Week1

Na een week in Ghana is het misschien tijd om te beginnen met mijn verhaal.
Vorige week zaterdag stapte ik in het vliegtuig naar Ghana, het avontuur is begonnen!
Nadat ik afscheid van Nederland had genomen met een croissant en starbuckskoffie (wat beiden ironisch genoeg geen Nederlandse producten zijn), was het tijd om te boarden. Ik vloog eerst naar Lissabon, waar ik over moest stappen op het vliegtuig naar Accra. Het vliegtuig naar Lissabon zat helemaal vol (een groot deel was een of andere bejaardenreis naar Portugal), wat ik ook had verwacht. Na ongeveer 3.5 uur vliegen (volgens mij had het vlieguig ook nog iets vertraging) komen we aan. We worden met een bus naar de aankomst hal gebracht en dan begint voor mij het wachten. Ik kijk alvast even hoe laat ik weer moet vertrekken en waar ik dan moet zijn. Ondanks de kunstmatig smakende lunch in het vliegtuig, heb ik honger, dus ik ga op zoek naar eten. Er zijn genoeg eettentjes te vinden. Omdat ik het idee heb dat er vast wel een mac Donalds in Accra is, maar waarschijnlijk geen pizzahut, koop ik twee pizzapunten. Later blijkt dat pizza heel makkelijk te krijgen is in het hostel, maar dat Accra verbazingwekkend genoeg geen MacDonalds rijk is.. Ik koop ook nog een ijsje, maar omdat ik nerveus ben dat de paspoortcontrole heel veel tijd gaat kosten, moet ik de helft weggooien en op weg naar mijn gate gaan. De paspoort controle neemt uiteindelijk niet heel veel tijd in beslag en ik kan nog makkelijk even naar de wc bij de gate. Als ik probeer mijn handen te wassen blijkt dat de Portugesen hele ingewikkelde kraansystemen hebben. Samen met een ander meisje staan we te klungelen. Wanneer ik in het Nederlands 'hoe werkt dit?!' uitroep, antwoordt zij met: 'oh jij bent ook Nederlands?'. Gelukkig, ik heb iemand om bij aan te haken op weg naar Accra. Samen met mijn nieuwe Nederlandse reisgenote, die trouwens Emma heet, gaan we bij de gate zitten wachten. Wanneer het boarden start gaan alle Ghanesen prompt in de rij van de businessclass staan en er zijn een aantal die het niet zo leuk vinden om te horen dat ze moeten wachten totdat de economyclass kan boarden. Maar goed, we komen er wel en uiteindelijk zitten we dan in het vliegtuig. Ik voel me ondertussen al een poosje behoorlijk blank, want ik ben een van de weinige blanken die dit vliegtuig neemt. Omdat lang niet alle stoelen bezet zijn, heb ik een hele rij voor mezelf en is het mogelijk gewoon een rij naar voren te verkassen, zodat ik mijn stoel een heel stuk naar achter kan zetten. Zo wil ik wel vaker reizen!
Tijdens de vlucht vliegen we over de Sahara, het is prachtig! Kilometers en kilometers onbewoonde vlaktes. Echt geweldig. Verder is de vlucht niet zo heel interessant, met uitzondering van het avondeten, wat zoals al het vliegtuigvoedsel wel enig onderzoek kan gebruiken.
Ondertussen maak ik al de eerste echt Ghanese dingen mee. Ze hebben hier de gewoonte om elkaars aandacht te trekken door een soort ' tssssss' geluid te maken. In Nederland zou dat best beledigend zijn, maar hier niet en het werkt! Veel beter dan iemand roepen met 'excuse me'. De eerste keer dat ik het hoor, is mijn automatische reactie echter nog steeds om het onbeleefd te vinden.
Ook merk ik dat Ghanesen vrij eigenwijs zijn. Het moment dat het vliegtuig de grond raakt vertelt een stewardes dat iedereen nog even moet blijven zitten, voordat ze de woorden heeft kunnen zeggen, staat de volledige Ghanese populatie (ongeveer 95%) in het vliegtuig op. Ik begin me al af te vragen of ik het verkeerd heb begrepen als de stewardessen boos worden. Wanneer ik uit het vliegtuig kom, als eerste, heb ik geen idee welke kant ik op moet lopen, dus loop ikmaar achter een karretje aan. Dat was blijkt de verkeerde kant te zijn als een Ghanese man die bij het vliegveld personeel hoort tegen me begint te schreeuwen. Het was eigenlijk vrij hilarisch omdat ik helemaal niet kon weten welke kant ik op moest. Ik loop verder met een paar Ghanese meisjes. Vervolgens komen we in een hele drukke ruimte terecht, hier worden de visa gecheckt. Gelukkig is Emma ondertussen weer bij me en samen staan we een uur in de rij. Als we de meneer in het hokje hebben verteld wat we gaan doen, waar we blijven, we vingerafdrukken hebben laten maken van elke mogelijke vinger en een irisscan hebben gekregen, mogen we doorlopen naar de bagageband. Mijn tas is jammer genoeg niet lichter geworden dus die sleur ik maar gewoon achter me aan. Ik probeer op het vliegveld nog wat geld te pinnen. Dat is niet zo makkelijk als de bedragen heel raar staan aangegeven, dus ik vraag hulp aan een Ghanese mevrouw die daar werkt. Ik wil 200 cedi's pinnen en zij wijst me aan welk knopje ik moet kiezen. Wanneer het geld naar buiten komt blijkt het maar 20 cedi te zijn, maar goed het is een begin.
In de aankomst hal zie ik al snel Nathaniel, de SYTO afgevaardigde staan. Ik ben naar Ghana gekomen met Activity International, maar SYTO is de partnerorganisatie die hier in Ghana alles regelt. Zij zijn de partnerorganisatie van heel veel verschillende organisaties, dus ik zal vrijwilligers van over de hele wereld ontmoeten via hen. Een van die vrijwilligers arriveert tegelijk met mij, de Engelse Katie, met wie ik ook mijn oriëntatieweek ga doen. Wanneer we bij de SYTObus komen, vraag ik Nath waar ik het bagagekarretje moet laten, waarop hij antwoord: ' just push it somewhere'. Ja jongens, dit is Afrika, hier laat je bagagekarretjes gewoon achter op het parkeerterrein. Vanuit de auto werp ik mijn eerste blikken op Accra, ik zie al meteen een paar vrouwen die dingen op hun hoofd dragen. Na een week is dat iets normaler geworden (nog steeds niet heel normaal), op dat moment vond ik het super cool. Doodmoe komen we aan in Pink Hostel, hier blijven tot het einde van onze orientatie. De kamer die we krijgen is een gedeelde kamer, met stapelbedden en er liggen al twee vrijwilligers in bed. Eentje uit Canada en eentje uit Duitsland, alleen beiden niet van SYTO. Ik val in slaap met de geluiden van Accra op de achtergrond. Om een uur of zes wordt ik wakker van iemand die rondloopt in de kamer. Eerst reageer ik er niet op, maar wanneer iemand tegen haar begint te praten, besluit ik dat de tijd om te slapen voorbij is en doe ik maar mee in het gesprek. Het meisje blijkt een vrijwilliger te zijn die net twee maanden in Ghana heeft gezeten en nu bijna naar huis gaat. Ze is de hele nacht in een of andere club geweest. Ze vertelt van alles en nog wat over haar verblijf, ik vermoed dat ze nog steeds een beetje aangeschoten is. Vooral het verhaal over hoe ze gillend en met een waterfles zwaaiend apen uit de hotelkamer in Mole heeft weggejaagd is best wel grappig. Het is ondertussen al half zeven en de duitse vrijwilligster in het bed onder mij is ook wakker geworden. Zij wordt over twee uur opgehaald. Uiteindelijk gaan we met z'n vieren ontbijten. Het is nog niet helemaal Ghanees, want het ontbijt is echt engels, met sausages en witte bonen in tomatensaus. De ananas die ik erbij krijg is heerlijk zoet (en ik houd normaal niet van ananas). De ervaren vrijwilligster (ik heb haar later nog een hele tijd no-name girl genoemd, voordat ik erachter kwam dat ze Hannah heette) verteld dat ze later die dag (nadat ze even heeft geslapen) naar het strand gaat, met een Amerikaan die ze de dag ervoor heeft ontmoet en die ook in Pink Hostel verblijft en of Katie en ik meewillen. Wij zijn al lang blij dat we niet de hele dag aan ons lot over worden gelaten en gaan graag op het voorstel in. Dus 's middags ontmoeten we de Amerikaan, hij heet Todd, en een Duits meisje, Lisa, en met de taxi gaan we naar La beach. De taxi is ook nog een hele ervaring.. Je moet hier namelijk alles onderhandelen, vooral een taxi. Als je dus niet weet hoeveel een ritje zou moeten kosten is dat best wel moeilijk. Todd heeft genoeg oefening gehad en snapt het spelletje, vooral het gedeelte waarbij je weg moet lopen om jouw prijs te krijgen. Voor 6 cedis gaan we naar het strand. Wanneer we daar aankomen probeert de chauffeur, die trouwens, net zoals alle andere Ghanesen, als een maloot rijdt, er nog even zeven cedis van te maken, maar we zijn dan wel blank maar niet dom. La beach is een van de betere stranden omdat er een entreebedrag wordt gevraagd, waardoor het schoner is en er minder rare figuren rondlopen. Nog steeds is het erg overweldigend, want er klinkt hele harde muziek, iedereen spreekt je aan en er lopen heel veel verkopers rond die erg hun best doen hun waar te verkopen. We gaan bij nog twee andere vrijwilligers zitten, een Belgische en een Australische, we zijn dus een zeer gemengd gezelschap. Na een uurtje zijn we erg goed in het nee-zeggen tegen verkopers. De oceaan is redelijk schoon, behalve dat er allemaal kledingstukken ronddrijven. De Ghanesen gaan allemaal in een grote groep, met kleren aan, op een plek staan, daar is het veilig. Ik geniet even van de golven en op de terugweg naar het strand kom ik de eerste opdringerige Ghanees tegen. Hij grijpt mijn hand om zich voor te stellen en laat vervolgens niet meer los terwijl hij een heel betoog begint te houden over hoe hij zo graag vrienden wil zijn en dat vriendschap heel belangrijk is, omdat twee altijd beter is dan een enzovoort. Uiteindelijk weet ik van hem af te komen. Aan het eind van de middag gaan we terug naar het hostel, ondertussen is het Duitse meisje vervangen voor een Australische. We eten een paar niet geweldig smakende stukken pizza en rommelen nog wat in de kamer als de andere vrijwilligsters van de orientatie binnenkomen. Eentje heet Lizzie, nog een Engelse, en de ander is een Fins meisje, genaamd Marie.
De volgende ochtend worden we opgehaald door Nath en ontmoet ik het laatste lid van onze groep, Christian. Een achtenveertigjarige Engelse man, die een beetje apart was. Hij kwam voor zes maanden naar Ghana om vrijwilligers werk te doen, maar was eigenlijk op zoek naar een vrouw om te trouwen zodat hij in Ghana kon blijven. We worden meegenomen naar het SYTO kantoor, daar ontmoeten we mister Kingsley, een geweldige Ghanees die ons overkoepelend contactpunt is. Hij is enthousiast over alles (af en toe zo erg dat hij: ' you say it sista' uitroept) en praat over zichzelf in de derde persoon als mister Kingsley, iets dat wij al snel oppikken. Van hem krijgen we lessen over de cultuur en leren we een paar basisdingen in Twi, de taal die in die regio het meest wordt gesproken. In Ghana hebben ze de gewoonte om hun kinderen te vernoemen naar de dag dat ze zijn geboren, wat betekent dat mijn naam Yaa is. We gaan even naar de supermarkt, waar ik hele dure geimporteerde koekjes koop, lopen over oxfordstreet, de vrij prijzige toeristenstraat waar Christian bij elk stalletje stopt, kopen een Ghanese simkaart en dan gaan we weer naar het strand. Deze keer onder begeleiding van Abigail, een Ghanese dame van Syto. Op het strand eet ik mijn eerste Ghanese maaltijd, redred, een soort bonenschotel en drink ik de heerlijkste ananassap ooit (ik verlang er op dit moment ook ontzettend naar). Ook maak ik een ritje op een paard op het strand. Uiteindelijk gaan we terug naar het hostel. Omdat internet zo sloom is lukt het skypen niet echt en we worden naar beneden geroepen om te eten. We hebben uiteindelijk een hele gezellige avond buiten, samen met Todd en nog een Amerikaan, Brian, de Australische Sorita en Lisa. Als je hier een biertje besteld, krijg je meestal Star in een fles van 625 ml, dus behoorlijk veel. Brian heeft een ipod met boxjes, wat resulteert in een soort karaokefeestje waarbij we aan het einde met zijn allen bohemian Rhapsody zitten te zingen. Het was heel erg gezellig.
Dinsdag worden we opgehaald en gaan we op weg naar ' trashy bags'. Hier in Ghana wordt drinkwater niet alleen uit flessen gedronken, maar ook uit een soort kleine plastic pakketjes/zakjes, sachets. Dat is natuurlijk best wel milieubelastend. Bij Trashy Bags maken ze van die weggegooide zakjes en van bijvoorbeeld billboards best wel grappige tassen, etui's, portemonnees en nog veel meer. We nemen dus een kijkje in de fabriek, wat echt is zoals je het je voorstelt hier in Afrika, namelijk een hele groep vrouwen achter naaimachines en dan zien we boven een film over het hele productieproces. Ik koop een netbooksleeve. Daarna worden we meegenomen op een soort van citytour door de stad. Dit houdt in dat we in de SYTO bus rondrijden terwijl Abigail ons een paar belangrijke plekken aanwijst, zoals Independance Square en het stadion (heel belangrijk in een land waar iedereen voetbalgek is). Bij Markela markt stapten we uiteindelijk uit om rond te kijken. Wow. Het was echt heel erg overweldigend. Natuurlijk maar gedeeltelijk verhard, gedeeltelijk gewoon aarde en overal vrouwen met dingen op hun hoofd. Er waren daar zo ontzettend veel mensen, het was ongelofelijk. Ondanks dat het niet druk voelde, het was gewoon heel erg overweldigend. De markt was gegroepeerd, dus eerst liep je over het voedselgedeelte, waar je fruit, krabben, vissen enzo kon kopen. Het opvallendste daar vond ik de hele grote slakken die ze gebruiken voor de soep. De slakken leefden nog, maar er was een vrouwtje bezig ze een voor een van hun huisje weg te snijden, dat was een beetje naar. Ik zag ook een vrouw met een schaal met die levende slakken op haar hoofd, het zag er heel grappig uit.
Ook het stoffengedeelte was erg interessant. Een groot gedeelte van de markt was overdekt, met hele kleine looppaadjes, wat het een beetje claustrofobisch maakte. Wat mij opvalt is dat Ghanezen echt overal kunnen slapen, het is ongelofelijk. Ik zag vrouwen in de meest rare posities op stapels producten slapen, midden op de markt! We hebben ook in een chopbar midden op de markt op Rowlingsavenue (vernoemd naar president Rowlings) gegeten, de eerste keer dat ik banku at met mijn handen. Het was erg gekruid, dus dat was iets minder, maar het was op zich wel oke.. Ik ben niet zo'n heel groot fan van de deegballen hier (dus banku, fufu en tzitzu).
Vervolgens hebben we de oceaan gezien vanaf Jamestown en daarna werden we naar memorial park gebracht. Memorial park is opgericht om Kwame Nkrumah, de president die de zelfstandigheid van Ghana heeft verklaard. Hij is er ook begraven en er is een klein museumpje met wat van zijn spullen, dus dat was allemaal wel heel interessant. Na memorial park gaan we verder naar de craftmarket, waar een heleboel souvenirs en lokale kunsten worden verkocht. Ik koop een schoudertas, want die had ik echt nodig. Ik heb er alleen veel te veel voor betaald, 20 cedis, maar alleen omdat Abigail, die van Syto is, zei dat dat een eerlijke prijs was! Ik denk echter dat zij meer aan de kant van de Ghanese verkoper stond, dan aan mijn kant. Ach ja, je moet de lokale economie toch op een manier steunen!
Na de markt gingen we terug naar SYTO, mister Kingsley ging ons geschiedenisles geven. Ik was het niet eens met de manier waarop hij de geschiedenis vertelde, want hij zei dat de Nederlandse slavenhandel vanuit Ghana niet significant was, wat niet waar is. Vervolgens kwam de dokter om ons iets te vertellen over gezondheid hier in Ghana, wat we wel en niet moeten doen. Vooral de vrij gedetailleerde beschrijving over drie meter lange wormen in je been, die je er stukje voor stukje uit moet trekken, was erg fijn. Conclusie: niet in zoet water zwemmen.
Ook kregen we te horen dat we geen seks mogen hebben (relaties in Ghana zijn verboden bij SYTO), maar als we het 'niet kunnen stoppen' (wat volgens mij al een probleem op zichzelf is, want dat klinkt alsof het gedwongen is), dan moeten we onszelf beschermen. Ja alsof we dat nog niet wisten haha. Hij vertelde dit hele stukje op een soort fluisterachtige samenzweerderige toon.
Ook deze avond was het weer heel gezellig met de andere buitenlanders in Pink Hostel.
Woensdagochtend kregen we wat informatie over onze visumverlenging en onze gastgezinnen en daarna kregen we een kookles van een Ghanese mevrouw. We gingen redred maken, wat echt heel lekker was. Ondertussen werden we ondervraagd, of we een relatie hadden en waarom dan niet enzovoort. Het was voor haar echt heel moeilijk om te begrijpen dat je nog geen trouwplannen had, wanneer je 25 bent en dat je ook een niet serieuze relatie kan hebben. Dat is een cultuurverschil, hier in Ghana zijn ze allemaal religieus (en vrij hevig ook), dus ze denken heel anders over dit soort onderwerpen.
Later werden we door de mensen van het hostel geholpen met het nemen van een trotro naar SYTO. Een trotro is een minibusje dat als openbaar vervoer wordt gebruikt. Je kan op bepaalde plekken langs de weg gaan staan en de trotro komt aangereden, terwijl de 'mate' schreeuwt waar ze heen gaan. Eigenlijk zouden er maar iets van tien mensen in zo'n trotro moeten passen, maar met een beetje moeite aan er over het algemeen een stuk meer, bijvoorbeeld 25 in. Ook in de taxis gaan een stuk meer mensen dan er eigenlijk in passen. Ik hoorde van Hannah dat zij met elf mensen in een taxi had gezeten en dat is gewoon een normale kleine personenauto. Openbaarvervoer hier in Ghana is opvallend. Het grappige van trotro's is ook dat als ze van het trotrostation vertrekken, ze pas weggaan als de trotro vol is.
We kregen aardrijkskunde en klimaatles van Kingsley en moesten pasfoto's maken voor onze geimproviseerde id-kaarten en daarna hadden we drum and dance les. Het drummen ging nog aardig goed, ik moest me wel concentreren om niet te vergeten welke hand ik moest gebruiken, maar uiteindelijk lukte dat wel, maar het dansen was echt dramatisch. We hebben wel heel erg kunnen lachen. Woensdag was de laatste dag dat we in Accra waren, dus we gingen na de drum and dance les heel snel naar het hostel (nou ja, niet zo heel snel want er was een verkeersopstopping), om te eten en daarna zouden we naar een jazz-club gaan. Ik zou in eerste instantie nog een week in Accra blijven, omdat ik extra drum and dance lessen had geboekt en wat cultuurles zou krijgen. Kingsley vertelde me echter dat ik alleen zou zijn, dus ik zou priveles krijgen. Op zich leer je daar heel veel van, maar het leek mij veel leuker om het met een groep te doen. Woensdagavond heb ik dus op het allerlaatste moment nog besloten om toch ook donderdag al naar mijn gastgezin te vertrekken. Dat zorgde voor nogal wat stress, want ik moest dus best wel veel doen op het laatste moment. De drumleraar verkoopt ook persoonlijk gemaakte drums, daar moest ik tekens en tekst voor uitkiezen en dat moest ook die avond. Terwijl ik dus aan het eten was, was ik heen en weer aan het rennen om dat voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk is alles gelukt. Mijn drum wordt persoonlijk gemaakt en als ik naar huis ga krijg ik hem mee..
We gingen dus met mister Kingsley en uiteindelijk een hele groep naar een jazzcafe, dat was wel heel leuk. Om ongeveer half elf gingen we terug naar het hostel. Brian, de Amerikaan, had nog aangeboden om wat films op mijn laptop te zetten en dat duurde uren en ik moest nog douchen en inpakken, dus uiteindelijk sliep ik om iets van half een, terwijl mijn wekker weer om vijf uur de volgende ochtend ging. Het was dus een korte nacht.
Donderdagochtend vertrokken we met de SYTO bus naar verschillende busstations om een voor een iedereen af te zetten om naar de projecten te gaan. Ik moest samen met Lizzie de bus hebben en de reis was in twee delen opgesplitst. Het eerste deel was twaalf uur lang in de bus naar Tamale, daar zouden we een nacht blijven en dan verder naar Walewale en Lizzie naar Lambisi. Ik vond de busreis best oke, Lizzie niet echt omdat ze heel erg misselijk werd. Het was leuk te zien hoe het landschap verandert van tropischbos achtig, naar meer lage begroeiing, maar de verandering was niet zo groot als ik had verwacht. Ik dacht dat het noorden veel droger zou zijn, maar het is hier nog best wel groen.
Op onze twaalf uur durende busreis, zijn we twee keer gestopt om naar de wc te gaan en eten te kopen. De eerste keer dacht ik dat de wc erg was, de tweede keer was het nog vele malen erger. Een gat in de grond vind ik geen probleem, maar het moet wel schoon zijn en dat was het niet..