Leven en liefhebben

Boodschap voor mijn lieve lezers:

De afgelopen maanden is er veel gebeurd, waardoor mijn verhaal even stil heeft gelegen. Vanwege ernstige gezondheidsproblemen moest ik halsoverkop terug naar Nederland reizen en stond mijn hele leven op zijn kop. Mijn toekomst was ineens erg onzeker. Gelukkig liep het met een sisser af (hopen dat dat zo blijft), maar er is nog veel te verwerken en op te bouwen. Ik heb in de afgelopen periode daarom overwogen of ik mijn blog niet even moet laten voor wat het is, of om juist te schrijven over wat er nu allemaal speelt. Ik wil het verhaal echter toch voortzetten waar we gebleven waren en al mijn avonturen met jullie delen, want er is nog zoveel te vertellen! En dus neem ik jullie graag weer mee op reis in Nieuw-Zeeland, met een eerlijk en openhartig kijkje in mijn leven als avonturier. Met dank voor jullie geduld

- Liefs Jorinde

Wat gebeurde er tot nu toe?

Ik ben in Nieuw-Zeeland, waar ik een opleiding tot adventure guide doe. Samen met mijn groep, (de Fancy Worms) woon ik in een appartement in Queenstown, elke dag gaan we op pad om meer te leren over rotsklimmen en bergwandelen in de meest spectaculaire landschappen en beleven we allerlei avonturen. We hebben nog maar een paar weken te gaan, voordat we onze eindassessments moeten doen en we allemaal een andere kant op gaan. Een paar weken geleden heb ik daarnaast een hele leuke en knappe Nieuw-Zeelander ontmoet en ik zit sinds die tijd op een roze wolk. Er dreigt echter trouble in paradise…

Twee uur geleden heeft Luke mij een berichtje gestuurd dat hij zo naar me toe zou fietsen en ik verwachtte hem dus elk moment. Sinds die tijd heb ik echter niets meer van hem gehoord. Hij is niet komen opdagen en reageert niet op het berichtje dat ik heb gestuurd om te vragen wanneer hij er is. Ik weet niet wat ik moet denken… Is hij ineens niet meer geïnteresseerd? Is dit hoe de romance afloopt? Is hij in slaap gevallen? Is er onderweg iets gebeurd? Ik heb al allerlei horrorscenarios in mijn hoofd dat hij in het meer is gevallen of onderweg door een bus is overreden. En in mijn achterhoofd hoofd zegt een klein indringend stemmetje: ‘Misschien is dit wel het eerste teken dat hij toch niet zo perfect is…’ Bezorgd, verward en geïrriteerd zit ik in de woonkamer en ik wacht. Maar wacht ik op een prins of op een kikker?

Dat smaakt naar meer!

Het scherm van mijn telefoon licht op en mijn hart begint sneller te kloppen. Verdorie, verraderlijk hart. Ik zou willen dat ik zo koel als een kikker kon blijven, maar ik kan het niet helpen; eindelijk een berichtje van Luke*. ‘I’m so sorry! I fell asleep on my bed. That nap was more intense than I thought it would be!’ lees ik. Direct welt de irritatie in me op. Wat moet ik daar nou mee?! Waarom ga je überhaupt nog een dutje doen, wanneer je net hebt gezegd dat je er bijna aankomt?! Ik besluit nog even niet te antwoorden en niet veel later komt er nog een berichtje binnen. ‘Fuck what do you expect, it's dark outside!’ Ik zucht. Dat maakt het niet beter.

(* Namen zijn gewijzigd uit privacyoverwegingen)

Een half uur later stuur ik toch maar een bericht terug: ‘Hm okay, I get that. But still wasn't chill for me to wait. I felt honestly worried and didn't know what was going on!’

Ik twijfel even. Dat klinkt wel heel hard en serieus, zo erg was het nou ook weer niet. Dus typ ik er gekscherend nog bij: ‘Sooooo, how are you going to make it up to me?’

Na wat heen en weer geapp over hoe jammer het is dat we elkaar nu niet hebben kunnen zien vraag ik: ‘Ga jij nu naar bed?’ Het is inmiddels al elf uur geweest en ik weet niet zo goed wat ik moet met de rest van de avond. 'Nou, ik heb nu wel weer wat energie…’ antwoordt Luke. ‘En jij?’

Twintig minuten later steekt hij zijn hoofd om onze deur. ‘G’day!’, klinkt zijn opgewekte stem. Terwijl hij over de drempel stapt realiseer ik me weer hoe lang hij is en hoe breed zijn schouders zijn in zijn crèmekleurige trui. Mama mia, hij is werkelijk een indrukwekkende verschijning…

In de tussentijd is het als een lopend vuurtje ons huis rond gegaan dat ik bezoek heb. ‘Luke is here!’ hoor ik opgewonden gesmoes verderop in de gang. Even later kijken Rikki* en Chleo* schuchter om de hoek van de woonkamer. Ik weet dat ze speciaal komen kijken want Rikki was al naar bed, maar ze doen alsof ze gewoon ‘toevallig’ even de keuken in komen. Luke werpt ze een charmante glimlach toe en Chleo begint te blozen. Nadat hij ook nog een praatje met Jessie* heeft gemaakt kijkt hij me aan. ‘Zullen we een stukje gaan wandelen?’

Buiten is het hartstikke donker, maar de maan staat helder aan de hemel. Het meer ligt er glanzend bij, met de bergen een donkere schaduw daarachter. Hand in hand lopen we over het donkere fietspad in de richting van de marina.

Nadat hij nogmaals zijn excuses heeft aangeboden, is het contact weer als altijd. We kletsen honderduit over familiedynamieken en religie en persoonlijke ontwikkeling en voordat ik het weet staan we bij het haventje. Luke loopt de houten pier op naar een luxe speedboot die daar aangemeerd ligt. ‘Mogen we hier wel zijn?’ vraag ik en ik kijk nerveus naar het donkere havenkantoortje. ‘Ja joh, maak je niet druk,’ zegt hij en hij bewondert de boot. ‘We kunnen zelfs een kijkje nemen aan boord.’ ‘Ja en dan word ik straks opgepakt en het land uitgezet,’ zeg ik droog. ‘Ik heb mijn visum nog niet hè!’ Luke grijnst. ‘Braaf meisje.’

Ik sla mijn armen om zijn middel en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. Met zachte hand tilt hij mijn kin op en zoent me. We staan nog steeds op het uiteinde van de pier, omringd door het water en met de maan groot boven ons hoofd.Terwijl onze omhelzing enthousiaster wordt, denk ik: ‘Alweer zo’n romantische filmscène, hoe krijgen we het ook voor elkaar!’

Luke tilt me omhoog en ik klem mijn benen om zijn middel. ‘Oeh, stevige billen…’, zegt hij waarderend. Ik giechel: ‘Ja, dat komt van al het wandelen!’

Hij kreunt: ‘Het was zo gezellig dat ik helemaal niet door had hoe ver we zijn gelopen. Nu moeten we nog dat hele eind terug naar huis!’ Ik laat mezelf naar beneden glijden. ‘Laten we dan maar snel gaan, des te eerder kunnen we lekker knuffelen op de bank.’

Voordat ik het weet zijn we alweer bijna bij mijn huis en licht hijgend klimmen we de heuvel op. Ineens blijft Luke stilstaan voor een groot rotsblok dat naast de parkeerplaats van het Sherwood hotel ligt. Hij springt er bovenop, trekt mij ook naar boven, geeft me een kus en hupst weer naar beneden. Daarna grijpt hij me vast en nadat ik met een acrobatische tour op zijn rug ben geklauterd rent hij kakelend van het lachen de laatste meters naar mijn huis. Ik proest het uit, gekke vent!

In het huis is het donker en stil, alleen Tom ligt nog op de bank slaperig naar de televisie te staren. Luke en ik fluisteren ’hallo’, pakken een glas water en sluipen stilletjes naar mijn kamer. ‘Love what you’ve done with the place,’ merkt hij sarcastisch op terwijl hij naar de spartaans ingerichte slaapkamer kijkt. De muren zijn wit en er staat alleen een eenpersoonsbed in de lege ruimte. Mijn dekbed heeft een kinderlijk junglemotief met lachende luiaarden. Op de vloer liggen her en der kampeerspullen, mijn bergschoenen, een rugzak en allerlei andere troepjes. Tja, als je op reis bent heb je niet veel spullen om een kamer leuk mee in te richten.

We kruipen knus bijeen op mijn smalle matras en nadat we fluisterend nog wat hebben liggen kletsen, zetten we voort waar we op de pier mee zijn begonnen. Het is allemaal erg sexy, maar wanneer ik Lukes hand aan mijn kleding voel frutselen onderbreek ik onze zoen. ‘Ho, wacht…’ Ik probeer mijn hart te kalmeren. ‘Hoe leuk ik dit ook vind, laat ik alvast duidelijk maken dat er niet meer dan dit gaat gebeuren vandaag. Mijn huisgenoot slaapt in die kamer daar en de muren zijn heel dun…’ Luke trekt zijn shirt recht en haalt een hand door zijn verwarde haar. ‘Duidelijk, dat respecteer ik. Goed dat je het aangeeft.’ Ik zucht opgelucht de adem uit die ik onbewust inhield. Ik ben blij dat hij mijn grens accepteert, dat bevestigt maar weer dat ik me veilig kan voelen bij hem.

De volgende ochtend worden we allebei moe wakker. We zijn uiteindelijk laat in slaap gevallen, lepeltje lepeltje dicht tegen elkaar aan op het krappe bed. Heel gezellig hoor, maar het was wel een onrustige nacht. Terwijl Luke zich snel aankleedt om naar een afspraak met een vriend te gaan, spreken we af dat we komende week weer een ‘echte’ date doen. Ik kan niet wachten!

Tough love

Eerst is er echter nog een hoop te doen voor mijn opleiding tot adventure guide (ik zou het bijna vergeten met al die romantiek). We hebben alleen nog de laatste dagen wandeltraining, voordat we richting onze assessments gaan.

Op maandag beginnen we met een uitgebreide uitleg over het weer, waarin we leren over kou- en warmte fronten, weerpatronen en wolkensoorten. Ook dat zijn belangrijke vaardigheden in de buitensport, maar het is niet mijn favoriete onderdeel. ‘Kijk, deze pijlen laten zien dat dit een ‘southerly’ is, de wind komt uit het zuiden, wijst Benny naar een ingewikkelde weerkaart. ‘In tegenstelling tot op het noordelijk halfrond brengt wind vanuit het zuiden hier koud weer met zich mee, luchtstromen die vanuit Antarctica komen.’ Ik probeer mijn aandacht erbij te houden en onderdruk een gaap. Wat is dit saai zeg!

Het is dus een opluchting dat we de volgende dag alweer lekker mogen buitenspelen; we gaan een korte wandeling maken om onze navigatievaardigheden verder te oefenen. Dus laden we ons met z’n allen de bus in en rijden naar de start van de route iets meer dan een uur verderop. Aangekomen bij de parkeerplaats spring ik als eerste de bus uit om even snel een beschutte plek te zoeken voor een toiletstop. Daarna pak ik mijn tas en wandelstokken van de autostoel. Het is vandaag grijs weer en onbehaaglijk kijk ik naar de sombere lucht. Ik hoop maar dat het niet gaat regenen…

‘Grijp allemaal een kompas!’ zegt Osian, terwijl hij ons gelamineerde kaarten aanreikt. ‘Goed, we staan nu dus hier aan deze weg, wie kan mij vertellen welke kant we op moeten lopen om dit pad te volgen?’ Hij tikt op een stippellijntje op de kaart. Dit hebben we al eerder geleerd, het navigeren op basis van omgevingskenmerken, dus dat weten we! Nu bouwt Osian daarop voort, door ons verder uit te leggen hoe we ons kompas kunnen gebruiken om de route te vinden. We stellen het plastic kompas in op de kaart, door de lijnen op het papier te gebruiken en met de draairing het juiste gradental te kiezen. En dan zijn we klaar om te gaan. Althans…

‘Wacht, nog even de veiligheidscheck!’ zegt Benny. ‘Ik heb de satelliettelefoon bij me, die zit in het voorvak van mijn tas. Wie heeft de EHBO-set?’ Dit doen we voor elke wandeling, zodat er in noodgevallen bekend is waar de benodigde spullen zijn. Deze keer blijft het echter stil. De wind ritselt door het gras en we kijken allemaal naar elkaar. Er wordt onrustig met de voeten geschuifeld. Chleo fluistert: ‘Wat gebeurt er?’ Mats fluistert terug: ‘Niemand heeft de EHBO-set meegenomen.' Benny herhaalt: ‘Heeft iemand de EHBO-set in de tas?’ Wanneer niemand antwoordt, zucht hij. ‘Jongens, dit kan écht niet. Jullie zijn bijna gecertificeerde gidsen, jullie horen inmiddels beter te weten! Als je met een groep cliënten op pad gaat kun je dit ook niet maken, dan is je carrière als gids snel voorbij!’ Er wordt wat gemompeld over ‘Ik dacht dat hij hem had’ en 'Volgens mij zou zij hem meenemen.’ ‘Ligt de extra set nog in de auto?’ vraagt Osian, want normaal hebben we een back-up EHBO-tas bij ons. Wanneer er gekeken wordt blijkt echter dat die is uitgeleend aan een andere groep. ‘Nou, dan gaan we weer terug.’ zegt Benny streng. ‘We gaan niet zonder EHBO-set lopen.’

Bedrukt laden we onszelf terug de bus in, maar stiekem ben ik opgelucht. Het is vies weer en ik ben moe, dus lekker vanuit de auto naar het mooie landschap kijken is eigenlijk ook wel prima op dit moment…

Blijkbaar heb ik echter te snel gejuicht. Nadat we terug naar huis zijn gereden, doen we ‘s middags toch nog “even” de Mount Crighton loop net buiten Queenstown. En alsof we gestraft worden voor onze onhandigheid van de ochtend, begint het vlak nadat we weggelopen zijn van de auto keihard te regenen. We lopen drie uur lang door een stortbui.

‘Er is geen slecht weer, er is alleen slechte voorbereiding,’ roept Nilsson gemaakt opgewekt, terwijl we druipend van de regen met navigeren oefenen. 'Nou, dit valt toch echt wel onder slecht weer!’ denk ik chagrijnig, wanneer ik alweer de waterdruppels uit mijn ogen wrijf. Het helpt mijn humeur ook niet dat ik het kompasgedoe slecht begrijp en dat mijn regenbroek blijkbaar aan vervanging toe is. Tot op mijn onderbroek doorweekt kom ik uiteindelijk terug bij de bus. Ik ben klaar voor een warme douche!

Koeien!

Gelukkig is het de volgende dagen weer droog, precies op tijd voor onze laatste tweedaagse wandeltocht. Helaas is Benny ziek, dus gaat alleen Osian mee. Als ik heel eerlijk ben vind ik dat zelf niet zo erg; de sfeer is veel meer ontspannen zonder onze rechtlijnige begeleider.

Osian neemt ons mee naar een route een paar uur rijden verderop. Tijdens de rit realiseer ik me dat dit de laatste keer is dat we zo met z’n allen in de auto zitten, op weg naar het avontuur. Ik ga deze momenten missen!

Vanaf de parkeerplaats steken we eerst met een lange hangbrug een glinsterende rivier over. ‘Welcome to Mount Aspiring station', lees ik op het bordje bij de brug. ‘This trail crosses private property. Our farm is 2300 hectares. We farm 5000 sheep and 800 cattle. Many of our livestock roam large paddocks and the sheep graze halfway up the hillsides.’ Nou, dat verklaart meteen waarom ik zojuist tijdens het plassen werd geobserveerd door een clubje nieuwsgierige schaapjes!

Op de brug kijk ik bewonderend naar het landschap. De brede rivier, de hoge bergen, het weelderige groen. Het zou je land maar zijn! We doorkruisen het hoge gras van de vallei en volgen een schaduwrijk paadje langs het water. Naast ons rijzen de berghellingen steil op. Wanneer we een stukje bos hebben doorkruist wordt de vallei weer breder, totdat we door een weids graslandschap lopen. Op de kaart zien we dat de rivier een eindje verderop naast ons stroomt en dat, niet zichtbaar voor ons, aan de andere kant daarvan de landingsbaan van de boerderij ligt. Het pad is niet meer dan een strook gras die net wat korter is gemaaid en we zoeken naar de paaltjes met de oranje markers die aangeven dat we nog op de route zitten. Het gaat allemaal soepel, totdat het pad voor ons ineens een onderdeel van de rivier blijkt te zijn…

‘Blijkbaar heeft het hier ook flink geregend afgelopen dagen,’ mompelt Osian, terwijl hij peinzend naar het drassige stuk land kijkt. We hebben een keuze: natte voeten halen of een alternatieve route zoeken. Gelukkig kiezen we voor het laatste en we banjeren door het gras, springen over stroompjes water en krijgen het voor elkaar om uiteindelijk met relatief droge sokken aan te komen op een onverharde weg. Dit is duidelijk het hart van het boerenbedrijf, met weilanden en schuren en tractors. De route voert ons dwars door een paar velden, waar de koeien ons bedachtzaam herkauwend aankijken.

‘Boeeeeeeehhhh!’ Ik kan het niet laten contact te zoeken met de zachtaardige zielen. ‘Boooooeeeeeeehhh! Kom dan, mag ik je aaien?’ De koe vindt het maar niks dat ik met uitgestoken hand op haar af loop en wankelt geschrokken achteruit. ‘Ahhh, ze zijn zo schattig!’ roept Jessie enthousiast uit en ‘Kom, foto met de koeien!’ zegt Cleo. ‘Hello cow,’ groet Tom een vierpotige vriendin in zijn afgemeten Schotse accent. ‘Ik dacht dat volwassenen begeleiden anders zou zijn dan kinderen…’ merkt Osian op. ‘Maar dat valt toch tegen.’ ‘Ja Osian, je kent ons inmiddels toch wel!’ lach ik. ‘Dit had je kunnen verwachten!’

Maar, laten we ondanks alle opwinding vooral niet vergeten dat we een wandeltocht aan het maken waren. We hebben nog wat uurtjes te gaan, maar gelukkig schijnt de zon en is het een makkelijke route. Vanuit de velden volgen we de rivier weer, over een paar smalle rotsige paadjes, die vol liggen met schapenpoep. Op de brede, groene rivieroever verderop staan her en der kleine tentjes. Een groep jongens van een jaar of twaalf rent joelend achter elkaar aan en spettert in het ondiepe water. ‘Ja, ze zijn hier op schoolkamp’, zegt een van de leerkrachten, die we tegen het lijf lopen. ‘Ze hebben alles zelf hierheen moeten dragen.’ Ze knikt naar een blauwe veeg in de bomenrand. ‘Ik heb mijn tentje daar maar verdekt achter die bosjes opgezet, maar ik ben benieuwd hoeveel slaap ik vannacht krijg…’ ‘Wat heerlijk als dit de locatie van je schoolkamp is!’ denk ik. ‘Wat een rijkdom als je opgroeit in Nieuw-Zeeland, tussen al deze natuurpracht.’

We laten de kids en de zonnige oever achter ons. De rivier versmalt en het pad loopt nu in de schaduw van met mos begroeide bomen. We steken met een hangbrug een kleine kloof over en ik probeer er maar niet over na te denken hoe wankel deze constructie eruitziet. Geen wonder dat er maar één persoon tegelijk mag oversteken. ‘Dat is wel heel beeldend…’ zeg ik tegen Jessie en ik wijs op het gele waarschuwingsbord naast het pad. In de bovenste helft staat ‘1-2’, met een blij poppetje dat zonder problemen de brug oversteekt. Daaronder staat ‘2 ’ met een afbeelding van een gebroken brug en twee poppetjes die naar hun dood storten. Kiwi’s snappen wel hoe ze effectief moeten communiceren…

De route wordt nu uitdagender. Links naast ons loopt de berghelling steil omhoog en het pad is smaller en ongelijker. We klimmen en dalen en klauteren over omgevallen bomen en uitgebreide wortelstructuren, met naast ons af en toe een steile afgrond waar de rivier doorheen stroomt. Op een paar plekken lopen beekjes over het pad en op een gegeven moment moeten we zelfs een kleine waterval oversteken. ‘Hier, ik pak je stokken wel aan,’ zegt Don, terwijl ik voorzichtig over de gladde rotsen schuifel. Benauwd kijk ik naar het water dat naast me richting de rivier stort. Gelukkig is er een stalen kabel om me aan vast te houden, dus zelfs als ik uit zou glijden zou ik niet direct de afgrond in verdwijnen. Hoop ik tenminste...

Aan de andere kant van de glibberige oversteek moeten we een paar flinke rotsblokken over klauteren om weer op het pad te komen en even later houden we stil bij een uitkijkpunt met prachtig uitzicht op de riviervallei. De lucht boven de omringende bergen begint al grauwer te worden en een blik op mijn horloge laat zien dat het bijna vijf uur ‘s middags is. De schemering begint in te vallen. ‘Jongens, laten we even overleggen,’ zegt Osian. ‘We hadden bedacht om vannacht bij Aspiring Flats te overnachten, maar dat is nog een uur of twee lopen. En wat denken jullie dat deze symbolen betekenen?’ Hij wijst op een soort uitstulpingen aan het pad met daarin driehoekjes getekend. ‘Een onderbreking in het pad?’ vraagt Nilsson en Osian knikt. ‘Dat kan een rotsverschuiving of een andere soort versperring zijn, maar hoe dan ook niet iets waar ik in het donker overheen wil klimmen.’ We besluiten uiteindelijk om de route iets in te korten en naar de kampeerplek ongeveer een uur verderop te lopen. Dat is ook prima, de wandeltocht is ook zonder dat laatste uur al prachtig geweest en veiligheid gaat voor.

‘Eigenlijk houd ik helemaal niet zo van echte “bergwandelingen”,’ reflecteer ik, terwijl we de laatste kilometers afleggen. Dat zware beklimmen van een helling om een top te bereiken geeft mij veel minder voldoening dan een mooie valleitocht zoals dit. Ik houd van wandelen onder de bomen met doorkijkjes naar de rivier en de bergen, niet van kale rotsen en hooggebergte waar niets groeit. En dat is natuurlijk ook een stukje gemakzucht, de hele tijd stijgen kost zoveel energie! Is dat onsportief van me?

Voordat we bij onze kampeerplek aankomen hebben we nog een laatste brug te overwinnen. Althans, ‘brug’ is een groot woord: het is een zogeheten ‘walkwire’, een stalen kabel om op te lopen met twee andere kabels om je aan vast te houden. Dit soort bruggen zijn heel gebruikelijk in Nieuw-Zeeland en worden buiten het seizoen vaak weggehaald zodat de rivier ze niet overspoelt. Voetje voor voetje schuifelen we een voor een naar de overkant, met onze grote tassen zo strak mogelijk vastgegespt. Op het middelpunt van het koord blijf ik een kort moment stil staan. De rivier kolkt woest schuimend een paar meter onder mijn voeten tussen enorme rotsblokken door, maar het is vooral het uitzicht dat mij doet pauzeren. Links van me doemt Mount Aspiring majestueus op tegen de avondhemel, indrukwekkend hoog en met een besneeuwde top. In het vrije uitzicht boven de rivier komt de prachtige berg volledig tot zijn recht en met een gevoel van teleurstelling realiseer ik me dat ik dit uitzicht niet op de foto kan zetten; ik heb allebei mijn handen hard nodig om me vast te houden. Een blik naar beneden bevestigt nog eens: een duik in de razende rivier zou hier niet plezierig zijn.

Een half uurtje later hebben we ons voor de nacht gevestigd op een grasveldje naast een duister uitziend bos. In het laatste licht van de dag koken we onze simpele maaltijden op het kale kiezelstrandje bij de rivier. De witte top van Mount Aspiring is boven de bomen nog zichtbaar en langzaam verschijnen er steeds meer sterren aan de hemel. Het begint al flink af te koelen en we zitten allemaal diep weggedoken in onze donsjassen.

‘Beseffen jullie wel… Dit is de laatste keer dat we zo met elkaar kamperen…’ zegt Jessie met een verdrietig gezicht. We knikken allemaal, het is een droevig vooruitzicht.

‘Laten we even terugkijken op de afgelopen maanden. Wat is je favoriete herinnering aan de persoon tegenover je?’ vraagt Osian. Hij kijkt naar Don, die aan de overkant van de kring zit. ‘Een van mijn favoriete momenten met jou is toch wel… Toen met de rope swing, toen je zo plat op je buik op het water terecht kwam en wij allemaal even dachten dat je dood was, totdat je lachend weer boven kwam! Eerlijk is eerlijk, ik heb nog nooit iemand zo vaak zien vallen of uitglijden of vast komen te zitten, maar je laat het je niet tegenhouden! Respect man!’ Don haalt met een grijns zijn schouders op, hij lacht zelf het hardst om zijn eigen onhandigheid. Dan kijkt hij naar Tom. ‘Mijn favoriete herinnering aan Tom is definitely hoe hij werkelijk OVERAL in slaap kan vallen. Zoals die keer dat ik de badkamerdeur moest forceren, omdat er geen reactie kwam en hij als een soort Dracula, op zijn rug, kaarsrecht en met zijn armen voor zijn borst gevouwen, op de harde vloer lag te slapen!’ ‘Ja, of voorover over de bankleuning hangend!’ valt Jessie hem bij. We grinniken allemaal bij herinneringen aan Tom en zijn gekke slaapgewoontes. Van Toms gezicht is, zoals gebruikelijk, geen emotie af te lezen en na een korte stilte kijkt hij naar Chleo. ‘My favourite memory is…’ Zo gaan we een voor een de kring rond, totdat als laatste Nilsson aan de beurt is. Hij kijkt mij aan en zegt dat hij mijn invloed op de groep zo waardeert. ‘Jouw wijsheid en je rustige energie, je volwassenheid en al jouw ervaringen vind ik echt inspirerend,’ zegt hij. ‘Je bent een goed voorbeeld voor hoe je een authentiek leven kunt leiden.’ Ik begin er bijna een beetje van te blozen.

Voordat ik ga slapen, ga ik nog even plassen tussen de bomen. De stammen kronkelen grillig in het licht van mijn hoofdlamp en mijn adem dampt in de koele lucht. Er is bijzonder weinig struikgewas onder de bomen waardoor het erg onbeschut voelt. Ik steek het grasveld weer over, het gras begint al vochtig te worden. Zo stil mogelijk rits ik de tent open en kruip voorzichtig naar binnen. Jessie ligt al zachtjes te snurken, terwijl Cleo nog wat naar haar telefoon staart. Dit is onze laatste nacht samen in een tent.

De volgende dag pakken we in de vroege ochtend snel alles weer in. We steken voorzichtig de wirebridge over en gaan in optocht over het ongelijke pad. De wolken hangen nog laag tussen de bergen en de mist geeft een extra sprookjesachtig tintje aan de met mos begroeide bomen en de paddestoelen die ik ineens overal zie. Een echt elvenbos, waar is Legolas? We stoppen even op een rivierstrandje om de kaart te bestuderen en de zon komt net achter de helling tevoorschijn. Het glinsterende water kleurt ineens diepblauw en de kleine kiezeltjes lijken wel wit tropisch zand. Wauw, wat een plek!

De uren daarna marcheren we vlot verder, langs de rotsen, via de waterval, door de velden, voorbij de koeien en over de brug, totdat ik met een zucht van verlichting mijn rugzak in de bus zet. Klaar om naar huis te gaan. Eerst moeten we echter nog even wachten op een kudde schapen die de weg blokkeert.

Another one bites the dust

Wanneer ik weer bereik heb met mijn telefoon, open ik de chat met Luke. Op maandag en dinsdag had ik nog een paar berichtjes gestuurd, maar hij heeft nog steeds niet gereageerd. Ik kan zien dat hij wel online is geweest de afgelopen dagen, dat is gek… Ach ja, misschien heeft hij het gewoon druk gehad. ‘Hey, are we still on for our date tonight?’ stuur ik nu. ‘My weekend has started! I’m looking forward to it!’

Vijf uur later is het nog steeds stil. Ik heb inmiddels al tig keer mijn telefoon gecontroleerd en ik kan zien dat Luke mijn bericht wel gelezen heeft en nu online is. We zitten met het huis Lord of the Rings te kijken (daar is Legolas!), maar ik kan mijn aandacht er niet bij houden. Is hij me nu aan het ghosten? Dat vind ik zo rottig! Ik voel me verdrietig en boos en teleurgesteld en verward en nog zuurder is: op dit moment zou ik eigenlijk gewoon een leuke date moeten hebben!

De film is bijna afgelopen en ik doe iets waar ik niet trots op ben: ik stuur een té eerlijk, passief agressief bericht om een reactie uit te lokken. ‘Fuck this, I’m done waiting for a response from you! I don’t know what’s happening with you, but I value communication and consideration and right now those needs are not being met. I feel very disappointed and sad and frustrated. This might seem like an overly strong reaction to you, but can you see where I'm coming from? Good night!’ typ ik boos.

Daarna ga ik naar Jessies kamer om even uit te blazen. ‘Jessie, I need a hug!’ zeg ik klagelijk, terwijl ik op haar bed neerplof en knus tegen haar aan kruip. ‘Jorrie, dit is niet goed voor je…’ zegt mijn lieve vriendin, terwijl ze mijn bericht leest. ‘Ik denk dat je het beter kunt laten gaan, die gast geeft zoveel red flags!’ ‘Hm, ja misschien heb je wel gelijk…’ Ik bijt op mijn lip. ‘Maar ik snap het gewoon niet, het klikte zo goed! Misschien was ik niet duidelijk?’

‘Pfff! Jij communiceert altijd duidelijk! Ik ken niemand die zo duidelijk communiceert als jij. Zelfs als de ander niet wil communiceren… YOU WILL BE COMMUNICATED WITH!’ reageert Jessie gepassioneerd. Ik lach. ‘Ik weet niet of dat een compliment is!’

We liggen even gemoedelijk naast elkaar en dan zie ik ‘Luke is typing’ boven de chat verschijnen. Vol spanning staar ik naar het scherm. Het duurt een eeuwigheid, maar dan verschijnt zijn bericht: ‘Time is valuable, I’m sorry. I enjoyed your company and best of luck with your book.’

‘Huh. Oke, nu snap ik er helemaal niks meer van!’ zucht ik. ‘Maar het zal wel… Ik ga naar bed, welterusten lieverd. Dankjewel dat ik even bij je uit mocht huilen.’

Ik stap onder de douche, poets mijn tanden en ga naar het toilet. Terwijl ik op de bril zit, kijk ik nog eens naar Lukes bericht. Hij heeft ook nog gestuurd: ‘I’m just not doing amazing at the moment. Don’t want to lead you astray or set anyone up for disappointment.’

Ineens komt het echt binnen; het was zo leuk en van het een op het andere moment is het gewoon… klaar? Waarom gebeurt dit mij toch altijd? Wanneer lukt het me nou een keer wel? Wat doe ik fout? Ik strompel naar mijn kamer aan de andere kant van de gang en laat me op mijn bed vallen. Van diep in mijn borst bouwen de snikken zich op, totdat ik harder huil dan ik in lange tijd heb gedaan. Alsof dit een diepe pijn is die tot uiting komt. Ik veeg mijn neus af aan de hoek van mijn dekbed en probeer mezelf bij elkaar te rapen. Is dit niet een beetje overdreven voor iemand die ik pas net ken? Maar de tranen blijven komen. Nee, dit gaat niet echt om Luke. Dit gaat om plezier en hoop en een intens verlangen naar een maatje. En het gaat vooral de hopeloosheid van wéér een mislukte kans.

Make it happen (or die trying)

Zoals verwacht slaap ik die nacht onrustig, vol dromen met verdriet en teleurstelling. Toch word ik de volgende ochtend strijdbaar wakker. ‘Dit is onzinnig!’ denk ik, terwijl ik mijn kleren aantrek. ‘Als het leuk is, waarom maken we het onszelf dan zo moeilijk? We hoeven niet te trouwen, we kunnen het toch ook gewoon gezellig hebben… Volgens mij heeft hij gewoon een schop onder zijn kont nodig!’ Terwijl ik met mijn kopje thee en mijn broodje pindakaas aan tafel zit, schrijf ik dus nog één laatste bericht voor de knappe kiwi: ‘Here are 5 reasons why we should meet up this weekend and do something fun!’ Ik twijfel even. Hm, dat valt wel erg met de deur in huis… ‘I do want to give you space, but I also really don’t. And when I want something I put in the effort to make it happen (or die trying),’ zet ik er voor. En dan maak ik mijn lijstje met redenen.

‘1. We enjoy eachother’s company, so this positive connection should not be wasted. #noregrets

2. I’m a really good listener and have great shoulders to cry on if needed. #comfortiskey

3. Time is valuable, like you said. So let's use the time now! #don’twastetime

4. Doing something fun creates natural endorphins to make you feel better #let’sgetactive

5. Physical touch also creates natural endorphins that make you feel better #cuddlesforlife’

Ik haal diep adem en voordat ik terug kan krabbelen druk ik op ‘verzenden’. Misschien word ik afgewezen, misschien niet. Het zal er in ieder geval niet aan liggen dat ik het niet geprobeerd heb. Nu hoop ik maar dat ik inderdaad charmant en moedig overkom en niet gewoon wanhopig…

Ik leg mijn telefoon naast me neer en probeer me te concentreren op het werkboek over rotsklimmen dat ik nog af moet maken. ‘Wat zijn de voordelen en beperkingen van zekeren met een grigri, een ATC en een acht?’ Ik zucht en knabbel op de achterkant van mijn pen. Uhm… ‘Grigi - Voordelen: Remondersteuning, dus extra veilig. Makkelijk te gebruiken. Nadelen: Schijnveiligheid, de zekeraar is nog steeds essentieel (“remondersteuning” is niet hetzelfde als “automatische rem”). Kan alleen gebruikt worden bij een klim met één touw.’ Ik zucht weer, ik houd niet van huiswerk... ‘ATC - Voordelen: Licht, makkelijk te gebruiken, geschikt voor alle klim- en abseilsituaties. Nadelen: Heeft veel instr…’ Mijn aandacht wordt naar mijn telefoon getrokken. Een voicebericht van Luke: ‘Uhm, hahaha, I agree with everything you’re saying… Haha the logic is very sound. It's hard to argue with that. Do you have any idea on what to do? Maybe something in town? I just… I don't have a lot of energy right now, full disclosure. But yes, I do enjoy your company… Uhh, full stop.’

Oke yes, we zijn weer back on track! Soort van. Crisis afgewend? Ik stuur een enthousiast berichtje terug en we spreken af om later op de dag samen naar de stad te lopen. 'Maar Jor,’ spreek ik mezelf streng toe. ‘Dit is de laatste poging. Je gaat niet trekken aan een dood paard, je bent meer waard dan dat!’

En nu weer naar terug naar mijn schoolwerk: ‘Zekeren met een acht - Voordelen: Simpel apparaat, makkelijk te gebruiken in moeilijke condities, kan gebruikt worden met touwen van verschillende diameters.’

Het voelt een beetje ongemakkelijk wanneer Luke en ik later samen naar de stad lopen. De eerdere warmte is weg; we lopen een stukje uit elkaar en het gesprek gaat met horten en stoten. Ik voel me eerlijk gezegd ook niet geroepen om te doen alsof er niets gebeurd is, daarvoor blijft het gekwetste gevoel van gisteren nog te veel hangen. ‘I am sorry for not communicating the last few days,’ zegt Luke uiteindelijk. ‘I get that you feel disappointed, it’s just… I’m just working through a lot at the moment.’ Hij klinkt vermoeid. Ik knik. ‘Thanks for apologizing.’ Het is even stil en dan voeg ik toe: ‘Do you want to talk about it?’ Luke schudt zijn hoofd. ‘Nee, het is nogal een lang verhaal, daar wil ik jou niet mee lastig vallen. Het maakt ook niet uit, het is geen excuus voor hoe ik je behandeld heb.’ ‘Nou ja…’ zeg ik vergoelijkend. ‘Ik kan me ook voorstellen dat… dat je je eigen shit hebt, soms is het gewoon even veel. Sorry als ik daar nog aan toe heb gevoegd.’ ‘Nee, ik wil niet dat jij je nu verontschuldigt!' zegt Luke, ineens gepassioneerd. ‘Je was terecht boos en dat hoef je niet kleiner te maken!' Ik glimlach om de manier waarop hij het nu opeens voor mij opneemt en laat het rusten. Het is goed zo, iedereen verdient een extra kans.

We lopen even in gemoedelijke stilte en dan wijst Luke naar een zeilboot die verderop op het meer dobbert. ‘Die boot is verlaten, wist je dat?’ ‘Hmmm?’ antwoord ik. ‘Volgens mij zou het echt episch zijn om daar een keer een nachtje op te overnachten! Erheen zwemmen, spullen in drybags, flesje wijn mee, lekker sterren kijken…’ En zo lachen en plannen en fantaseren we erop los, terwijl we de laatste kilometers naar het centrum van Queenstown lopen.

‘Hoe was het?’ vraagt Jessie, wanneer ik haar ‘s avonds laat in de keuken tegenkom. ‘Ja, goed,’ antwoord ik. ‘We hebben wat gegeten bij een Aziatisch restaurant in het centrum en daarna een ijsje gehaald. Brownie en tiramisu.’ Ik moet lachen wanneer ik terugdenk aan hoe we hand in hand door de mensenmassa heen renden, langs de straatmuzikant die samen met zijn hond stond te zingen, op zoek naar een ijssalon die nog open was. ‘Het was zo fijn, we hebben nog samen op de kade gezeten en geknuffeld en naar de sterren gekeken en gepraat. Hij heeft me uiteindelijk meer verteld over wat er nou gaande is met hem… Dat is wel heftig hoor. Ik zal geen details geven, maar laten we maar zeggen dat er in zijn vorige relaties dingen zijn gebeurd die echt niet oké waren. Nu snap ik hem wel beter.’

Zoals een goede vriendin betaamt schudt Jessie haar hoofd en herhaalt (zonder het te weten) wat Luke zelf eerder ook al zei: ‘Dat is geen excuus om jou zo te behandelen!' 'Ja. En weet je, dat is de mindfuck…’ zucht ik. ‘Wanneer we samen zijn is het zo makkelijk en gezellig en leuk, maar het is de tijd ertussen die irritant is. Maar goed, we zien elkaar morgenavond weer en daarna moet ik nog maar zien hoe het gaat… Eerst ga ik morgenochtend in ieder geval met Simone raften!’

Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?

Lees in mijn volgende blogs over een avontuur op de rivier, mijn laatste weken in Queenstown en de avonturen die daarna komen!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.