Fijne kerst allemaal! deel3

Zaterdag 15 december liet Susana haar haar vlechten, voordat ze naar huis ging, dus ik heb een hele dag in de salon gezeten. De mevrouw die het vlechten deed liet mij in haar fotoboek kijken. Ik schrok wel even toen ik twee gruwelijke foto’s van een lijk met de moordenaar ernaast zag. De uitleg erbij was ‘this man killed his brother’, maar waarom die foto’s in het boek zaten is nog steeds een groot raadsel. Een beetje angstaanjagend en misselijkmakend. De mevrouw vertelde ook over haar broer die met een boot vanuit Libie naar Italie was vertrokken, nu hoorde ze niks meer van hem. Susana en ik trokken al snel de conclusie dat de man dan waarschijnlijk een illegal immigrant was. Waarom ze niets meer van hem hoorde? Het zou kunnen dat de boot het niet heeft gehaald, droevig genoeg. Heel raar om dat soort dingen, die je normaal alleen op het nieuws hoort, opeens eens tuk dichterbij te zien komen. Dan was er nog een beetje apart iets. Er was een foto in het album van een jong meisje, waarop de mevrouw zei ‘that’s my daughter, she is dead’. Ze zei het zo gevoelloos en zelfs een beetje lacherig, het was schokkend. Wij kunnen het ons niet voorstellen dat iemand zo koel over zoiets vreselijks zou doen, maar volgens mij is het hier niet gewoon heel emotioneel te zijn over overleden kinderen. Vervolgens zei ze ook nog: ‘that’s my husband, he’s dead.’ Die middag kwam er opeens een meisje de salon binnen. Ze klonk heel zwaar astmatisch en vertelde dat ze naar Walewale was gekomen om te werken voor haar schoolgeld, maar vanwege haar astma wilde niemand haar aannemen (het was echt heeeeeeeel zwaar astma, ze kon bijna niet praten). Ze was bijna door haar medicijnen heen, dus daarom bedelde ze nu voor geld om nieuwe medicijnen te kunnen kopen. Ik heb haar maar geld gegeven om twee nieuwe inhalers te kopen en gezegd dat ze moest kijken of ze misschien flixotide hier in Ghana kon krijgen, dat is beter om chronisch te helpen. Jammer genoeg is het waarschijnlijk niet te krijgen hier.
‘s Avonds hadden ze voor Susana als afscheidsmaaltijd riceballs gemaakt, heel lekker!
Zondagochtend zijn we om vier uur naar de broodovens gegaan om naar het broodbakken te kijken. Daarna ben ik terug mijn bed in gegaan, ik had een keertje normaal slaap nodig. Susana is naar katholieke kerk gegaan en zou daarna naar de apostolische dienst gaan. Tussen de diensten door zijn we nog even een stuk gaan wandelen om het verschil in de natuur te bekijken. Omdat het nu het droge seizoen is, is er een hoop veranderd. In het zuiden merk je het niet zo, maar in het noorden des te meer. Het is best bizar, waar eerst overal langs de weg hoog gras stond, is nu alles geel. Vaak zijn er hele stukken waar de grond gewoon zwart is. Doordat alles zo droog is, vliegt het in fik. Regelmatig rijd je dus ergens en zie je weer een grote brand, bushfire. Ik vind het heel indrukwekkend.
‘S middags hebben we onze spullen gepakt en toen was het tijd voor het afscheid. Julia en ik zijn doorgereisd naar Bolgatanga.
Maandag (17 december) hebben we ons haar weer laten vlechten. Dat heeft ons uiteindelijk negen uur gekost, dus het zette een beetje een rem op andere dingen die we wilden doen in Bolga. Meer dan ‘s avonds iets eten en even snel naar het internetcafe (dat gelukkig om negen uur ‘s avonds nog open was) zat er dus niet in.
Dinsdagochtend zijn we om kwart voor drie opgestaan om de bus naar Wa te kunnen nemen. Die zou om zes uur vertrekken, maar je moest er om vier uur zijn voor een kaartje. Wij hebben gewacht en gewacht en gewacht. Om tien uur was de bus er eindelijk. Het was eigenlijk echt niet leuk. Eindelijk zaten we dan wel in de bus naar Wa, maar in plaats van in een keer doorreizen naar Wechiau, moesten we nu wel overnachten in Wa. Onderweg was er nog iemand met een lekkende benzinetank in de bus en hadden ze het erover dat de bus kon ontploffen, wat niet een heel veilig gevoel gaf. Heel apart was dat we onderweg opeens allemaal de bus uitmoesten, want we moesten lopend de grens over van de northern region naar de eastern region. Rare Ghanesen met hun rare regels…
Die nacht was alweer kort, want we zijn woensdagochtend om ongeveer zeven uur uit het hotel vertrokken om de trotro naar Wechiau te nemen. Het kostte nogal wat moeite op het station om tot een overeenkomst te komen. Wij wilden de tassen niet op het dak, maar in de trotro. Dus het gesprek ging ongeveer zo:
‘So you can put the bags in the trotro?’
‘Yesyesyes. We wil put them on.’
‘No, but IN the trotro!’
‘yesyesyes, we will. So he will put hem on the roof.’
‘No, IN the trotro. Inside!’
‘yesyesyes, in the boot’
Vervolgens gingen de tassen alsnog bijna het dak op, gelukkig kon Julia dat nog voorkomen.
De weg naar Wechiau was behoorlijk avontuurlijk. Onderweg stopte de trotro er opeens mee. Er was iets met de benzineleiding ofzo, we hadden al zo’n beetje de gehele weg heel erg benzine gelekt en dat werd alleen maar erger. Dus iedereen eruit en alle mannen er omheen om het probleem op te lossen. De chauffeur lag onder de auto en kwam er daarna geheel doorweekt weer onder vandaan. We konden weer. Voor ons gevoel was het niet geheel veilig, maar je moet wel als je in de bushbush staat. De weg werd alleen maar slechter en slechter en op een gegeven moment was mijn grootste zorg niet meer de lekkende bezinetank, maar hoe lang het zou duren voordat we op z’n kant gingen. Ik zat aan de zijkant, links en dat was precies de kant waar we op zouden rollen door de gaten in de weg. Ook voelde ik de wand van de trotro elke keer bewegen als ik er tegenaan leunde, wat ik probeerde zo min mogelijk te doen omdat het niet veilig voelde, maar ik werd er tegenaan geduwd. Ik wist zeker dat ik die trotrorit niet zou overleven en ben nog nooit zo blij geweest uit een voertuig te stappen.
In Wechiau hebben we het visitorscentre gevonden en alles geregeld. Ze hadden de mogelijkheid in een boomplatform te slapen, maar toen we vroegen of dat kon, zeiden ze dat het nog gecheckt moest worden. Dat was eigenlijk de enige reden voor ons om naar Wechiau te komen, dus we hebben gezegd dat we anders maar net zo goed weer weg konden gaan. Was nog waar ook, in Bui zijn meer nijlpaarden dan in Wechiau, dus de kans om ze daar te zien is een stuk groter. Uiteindelijk zei de gids voor ons te kunnen regelen dat ze even snel naar de platformen gingen kijken en dat we er dan toch konden slapen.
Later die middag zijn we dus op de fiets gestapt en de achttien kilometer naar de hipposanctuary gefietst. Onderweg hadden we nog een avontuur. Wij zaten op de fiets, ergens in het niets, op een zandweg die nogal moeilijk te befietsen was (rul zand en grind), in de hitte te zweten, toen er een jeep vol militairen met geweren naast ons stopte. Ze waren van immigratie en of wij even ons paspoort en visum konden laten zien. Nee dat konden we niet. SYTO heeft bij aankomst in Ghana ons paspoort ingenomen, opdat zij elke maand ons visum kunnen verlengen en wij niet naar Accra hoeven. Volgens hun zou het geen probleem zijn. Dat was het dus wel. We moesten ons identificeren en hadden eigenlijk niets geldigs. Julia had een kopietje van haar paspoort, maar zonder haar visum en ik had alleen mijn Europese ID kaart. Dat was eigenlijk niet goed en ze stelden al even voor ons dan maar mee te nemen, voor hetzelfde geld waren we illegaal. Wij bleven maar uitleggen over SYTO en ons paspoort. Uiteindelijk hebben ze alleen onze namen opgeschreven en konden we gaan (ik weet niet of ik het land nog uit kom), maar het was toch even schrikken.
We zijn met een kano richting het boomplatform gevaren. Jammer genoeg werden we wel weer eens aangevallen door bijtende beestjes. Onze tassen hebben we op de kant gegooid en toen zijn we doorgegaan met de riviersafari. De nijlpaarden zouden een stukje verderop zijn. Dat bleek nog waar te zijn ook. We hebben ze gezien! Wat zijn die beesten lelijk zeg! Het waren een stuk of vier nijlpaarden op ongeveer 13 meter afstand. Je zag alleen hun neus, ogen en oren. Ze hebben hele lelijke, bolle, rozige ogen en ze snuiven heel hard. Dan duiken ze weer even onder en komt er weer een neus naar boven. Het was wel heel gaaf, maar best eng om te bedenken dat zulke enorme beesten daar op een klein afstandje zwommen. Vooral omdat ze nogal agressief schijnen te zijn.
Na een tijdje gekeken te hebben zijn we terug gevaren naar het platform en hebben we ons klaargemaakt voor ons nachtje in de natuur. We lagen niet ver van de rivier, in de boom en hoorden niets dan wind en beesten om ons heen. Je hoorde de vogels, krekels en wat apen roepen. We hadden wel een muskietennet en de gids lag ook op het platform, allemaal hadden we een matras. Midden in de nacht was het koud! Ik sliep met kleren aan, een lakenzak, me omslagdoek en nog een laken, maar het was ijskoud. Ik had vroeg de weker gezet om de zonsopgang te zien, maar die bleek niet interessant, dus dan maar weer verder slapen.
Om ongeveer negen uur ‘s ochtends met de kano terug richting het beginpunt. Best mooi, zo over de Black Volta, Burkina Faso aan de andere oever, doodstil.
Het was nog een stukje fietsen om terug te komen en het leek een stuk zwaarder dan de heenweg. Uiteindelijk zijn we diezelfde dag nog teruggegaan naar Wa, zodat we vrijdagochtend 21 december de bus naar Mole zouden kunnen nemen. Het duurde nog even voordat we weer in Wa waren, het was geen marktdag, dus het duurde eeuwen voordat de trotro vol was. Gelukkig was de rit deze keer niet zo zenuwslopend.
Donderdagmiddag hebben we even voor onze kerstsfeer gezorgd. Wij doen nu eigenlijk niets aan kerst, ook omdat het hier niet zo’n heel groot ding is. Op dit moment is het kerstavond en mijn maaltijd van vandaag was tomatensoep met vleesspiesen en als toetje chocoladecake. Verder zit ik al de hele avond op de hotelkamer te typen. Het voelt toch wel een beetje niet feestelijk en eenzaam als je bedenkt dat iedereen gezellig met de familie zit te gourmetten in Nederland. Omdat we toch wel iets wilden doen, zijn we donderdag 20 december op zoek gegaan naar kerstversiering. We kwamen in een winkel waar dozen met 8 kerstballen stonden, maar wij wilden er maar vier. Toen we vroegen aan die man of we misschien vier kerstballen konden kopen (met de uitleg dat we hier een beetje kerstsfeer probeerden te creeren), vertelde hij dat hij ze niet verkocht, ze waren zijn eigen versieringen. Uiteindelijk mochten we ze gratis van hem meenemen, zo aardig! We hebben daarna nog geprobeerd bustickets voor de volgende dag de bus naar Mole te regelen, maar het kantoortje was al gesloten, dus ze zeiden dat we er de volgende dag heel vroeg moesten zijn.
Vrijdagochtend ging de wekker daarom weer om 02.45 (wat echt niet grappig is) en met heel erg slaapgebrek zijn we richting de bus gegaan. We vroegen waar we moesten staan om een kaartje te kopen en werden door vijf verschillende mensen naar vijf verschillende plekken gewezen. Fijn toch dat alles hier altijd zo duidelijk is. We hebben een van de plekken uitgekozen en zijn maar gaan staan wachten. Op een gegeven moment kwam er een conducteur die ons vertelden dat we gewoon moesten wachten, dan zou het goed komen. Uren hebben we staan wachten, het was koud, we waren moe, het was niet leuk. De bus werd maar voller en voller en wij werden nerveuzer en nerveuzer, terwijl de conducteur ons bleef vertellen te wachten. Uiteindelijk om 8 uur ‘s ochtends ongeveer moesten we opeens vlugvlug de bus in. Wij hebben het idee dat de conducteur twee plaatsen had vrij genomen, maar eentje was in beslag genomen door een politieagent, dus ik had niet echt een plek. Ik heb dus maar ergens op iemands bagage gezeten. De weg was heel erg slecht, dus het was weer eens net een achtbaan. Ik denk dat ik het maar saai vind als ik weer terug ben in Nederland, daar stuiter je niet op je plek en kun je gewoon normaal zitten!
We waren heel erg op tijd in Larabanga (half tien), dat was toch wel heel prettig. Natuurlijk hadden we meteen twee Ghanesen achter ons aan die ons voor een hele hoge prijs best naar Mole wilden brengen en die van plan waren ons te beschermen van mensen die ons lasting vielen (waar zij ook bij hoorden trouwens). Ik heb uiteindelijk heel bot moeten zeggen dat we ALLEEN rond wilden lopen, voordat ze ons lieten gaan.
Om een uur of tien waren we in Mole. Wij hebben een kamer geboekt. Ik was mijn nummers kwijt, dus kon geen kamer in de community regelen, maar het was eigenlijk wel ontspannend om even de tourist uit te hangen. Toen we naar het informatiecentrum liepen kwam ik Mohammed tegen, mijn vriend in Mole. We vroegen hem ons te bellen als er een olifant was gespot. We liepen terug naar de kamer en nog geen vijf minuten later belde hij, er was een olifant, we moesten snel komen. Wij snel onze schoenen aan en op weg. En ja hoor, we hebben hem gezien! Een echte, wilde, hele grote olifant!
Vorige keer was ik er drie dagen en waren ze niet te zien, nu was er al een na een uur.
Daarna hadden we even de tijd om te lunchen en relaxen en toen zijn we de jeepsafari gaan doen. En ja hoor, weer dezelfde olifant gezien! We hadden geluk.
Die avond voelde ik me niet zo heel lekker en we waren allebei heel moe, dus we hebben een kan met heet water meegenomen naar de kamer en daar lekker thee en milo (warme chocolademelk) met speculaasjes gegeten. We kregen nog gezelschap van een ander Nederlands meisje op de slaapzaal.
Zaterdagochtend 22 december hebben we voor het eerst in tijden uitgeslapen. Daarna een hele rustige dag aan het zwembad doorgebracht. We hebben de olifant nog even in de verte zien lopen en ook wel even twee spannende momenten. Wij waren even voor een kort moment het zwembad in, de tassen lagen bij de tafel. In Julia’s tas had zij een tasje met een brood en een tube chocopasta erin. Opeens zien we een baviaan naar die tafel lopen en Julia’s tas pakken. Dus zij was al even heel bang, want alles zit in die tas! Gelukkig pakte hij alleen het brood eruit en rende daar mee weg. Wij waren wel even heel erg geschrokken en ons ontbijt voor de volgende dag kwijt, samen met het beleg, maar gelukkig niet meer. Dankzij wat dappere Ghanese machos hebben we de chocopasta wel weer terug.
Later die middag was ik als enige nog over en zat ik in de zon te lezen, toen ik opeens ook weer die baviaan voor me neus zag staan. Mijn eerste reactie was om mijn zonnebril te grijoen en op te springen, maar die zonnebril kon hem helemaal niets schelen. Hij ging recht voor me tas. Ook in mijn tas zit zo’n beetje alles van waarde, dus voor een angstig moment dacht ik alles kwijt te raken. Dus ik ben gaan schreeuwen en met het boek dat ik in mijn hand had gaan zwaaien om die aap weg te jagen. Het moet een hilarisch gezicht zijn geweest, jammer genoeg was er niemand om het te zien. Het werkte wel, alleen griste hij nog heel even mijn moneybelt met een groot gedeelte van mijn geld mee. Dus ik nog dreigender doen en hij liet hem inderdaad vallen en liep weg. Eventjes stond hij nog op zijn achterpoten, alsof hij overwoog me alsnog aan te vallen (ik was als de dood dat dat zou gebeuren, bavianen zijn niet echt lieve beesten), maar er kwam iemand van het restaurant aanrennen en gooide dingen naar hem om hem weg te jagen. Ik zat nog een tijdje te shaken en het feit dat ik de bosjes de hele tijd hoorde ritselen zorge ervoor dat ik niet echt rustig meer kon lezen.
Zondagochtend ging de wekker ALWEER om 02.45 en hebben we de bus van mole naar Tamale genomen. Ook die moest natuurlijk weer helemaal vol zijn, zodat mensen op het trapje van de deur moesten staan. Ik snap niet waarom ze niet gewoon twee kaartjes minder verkopen, zou een hoop gedoe schelen.
Vanuit Tamale gingen we proberen naar Kyabobo national park te komen, wat nu best wel grappig is als ik erop terugkijk. We hebben zondag (gister dus) in totaal vijftien uur gereisd en waren uiteindelijk totaal niet waar we wilden zijn.
We zijn in Damanko gestrand. De trotro van Bimbilla naar Damanko was ook nog even spannend. Hij sloeg om de paar meter af. Daar sta je dan ergens midden in Ghana op een zandweg, geen ziel te bekennen in de omgeving en het is bijna donker. Op dit moment ben ik maar gewoon berustend in het feit dat ik er toch geen controle over heb en dat we wel zullen zien of we ergens kunnen slapen.
Uiteindelijk hebben we Damanko dus bereikt en zijn we daar gaan slapen. Er waren twee kamers, een voor 20 en een voor 30 cedi. Wij zeiden dus dat we dan wel die voor 20 cedi wilden hebben. Uiteindelijk moesten we per se in de kamer voor 30 cedi, maar dan hoefden we maar 20 te betalen. Ik weet nog steeds niet waarom….
Vanochtend zijn we uit Damanko vertrokken. Het kostte al wat moeite om een trotro uit Damanko te vinden. Ze zeiden dat het ongeveer 3 a 4 uur zou zijn naar Hohoe. We hebben Kyabobo maar opgegeven. Het leuke daar zou zijn om te kamperen, maar dat ging sowieso niet meer in het plan passen en ik wilde wel graag daar mountainbiken, maar misschien is dat op het moment niet zo’n heel goed idee. Sinds gister heb ik namelijk het gevoel alsof ik redelijk griep heb. Ik ben hartstikke verkouden, heb last van mijn longen en voel me koortsig, dus sportief doen staat niet heel hoog op mijn verlanglijstje. Het feit dat het qua tijd ook een beetje moeilijk is, maakt het alleen maar beter Kyabobo te laten schieten (wel heel jammer, het zou heel mooi moeten zijn). We hebben vandaag in plaats van 3 a 4 uur, 6 a 7 uur erover gedaan om naar Hohoe te komen. We wilden eigenlijk al meteen door naar de waterval in Wli, maar dat ging niet meer vandaag. We zitten nu dus in een redelijk mooi hotel. Hohoe is groter en drukker dan verwacht en ze hebben zelfs een melcom! (supermarkt) Hier bring ik dus mijn kerstavond door. Nu nog even bedenken of we morgenavond hier zitten of in een hotel bij Wli. Nu is het maar hopen dat tweede kerstdag niet het vervoer plat ligt, want we willen graag weer verder!
Fijne kerst allemaal! (Oh en alvast een gelukkig nieuwjaar als ik voor die tijd geen internetcafe kan vinden).