Een goed begin!

Mijn eerste week in Australië zit er op, tijd voor een update dus!
Donderdag 6 juli vertrok ik ’s avonds om 20.15 vanaf Schiphol met China Eastern Airlines. Eerst naar Shanghai en na een ‘korte’ overstap (van elf uur) verder naar Sydney.
Nadat alle bagage en ikzelf ingecheckt waren en ik het uitzwaaicomité gedag had gezegd, kon het avontuur beginnen! Bij de gate ervaarde ik meteen hoe makkelijk het is om vrienden te maken als je aan het reizen bent. Omdat ik met een Chinese maatschappij vloog, was ik als blank en blond meisje sterk in de minderheid. Toen ik dus een ander blond meisje van mijn leeftijd zag, was het niet meer dan normaal om even een gesprekje aan te knopen. Het duurde niet lang of we hadden gezelschap van nog een blondine en zo hadden we met zijn drieën een gezellig clubje.
De elf uur in het vliegtuig vlogen voorbij. Tot mijn verbazing kreeg ik toch nog een laat avondeten aangeboden en met het eten, drinken en een uitgebreid aanbod aan films heb ik mij niet verveeld. Het was duidelijk dat ik met een Chinese vliegmaatschappij vloog; natuurlijk kregen we Chinees eten (rijst en kip, zowel als avondeten als voor het ontbijt), de rugleuningen van de stoelen waren net iets korter, de stewardessen spraken zeer weinig Engels (mijn buurvrouw moest voor me tolken) en we hadden ’s ochtends verplichte tai chi oefeningen om onze ledematen wakker te maken.
Zoals ik van tevoren had uitgezocht, is het mogelijk om in Shanghai korte tijd van het vliegveld af te gaan zonder visum. Omdat ik elf uur rondlopen op het vliegveld wel erg extreem vond, had ik thuis al een paar bezienswaardigheden uitgezocht. Vanaf het vliegveld nam ik een maglev train, die mij met 300 km per uur naar een metrostation bracht, vanaf waar ik met een paar haltes in het centrum van Shanghai kwam bij de beroemde ‘Nanjing road’. Dit lijkt niet zo moeilijk, maar in de praktijk was het nog een heel avontuur om te ontdekken waar ik kaartjes moest kopen en hoe het allemaal werkte. Nanjing pedestrian road is een zeer groot, beroemde winkelstraat waar allerlei grote ketens vertegenwoordigd waren. In de benauwde hitte van Shanghai ben ik deze straat afgelopen, richting de rivier. Onderweg moest ik nog wel even op de foto met een enthousiast gezin. Aan het begin was het erg spannend, niemand sprak Engels en kon mij vertellen of ik de goede kant op liep, maar nadat ik aan twee medetoeristen de weg had gevraagd en had ontdekt dat de grote wegen wel in het Engels aangegeven staan, werd het steeds makkelijker. Shanghai had vanaf de rivieroever gezien een prachtige skyline.
Dit was echter allemaal het moderne gedeelte van de stad. Vanaf de rivier ben ik naar ‘old town’ gelopen, een ouder gedeelte van Shanghai waar je iets meer het klassieke Aziatische gevoel krijgt door de kleine steegjes en Chinese architectuur. Daar heb ik in een achenebbisj straattentje heerlijke dumplings gegeten. De bestelling ging met handen en voeten en om uit te vinden wat de prijs was moest ik mijn mimespel perfectioneren, maar dat maakt de ervaring alleen nog bijzonderder. Toen de meneer van het restaurant een gesprek met me wilde aanknopen in het Chinees liepen we echter wel vast.
Nadat ik gevoederd was liep ik naar Yuyuan garden, een echte toeristische trekpleister. Dit was ooit een park voor de keizer, met een tempel en een theehuis op het water, tegenwoordig zijn er gewoon heel veel souvenirwinkeltjes. Het is een prachtig complex, met alles in klassieke bouwstijl. In het theehuis heb ik een kopje thee gedronken op de Chinese manier. Bij mijn kopje thee kreeg ik ook een aantal interessante snacks, waaronder drie kleine gekookte eitjes, een soort tofu plakjes en een gesuikerde citrusachtige vrucht. Ik heb alles geprobeerd, maar geef mij toch maar gewoon een speculaasje.

Ruim op tijd was ik terug op het vliegveld. Toen ik mij om wilde kleden in het toilet, werd ik aangeschoten door een paniekerig Frans meisje. Zij had een probleem met haar visum voor Vietnam, haar mobiel was leeg en ze had geen reisstekker, of ik misschien een reisstekker had. Gelukkig had ik mijn reisstekker in mijn handbagage gestopt (je koffer zou maar kwijtraken) en kon ze haar mobiel opladen. Zo had ik weer een gezellig praatje terwijl ik aan het wachten was.
De vlucht van Shanghai naar Sydney ging voor mijn gevoel heel snel voorbij en om ongeveer 13.00 u op vrijdag 8 juli was ik er. Van tevoren had ik mij toch wel een beetje nerveus gemaakt voor de douane in Australië; iedereen die border security kijkt weet dat ze best wel streng zijn en ik had astma medicatie en stroopwafels in mijn koffer zitten. Hoewel dat geen probleem zou moeten zijn, heb ik het toch maar aangegeven en zo stond ik netjes in de ‘something to declare’ rij. Volgens mij hadden ze echter een drukke dag, want de douane beambte vroeg me wat ik in mijn koffer had zitten en vertelde met vervolgens dat ik naar huis moest gaan, ze wilden mijn koffer niet eens controleren!
Het naar huis komen duurde vervolgens nog een paar uur. Ik wilde een shuttle bus nemen, maar die waren moeilijk te vinden en lieten vervolgens op zich wachten. Het was niet erg, ik had zo lang gereisd dat een extra uurtje me niet zoveel meer uitmaakte. De chauffeur van de shuttlebus voelde zich er echter wel heel erg schuldig over en bracht me tot in de hal van mijn huis.

Om 16.50 was ik in mijn huis, wat blijkbaar een groot geluk was, aangezien de receptie om 17.00 u sluit. Ik woon hier in International House, een residential college dat verbonden is aan de universiteit en gericht is op internationaal begrip. International House streeft ernaar om altijd 25% locale inwoners te hebben en verder een gevarieerd gezelschap van internationale studenten en probeert door middel van workshops en lezingen een klein stukje cross-cultural begrip te creëren en zo racisme tegen te gaan. In het dagelijks leven betekent het echter simpelweg dat je met veel verschillende nationaliteiten aan de eettafel zit (we hebben alle maaltijden inclusief). Ik heb hier een gedeelde kamer, de eerste dagen had ik de kamer voor mijzelf, maar vandaag (16 juli) is mijn kamergenootje aangekomen.
Iedereen in het huis is bijzonder aardig. Mijn eerste ontbijt op zaterdagochtend raakte ik aan de praat met een Israelische huisgenoot, die mij vervolgens meenam naar het winkelcentrum om een handdoek en een simkaart te kopen. Diezelfde avond werd ik door een aantal jongens uit het huis meegenomen naar een bar om een drankje te doen en zo wordt je elke keer weer overal bij betrokken.

Op maandag 10 juli zette een Britse exchangestudente op de facebookgroep van alle internationale studenten dat ze graag de stad wilde verkennen en wie er met haar mee wilde. Op dat bericht reageerde ongeveer zestig mensen en dinsdag ging ik dus voor het eerst echt Sydney in. Met een groep van ongeveer twintig mensen kwamen we bij elkaar bij Circular Quay (een van de havens van Sydney) en samen verkenden we dat gedeelte van Sydney, waar ook the Operahouse, the Harbour bridge en the Botanic Gardens zijn. Een van de jongens die bij ons was is al vijf maanden in Sydney en speelde voor onze gids. Ook de volgende dag gingen we op stap en namen we het pondje vanaf Circular Quay om naar Manly Beach te gaan, een van de mooiste stranden van Sydney.

Donderdag was het mijn verjaardag (iets wat ik aan iedereen die ik tegenkwam heb verteld) en ’s ochtends hadden we een oriëntatiebijeenkomst van de universiteit en een speurtocht op de campus. Na de speurtocht gingen we met een groepje terug naar het huis van een van de meiden, waar ik vervolgens verrast werd met taart en iedereen voor me zong. Ik vond het ontzettend lief en het maakte mijn verjaardag toch nog een hele speciale dag.
Daarbij eindigde het feestje echter niet, want we waren al een paar dagen aan het plannen om ’s avonds naar The Ivy (een club) te gaan. Voordat we daarheen gingen kwam iedereen echter een drankje doen in mijn huis. Waar we ’s middags nog met een groep van zeventien mensen waren, groeide de groep die avond tot ongeveer 30 mensen, doordat verschillende gasten iemand meenamen. Dit laat de kracht van social networks heel mooi zien.
Verdeeld over verschillende ubers (een goedkopere optie dan allemaal een taxi) gingen we naar the Ivy. The Ivy is een highclass club die alleen op donderdag gratis is, maar ook dan een formele dresscode heeft. Het was een van de gekste clubs waar ik ooit geweest ben. Dit kwam enerzijds door het publiek, wat bestaat uit een mix van zakenmannen in pak, creepy mannen die gebruik maken van de gratis avond en studenten, en anderzijds door de inrichting van de club. Met meerdere verdiepingen, een zwembad, liften die met grasmatten behangen zijn, spiegelmuren en heel veel bars is het een groot doolhof. Gelukkig waren we met zo’n grote groep dat je overal wel iemand tegenkwam die je kende. Het was al met al een geslaagde avond.

Vandaag is het officiële begin van de oriëntatieweek, met hét welkomstfeest van International house (de Rooftopparty). De komende week hebben we een aantal verplichte lezingen, zowel vanuit de Uni als vanuit het huis, een dagactiviteit waarbij ik opnieuw naar Manly Beach ga en volgend weekend ga ik op surfkamp! Allemaal leuke dingen voordat het semester begint.

Het is alweer een heel verhaal geworden, kort en bondig is niet mijn stijl ;)! Als je mij wilt blijven volgen, zet jezelf dan op de mail-lijst, dan krijg je een mailtje wanneer mijn volgende epistel er is!