ambassadeurs, parken en musea

De tweede week...
Vorige week dinsdag, koninginnedag (voor de laatste keer ): )... Terwijl iedereen in Nederland feest vierde, lag ik te slapen. Tja dat heb je met tijdsverschil he. Het was raar, hier was het een dag zoals alle andere en ergens miste ik al het gedoe rondom de troonwisseling. Je merkt pas hoe Nederlands je je voelt als je weg bent uit Nederland. Hier ga ik op zoek naar Gouda-kaas in de supermarkt, wijs ik mensen erop dat Heineken Nederlands is en wil ik oranje dragen op koninginnedag. Gelukkig ging de dag niet helemaal voorbij alsof er niets aan de hand was. Maandag had ik op de site van de Nederlandse ambassade in Mexico gekeken en in het huis van de ambassadeur was een koninginnedagreceptie met aansluitend het gezamenlijk kijken van de beelden van de troonwisseling. Susana heeft me dus naar Las Lomas (een hele dure wijk in Mexico-city) gereden, naar het huis van de ambassadeur (enorm huis!!!). Voor de deur stond een lange rij met Nederlanders (die zijn blond, dus dat valt hier op). Eigenlijk stond ik niet op de lijst, maar het meisje bij de ingang liet me toch doorlopen. Bij de deur stonden blijkbaar de ambassadeur en zijn vrouw en nog een koppel. De meeste mensen die langs kwamen kenden zij persoonlijk, maar mij keken ze heel raar aan (wie is dat en wat doet ze hier). Ik heb netjes gedag gezegd en ben doorgelopen, de uitnodiging stond online, dus het was geen exclusief iets! In eerste instantie voelde ik me niet helemaal op mijn plek, het overgrote deel van de gasten waren diplomaten en zakenmensen die in Mexico wonen. Uiteindelijk kwam ik een Nederlands meisje tegen dat hier woont en haar school hier afmaakt en met haar heb ik een hele tijd gekletst. Het was wel grappig, want in de tuin hadden ze een stroopwafelkraam neergezet, waar verse stroopwafels werden gebakken (en ze waren gratis (: ).
Ik was eerst van plan niet al te lang te blijven, maar ik kwam zoveel mensen tegen, dat het uiteindelijk toch nog vrij laat was. Jongeren die hier met verschillende redenen waren. Een hele groep jongeren die hier in Mexico-city wonen, omdat een van hun ouders iets belangrijks doen in de politiek of een internationaal bedrijf. Twee Nederlandse studenten die hier al vijf jaar wonen en werken. Een groep studenten sociale geografie (waar was jij Tim???) die hier twee weken op studiereis waren. Een Nederlandse jongen die in Amerika studeert enzovoort. Grappig om te zien hoe je Nederlanders in het buitenland kan indelen in groepen; toeristen, locals etc.
Wat ik niet snapte was het Nederlandse meisje dat hier al bijna een jaar is en nog steeds geen woord Spaans spreekt (gaat naar de internationale school). Ik heb wel gemerkt dat de taal spreken hier bijna essentieel is als je de deur uitgaat, vooral omdat heel weinig mensen hier echt goed Engels spreken! En ook buiten de noodzaak om, hoe kan je zo lang in een land wonen en de taal niet spreken?

Ook interessant was het moment dat ik met de student die in Amerika studeert automatisch een gesprek in het Engels voerde, zonder dat een van ons het merkte. Als je dagelijks een andere taal spreekt, duurt het niet lang of het gaat automatisch.

Ook hier leefde de troonwisseling toch wel een beetje. Van Susana's vrienden wisten een aantal dat we een nieuwe koning kregen, maar misschien omdat zij allemaal in politiek geintresseerd zijn, de krant plaatste een heleboel foto's en een paar artikelen en het was op het nieuws.

Eigenlijk zou ik woensdag met Susana naar downtown (het historische centrum van de stad) gaan, maar ze vertelde me dinsdagavond dat ze liever thuis wilde blijven vanwege familie omstandigheden. Uiteindelijk heb ik woensdag dus de hele dag met Horse opgetrokken. Eigenlijk was het day of labour, een vrije dag in bijna de hele wereld, maar hij moest toch werken, dus we zijn bij zijn kantoor in Polanco gebleven. Polanco is een van de wijken waar ontzettend veel zakenmensen werken en waar ook de president vaak is enzovoort. Obama kwam 2 en 3 mei naar Mexico (had iets te maken met een wetsvoorstel over immigranten uit Latijns-Amerika), dus heel Polanco stond op zijn kop. Overal presidentiele wacht om hekken neer te zetten enzovoort.
Woensdagnacht heb ik voor het eerst echte Mexicaanse taco's gegeten. Die eten ze hier als fastfood met vlees erin. De meest gebruikelijke zijn taco's met een soort shoarma vlees erin (stukken gezonder dan kapsalon). Horse at taco's met tong (als in koeientong) en er is me verteld dat ik dat echt moet proberen omdat het zo lekker is. We zullen zien.

Donderdag gingen Susana en ik naar Chapultepec park. Chapultepec park is (zoals te verwachten is) een heel groot park, met erin het antropologisch museum, een kasteel met een museum, een dierentuin, een meertje waar je bootjes kunt huren enzovoort. Je kunt er ook gewoon rondlopen en dat is ook wat we hebben gedaan, we moeten later een keer terugkomen voor het kasteel. Je kan er ook fietsen huren om door het park fietsen en dat lijkt me heel leuk om nog een keer te doen.
Voordat we in het park aankwamen hadden we geluncht in de P.C. Hooftstraat van Mexico-city, Mazarique. Daar zijn de winkels van alle grote merken te vinden.
Het was nog een heel gedoe om bij Chapultepec te komen. Omdat het verkeer een drama was (vanwege het bezoek van Obama), zouden we de pecero nemen (een soort trotro-achtig busje), parkeerden we de auto in San Angel. In San Angel kwamen we Susana's ex-vriend Pedro tegen. Pedro woont met zijn familie in een heel mooi, heel groot, heel oud huis in San Angel dat ze van zijn opa hebben geerfd en hij wilde mij graag een rondleiding geven. Nou daar zou ik graag willen wonen!
In San Angel staan heel veel grote, oude huizen, dus als je daar woont ben je heel rijk of je erft een huis (vooral het laatste).
Maar goed, we gingen dus met de pecero en daarna moesten we een heel eind lopen. Ook de weg terug ging op die manier, dus het was heel vermoeiend. Toen we terugkwamen konden we alleen nog maar uitgeput op bed liggen. We zouden eigenlijk nog salsa gaan dansen, maar dat ging echt niet meer gebeuren.

Vrijdag zijn we dan eindelijk naar downtown gegaan. Met de metro. Het openbaar vervoer hier is echt niet handig, je hebt bijna altijd een auto nodig om bij de opstaphalte te komen, of je moet een pokke-eind lopen. We werden dus door de chauffeur naar de metro gebracht. De metro is niet het veiligste vervoermiddel in Mexico, vandaar dat ze tegenwoordig de voorste coupees alleen voor vrouwen hebben gereserveerd. Ik moest van Susana de hele tijd voor haar blijven lopen, maar apart van het feit dat ik de hele tijd werd aangestaard (zoals gewoonlijk) was er niets aan de hand.
Bij de kathedraal in Mexico-city stapten we uit.
Mexico-city is gebouwd op de ruines van de hoofdstad, Tenochtitlan, van het rijk van de Azteken (dat in slechts drie jaar ten val was gebracht). Tenochtitlan was gebouwd op een meer. De Azteken hielden alleen iets meer rekening met de drassige ondergrond dan de Spanjaarden die Mexico-city bouwden. Dit heeft tot gevolg gehad dat een groot deel van het centrum van Mexico-city is verzakt. Bijvoorbeeld de kathedraal, waar wij als eerste heen gingen, staat helemaal scheef. Er is door de jaren heen al van alles geprobeerd om dat tegen te gaan en nu is hij gestabiliseerd. Wanneer je binnen loopt kun je wel voelen dat je naar boven/naar beneden loopt en er hangt in het midden een schietlood om de scheefstand te laten zien. Verder is de kathedraal niet bijzonder interessant. Zelfs het aantal enge Jezusbeelden viel mee. Hier hebben veel van de kerken zeer bloederige Jezusbeelden. Met een doornkrans en bloed enzovoort. Het is heel eng.

Nog iets dat ze hier doen met pasen is het naspelen van Jezus die het kruis draagt. Niet iets wat ik kan zien, omdat ik hier niet met pasen was, maar ze laten dan een jonge man het kruis dragen en spelen het geheel zo realistisch mogelijk na. Het is niet iets dat ze in heel Mexico doen hoor, Susana bijvoorbeeld vind het ook een aparte traditie en heeft het zelf nog nooit gezien. Het is wel vrij gruwelijk, maar ook heel interessant dat je zo ver in je religie mee kan gaan.

Verder nog naar Palacio Nacional. Palacio Nacional is het paleis dat Hernan Cortes liet bouwen toen hij Tenochtitlan verwoest had. Eronder in de grond liggen de ruines van Moctezuma's paleis. In Palacio Nacional heeft Diego Rivera zijn beroemde muurschilderingen gemaakt. In het trappenhuis, drie muren die helemaal van top tot teen zijn gevuld. De eerste muur ging over het oude Aztekenrijk, de tweede over de vernietiging van het Aztekenrijk door de Spanjaarden en de derde (en meest interessante) over de huidige tijd (in 1935). Prachtige symboliek, met kritiek op religie, verhemeling van Marx zijn standpunten (het rode boekje kwam meerdere keren voor), geweldige kritiek op het kapitalisme etc. Je kon er uren naar kijken en steeds iets nieuws vinden.

Vanuit Palacio Nacional zijn we naar Templo Mayor gegaan. De ruines van Templo Mayor lagen heel lang verborgen, ook omdat ze de precieze locatie niet wisten. Er werd lang gedacht dat Templo Mayor onder de kathedraal lag, vandaar ook dat er niet voorzichtig werd gedaan met de omgeving. Er werd bijvoorbeeld een riool door de Templo Mayor gegraven... Uiteindelijk werd in 1978 Templo Mayor gevonden. Tegenwoordig kun je de ruines bezoeken. Er zijn een soort loopbruggen gemaakt, zodat je alles goed kunt zien, met duidelijke informatiebordjes. Je ziet de verschillende tempels (alhoewel er nog maar weinig van over is natuurlijk). Een van de indrukwekkendste dingen vond ik de tempel met rijen schedels in de muur, heel goed bewaard gebleven! Bij de vindplaats is ook nog een museum met de voorwerpen etc. die ze hebben gevonden, waarvan we een deel hebben gezien.

Vrijdagavond zijn we naar een vriendin van Susana gegaan en daarna met zijn allen naar een vrij interessante bar. Het was een bar waar travestieten optreden die bekende Mexicaanse artiesten na doen. Het was wel grappig om te zien!

Zondag zouden we misschien met Horse en zijn broer naar chapultepec park gaan om een boot te huren en op het meer rond te dobberen. Ik hoorde echter niets meer erover, dus ben er uiteindelijk maar vanuit gegaan dat het niet doorging. Toen heb ik besloten dat ik naar het antropologisch museum zou gaan, als het moest alleen, opdat ik toch nog het gevoel had mijn weekend een beetje nuttig gebruikt te hebben. Ik vond het namelijk erg jammer dat ons plan om dit weekend naar Tequila te gaan niet doorging. Susana wilde niet meer (daar kwam ik zoals voorspeld vrijdagmiddag achter) en om nou alleen met haar zus, diens vriend en nog een koppel te gaan, leek me ook niet zo heel leuk. Vooral omdat zij de tour in het Spaans gingen doen. Ik hoorde toen ze thuis waren wel dat de tour heel goed was. Je leerde alles over het productieproces van tequila, er waren traditionele dansen, traditonele muziek etc. Misschien dat ik ergens in de komende tijd toch nog kan gaan, het zou wel heel gaaf zijn.
Maar goed, ik ben uiteindelijk zondag dus naar het antropologisch museum gegaan. Het was al een hele reis om er te komen, met de metrobus en een pecero en erg spannend om dat in mijn eentje te doen en me verstaanbaar te maken met het beetje Spaans dat ik ken. Het is me gelukt en ik heb zelfs een wanhopige Chinese toeriste op weg geholpen!

Op de weg naar het museum zag ik dat reforma, een van de grootste wegen van Mexico-city afgesloten was en dat er een heleboel mensen op reforma fietsten. Blijkbaar is dat een campagne tegen obesitas, elke zondag worden mensen op die manier gestimuleerd om te fietsen.

Het antropologisch museum was heel gaaf, echt een heel goed museum. Ik heb maar een klein deel kunnen zien in de vijf uur dat ik er was, dus ik moet nog terug gaan (dat is het voordeel van een tijdje in een bepaalde stad wonen, die vrijheid heb je). Wat ze heel goed hadden gedaan, zijn de reconstructies van tempels en graven van de Azteken, de Maya's en de andere volkeren, zodat het allemaal en stuk beeldender wordt dan alleen maar uur na uur na vitrines met vazen te kijken. Ook met allerlei maquettes en tekeningen werden voorwerpen en onderdelen in de historische context geplaatst. Vooral heel gaaf was de Maya tempel in een van de tuinen. De begroeiing was aangepast om de omgeving van de Maya's (het zuiden, dus meer tropisch regenwoud enzo) te imiteren en ik voelde me even echt op een Indiana Jones film-set.
Wat wel jammer was, was dat de kleine bordjes die bij voorwerpen stonden om aan te geven wat wat was alleen in het Spaans waren. Ze hadden wel grote borden met achtergrondinfo in het Engels, maar ik miste de beschrijving van de kleinere voorwerpen.
Ik heb uiteindelijk ongeveer vijf uur rondgedwaald in het museum, voordat ik weer aan de lange weg terug ben begonnen.

We zijn de afgelopen week heen en weer verhuisd tussen het huis van Susana's moeder en het huis van de opa en oma. Nu wonen we weer in Susana's eigen huis (het huis van haar moeder) en voor zover ik weet blijven we hier nog wel een tijdje.

Woensdag beginnen mijn Spaans lessen en dan zit ik de komende zes weken weer in de schoolbanken. Elke dag, van negen tot twaalf. Als ik klaar ben met de lessen heb ik nog ongeveer een week over.
Er zijn twee dingen die ik eigenlijk nog heel graag wil zien (naast de kleine daguitstapjes natuurlijk); de Barranca del Cobre en in de buurt van Cancun. De Barranca del Cobre is een gebergte met prachtige kloven enzovoort. Je kunt er een trein nemen die je door het gebergte rijdt en de mooiste uitzichten laat zien. Cancun is het bekende strand van Mexico. Voor beide dingen heb ik ongeveer een week nodig, dus ik weet niet of het mogelijk zal zijn, met mijn lessen en daarnaast het feit dat ik moet reizen enzovoort. Een van de meisjes die ik op koninginnedag heb ontmoet, woont in de regio van Cancun en misschien dat ik naar haar kan gaan, als ik er de tijd voor kan vinden. We moeten maar zien hoe het allemaal loopt.

Een van de interessantste dingen die ik hier heb gezien en wat ik van Susana heb gehoord, is het grote verschil tussen de verschillende klassen van de samenleving. De samenleving is hier nog zeer verdeeld. Het grootste deel van de samenleving wordt gevormd door de lagere klasse. De lagere klasse bestaat voornamelijk uit de oorspronkelijke bewoners van Mexico, de indianen (indiginous people). Dan heb je de middeklasse en de hogere klasse die vooral bestaat uit afstammelingen van de oorspronkelijke kolonisten (en er zit een zeer groot economisch verschil tussen de klassen). Ik vond het schokkend om te horen hoe dat verschil niet alleen wordt gevormd door de economische omstandigheden, maar ook door de manier waarop op de indiginous people wordt neergekeken. Zij worden veelal (vooral door de oudere generatie, de jonge generatie begint dit idee los te laten) als minderwaardig gezien, werken als dienstmeisjes of in slecht betaalde banen, krijgen slecht onderwijs en veel van hen voelen zich ook minderwaardig. Bijvoorbeeld de oma van Susana houdt nog steeds vast aan het ouderwetse idee 'we do not mix', het kan niet dat iemand met Spaanse voorouders trouwt met iemand met indiaanse voorouders. Natuurlijk werd er zelfs in de koloniale tijd al gemixt, vandaar dat er zoveel verschillende uiterlijke kenmerken zijn in Mexico. Het was in de koloniale tijd zo dat hoe meer blank bloed je had, hoe 'hoger' in rang je was. Tegenwoordig is het nog steeds dat voornamelijk de 'blankere' mensen de hogere posities bekleden, terwijl de getinte mensen lagere posities en banen hebben.
Dit laat heel goed het verschil zien met Nederland, waar we een samenleving hebben die voornamelijk bestaat uit middeklasse en waar afkomst veel minder belangrijk is. Iedereen heeft een kans (alhoewel ik natuurlijk niet zeg dat de Nederlandse samenleving perfect is).