Eerste blog als reiziger en avonturier deel2

Na nog een korte verkenningstocht ben ik maar weer terug gekeerd richting het dorpje waar ik de trotro naar huis moest nemen.
Maandag begon ik in de vogelsectie. De verzorger Shaibu was heel aardig en ik had lange discussies met hem over polygamie en de rol van de man, maar de sectie op zichzelf was niet super interessant. Ik ben ‘s middags wel meegegaan om gras voor de struisvogels te gaan knippen. Dan nemen ze de auto en hakken op een willekeurige plek met lang gras het gras af. Dinsdag was ik ook nog in die sectie en ben ik na het werk naar besease gegaan. In besease hebben ze een shrine, een heilige plek in het traditionele geloof. Naast het feit dat dat wel interessant is, wilde ik er ook graag heen om de architectuur van de shrine te zien. De stijl waarin dat gebouw is gebouwd is namelijk de stijl waarin voor de koloniale tijd heel Kumasi was gebouwd. Tegenwoordig is het gewoon een normale grote stad, met lelijke, grijze gebouwen, maar vroeger waren het wijde wegen met open, lichte villa’s. Ik vond de shrine echt heel mooi. Met een binnentuin, de muren versierd met relief, een rieten dak en pilaren. Het is koel, maar toch zonnig. Zonde dat tegenwoordig de enige gebouwen in die stijl de shrines zijn (nergens anders is het nog te vinden) en van de shrines is besease de enige die intact is. Althans, gerenoveerd. De keeper van de shrine was een oudere man die verdacht veel naar alcohol rook en geen Engels sprak. Hij was wel heel aardig en wilde mij maar al te graag de foto’s laten zien van hem met andere bezoekers en wij moesten ook samen op de foto, terwijl hij een traditioneel rieten rokje aanhad. Zijn kleinzoon gaf me wat meer informative over de geschiedenis van de shrine, maarhet geheel was ook heel goed in museum stijl opgezet, met informatieve borden. Ik kon eindelijk ook een keer lezen hoe het traditionele geloof nou werkt, iets dat nooit helemaal duidelijk werd.
Woensdag begon ik bij de kamelen sectie, maar tegen de tijd dat ik daar aankwam (dat was om 06.15) hadden ze al het werk al gedaan, ondanks dat ik verteld was dat ze om 06.30 zouden beginnen. Dat was wel even balen, maar goed niets aan te doen. Dat was ook de dag dat ik samen met Shaibu van de vogels bushmeat, palmwine en dogmeat heb geprobeerd. Daarna ben ik naar huis gehaast, want eigenlijk moest ik om 14.00 u bij de haarvlechtster zijn om mijn haar opnieuw te laten doen. Daar was ik om 14.45 en een paar uur later had ik weer mijn oude vertrouwde vlechtjes. Het is deze keer mooier gedaan dan de vorige keer (ik heb het er nog steeds inzitten). Ze heeft de vlechtjes kleiner gemaakt, waardoor je mijn eigen hoofdhuid er niet doorheen ziet en ik er niet kalend uitzie. Jammer genoeg heeft ze het wel minder strak gevlochten, waardoor ik al een paar vlechten ben verloren. Als het artificial hair namelijk niet strak genoeg in het normale haar zit, heb je kans dat je zo een vlecht eruit trekt. Ik denk nu dat ik het in totaal vier keer laat vlechten. Nog een keer tussendoor en dan voordat ik naar huis ga.
Donderdag was ik ook in de kamelensectie en had ik hetzelfde als woensdag, ik kwam aan en het bleek dat al het werk al gedaan was. Die middag zouden Susana en John komen, maar voordat zij er waren had ik dus nog even tijd om naar het internetcafe te gaan en rond te lopen. Om ongeveer half vier waren John en Susana er. John was helemaal naar Kumasi gereisd om mij die middag te zien en zou de volgende dag weer weggaan (hij bleef bij een vriend slapen), terwijl Susana bleef. Ik heb hun de dierentuin laten zien en daarna was het al tijd om richting huis te gaan. Vrijdag begon ik bij de reptielen. Susana ging met mij mee naar de dierentuin en vandaar uit zouden we doorgaan naar de hand in hand community in Nkoranza. De reptielen sectie was best leuk die vrijdag. Er was op zich niet heel veel voor mij te doen, maar Yussif (de verzorger) vond het heel leuk om foto’s te maken. Ik werd dus de slangenkooi ingelaten. We wilden een foto maken terwijl ik een van de pythons aan de staart trok, maar toen het beest wakker werd en zich nogal agressief begon te gedragen (Yussif bleef maar roepen ‘pull his tail, pull his tail!’) heb ik hem maar losgelaten. Arm beest. Yussif vertelde me dat hij vier keer door de pythons is gebeten. Ook mocht ik in de krokodillen kooi en heb ik op de reuzenschildpad gezeten. Nadat het werk klaar was hebben we nog een paar uur gewacht op het leeuwenvoeren, maar natuurlijk was precies op dat moment het vlees weer niet goed, dus uiteindelijk zijn we maar gewoon vertrokken.
In Nkoranza zijn we die avond in de hand in hand community gebleven. Dat is een project opgezet door een Nederlandse arts (er waren dan ook bijna alleen maar Nederlandse bezoekers). In de community wonen ongeveer 90 voornamelijk verstandelijk gehandicapte mensen (maar er is bijvoorbeeld ook een zeer zwaar lichamelijk gehandicapt meisje) met hun begeleiders. Ze worden geschoold en leren bepaalde vaardigheden. Zo hebben ze daar een hele workshop waarin ze sjawls weven, kralenkettingen maken, tassen maken enzovoort. Die producten verkopen ze daar. Het project is zeer goed opgezet en de kinderen hebben er een heel goed leven. Ze hebben bijvoorbeeld een zwembad en elke middag is het ‘pooltime’, ‘s avonds kijken ze een film en ze hebben elke week een disco. Je kunt in de community verblijven in een aantal hele mooie, goed vezorgde hutten (en ze hebben zelfs een grotkamer) en met de kinderen omgaan, of gewoon genieten van de rustige omgeving. ‘S ochtends kregen we ontbijt, met hagelslag (je ziet wel dat het Nederlands is)! Die avond hebben we Susana’s verjaardag gevierd. Maandag was ze werkelijk jarig, maar ik had wat verjaardagscadeautjes gekocht en een cake op de kop getikt. Het was allemaal nogal wat improviseren. Inpak papier is hier niet te vinden, maar met wcpapier en wat tekeningetjes kom je een heel eind. Ook verjaardagskaarsjes had ik niet, maar de mensen van het restaurant werkten graag mee. Ik heb van hen een lucifer gekregen en dus in plaats van een kaarsje een brandende lucifer in de cake gestoken (wat trouwens niet echt goed werkt).
Susana had in ieder geval een beetje het gevoel dat ze jarig was, dus het doel was bereikt.
De volgende dag konden we rustig aandoen. Dat was zaterdag 24 november. We wilden naar Baobeng Fiema, maar dat was niet heel ver weg. We stonden dus een keertje niet super vroeg op en konden in pyjama naar het ontbijt. Na het ontbijt hebben we nog even gewandeld in de omgeving en toen zijn we maar eens op weg gegaan. In baobeng fiema is een monkey sanctuary. De apen daar in het bos worden door de lokale bevolking als heilig gezien. Er leven twee grote groepen apen, monamonkeys en Colobusmonkeys. Toen we aankomen moesten we osns eerst registreren en kregen we het guesthouse te zien. Het guesthouse had prima kamers en bespottelijk goedkoop, 5 cedi per persoon. Daarna zijn we door een ranger meegenomen het bos in.
Ik ben op het moment op bezoek in Walewale (het is vandaag 15 december) en heb dus even tijd om verder te schrijven over mijn afgelopen periode in Ghana. Verder over Baobeng Fiema. Het bos was heel mooi, alleen als je je heel veel voorstelt bij ‘het regenwoud’, dat is niet nodig. Op de paar bomen die groter zijn dan wij in Nederland hebben of er wat tropischer uitzien na is bos gewoon bos en groen gewoon groen. Wel was er in het bos van Baobeng Fiema een hele interesessante enorme boom. Hij was hol van binnen en er zaten gaten in de stam (die wel gevlochten leek van meerere stammen), dus je kon in de boom omhoog klimmen. Het heeft me wel mijn slippers gekost, maar een paar leuke foto’s opgeleverd.
In het bos zelf hebben we wel een paar aapjes gezien, maar niet heel veel. Logisch natuurlijk, ze lopen vrij rond en zitten dus overal en nergens. Het was wel leuk om te weten dat de apen die je ziet ook echt wild zijn. In het dorpje hebben we twee trossen bananen gekocht en liepen daarna tegen een boom vol monamonkeys aan. Dus wij hebben de wilde aapjes gevoerd. Ze zijn heel brutaal en grijpen de bananen zo uit je handen.
Die middag en avond was gewoon rustig, we hebben bij het guesthouse gezeten en niet zo heel veel gedaan.
De volgende ochtend kregen we pannekoeken voor het ontbijt. Volgens mij heb ik in de afgelopen paar weken meer pannekoeken gegeten dan ik normaal thuis eet! Daarna zijn we op weg gegaan naar Kintampo. Dat was nog een heel gedoe, eerst met de trotro naar Nkoranza, toen met de trotro naar Techiman. Daar overstappen op de trotro naar Kintampo en dan de taxi naar de waterval. We kwamen in Kintampo nog een groepje Nederlanders tegen die ook naar de waterval gingen en die we eerder in Hand in Hand al hadden gezien.
Kintampo was mooi. De waterval bestaat uit drie lagen. De eerste laag is mooi om foto’s bij te maken, de tweede laag is niet bijster interessant, maar de derde laag is een echte waterval zoals je je watervallen voorstelt en heel mooi. Je kunt er zwemmen en onder de waterval staan, maar moet wel oppassen want de stenen zijn glad (dat was heel duidelijk toen ik een Ghanees nogal hard onderuit zag gaan). Een beetje apart zijn de Ghanesen die daar op bezoek gaan. Ghanesen hebben volgens mij iets tegen zwemkleding, want zowel in de zee, als onder de waterval gaan ze volledig gekleed het water in.
Nadat we een tijdje daar hadden gekeken en foto’s hadden gemaakt, zijn Susana en ik weer op weg naar huis gegaan. We keken op zich niet zo heel erg uit naar de uren in de trotro. Om een trotro te pakken moesten we naar het busstation dichtbij lopen, daar konden we een taxi naar Kintampo nemen en vandaaruit een trotro naar huis. Het ging allemaal iets anders dan we dachten. We liepen langs de kant van de weg, op weg naar het busstation toen een vrachtwagen die langsreed naar ons toeterde en de chauffeur een vragend gebaar naar ons maakte. Dus ik wees in de richting waar we op moesten en hij stopte. Susana zei ‘No…. or yes?’ en toen begonnen we naar de vrachtwagen te rennen. Die wilde ons wel meenemen naar Kintampo, dus wij hadden een mooi plekje voorin. Hij vroeg ons waar we heen gingen en wij vertelden dat we naar Kumasi terug gingen. Daarop zei de chauffeur dat hij ook naar Kumasi ging en dat we ook wel gewoon mochten blijven zitten. Dus wij hebben de volgende paar uur heel ontspannen in de vrachtwagen gezeten, met prachtig uitzicht. Onderweg moest de vrachtwagenchauffeur nog een aantal politieposten afkopen. Hij vertelde ons dat de politie je stopt en als je niet betaalt laten ze je uren daar stil staan zonder werkelijke reden. Ik was nog nooit eerder zo met corruptie in aanraking gekomen, het was wel een aparte ervaring.
Het duurde uren voordat we eindelijk in Kumasi waren, ik weet niet of de vrachtwagen gewoon sloom was, want normaal duurt het niet zo lang. De chauffeur was heel aardig, zette ons ergens af en vertelde ons hem te bellen om te vertellen of we goed thuis waren gekomen. Hij drukte ons nog op het hart voorzichtig te zijn. Omdat het de dag erna werkelijk Susana’s verjaardag zou zijn, wilden we graag naar een restaurant. Het was al wel donker, dus heel prettig was het niet om nog op zoek te gaan naar het restaurant en in Kumasi rond te lopen, maar met de hulp van verschillende Ghanesen hebben we uiteindelijk het Sanbra hotel gevonden. Het was een goed restaurant, met westerse gerechten en de pizza’s die we hebben gegeten waren erg goed. Echte westerse pizza.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan. Susana heeft de trotro genomen naar het station vanwaar ze door naar het noorden zou gaan en ik ben naar de dierentuin gegaan. Mijn laatste week als vrijwilliger was begonnen. Die dag was ik nog bij de reptielen, maar ik heb niet veel kunnen doen. Ik probeerde verder de hele dag de goudmijn in Obuasi te bellen. Ze hebben daar een tour die nogal interessant klonk (onder de grond) en ik was eigenlijk van plan die week er nog heen te gaan. Uiteindelijk bleek dat het best wel duur was, vooral voor mij alleen vanwege het vervoer, dus nu ga ik samen met Julia erheen als we aan het reizen zijn. Goud is een van Ghana’s belangrijkste exportproducten, dus ik zou het wel leuk vinden om daar ook iets meer van te zien.
Omdat ik lang moest wachten op het krokodillen voeren ben ik even naar het cultureel centrum in Kumasi gegaan. Daar hebben ze een aantal craftshops waar ze maskers en andere afrikaanse kunst en souvenirs verkopen. Altijd leuk om in rond te kijken natuurlijk, alleen niet heel goed voor je portemonnee en de grootte van je bagage! Nadat ik weer een paar souvenirs rijker was ben ik terug gegaan naar de dierentuin.
Die middag werd ik naar geroepen om de krokodillen te voeren met het verse vlees, nog steeds een van de gaafste dingen die ik hier heb gedaan. Nadat we de krokodillen hadden gevoerd nam Yussif me mee om te gaan lunchen.
Dinsdag 27 november begon ik mijn werk met Moses in de primatensectie. Ook daar kon ik niet heel veel doen, maar wat leuk was, was dat Moses heel veel uitlegde. ‘s Middags ging ik naar de markt. Ik stond een beetje rond te kijken naar stoffen (natuurlijk) en ik weet niet waarom, maar een van de verkoopsters werd heel boos op me. Ik heb het al vaker gehad hier, dat verkopers boos worden omdat je kijkt in de stal, maar niet koopt. Ik vroeg later aan Immanuela of het hier normaal is om een beetje rond te kijken voordat je iets koopt en ze zei dat dat op zich normaal is. Ik weet niet waarom ze altijd zo boos worden (deze mevrouw begon tegen me te schreeuwen), maar voordat ik iets koop moet ik toch echt kijken wat ze hebben. Als ik nou de hele stal overhoop haal en dan niet koop, begrijp ik dat ze boos worden, maar dat is niet wat ik doe. Ik was na al het gedoe nogal moe, dus ik haastte me richting de trotro. Onderweg kwam ik nog een politieman tegen die tegen me begon of ik hem leuk vond, met hem wilde trouwen en blabla. Ik vond dat (misschien raar) best wel schokkend, ik heb altijd het gevoel dat je politie moet kunnen vertrouwen en alhoewel ik weet dat dat hier niet altijd waar is, is het gevoel er toch.
Onderweg zag ik in een winkel een hele mooie stof, dus ik ben er gestopt om te kijken. De echtgenoot van de verkoopster zat binnen en ze vertelden me dat ze alleen maar zes yards van de stof verkochten. Ik had maar twee yards nodig, dus dan ging het niet door, maar ik heb uiteindelijk een heel interessant gesprek met de man gehad. Hij was eerst een leraar, maar hij vertelde dat zijn werk als stoffenhandelaar veel meer verdiende. Om de zoveel tijd ging hij naar China om stoffen in te kopen (ja de ‘Ghanese’ stoffen worden in China en Nederland gemaakt. De man wist me heel veel te vertellen over de geschiedenis van Ghana, problemen met het educatie systeem en dat soort dingen. Ik had het ook met hem over het feit dat veel mensen hier nooit iets hebben geleerd over de Wereldoorlogen en hij vertelde me dat hij zich ook zorgen maakten over dat soort dingen hier in Ghana. Op een gegeven moment moest ik echt weg omdat ik anders heel laat pas thuis zou zijn (het verkeer in Kumasi is vreselijk, dus je staat regelmatig een uur vast), maar ik had graag nog een paar uur met hem verder gepraat.
Woensdag was ik nog steeds in de primaten en heb ik met Kweku het knuffel mona-aapje staan vegen in de kooi. Die middag zou ik Immanuela mee uit nemen. Ze is twintig, maar komt nooit uit het huis. Elke dag is ze van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat in het huis, alleen maar aan het koken, wassen, schoonmaken enzovoort. Als ze het huis verlaat, is het om naar de markt te gaan om spullen voor het huis te kopen en dan gaat ze meteen weer terug. Ze doet nooit iets met vrienden, ook omdat haar vader dat niet toelaat. Ze vertelde me ook dat ze niet wist of haar vader haar wel zou laten stemmen, want dat moest ze weg uit het huis en kon ze iets samen met vrienden doen. Ik vond het nogal sneu, dus ik had haar gezegd dat we samen iets zouden doen. Ik had het aan Gabriel gevraagd die het oke vond als ik haar mee zou nemen, dus we zouden woensdagavond naar een restaurant gaan. Eerst had ik het idee om haar mee te nemen naar het zwembad (daar was ze nog nooit geweest), maar ze kon maar een paar uur weg, dus dat ging niet. Ik ben even naar het internetcafe gegaan en daarna naar de dierentuin waar we zouden ontmoeten. Ik heb uiteindelijk twee uur op haar gewacht (Ghanaian time) en stond net op het punt om naar huis te gaan, toen ze belde dat ze eraan kwam. Het was haar eerste keer ooit in een restaurant en ik had het idee dat het ook haar eerste keer ooit was dat ze niet thuis at. Je zou denken dat ze blij zou zijn om een keer iets anders te zien, maar tijdens het eten bleef ze maar vragen of we het alsjeblieft mee konden nemen, want ze voelde zich niet op haar gemak en wilde naar huis. Ik heb haar eerst een pizza laten proeven. Ze zei dat ze het lekker vond, maar at niet meer dan een paar happen, dus daarna heb ik nog rijst voor haar besteld dat we mee hebben genomen naar huis.