De ATMA-familie

Zoals ik al vertelde leek het wel alsof Huanchaco (en misschien specifiek ATMA) een bijzonder slag mensen aantrok. Veel van de gasten in het hostel waren bezig met bewust leven, spiritualiteit, persoonlijke ontwikkeling of muziek. Er heerste een hele bijzondere sfeer, waarin iedereen welkom was en men oprecht geïnteresseerd was in de ander. Er werd eten gedeeld, goede gesprekken gevoerd en er werd vaak samen gezongen onder begeleiding van een gitaar. Vanaf mijn eerste avond in ATMA werd ik opgenomen in de groep en over de weken heen voelde ik mij echt deel uitmaken van de ATMA-familie.

Toen ik aankwam waren er drie andere vrijwilligers: Thomas, Emma en Kelly. Jana kwam al snel in de plaats van Kelly en na een aantal weken ging Thomas weg en kwam Jule. Vooral Thomas en Emma waren de echte senioren in ATMA. Thomas, een chagrijnige Fransman met een hart van goud, was al ongeveer vier maanden vrijwilliger in ATMA. Niemand van ons geloofde dat hij uiteindelijk echt weg zou gaan, zodanig was hij vergroeid met het meubilair van ATMA. Toen hij verder reisde was zijn afwezigheid voelbaar. De Engelse Emma was in November als gast voor vier nachten gekomen, maar daarna nooit meer weggegaan. Drie maanden later is ze nog steeds in het hostel, al zal ook zij binnen een paar dagen weggaan. Vooral met Emma en Jana ben ik in zes weken erg close geworden. We werkten samen, sliepen in dezelfde slaapkamer en zagen elkaar dag in dag uit. Alhoewel ik alleen reizen meestal leuk en uitdagend vind, voelde het fijn om mijn reis een aantal weken met anderen te kunnen delen. Dat ik onlangs afscheid van deze vriendinnen heb moeten nemen was dus ook niet makkelijk! Deze ervaring heeft me er echter aan herinnerd dat ik juist het ontmoeten van nieuwe vrienden een van de mooiste aspecten van reizen vind. Ik heb gemerkt dat het tijdens reizen vaak makkelijker is om bijzondere (tijdelijke) relaties op te bouwen dan thuis, vooral wanneer je alleen op reis bent. Iedereen is weg van de vertrouwde omgeving met de volle sociale agenda’s, iedereen heeft een soortgelijke ervaring, iedereen staat open voor een praatje of een maaltijd samen. En zo vormt reizen een soort snelkookpan voor vriendschappen, soms voor even en soms voor altijd. Naast alle geweldige ervaringen en de mooie nieuwe uitzichten, is juist dit sociale aspect wat reizen voor mij bijzonder maakt.

Niet alleen de andere vrijwilligers vormden echter mijn ATMA-familie, ook de bijzondere groep gasten maakten dat ik me er thuis voelde. Vooral in de periode van kerst en nieuwjaar was er een grote groep aan gasten die lange tijd in ATMA bleven (gepland of ongepland) en die een ware gemeenschap vormden. Ik vind feestdagen in het buitenland altijd lastig en ik had me vooraf zorgen gemaakt hoe ik de dagen deze keer door zou brengen, maar ik had dit jaar nergens anders willen zijn dan in ATMA.

Op kerstavond organiseerden we een filmavond met een zoetsappige kerstfilm, iemand had in een pan (bij gebrek aan een oven) een appeltaart gebakken en na afloop van de film dansten we spontaan gekke dansjes op kerstmuziek. We liepen met een groep naar de pier om het vuurwerk te bekijken, om er daar achter te komen dat er helemaal geen vuurwerk was. Dus gingen we weer terug naar huis om op het dakterras te luisteren naar Tess die (haar eigen) muziek speelde en ons de verhalen achter haar nummers vertelde.

De volgende dag was het eerste kerstdag (de enige kerstdag die in Peru gevierd wordt) en hadden we als vrijwilligers de taak om een kerstdiner voor iedereen te organiseren. We waren al een week aan het plannen, hadden een menu in elkaar gezet dat makkelijk te maken was, posters opgehangen en iedereen verteld om te komen, om er op de dag zelf achter te komen dat we geen water hadden. De watertanks op het dak waren nog vol, maar door een probleem in de watervoorziening in de stad was er de hele dag geen watertoevoer. Met een hostel vol gasten die toiletten doorspoelden, douchten en de afwas deden voorzagen we in de loop van de dag een groot probleem. En dus was het de vraag of het diner wel door kon gaan… Om half zes ’s avonds besloten we uiteindelijk dat we het er op gingen wagen en dus begonnen we zo snel mogelijk de gerechten te bereiden. Gelukkig had Pauls vrouw Dani een groot deel van het eten thuis al gemaakt en zo lukte het ons om binnen korte tijd een succesvol kerstdiner in elkaar te zetten. Iedereen at samen en de avond was uiteindelijk een groot succes.

Langzaam maakten we ons vervolgens op voor het einde van het jaar. We speelden spelletjes (vooral het dobbelspelletje ‘throw pigs’ dat Nick bij zich had), deden yoga en aten appeltaart bij Otra Cosa. Otra Cosa is een restaurant om de hoek van ATMA met de beste appeltaart van Peru. Elke zoveel tijd gingen we dus met een groepje daar een stuk appeltaart eten en zo vierden we bijzondere en minder bijzondere momenten in stijl. Naast de appeltaart genoten we door de weken heen van een ontelbare hoeveelheid brownies. In Huanchaco verkoopt brownie-dealer Lauren haar veganistische lekkernijen alleen in ATMA en surfhostel Mokscha. Naast onze waterfilter stonden altijd meerdere potten met pindakaas-koekjes, granola-bites en de brownies (die standaard als eerste op waren). Dit was natuurlijk gevaarlijk, want elke keer dat je water ging halen staarden alle lekkere dingen je aan en iedereen in het hostel ontwikkelde op termijn dan ook een ware brownie-verslaving.

Een dag voor oud en nieuw werd ik ziek en even was ik bang dat alle feestelijke plannen voor de jaarwisseling in het water zouden vallen. Gelukkig hoefde je in ATMA nooit alleen te lijden: Robin maakte gember-thee voor me om mijn misselijkheid te verminderen en ik kreeg van alle kanten eten, steun en medeleven. Misschien was het al deze liefde die er voor zorgde dat ik de volgende dag weer beter was, maar gelukkig kon ik de 31ste met iedereen meegenieten van de laatste dag van 2019. Deze keer hadden we niets georganiseerd, maar vanuit de groep kwam het initiatief om weer samen eten te maken. Iedereen kocht een aantal ingrediënten en een groepje gasten en vrijwilligers werkte samen om opnieuw een feestmaal in elkaar te zetten. Tegen twaalf uur gingen we met zijn allen naar het strand om daar om middernacht het nieuwe jaar in te luiden. We dronken slechte champagne, aten twaalf druiven (Peruaanse traditie) en daarna ging de groep op weg naar Mandala om met live muziek 2020 in te dansen.

Jammer genoeg betekende het begin van januari ook dat veel van de bekende gezichten in het hostel door reisden naar hun nieuwe bestemmingen. We hadden een paar weken met veel doorloop in het hostel; vooral gasten die slechts voor een nacht bleven en minder met anderen optrokken. Dat veranderde de sfeer natuurlijk, maar gelukkig hadden wij het als vrijwilligers gezellig genoeg met elkaar. En met de tijd ontstond er vanzelf weer een nieuwe gemeenschap. Wij organiseerden avonden waarin we zelf pisco sours maakten (een typisch Peruaanse cocktail) en brachten daarmee mensen samen. Daarna gingen we met de hele groep naar Frogs, de lokale strandclub en de volgende dag nodigden we iedereen uit voor een rustige avond op de bank, met pizza’s en een film.

Uiteindelijk werd het steeds duidelijker dat de tijd om verder te reizen dichterbij kwam, zowel voor mij als voor Jana en Emma. En dus probeerde ik de laatste weken uitermate te genieten van alle fijne tijden in Huanchaco. Samen met Emma ging ik nog een keer de zonsondergang bekijken op een van de kliffen van Huanchaco, terwijl we Gato wijn (goedkope chileense wijn) dronken en nog lang nadat het donker was zaten te kletsen. Ik at extra veel brownies en appeltaart (hierna zou ik weer zonder moeten), had mijn laatste surfles, wandelde nog eens door het stadje en pakte uiteindelijk mijn spullen weer in. Mijn vertrek werd makkelijker doordat ik wist dat ook Jana en Emma snel zouden vertrekken en dat de sfeer in ATMA daarmee sowieso zou veranderen. Ook had ik spannende nieuwe plannen om naar uit te kijken. De afgelopen week heb ik een intens reisschema in het zuiden van Peru gevolgd, waarbij ik een bezoek heb gebracht aan het Titicaca meer (het hoogst bevaarbare meer ter wereld) en Colca Canyon (de diepste canyon ter wereld). Vanaf morgen reis ik voor drie of vier weken diep het amazone gebied in om als vrijwilliger te helpen bij onderzoeksinstelling ARC Amazonas. Geen telefoonbereik, geen internet, allerlei interessante dieren en vast heel veel inspiratie voor een volgende blog! Tot over vier weken!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.