoefde ik alleen op schiphol door de douane, bij mijn overstap bleef ik achter de douane. Ik heb uiteindelijk maar een Nederlands gezin gevolgd dat volgens mij ook uit Ghana kwam en met hezelfde probleem als ik zat. Alles was slecht aangegeven en uiteindelijk hebben we het een personeelslid gevraagd. Het bleek dat we inderdaad nog een keer door de douane moesten. Ik zat heel erg te stressen, ik had een pakje drinken in mijn rugzak en een flesje water bij me. Het flesje water heb ik weggegooid, maar het pakje wilde ik houden, ik vond het zonde. Ik besloot het pakje te houden en de gok te wagen. Natuurlijk, het kon ook niet anders... Eerst werd ik gefouilleerd en daarna wilden ze ook mijn tas nog doorzoeken! Het kon niet anders of ze zouden het pakje vinden (dacht ik). Het pakje zat in een ondoorzichtige plastic zak in mijn tas, helemaal bovenin. De man tilde eerst die zak eruit en doorzocht toen mijn rugzak. In de plastic tas heeft hij niet gekeken en het pakje drinken heeft hij niet gevonden. Operatie 'smokkel het pakje naar binnen' geslaagd (wel weer met trillende benen)!
Daarna was het makkelijker, we waren achter de douane. Het was nog vroeg, maar ik had honger! Jammer, er was nog niets open. Ook kon ik nog niet zien naar welke gate ik moest.
Gelukkig, niet lang daarna ging het harrods cafe open, tijd om een pre-ontbijt te hebben! Met mijn ontbijt ben ik bij de gate gaan zitten. Tip voor mensen die gaan reizen: als je genoeg tijd hebt, doe dit dan niet.. Bij de gate is het echt koud, bij de winkeltjes is het stukken warmer. Daarbij zit je ver van de wc's. Ik wilde nog even snel naar het toilet, maar om daar te komen moest ik kilometers lopen (ja dit is een hyperbool). Toen ik terug was, was de gate open en kon ik in de megalange rij gaan staan. Het laatste vliegtuig in en toen was ik echt alweer bijna thuis. Door de nacht waarin ik nauwelijks had geslapen was ik nogal moe en tijdens het ontbijt ben ik in slaap gevallen. Ik had toch al niet zoveel honger meer en het was niet bijzonder lekker. Toen we al boven Nederland waren, duurde het heel lang voordat we gingen dalen, we bleven maar boven de wolken hangen en elke keer dacht ik 'nu gaat het gebeuren'. Uiteindelijk gebeurde het dan ook. Ik was weer in Nederland.
Bij de bagageband zag ik ze al hoor, mijn ontvangstcomite. Bagage op de kar geladen en op naar de reunie. Begroet door mama, Paul, Jurriaan met Willemijn, opa en oma, Tim, Iris, Kyra, Romy en Danika, heel erg leuk. Nogmaals bedankt dat jullie er waren (: Met zijn allen hebben we gezellig wat gedronken op schiphol, mijn eerste beker milo -oh nee zo heet dat hier niet- in Nederland! Toen ik naar buiten liep merkte ik de kou en op de terugweg naar huis piepte en kraakte de auto niet, wat ook heel raar was. Waar je toch bij stilstaat als je terugkomt. 's middags heb ik wasgoed en overig spul uitgepakt, terwijl we allemaal hoopten dat er geen kakkerlak uit mijn tas kwam kruipen. Het was raar om weer in mijn huis te zijn, het voelde niet al thuiskomen, het voelde alsof ik eventjes tijdelijk weer in Nederland was, om vervolgens terug te gaan. Het is ook raar om te bedenken dat het voor iedereen (en nu voor mij ook weer) heel normaal was om in dat huis te zijn, maar alles was anders. Waar het voor iedereen een hele normale dag was, in een normaal Nederlands ritme, was het voor mij een ontzettend rare dag, waarin mijn hele wereld compleet veranderde. Toch, ondanks dat ik het gevoel had dat ik in een andere wereld thuishoorde, was het ergens ook heel normaal. Ghana leek vanaf het moment dat ik in het vliegtuig stapte een droom, heel ver weg en niet echt gebeurd. Ik heb me ertegen geprobeerd te verzetten, ik wilde dat Afrikaanse gevoel vast blijven houden, maar als dingen zo ontzettend van elkaar verschillen is het onmogelijk met een been in het ene en het andere been in het andere te blijven staan.
Ondertussen ben ik alweer een maand thuis (meer zelfs). Ik ben soort van gewend, ik ben weer Nederlands, mijn vlechtjes zijn er weer uit, ik douche weer met warm water, ik eet weer voedsel dat bestaat uit meer dan drie ingredienten. Toch is het ook niet allemaal makkelijk geweest. Ik ben wel in een gat gevallen bij thuiskomst. Altijd gewend om een doel te hebben, een planning, een ritme en hier in Nederland heb ik dat nu nog steeds niet (misschien komt daar vanaf komende week verandering in). Iedereen is naar school of werk en ik heb geen school of werk. De hele dag niks doen lijkt sommige mensen misschien heel fijn, zoals ik ook te horen kreeg 'geniet van de rust', maar na twee dagen is het niet leuk meer en al helemaal niet als er geen einde in zicht is. Bedenk maar eens hoe weinig mensen je spreekt als je de hele dag binnen zit! Ik mis Ghana niet, ik wens niet elk moment van de dag dat ik er terug ben, zoals ik zei, het is moeilijk me Ghana voor te stellen, het lijkt ver weg en onwerkelijk. Wel mis ik het hebben van een ingevuld leven, een ritme, doelen. Dat alles komt wel weer, maar het gaat langzaam. Nu, na vier weken begint het weer op gang te komen, een baantje, een nieuw avontuur om te plannen en een studie in de toekomst.
Heel veel mensen vragen me 'hoe was het in Ghana?'. Hoe kun je hier een antwoord op geven in een zin. Kijk maar hoe lang deze blog is (sorry daarvoor)! Ik zou niet weten waar ik moet beginnen, dus vaak zeg ik maar niets of ik houd het bij een oppervlakkig antwoord als: 'het was af en toe zwaar, maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb.' En dat is ook zo. Er zijn heel veel woorden waarmee ik mijn avontuur kan omschrijven. Leerzaam, interessant, uitdagend, frustrerend, leuk, grappig enzovoort. Over het algemeen denk ik dat ik ervan heb geleerd, ik ben blij dat ik het heb gedaan, ik heb er vriendschappen aan overgehouden en niemand neemt me dit ooit nog af.
Het einde.
Ps: iemand die over twintig jaar mee wil als ik terugga? You can leave Africa, but Africa will never leave you.