Week1 [vervolg]

Ik heb een vrouw waarschijnlijk een beetje boos gemaakt bij de tweede stop in Kintampo. Ik had net zeven bananen gekocht voor 50 pesewas, wat een normale prijs is denk ik. Lizzie wilde een appel kopen en die mevrouw vroeg 1 cedi voor een appel, dus ik zei dat dat belachelijk was en dat het 20 pesewas kon zijn. Vandaag vroeg ik het echter aan mijn gastvader en hij zei dat het ook echt zo duur is.. Geen wonder dat ze boos reageerde.
We kwamen vrij laat aan in Tamale en toen we uit de bus kwamen, werden we meteen bestormd door taxichauffeurs die ons allemaal mee wilden nemen. Er was ook iemand die mijn tas optilde en hij wilde maar niet loslaten toen ik zei dat ik hem zelf wilde dragen enzo, uiteindelijk bleek dat de persoon van SYTO te zijn, dat had ik alleen eerst niet door..
In het hotel in Tamale heb ik gedouched, ik hoopte dat het water warm zou zijn, jammer genoeg bleek dat niet zo te zijn. Tja, this is Africa. Omdat we in Accra al een aantal keer zijn gebeten door muggen, hebben we de airco vrij hoog gezet in de kamer (als het koud is komen ze minder vaak binnen en het risico op malaria wordt kleiner). Dat heeft er voor gezorgd dat we uiteindelijk lagen te bibberen in bed.
Na het ontbijt werden we vrijdagochtend meegenomen naar het SYTO kantoor in Tamale, daar kregen we een korte orientatie, wat informatie over het klimaat hier en de cultuur enzo. Het is hier blijkbaar heel normaal om meerdere vrouwen te hebben. Daarna gingen we op weg naar onze gastgezinnen. Ik zit in Walewale, wat ongeveer twee uur rijden was. De rit erheen was heel mooi, langs de weg zie je heel veel van die typisch Afrikaanse huttendorpjes staan, met nog echte modderhutjes. Het is iets dat ik niet had verwacht, omdat het zo van een andere tijd is, maar ik vind het geweldig. Het landschap was ook heel erg mooi.
Uiteindelijk arriveerden we, ergens vond ik het bijna jammer om uit de auto te moeten. Alles was makkelijk toen ik daar gewoon kon zitten en uit het raam kon kijken, maar het is erg vermoeiend hier omdat ik na moet denken over elk klein dingetje en alles moeite kost. Het huis van mijn gastgezin is ook gemaakt van een soort rood achtige steen en het is een compoundhouse, wat betekent dat er een een binnenplaats is met daaraan een gallerij, waaraan kamers grenzen. Verder zijn op de binnenplaats zijn meerder kleine hutjes, waarin spullen liggen en eentje wordt als keuken gebruikt. Er staat echter ook een coalpot buiten, waarop ze koken (ze hebben geen gasfornuis). De douche is in een hoekje van de binnenplaats, althans er is een afscheiding met twee stenen muurtjes waarachter je een emmertje water over jezelf heen kan gooien. Wassen gebeurt ook op de hand op de binnenplaats en er hangen waslijnen om de was te drogen. Het is allemaal erg basic, maar ik vind het wel fijn. Het is niet erg groot, maar voor Afrikaanse begrippen wel.
Wanneer je naar buiten loopt, sta je in een hele landelijke omgeving. Niets is verhard, er is alleen maar rode aarde dat is aangestampt. De wc is ook buiten de poort, een huisje met binnen een gat in de grond (Susans' bechrijving van poepen in een put is best wel correct). Het is schoon, hurkend naar de wc gaan is goed genoeg en je raakt er snel genoeg aan gewend dat er 's nachts kakkerlakken op de muren lopen. Het is alleen vervelend dat de wc om negen uur wordt afgesloten. Ook tandenpoetsen doe je buiten de poort, heel ingewikkeld met een flesje drinkwater. Verder loop je tussen de huisjes door over kleine modderpaadjes door de gewassen enzo. Op het pleintje achter ons huis is een waterput, maar mijn familie gebruikt die niet volgens mij. Er lopen overal geiten, ook bij ons op de binnenplaats lopen ze af en toe en wij hebben twee honden die op de binnenplaats liggen en achter je aan lopen als je een stukje weggaat. Ik vind de omgeving echt geweldig en we zitten niet eens ver van de weg af. De winkeltjes langs de weg zijn het centrum.
Zaterdag ben ik naar een namingceremony geweest. Hier moet een pasgeboren kind de eerste week na de geboorte binnen blijven, na die week wordt er een feest gegeven, waarbij het kind de naam krijgt. Susanna (het mexicaanse meisje waarmee ik in het gastgezin zit), mijn hostvader John Anaba en ik gingen daar dus langs. Het was echt Ghanees, vooral de manier waarop de muziek zo hard stond dat je oren pijn deden en de mannen en vrouwen zaten gescheiden. De mannen zaten buiten onder een soort afdak en een groot gedeelte van de vrouwen zaten binnen in de kamer van de vrouw denk ik. Ik had het idee dat de moeder er erg moe uitzag, wat niet vreemd is, omdat ze zo vlak na de geboorte een heel feest in haar huis had. Wij hebben ook het kindje nog vastgehouden, ze was nog heel klein met dichtzittende oogjes, heel lief. Ik vond de manier waarop ze het kind vastpakten best wel grappig, ze pakten alleen de armpjes vast en trokken het kind dan gewoon omhoog, terwijl het hoofdje soort van naar achter viel. Het is moeilijk te beschrijven. Daarna gingen we terug naar het huis, omdat het de mexixaanse independence day was maakte Susanna mexicaans voedsel om dat te vieren. Jammer genoeg was tachtig procent van de ingredienten niet te verkrijgen, zoals avocado, sla en room, dus uiteindelijk aten we alleen de tortillas (die niet helemaal waren zoals ze moesten zijn) met bonen. In plaats van dat je hier gewoon tortillas koopt, maak je ze zelf. Dat betekent dat je mais koopt, dat laat vermalen in de machine hier in het dorp en met het maismeel maak je tortillas.
Susanna en ik zijn ook nog even sachets met water gaan kopen en toiletpapier, want dat gebruiken ze hier niet en vind ik als echte westerling toch nog wel prettig.