Grijze steden, woestijnoases en mysterieuze lijnen

Na mijn medische tegenslag in Cusco en de vlucht naar Lima had ik tijd nodig om te herstellen en om op een rijtje te zetten hoe ik mijn reis nu ging vervolgen. De eerste dagen besteedde ik veel aandacht aan mezelf. Ik had ervoor gekozen een aantal nachten een privékamer in een hotel te boeken, zodat ik in ieder geval echt even uit kon rusten voordat ik zou verhuizen naar een slaapzaal in een hostel in de buurt. Ik verbleef in Miraflores, een wijk van Lima die erom bekend staat veilig te zijn en die daardoor zeer populair is bij toeristen. Mijn hotel lag op loopafstand van de kust en de eerste dag wandelde ik die kant op en ging ik bij een restaurant op het balkon aan de kust zitten. Ik vierde mijn herstel met een lekkere lunch, een enorm stuk cheesecake en een kopje thee. Uiteindelijk zat ik wel een paar uur met mijn boek daar in het restaurant. Daarna deed ik boodschappen, kookte ik in het hotel een simpele maaltijd en genoot ik de rest van de avond met thee, een film en een gezichtsmaskertje op mijn bed. Dit was precies wat ik op dit moment nodig had! De dag erna maakte ik een flinke wandeling langs de kust. De kust van Lima bestond hier uit hoge kliffen, met beneden een strand. Alhoewel er langs het rotsige strand een heel wandelpad is aangelegd kostte het behoorlijk wat moeite om de rotswand af te dalen en uiteindelijk was het pad langs het strand niets bijzonders. Een stuk mooier zijn de parken die aangelegd zijn bovenaan de rotswand, waardoor het eigenlijk helemaal niet nodig is om af te dalen naar het werkelijke strand.

Woensdag 11 december besloot ik dat het tijd was om ook iets meer van het centrum van de stad te zien en sloot ik me aan bij een gratis wandeltocht (de gidsen vragen aan het einde om een vrijwillige bijdrage). Met een gids liepen we langs een aantal van de mooiste bezienswaardigheden in het historische centrum van Lima. Na Cusco leverde Lima een hele cultuurshock op; de stad is natuurlijk veel groter en voelt daarbij een stuk westerser aan. Waar Cusco schattige straatjes met keitjes heeft, prachtige uitzichten op de omringende bergen geeft en gebouwd is op de funderingen van incabouwwerken, is Lima een door de Spanjaarden gebouwde metropolis met voornamelijk koloniale architectuur en brede straten. Volgens de gids is de stad ook een van ’s werelds steden met de slechtste verkeerssituatie en verder was de lucht er constant grijs door een combinatie van natuurlijke wolkopbouw en smog. Alhoewel de stad natuurlijk ook charmantere kanten heeft, zoals de wijken aan de kust en de goede restaurants, verbaast het me niet dat de meeste toeristen Lima meestal slechts voor een korte tussenstop bezoeken. Het centrum van Lima biedt echter een aantal mooie plekken, met grote pleinen en rijk versierde woningen. We bezochten verder een wijk in de stad die tot een aantal jaar geleden als gevaarlijk voor toeristen beschouwd werd vanwege de nabijheid van een soort sloppenwijk, maar volgens de gids kun je hier tegenwoordig overdag zonder problemen over straat en genieten van de lokale sfeer van Lima. De gratis wandeltocht was ook meteen een leuke manier om anderen te leren kennen en na afloop ging ik samen met een van de anderen lunchen in het restaurant dat de gids ons had aangeraden.
Die avond had ik verder een bijzondere ontmoeting. Via een facebookgroep voor vrouwen die alleen op reis zijn was ik in contact gekomen met Ana, een jonge Peruaanse vrouw die in Lima woont. Zij had me uitgenodigd om met haar mee te gaan naar haar pilatesles. Het was een leuke ervaring om op deze manier ook even mee te doen met het dagelijks leven van de inwoners van de stad.

Ondertussen was ik natuurlijk ook nog druk bezig met het plannen en organiseren. Ik had besloten via workaway (de website waarmee ik in Canada op de paardenboerderij had gewerkt) op zoek te gaan naar een nieuwe plek waar ik voor langere tijd kon blijven, aangezien mijn plannen voor vrijwilligerswerk nu niet doorgingen. Ik stuurde een aantal berichten uit en wachtte af wat daaruit voort zou komen.

Jammer genoeg voelde ik me nog steeds niet honderd procent beter. Ik had het niet meer benauwd en mijn hartslag was ook normaal, maar ik trilde nog steeds (als een chihuaha). Dat zou op dit moment over moeten zijn. Omdat ik geen risico wilde nemen besloot ik me donderdag toch weer te laten controleren in de kliniek. Na een paar uur daar doorgebracht te hebben, kwam uit de tests dat alles in orde was en kreeg ik van de arts te horen dat ik nu ‘gewoon verder moest gaan met mijn leven’. Dat probeerde ik dus maar te doen en dus plande ik leuke activiteiten voor de komende dagen. Zo ging ik op zaterdag 14 december mee met een tour naar Pachacamac. Deze ruïnes liggen zo’n 30 kilometer buiten Lima in de woestijn en zijn de overblijfselen van een bedevaartcentrum dat vanaf 100 n. Chr. door verschillende pre-Inca groepen (de Lima, de Waris en de Ichsma) is gebouwd, voordat de Inca’s het in 1450 overnamen. Interessant was om te merken dat deze structuren niet, zoals in de omgeving van Cusco, met rotsblokken gebouwd zijn, maar met adobe. Adobe is een bouwmateriaal van zand en klei, waarmee een soort bakstenen gemaakt worden. Natuurlijk is dat veel logischer in de woestijn dan rotsblokken! We bekeken samen met de gids de verschillende tempels en bewonderden vanaf de zonnetempel het uitzicht op zowel woestijn als zee.

De volgende ochtend werd ik al vroeg opgehaald door PeruHop, waarmee ik drie dagen op stap zou gaan. PeruHop is een organisatie die hop-on, hop-off buspassen voor de meest toeristische routes door Peru verkoopt en ook kortere uitstapjes regelt. Ondanks dat dit mij vooraf erg toeristisch leek (meestal probeer ik zelf een reisje in elkaar te zetten met lokaal vervoer), was ik positief verrast. Het was misschien een minder authentieke ervaring van Peru dan wanneer ik in mijn eentje in overvolle minibusjes had gereisd, maar het was ook heerlijk om drie dagen niet na te hoeven te denken hoe ik overal zou komen, waar ik zou eten of wat ik zou doen. De gidsen regelden alles, gaven informatie en waren er om problemen op te lossen. Daarnaast had ik een erg leuke tijd met de andere reizigers in mijn bus en maakte dat de ervaring nog een stuk waardevoller. Ik realiseer me hierdoor dat er onder reizigers tegenwoordig vaak een wens lijkt te overheersen om plekken te bezoeken die anderen nog niet hebben bezocht en om de meest ‘authentieke’ ervaring te creëren door vooral níet de bekende route te nemen. Laten we echter vooral niet vergeten dat de populaire ‘toeristische’ plekken vaak populair zijn voor een reden en dat het soms niet erg is om de makkelijkere route te nemen als het leidt tot meer plezier!

De eerste dag van de tour gingen we met onze rode PeruHop bus op weg naar Paracas. We stopten onderweg bij hacienda San Jose, een voormalige katoenplantage. Deze prachtige hacienda die tegenwoordig dient als luxueus hotel heeft een duister verleden. De plantage werd vroeger bewerkt door een enorme hoeveelheid slaven, die op de katoenvelden en suikerplantages werkten. Ik had me tot nu toe nog helemaal niet gerealiseerd dat Peru een slavernijverleden had, waarschijnlijk omdat dat deel van de geschiedenis niet vaak belicht wordt. Chincha, deze regio van Peru, heeft echter een bruisende Afro-Peruvian cultuur dankzij de invloed van de vele mensen die hierheen getransporteerd zijn. Een interessant onderdeel van de tour van de haciënda was een rondleiding door de ondergrondse tunnels vanuit het huis. Deze tunnels liepen helemaal tot aan de kust en vormden een manier om slaven vanuit de slavenschepen naar de haciënda te smokkelen, zodat er geen belasting over de ‘aankoop’ betaald hoefde te worden. Nadat ik een aantal jaar geleden in Ghana het beginpunt van de slavenhandel gezien had, stond ik nu aan het andere uiteinde van de reis. Een realisatie die op dat moment veel indruk op me maakte.

Vanaf haciënda San Jose reden we door naar Paracas. Officieel hadden we de rest van de middag geen planning, maar we kregen de mogelijkheid aangeboden om te paragliden aan de kust van Paracas Natural Park. Het natuurreservaat is een bijzonder landschap waar de woestijn tot aan de zee loopt met een kustlijn met indrukwekkende kliffen. Daarom besloot ik dat dit een mooie omgeving zou zijn voor zo’n vliegavontuur. Na de lunch ging ik met wat anderen in een busje op weg naar een van de kliffen. Het uitzicht was geweldig, vooral nu de zon steeds lager aan de hemel stond. Een voor een gingen we samen met een piloot de lucht in. Paragliden was naar mijn idee een stuk minder spannend dan andere parachutesporten vanwege de rustige manier van opstijgen. Je rent een heuvel af en wordt in een soepele beweging de lucht in getild. Vergeleken met skydiven (wat ik in Australië had gedaan) was dit een hele kalme manier om de lucht in te komen. Ik had het geluk dat mijn beurt op een bijzonder moment kwam. Tijdens mijn tien minuten in de lucht ging de zon net onder. Het uitzicht terwijl we door de lucht zweefden was prachtig, met de gouden en rode kleuren van de lucht en weerkaatsing van de ondergaande zon in de zee terwijl ik als een vogel kon genieten van de omgeving. Ik ben daarbij mijn medereizigers erg dankbaar dat ze zo attent waren vanaf de grond deze bijzondere ervaring vast te leggen; nadat ik veilig weer op vaste grond was aangekomen lieten ze me trots de prachtige foto’s zien die ze voor me hadden gemaakt.

De volgende dag was een drukke dag met een vol programma. We bezochten ’s ochtends eerst met een boot de Ballestaseilanden. Deze eilandengroep wordt ook wel de ‘Galapagos voor arme mensen’ genoemd vanwege de grote hoeveelheid dieren die je er kunt spotten. Je kunt (en mag) de eilanden niet betreden, maar met een boot vaar je langs de rotsen en zie je van vrij dichtbij de zeeleeuwen, pinguïns en allerlei soorten vogels. Bijzonder was ook de enorme rots die helemaal bedekt was met duizenden vogels, zo veel dat de rots zelf wel leek te bewegen. Deze eilanden vormen ook een inkomstenbron voor Peru, vanwege de productie van ‘guano’. Guano is een, uit vogelpoep bestaande, afzetting op de rotsen die wordt gebruikt als kunstmest. De Ballestaseilanden vormt een van de gebieden waar guano voornamelijk gewonnen wordt, tegenwoordig wordt om de vijf jaar de mest handmatig van de rotsen geschraapt, verzameld en op de internationale markt verkocht. Zoals onze gids zei: dit is Peru’s meest kostbare poep.
Terug in Paracas werden we al vrij snel de bus weer ingeladen voor ons bezoek aan Paracas natuurreservaat. Dit woestijnlandschap vormt een bijzonder contrast met de oceaan en biedt daardoor dramatische uitzichten. We bezochten een aantal uitkijkpunten waarbij we de bijzondere landschappen bewonderden met de kliffen aan de kust en ‘het rode strand’ dat gevormd is door vulkanische as.

Onze volgende bestemming was Huacachina Woestijnoase, anderhalf uur verderop. De oase bestaat uit een klein dorpje rondom een meertje, omringd door uitgestrekte zandduinen (en verderop de grotere stad Ica). Dit is een populaire stop voor veel toeristen op de meest bezochte route door het zuiden van Peru, de ‘gringo trail’. In Huacachina deden we de twee activiteiten waarvoor bijna alle toeristen komen: we gingen buggyrijden in de omringende zandduinen en zandboarden. We mochten de buggy’s niet zelf besturen (wat misschien ook maar beter was), maar de chauffeur scheurde met ons rond door het zand. Het was net een achtbaan: heuvel op, heuvel af met scherpe bochten en steile afdalingen. We stopten ergens midden in de zandduinen en kregen de kans om een kleine fotoshoot te doen en te genieten van het bijzondere uitzicht op de woestijn. Er was hier echt niets anders dan zand!
Daarna was het tijd om te zandboarden. We kregen een soort snowboards en werden geïnstrueerd om op ons buik de heuvels af te glijden. Door je benen te spreiden en je voeten in het zand te steken kun je jezelf iets afremmen. Vergeet vooral niet je mond dicht te toen, het zand zit naderhand overal. Vanuit PeruHop hadden we de strikte aanwijzing gekregen niet staand te zandboarden vanwege het grote aantal ongelukken dat daarmee gebeurt. De eerste heuvels waren niet zo spannend, het equivalent van de babypiste. We raceten daarna nog wat verder met de buggy en kwamen aan bij een steilere heuvel. Ik was de eerste van de groep die genoeg moed had verzameld om naar beneden te glijden en dat gaf een leuke kick! Toen ik beneden aankwam was er een groep mensen (er reden een hoop buggy’s op dezelfde route) verzameld op de rand van de volgende duin en ik ging kijken wat er aan de hand was. Aan de voet van die duin lag een vrouw, zo te zien bewusteloos, met een groepje mensen om haar heen. Ze was (op haar buik) naar beneden gegleden, had een hobbel geraakt en was met haar hoofd op haar bord geklapt. Het zag er erg eng uit en het was duidelijk dat ze medische hulp nodig had. Samen met een aantal anderen begon ik om hulp te roepen naar de chauffeurs van de buggy’s die bovenaan de heuvel stonden. Het duurde een hele tijd voordat het ze begon te dagen dat er iets serieus aan de hand was, terwijl er ondertussen van onderaan de heuvel om een dokter geroepen werd. Gelukkig was er een arts in het gezelschap die naar de gewonde rende om verdere hulp te verlenen. Uiteindelijk reed er een buggy naar de vrouw en haar helpers toe en werd ze (op een zandboard als brancard) de buggy ingeladen om meegenomen te worden naar een ziekenhuis in het nabijgelegen Ica. Later hoorde ik dat ze ‘slechts’ een flinke snee in haar voorhoofd had en dat het er gelukkig verder niets ernstigers aan de hand was, maar dit voorval liet meteen zien dat de veiligheidswaarschuwingen niet voor niets waren (natuurlijk is dat niet anders dan bij skiën of snowboarden). Ondertussen hadden wij zandboarders een volgend probleem… De groepen bovenaan de heuvel werden met de buggy’s naar beneden gereden, maar wij stonden nog midden tussen de zandduinen. De enige manier om bij de buggy’s te komen was om een hele hoge, steile helling af te glijden, de zwarte piste der zandduinen. Het koste wat gezucht, gesteun en een paar schietgebedjes, maar uiteindelijk ging ik toch de rand over. De reis naar beneden ging erg snel en ik kon me niet afremmen omdat het zand te veel zou schuren, dus dan maar vastgrijpen aan het bord en proberen niet scheef te gaan. Met veel adrenaline kwam ik weer terug bij de groep onderaan de heuvel. We reden tot slot naar onze laatste stop van de middag: een uitkijkpunt om een prachtige zonsondergang in de woestijn te beleven.

Terwijl we die avond met de groep een feestje vierden in de bar van mijn hostel, besloot ik mijn plan voor de volgende dag wat te veranderen. Volgens het oorspronkelijke programma zou ik een piscoproeverij hebben en verder een deel van de dag rondhangen in Huacachina voordat’s avonds de bus mij terug naar Lima zou brengen, terwijl een deel van de groep verder zou reizen richting Arequipa. Er was echter ook een excursie naar de Nazcalijnen en dat leek me eigenlijk een stuk interessanter! De Nazcalijnen zijn een van de wonderlijke bezienswaardigheden van Peru waarvan niet duidelijk is waarvoor het diende of hoe het gemaakt is. De lijnen in de woestijn vormen enorme kaart aan rechte lijnen en geometrische figuren die alleen vanuit een vliegtuig echt goed te zien zijn. Dit roept de vraag op hoe de makers (waarschijnlijk de Nazca en Paracas volkeren) tussen 900 v. Chr en 600 n. Chr deze lijnen konden maken zonder moderne technologie. En waarvoor dit alles diende. Er zijn allerlei theorieën rondom de lijnen, bijvoorbeeld dat het te maken had met landbouw, astronomie of religie. Er wordt gedacht dat de lijnen gemaakt zijn met de hulp van de sterrenhemel, ingewikkelde berekeningen of dat er aliëns bij betrokken waren. Al met al een bijzondere plek om te bezoeken. Ondanks dat er tegenwoordig de mogelijkheid is om de lijnen vanuit uitzichttorens te bekijken, blijft de beste manier om het volledige beeld te krijgen vanuit je de lucht. En dus ging ik mee met één van de kleine vliegtuigjes die je naast een leuke ervaring ook een misselijk gevoel geven.

En zo eindigde mijn driedaagse excursie met nog een (letterlijk) hoogtepunt. Na de vlucht en de twee uur durende reis terug naar Huacachina stapte ik ’s avonds weer in de PeruHop bus richting Lima. Met een paar goede films en comfortabele stoelen vloog de vijf uur in de bus voorbij en om half twaalf ’s nachts checkte ik weer in bij hetzelfde hostel in Miraflores. Hier zou ik nog twee nachten doorbrengen, voordat ik verder zou reizen naar mijn volgende verblijfplaats. Terwijl ik onderweg was had ik namelijk een reactie gekregen op workaway! Vanaf 19 december zou ik wonen en werken in een hostel in Huanchaco, een kustplaatsje ten noorden van Lima. De afgelopen vijf weken heb ik hier doorgebracht. Lees dus meer over mijn tijd in de zon in mijn volgende blog!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.