Tequila, bussen en zilver 1

Wat 25 en 26 mei een druk weekend leek te worden (en ergens ook was), was ook een weekend met heel veel in bus/trein zitten. Vrijdag ben ik een uurtje eerder naar huis gegaan, opdat ik thuis nog even de tijd had om rustig te kijken of ik alles had, eten klaar te maken en vervolgens aan het grote avontuur te beginnen. Om half negen had ik met Alina afgesproken in de metrobushalte 'Villa Olimpica'. Eerst moesten we bijna drie kwartier met de metrobus om dan Dong te ontmoeten bij de ingang van het metrostation. De metrobus ging ongelooflijk sloom. Af en toe rijden ze belachelijk hard en op andere momenten lijken ze niet vooruit te komen, misschien door het aantal mensen dat erin staat? Het was in ieder geval behoorlijk druk. Wij bezetten met onze tassen een stoel (zelf stonden we, maar de tassen waren zwaar en groot), wat ons een aantal boze blikken opleverde. Ik heb uiteindelijk mijn tas maar gewoon tussen mijn benen gezet. Alina trok zich er niet veel van aan, toen iemand veelbetekenend naar de stoel wees, trok zij simpelweg haar schouders op, wees ook en zij: 'our bags'.
De metro was nog een hele inspanning. Allereerst moesten we natuurlijk onze weg vinden in de metrotunnels. Susana vond het ongelooflijk eng, die ene keer dat wij met de metro reisden, omdat de metro niet veilig zou zijn, maar met zijn drieen hadden we nergens last van. De metro was alleen ongelooflijk vol. En dan niet vol naar Nederlandse maatstaf, maar vol naar Mexicaanse maatstaf. Dat betekent dus dat mensen gewoon net zo lang drukken totdat de massa een beetje indeukt en de deur dicht kan, waarna niemand zich meer kan bewegen. Het verbaasde me dan ook niet dat Alina vertelde dat er laatst een vrouw was gestorven in de metro, verdrukking is zeker een optie. Wat een geluk dat ik hier langer dan gemiddeld ben, ik kan altijd mijn hoofd 'boven water' houden. Met zijn drieen vormden we een goed team. Het was natuurlijk wel even spannend, we moesten alle drie naar binnen, maar met een beetje ellebooggebruik ging dat prima. De arme persoon die mijn bolle rugzak in zijn buik had duwen, dat moet niet prettig zijn geweest. De weg naar buiten was ook een moment om over na te denken, maar Dong (de man van het gezelschap) baande de weg en wij renden gewoon achter hem aan.

Op zich raak ik al zeer gewend aan overvol openbaar vervoer. 's Ochtends neem ik tegenwoordig vaak de metrobus naar school, ik ga vaak iets later weg dan de rest hier in huis, en ook die is behoorlijk vol (maar niet zo vol en benauwd als de metro). Zoals Susana het beschreef: om in de metrobus te komen moet je een soort aanloop nemen en dan gewoon naar binnen rennen, de menigte geeft even mee en dan met een soort 'ploep' breek je door de wand heen en ben je binnen (misschien moeten we dit maar het zeepbel-effect noemen, bij gebrek aan een betere naam). Als ik dit nog een paar weken volhoud, ben ik helemaal klaar voor de metro in Moskou of Japan (ik heb gehoord dat het daar ook behoorlijk krap kan worden).
Ook de pecero die ik 's ochtends moet nemen naar de metrobus is vaak vrij vol, wat als gevolg had dat ik op een gegeven moment op de laatste tree van het trapje, half buiten de pecero hangend (gelukkig zijn er handvaten), werd vervoerd. Tja dat kan hier gewoon (het was lekker frisjes). Na niet al te lang maakte de menigte iets ruimte en kon ik wel een hele stap naar binnen zetten. Ik eindigde (op uitnodiging van de chauffeur) zittend op het dashboard. Je moet toch van openbaar vervoer hier houden, waar in Nederland kun je ooit op het dashboard van de bus zitten?!
Mensen hier hebben bepaalde gewoontes in het openbaar vervoer. De eerste is dat ontzettend veel vrouwen hun make-up 's ochtends in de bus doen (soms zelfs staand). Dat klinkt waarschijnlijk minder raar dan het is (in de trein in Nederland zou ik dat ook nog wel kunnen doen), aangezien de bus hier een soort hobbelige, schokkerige rit maakt. Ik heb echt respect voor de vrouwen die precies aan kunnen voelen wanneer de bus gaat stoppen of afremmen, om op dat moment snel een perfect lijntje met een oogpotlood te maken. Toch vraag ik me af hoe vaak dat fout gaat. Ik verwacht voor mijn einde hier nog iemand zich een oog uit te zien steken met een mascaraborsteltje of haar hele wenkbrouw per ongeluk weg te zien epileren (ja zelfs je wenkbrouwen epileren kan in de bus).

Nog een rare busgewoonte is de keuze van plaatsen. Stel je voor er zijn twee plaatsten vrij in de bus (zo'n heel bankje). Dan is het in mijn ogen normaal om door te te schuiven naar het plekje bij het raam, zodat iemand anders bij het andere plekje kan. Hier gaat echter iedereen op de plek bij het gangpad zitten. Vervolgens wil een ander persoon bij het andere plekje en moeten beiden personen zich in allerlei bochten wringen om op de gewenste plek te komen. De een gaat met zijn benen in zijn net zitten (want gewoon naar de andere plek schuiven is te moeilijk) en de ander probeert niet om te vallen terwijl hij of zij zich langs de andere persoon wringt in een bewegende bus (en in mijn geval komt daar vaak nog het probleem bij dat ik probeer niemand een klap te geven met mijn rugzak). Na al die moeite ben je vaak blij als beide personen op de juiste plek zijn beland.

Maar goed, we waren op weg naar het busstation voor ons weekend. Eigenlijk waren we er al bijna, na twee metro's kwamen we boven de grond en stonden we voor het busstation 'Teminal Norte'.
Nog iets opmerkelijks in de metro, bus en pecero zijn de verkopers. Die komen binnen (bij de pecero betalen ze er een paar pesos voor) en beginnen vervolgens allerlei interessante potjes, pakjes en zakjes omhoog te houden, terwijl ze daar van alles en nog wat bij roepen. Wat ze roepen kan ik niet echt verstaan, maar bij allerlei obscure zalfjes begrijp ik er altijd uit dat het iets is als 'dit is zo goed voor je huid, droge huid verdwijnt ervan en blablabla'. In de metro is er nog een variant, namelijk de mensen met rugzakken met stereoinstallaties die rondlopen en de metro verblijden met muziek. Deze keer was er ook zo'n lopende radio, wat hij precies hoopte te bereiken snapte ik niet helemaal, want hij bood geen cd's aan en vroeg ook niet om geld. Misschien was zijn filosofie dat wij het heel fijn vonden zijn muziek te horen, wat ergens ook wel waar was; er zaten hele goede nummers bij.

In het busstation hebben we nagevraagd waar we heen moesten, nog even een ijsje gegeten en zijn toen naar de bus gegaan. Ik had de goedkoopste bustickets genomen die er waren, maar qua luxe maakte het niet heel veel uit. De bussen hier zijn geweldig (die voor lange afstanden althans). In de bus hadden we stoelen met een soort opklapbaar beengedeelte, waardoor je benen enigszins omhoog lagen en op de hoofdsteunen had je naast je hoofd draaibare kussentjes, waardoor je ook zijwaarts kon leunen (zoals je normaal tegen het raam aanleunt). Ook kregen we oploskoffie, maar vreemd genoeg geen water daarbij, dus aan de oploskoffie hadden we niet zoveel.
We hadden het hele weekend het probleem dat we met zijn drieen waren, dus in bussen e.d. zat er altijd iemand alleen. Met die eerste bus reisden we in de nacht, dus heel veel maakte het niet uit, we waren toch van plan om te slapen. Alina zat alleen en ik en Dong zaten naast elkaar. Er stond een hele slechte sience-fiction film op (je kreeg ook oortjes om het geluid van de film te kunnen horen), dus de eerste paar uur hebben Dong en ik ons vermaakt met het uitlachen van de film.
Veel heb ik uiteindelijk niet geslapen, ondanks alle luxe bleef de bus natuurlijk een bus.
Om ongeveer vijf uur kwamen we aan in Guadalajara en werden we de kou ingestuurd (ja ook in Mexico is het koud in de ochtend).
Na een kop koffie was het tijd om uit te vinden hoe we in hemelsnaam van het busstation naar het treinstation moesten komen (zover had ik eerder nog niet gedacht). Uiteindelijk werd het een taxi (wel zo makkelijk) en om ongeveer half zeven waren we op de plek waar we moesten zijn.
Dat bleek in the middle of nowhere te zijn. Het leek wel een soort industriegebied (de volgende dag zagen we dat veel delen buiten het echte centrum zo waren). Bij het boeken van de tequila express was in de informatie duidelijk gezegd dat het werd aangeraden om te ontbijten voordat je daarnaartoe kwam. We moesten echter om negen uur in het gebouw van de tequila express zijn en wat voor plekken om eten te krijgen zijn open voor die tijd? We liepen dus een beetje rond in het verlaten gebied, in het donker. Bij een hotel vroegen we of er in de buurt een restaurant was om te ontbijten, maar dat ging pas om acht uur open. We waren eigenlijk opzoek naar een Oxxo (soort kleine supermarktjes), toen we langs een tafel liepen met pannen erop en allemaal mensen eromheen. Ik vroeg aan Dong en Alina of dat niet een plek was waar je eten kon krijgen, maar zij dachten dat het alleen voor werkmannen was. Een paar meter verderop had ik toch het idee om maar te gaan vragen, het leek een beetje op de Ghanese eettentjes. Toen we het gingen vragen, bleek je er inderdaad eten te kunnen kopen (en natuurlijk nog super goedkoop ook). Zo kwam het dat we om zeven uur 's ochtends drie broodjes met een soort kip goulash kochten voor tien pesos per stuk (ongeveer 70 cent). Aan de overkant was een bushalte met een bankje. Het was een heel lekker en vullend ontbijt, alleen een beetje jammer dat er een half skelet door de goulash verwerkt zat (gaf wel een grappig effect). Het was nogal een geknoei en een zeer aardige en attente voorbijganger gaf ons wc-papier om als servetten te gebruiken. Volgens mij heeft hij ons al zijn wc-papier gegeven (arme man kon de rest van de dag niet meer naar de wc). Toen hij weg was haalde Dong opeens een hele wc-rol uit zijn tas, met de opmerking: 'ja, ik dacht 'je weet maar nooit'' (normaal zijn het de vrouwen in de groep die de nutteloze dingen meeslepen).
Na het ontbijt zijn we naar het hotel van eerder gegaan, daar hebben we gevraagd of we even gebruik mochten maken van de wc. Ja hoor, geen probleem. 'Eventjes' naar de wc draaide uit op een uur lang chillen op de bank die daar in de lobby stond (hadden ze ook niet door). Toen we uiteindelijk dan weggingen hebben we heel normaal de receptioniste gedag gezegd, die helemaal verbluft was dat wij er nog steeds waren. Ach ja waarom zou je ook niet je ochtend illegaal in de lobby van een hotel doorbrengen.
Het was tijd om naar het station van de tequila express te gaan. Super toeristisch natuurlijk, we werden begroet en de juiste richting opgestuurd door een mevrouw in klededracht die volgens mij ingehuurd was voor haar talent om heel mooi nep te lachen.
Bij de balie konden we zelfs met iemand in het Engels praten! De dag werd geopend met mariachi-muziek. Mariachi's zijn soort van de nationale muzikanten van Mexico. Sinds ik er een presentatie over heb moeten schrijven weet ik dat dat door de Mexicaanse overheid in de jaren zestig ook behoorlijk gestimuleerd is. Het zijn groepen van mannen, allemaal in bepaalde kostuums, met natuurlijk een sombrero. Als instrumenten worden violen, trompetten en meerdere varianten van de gitaar gebruikt. Om zijn beurt zingen de mariachis een deel van het nummer dat ze spelen, allemaal zeer dramatische nummers over liefde, gebroken harten en de liefde voor Mexico. Voor iedereen die het interessant vindt, twee van de bekendste nummers zijn 'el son de la Negra' en 'la bamba'.
Mariachis kan je hier in Mexico inhuren voor van alles en nog wat (bruiloft, feestje etc). De oorsprong van de Mariachis ligt waarschijnlijk in de staat Jalisco (waar Guadalajara en Tequila liggen) en Guadalajara wordt dan ook vaak de Mariachi-hoofdstad genoemd. Niet heel raar dus dat de tequila tour (die begon in Guadalajara) werd begonnen met een mariachi optreden.
Na de mariachis werden we richting de trein gestuurd, na natuurlijk eerst gefouilleerd te zijn (dat vinden ze hier volgens mij erg leuk om te doen).
En toen begon het avontuur echt. In de trein kregen we al drankjes aangeboden, natuurlijk allemaal op basis van tequila, terwijl we langzaam (HEEL langzaam) richting tequila rolden. Ook in de trein deden de mariachis nog een aantal optredens. Bij een van die optredens begonnen ze een gesprek met ons, over waar we vandaan kwamen enzovoort. Vooral Dong (die Koreaans is) vonden ze erg intressant en ze bleven maar 'ey Coreano' opmerkingen maken. Het leuke aan de trein was dat je de stoelen kon omdraaien. Ondanks dat we met zijn drieeen waren, zat niemand dus alleen, omdat we een groepje van vier konden maken.
Uiteindelijk kwamen we aan in Tequila, waar we uit de trein gingen en met bussen naar de hacienda gebracht werden. Hacienda's in Mexico waren ooit een beetje als kastelen in Europa. Het was niet gewoon een landerij, er moesten huizen binnen de grenzen liggen om het een hacienda te noemen. In die huizen woonden de mensen die op de hacienda werkten. In onze bus (die voor de buitenlanders) kregen we uitleg in het Engels, waardoor ook wij de gechiedenis van tequila hacienda Herradura konden volgen. Ooit was de hacienda van een priester, die twee dochters had geadopteerd. Die priester begon met het maken van tequila. Dat kon natuurlijk niet als priester, dus de oude brouwerij was soort van verborgen. Toen de priester overleed liet hij de brouwerij over aan zijn twee dochters. Die namen een man in dienst die alles wist over het brouwen van tequila, Felix Lopez. Felix Lopez was daarbij ook heel goed in het doen van de administratie van de brouwerij en met de jaren kocht hij de hacienda over. Die is nog steeds in bezit van zijn familie, tegenwoordig volgens mij in de zevende generatie.
Wel is er een contract gesloten met een bekend merk, maar volgens de gids had dat geen invloed gehad op de smaak of kwaliteit van de tequila.
Toen we uit de bus kwamen, begon de rondleiding. Daarin zagen we van begin tot einde hoe Tequila gemaakt wordt. Het begin waarbij de agave's worden gekapt totdat alleen de kern over is, de ovens waarin ze de agave's bakken of koken (kan het me niet meer herinneren), de soort van bezinkingsvijvers, waarin ze alleen de goede pulp eruit halen en uiteindelijk de destilatievaten waarin de tequila meerdere keren wordt gedestileerd om het juiste alcoholpercentage te krijgen en de methanol eruit te krijgen. Ook een interessant proces was wat de gids uitlegde over de fruitbomen die op de hacienda staan. Op de hacienda staan dus fruitbomen (ik weet niet meer precies wat, mango en nog wat dingen ofzo). Wanneer het fruit overrijp is, zijn er bacterien die het rottingsproces in werking zetten. Die bacterien zorgen ook voor het gistingsproces van de tequila blijkbaar. Omdat ze naar het fruit worden getrokken en uiteindelijk ook naar de tequila. Omdat ze vanaf zoete fruitplanten komen zouden ze deel van de aroma meebrengen, wat de smaak van de tequila voor een heel klein deel zou beinvloeden, ofzoiets (ik weet niet of dit biologisch gezien nog aannemelijk klinkt, misschien dat ik de uitleg verkeerd heb begrepen). Natuurlijk werd bij alle verschillende stappen verteld waarom de methode van Herradura beter was dan die van andere hacienda's en waarom Herradura dus betere tequila was, maar dat was niet heel storend. Eerder grappig, omdat een van de andere mensen in de tour (die nogal dronken was en verder vrij irritant) de hele tijd riep: 'oh yes that's what they also told me at Jose Cuervo!'
Bij de destillatievaten kregen we ook tequila in verschillende delen van het proces te ruiken/proeven. De eerste destillatie kan je nog niet drinken, omdat er nog te veel methanol inzit. Vroeger werden mensen blind vanwege de methanol in de tequila. Er waren speciale tequila-testers, die moesten bepalen of de tequila goed genoeg was, opdat de drinker niet blind zou worden. Dat lijkt me nogal een verantwoordelijkheid... De tequila met 55 % mochten we wel proeven, het was eigenlijk lekkerder dan je zou verwachten.
Vervolgens gingen we naar de oude destileerderij, waar we zagen waar het ooit allemaal was begonnen, met de oude machines en de oude (houtgestookte) ovens. In die tijd was de tequila waarschijnlijk iets rokeriger en lekkerder (minder hard).
Na het museum gingen we naar de kelder, waar alle vaten liggen. Daar legde de gids uit wat de verschillende kwalificaties zijn voor tequila. Net als bij wijn bepaalt de leeftijd de kwaliteit van de tequila. Ze beginnen met tequila reposado. Dat is tequila die twee tot maximaal elf maanden in het vat heeft gezeten. Vervolgens heb je tequila anejo, van een tot drie jaar in het vat en extra anejo, vanaf drie jaar in het vat. Met de jaren wordt de smaak soepeler en zachter (en de tequila duurder natuurlijk), dus afhankelijk van het gebruik kun je kiezen wat voor tequila je het beste kunt hebben.
Het enige wat ik miste in de tour was een proeverij. Die had ik wel verwacht. Misschien omdat ik weet dat ze bij de Jose Cuervo tour wel een proeverij doen, waarin je 'leert' te proeven en het verschil krijgt te ervaren tussen de verschillende soorten.
Na de rondleiding kregen we een buffet 'lunch', met traditioneel Mexicaans eten, en tijdens het eten mariachi muziek en traditionele dans (wat ik ondertussen heeeeeeel goed ken).
Na het eten hebben Dong en ik nog meegedaan aan een danswedstrijdje voor een fles tequila, wat zeer beschamend was (eigenlijk wisten we niet wat te doen), maar wel grappig.
En toen was het weer tijd om terug te gaan naar de trein. We werden allemaal weer in bussen geladen en begonnen aan de treinreis. In de trein had ik nog een licht meningsverschil met een Mexicaan, die erg geinteresseerd was in Alina en bij ons kwam zitten. Hij dacht dat hij erg cool was omdat hij Nederlandse vriendinnen had gehad (het was een beetje het gladjakker type dat met alle buitenlandse meisjes aanpapt), vertelde me vervolgens dat een van hen uit Vlaanderen kwam en was beledigd toen ik zei dat dat Belgie was. Enige tijd later vertelde hij vol overtuiging dat een van zijn Nederlandse vriendinnen nog nooit een auto had gezien, omdat ze uit een heel klein dorpje kwam. Daar reageerde ik sceptisch op met de opmerking 'well even in the Netherlands we have cars', wat hij ook niet zo leuk vond. De negatieve spanning was al behoorlijk hoog (hij had me al meerdere keren verteld dat ik heel gemeen was en we hadden al geconstateerd dat we elkaar niet heel aardig vonden), toen hij me vertelde dat 'Mexico different is from Europe'. Toen ik daarop zei: 'wow, I hadn't noticed that after five weeks here' was de maat vol, hij begon een hele gepassioneerde speech over dat ik 'stupid' en 'closeminded' was en dat ik helemaal geen leuke tijd zou hebben in Mexico, in tegenstelling tot mijn vrienden die heel 'openminded' waren. Het geheel was eigenlijk heel grappig, hij zei in ieder geval wel wat hij vond.