Het einde. (deel 2)

Vanuit Nzulezu zijn we doorgegaan naar Hideout lodge bij Butre. Op weg daarnaartoe kreeg de trotro een lekke band. We moesten een klein stukje terug om iemand te vinden die kon helpen de band te vervangen, maar we konden vervolgens wel weer verder. Het laatste stuk moest met een (absoluut niet goedkope) taxi. De weg was een soort achtbaan en natuurlijk begon het te regenen. Zonder ongelukken hebben we uiteindelijk het dorp bereikt.
Het laatste stuk naar hideoutlodge moest je lopen. Het was een geweldige plek, aan het strand in een prachtige baai. Natuurlijk, wij gaan naar een geweldig strand en het stortregend. Om er te komen gingen we eerst over een brug die recht uit een reisgids kon komen. Houten planken, schots en scheef. Links een kleine plas met blauw water en palmbomen, rechts de zee en een beboste bergtop en recht vooruit een wit strand met palmbomen. Na een paar minuten lopen kwamen we uit bij ons hostel, zeker de fijnste plek waar ik ben geweest. Bijzonder genoeg ook helemaal niet super duur. Ze lieten ons de slaapzaal zien en we konden daarna genieten van een heerlijke lunch aan het strand. De rest van de middag nks gedaan aan het strand, alleen jammer dat het niet heel warm was.
De volgende dag moesten we tot mijn grote spijt al weer verder naar Green Turtle lodge. We hadden daar een reservering voor twee nachten, maar door Hideoutlodge begon ik toch wel te twijfelen. De weg naar Green Turtlelodge was nog achtbaanachtiger dan de taxirit naar Hideout en we zaten in de meest vreselijke posities in een overvolle trotro. Een vreemde mevrouw die tegenover me zat, zat steeds mijn hand te strelen. Toen ik die wegtrok, ging ze over op mijn been... Heel apart.
We hadden heel veel positieve dingen gehoord over Green Turtle lodge, maar bij aankomst was ik al meteen teleurgesteld. Het was veel minder mooi dan Hideoutlodge en dan ook nog een stuk duurder. Het was oud en nieuw en bij aankomst werd er al meteen verteld dat er een groot feest gegeven zou worden en dat het verstandig was onze spullen in de kluis te leggen om diefstal te voorkomen. Fijne binnenkomer. Meteen die middag hebben we besloten dat we de volgende dag zo snel mogelijk terug zouden gaan naar Hideoutlodge. Ik had nog een heleboel was te doen, dus terwijl Julia lekker lag te zonnen heb ik (in mijn bikini) op het strand, mijn was gedaan. Na het wassen en een douche, was het alweer tijd voor het feest, beginnend met een buffet. Ik heb een stuk verse barracuda gegeten met daarnaast keuze uit meerdere salades. Verder was er een soort disco, waar vooral Ghanesen op de dansvloer stonden los te gaan. Het was inderdaad erg druk. Ik had van eerdere gasten gehoord dat ze met nieuwjaar rondom een kampvuur hadden gezeten en dat leek mij eigenlijk een veel leukere nieuwjaarsnacht, maar oke, niks aan te doen. Vanwege nieuwe eigenaren hadden ze het feest bij Green Turtlelodge veranderd. Wel jammer was dat er helemaal geen snacks waren. In de loop van de avond kreeg ik meer en meer zin in iets te eten, maar het was er gewoon niet!
Tegen twaalf uur 's nachts gingen we iets meer richting de bar. De jaarovergang was een beetje rommelig. Het was nog geen tijd, maar opeens begon een groepje mensen af te tellen. Wij waren ervan overtuigd dat op het juiste moment er ook nog wel afgeteld zou worden, maar blijkbaar niet. Om toch een beetje Nederlandse traditie te hebben, haddn we sterretjes gekocht, die we in een kaarsje hebben aangestoken.
Vrij vroeg was het feest afgelopen en zijn we gaan slapen. Maar goed dat niet al te laat was, want we zijn vroeg weer opgestaan om terug te gaan naar Hideoutlodge. Ook daarvoor moesten we eerst een stuk over het strand, naar het dorp. Nadat we een paar uur hadden zitten wachten op een trotro, zijn we maar een taxi gaan zoeken. Dat was nog niet makkelijk. Veel taxi's wisten niet waar we heen moesten en allemaal waren ze veel te duur. Uiteindelijk is het gelukt en waren we er, maar het was stukken later dan we hadden gehoopt.
Die middag heb ik op het strand mijn vlechtjes eruit gehaald (en liep ik de halve dag rond met een ontploft hoofd). De volgende dag was een officiele vakantiedag. De hele dag heb ik op het strand gelegen en genoten van de enorme golven. Nou ja, genoten.... Af en toe stond ik ook wel doodsangsten uit. De golven waren enorm, van die surfgolven die over je heen klappen. Als je op tijd naar voren dook geen probleem, maar voordat ik dat doorhad... Daarbij was er ook wel eens een verkeerde timing en werd je ondersteboven gegooid. Klinkt leuk, was het niet. Mijn bikini zat schots en scheef, ik werd een aantal keer over het zand geschuurd en in richtingen gebogen waar ik niet kon buigen (pijn aan mijn rug). Toch was het een heel leuk gevoel om daar in de zee te staan. Ook omdat het heel erg warm was, dus even afkoelen was heerlijk.
's Nachts hadden we ons opgegeven voor de turtlewalk. Op het strand van zowel Green Turtlelodge als Hideoutlodge leggen zeeschildpadden hun eieren. Ze worden ook vanuit verschillende projecten daar beschermd (opdat ze niet in de soep terecht komen). Je kon 's avonds met een gids een strandwandeling maken om ze te zien. Dat wilden wij wel. Toen wij echter 's avonds bij de receptie aankwamen werd ons verteld dat het niet kon omdat de golven te hoog waren. Na een beetje smeken, mochten we toch. Met een hele groep op zoek naar schildpaddensporen. We hebben ongeveer anderhalf uur gelopen, maar niks gezien jammer genoeg. Toen wilden we graag snel naar bed, want de volgende ochtend zouden we om half zeven opstaan om de lange reis terug naar Accra te beginnen.
Gelukkig was het nog niet vreselijk laat toen we aankwamen in Accra. Het hotel waar we eerst keken voor een slaapplek was gesloten, dus dan maar weer terug naar salvation army hostel. Al mijn tassen heb ik opgehaald uit pink hostel en het grote spullen uitzoeken en inpakken was begonnen. Een (groot) deel van mijn kleren heb ik achtergelaten en opgestuurd naar het weeshuis in Walewale. Daar kunnen ze het beter gebruiken dan ik. En sowieso kon ik natuurlijk niet alles meenemen, met de grote hoeveelheid souvenirs die ik heb meegenomen.
Ik had al een groot deel uitgezocht, toen zijn we ons klaar gaan maken voor ons avondje uit. Ik kon Ghana natuurlijk niet verlaten zonder eerst nog een avondje het nachtleven te zien! Eigenlijk was er bij salvation army een avondklok. Om tien uur ging de poort dicht. Na een gesprekje met de poortwachter mochten wij laat terug komen, op voorwaarde dat we hem geld gaven om een colaatje te kopen (afkopen!). Wij vonden het prima en zijn op stap gegaan. Eerst naar het casino (mijn eerste keer (: ), waar we even aan de roulette tafel hebben gezeten en daarbij een paar cedi winst hebben gemaakt. Die we vervolgens natuurlijk weer hebben verspeeld op de fruitmachines. Na een poosje hadden we het wel weer gezien (misschien ook omdat we vrijwel de enige bezoekers vanhet casino waren). We zijn verder gegaan naar een club. Bij de ingang van de club zat een man die ons vertelde dat entree tien cedi per persoon was. Dat was wel een beetje veel, daar moesten we even over nadenken. We vroegen aan de meneer of het druk was binnen, nee het was nog rustig. Wij wisten niet helemaal zeker of we het dan wel moesten doen. De man stelde vervolgens voor ons voor tien cedi in totaal naar binnen te laten. Ook daar moesten we nog even over nadenken. Uiteindelijk liet hij ons maar gratis naar binnen, met de boodschap: 'go have fun!' Onze aankomst was nogal een anticlimax. We liepen de trap op en.... er was niemand. De club was volledig leeg. Gelukkig maar dat we hier niks voor hadden betaald! We zijn even op een bank gaan zitten en hebben op de drankjeskaart gekeken. Negen cedi voor een mixdrankje?! Laat maar, we gaan wel weer verder. En zo kwamen we uiteindelijk terecht bij een hele kleine bar. Niet helemaal hoe we onze avond stappen hadden voorgesteld, maar het was nog wel erg vroeg om naar huis te gaan. Aan de bar zat ook een oudere man die tegen mij begon te kletsen. Zijn zoon kwam even later naar ons toe met de belofte dat zijn vader onze eerste drankjes zou betalen. De oudere man ging niet veel later weg en betaalde de barman. In eerste instantie alleen zijn eigen drankje, maar de barman had van de zoon gehoord dat hij ook onze drankjes moest betalen. De vader begreep maar niet waarom hij nou niet genoeg geld gaf (het was eigenlijk heel sneu, maar voordat ik wist wat er gebeurde was het al voorbij). De zoon was niet de enige vriend die we die avond hebben gemaakt. Een nogal enge jongeman kwam ook naar ons toe, volgens mij niet helemaal helder meer. Hij bleef maar zijn arm om ons heen slaan en zei dan vervolgens niets meer, terwijl hij ons grijnzens aan keek. Julia was zijn favoriete slachtoffer. Op een gegeven moment ging hij wel erg ver, toen hij zijn voorhoofd tegen haar hoofd aanleunde (het was wel komisch om Julia heel subtiel opzij te zien buigen om weg te komen). Niet veel later fluisterde hij mij in mijn oor: 'she smiles like a teddybear', wat ik nog steeds een hele enge, maar ook hele grappige opmerking vond. Toen ik de slappe lach kreeg, liep hij wel tijdelijk weg. Na nog een drankje (dat ook voor ons betaald werd), vonden we het wel mooi geweest en gingen we richting het hotel voor een korte nacht. Toen we wegliepen probeerde onze grijnsvriend ons nog even bij hem te houden, maar wij wilden echt naar huis. Julia dacht terwijl we over straat liepen nog even een man met een mes te zien (het was een pen) en maakte zichzelf en mij vervolgens helemaal bang, dus we zijn maar snel doorgelopen.
De volgende ochtend hebben we alle spullen in een taxi geladen en zijn we op weg gegaan naar het hotel waar we met Julia's ouders zouden blijven. Een iets beter hotel dan waar wij de laatste maand steeds in hadden gezeten. We konden onze spullen in een afgesloten kamer achterlaten, zodat we in het cultureel centrum de laatste souvenirs (voor mij dan) konden kopen. Dat was bijna vlekkeloos gelopen, totdat ik een aanvaring met een slipperverkoper kreeg. Ik zag bij deze meneer hele mooie leren slippers, die ik eigenlijk wel wilde hebben. Ik paste ze, waar hij natuurlijk ook op aandrong, maar heb er wel bij gezegd dat ik niet zeker was of ik ze zou kopen. Ik twijfelde nogal omdat er een stiksel onder je hiel zat en ik was bang dat dat zou gaan irriteren wanneer ik ze langer aanhad. De man bleef maar aandringen dat ik ze zou passen en trok mij aan mijn arm mee om het pad tussen de stalletjes op en neer te lopen. Alle verkopers in de omgeving riepen natuurlijk dat ze me geweldig stonden en dat ik ze moest kopen, maar ik heb meerdere keren tegen de meneer gezegd dat ik ze misschien niet zou kopen. Uiteindelijk heb ik ook besloten ze niet te nemen. Toen brak de hel los. De meneer was heel erg boos, want er zouden schuurplekken onder de slippers zitten omdat ik er heen en weer mee had gelopen (hij had me meegetrokken, dus het was niet eens uit vrije wil) en hij zou de slippers nooit meer kunnen verkopen en blablabla. Ik veegde de 'schuurplekken' (het was stof) er zo onder vandaan, maar hij bleef tegen me schreeuwen dat hij ze niet meer zou kunnen verkopen en dat ik ze moest nemen. Ik bleef zeggen dat ik had gezegd dat ik er niet zeker over was en dat ik dat had gezegd. Ik heb de slippers teruggelegd en wilde weglopen, maar de man duwde ze weer in mijn handen en riep 'take them! take them!'. Dus ik zei dat ik ze niet wilde en dat ik er niet voor zou betalen, maar hij bleef 'take them!' roepen en dat hij ze niet meer kon verkopen dus als ik dacht dat ze niets waar waren dan moest ik er maar niets voor geven. Oke dan, ik was moe van het hele gedoe en ben dus uiteindelijk gewoon weggelopen, met de slippers. Het zat me niet lekker en was doodsbang dat ik opeens die man woedend achter me aan zou krijgen. Ik ben dus naar buiten gelopen en daar op een stoeprand gaan zitten, terwijl Julia nog wat dingen bekeek. Niet veel later kwam Julia naar buiten, naar me toe. Ze had de fout gemaakt weer terug te gaan naar dat zelfde gangpad en de slippermeneer kwijlend, spugend en roodaangelopen van woede over zich heen gehad. Hij bleef maar roepen dat je dat in Nederland ook niet kan doen, eerst iets passen en dan niet meenemen enzovoort. Julia zei hem dat zij ten eerste niet degene was waar hij een probleem mee had en dat het daarbij in Nederland wel toegestaan was om schoenen te passen en ze vervolgens niet te kopen. Toen begon hij te schreeuwen dat ze loog en dat het niet waar was en dat het niet kon. Julia heeft uiteindelijk met een van de andere verkoopsters, zijn 'sister', gepraat en de conclusie van het verhaal was dat ik terug moest komen met de slippers of ze moest betalen. Dat vond ik prima, het is nooit mijn bedoeling geweest de slippers mee te nemen zonder te betalen, maar ze werden mij opgedrongen. Ik ben dus terug gegaan en heb de slippers aan een van de verkopers gegeven omdat mijn grote vriend bezig was. Ik blijf het hele verhaal heel dom vinden van de verkoper. Hij kan dan misschien heel boos zijn dat ik heb gedaan wat hij zei, maar hij bleef ze in mijn handen duwen en riep dat ik ze mee moest nemen , omdat hij ze toch niet meer kon verkopen. Voor hetzelfde geld was ik buiten in een taxi gestapt en met de slippers weggegaan, dan was hij zijn slippers kwijt geweest.
Na het hele verhaal hebben we een drankje gekocht om bij te komen en zijn we op weggegaan naar het hotel. Ik moest namelijk die middag ook nog mijn haar laten doen (als ik met gevlochten haar naar huis wilde) en als dat een paar uur zou duren, zou alles nogal krap worden met het ophalen van Julia's ouders van het vliegveld. Met behulp van een medewerkster van het hotel ben ik naar een haarsalon gegaan. Gelukkig duurde het maar 3.5 uur. Terwijl ik daar zat kwamen volgens mij alle vrouwen van de omgeving even buurten, zodat ik uiteindelijk middenin een hele groep big mama's zat, die in dialect een heel geanimeerd gesprek hadden. Er werd natuurlijk ook nog even een baby op mijn schoot geplant. Onder het vlechten viel ik een paar keer in slaap, tja we hadden een beetje weinig geslapen.
'S avond hebben we nog even snel wat gegeten in een restaurantje in de buurt, jollofrice, voordat we een taxi naar het vliegveld namen. Het duurde nog wel even, maar uiteindelijk kwamen julia's ouders de aankomsthal in en konden we terug richting het hotel. In het hotel kwam een waar voedselpakket tevoorschijn, om Julia de laatste maanden door te helpen, met daarbij ook broodjes kaas voor ons allebei en, waar ik al de hele tijd naar verlangde, een appelgebakje (uit het vliegtuig). Geweldig!
Zaterdag 5 januari was mijn laatste dag in Ghana (en de eerste dag voor Julia's ouders). 'S ochtends heb ik mijn broodje kaas opgegeten (langzame overgang naar Nederland) en zijn nog even snel op weggegaan naar krokobite. We hadden in Capecoast namelijk een meisje gesproken die hele leuke broeken in Krokobite op het strand had gekocht voor 4 cedi (1.60 euro). Dus even snel op en neer. Het was heel leuk om Julia's ouders 'ons land' een beetje te laten zien en dingen, zoals het trotro systeem, uit te leggen. We moesten er natuurlijk wel op letten dat we op tijd weer terug zouden zijn in Accra, ik moest mijn drum nog ophalen bij SYTO en op tijd op het vliegveld zijn.