Cultuurverschillen en controversieel voedsel deel2

Waar ik nog steeds niet geheel aan kan wennen, is dat ze hier alles eten van het dier (John at zelfs de hersenen van een guineafowl). Als je een stuk vlees krijgt, krijg je dus een hoop bot, vel en vet en een beetje wat wij normaal als vlees eten. Hier probeer ik ook zoveel mogelijk van het vlees te eten, maar het is niet altijd makkelijk. Zo hadden de bushbuck en duiker erg veel en dikke huid, heel moeilijk tee ten omdat het net rubber was en dat vond ik ook niet echt bijzonder smaken. De soep was erg lekker, maar al het voedsel was wel erg gekruid, dus mijn mond brandde nogal.
Het laatste dat ik vandaag geprobeerd heb (en ik realiseer me dat dit me negatieve reacties op kan leveren) is hond. Hier in Ghana eten ze hond als delicatesse, dus dat wilde ik proberen. Het is niet makkelijk om te krijgen dus een van de mannen van de dierentuin is het voor me gaan halen. Ik vond het niet lekker. Daar is de regel van ‘je kan alles eten’ al helemaal van toepassing, waardoor het er niet echt smakelijk uitzag, volgens mij had ik een paar grote aders of slagaders of in ieder geval iets wat we normaal niet eten in het stuk en verder was het heel veel vet en kraakbeen en bah. Het was dus zoeken naar een paar stukjes die ik wel durfde te eten en mijn maag vond de aanblik van het vlees ook niet heel prettig, maar uiteindelijk heb ik me daar overheen gezet en het gewoon geprobeerd. Het was niet echt lekker. Het is heel taai vlees en de smaak is niet geweldig. Niet iets dat ik per se ooit nog een keer hoef te eten, maar nu weet ik dat. Ik vind dat je bijna alles moet proberen als je de kans hebt. Daarbij denk ik dat het eten van hond niet heel veel anders is dan het eten van koe of geit, als ik een geit als huisdier had, zou ik die ook niet opeten.
Nog iets dat hier in Ghana heel veel gedaan wordt en dat ik nog steeds apart vind, is het dragen van pruiken en nephaar. Jonge meisjes hier scheren hun hoofd, pas na een bepaalde leeftijd laten ze hun haar groeien. Dan zijn er drie opties. Of je laat je haar niet groeien en blijft het scheren, dan draag je meestal een doek om je hoofd geknoopt. Of je laat je haar iets groeien en vlecht het, dan gebruik je vaak nephaar. Dat heb ik zelf ook gedaan toen ik het liet vlechten (wat ik vandaag –woensdag- trouwens weer heb laten doen) en ik begrijp het, het is misschien niet geheel echt meer, maar ander ziet het eruit alsof je heel weinig haar hebt. De derde optie is voor mij het vreemdst. Heel veel vrouwen hier kiezen ervoor elke dag een pruik te dragen. Het schoonheidsideaal van glad en glanzend haar is hier blijkbaar nogal belangrijk en dus zie je heel veel vrouwen met glad en glanzend haar. Omdat dat niet natuurlijk voorkomt hier, is het sowieso nep. Bij Mary was het ook heel duidelijk een pruik, omdat zij vaak als ze thuis was gewoon haar natuurlijke haar had, wat kort was en kroes en dan als ze buitenshuis ging had ze twee verschillende pruiken die ze droeg, met lang golvend haar. Ik moet zeggen dat het er vaak ook heel goed uitziet met de pruik, soms zelfs beter dan zonder en alhoewel het niet natuurlijk is, kan ik begrijpen dat ze het doen. Het lijkt me alleen niet prettig in deze hitte, het moet toch zweten en jeuken!
Sowieso heerst hier een overduidelijk schoonheidsideaal. Zo westers mogelijk. Veel reclameborden tonen dan ook blanken of lichtgetinte mensen, omdat Ghanesen niet trots zijn op hun huidskleur. Ze willen het liefst blank zijn. Ik krijg heel vaak te horen dat ze mijn huid of mijn kleur willen hebben. Er zijn ook Ghanesen die hele ongezonde middeltjes gebruiken om maar blanker te worden. Ik vind het een beetje droevig en een raar cultuurverschijnsel. Tegenwoordig zijn ze gelijk aan blanken (iets dat in het verleden niet zo was), daar hebben ze hard voor moeten vechten, ze hebben hun onafhankelijkheid en zijn vrij van koloniale overheersing, maar ze maken zichzelf minderwaardig en afhankelijk. Ze zijn totaal niet trots op hun cultuur en doen alles in hun macht om maar zoveel mogelijk op hun koloniale overheersers te lijken. Ik snap ook wel dat in hun ogen blank zijn gelijk staat aan rijkdom, maar het is zo zonde dat ze hun eigen, zeer rijke, cultuur verwaarlozen om een andere cultuur aan te nemen. Er is bijvoorbeeld een hele poloshirtcultuur ontstaan. Poloshirts zijn hier een heel modeverschijnsel. Bij begravenissen, trouwerijen, eigenlijk elke gelegenheid, wordt ere en wit poloshirt ontworpen met daarop een foto of tekst en die worden verkocht. Het zijn afschuwelijke shirts, maar blijkbaar niet in hun ogen, want iedereen koopt ze (10 cedi!) en draagt ze. En ze vinden ze prachtig! Om terug te komen op het onderdanige gedrag, als ik niet tevreden ben met mijn lengte (zoals zij met hun huidskleur) en ik zie iemand die kleiner is dan ik, dan zou ik misschien denken dat ik liever die lengte wil hebben, maar ik stel mezelf niet onderdanig op aan de kleinere persoon.
Hmm, nog meer rare cultuurverschijnselen… Telefoons! Mobiele telefoons zijn hier heel erg populair. Iedereen is constant aan het bellen, veel mensen hebben twee simkaarten en op elke straathoek kan je beltegoed kopen (wat trouwens heel handig is). Op zich niet heel raar, in Europa is ook iedereen constant met zijn telefoon bezig, alhoewel ze hier bellen en wij meer smsen en whatsappen, maar het is tot aan het extreme toe. Verder lijkt er wel een stap over te zijn geslagen. In plaats van de ontwikkeling van landlijn tot mobiele telefoon, zijn ze hier van niets naar mobile gegaan. Misschien dat die enorme stap ook heeft gezorgd voor het extreme belgedrag, wij zijn er langzaam ingegroeid, zij zijn in een keer in het diepe gegooid. Ook grappig is dat weinig mensen hier moeite doen hun ringtone te veranderen. Bijna iedereen heeft hier een oud model telefoon (waarom zou je een smartphone moeten hebben als je alleen maar belt) en het klassieke nokia deuntje hoor je overal. Nou moet ik wel zeggen dat ik mijn ringtone ook niet heb veranderd en wanneer ik dat deuntje hoor grabbel ik ook in mijn tas om te kijken of ik het niet toevallig ben.
Verder is er een hele open houding tegenover borsten. Grappig, want rokjes korter dan de knie komen bijna niet voor, maar blote borsten des te meer. Er is ons verteld dat dat alleen maar bij oudere vrouwen zo is, maar het is waar, je ziet regelmatig een oudere vrouw rondlopen met ontbloot bovenlichaam. Althans in de kleinere dorpjes en in het noorden, hier in grote stad niet. Verder vertelde Susana me dat ze, voordat ik er was, een keer met Hudu naar Bughia ging. Er liep daar een vrouw met ontbloot bovenlichaam en Hudu zei: ‘I just love these!’ en begon met haar borsten te spelen. Het was blijkbaar zijn grootmoeder. Voor hem is dat heel normaal, hij vertelde ons dat het zelfs oke is de tepel van je grootmoeder in je mond te nemen, voor ons is het heel raar. Ook borstvoeding is hier veel voorkomend. Dat is natuurlijk in Nederland ook zo, maar hier zijn ze er nog stukken relaxter over. Als je baby huilt? Dan duw je gewoon je borst in zijn richting, maakt niet uit waar je bent of wie je ziet. Ik heb nog nooit zoveel borsten gezien als hier, maar omdat het hier zo normaal is, sta je er helemaal niet bij stil en accepteer je het gewoon.
Dat is sowieso met alle cultuurverschillen, je accepteert gewoon automatish dat dat hier zo gaat. Als iemand me vertelt dat de Asantahene tien vrouwen had, vind ik dat heel normaal, omdat dat hier ook normaal is! Thuis zou je er versteld van staan, hier is het gewoon een deel van de cultuur. Ik realiseer me wel dat het anders is, maar ik denk dat jullie de cultuurverschillen meer opmerken dan ik, omdat ik er midden in zit en dus gewoon met de stroom meega.
Het is ondertussen kwart over elf, sinds vanochtend 9 uur ben ik al klaar met werk in de dierentuin, dus heb ik nog even de kans iets te proberen in te halen.