De golven brengen een nieuw begin

Introductie:

De afgelopen maanden heb ik doorgebracht in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verbleef bij Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle. Na een geweldige tijd in de natuur heb ik mijn junglethuis verlaten, op zoek naar nieuwe avonturen.

Waar ben ik?

Ik schrik wakker. Het is donker, ik lig in een zacht bed in een stille kamer. Even ben ik gedesoriënteerd. Waarom hoor ik geen katten rennen, geen honden blaffen, geen brulapen brullen? Waar zijn de geluiden van de kikkers, de vogels en de cicaden? Waarom voelt mijn bed zo schoon en waar is mijn klamboe? Dan spoelt de werkelijkheid als een koude golf over me heen. Oh ja, ik ben in Lima, in het hostel. Mijn tijd in de jungle is voorbij.

Ik draai me om en trek de deken over mijn hoofd, ik ben er nog niet klaar voor om mijn bed uit te komen en de werkelijkheid aan te gaan. Liever droom ik nog even over mijn thuis in het regenwoud. Ik stel me voor dat ik daar weer ben en denk terug aan een van mijn favoriete momenten van de afgelopen maanden. Het was een extra warme dag en de eerste keer dat ik ging afkoelen in de beek bij Hoja 1…

Ik slaak een zucht van verlichting als ik in het koele water ga zitten. Na dagen constant zweterig te zijn geweest is dit precies wat ik nodig heb. Het voelt alsof mijn oververhitte lichaam voor het eerst in tijden even helemaal kan ontspannen door het heldere water. De omgeving is prachtig en vredig. In de zon worden alle kleuren nog intenser. Het licht schittert op de bladeren en glinstert in de stroom. Het goudbruine water, het diepe groen van de planten, het intense blauw van de hemel. De zanderige bodem van de beek voelt koel onder mijn handen. Ik laat de fijne zandkorrels tussen mijn vingers glijden en voel blaadjes en takjes tussen mijn tenen. Ik ben een klein beetje nerveus over beestjes in de rivier: roggen, krabben, bijtvisjes... Ach, die zijn vast allemaal gevlucht door mijn gestamp in het water. Ik laat me achterover zakken, totdat ik languit naar de boomtoppen boven me kan staren en zweef een paar centimeter boven de bodem.

Ik ga weer overeind zitten als er een glanzende groene vogel met een lange spitse snavel voorbij komt flitsen. Een jacamar! Hij verdwijnt in de struiken. Er fladdert een vlindertje over de zanderige oever aan de overkant. Dan hoor ik gezoem, bzzzz, en zie ik een kolibrie door de lucht dansen. Het kleine vogeltje hangt even stil bij een struik, steekt zijn snavel razendsnel in de bloemetjes en vliegt dan verder. Hij blijft rondhangen, komt af en toe dichtbij en geeft een echte show.

Het heldere water stroomt langs me met een kracht die me verbaast. Het is verfrissend. Ik laat alle teleurstelling, verdriet, frustratie, boosheid, onbegrip en eenzaamheid die ik de afgelopen maanden heb gevoeld los in de stroming en stel me voor hoe die negativiteit wegdrijft naar de rivier. Ik haal een keer diep adem. 'Ik ontvang geluk, blijdschap, tevredenheid, spelen, connectie en dankbaarheid,' zeg ik hardop, terwijl ik stroomopwaarts kijk. Ik verbeeld me dat al die positiviteit op de stroom van het water naar me toe komt dobberen en me vult. Ik voel me beter dan ik in tijden heb gedaan.

Ik leun achterover en kijk omhoog naar de enorme boom die tegenover me staat, precies op een punt van de oever. Of misschien is de beek juist om de boom gekruld? De dikke grijze stam torent meters boven me uit en de stevige takken strekken zich wijd boven alle andere planten. Het is een prachtige, sterke boom. 'Dit moment zou echt perfect zijn als er nu apen voorbij kwamen,' denk ik.

Een paar minuten later hoor ik luid geritsel in de bladeren boven me. Er komt een glanzende roodbruine aap rustig een van de zijtakken van de boom op lopen. Ik kan mijn ogen niet geloven en lach om mijn geluk. Het is alsof ik met mijn wens een brulaap heb gemanifesteerd.

Twee kleine vrouwtjes gaan tussen de bladeren zitten, waar ik ze net niet goed meer kan zien. Dan komt er nog een mannetje achteraan, stevig gebouwd en met een enorme nek. Hij neemt plaats op een dikke tak precies boven mijn hoofd. Als een stereotypische vent zit hij uitgespreid op de tak: zijn benen wijd en bungelend over de rand, een beetje achterover geleund. Hij krabt aan zijn kruis. Terwijl ik vol verwondering naar hem staar, kijkt hij rustig naar mij terug.

Van de stad naar het strand

Van onder de deken vandaan hoor ik buiten een auto toeteren. Ja, ik ben nu echt in de stad. Het voelt vreemd dat ik inmiddels al een uur wakker ben, maar nog geen zonlicht heb gezien. Voor het eerst in maanden heb ik weer muren om me heen en ben ik afgescheiden van de buitenwereld. Ik sta op, eet mijn ontbijt in de keuken van het hostel en kom dan terug naar de kamer om mijn tas opnieuw in te pakken. Het besef dat ik niet meer terug kom in het regenwoud hangt als een grijze wolk boven me. Ik kan me niet voorstellen dat, na jaren dromen over terugreizen naar de Amazone, het nu ineens voorbij is. Dat ik niet meer midden in die prachtige natuur ben. Ik heb behoefte aan steun en bel mijn goede vriendin Anna in Nederland. 'Dag lieverd!' zegt ze warm als ze opneemt. 'Hoe is het met je? Hoe is het om weg te zijn uit de jungle?' Ik glimlach omdat ze meteen de spijker op z'n kop slaat, dit is precies waarom ik haar heb gebeld. 'Ik voel me erg verdrietig,' beken ik en mijn stem kraakt. 'Het klinkt misschien dramatisch, maar… het voelt alsof ik net een relatie heb verbroken en nu een gebroken hart heb.' 'Ja, een relatie met iemand waar je nog van houdt. En dat je je niet voor kunt stellen dat je elkaar niet meer constant ziet.' Anna snapt precies wat ik bedoel. We kletsen over mijn laatste ochtend in het regenwoud, hoe moeilijk ik het vind om weg te zijn en over mijn plannen van komende week. Over hoe de feestdagen waren. En over de avonturen die nog gaan komen. Anna helpt me herinneren dat er nog allerlei mooie dingen komen, ook als ik daar nu nog niet zoveel zin in heb. Tegen de tijd dat we ophangen voel ik me weer iets beter en ben ik klaar om te vertrekken.

De rest van de dag ben ik onderweg. Met de taxi naar Lima Airport, met het vliegtuig naar Guayaquil in Ecuador (het buurland van Peru), dan een taxi naar het busstation en twee bussen naar mijn eindbestemming: een minuscuul klein dorpje aan het strand. Om tien uur 's avonds kom ik aan in mijn surfhostel.

Ik heb dit uitstapje georganiseerd een aantal weken nadat ik aan was gekomen in het regenwoud. Toen de routine daar begon en ik niet veel aansluiting voelde met de anderen, leek het idee om oud en nieuw aan het strand te vieren me geweldig. Emma (een van de meiden waar ik goed bevriend mee raakte toen ik drie jaar geleden in een surfhostel aan de kust van Peru werkte) woont al een paar jaar aan de kust van Ecuador en ik zag een geweldige combinatie: tijd doorbrengen met mijn vriendin, oud en nieuw aan het strand vieren en nog even ontspannen voordat ik verder reis naar Nieuw-Zeeland. Toen ik destijds aan mijn moeder vertelde dat ik mezelf had getrakteerd op een weekje strandvakantie reageerde ze verbaasd: 'Oh, dus dan neem je eerder afscheid van de jungle? En je wilde zoooo graag lang blijven!' 'Ik blijf toch ook lang!' verdedigde ik mijn keuze. 'Die ene week maakt het verschil niet!' Nu puntje bij paaltje komt kan ik het echter niet helpen dat ik haar een beetje gelijk geef. Een week extra in het regenwoud klinkt nu geweldig.

'Wat doe ik hier?' schiet steeds door mijn hoofd heen, terwijl ik over het lege strand wandel. Mijn voeten zakken weg in het vochtige zand. Het is een grijze dag, maar wel warm. In de verte steken bruingele rotsen de zee in. De golven komen met een geruststellend geruis het strand op rollen. Een rijtje pelikanen vliegt met rustige vleugelslagen over. Ik kan zien dat het hier prachtig is, maar tegelijkertijd is het niet waar ik nu wil zijn. De open ruimte, de ruisende wind, de gebouwtjes her en der, de toeterende auto's op de weg, de andere mensen: het is allemaal zo anders dan het regenwoud. Ik stel me voor hoe Etienne en Ellie nu door de modder stampen, hoe de bomen alles omringen, hoe de geluiden van de natuur klinken. Ik mis het vertrouwde gezelschap van mijn junglevrienden, ik mis mijn thuis. Heb ik er goed aan gedaan om eerder weg te gaan? Op dit moment weet ik het echt niet.

Een paar dagen geleden verraste Emma me met de mededeling dat we oud en nieuw niet samen kunnen vieren. Zij heeft al iets anders gepland staan. Ik was boos en verdrietig en teleurgesteld: ik kwam specifiek naar Ecuador om dit moment met een vriendin door te brengen, hoe kan ze me nu zo laten vallen? Wanneer ik echter teruglees in onze berichten zie ik dat ik die verwachting nooit heb uitgesproken. Voor mij is het belangrijk om gezelschap te hebben op een moment als nieuwjaar en ik ben er automatisch vanuit gegaan dat dat voor haar ook zo zou zijn. Het is een belangrijke, maar pijnlijke les, in heldere communicatie. Het daagt me uit om mijn intenties waar te maken: ik omarm nieuwe kansen, ik geniet van wat er is zonder het te willen veranderen. Ik probeer er maar aan vast te houden, maar op dit moment voel ik het eigenlijk nog niet.

Het helpt ook niet dat ik naar mijn idee handen vol geld uitgeef aan deze luxe. Tijdens reizen is het altijd een afweging waar je je centjes aan uit wilt geven, vooral wanneer je zoals ik lange tijd wegblijft zonder inkomen. Ik probeer geld nooit een reden te laten zijn om iets wel of niet te doen, maar ik weet ook dat de voorraad niet oneindig is. Ik kies weloverwogen. En dus baal ik dat ik me nu zo verloren voel. Is dit het waard?

Toch vraagt deze plek ook om mijn aandacht. Ik wil wel in een hoekje blijven zitten en me zielig voelen, maar dat is erg moeilijk wanneer je in zo'n fijne omgeving bent. De sfeer in het hostel is die van een grote familie; iedereen trekt met elkaar op, is geïnteresseerd en geniet duidelijk van het hier zijn. Op oudjaarsdag doe ik mee met een yogales die vanuit het hostel georganiseerd wordt. Met het geruis van de golven op de achtergrond beweeg ik me door de bekende houdingen. Ik negeer het geluid van de toeterende auto's op de weg achter het hostel. Ik voel de stretch in mijn lijf en focus op mijn ademhaling. Er ontstaat weer wat ruimte in mijn hoofd. Ik knipper een paar tranen weg en ik merk dat ik me iets meer kan openstellen voor hier en nu. 's Middags ga ik voor een lange wandeling op het strand en ik geniet ervan hoe mooi het hier is. Misschien is anders ook oke?

's Avonds hebben we met alle andere gasten van het hostel een potluck diner, om het einde van het jaar te vieren. Al dagenlang is iedereen aan het koken en als we om zeven uur van start gaat is de tafel afgeladen met voedsel. Er is chili, lasagne, humus, salade, groenten, zelfgemaakt brood. Een Nederlands koppel heeft vegetarische bitterballen gemaakt, die bijzonder goed gelukt zijn. Ik heb guacamole bereid. Als toetje hebben we drie soorten zelfgemaakte cake en rijstpudding. We eten allemaal samen en ik geniet van het gezelschap en de gezelligheid. Iets voor middernacht gaan we samen naar het strand achter het hostel. Er is al een kampvuur gemaakt door een lokale man en er verzamelt zich een gemengd gezelschap van Ecuadorianen en backpackers om het vuur. Dit is een traditie in Ecuador: Met oud en nieuw maak je een kampvuur en verbrand je een 'monigote', een papier maché figuur dat symbool staat voor het afgelopen jaar. De poppen kunnen allerlei vormen aannemen: politici, acteurs, superhelden en cartoonkarakters. In sommige steden komen hele wijken bij elkaar om samen metershoge figuren te bouwen. Soms worden er briefjes met negatieve gebeurtenissen van het afgelopen jaar in gestopt, klaar om door het vuur weggevaagd te worden. Naast ons vuur staat een rijtje aan monigotes klaar om verbrand te worden: een eng-uitziende pop gekleed in oude kleding, een konijn uit een tekenfilm, een draakje uit een computerspel en de Minion van het hostel die we stiekem liever niet zouden verbranden. Er komt een lokaal gezin aanlopen met een grote superheld. Ook verderop aan het strand zie ik her en der vlammen flikkeren, iedereen maakt zich klaar voor de jaarwisseling.

Vlak voordat het zover is komt Sam, een lokale pensionhouder, de kring langs met een zakje rotjes. 'Denk aan iets van het afgelopen jaar dat je wilt laten ontploffen en gooi het op het vuur,' zegt hij, terwijl hij ons er allemaal een geeft. Dan begint iemand af te tellen. 'Tien…, negen…' Wanneer we bij vier aangekomen zijn gooi ik snel mijn rotje op het vuur en kijk hoe mijn frustraties ontploffen. 'Drie…, twee…, één… HAPPY NEW YEAR!' Iedereen juicht en klapt. De Minion wordt in het vuur gegooid en ik zie zijn blije lach langzaam in vlammen opgaan.

En dan komt het gekke moment net na twaalf uur. We staan allemaal naast elkaar naar de vlammen te kijken en wensen iedereen een gelukkig 2023. Toch blijven dit mensen die ik net een dag geleden heb ontmoet en de warmte en de knuffels van echte vriendschap heb ik nog niet met hen opgebouwd. Ik voel me eenzaam wanneer ik de kring rondkijk naar de onbekende gezichten. Hoe leuk en bijzonder deze nieuwjaarsviering ook is, dit moment is precies waarom ik graag bij vrienden wilde zijn voor oud en nieuw. Ik denk aan Ellie en Etienne, die in de jungle een sobere jaarwisseling vieren, aan Emma die een paar kilometer verderop haar eigen ding doet en aan mijn vrienden en familie in Nederland die inmiddels al een uur of zes in 2023 leven. En dan kijk ik om me heen, naar de donkere zee en het kampvuur en deze vriendelijke vreemdelingen. Tja, je kunt niet alles hebben.

Gelukkig gaat het moment ook snel weer voorbij. Met een groep gaan we terug naar het hostel en we besluiten om daar te blijven in plaats van te gaan dansen op traditionele muziek in het dorp. We spelen UNO en zwemmen in het zwembad en om een uur of twee lig in in mijn bed voor mijn eerste nachtrust van 2023.

Go with the flow

Nu oud en nieuw uit de weg is, valt er een last van mijn schouders. Ik probeer me nog even te ontspannen voordat ik over een paar dagen weer vertrek, daarvoor ben ik aan het strand toch?

Op 1 januari ga ik 's middags samen met een surfleraar naar het strand. Ik ben nerveus, surfen is nog nooit echt mijn sport geweest. Toen ik in 2016 in Sydney studeerde ging ik naar een surfkamp, mijn eerste keer op een surfplank. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat het in juli winter is in Australië. Drie dagen lang hadden we stormachtig weer, het water was ijskoud (ondanks mijn wetsuit) en door de harde wind konden we een deel van de tijd niet surfen. Dat vond ik stiekem niet zo erg, ik had al snel ontdekt dat surfen een sport van de lange adem is: het duurt lang voordat je zelfs ook maar de basis goed onder de knie hebt en ik zag daar de lol niet van in. Terwijl vriendinnen na het kamp bij Bondi beach planken huurden om zelf te oefenen, besloot ik dat surfen niets voor mij was.

Toen ik in 2019 echter in een surf- en yogahostel in Peru werkte vond ik dat ik nog een poging moest wagen. Dit was er de plek voor en iedereen om me heen was zo gepassioneerd. Ik nam tien lessen bij een lokale surfschool en leerde de sport meer waarderen. Het water was warmer en het was best lekker om een beetje rond te dobberen en te kijken naar de pelikanen. Af en toe lukte het me zelfs om op te staan op de surfplank, kleine succesmomentjes die me motiveerden om door te gaan. Toch merkte ik ook dat ik surfen eng vond, door de manier waarop ik soms ondersteboven werd gegooid of die keer dat mijn 'leash' (het koord tussen de plank en mijn enkel) om mijn benen wikkelde en me onder water trok totdat ik dacht dat ik zou verdrinken. De hoge golven hier in Ecuador zijn dus behoorlijk intimiderend.

Chifle brengt me naar het strand en gebaart dat ik de surfplank neer moet leggen. Hij wil eerst op het droge zien dat ik weet hoe ik op moet staan. Eerlijk gezegd weet ik zelf niet of ik dat nog weet… Ik plof op mijn buik neer op het zand. Surfen doen we hier zonder wetsuit en ik ben er nog niet helemaal aan gewend. Gelukkig heb ik van een van de meiden van het hostel een surfshirt kunnen lenen.

'Okay, go!' zegt Chifle in zijn afgemeten Engels. Op de automatische piloot begin ik mijn armen te bewegen alsof ik paddle en, alsof het ergens in een hoekje van mijn brein is opgeslagen, duw ik mezelf omhoog naar een plank. Ik spring op totdat ik op mijn voeten sta. Een voet vooruit, een voet achter, gebogen knieën en armen in de klassieke surfhouding. Waar komt deze kennis vandaan? 'Good!' zegt Chifle en dan duwt hij me om. 'Draai je voeten en verdeel je gewicht meer. Dan ben je stabieler.' Hij laat me de beweging nog een keer of vijf herhalen, mijn houding steeds meer perfectionerend, totdat hij denkt dat ik er klaar voor ben. Denk ik dat ook?

We lopen het koele water in, tot ongeveer heuphoogte. De golven zijn hier zo sterk dat het voor beginners niet verstandig is om 'green waves' (echte golven) te surfen, in plaats daarvan gaan we oefenen in de 'whitewash' (branding). 'Remember, just breathe…' herinnert Chifle me. Ik haal een keer diep adem, hier gaan we.

Ik sta naast de surfplank in de branding totdat Chifle zegt dat ik er op mag gaan liggen. Ik hoor het bulderende geluid van het water steeds luider worden, steeds dichterbij komen. 'Go!' roept Chifle en hij duwt de achterkant van mijn surfplank mee met de stroming. Ik grijp de zijkant van de plank vast, zet mijn voeten neer, kom overeind. 'Ik sta!' denk ik verbaasd, totdat ik drie seconden later omval. Ja, er is nog verbetering mogelijk, maar… opstaan op de eerste poging? Blijkbaar kan ik het nog! Met een grote lach op mijn gezicht worstel ik me door de branding terug naar Chifle die zijn duim opsteekt.

Op de volgende poging sta ik weer op, maar val ik zijwaarts doordat ik mijn bovenlichaam te ver naar voren buig. De keer daarna sta ik, maar de kracht van de golf is al weg en verbaasd val ik op mijn billen in het water. Dan lukt het niet om op te staan. Elke keer kom ik met een grijns terug naar Chifle die me aanwijzingen geeft: 'Buig je knie', 'Rustig aan, niet opspringen', 'Adem, je hebt geen haast' en 'Just go with the flow, don't try to control the wave.' Die tip raakt me. Hij weet het niet, maar dit is precies de levenswijsheid die ik nu nodig heb.

Ik heb een kleine tegenslag wanneer ik in mijn oog wrijf en mijn contactlens ergens in mijn ooghoek verdwijnt. Zonder lens ben ik praktisch blind, maar ik wil de les niet onderbreken: ik heb te veel lol! En dus knijp ik mijn rechteroog dicht en surf ik op één oog verder. Chifle is inmiddels richting het strand vertrokken, hij laat het me nu zelf doen en geeft aanwijzingen vanuit de verte. Ik voel me een echte winnaar, dit gaat zoveel beter dan verwacht! Na een uur gebaart hij dat zijn tijd er op zit. Hij gaat terug naar de surfschool, maar ik mag nog even zelf door oefenen als ik dat wil. Ik ben al flink moe, maar ik wil nog niet stoppen! Ik blijf proberen, opstaan, vallen. Af en toe heb ik een glorieus moment waarop de golf me bijna tot aan het strand tilt. Ik sta overeind, ik voel de plank onder me bewegen en ik snap nu waar al die ophef voor is. Elke keer denk ik 'nu is het tijd om te stoppen, eindig op een hoogtepunt', maar steeds weer ga ik terug voor nog één laatste keer. Totdat ik de beste golf van de dag pak, ver richting het strand, en weet dat dit is wat ik me wil herinneren.

Op het strand zitten een paar Ecuadoriaanse dames onder een parasol en brutaal benader ik hen. 'Hoi, ik heb mijn telefoon niet bij me. Zouden jullie een foto van me willen nemen? En die dan naar me toe willen sturen?' 'Ja, natuurlijk!' Zij lijken de vraag minder gek te vinden dan ik het vond om hem te stellen en een van de vrouwen neemt een foto van me. Blij sta ik naast de surfplank op het strand. Mijn natte haar is verward en ik voel me uitgeput, maar ik heb een grote lach op mijn gezicht. 'Ik kan de foto ook naar Guillermo sturen,' zegt mijn fotografe. 'Dan kan hij het naar je doorsturen.' Ik denk dat ze het heeft over Guillome, een Franse vent uit het hostel, en knik. Iedereen kent elkaar in zo'n klein dorp… Blij kom ik terug in het hostel waar de andere gasten me geïnteresseerd vragen hoe de les was. 'It was great!' vertel ik over en over. Ik ontspan in de hottub, een ongekende luxe voor een hostel, en ga uiteindelijk met een rozig gevoel op zoek naar Guillome. 'Heb jij toevallig een foto van mij met een surfplank op het strand gekregen?' vraag ik en hij kijkt me vreemd aan. Tja, dat is ook wel een beetje gek natuurlijk. Ik leg de situatie uit en hij schudt zijn hoofd. 'Guillermo is iemand anders, ze halen ons steeds door elkaar.' Ik proest: 'Dus nu heeft een of andere Guillermo uit het dorp uit het niets een foto van mij met een surfplank ontvangen? Hij moet zo verward zijn!' Viavia speur ik zijn nummer op en ik stuur hem een bericht om te vragen naar de foto. Binnen een paar minuten zie ik mezelf op mijn scherm verschijnen, met als enige bericht van Guillermo het klassieke relaxte handgebaar dat surfers maken [e-1f919] Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat is het leven ook heerlijk ontspannen in een surfdorp als dit!

Helen aan zee

Gedurende mijn tijd aan de kust begin ik het regenwoud langzaam meer en meer los te laten. Ik mis de jungle nog steeds, dat zal waarschijnlijk nog lange tijd zo blijven, maar ik begin weer plezier te beleven aan andere dingen. Er breekt wat zon door mijn grijze wolk heen. Misschien was het toch niet zo'n gek idee om hier te komen voordat ik verder reis?

Ik leer de andere gasten in het hostel beter kennen en wen weer aan het gezelschap van backpackers. Elke plek trekt zijn eigen type reiziger aan. In dit hostel zijn opvallend veel 'digital nomads', reizigers die online werken terwijl ze de wereld over trekken. Sommigen van hen hebben een baan die specifiek ingericht is op reizen, zoals het geven van Engelse of Duitse les, terwijl anderen hun vaste baan hebben aangehouden terwijl ze langere tijd op afstand werken. De rust en structuur van een surfhostel is hier ideaal voor, vaak ligt iedereen om tien uur 's avonds in bed en staan ze rond zes uur 's ochtends op. Het gaat ook samen met een iets oudere leeftijdsgroep en opvallend veel koppels die samen op reis zijn. Ik merk dat ik met afgunst kijk naar deze duo's. Alhoewel ik altijd met veel plezier een soloreiziger ben geweest kom ik nu op het punt dat ik mijn avonturen graag zou willen delen met een partner. Nu is het alleen nog een kwestie van die persoon vinden!

Verder valt het me weer op hoe makkelijk backpackers praten over 'even' een land bereizen. Vooral opsommingen als 'we'll do Colombia, then we'll do Peru and then we're doing Bolivia' roepen bij mij enige irritatie op. Hoezo ga je een land 'doen'? Even de grens over, dan kan je dat weer van je to do lijst afkruisen. Alsof je na een bezoek van een week het land, de inwoners en hun cultuur echt kent! Zelf heb ik tijdens elk van mijn reizen minstens drie maanden in een land doorgebracht, meerdere weken gewerkt en gewoond op één plek en toch blijft het altijd even 'proeven' aan de omgeving. Een echte backpacker zal ik waarschijnlijk nooit worden met deze instelling…

Op 2 januari spreek ik in Ayampe (het dorp verderop aan de kust) toch af met Emma. Ik loop over het strand die kant op, een wandeling van ongeveer 45 minuten. De zon brandt op mijn hoofd en het strand is leeg, op een legertje krabben na. De kleine roze beesten racen zijwaarts voor me uit en schieten in holletjes in het zand. Verderop zie ik een boom vol grote vogels die donker afsteken tegen de strakblauwe hemel. Als ik dichterbij kom zie ik dat het gieren zijn. Op de grond ligt een grote dode zeeschildpad en de gieren houden me strak in de gaten terwijl ik snel langs hun feestmaaltijd loop.

In Ayampe zit Emma al op het zand te wachten, haar grote hoed en groene jurk creëren een zonnig tafereel. Tijdens de wandeling hiernaartoe was ik aan het dubben of ik nog een keer iets zou zeggen over onze miscommunicatie rond oudjaarsavond, maar als ze opspringt en me enthousiast omhelst besluit ik het te laten. Wat heb je ook aan boos zijn?

De rest van de ochtend zitten we op het strand te kletsen. Onze connectie is nog net als vroeger en we brengen elkaar weer op de hoogte van ons verleden, heden en toekomst. Emma is Brits, maar is tijdens de pandemie nooit teruggekeerd naar Engeland. In plaats daarvan heeft ze een leven voor zichzelf opgebouwd aan de kust van Ecuador. Ik vind het dapper en inspirerend dat ze is gebleven waar ze het fijn heeft, ook al is het misschien niet de meest vanzelfsprekende plek. Tegelijkertijd is ze een fervent reiziger met een passie voor de bergen. 'So tell me more about your plans for New Zealand, that's exciting!' glundert ze. Over een paar dagen vertrek ik uit Zuid-Amerika en reis ik naar de andere kant van de wereld. 'Ja, het is best spannend! Maar het wordt vast geweldig!' antwoord ik en ik vertel over alles wat ik daar ga doen.

Nadat we het strand hebben verlaten lopen we naar een koffieshop verderop voor een heerlijke cappuccino. Ayampe is een groter dorp dan Las Tunas, bestaande uit twee onverharde straten in plaats van één. Het is een trekpleister voor surfers en reizigers met een spirituele interesse, een mooie maar dure plek waar je voor een kopje koffie zo 5 dollar betaalt en waar accommodatie de hoofdprijs kost. Dit wordt ook in stand gehouden om te voorkomen dat Ayampe in een tweede Montanita (de partykustplaats van Ecuador) verandert.

Halverwege de middag keer ik terug naar mijn hostel, zodat ik precies op tijd ben voor de yogales. Ik moet rennen om de groene bus te halen en snel geef ik Emma nog een knuffel voordat ik naar binnen spring. Terwijl ik de palmbomen en huisjes voorbij zie glijden glimlach ik tevreden. Vandaag was weer een mooie dag.

Nu heb ik nog één dag te gaan en ik besluit een 'jungle trail' te lopen langs de Ayampe rivier. Op woensdag loop ik dus weer terug naar Ayampe, vanaf waar ik een weg landinwaarts volg. Ik loop door de brandende zon langs krakkemikkige gebouwen richting de groene bergen. De instructie die ik heb gekregen was kort en bondig: loop naar de rivier en volg de rivier de jungle in. Klinkt eenvoudig? Wanneer ik bij de rivier aankom zie ik echter niet echt een pad en er is geen enkele indicatie van de richting waar ik op moet. 'Sorry, welke kant op is de kolibri trail?' vraag ik een vrouw die met haar dochtertje langsloopt. Ze wijst dat ik inderdaad de rivier moet volgen. Hm, dan worstel ik me maar een weg door het hoge gras. Ik blijf lopen, soms is er een paadje en soms niet. De omgeving wordt groener, er zijn palmbomen en bamboe stengels en bananenplantages. Als ik het zat wordt om me een pad door de begroeiing te banen, loop ik verder in de rivier. Het water komt niet hoger dan mijn kuiten en is meestal helder fris. Er lopen drie ibissen, middelgrote vogels op lange poten, voor me uit en ik zie visjes zwemmen. Het is heerlijk om weer omringd te worden door groen, maar de sfeer klopt niet helemaal. Zoals ik al had verwacht is jungle hier niet écht jungle. Het duurt een tijdje voordat ik mijn vinger er op kan leggen, maar dan weet ik waar het aan ligt: het is doodstil. Ik hoor de wind ruisen en de bladeren knisperen en het water stromen, maar er zijn geen vogels of kikkers of cicaden te horen. Heel gek.

Als ik een eind door de rivier ben gebanjerd zoek ik een mooi plekje om mijn lunch te eten. Ik ga op de grond zitten in de bocht van de rivier, met een grote volle boom als een soort parasol over me heen en een begroeide helling achter me. Ik pak mijn e-reader erbij en geniet van het uitzicht op bomen en groene bergen verderop terwijl ik me verlies in een grappige roman. Nadat ik ongeveer een half uur in stilte heb zitten lezen hoor ik opeens het geluid van knisperende bladeren op de helling achter me. Ik kijk rustig om, misschien zit er een vogel of loopt er een persoon? Nee, het is een veel interessanter wezen!

Nietsvermoedend komt er een tayra naar beneden gewandeld. Een tayra is een soort grote marter: slank, glanzend zwart met een crèmekleurige kop en een dikke staart. Zo groot als een vos. Ik heb tot nu toe zo stil gezeten dat hij me nog niet heeft opgemerkt en hij nadert me tot een paar meter afstand. Mijn hart bonst, wow wat cool! Grappig, drie maanden diep in het regenwoud en ik heb nog nooit een tayra gezien, maar een half uurtje hier en eentje komt naar me toe gewandeld. Net als ik me af begin te vragen of hij gewoon langs me naar het water zal lopen (en hoe veilig dat voor mij is) ziet de tayra me zitten. Hij komt tot stilstand en blijft stokstijf halverwege de helling staan terwijl hij strak naar me staart. Ik zie de radertjes in zijn hersenen draaien terwijl hij zich afvraagt wat ik ben, waarom ik in zijn wandelroute zit en wat voor bedreiging ik voor hem vorm. Ik blijf eerst doodstil zitten en probeer zelfs mijn ademhaling zo oppervlakkig mogelijk te houden om hem niet af te schrikken. Dan beweeg ik mijn rechterhand langzaam naar mijn tas om mijn telefoon te pakken. Voorzichtig glijd ik met mijn hand in het voorvak, trek het apparaat naar buiten en klik de camera aan. Dat lijkt de tayra op te schudden en in één beweging draait hij zich om en springt hij de helling weer op. Een stukje verderop gaat hij onder een boom zitten en spiedt langs de stam naar me. Zo spelen we een tijdje kiekeboe, totdat ik besluit terug te gaan naar mijn boek. Wanneer ik weer opkijk is het beest verdwenen.

De volgende ochtend pak ik mijn tas in, check ik uit bij het hostel en ga ik voor een laatste wandeling op het strand. Ik loop naar de rotspartij die het einde van de baai markeert en kijk naar de hoge golven die tegen het steen opspatten. Ik heb gehoord dat er een geheim strand verborgen ligt achter deze rotsen en ik ga op zoek naar het kleine paadje dat ergens de rotswand over zou moeten leiden. Volgens meerdere mensen is het een uitdagende klim, maar wel goed te doen en het resultaat zou prachtig moeten zijn. Nadat ik mezelf door de bosjes heb geworsteld sta ik inderdaad voor een steil pad uitgesleten in de rotsen. Ik trek mijn sandalen uit en probeer een goede steun voor mijn rechtervoet te vinden. Met mijn linkerhand grijp ik een randje vast, maar als ik me probeer op te trekken komt er een flink brok steen los. Oef, deze rots is niet stabiel…

Het lukt me met moeite om me een paar meter naar boven te worstelen, maar elke stap voelt alsof ik mijn leven waag. Mijn hart klopt in mijn keel en ik sta tegen de rotsen aan geklemd. De randjes om op te staan zijn minuscuul, er zijn weinig handgrepen en de rotsen zijn brokkelig. Ik kijk omhoog naar de gladde stukken die nog komen en haal diep adem. Is dit een goed idee? Nee, het is het risico niet waard. En dus klauter ik terug naar beneden. Het geheime strand blijft geheim voor mij.

Wat een engerd!

De lange reis terug naar Guayaquil verloopt soepel en de volgende dag stap ik uit het vliegtuig in Lima. En dan maak ik een paar cruciale fouten… Fout 1: In plaats van een officiële airport taxi te boeken, kies ik ervoor naar buiten te lopen en mee te gaan met een van de taxichauffeurs die buiten de deur klanten proberen te ronselen. 'Hoeveel kost het naar Miraflores?' vraag ik, terwijl hij me weg van de ingang naar een van de parkeerplaatsen leidt. 'Oh, er ligt een prijslijst in de auto', antwoordt de charmante man, waarna hij een gesprekje met me begint over wat ik allemaal voor reisplannen heb. Fout 2: Ik knik braaf en loop mee, ondanks dat ik weet dat ik nu een prijs af moet spreken. Een lijst klinkt officieel, dat zal vast goed zitten toch? Als we bij de auto aankomen opent de chauffeur de deur voor me en gebaart dat ik in kan stappen. 'Kan ik de prijs eerst zien?' vraag ik (gelukkig doe ik ook nog iets goed). Hij trekt een soort menukaart uit het vakje van de stoel en bestudeert hem. 'Miraflores? 25 dollar…' Ik knipper met mijn ogen, ik denk dat ik hem verkeerd gehoord heb. 'Hoeveel is het in soles?' 'Uhm, 95 soles', lacht de chauffeur vriendelijk tegen me, terwijl hij weer gebaart dat ik in moet stappen. Ik blijf koppig staan waar ik sta, ik weet dat hij me probeert te naaien omdat ik een gringo ben. Een officiële airport taxi naar Miraflores kost maar 65 soles... Als ik hem dit vertel begint hij een zielig verhaal over parkeerkosten en benzineprijzen. 'Niet mijn probleem!' zeg ik hard. 'Ik denk dat ik toch beter een officiële taxi kan nemen.' Ik draai me om en begin terug te lopen naar de luchthaven, terwijl ik in mezelf mopper. Waarom ben ik niet direct naar een officiële taxi gegaan? De taxichauffeur rent achter me aan en probeert me half smekend toch nog in zijn auto te krijgen. 'Ah come one, I'll give you 70 soles! Or 65, we can do 65!' Ik schud beslist mijn hoofd en blijf doorlopen, geen kans dat ik nog met deze oplichter meega. Ik snap dat hij probeert een inkomen te verdienen aan nietsvermoedende toeristen, maar dat betekent niet dat ik hem hoef te helpen. Onderweg sluit een andere chauffeur zich aan in de discussie. 'Miss, miss you can come with me!' Fout 3: ik sta stil en luister naar zijn verhaal. 'Nee, ik neem een officiële taxi,' herhaal ik en de chauffeur houdt het pasje om zijn nek naar voren. 'Kijk, ik ben officieel! Ik neem je mee voor 60 dollar.' Ik zucht. 'Oke dan,' en stap in zijn auto. De grootste fout van allemaal. Terwijl we wegrijden vraagt mijn nieuwe chauffeur, een Peruaan van middelbare leeftijd, hoeveel zijn collega vroeg. '95 soles!' zeg ik verontwaardigd. 'Kun je dat geloven?! Het is niet juist, het kost 65 om naar Miraflores te komen…' En dan begint mijn chauffeur ook een verhaal over dat dit de nieuwe prijs is, dat benzinekosten omhoog zijn gegaan, parkeerkosten etcetera. Ik vertel hem een paar keer dat ik deze route enkele dagen geleden nog heb gedaan en dat ik weet hoeveel het zou moeten kosten, maar hij blijft sputteren dus op een gegeven moment reageer ik gewoon niet meer. Dan gooit hij het over een andere boeg. 'Je spreekt zo goed Spaans,' zegt hij flirterig. 'En je bent mooi, ben je single?' Ik voel me erg ongemakkelijk bij de manier waarop hij naar me kijkt. Het is een vraag die veel taxichauffeurs stellen en meestal ben ik eerlijk en maak ik een grapje over genieten van mijn vrijheid zonder een man, maar iets in me zegt dat ik deze man geen ruimte moet geven. 'Ja, ik heb een vriend,' lieg ik. 'Hij komt me over een paar weken opzoeken.' 'Denk je dat hij trouw aan je is?' pusht de chauffeur. 'Ik denk het niet hoor, ik heb ervaring.' Ik voel me steeds minder prettig bij de manier waarop hij naar me kijkt en probeer het gesprek op een ander onderwerp te brengen, zoals zijn werk. Dat leidt er echter alleen maar toe dat hij me vertelt dat hij gescheiden is en elk weekend op stap gaat. Ik hoor de uitnodiging erin door. Dan begint hij over het feit dat ik in een gemengde slaapzaal slaap in het hostel en dat mannen verlekkerd naar me zullen kijken als ik in een handdoek uit de douche kom. Ik kan aan zijn gezicht zien dat HIJ zich op dit moment voorstelt dat ik in een handdoek uit de douche kom en ik huiver. Inmiddels heb ik een knoop in mijn maag en voel ik me benauwd, wat een engerd! Ik kijk uit het raam en probeer in te schatten of we in de juiste richting rijden. Ik heb geen internet, dus ik kan de route niet bijhouden op google maps (iets wat ze wel altijd aanraden als je in Lima een taxi neemt). Ik vertel een heel verhaal over dat ik werk hier in Peru en dat ik vrienden heb in Lima, om maar de indruk te wekken dat ik niet een of ander naïef en hulpeloos meisje ben. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik een aardig woordje Spaans spreek, zodat ik in ieder geval enige zekerheid uitstraal. Ik weet niet of het terecht is, maar alle alarmbellen in mijn hoofd gaan af bij deze taxi-chauffeur. Ik voel me niet veilig en ik wil het liefst zo snel mogelijk weg uit de auto. Het helpt niet dat het verkeer helemaal vast staat, waardoor de lange reis naar Miraflores nog langer duurt. De chauffeur zit tegelijkertijd op facebook te kijken naar live opnames van de nieuwe protesten in het centrum, probeert zijn volgende rit te regelen via een app en weeft als een malloot tussen de andere auto's door. Met een ruk trekt hij zijn stuur naar links om te voorkomen dat we tegen een busje aan botsen en ik houd geschrokken mijn adem in. Ik durf er niets van te zeggen. Nog even volhouden en hopen dat het snel voorbij is. Wanneer ik een uur later uit de gewraakte auto stap, sta ik strak van de adrenaline en ben ik tegelijkertijd uitgeput. Verrassend genoeg heeft de man niet meer geprobeerd de prijs op te drijven, iets wat ik wel had verwacht met alle files. Eerlijk gezegd had ik hem in dat geval zelfs meer geld gegeven, gewoon om weg te komen van de situatie. Ik heb mijn les geleerd, voortaan neem ik weer officiële taxi's.

Welcome to the Big Apple

Mijn lange reis naar Nieuw Zeeland is nu officieel begonnen. Na een nacht in Lima ben ik de volgende avond weer terug op de luchthaven. Gedurende een onrustige nacht vlieg ik naar New York en op zaterdagochtend stap ik slaperig uit de airport express bus in het centrum van Manhattan. Ik heb in totaal 12 uur in de stad, een zogenaamde 'stop over'. Mijn plan is om een paar uur op de hop on hop off door de stad te cruisen. Ik sleep mijn backpack door de stad totdat ik de bus heb gevonden en zink dan opgelucht neer op het open dak. Vanuit de flonkerende billboards van Times Square rijden we langs Central Park en de statige huizen van uptown. Gek genoeg heb ik het gevoel dat ik deze plek al ken door alle films en series over New York en tegelijkertijd geniet ik ervan de stad in het echt te zien. Ik ben verrast door hoe mooi de architectuur is en bewonder alle kleine details aan de oude gebouwen, New York is leuker dan verwacht!

De tweede bus die ik neem gaat naar downtown, via Broadway langs bekende namen als Macy's en Soho naar de Brooklyn Bridge en de Hudson River. We rijden langs het 9/11 monument en staan dan lange tijd vast in het verkeer. Inmiddels heb ik het ijskoud (het is hier winter), moet ik naar de wc en begin ik te voelen dat ik al heel lang wakker ben. Even vind ik het helemaal niet meer leuk, maar ik probeer mezelf af te leiden met mijn e-reader. Ook dat is reizen: jezelf door de moeilijke momenten heen helpen. Tegen de tijd dat we terugkomen bij de bushalte ben ik weer uit mijn dipje geklommen, het is tijd om richting het vliegveld te gaan. Voordat ik de trein neem, eet ik nog een hotdog bij een straatverkoper (dat hoort natuurlijk hier) en dan reis ik naar JFK airport. Ik ben blij dat ik dit uitstapje heb kunnen inpassen, New York smaakt naar meer! Wat me nog het meest positief verrast heeft is hoe vriendelijk iedereen was. De toiletdame in Bryant Park die ervoor zorgde dat ik een schoon en prettig ruikende wc had, de verkoopster van mijn busticket die met me meedacht over de beste route, de barista in de koffieshop die haast maakte zodat ik op tijd op kon stappen, de MacDonalds medewerker die me gratis liet plassen en de treinbediende die me vertelde hoe ik naar het vliegveld kon komen: iedereen was zo behulpzaam!

Het is acht uur 's avonds als ik weer in het vliegtuig stap. Nog 17 uur vliegen naar Auckland, Nieuw-Zeeland here I come!

Lees in mijn volgende blog hoe mijn reis naar het land van de kiwi's verloopt! En vergeet vooral niet een reactie te plaatsen op dit verhaal!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru en Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.