Welkom op Mars! (deel 2)

Als ‘student’ of stagaire bij MARS woon ik op het terrein van het ziekenhuis. Toen ik hier aankwam waren er nog drie andere studenten of stagairs (beide termen zien niet helemaal van toepassing op mij) aanwezig: Ana en Eliza uit Canada en Lorenz uit Duitsland. We hadden allemaal gelukkig een trailer voor onszelf. Deze trailers vormen een klein trailerparkje tegenover het ziekenhuis, waar we de badkamer en toilet gebruiken. Het was ontzettend gezellig met de andere drie studenten hier. Grappig was ook om te merken dat het toch iets makkelijker blijft om met andere Europeanen een goed contact op te bouwen dan met mensen uit andere streken. Met Lorenz merkte ik een bepaalde gelijke ‘Europese’ achtergrond, die bij de Canadese meiden niet was. Omdat er verder hier niets te doen is, waren we echt op elkaar aangewezen en zaten we vaak met z’n vieren tot laat te kletsen in onze keuken in het ziekenhuis. MARS is relatief dichtbij een stadje en licht aan de autoweg, maar omdat we de auto’s alleen mogen gebruiken voor MARS-gerelateerde dingen kun je hier niet echt weg. Dit betekent ook dat je niet echt de kans krijgt om boodschappen te doen, dus het is belangrijk om genoeg in te kopen bij de zeldzame uitstapjes naar de supermarkt!

In mijn eerste weekend hier heb ik wel geprobeerd de omgeving te verkennen met een fiets en ben ik tot op een mooi strand gekomen. Er was helemaal niemand anders en er waren zeehondjes een stukje verder in het water. Het was een mooie omgeving om een middag door te brengen! Ook zijn we met z’n vieren op een avond naar het strand gegaan, waar we een kampvuur hebben gemaakt en naar de enorme hoeveelheid sterren in de lucht hebben gekeken.

Na twee weken gingen jammer genoeg de andere drie studenten weg en was ik een hele week de enige stagiaire. Dat betekende dat mijn werkdagen een stuk intenser werden en dat ik altijd de ochtend en avonddiensten draaide met overdag een paar uur vrij. ’s Avonds wanneer alle staf en losse vrijwilligers naar huis gingen werd het hier heel erg stil en voelde ik me een beetje alleen, vooral vergeleken met de gezelligheid van de weken daarvoor. Gelukkig ben ik meteen na het vertrek van Lorenz verhuisd naar zijn grotere en comfortabelere trailer en had ik daardoor wel een comfortabel onderkomen. Ook realiseerde ik me nu opeens veel meer dat ik hier ’s avonds alleen het kleine stukje vanaf mijn trailer naar het ziekenhuis liep en dat Canada een land is met heel veel grote wilde dieren. Een van die nachten meende ik een paar reflecterende ogen te zien (het kan ook een reflectie in iets anders geweest zijn). Ik besloot maar niet op onderzoek uit te gaan en ben snel doorgelopen naar het ziekenhuisgebouw. Toen ik de volgende dag aan Jo vroeg wat dat geweest kon zijn zei ze: ‘Oh ja, dat had ik je moeten vertellen. De buurman heeft gisteren twee poema’s gezien. Zorg er dus voor dat je steeds een grote stok meeneemt en als ze aanvallen (wat zeldzaam is) vecht je tot het einde.’ Oké, ik ben dus echt in Canada. Daarna ben ik een aantal keer samen met mijn bezem op stap gegaan.

Wat ik mij door mijn plaatsing bij MARS weer heb gemerkt is dat reizen voor mij uitdagend blijft vanwege mijn verwachtingen, die al dan niet uitkomen. Toen ik mij aanmeldde als ‘wilderness volunteer’ had ik het beeld van een plaatsing ‘in the middle of nowhere’, ergens in de prachtige Canadese natuur en ver van de bewoonde wereld. MARS past op heel veel manieren niet in dat plaatje. Alhoewel het zonder auto moeilijk is om ergens te komen, zijn we relatief dicht bij een dorpje, aan de autoweg en zijn de bergen ongeveer een uur rijden. Dat is voor Canadese begrippen dichtbij, maar in de praktijk nog best ver. Ook had ik niet verwacht een deel van de tijd hier ‘alleen’ te zijn, zonder andere vrijwilligers om de avonden mee door te brengen. Het loslaten van mijn verwachtingen en genieten van de situatie zoals hij is kost mij altijd wat moeite. Daarin vormt reizen dus steeds weer een manier om aan mijzelf te werken! Ook heb ik weer ontdekt dat juist in een situatie waarin het niet is zoals ik verwachtte veel mooie aspecten kunnen zitten. Toen de andere studenten vertrokken werd het voor mij bijvoorbeeld veel belangrijker om contact te maken met de losse vrijwilligers die elke dag helpen bij MARS. Ik moest hen meer om hulp vragen om het werk gedaan te krijgen en vond het natuurlijk ook fijn om af en toe met mensen te kletsen. Een van de vrijwilligers, Karine of ‘mini-beer’, was absoluut mijn held. Ondanks haar fulltime baan bij het leger kwam zij mij elke avond van vijf tot acht helpen met de sluitdiensten zodat ik het niet alleen hoefde te doen. Daardoor had ik toch wat aanspraak tijdens die diensten. Met een andere vrijwilliger, Cory, heb ik een heel leuk contact opgebouwd. Omdat zij wist dat ik niet echt de mogelijkheid had om ergens heen te gaan op mijn vrije dag, stelde zij voor om samen op pad te gaan. Ze haalde me ’s ochtends op en heeft me een paar mooie plekken in de omgeving laten zien, waarna we zijn gaan lunchen met Karine. Na de lunch hebben we de zalmen in de rivier bekeken en ’s avonds zijn we samen met haar man Yuri bij de buren gaan eten. Daarna mocht ik blijven slapen in hun logeerkamer en de volgende ochtend hebben Cory, Yuri, de buurman en ik een hike van 8 km bij Mount Washington gemaakt. Jammer genoeg regende het de volledige wandeling en waren we doorweekt, maar de wandeling was prachtig en voor mij eindelijk een kans om die prachtige Canadese natuur van dichtbij te zien! Daarna heeft Cory me weer naar MARS gebracht zodat ik van vier tot acht mijn avonddienst kon draaien. Ik blijf bij elke reis weer versteld staan van de vriendelijkheid van mensen!

Ondertussen is mijn tijd bij MARS tot een einde gekomen. Begin deze week zijn er drie nieuwe studenten gekomen, die ik in korte tijd heb geprobeerd het reilen en zeilen van MARS bij te brengen. Vandaag was mijn laatste dag, waarbij er als afscheid van mij een ‘potluck’ lunch georganiseerd was, wat betekent dat iedereen iets mee nam. Verder ben ik tussendoor nog even snel naar de dokter geweest: ik ben gebeten door een eekhoorn en de beet lijkt een beetje ontstoken te zijn. Doordat eekhoorns zulke lange tanden hebben, blijven de bacteriën diep in je vinger zitten. De vriendelijke Zuid-Afrikaanse arts heeft me antibiotica voorgeschreven, mijn vinger heb ik namelijk de komende dagen wel nodig! Samen met Cory ga ik drie dagen kayakken in het noorden van Vancouver Island. Met een georganiseerde tour varen we van slaapplek tot slaapplek, waar we natuurlijk kamperen. Ik hoop dat we de komende dagen orca’s te zien krijgen!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.