Kumasi enzo. deel1

Ondertussen ben ik verhuisd naar Kumasi. Het is hier heel erg anders, een wereld van verschil. Het is net alsof ik in een ander Ghana ben en toch in hetzelfde land, heel apart. Allereerst de vegetatie is anders. In het Noorden was het een soort savannelandschap, groener dan je zou verwachten, omdat het regenseizoen is, maar vooral heel veel gras en af en toe een boom. Hier in het midden is het meer een tropisch landschap, met palmbomen en bananenbomen. Heel anders en op een andere manier veel groener. In het noorden zijn zelfs de grote steden relatief klein. Walewale was geen grote stad, maar een stadje van een redelijk formaat (relatief). Dat vond ik best wel jammer, ik had graag in een heel klein dorp gezeten. Toch zie ik nu maar weer hoe klein Walewale eigenlijk was. Het bestond letterlijk uit twee verharde wegen, een daarvan was de grote weg van Tamale naar Bolgatanga en dan was er nog een weg die daar haaks op stond. Aan de wegen grensten winkeltjes (allemaal een soort kleine houten schuurtjes, echte winkels hebben we niet in het noorden) en achter de winkels lagen huizen en andere gebouwen (zoals kerken en moskeeen), maar geen verharde wegen, alles was met modderpaadjes. Als je achter de winkels was, liep je af en toe ook opeens naast een akker, allemaal binnen de ‘stad’. In Walewale waren ook nauwelijks gebouwen met meer dan een verdieping, misschien waren in het hele stadje vijf gebouwen met twee verdiepingen te vinden. Kumasi is een werkelijke stad, zoals wij steden gewend zijn! Althans niet zoals in Nederland, maar het heeft wel iets weg van Rome of Athene, een hele grote, drukke, stinkende stad, met heuvels en rotondes! Ik heb de afgelopen acht weken geen rotonde gezien, dus dat is bijzonder. In het noorden heeft vrijwel iedereen een motor, hier gebruikt iedereen een auto. Dat heeft dus de nodige verkeersopstoppingen als gevolg. Vooral mijn eerste autorit in Kumasi was even wennen, het verkeer is hier krankzinnig. Toen ik met mijn nieuwe hostfather, Gabriel, op weg was naar mijn nieuwe huis (alles nieuw), was er ook onenigheid vlak voor ons, omdat een paar wegebruikers elkaar even niet zo aardig vonden. In mijn reisgids zeggen ze onder andere het volgende over Kumasi: ‘ Kumasi is one of the most hectic cities we’ve visited in Africa, far busier than Accra, and the mood is emphatically modern: the surging throngs of humanity and constant traffic jams that emanate in every direction from the market and lorry station feel positively overwhelming if you arrive from the relatively provincial, traditionalist north of Ghana.’ Ik ben het helemaal met hen eens. Ook in het gevoel dat Kumasi moderner is, ik zag vanochtend zelfs een vrouw in spijkerbroek in de kerk! Dat was even schokkend. Ik heb voor het eerst in acht weken weer winkeletalages en paspoppen gezien. Het opvallende is wel dat de paspoppen hier in Ghana blank zijn en een westers figuur hebben… Dat lijkt me toch misleidend als je kleding wilt kopen. Maar goed, al met al is het dus een hele verandering. Het is goed om ook deze kant van Ghana te zien, ik bedoel een groot deel van de populatie woont in het midden en zuiden, maar ik heb af en toe nog wel een beetje heimwee naar de rust van het noorden. Al is het alleen al omdat we hier volgens mij midden in de smog zitten…
Ook mijn nieuwe huis is heel anders, veel moderner en groter. Dat komt ook doordat mijn hostvader een school en klein weeshuis hier heeft, wat een redelijk groot gebouw is (twee verdiepingen!!!). We hebben stromend water! De wc heeft een zitting, alhoewel ik onze pit mis. Het gat in de grond was een stuk schoner...
Ik zit in mijn eentje in het gastgezin. Mijn kamer is minder mooi dan in Walewale, maar het is goed genoeg. Ik mis het wel om samen met iemand hier te zitten. Hier in Ghana eten mensen niet samen, dus ik eet al mijn maaltijden alleen in mijn kamer. Toen ik probeerde gisteravond buiten te eten bij de kinderen, werd me verteld dat ik alleen moest eten. Ik mis Susana ook gewoon heel erg omdat ik nu niemand heb om de ervaringen mee te delen. Ik heb genoeg te doen om mezelf te vermaken, maar soms zijn er heel veel indrukken en het is niet echt mogelijk die met mijn gastgezin te delen omdat het voor hen de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb echter al contact met een aantal meisjes hier in Kumasi. Een aantal nummers heb ik van Nike gekregen en verder heb ik SYTO gevraagd om een aantal nummers, opdat ik kon reizen met wat mensen hier in de buurt. Maandag (het is vandaag zondag) ga ik waarschijnlijk met een Nederlands meisje, Daphne, naar het zwembad en volgend weekend ga ik misschien reizen met drie andere meisjes hier in de omgeving. Ik overleef de dagen alleen dus wel!
Dat is zo’n beetje hoe het op dit moment gaat, maar ik heb nog een hele hoop te vertellen over de afgelopen drie weken!
Na Karimenga, kwamen we thuis en die avond heb ik geprobeerd te helpen met koken. Wat natuurlijk betekent dat ik heb gekeken hoe maami kookte, want zelf mag ik nooit iets doen. Maami was riceballs aan het maken. Het zou gaan regenen, de lucht werd werkelijk zwart. Het is heel indrukwekkend, maar jammer genoeg loopt het vaak uit op een anticlimax. Als je de lucht ziet denk je dat er een zondvloed komt en dan is het een gewone regenbui (die hier vrij hevig zijn, maar niet zo erg als je zou denken).
Die nacht sliep ik slecht omdat een van de geiten de hele nacht an het huilen was.
Maandag gingen we naar het project en dat was dus de maandag dat ik met de babies gekleurd heb. Er waren twee nieuwe leraren, de leraar die er al eerder was, Immanuel en een andere leraar. Een hele hyperactieve man. In het begin vonden wij hem heel grappig, hij was heel veel aan het lachen en soms nog drukker dan de kinderen zelf, aan het eind was het iets minder leuk omdat hij de kinderen heel erg druk maakte en geen les gaf. Hij kwam alleen maar binnen, begon een hele hoop drukte te maken en liep daarna weer naar buiten om buiten te gaan zitten. Een keer vroegen we hem waarom hij geen les gaf en zijn antwoord was: ‘ de kinderen zijn te druk, dus ze moeten even afkoelen’. Jammer genoeg liet hij ze de hele dag afkoelen, waardoor wij met zeer drukke kinderen zaten waar geen les aan gegeven werd.
Die middag heb ik mijn haar laten vlechten. Ik vroeg aan John of hij me naar de ‘place to braid my hair’ kon brengen. Later bleek dat hij niet wist wat ‘braid’ was, dus eerst gingen we naar de verkeerde plek, maar uiteindelijk kwamen we er. Ik ben naar Kate gegaan, een vriendin van Mary. Eerst moest ze artificial hair voor me kopen. Omdat blond natuurlijk niet te krijgen is, zijn we voor een soort roodbruin gegaan (ik vond het een hele mooie kleur). Het vlechten heeft uiteindelijk iets van drie uur geduurd. Het deed af en toe best wel pijn, omdat ze het nephaar in mijn haar moeten vlechten en westers haar is glad, dus ze moest hard trekken. Er waren twee vrouwen bezig met mijn haar, Kate maakte het begin en dan was er iemand anders die de vlechtjes tot aan het einde afmaakte. Susana was heel aardig en is de volledige drie uur bij me gebleven om het proces te filmen en fotograferen en om me gezelschap te houden. Toen het klaar was, was het heel erg wennen. Het trekt heel erg aan het begin (dat wordt na een paar dagen minder, maar je denkt daarvoor dat je gek wordt van het trekkende gevoel aan je hoofd) en je hoofd voelt heel erg zwaar. Ook qua uiterlijk is het heel erg wennen. Omdat mijn normale haar blond is, leek het een beetje alsof ik kale plekken had. Omdat ik geen spiegel heb, kon ik mezelf ook niet zien, dus het bleef een tijdje vreemd. Uiteindelijk vond ik de vlechtjes zelf wel heel leuk en ik ben van plan het nog twee keer te vlechten. Als Susana naar Kumasi komt en als ik naar huis ga. Ik heb mijn vlechtjes er vandaag toevallig weer uitgehaald, dus ik zit op het moment met een soort ontploft kapsel te wachten totdat ik kan douchen en voor het eerst in drie weken mijn haar kan wassen. Nee dat is niet helemaal waar, ik heb het in de afgelopen drie weken een keer gewassen. Mijn hoofdhuid raakte namelijk geirriteerd, dus het jeukte nogal. Ik hoopte dat dat zou stoppen als ik het zou wassen, maar dat was niet zo. Omdat de vlechten langer mooi blijven, wanneer je het niet wast is dat de enige keer geweest dat ik het heb gewassen. Klinkt heel vies.
Die maandagavond kreeg ik mijn tweede Ghanese jurk, een kort model dit keer.
Dinsdagavond hebben we brood gekneed. Susana is bezig met een project om de school en het weeshuis zelfstandiger te maken, namelijk het bouwen van een oven. In Walewale is er een vrouw die teabread maakte en elke ochtend hadden wij dus versgebakken brood. Dat brood bakte ze de broden in twee ovens vlak bij haar huis en de dag ervoor wordt het deeg gemaakt en gekneed. In Bughia is er niemand die brood bakt en als het weeshuis dus daarmee begint, hebben ze het monopolie voor het broodbakken. In heel Ghana kun je overal op straat broden kopen, dus het is een goed lopende handel.
Omdat Susana naturlijk moet weten hoe het brood gemaakt wordt, zijn we gaan kijken en hebben we die dinsdag zelf ook brood gekneed. Het was een leuk werkje, alhoewel Ghanesen het altijd erg grappig vinden dat blanke mensen ook iets kunnen met hun handen. Na het brood kneden hebben we de watermeloen van de priester gegeten. Het is watermeloenen seizoen, dus na die eerste watermeloen hebben we er nog veel gegeten en ze zin lekker! Bijna elke avond aten we wel een kwart watermeloen per persoon. Omdat het light out was (en de fan het dus niet deed, dus de kamer was een graad of veertig) zijn we laat gaan slapen.
Woensdag zijn we naar Bolgatanga gegaan (dat was 24 oktober). We zouden vroeg opgehaald worden, maar natuurlijk moet je dan rekening houden met Ghanaian time, dus we moesten even wachten. De trotro naar Bolga deed er eeuwen over, voor een of andere mysterieuze reden stopten we om de zoveel tijd. Toen we er eindelijk waren, gingen we eerst naar het internetcafe. Ik had nog steeds het idee dat het internet in Bolga sneller was dan in Walewale (later heb i keen paar keer redelijk snel internet in Walewale gehad, dus bleek dat niet waar). In Bolga heb ik een half uur lang de materialen die mijn moeder me had toegestuurd geopend, met het idee ze op te slaan op mijn usb stick. Na een half uur was mijn internettijd echter op en werd het beeldscherm opeens zwart. De meneer van het internetcafe probeerde me te helpen, maar was zelf niet zo heel erg handig met computers en startte de computer dus opnieuw op, wat betekende dat alle documenten die ik had geopend weg waren. Susana en ik wilde nog meer doen in Bolga, dus we besloten maar later terug te komen om het opnieuw te proberen.
Daarna zijn we naar de foreign exchange gegaan, zodat Susana haar dollars in cedis om kon wisselen en vervolgens door naar de craftvillage. In de craftvillage wilde ik natuurlijk alles kopen, maar ik heb me kunnen inhouden en naast wat armbandjes heb ik uiteindelijk alleen maar een rugzak gekocht. Ik ben gek op mijn nieuwe rugzak, het is een hele fijne leren rugzak. Het was wel nog een hele onderhandeling. De man begon bij tachtig cedi, maar omdat hij de vorig keer dat we in Bolgatanga waren begon bij zeventig, zei ik dat dat te veel was. Ik begon bij vijftig cedi. Bij zestig zei ik eerst dat het mijn laatste prijs was, maar zelfs toen ik wegliep bleef hij 65 vragen, dus ik ging hem echt niet krijgen voor zestig. Het was te proberen natuurlijk. Uiteindelijk ben ik teruggegaan en heb ik 65 betaald (wat omgerekend ongeveer 26 euro is, dus een eerlijke prijs). In Bolgatanga zou een goede boekenwinkel zijn, met westerse boeken, dus we hebben nog gekeken of die open was, maar hij bleek failliet. Daarna zijn we doorgegaan naar Swap voor een pizza, het hoogtpunt van ons bezoek aan Bolga. Omdat de eenpersoonspizzas zo klein zijn, hebben Susy en ik allebei een pizza voor twee personen gegeten (en er van genoten). Op onze terugweg richting het trotro station zijn we langs de bank gegaan. Bijna alle banken hier accepteren alleen VISA cards, dus ik ben altijd op zoek naar een bank waar i kook mastercard kan gebruiken. Bij de commercial bank zou dat zo zijn, maar toen we daar waren bleek de pinautomaat niet te werken. Er was een blanke vrouw bij die pinautomaat, die vreemd genoeg in het Nederlands tegen me begon te praten. Ik wist het eerst niet zeker, toen ik met haar praatte zei ze dat ze al dacht dat ik Nederlands was, dus nu vraag ik me heel erg af waar ze dat dan aan zag… Zie ik er zo Nederlands uit dan?
Uiteindelijk zijn we ook weer terug gegaan naar het internetcafe, waar ik de documenten op heb kunnen slaan. Ondertussen was het al iets later (en donker), dus snel naar de trotro. De man bleef maar reopen ‘Walewale let’s go!’ (dat is de manier waarop je weet dat dat de trotro is die je moet hebben), maar let’s go kan blijkbaar heel lang duren, want we hebben uiteindelijk meer dan een uur in de trotro gewacht. Susana werd al behoorlijk ongeduldig en begon op een gegeven moment naar de man te reopen: ‘let’s go is let’s go NOW and not let’s go in an hour, so let’s go!’ Het was best wel grappig. Ik heb nog gevraagd aan de man op hoeveel mensen we wachtten, waarop hij aannam dat ik wel de rest van de stoelen zou betalen, wat ik niet van plan was. Maar goed uiteindelijk was het dan echt zover, we gingen op weg. De rit was nog interessant. Susana en ik zaten niet naast elkaar omdat we allebei naast het raam wilden zitten (frisse lucht!). Ik zat naast een hele aardige jonge man, maar zij zat naast een man die uiteindelijk drunken bleek te zijn. Hij was een heel lulverhaal aan het houden, wilde natuurlijk met ons trouwen en begon ook in het Mampruli tegen Susy te praten, die vervolgens in het Spaans terugpraatte, maar dat vond hij heel raar. Ik vond het geheel allemaal heel grappig. Vooral toen mijn buurman tegen Susana zei dat ze op een Mexicaanse voetballer (een man) leek. Ik had verder een heel leuk gesprek met hem, terwijl Susana achterin aan het lijden was, want de drunken man was in slaap gevallen en zakte steeds met zijn hoofd op haar schouder. Ze heeft hem uiteindelijk weggeduwd, waarna hij op de schouder van zijn andere buurman verder sliep, die dat blijkbaar minder erg vond. Toen we er bijna waren, stapten de andere mensen op die bank uit, dus er was een hele hoop ruimte. Susy schudde de drunken man wakker en zei: ‘Sir, sir move there!’, zijn antwoord: ‘ Hmnooo’. Waarop zij een streng moment had en riep: ‘Sir! MOVE THERE NOW! MOVE!’ Ik heb me rotgelachen. Uiteindelijk is ze maar naast mij komen zitten. Toen we uitstapten herkende een van de medepassagiers me, hij was een broeder in het ziekenhuis en begon een heel gesprek, maar Susana was bang dat de drunken man ons zou volgen, riep ‘let’s go!’ en begon zich half hollend naar huis te haasten, dus ik heb het gesprek haastig afgebroken en ben achter haar aangegaan. John had ons al de hele avond lopen bellen, omdat we natuurlijk laat waren (het was tien uur).