knuffelige kindjes, jurken en religie

Oke, er zijn twee nieuwe dagen op het project voorbij en het valt allemaal wel mee. Na overleg hebben we besloten dat ik de oudere kinderen Engels ga geven en verder ga ik kijken wat ik nog meer kan doen in de tijd dat Hudu hun de andere vakken geeft. Het is best wel leuk om aan dat groepje Engels te geven. Het is moeilijk, maar ik heb het gevoel dat ik wel vooruitgang kan boeken. Toen ik begon schatte ik hun niveau wel veel te hoog in, dus ik ga helemaal terug naar de basis. Ik probeer elke ochtend dat ik de les begin een kort gesprekje te voeren, door bijvoorbeeld te vragen wat ze in het weekend hebben gedaan. Ook dat is heel moeilijk voor hen (vaak komt het niet verder dan een antwoord als 'wash' of 'cook'), maar ik hoop dat als ik volhoud het uiteindelijk beter wordt. Verder ben ik helemaal opnieuw begonnen met woorden als de delen van het lichaam, dagen van de week en de kleuren. Ik ga nu elke keer voor de les proberen een woordenlijst voor te bereiden, vanuit het mampruli, om die dan in de les proberen aan te leren. Verder heb ik gistermiddag (maandag) papier gekocht. Omdat er hier geen tekenpapier te vinden is, moeten we het met schriften doen waar je blaadjes uitscheurt, maar daarmee kom je al een heel eind. Ik wil kijken of we iets van kleurplaten voor de kleintjes kunnen maken en misschien schrijfoefeningen. Susanna en ik hebben een heleboel ideeen, dus we genoeg om aan te werken! Een van de grootste problemen is echter dat er hier heel weinig structuur in de dag zit. De school zou om half negen moeten beginnen, maar vaak is dat minstens een half uur later, omdat ze ook nog ontbijt moeten eten. Verder is er een pauze om tien uur, ik weet niet hoe lang die zou moeten duren, maar vaak neemt hij de rest van de dag in beslag. En omdat de schooldag om 12 uur afgelopen is, is er uiteindelijk niet veel effectieve lestijd over. Dat is zonde, vooral omdat het rendement in de lessen ook niet heel hoog is. Susanna en ik hebben dus in overleg met Hudu een soort lesrooster gemaakt en we gaan proberen op die manier enige structuur in de lessen en de dag te brengen. Natuurlijk kan je niet veel doen in de korte periode dat wij hier zijn, maar we doen ons best.
Buiten de lessen om zijn de kinderen echt geweldig. Ze zijn heel lief en willen heel graag alleen maar knuffelen en opgetild worden. Een van de meisjes (waar ik de vorige keer ook al over schreef) zou ik het liefst mee naar huis nemen! Een raar trekje is wel dat ze de hele dag door vragen: 'Madam, tomorrow pen?', waarop ik nu maar gewoon antwoord 'oh tomorrow you give me a pen?'. Het zou fijn zijn als we het voor elkaar kregen ze te leren dat niet alle blanken rijk zijn en dat je moet werken om iets te krijgen. Het mooiste wat je hier voor de kinderen kunt doen is een foto van ze maken. Als je dat echter doet, bewegen ze constant (ik heb al heel veel vage foto's) en snappen ze niet dat ze moeten lachen! Ik denk dat de kinderen geen spiegel hebben en zichzelf dus vrijwel nooit zien. Daar kan ik ondertussen wel inkomen, aangezien ik zelf ook geen spiegel heb hier. Ik had nooit gedacht dat het mogelijk zou zijn te vergeten hoe je eigen gezich eruit ziet, maar ik denk dat dat gaat gebeuren als ik drie maanden zo leef. Ik zou natuurlijk gewoon een spiegel kunnen kopen, maar ergens vind ik het ook wel fijn om een keer weg te zijn van de constante druk om te weten hoe je eruit ziet. Ik wist namelijk niet hoezeer ik daar mee bezig was, tot ik hier kwam.
Verder hebben we het met onze hostfather gehad over hoeveel jonge meisjes en vrouwen hier weten van seksualiteit, wanneer je wel en niet zwanger kunt worden en hoe je jezelf kunt beschermen. Wij hadden namelijk eerder een gesprek met Hudu, waarin hij een paar dingen zei die niet echt klopten, zoals dat het beste moment voor een vrouw om zwanger te worden tijdens de menstruatie is. Het was op dat moment heel grappig, vooral omdat het een moeilijk onderwerp is hier, dus hij was al vrij giechelig, maar ergens is het natuurlijk ook droevig dat veel mensen dit soort basiskennis niet hebben. John stond er heel erg voor open dat wij zouden proberen op een voorzichtige manier een soort voorlichting in de samenleving te organiseren. We moeten natuurlijk wel oppassen, want religie is hier overal aanwezig en we willen niemand beledigen. De laatste paar dagen waren sowieso erg vol religie. Zaterdagavond was ik hier weer thuis van mijn reisje naar Tamale, ik was heel erg vrolijk. Later die avond hadden we een heel gesprek met John. De vrouw die hier inwoont, Mary, is katholiek en Susanna en ik wilden graag met haar mee naar de katholieke kerk. John kwam zaterdagavond naar onze kamer en vertelde dat hij het niet fijn vond dat we naar de katholieke kerk gingen, hij ziet de apostolische kerk als de enige goede christelijke kerk. Hij zei ook dat wij het ook niet fijn zouden vinden als hij in ons land niet mee zou gaan naar onze kerk (waarop wij natuurlijk zeiden dat we dat geen probleem zouden vinden). Ik wil graag zijn cultuur en zijn geloof respecteren, maar ik wil ook graag andere dingen zien en ik voel me er niet prettig bij als hij zijn denkbeelden op deze manier opdringt. Verder bleef hij maar dingen herhalen zoals 'mensen die niet in god geloven, kunnen geen goede mensen zijn' en 'alle slechte mensen zullen uiteindelijk eeuwig branden' en hij zei ook iets dat erop neerkwam dat mensen die een ander geloof hadden of niet apostolisch waren, de bedoeling van god verkeerd hadden begrepen. Ik werd er gewoon serieus boos van wat hij zei, dus ik heb mijn mond maar gehouden. Wel hebben Susanna en ik voorzichtig geprobeerd te vertellen dat je ook niet in god kan geloven, maar nog steeds dezelfde normen en waarden kan hebben en dus goed kan leven. John vind het verder ook heel belangrijk dat je elke dat de bijbel leest en bidt met de bijbel en het was voor hem heel moeilijk te begrijpen dat wij geen bijbel meehadden. Ik heb er geen probleem mee als hij al deze dingen gelooft en als dit zijn religie is dan respecteer ik dat, maar ik wil niet bekeerd worden of het als enige gespreksonderwerp hebben.
Zondag zijn wij uiteindelijk toch gewoon naar de katholieke dienst gegaan, Dorcas, Johns dochter was ook meegestuurd en vroeg nog of wij na die dienst mee zouden gaan naar de apostolische dienst. Ik hoop dat ik ze niet heb beledigd door te zeggen dat ik een kerkdienst op de dag wel genoeg vond.
De katholieke mis was heel fijn, ik had nooit gedacht dat ik me bij een bepaalde kerkstroming meer op mijn gemak zou kunnen voelen, maar het was heel prettig om bekende rituelen te zien. Ik denk dat een groot gedeelte van de reden dat ik het zo prettig vond ook is dat het zingen best mooi was, zonder microfoons en dat de pastoor niet alleen maar aan het schreeuwen was. Voor mijn gevoel was de preek nog steeds niet geheel van deze tijd, omdat hij bleef herhalen dat ons doel op aarde was om te lijden in dienst van de Heer, maar het het geheel was goed. Susanna en ik hebben ons dus voorgenomen met John te praten, want als ik elke zondag naar de kerk moet, dan willen wij naar de katholieke dienst en niet naar de apostolische. John zal wel niet heel blij ermee zijn, maar ik hoop dat hij dat kan respecteren.
In de kerk waren ook twee blanken vrouwen, waarmee we na de dienst hebben gepraat. Eentje was een Spaanse non en de ander hielp in de kliniek die zij samen met een paar anderen had. Zij geven in de omringende dorpjes vaccinaties en informatie. Wij willen nu met de hoofdnon gaan praten om te kijken of wij misschien ook iets kunnen doen, bijvoorbeeld in het weekend of in de middagen, wanneer we vrij zijn.
Zondagmiddag kwam op een gegeven moment ook de hele apostolische kerk naar ons huis. John was namelijk ziek en ze kwamen met zijn allen naar ons toe om voor hem te bidden. Het was erg interessant, maar ook een beetje eng, omdat het bijna leek alsof ze in trance gingen. De priester ging helemaal op in zijn gebed (hardop) en de rest van de groep zei allemaal op hetzelfde moment dingen als 'oh Jesus yes'. Na het gebed vroegen meerdere mensen ons waarom we die dag niet in de kerk waren en ze reageerden niet erg enthousiast toen we zeiden dat we naar de katholieke mis waren gegaan.
Verder hebben we die middag ook nog afgesproken met Nike, het Duitse meisje dat sinds het weekend hier in Walewale is.
Nu ik hier ben leer ik niet alleen heel veel over de cultuur hier, maar ook over onze eigen cultuur. Onze visie op afvalbakken (hier gooi je alles gewoon in de natuur), dierenliefde (dieren worden hier geschopt en geslagen) en de hoeveelheid algemene kennis die mensen in Nederland hebben, het valt me allemaal op. Het is hier vaak te merken dat de mensen niet de mogelijkheid hebben om veel kennis op te doen en daarom een vrij beperkte visie op veel dingen hebben. Het mooiste voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld het doel dat Hudu zichzelf heeft gesteld. Hij wil ontzettend graag naar of Mexico, of Duitsland of Nederland. Toen wij hem vroegen waarom dat was, zei hij dat hij drie vrijwilligers uit die landen kende, hij zag dat zij goede mensen waren en hij kende hun leven (wat hij daar mee bedoelde?) en dus wist hij dat die landen goede landen waren.
Vandaag heb ik stof gekocht voor mijn Ghanese jurk. Ik wil graag sowieso een lange jurk (want dat dragen veel vrouwen hier) en een korte jurk, deze stof was voor de lange. Ik weet niet of het op mijn vrij westerse figuur net zo goed staat als op de Afrikaanse vrouwen die ik hier zie (zij hebben precies het goede lichaam voor de jurken die ze dragen), maar de vrouwen hier zien er prachtig uit in hun jurken.
Als laatste wil ik graag nog iets verduidelijken over mijn laatste blog. Ik schreef daarin over de hotel medewerkers dat ze een niet heel intelligente indruk maakten en wil graag duidelijk maken dat dat niet hooghartig bedoeld was. Het was puur de manier waarop zij reageerden, met een hilarische situatie ten gevolge, die zorgde dat ik dat op die (misschien ongelukkige) manier verwoorde. Ik hoop dat de mensen die dit lezen mij goed genoeg kennen om te weten dat ik mij niet beter voel dan hun.