Eerste blog als reiziger en avonturier deel3

Donderdag 29 november was mijn eerste dag werken met Baatu, de babyolifant. In principe bestaat het werken met Baatu niet uit heel veel. ‘S ochtends ruimt Dominique het verblijf op en gaat hij soms voor Baatu’s training. Dat bestaat in principe uit Baatu die rondjes rent om een van de verblijven, terwijl Dominique hem aanmoedigt. Dan neemt Baatu een douche, super schattig. Er is een werkelijke, gewone mensendouche in het verblijf. Baatu wil er eerst niet onder, dus dan staat Dominique tegen zijn kont aan te duwen om hem eronder te krijgen, maar als hij er eenmaal onder staat dan vind hij het geweldig. Als je ooit een olifant rond heb zien rollen onder een douche vergeet je het nooit meer. Uiteindelijk komt het filmpje wel op facebook haha. De rest van de dag bestaat het werk uit om de zoveel uur een paar flessen pap geven. Dominique vertelde me dat het even heeft geduurd voordat ze het goede voedsel voor Baatu hadden gevonden. Normaal drinkt een olifantje van negen maanden natuurlijk gewoon moedermelk (dat blijven ze een paar jaar doen) en toen hij in de dierentuin kwam hebben ze hem eerst gewoon melk geprobeerd te geven. Daar kreeg hij hele erge diarree van (blij dat ik niet daar was om de olifantendiarree mee te maken) dus hebben verschillende dingen geprobeerd en hij reageerde erg goed op de pap. Dus nu kookt Dominique elke dag pannen vol pap om Baatu maar genoeg te eten te geven. Hij begint ook al wel interesse te tonen in takjes en blaadjes, dus ze hebben nu in het verblijf ook een bosje takken opgehangen. Alles om de baby tevreden te houden.
Ik heb de rest van de dag gewacht totdat ze de leeuwen gingen voeren, mijn laatste kans om dat te zien. Maelle, de Belgische vrijwilligster, werkt ook in de dierentuin en bij het leeuwenvoeren mocht zij alles doen (vlees in de kooien leggen enzo) en kreeg ik jammer genoeg niets te doen, wat nogal teleurstellend was.
Vrijdag was mijn laatste dag als vrijwilliger. Toen ik aankwam bij Baatu was al het werk al gedaan, dus voor de rest van de dag heb ik rondgelopen. Alles nog een keer bekeken. Afscheid genomen van de chimpansees (die me waarschijnlijk totaal niet missen), Baatu geknuffeld, iedereen gedag gezegd en toen ben ik richting de markt gegaan voor de laatste inkopen. Het was nog vroeg, dus ik had de hoop op tijd thuis te zijn. Uitiendelijk ging het dus anders dan verwacht, doordat mijn telefoon werd gestolen en alle drama daaromheen. ‘S avonds heb ik de laatste dingen ingepakt en was ik klaar voor mijn vertrek naar Accra de volgende dag. Van Gabriel kreeg ik nog een cadeautje, geheel onverwacht. Traditionele slippers die normaal gedragen worden door queen mothers of de vrouw van de chief en een lapje kente stof. Heel lief.
Zaterdag 1 december vertrok ik rond een uur of acht naar Accra. Gabriel bracht me met de auto naar het station, wat op zich wel handig was omdat ik mijn eigen tas niet kan dragen XD. Ik had nog wel even moeite hem te overtuigen dat ik echt wel met de trotro kan, hij wilde me op een superdure luxe bus zetten met airconditioning. Dat vond ik onnodig en geldverspilling, vooral omdat de trotro niet zoveel meer oncomfortabel is (uiteindelijk zat ik voorin en was het dus best wel comfortabel) en omdat ik de airco toch te koud vind. Ik heb gemerkt dat Ghanesen een stuk kieskeuriger zijn in hun voertuigen dan wij. Ik verwacht sowieso al in een auto te zitten die elk moment uit elkaar kan vallen, dus ik doe er ook niet moeilijk over, maar zij doen dat wel. Maar goed, uiteindelijk zat ik voorin de trotro op weg naar Accra. Het was nog best een beetje stressvol. De oplader die ik bij mijn gratis nieuwe telefoon had gekregen had een te hoge voltage en laadde de batterij dus niet op. Mijn batterij was dus leeg, maar ik moest SYTO nog wel bellen om te vragen wat er zou gebeuren als ik in Accra kwam. Ik had namelijk geen idee waar ik heen moest, of iemand me zou ophalen etc. Ik probeerde de hele dag door te bellen en eindelijk kreeg ik iemand te pakken (met nog maar een paar minuten batterij, heel fijn).
De persoon die ik aan de lijn had was Peppi, de general manager van SYTO. Ze klonk nogal verrasd dat ik er was en vertelde me dat ik maar naar Pink Hostel moest gaan, opdat ze uit kon zoeken hoe en wat. Ik ben dus met de taxi naar Pink Hostel gegaan en heb daar opnieuw met Peppi gebeld. Opeens kreeg ik te horen dat ik maar de nacht in Pink Hostel moest verblijven. Daar was ik niet zo heel blij mee, Pink Hostel is duur en ik had betaald voor mijn accomodatie in een gastgezin. Niets aan te doen echter en het was al te laat om naar een ander hotel te gaan. Dan maar een nachtje in luxe, als je er toch zit kun je er maar beter van genieten. Dat heb ik ook zeker gedaan, van de warme douche en de wifi. Vooral de warme douche. Ik vind het prima om hier te douchen met koud water en ik realiseerde me helemaal niet hoe zeer ik een warme douche eigenlijk miste totdat ik er weer na drie maanden eentje had. Het fijne aan Pink Hostel is ook, vooral als je in een slaapzaal zit, dat er vaak wel andere vrijwilligers zijn, dus je hebt altijd aanspraak.
De volgende ochtend heb ik rustig aan gedaan en toen kwam Nathaniel, de SYTO Accra chauffeur me ophalen om me naar mijn nieuwe gastgezin te brengen. Dat was ook nog wel even apart. Het huis waarin in kwam was een echt huis. Met gangen en vloerbedekking en kasten en schilderijen. Schokkend. Er zijn zoveel verschillen hier in Ghana, het is heel interessant. Van modderhutjes tot enorme villa’s. Mijn nieuwe hostmoeder was precies wat je je voorstelt bij een Afrikaanse moeder. Bazig en moederlijk. Ik kreeg de hele week te horen dat ik moest gaan douchen (en nee ik stonk niet voor een keer). Ik vond het geweldig, het was wat ik had verwacht toen ik hier aankwam. Ik mocht zelfs iets roeren in de keuken! Haar kleinkinderen kwamen met hun moeder en ze was echt heel lief met de kids. Omdat de vrouwen hier niet lief zijn tegen kinderen was het even een verademing om een oma te zien spelen met haar kleinkinderen en te knuffelen.
Maandag ochtend (2 december) kreeg ik pannekoeken voor het ontbijt. Daarna ben ik naar de trotro gebracht en begon het gedoe. Om van Achimota (waar ik zat) naar Osu te komen (waar SYTO is), moest je verschillende trotro’s nemen en het verkeer trotseren. Ik was blij toen ik er was, natuurlijk bang dat ik te laat was, maar daar hoef je je in Ghana vrijwel nooit zorgen over de maken.
Ik zat te wachten en Peppi kwam naar me toe, het eerste wat ze zei was: ‘you weren’t supposed to be here!’ Heel fijn. Wat bleek, omdat het die week verkiezingen was (op vrijdag), hadden ze me geprobeerd te bellen om de drum and danceweek te verplaatsen. Waarom ze nog steeds (nadat ik minstens vijf keer mijn nummer heb gegeven) niet het goede nummer hebben moet je mij niet vragen. Ik ben na dit hele gedoe niet zo heel erg meer te spreken over SYTO. De week moest nu dan maar doorgaan, maar omdat vrijdag iedereen vrij was, moesten ze alles in minder dagen proppen. Wat op zich niet zo’n probleem was geweest als we ook werkelijk alles hadden gekregen, wat ik betwijfel. Wat ik daarnaast niet eerlijk vind is dat ik voor acht nachten accomodatie heb betaald, maar maar vier nachten heb geslapen. Als ik in een hotel slaap voor vier nachten, betaal ik ook niet meer dan vier nachten, dus ik ben in gesprek met SYTO hoe we dat probleem op kunnen lossen. Waarop zij zeggen dat ze het niet op kunnen lossen. Dan is er nog het gedoe met mijn verblijf met Pink Hostel. Ik ben meteen de maandag gaan vragen of ik daar een compensatie voor kon krijgen. Zij zei dat SYTO sowieso al die nacht zou betalen, dus dat ik helemaal niets had moeten betalen. Dat heeft Peppi mij echter nooit duidelijk gezegd. Nu weten ze niet of ze nog iets terug kunnen geven, want SYTO handelt niet met geld. Ach ja ik ben er achteraan aan het gaan, maar de week heeft me wel iets minder enthousiast gemaakt over SYTO.
Verder was de maandag leuk hoor! Ik zou Twi lessen krijgen van Abigail, dus ik moest even op haar wachten. Het eerste wat ze zei toen ze me zag is dat ik ben aangekomen. Dat is hier misschien een compliment, maar onze culturen zijn anders wat dat betreft! Na de Twi lessen kwam Steven, de drum and dance leraar. Ik heb de dag alleen met hem gedrumd. Ik zou de week samen met een ander meisje doen, maar mij werd verteld dat zij onderweg was en ‘s middags in Accra zou aankomen. Later hoorde ik van Lea het hele verhaal. SYTO had haar wel kunnen bereiken en haar verteld dat de week verplaatst zou worden. Op maandagochtend, toen ik zat te wachten, hebben ze Lea opeens opgebeld om te vragen waarom ze niet in Accra was. Lea is super snel van haar project naar huis gegaan, heeft haar spullen opgehaald en is in de bus gesprongen, maar tja die vijf uur reizen maak je niet korter. Ze heeft dus de hele maandag gemist. Wat ik me nog steeds afvraag is waarom SYTO haar niet al op zaterdag of zondag heeft gebeld, toen ik al in Accra was (en ze wisten dat ik er was). Maandagmiddag ben ik gaan windowshoppen in Koala supermarkt. Klinkt misschien raar, maar ze hebben in die supermarkt een hoop westerse producten, dus het was fijn even de oude vertrouwde dingen te zien (alhoewel de prijzen je wel ervan weerhouden om het te kopen).
‘s avonds arriveerde Lea en het klikte eigenlijk meteen, dus ik vond het leuk dat ik de week samen met haar ging doen.
Dinsdagochtend gingen we op tijd naar SYTO, maar door het verkeer duurde het uren, wat niet zo heel grappig was omdat het allemaal van onze lestijd afging. Dinsdag was de enige dag waarop we langer dan tot twaalf uur ‘s middags iets deden. We hebben eerst met het drummen de ritmes van maandag, die Lea had gemist, herhaald. Na de lunch zouden we gaan dansen. Lea en ik gingen samen lunchen en ik heb eindelijk iemand gevonden die net zoveel eet als ik. Ik ben hier ontzettend veel gaan eten voor lunch en avondeten, een bord rijst voor lunch en een bord (of anderhalf bord) voor avondeten. Toen we bij de chopbar (kleine supergoedkope eetgelegenheden die je hier overal ziet) eerst een bord rijst per persoon hadden gegeten, hadden we eigenlijk nog steeds honger. Dus hebben we nog maar een bord gekocht (het is 1 cedi per bord, dat is 40 eurocent) en dus in totaal anderhalve lunch gegeten.
Het dansen ‘s middags vond ik heel grappig (niet echt een goede danser). We waren uiteindelijk laat en hebben ons naar huis gehaast.
Woensdagochtend (5 december, maar dat was voor mij dit jaar niets bijzonders) kregen we pap als ontbijt, wat ik vreselijk vond om eerlijk te zijn. Zelfs met een hele hoop suiker was het nog steeds echt niet iets dat ik ging eten en ik was niet alleen, want Lea had er ook na twee happen genoeg van. Ik heb het echt geprobeerd, maar uiteindelijk grotendeels niet opgegeten. Onze hostmoeder was lekker bot erover aan het mopperen en dreigde ons de volgende ochtend geen ontbijt te geven. Tja ik lijd liever honger dan dat te eten. Klinkt misschien heel stom, ik weet dat veel mensen hier in Ghana niets anders hebben, maar ugh.
Nadat we onze Twi lessen en drumlessen hadden gehad op woensdag, nam Solomon ons mee naar een smid in Jamestown. De smid doet nog steeds alles met de hand. Om het vuur aan te wakkeren gebruikt hij een oud fietswiel met aan het eind een waaier die dan voor het lucht zorgt. Leuk om te zien!
We zijn die middag ook naar een project in Jamestown, op het strand gegaan. In dat project vangt een Koppel straatkinderen op. Ze geven ze een bed en met de voorstellingen die door de kinderen worden gegeven, halen ze geld binnen om de kinderen een goed (tijdelijk) thuis te geven.
We zijn daar op het strand blijven zitten, even relaxen en naar de ocean kijken. Om kwart over vijf zijn we naar huis gegaan. Het was twee dagen voor de verkiezingen, dus de hele stad stond al een tijdje op zijn kop. Het verkeer was echt niet leuk meer, je kon niet lopen zonder over reclame voor NDC of NPP, mensen renden of reden met toeters door de stad, van alles. Heel Accra werd dol. Dat hebben we die avond ook wel gemerkt. We hebben eerst twee uur gewacht op het trotrostation, om een trotro naar het huis te nemen. Er waren geen trotros (dat heb ik nog nooit eerder gezien). Het werd donker en laat en we wilden naar huis, dus uiteindelijk hebben we maar een taxi genomen. Het kostte nog een hoop moeite een taxi naar Achimota te krijgen, want ze wilden allemaal niet die kant op. Een Ghanese vrouw heeft ons geholpen door een taxi te regelen. Het was wel duur, maar tja niets aan te doen. Vijftien cedi in plaats van drie met de trotro. Vanuit de taxi snapte ik waarom er geen trotro’s waren. De gehele straat werd geblokkeerd door optochten van mensen die reclame maakten voor hun partij. Er kwam dus letterlijk een hele meute mensen de straat uit. Dat allemaal alleen voor de verkiezingen.
We waren uiteindelijk om negen uur thuis, wat wij eigenlijk heel laat vonden. Vlak voordat we er waren hadden we nog even goede ruzie met de taxichuaffeur.
Oke ik ga stoppen voor vanavond, want ik val bijna in slaap. Het is vandaag 16 december. Op het moment zit ik in Bolgatanga in een guesthouse met Julia. Dit is een geweldig guesthouse. Het is schoon, het is goed onderhouden en het is belachelijk goedkoop voor wat je krijgt. Zestien cedi voor een dubbele kamer, die een stuk mooier is dan onze vijftien cedi kamer. We blijven hier twee nachten en daar ben ik heel blij mee, vooral nadat ik het bed heb gevoeld. He afgelopen weekend zijn we in Walewale geweest. Ik ga later wel meer vertellen over het reizen de afgelopen week. Susana vertrekt aankomende woensdag naar Mexico ): Eerst zouden we naar Accra afreizen om daar gedag van haar te zeggen, maar we hebben gekeken naar ondertussen de zesde versie van het reisplan en het was veel logischer voor ons om omhoog te reizen naar Walewale. Ik ben heel erg blij dat we dat hebben gedaan, het is zo ontzettend fijn om weer in het noorden te zijn, ik voel me echt alsof ik thuis kom. Dat was in Walewale nog veel meer. We hebben bij mijn gastgezin geslapen, dus alles was weer even zoals eerder. Gewoon het dagelijkse leven in Walewale, maar het was geweldig. Het was ook heel fijn om nog even een paar dagen met Susana door te brengen. Vandaag, in de middag, is zij naar Accra vertrokken en zijn wij op weg naar Bolga gegaan. Het was moeilijk om afscheid te nemen. Ik wil haar graag bezoeken in Mexico en zij wil pannekoeken eten in Nederland, maar zoals we altijd tegen elke Ghanees die bedelt om een vliegticket zeggen: ‘Where is the money?’ Nu ga ik maar eens douchen in de geweldige badkamer hier (ze hebben wasbakken!) en dan slapen in het heerlijke bed. Morgen is een rustige dag, Julia en ik laten ons haar nog maar eens vlechten (nog twee keer te gaan), omdat het toch wel erg makkelijk is met reizen en als dat niet de hele dag duurt (daar hopen we op), hebben we nog wat tijd in Bolga over, voordat we de dag erna (woensdag) om vijf uur ‘s ochtends aan een zes uur durende reis naar Wa beginnen. Grappig genoeg vinden we zes uur reizen allebei ondertussen kort.