Tequila, bussen en zilver 2

Na aankomst in Guadalajara was het tijd om uit te vinden hoe we naar ons hostel in het centrum van de stad zouden komen. We dachten dat de bus daar wel bij zou helpen en met behulp van wat voorbijgangers kwamen we inderdaad ook in de buurt. Maar toen moesten we natuurlijk in het doolhof van het centrum het hostel vinden. Alina heeft aan zo'n beetje de helft van de mensen in het centrum gevraagd hoe we er moesten komen, altijd beginnend met: 'Hablo un poquito Espanol, perdon. Donde esta....?' Nadat we voor mijn gevoel een uur lang rondjes hadden gelopen kwamen we aan bij ons hostel. Het hostel was geweldig, gericht op jonge internationale backpackers. De receptionisten waren zelf nog jong en spraken Engels, wat alles voor ons een stuk makkelijker maakte. In het hostel was een keuken waar je zelf je eten zou kunnen maken (niet dat we daar behoefte aan hadden), er hing een hangmat, lagen wat zitzakken en comfortabele hangstoelen en de slaapzalen hadden kluisjes en stapelbedden. Al met al een goede keus.
Wij hebben onze spullen gedumpt en zijn richting mac Donalds gelopen om nog even iets te eten (Alina ging het vooral om het ijsje). Vervolgens zijn we terug gelopen richting het hostel. Wel met een andere route, dus we hebben ook het plein van de Mariachi's nog gezien, met (verassend genoeg) mariachi's en traditional dancing.
Ze noemen Guadalajara ook de stad van de mariachi's, wat nu verklaard was. Ze waren OVERAL. Op onze terugweg vonden veel van hen het erg interessant dat we langsliepen (oeh Europese meisjes), dus er werd erg veel gefloten. Wat dat betreft vond ik het niet erg om van de straat te zijn.
Toen we aankwamen ging Alina op haar bed liggen en was meteen weg, diep in slaap. Dong en ik kletsten nog wat en maakten kennis met onze hostelgenoten. Allemaal mensen die om de een of andere reden besloten naar Mexico te komen en rond te reizen. Verrassend genoeg veel in hun eentje (maar goed, allemaal jonge mannen, misschien dat die alleen reizen minder erg vinden).
De volgende dag gingen we op stap in Guadalajara. Eerst zijn we naar het centrale kerkplein met de kathedraal gelopen. Toen we daar omheen liepen kwamen we bij de halte van de turibus (de bussen waar je op het dak kan zitten en die een tour door de stad doen). Bij de turibus kwamen we hostelgenoot Anthony tegen (Amerikaans) en toen waren we opeens met z'n vieren. De turibus duurt ongeveer anderhalfuur (we hadden niet heel veel tijd) en zou een goede manier zijn om een deel van de stad te zien, dus wij klommen bovenop, kregen een koptelefoon met een engelstalige gids en waren helemaal klaar om Guadalajara te bezichtigen.
Wij namen de route richting Tlaquepaque. Tlaquepaque was ooit een eigen stad, maar is tegenwoordig een deel van Guadalajara. Het is bekend voor zijn aardewerk (de naam betekent ook 'place above clay land' in het Nauhatl (de taal van de Azteken).
Ik vond het een heel mooi deel van de stad, het was oud en er stonden wat mooie gebouwen. In Tlaquepaque kregen we even vijfentwintig minuten om uit de bus te gaan en wat rond te kijken. Natuurlijk misten wij vervolgens de bus (we waren lichtelijk verdwaald). We wisten dat er een uur later nog een bus zou komen (wat binnen onze planning veel tijd was), dus we kregen de kans om even te lunchen op het marktplein van Tlaquepaque. Torta voor lunch. Torta, realiseer ik me nu, is er in vele vormen. Vaak is het een heerlijke sandwich, gebakken, met wat je er maar op wil (ham, ei, kaas, ander vlees) en met iets van sla en peper (als je daarvoor kiest). Deze torta was iets anders (stokbrood, met als iets van vlees erop en het werd niet meer gebakken). De verkoper vroeg ons of we saus en chile (wat ze hier gebruiken voor de saus met peper) wilden (en plenste vervolgens gewoon een soeplepel saus over het broodje, wat een soort zompigheid als gevolg had). Ik ben nu erg blij dat ik voor 'un poquito chile' heb gekozen. Dong en Anthony waren zeer stoer en kozen voor de normale hoeveelheid chile, wat een heel grappig effect had. Eten hier in Mexico is bij tijd en wijlen zeer heet.
Ik heb gemerkt dat het nieuws ons vaak een vertekend beeld van landen geeft. Veel mensen vertellen me dat het vast heel gevaarlijk was om naar Ghana te reizen. In Ghana heb ik me geen moment onveilig gevoeld en ik heb nergens aardigere en behulpzamere mensen ontmoet. Veel mensen hebben het idee dat Mexico heel erg onveilig is vanwege de drugskartels in het noorden en dat ik een groot risico neem door hier te zijn. Ja natuurlijk, Mexico is niet het veiligste land dat er bestaat (ik denk dat we wonen in een van de veiligste landen), maar Mexico is ook heel groot. Hoe ik er vandaag over nadacht; ik weet niet precies hoe groot Mexico is, maar laten we voor het gemak even zeggen dat het even groot is als heel Europa. Stel je hoort vijf nieuwsberichten over overvallen in Europa. Eentje in Spanje, eentje in Italie, een in Frankrijk, een in Duitsland en een in Nederland. Dan heb je bij geen van die landen het idee dat het echt heel heel gevaarlijk is, want het is maar een overval. En stel nou je hoort over vijf overvallen in Mexico, allemaal in hetzelfde land. Dan heb je het idee dat Mexico heel erg gevaarlijk is, want het zijn vijf overvallen allemaal in hetzelfde land. Niemand houdt vervolgens rekening met de grootte van Mexico. Als er een overval in het Noorden van Mexico wordt gepleegd en ik ben in het zuiden van Mexico, dan is de afstand van mij tot de overval ongeveer even groot als de afstand van Nederland tot Spanje. Wat natuurlijk niet wegneemt dat er wel degelijk veel drugsgeweld in het noorden van Mexico is en dat er inderdaad dingen gebeuren, maar het is een vertekend beeld dat mensen hebben dat je hier nauwelijks over straat kan.
Nog een mooi voorbeeld van het feit dat mensen gevaar soms misschien groter inschatten dan het werkelijk is, is het volgende verhaal dat Anthony vertelde. Hij vertelde dat hij tijdens het reizen een meisje had ontmoet die al zes maanden door midden en zuid Amerika lift. Stel je voor, liftend door dit deel van de wereld, wat een risico! De grap is dat ze nog helemaal geen problemen heeft gehad. Ze begreep niet waarom iedereen haar de hele tijd vertelde dat ze een heel groot risico nam. Misschien een beetje naief en misschien heeft ze gewoon heel veel geluk, maar het laat wel zien dat het beeld van dat dat ECHT niet meer kan, niet helemaal klopt. Maar pap, maak je geen zorgen, ik ga niet liften door Mexico.
Na de lunch was het tijd om weer richting de bus te gaan, die er dit keer gelukkig wel was. De weg terug was zo voorbij en dat was onze blik op Guadalajara. We liepen weer richting het hostel om onze tassen op te halen en begonnen aan een zoektocht naar het busstation. Natuurlijk wel met een tussenstop in een van de tepoznieves (ijswinkels). Een ijsje kopen in een tepoznieve is voor mij nooit zo gedaan. Je mag hier namelijk proeven, ze hebben kleine lepeltjes waarmee je een hapje van elke smaak kan proeven. Voordat ik dus weet welke smaak ik wil, zit ik meestal al vol.
De bus terug naar Mexico city duurde vreselijk lang, veel langer dan normaal was en uiteindelijk was het tien voor twaalf toen we terug waren in Terminal Norte (busstation). De metro stopt hier om 23.30 en de metrobus om 00.00 u, dus we moesten wel een taxi naar huis nemen. Die taxi heb ik per ongeluk nog een paar keer de verkeerde richting op gestuurd, waardoor we onderweg moesten vragen hoe we bij mijn huis moesten komen, maar uiteindelijk was ik EINDELIJK thuis.

Maandag ben ik uiteindelijk thuis gebleven, even uitrusten van het weekend (misschien een omgekeerde wereld?).

Vrijdag was er een feest van een meisje uit Alina's prononiciacion klas, waar we heen wilden. Het was in een bar in downtown, dus Alina en ik gingen er samen heen met de metrobus en de metro. Natuurlijk verdwaalden we in downtown. Na een aantal nogal eng uitziende Mexicanen die ons allemaal de weg wilden wijzen (wat we hardnekkig afwezen), werden we uiteindelijk naar de goede plek gebracht door een heel aardig koppel. Er waren allemaal bekende CEPE gezichten in de bar en het was erg gezellig. Een Oostenrijkse jongen die bij mij in de traditional dancing klas zit, zat tegen me aan te lullen. Zijn Spaans ging vaak iets te snel voor mij, maar ik ontdekte dat ik Duits toch wel begrijp (misschien is er toch wel iets blijven hangen). Hoopvol begon ik in het Nederlands terug te praten (misschien dat dat trucje twee kanten op werkt?), maar daar kon hij jammer genoeg helemaal niks van maken.
Alina, Daniel en ik hebben uiteindelijk samen een taxi naar huis genomen (hij zette ons op verschillende plekken af). Ik moest het verst en had uiteindelijk nog een heel leuk gesprek met de taxichauffeur. Dat op zichzelf is al een reden om spaans te leren.

Zaterdag gingen we naar de trachineras. Wat eigenlijk hetzelfde is als de toeristische plek Xochimilco, maar om de een of andere reden noemen de Mexicanen het de trachineras (volgens mij verwijst dat naar de kleurige bootjes). Xochimilco is bijzonder omdat alles drijft op het water. Mexico city is gebouwd op een meer (het begon op een eiland en werd verder gebouwd op palen in het meer), vandaar dat er zoveel problemen met verzakkingen zijn, nu het meer is drooggelegd, er is erg veel grondwater. Ze moeten het droogleggen van meren en zeeen natuurlijk ook aan de Nederlanders overlaten. Ooit, in de tijd van de Azteken waren de straten dus kanalen en werd veel met kano's gedaan. Xochimilco is nog steeds zo. Gebouwen, plantages enzovoort drijven op een laag compost. Xochimilco was ten tijde van de Azteken de plek waar het voedsel werd verbouwd (de akkers dreven dus) en tegenwoordig komt nog steeds een gedeelte van het fruit hier vandaan. Tegenwoordig kun je met een groepje een boot huren (met iemand die met een lange stok de boot voortduwt) en een beetje ronddobberend een leuke dag hebben. En dat hadden we. Met een groep van acht mensen zaten we op de boot en bootjes die langs varen verkopen eten, drinken en wat andere dingen waarvan ik niet zou weten waarom ik ze op dat moment zou willen kopen (zoals wandkleden).
Ook mariachis dobberden rond en die kun je voor een liedje inhuren. Dan komen ze naast je drijven en geven een optreden. Erg grappig allemaal.
Na een uur of twee was het weer voorbij en gingen we richting huis. Met zijn achten in een auto (this is Mexico). Susana, Alina en ik voorin en vijf mensen achterin. Dong, een vriend van hem, Hugh en Daniel zaten op de achterbank en Nicole hing/lag over hen heen. Eerst gingen we nog even taco's eten en vervolgens hebben Susana en ik een voor een de anderen afgezet in de richting van hun huis. Toen we thuis waren hadden we even rust en daarna gingen we alweer op weg naar een ander feest, van een vriend van Susana. Dat feest was wel gezellig, maar allebei kenden we niet echt mensen (voor mij is dat vrij logisch) en we waren vrij moe, dus niet al te laat gingen we naar huis.
Eigenlijk zouden we die zondag naar Teotihuacan gaan, maar Susana moest op het laatste moment werken, dus het ging niet door.
Uiteindelijk zijn we zondag nog naar de basilica de Guadelupe geweest. Eigenlijk zijn het twee basilica's. Een oude en een nieuwe. De basilica is een van de meest bezochtte kerken ter wereld, het is een bedevaartsplek en kent blijkbaar de meest katholieke pelgrims per wereld: 20 miljoen per jaar. Het verhaal erachter is dat een indiaan een verschijning van de maagd van Guadelupe (in het spaans Virgen de Guadelupe) zag en dat zij hem vertelde dat hij op de berg bloemen moest gaan halen. Normaal stonden daar geen bloemen, maar opeens wel. Hij had de bloemen geplukt en weer kwam de maagd tot hem en zei dat hij de bloemen naar een priester moest brengen. Toen hij bij de priester kwam liet hij de bloemen voor diens voeten vallen en opeens had hij een afbeelding van de maagd van Guadelupe op zijn 'shirt' (in mijn reisgids noemen ze het zweetdoek). Het was natuurlijk een wonder en dat is de reden dat mensen soms weken reizen om naar de basilica te komen (vooral voor de dag van de maagd van Guadelupe, 12 december). Mensen kruipen op hun knieen het laatste eind naar de kerk (alhoewel ik dat jammer genoeg niet heb gezien). Tegenwoordig hangt de doek ingelijst in de nieuwe basilica met eronder een lopende band, zodat er geen opstopping word veroorzaakt. Je glijdt dus langs de doek (wat moeilijk foto's maken is) en om nog een keer te kijken moet je omlopen en opnieuw naar de band gaan. De doek stelt de wetenschappelijke wereld voor een raadsel omdat de stof niet vergaat en de kleurpigmenten (van de verf, alhoewel je het geen schilderij mag noemen omdat het een verschijning is) zijn niet te identificeren. Ook schijnt het onmogelijk te zijn over de afbeelding te schilderen. Ik kan me niet voorstellen dat ze dat hebben geprobeerd, maar het is wat ze zeggen.
In Mexico is iedereen zeer devoot aan de maagd van Guadelupe, ze is dan ook beschermheilige van heel Latijns Amerika. Susana vertelde me over het gezegde: 'Not every Mexican is katholic, but all Mexicans are Guadelupan'. Je ziet hier ook overal afbeeldingen van de maagd van Guadelupe. De pecero chauffeurs hebben vaak een afbeelding op hun dashboard enzovoort. Susana vertelde me dan ook dat een van de dingen die je hier echt niet kan doen, is tegen een Mexicaan (die niet Susana is) zeggen dat de afbeelding van de maagd van Guadelupe een schilderij is in plaats van een wonder. Toch is het vrij waarschijnlijk wel een schilderij en daarbij een heel slim schilderij. De maagd van Guadelupe is gebruikt om de indianen hier te bekeren. Het hele verhaal van de verschijning van Guadelupe begint daar al mee, ze verscheen aan een indiaan die vervolgens naar een katholieke priester moest gaan. Ook de hele symboliek van de afbeelding is gericht op katholieken en indianen. Er wordt bijvoorbeeld veel gebruik gemaakt van symbolen die in het geloof van de indianen een betekenis hebben, zoals het gebruik van sterren op de mantel. Het gezicht van de maagd is blijkbaar niet indiaans en niet Spaans (alhoewel ik het toch behoorlijk westers vond), haar haren zijn los om zo te benadrukken dat ze niet getrouwd was, enzovoort. In alles is wel iets te vinden. Het is heel interessant en de hele ophef er omheen ook. En blijkbaar werkte het nog ook, in de acht jaren na het wonder (dat was in 1531) lieten acht miljoen indianen zich dopen.
De herkomst van het woord Guadelupe is niet helemaal duidelijk. Het is een Maria verschijning (ik wist niet zeker of dit nou weer om een nieuwe maagd ging, of gewoon een hernaming was van de maagd Maria). Het is waarschijnlijk een verbastering van het woord 'Coatlaxopeuh' in de taal van de Azteken, wat 'degene die de slang vernietigd' betekent. Dit is door de Spaanse missionarissen waarschijnlijk verbasterd tot Guadelupe, met daarin de verwijzing naar de Zwarte Madonna van Guadelupe in Spanje. Althans dat is was ik erover heb gelezen.
De nieuwe basilica is enorm lelijk. Het dak lijkt op een soort circustent van metaal. Ook het gebouw van binnen vond ik heel lelijk, het leek een beetje op de zaal van de General Assembly in de VN. Heel groot, heel rond, heel modern. Zelfs de biechtstoelen (die hier nog op en top in gebruik zijn), zijn lelijk. Ze lijken op houten telefooncellen.
De oude basilica is gewoon een klassieke kerk (zoals ik vind dat een kerk eruit moet zien) en word tegenwoordig ondersteund om ervoor te zorgen dat hij niet instort. Het ziet eruit alsof de kerk van de heuvel afglijdt, zo scheef staat hij. Dit komt door het verzakken van de grond. Naast de oude basilica is een museumpje. De eerste kamer was heel interessant, met een verzameling van ex-voto's, achtergelaten in de basilica. Ex-voto's zijn offers, achtergelaten in een religieuze plaats (bedevaartsoort) nadat gelovigen hebben gebeden voor een gunst en die gunst hebben verkregen. Bijvoorbeeld; ik heb mijn been gebroken en ik bid naar de maagd van Guadelupe om een spoedige genezing. Mijn wens komt uit en als dank laat ik een ex-voto achter in de basilica. Dit kan van alles zijn en hoeft ook niet waardevol te zijn. Veel van de ex-voto's waren geschilderd (het waren er honderden), maar er waren ook oorbellen, ringen, sleutelhangers etc. De geschilderde ex-voto's facineerden me zeer. Ze waren nogal luguber, maar heel interessant, ook omdat de compositie veelal hetzelfde was. In de geschilderde ex-voto was vaak een bedankje geschreven, bij de afbeelding die liet zien waarvoor ze wensten. Zo zag je heel veel ziekenhuisbedden of operatietafels (soms met een wel heel overduidelijke afbeelding van wat er gaande was, met organen, bloed en alles). Echter ook in brand staande mensen zag ik geschilderd, mensen die in een rivier lagen, mensen die onder een pecero kwamen enzovoort. Luguber.
Na de ex-voto's kwam nog meer enge kunst. Heel veel schilderijen van de maagd, van Jezus, van allerlei heiligen en allemaal bedrukkend en beangstigend. Religieuze kunst kan kinderen nachtmerries geven, ik weet het zeker. We werden via een vaste route geleid, door mannetjes die bij elke deur stonden en ons vrij dringend vertelden dat we rechtsom door de kamer moesten lopen, of dat we eerst de linker trap en dan de rechtertrap moesten nemen. Ook ruimtes overslaan werd niet gewaardeerd (ze wilden gewoon heel graag dat we alle enge schilderijen zagen).
Na het bedrukkende museum hebben we nog de heuvel/rots beklommen (die waar de maagd verscheen). Er zijn trappen (onder hele mooie bloemen koepels door, het zou een perfect trouwplaatje geven) naar boven, met hordes toeristen.
Vervolgens was het tijd om richting huis te gaan. Onderweg hebben we nog chapulines gekocht, iets dat heel veel op kersen lijkt, maar het volgens mij niet is (alhoewel ik toch echt kon zweren dat het kersen waren). Ik blijf het leuk vinden dat je alles op straat kan kopen.