Sneeuw, boerderijkatten en rodeo’s

Tijdens mijn verblijf op de boerderij heb ik echt een idee gekregen hoe het is om te leven op het platteland van Alberta. Alberta is een van de prairiestaten en ik woonde dus in een omgeving met oneindige velden, prachtige luchten en geweldige zonsondergangen. Het weer was hierbij van grote invloed op mijn ervaring. Ik had verwacht fris Canadees herfstweer mee te maken, maar in plaats daarvan kwam ik terecht in een zeer vroege winter. Tijdens mijn verblijf hadden we een aantal mooie zonnige dagen, maar ook een aantal dagen met extreem lage temperaturen tot wel -24 graden! In een gebied waar het in de winter -40 wordt zou dat niemand moeten verbazen, maar zelfs de Canadezen klaagden dat het zo koud was. Natuurlijk had ik niet alle nodige spullen voor dit soort temperaturen en dus was het een kwestie van behelpen. Op koude dagen droeg ik tijdens mijn werk veel van mijn kleding over elkaar: een thermolegging, spijkerbroek en skibroek, een thermoshirt, dunne trui met lange mouwen, dun vestje, dik vest en een jas, wandelsokken en twee paar wollen sokken, dunne handschoenen, dikke handschoenen en wanten, een buff sjaal tot over mijn neus, een muts en twee capuchons. Hiermee was mijn lichaam meestal wel warm, maar jammer genoeg bleef ik steeds koude vingers en tenen houden. Gelukkig hoefde ik op een boerderij nooit bang te zijn dat ik er niet modieus uitzag en kon niemand het schelen dat ik veel van mijn lagen meerdere keren hergebruikte.

Al dit koude weer beïnvloedde natuurlijk ook ons werk: de waterbakken van de paarden bevroren en dus was het een vast onderdeel van de ochtendtaken om met een hamer door de ijslaag te bikken. Dit kon totdat het ijs meer dan tien centimeter dik werd, daarna moesten we elke ochtend alle paarden naar de (verwarmde) automatische waterbakken wandelen. Ook moesten we regelmatig ’s ochtends sneeuw schuiven. Ergens vind ik het dus helemaal niet erg dat ik niet tijdens de echte winter op de boerderij ben!

Een boerderij is natuurlijk geen boerderij zonder katten en ook bij ons liepen er vijf rond: twee volwassen katten (Squiggles en Catuccino) en drie kittens (Tommy, Bumble en Puff). Allemaal waren ze zeer aanhankelijk en gewend aan knuffels. Mijn favoriete kitten was Puff, een pluizig oranje beestje waarvan wij allemaal dachten dat ze een beetje ‘speciaal’ was. Puff zag er uit alsof ze iets achterliep en werd door de andere katten gepest. Ze was ook de enige kitten die na vijf maanden nog steeds bij haar moeder dronk. Op een gegeven moment kwam ze ’s avonds aan de deur van onze trailer klagen en dus lieten we haar binnen. Die nacht sliep ze bij mij in bed, ze kwam spinnend onder de dekens tegen me aan liggen, lag op mijn borst en op mijn hoofd en elke keer dat ik me omdraaide miauwde ze klagelijk. Het was een nacht met weinig slaap, maar wel erg gezellig! Vanaf toen probeerde ik van Puff een binnenkat te maken (iets dat voor haar eigen veiligheid misschien ook beter was), maar daar was zij het niet mee eens. Een aantal andere nachten dat ze bij me kwam slapen bleef ze maar rondlopen en herrie maken, totdat ik haar ’s ochtends vroeg geïrriteerd de deur uit zette.
Naast de vijf katten hadden we gezelschap van twee honden: Kai en Troy. Kai was Alicia’s hond. Hij had nog maar drie poten, vanwege een tumor moest zijn ene poot afgezet worden, maar hij hobbelde nog vrolijk rond en bracht Troy manieren bij. Troy was Meggi’s puppy van vijf maanden. Hij was heel erg schattig, maar soms ook erg aanhankelijk.

Vier weken van mijn verblijf op de boerderij was ik de enige helper, maar in mijn laatste twee weken kreeg ik gezelschap van de Duitse Lysanne. Na al die weken al het werk alleen doen, was het fijn om weer iemand te hebben om het samen mee te doen! Verder hadden we op de boerderij een groep vaste gasten waarmee het erg gezellig was. In het bijzonder denk ik hierbij aan Fay, de lieve oma van de boerderij. Fay had twee paarden bij ons gestald en kwam dus vaak om met haar paardjes te knuffelen en ritten te maken. Op één van haar buitenritten mocht ik me bij haar aansluiten en reden we samen door de velden achter de boerderij. Bijzonder vond ik ook om te zien hoe iedereen hier op het platteland een beetje voor elkaar zorgt: Fay bracht ons met Halloween snoep en Dee kwam ons met het koude weer warme chocomelk brengen. De buren brachten ons groenten uit eigen tuin en toen ik op een winderige dag naar de paarden in het weiland wandelde vroeg een voorbijgaande auto of ik een lift nodig had. Ook was het heel normaal om naar alle voorbijgaande auto’s te zwaaien, dat is hoe je ‘country folk’ van ‘towns people’ kunt onderscheiden!

Naast alle leuke en bijzondere momenten op de boerderij waren er natuurlijk ook minder leuke aspecten. De eerste twee weken had ik het bijzonder zwaar en vroeg ik me regelmatig af of ik dit mezelf wel aan wilde doen. Onze werkdagen waren van acht uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds en we werkten zeven dagen per week. Het werk was fysiek zwaar. Het was koud. De eerste weken voelde ik me constant uitgeput en leek het wel alsof er nooit een einde aan kwam. Daarnaast had ik veel moeite met het eten op de boerderij. Omdat we altijd aan het werk waren was er weinig tijd om boodschappen te doen of om te koken en ik miste vooral verse groenten en fruit. Waar het voor Alicia heel normaal was om als avondmaaltijd gekookte aardappels met een ei te eten of een kom cornflakes, ben ik toch verwend met maaltijden die voldoen aan de schijf van vijf. Ik voelde me als een eekhoorn die constant op zoek was naar iets om te eten en alhoewel de koelkast volstond met allerlei potjes met interessante dingen (bonen, bieten, pesto), voelde het vaak alsof ik er geen volledige maaltijd mee kon vormen. Zoals alles wende echter ook deze omstandigheden: ik accepteerde dat je met dieren áltijd werk hebt, ik kreeg spieren en ik leerde creatief te zijn met mijn voedsel. Sommige aspecten bleef ik lastig vinden, maar leerde ik te accepteren als een onderdeel van mijn verblijf. Zo had ik bijvoorbeeld last van verschillende fysieke kwaaltjes: ik werd geschopt door een paard en heb een week mijn voet in moeten tapen, mijn handen deden pijn en het bleef koud.

Juist omdat het werk nooit stopte, waren de onderbrekingen in de routine ook extra leuk. Zelfstandig kon ik nooit weg van de boerderij, dus wanneer we op pad gingen was ik erg enthousiast. Na mijn tweede week gaven vrienden van Alicia een kampvuurfeest. We gingen ’s avonds na het werk naar een boerderij een uur verderop, via allerlei kleine zandweggetjes, en kwamen aan in een groep mensen die me nog steeds doet lachen. Een van de aanwezigen (een zeer dronken cowboy) beschreef iedereen daar als ‘hilbillies’ en die term is accuraat: Mannen met snorren, iedereen met bier en countrymuziek uit een versterker op de achterkant van een truck. De helft van de mannen deden in hun vrije tijd aan de rodeo en iedereen reed paard. Het was een gezellig feest en geweldig om dit een keer te zien!

Op de boerderij was verder een bijzondere hengst gestald die ons af en toe leuke momenten gaf. Raffie is een Napstrapper hengst, een Deens ras, en hij is de eerste van zijn ras die in Canada is geboren. Om officieel met hem te mogen fokken moest hij gekeurd worden en hiervoor kwam een jury helemaal vanuit Denemarken naar de boerderij. Dit was natuurlijk een grote gebeurtenis: hij werd gewassen en met zijn allen keken we hoe Meggi (die een geweldige ruiter is) hem toonde aan de jury. De week erna werd een volledige fotoshoot gedaan voor zijn verdere marketing. Enkele weken later zouden we met Raffie naar een hunter-springshow vlak bij Calgary gaan, een echt uitje! We waren al onderweg, maar het had die nacht onverwacht veel gesneeuwd en de wegen waren bijzonder glibberig. Meggi is een goede chauffeur, maar nadat we zijwaarts een heuvel op waren geglibberd en de remmen van de paardentrailer er mee ophielden was het tijd om toe te geven dat we waren verslagen door het weer. Dus gingen we allemaal weer terug naar huis. Gelukkig waren de wegen ’s middags minder glad en dus besloten Alicia en Meggi dat we dan maar uit eten en naar de bios gingen! Jammer van de show, maar dat was ook leuk en gezellig.

Zondag 13 oktober vierde men in Canada Thanksgiving (eerder dan in de Verenigde Staten) en ik was blij dat ik ook dit kon meemaken. We hadden bedacht dat we die dag eerst naar het zwembad zouden gaan, voordat we zouden eten bij Gary (een vaste klant). Natuurlijk moest er overdag nog van alles gedaan worden, waardoor het uiteindelijk al laat was voordat we op weg gingen naar het zwembad. En ook toen maakten we tussendoor nog een stop: we gingen hekken kopen voor de boerderij. En zo gingen we met een enorme oplegger achter de truck eerst een aantal hekken halen, voordat we het onding (illegaal) parkeerden bij het zwembad. We hadden slechts tijd voor een korte duik van drie kwartier, maar mijn vermoeide spieren vonden het heerlijk om even in het bubbelbad te zitten en te zweven in het water. Daarna gingen we snel op weg naar Gary. De rit was grappig: als een typische auto vol vrouwen deden Alicia en ik onze make-up tijdens het rijden en droogde Meggi haar haar door de ventilator maximaal aan te zetten. En dit alles met die enorme oplegger met hekken achter de truck. Ik keek uit naar de maaltijd bij Gary en was benieuwd of hij een kalkoen zou hebben gemaakt. Toen we aankwamen begroette hij ons met ‘the cowgirls have arrived’ en ik was trots dat ik daar nu bij hoorde. Helaas, geen kalkoen, maar wel allerlei andere lekkere dingen. Mijn favoriet van de voorgerechten: de échte Nederlandse kaas!

Een kort uitje dichter bij huis was mijn ritje op de oogstmachine van de buren. Tijdens het oogsten van het graan op de velden achter ons terrein werd ik uitgenodigd om een kijkje te komen nemen. Dus klom ik over ons hek en werd ik opgehaald door een van de enorme apparaten (de wielen kwamen boven mijn hoofd uit). Willy, de bestuurder, legde me van alles uit over het proces en alle verschillende indicatoren die hij in de gaten houdt op de computerschermen in zijn cabine. Wanneer zijn machine vol is komt er een tractor met een grote laadbak naast hem rijden en leegt hij via een grote slurf alle graan daarin. Dit alles zodat ze continue kunnen blijven oogsten. Interessant om zoiets een keer van dichtbij te zien!

Tot slot was het absolute hoogtepunt van mijn verblijf de twee rodeo’s die ik bezocht. De eerste rodeo was een kleine benefietrodeo voor een zieke rodeo ster. Allereerst wil ik meteen een mythe rond de rodeo rechtzetten: de paarden en stieren bokken NIET om ze een strakke band om hun testikels krijgen of omdat de band zo strak aangetrokken wordt dat het ze pijn doet. Toen ik dit aan Alicia vroeg werd ik heel hard uitgelachen; blijkbaar is dit namelijk iets wat alle Europeanen denken. Er zijn verschillende redenen dat de dieren tijdens de rodeo bokken. Allereerst krijgen ze wel een singel om hun flank, maar doet dit ze geen pijn. Het is slechts een normale instinctieve reactie voor dieren om deze band te proberen af te werpen, omdat dit in het wild een zwakke plek is waar ze aangevallen zouden kunnen worden door roofdieren. Daarnaast worden de paarden en stieren gefokt op het bokken en worden ze hierin getraind. Naast hun korte momenten in de show hebben de dieren een geweldig leven en worden ze verzorgd als de supersterren die ze zijn. Nu ik dit weet, vind ik de rodeo niet meer zielig en ik kon volop genieten van de geweldige show. Tijdens die eerste kleine rodeo met alleen saddle broncs (bokkende paarden die met zadel worden bereden), keek ik mijn ogen uit naar de stereotype situatie waarin ik me bevond. Het was alsof ik in een western film (of een aflevering van Heartland) was beland! Er waren mannen met snorren, cowboyhoeden en cowboylaarzen. Er werden handgemaakte taarten door de lokale vrouwen verkocht. Er was live countrymuziek. Er was een rodeoclown (die niet grappig was). Ennn… ze verkochten cowboys om geld in te zamelen! Al met al kon ik niet stoppen met lachen om deze surreële situatie, het bestaat dus echt!

Vervolgens ging ik in mijn laatste weekend op de boerderij weer naar de rodeo. Deze keer was het een serieuze zaak: we gingen naar de Canada Finals Rodeo. Na de Calgary Stampede is dit misschien wel de grootste van Canada. De hele week werden er competities gehouden en werd er ’s avonds gefeest bij het ‘cabaret’. Vrijdagavond gingen Lysanne, Alicia en ik naar het cabaret, waar we Alicia’s vrienden (dezelfde als van het kampvuur) ontmoeten. Het was een leuk feest, met live countrymuziek en natuurlijk heel veel mannen met cowboyhoeden. Mijn grootste teleurstelling is de ontdekking dat het idee van de ‘knappe cowboy’ niet helemaal klopt. Althans, mensen op het platteland hebben een ander idee van knap en zijn nog steeds erg fan van snorren, houthakkersbaarden en een vol figuur. Wat ze anderzijds wél allemaal kunnen is dansen. Iedereen om ons heen was uitgebreid de twostep aan het dansen en het zag er erg leuk uit. Zelfs ik ben door een cowboy ter dans gevraagd en heb een korte twostep geprobeerd te dansen!

Op zondag 3 november hadden we kaartjes voor de echte rodeo en daarmee pakten we meteen de finales mee. Natuurlijk was ik in thema gekleed: met mijn cowboylaarzen en Australische cowboyhoed ging ik redelijk in de menigte op. Voordat de wedstrijd begon brachten we een bezoekje aan de tradeshow, waar je alle western spullen kon kopen die je maar zou willen hebben. In een razend tempo werden daarna de wedstrijden in bijna alle disciplines getoond: Bronc riding (met en zonder zadel), team roping (waarbij een team samen met lasso’s een jong rund moeten vangen), steer wrestling (waarbij een cowboy vanaf z’n paard bovenop een rund springt en het naar de grond worstelt), calf roping (een cowboy vangt in z’n eentje een kalfje met een lasso en bindt de poten vast), bull riding (de meest gevaarlijke discipline waarbij een cowboy op een bokkende stier moet blijven zitten) en barrel racing (de enige vrouwensport en mijn favoriet, waarbij een cowgirl te paard zo snel mogelijk drie tonnen moet omcirkelen). Dit alles werd natuurlijk met veel sensatie aan elkaar gepraat door twee presentators, die vooral de uitspraak ‘and it’s happening right NOW!’ veel gebruikten. Het was een geweldige show om te zien en ik vond het heel bijzonder om dit een keer mee te mogen maken!

Een correctie in de informatie hierboven is overigens nodig. Op donderdag 7 november, mijn laatste dag op de boerderij, hoorde ik van Alicia dat het voorwerp dat wij allemaal als ‘lasso’ kennen, bij de echte cowboys een ‘lariat’ wordt genoemd. Door het een lasso te noemen weet iedereen meteen dat je uit de stad komt. En met dit laatste stukje informatie was mijn integratie compleet en kwam mijn introductie in het Wilde Westen ten einde!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.