Het einde van een avontuurlijk jaar (deel 2)

Na het ontbijt gingen we op zoek naar de warmwaterbronnen die ook nog ergens op het terrein moesten liggen. Op het kaartje was al niet echt duidelijk waar het nou precies was, maar we besloten maar gewoon te zoeken. Hoe moeilijk kon het zijn? Het bleek nog best moeilijk te zijn. We liepen eerst verkeerd en werden naar een heel klein paadje de berg op gewezen. Op teenslippers en vol goede moed begonnen we aan de tocht. We moesten wel rekening houden met de tijd, want om twaalf uur moesten we uitchecken (en het was al een uur of tien). Het uitzicht was prachtig. We liepen langs de bergwand met naast ons de canyon. De berghelling stond vol met de prachtigste cactussen. En we liepen maar en liepen maar. Ik begon steeds meer te twijfelen of we die bronnen uberhaubt nog wel zouden vinden. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar dichtbij was het niet. We hebben dus heel even kunnen zitten in een soort bubbelbad-achtige dingen (alleen zonder bubbels). Om vervolgens weer terug te moeten. Gelukkig kon dat met een busje.
Terug hebben we snel de kamer ingepakt en uitgecheckt. Wat nu? Op het terrein was het ook mogelijk een kabelbaan te doen. Ik wilde het heel graag doen en uiteindelijk wilde Dong wel met me mee. Dus wij hebben de kabelbaan over de berghelling gedaan, boven de cactussen.
We konden met een bus van de grutas terug naar Ixmiquilpan. Die mooie slingerweg helemaal naar boven deden we dus met de bus. Zoals me tegenwoordig vaker gebeurd viel ik in slaap in de bus. Ik zat echter aan het gangpad en kon niet echt ergens tegenaan leunen. Toen ik vervolgens bij een scherpe bocht dus zijwaarts het gangpad inviel (tja ik was aan het slapen) keek de hele bus me raar aan.
De terugweg ging verder vrij makkelijk. Het kostte even wat moeite het busstation te vinden (we waren door de bus van de grutas ergens gedropt), maar toen we er waren stond de bus op het punt te vertrekken. We smeekten of ze misschien even wilden wachten zodat we eten konden kopen en dat was geen probleem. De mevrouwen van het voedselkraampje verkochten normaal soep, in normale borden, maar dat kon voor ons nu dus niet... Uiteindelijk hebben ze dus zo min mogelijk van het vocht en zo veel mogelijk van de groeten eruit geschept en kregen we allemaal een bekertje mee. Toen we terugkwamen met onze bekertjes, bleek de bus echter al vol te zijn en zonder ons te gaan vertrekken. Ach vijftien minuten later kwam de volgende bus al, dus het was geen probleem. Uiteindelijk konden we met die bus mee en dat was het einde van een geweldig weekend!
De volgende dag (maandag 17 juni) begon onze laatste week op school. We hadden maandag, dinsdag en woensdag nog school en donderdag, vrijdag en de maandag erop examens. Dong en ik waren al een tijdje druk plannen aan het maken om in mijn laatste week en weekje te reizen, maar alles hing ervanaf of we het laatste examen (dat op 24 juli was) eerder konden maken. Anders zou ik namelijk in plaats van 6 dagen nog maar 4 dagen hebben. Elke keer weer gingen we bij het kantoor langs en elke keer weer kregen we eigenlijk bijna niets te horen. Zeer frustrerend, want je zou toch verwachten dat het rooster meer dan een dag voor de examens bekend is? Maar, that is Mexico, organiseren gebeurt daar af en toe een beetje onhandig. Wij wilden graag buskaartjes reserveren en hotels boeken, dus volhouden maar. Op dinsdag kregen we te horen dat we het examen konden verplaatsen, maar vervolgens kregen we op woensdag (een dag voor het eerste examen) ons rooster en bleek dat het toch niet was gelukt. Dus wij weer langs het kantoor en uiteindelijk kregen we op woensdagmiddag dan toch de definitieve goedkeuring om het examen eerder te doen.
De laatste dagen waren daarbij ook nog vrij hectisch en echt veel tijd om te leren was er niet. Vooral voor degenen die traditioneel dansen deden niet. Op dinsdag hadden we generale repetitie. De generale ging niet helemaal geweldig, maar ze zeggen toch altijd dat dat betekent dat je een goede show krijgt? Daar wilde Blanca het jammer genoeg niet op wagen, dus het waren lange middagen dansen met heeeeeeeel veel last-minute aanpassingen.
Woensdag was dan eindelijk het moment aangebroken... we hadden de show. Voor mij zou het nog maar de vraag zijn of alles zou lukken, want de volgorde was als volgt: 1. Merengue, 2. Traditioneel (dans uit Veracruz), 3. Salsa (mijn groep), 4. traditioneel (el Son de la negra), 5. Salsa (andere groep), 6. Traditioneel (La Revolcada). Ik was dus in nummer 2, 3, 4 en 6 en moest voor elke dans omkleden. Voordat alles begon had ik even tijd om me op te tutten, mijn eerste jurk aan te doen, mijn haar strak te gellen (dat moest voor het traditionele dansen, maar was jammer bij het salsadansen), al mijn spullen klaar te leggen en tot rust te komen voordat we moesten beginnen. De eerste traditionele dans die we deden, was ook meteen degene die we het minst kenden. We hadden er ongeveer een middag aan geoefend en eigenlijk zou ik hem niet eens doen (maar Ibet wilde op het laatst niet meer, dus ik moest invallen). De jurk was echter wel het mooist, dus met een beetje geluk zou dat afleiden als we het helemaal fout deden. Het ging ook niet geweldig... Een groot deel van de stappen deden we niet goed of we begonnen te laat, maar voor het publiek was dat hopelijk niet heel erg zichtbaar. Daarna had ik ongeveer 1 minuut om me om te kleden voor het salsadansen. Ze moesten ook maar even op me wachten, want dat ging dus niet (mijn traditionele jurk zat zelfs vastgespeld). Zo snel mogelijk heb ik me uit de lagen kleding geworsteld en mijn salsajurkje aangedaan. Schoenen, haar of sieraden kon ik niet veranderen, maar dat was niet anders.
Ik danste salsa met Philipp, iets waar ik heel blij mee was. Philipp was een Duitse jongen met een Mexicaanse moeder. Hij danste normaal altijd met Dorina, maar ingedeeld op lengte kwamen wij bij elkaar. Dat zorgde ervoor dat ik niet hoefde te dansen met de meneer die me tijdens de oefening constant vertelde dat ik van alles en nog wat fout deed, terwijl hij het zelf net zo goed niet kon (ik kreeg echt de kriebels van die man) en daarbij vond ik dansen met Philipp gewoon heel fijn omdat hij krachtiger leidde dan de meeste andere jongens en ik echt het gevoel had dat ik rondgezwierd werd.
Het salsadansen ging dus wel prima, behalve dat we allemaal op een ander moment eindigden (dat had gelijk moeten zijn).
Huphuphup omkleden voor de (vond ik) leukste dans van het traditioneel dansen; el Son de la Negra. Waarbij we vooral heel veel met onze rokken mochten zwaaien. Het kostuum was wel vreselijk. De jurk die ik aanhad was heel lelijk en om de een of andere reden moest ik zwarte nep-vlechten aan mijn haar spelden. Bij onze Mexicaanse klasgenote zag dat er heel leuk uit, maar heb je ooit een blond iemand met zwarte, ronde vlechten gezien? Geen gezicht... Maar goed, de dans ging redelijk en daarna had ik heel eventjes rust. Terwijl de andere salsagroep ook een potje maakte van hun dans, konden wij ons omkleden en toen waren we alweer bij de laatste dans! De dans die we zo vaak hadden geoefend, dat hij me neus uitkwam, dus het liep goed en was een spetterend einde!
Vervolgens kwam er nog een verrassing. Blanca was een week eerder jarig geweest en een aantal van mijn mede-dansstudenten hadden een taart voor haar gebakken en een bos bloemen gekocht. Ze werd dus op het podium geroepen en iedereen zong haar toe. Nou ja, ik kon daar niet aan meedoen, omdat ik het verjaardagslied dat ze gebruiken in Mexico niet ken, het is heel lang en een beetje sloom.
Blanca was helemaal ontroerd, ze had het niet verwacht.
Daarna werd er nog even een feestje gebouwd, doordat er salsamuziek op werd gezet en iedereen op het podium stond te dansen en dat was dan het einde van het dansgedoe!
Woensdag was de laatste dag gewoon school, dat was eigenlijk heel raar. Onze lerares, Lilia, zouden we niet meer zien en zij was dus ook meteen de eerste persoon waar ik afscheid van zou nemen.
De hele middag nog een beetje geprobeerd te studeren, maar ik vertrouwde er ook maar een beetje op dat alles goed zou komen.
Dat was ook zo. Donderdag hadden we alleen een schrijftoets. We kregen de opdracht een vriend of vriendin uit te nodigen om samen op vakantie te gaan en moesten dan vertellen wat de plannen waren, wat je mee zou nemen, wat het zou kosten enzovoort. Ik was daar eigenlijk heel blij mee, want wij hadden al een volledig uitgewerkt reisplan liggen voor de week erna! Geen problemen met allemaal dingen verzinnen!
Vrijdag zou ik een spreektoets en een toets op de computer moeten doen. Er was ons verteld dat je bij de spreektoets een gesprekje in een winkel of bij de dokter zou krijgen en in de klas hadden we dan ook de verschillende mogelijheden gekregen. Ik zou de spreektoets samen met Dong doen en heel donderdagmiddag hebben wij dus besteed aan het uitschrijven van de verschillende gesprekken, opdat we alle woorden al konden opzoeken enzovoort.
Vrijdagochtend hadden we eerst de toets op de computer, met lees onderdelen en een luisteronderdeel. Ik vond het allemaal goed te doen.
Daarna het gespreksonderdeel. Dat was het onderdeel waar iedereen het meest tegenop keek (natuurlijk). Er waren een aantal verschillende opdrachten; het beschrijven van een vriend/huis/stad, het beantwoorden van een vraag en uiteindelijk dan het gesprekje. Dat was anders dan verwacht, we kregen namelijk een geheel andere opdracht dan we hadden geoefend. De een moest de ander mee op vakantie vragen en vervolgens moesten we een discussie houden over welk land we heen zouden gaan, Spanje of Mexico. Dat was toch wel even pittig, maar uiteindelijk ging het wel redelijk.
En toen waren we klaar. Klaar met de toetsen, klaar met basico 1 en klaar met CEPE. Het was heel bizar om daar nog even met een paar mensen te staan kletsen en me te realiseren dat het allemaal voorbij was.
Thuis ben ik verder gegaan met mijn spullen inpakken en al snel weer vertrokken. We hadden namelijk die avond een 'koreaanse avond' bij Dong thuis. Hij had samen met een Koreaanse vriend voor ons gekookt en een flesje rijstwijn gekocht (best wel vies). Ik kwam Alina tegen in de metrobus en samen gingen wij verder. Jammer genoeg deed mijn richtingsgevoel het weer eens niet, dus verdwaalden we nogal op weg naar het huis (hoe moeilijk kon het zijn, je hoefde alleen maar rechtdoor te lopen...)
De avond was erg gezellig. Het eten was goed. Een soort van sushi en rijst met vlees en soep/saus spul.