Week1 [vervolgII]

Misschien is het leuk nog iets over mijn gastgezin te vertellen. Het hoofd van het huishouden is John Anaba, mijn hostvader. Hij is erg geinteresseerd in ons als volunteers en vindt het leuk met ons te praten. Zijn engels is dan ook best wel goed. Hij is best wel actief in de kerk en vindt het geloof erg belangrijk, dus komen er veel 'god bless you's' voorbij. Ik heb maar tegen het gezin gezegd dat ik ook vrij gelovig ben, hier wordt je namelijk als een slechter en onethisch persoon gezien als je niet gelovig bent. Zijn vrouw, Vida Anaba, noemen wij de hele tijd maami. Zij werkt heel erg veel in de naaiwinkel en is dus weinig thuis. Ze is aardig, maar wel gesloten en het is dus moeilijker contact met haar te krijgen. Dat komt ook doordat haar Engels niet heel goed is, waardoor een echt gesprek niet echt mogelijk is. Jammer, want het is heel fijn als je een band op kan bouwen met je gastgezin. Zo'n band opbouwen is sowieso al moeilijk in dit gezin, omdat ze allemaal apart eten. Er is dus geen gezamenlijk moment en wij krijgen ons eten meestal in onze eigen kamer (Susanna en ik slapen samen in een bed op een kamer), maar ik wil niet het gevoel blijven hebben dat ik in een hotel verblijf, dus ik probeer buiten de kamer te eten en bij hen te gaan zitten. Wat ik ook jammer vind is dat ze westers voedsel aanbieden aan hun volunteers. Zo krijg ik teabread als ontbijt met een ei, wat heel erg lekker is, maar ik wil graag de Ghanese cultuur van dichtbij meemaken, dus misschien moet ik maar zeggen dat ze geen uitzonderingen moeten maken. Ik vraag ook al elke avond om het eten wat zij zelf eten, ondanks dat ik Ghanees voedsel niet bijzonder lekker vind (deegballen met soep zonder vlees).
Verder is er een oudste zoon Ibrahim, een hele leuke jongen waar makkelijk mee te praten is, een dochter van elf, Dokas, zij is wat verlegen en gesloten, maar het lukt steeds meer om met haar te praten, twee jongere zoontjes Samuel en Joseph. Ook wonen er in het huis, in een apart gedeelte de zus van John, Sis Mary, en haar zoontje Roderick.
De andere vrijwilligster, Susanna, is mexicaans, zoals ik al zei. Ze is 23, heel aardig en ik kan goed met haar praten. Ze is wel zo'n supervrijwilliger die hier voornamelijk voor het project is en wiens levensdoel het is om de wereld een stukje beter te maken, waarentegen ik vooral heel erg geinteresseerd in de cultuur ben en het daarbij ook fijn vind om iets goeds te doen. Susanna heeft een idee om vanuit de school de kinderen een soort maiskussentjes te laten maken (die je kan opwarmen en als soort kruik kan gebruiken) van lokale stoffen om te verkopen, omdat het weeshuis nu puur op donaties draait. Het is een goed idee, maar eerlijk gezegd vind ik het ontwerp dat zij heeft gemaakt van het hoofd van een schaap (dat is omdat de naam van de weeshuis iets met schapen te maken heeft) niet geweldig. Misschien dat we nog verder kunnen brainstormen daarover.
Het is gewoon al fijn om wat westers gezelschap te hebben, want hoe aardig mijn gastgezin ook is, er is toch een bepaalde cultuurkloof en het is moeiijk die te overbruggen. Ik denk dus dat ik best eenzaam zou zijn zonder Susanna hier. Wat ik wel jammer vind, is dat zij niet heel erg geinteresseerd is in reizen in de weekenden. Zij wil graag de kinderen van het gezin meenemen op trips en dus spaart ze haar geld daarvoor op, maar ik wil graag het land zien en dus veel weekenden weg. Het zou dus fijn zijn als ik nog wat andere vrijwilligers kan ontmoeten om te kijken of iemand dat ook wil. Volgende vrijdag organiseert SYTO een uitstapje naar Mole national park, waar je wilde dieren kan zien. Ik wil graag mee, maar zij gaan na een dag al terug en ik wil minstens een nacht blijven, het liefst twee. Op dat uitstapje is het wel de perfecte kans om een aantal andere vrijwilligers te ontmoeten en omdat ik graag wil weten of anderen ook geinteresseerd zijn in een overnachting, heb ik Larmi van SYTO al gesmst met de vraag of ik hun telefoonnummers kan krijgen. Ik hoop dat ik morgen antwoord krijg, maar zo niet, dan zie ik wel. Er zijn altijd andere obruni's (blanken in Mole) dus het komt wel goed.
's Avonds gaan we hier al om een uur of acht of uiterlijk negen uur slapen. Omdat het hier heel snel donker wordt en het voelt al meteen alsof het midden in de nacht is, is dat heel normaal. Ook is er niet zo veel te doen 's avonds. Gisteravond (dat was zaterdag) heb ik mijn gastgezin de cadeautjes gegeven die ik had meegebracht, ze vonden het prachtig. Vandaag hebben Samuel en Abraham een hele tijd rondgerend met Sami's vlieger om te proberen hem in de lucht te krijgen. Ik ben zelf ook niet echt een vliegeraar, dus ik kon niet veel helpen. Het was heel leuk om te zien. De kinderen hier moeten heel erg veel doen, ze wassen en ze koken en als wij iets nodig hebben moeten zij het voor ons pakken. Dat is gewoon cultuur, maar ik voel me er vaak onprettig onder dat zij als een soort personeel rondlopen, ik kan zelf ook een emmer water pakken om te douchen. Ik en Susanna hebben ook nog een stukje van de weg naar het weeshuis gelopen, het is prachtig om hier in de omgeving te lopen. Hier in Ghana moet je iedereen begroeten, dat is gewoon hun cultuur, dus je zegt heel vaak 'good afternoon' of iets van 'nisa nordi' wat ook goedemiddag betekent. Alle kinderen roepen je na met salaminka, wat het noordelijke woord voor 'obruni', oftewel 'blanke' is. In Nederland zouden we het als belediging zien als je iemand met 'zwarte' na zou roepen, hier heeft het niet die negatieve ondertoon. Het enige engels dat veel kinderen hier kennen is de zin: ' Salaminka how are you?', dus wij zeggen op een dag heel vaak 'fine thank you'. Wanneer iemand je begroet antwoord je met 'naaaaa' en als het een ouder iemand is neig je richting een buiging.
Vanochtend gingen we naar de kerk. Omdat de priester naar een ander stadje vertrekt was er een vaarwelffeestje voor hem na de dienst. Nou ja feestje.. Het betekent gewoon dat de dienst zes uur duurde. Het was verschrikkelijk. Ik had gedacht dat de kerkdienst hier heel erg leuk zou zijn, omdat ze zingen en dansen enzo, maar het was echt niet leuk. De boxen stonden veeeeeeel te hard, dus het verbaast me niks als je hier doof kan worden van naar de kerk gaan. Het zingen was niet heel erg mooi, ook omdat de boxen dus te hard stonden, het dansen was wel grappig, maar dat is na een tijdje ook niet meer zo bijzonder. Verder wordt er hier gepreekt als in de middeleeuwen, hele lange preken over de wrekende god met hel en verdoemenis en dat als er iets ergs gebeurt je maar op god moet vertrouwen. De preken worden echter allemaal schreeuwend gedaan, dus daar wordt je ook helemaal gek van. Ook bidden doet de hele kerk door elkaar schreeuwend. Na vijf uur geschreeuw te hebben gehoord in de lokale taal, die ik niet versta, en Engels, wat ik vaak hier ook niet versta omdat het niet geweldig Engels is, was ik helemaal gaar. Gelukkig mochten we weg. Ik heb dus besloten dat ik sowieso elke zondag aan het reizen ben, want ook al duurt hun normale dienst 2.5 uur, ik ga dat echt niet nog een keer doen. Ik denk alleen niet dat mijn hostfather het waardeert als ik zeg dat ik de kerkdiensten hier heel saai en te luid vind, dus ik moet kijken hoe ik dat oplos. Natuurlijk vind ik het heel leuk om het een keer mee te hebben gemaakt, maar drie maanden lang elke zondag vind ik niet zo'n fijn vooruitzicht.
Vanochtend was er wel een hele schokkende gebeurtenis in de kerk. Er was een dronken vrouw, die op de grond ging rollen enzo voordat de dienst begon. De mannen van de kerk sleurden haar letterlijk naar buiten, terwijl zij zich steeds liet vallen. Ze zag er erg slecht uit en ik hoorde van Susanna dat ze de hele tijd huilt enzo en het hele gebeuren was heel onprettig om te zien. Susanna is wat water en brood voor haar gaan kopen (ze is net een heilige), maar de mannen sleurden haar weer naar buiten. Later probeerde ze naar binnen te komen om de dienst bij te wonen, maar ze werd steeds weggeduwd en gesleept en ze deden de deur dicht en gingen ervoor staan. Ja ze zijn niet erg accepterend hier...
Na de dienst hadden we even tijd voor onszelf en daarna zijn Susanna en ik nog even naar de markt geweest. Ik probeer sandalen te vinden niet niet, net als een teenslipper, zo'n ding tussen de tenen hebben, maar dat is nog heel erg moeilijk. Dus heb ik er nu een paar teenslippers bij. Iedereen hier loopt ook op teenslippers. Deze avond heb ik banku gegeten, dat vond ik een stuk lekkerder dan tizet, wat gisteren het eten was. Tizet wordt gemaakt van droge gemalen mais, waardoor het lijkt alsof je op zand bijt en banku wordt gemaakt van gemalen mais wel gezellig, met alle kinderen ook buiten.
Nu ga ik naar bed, morgen ga ik voor het eerst naar het project en 's middags ga ik dit proberen te uploaden in het internetcafe. Nee correctie, na drie dagen kan ik het eindelijk naar mijn broer mailen, die het gelukkig voor mij wil uploaden! Haha snel internet is niet een van de kenmerken van Afrika.