Het einde van een avontuurlijk jaar (deel 1)

Ondertussen ben ik al weer een tijd thuis, maar omdat ik vooralsnog mijn blog niet had afgemaakt, komt er bij deze nog een laatste deel bij! Daar heb ik de laatste dagen wel hard aan moeten werken, maar het is EINDELIJK af. En heel lang.
Het was raar om weer thuis te zijn. Raar omdat het zo normaal was. Ik heb in Mexico vrijwel alleen maar Engels en af en toe was Spaans gepraat (anders dan in Ghana waar ik een maand met Julia Nederlands heb gepraat en dat dus al veel meer gewend was). Toen ik thuis was, was ik vastbesloten dat ik minstens de eerste dag nog Engels zou praten, gewoon omdat ik het niet fijn vond weer Nederlands te gaan praten. Natuurlijk ging dat niet zo, mijn vader begon in het Nederlands tegen me en hoppa ik sprak weer vloeiend Nederlands terug. Het voelde wel onwennig en op momenten dat ik niet nadacht begon ik in het Engels, maar zoals te verwachten is... Het is en blijft je moedertaal.
Het gevoel van thuiskomen uit Ghana en thuiskomen uit Mexico was anders. In Ghana had ik er wel zin in om thuis te komen. Het was alsnog moeilijk, omdat thuiskomen altijd beter lijkt als je ergens anders bent dan thuis, maar Ghana was vrij vermoeiend en ik was er op een gegeven moment af en toe gewoon klaar mee. Toen ik thuiskwam uit Ghana leek (en dat is nog steeds zo) het alsof het nooit was gebeurd. Alsof ik alles had gedroomd.
Mexico was veel echter. In Mexico had ik een echt leven, een 'normaal' leven. Ik ging naar school, ik had vrienden, ik deed dezelfde soort dingen die ik hier doe (uitgaan, met mensen afspreken, huiswerk etc) als wat ik hier in Nederland doe. Toen ik naar huis ging vanuit Mexico voelde het dus ook niet alsof ik terugging naar mijn 'normale' leven. Het voelde alsof ik op vakantie ging naar een oud leven, om vervolgens in Mexico gewoon weer verder te gaan. Alleen had ik natuurlijk in mijn achterhoofd dat het niet zo was. Dat ik me in Mexico zo gesettled had, betekent natuurlijk niet dat het in Nederland niet meer normaal was. Ik kom thuis en het is alsof ik nooit weg ben geweest. Mijn tandenborstel op dezelfde plek (dingen komen bij mij vaak pas echt binnen wanneer ik me tanden poets) en iedereen die gewoon nog precies dezelfde dingen doet en zegt als altijd. Als jij dan nog met je hoofd in de wolken loopt, is dat een harde terugkomst naar realiteit. Ik blijf het daarbij ook bizar vinden dat je gewoon vier maanden of drie maanden uit het normale leven kan stappen en dat het geen enkele indruk maakt op de omgeving. Het laat zien hoe onbelangrijk wij eigenlijk zijn. Stel je voor je maakt een taart waar eieren in moeten en je vergeet de eieren. Je gaat ervanuit dat dat iets zal veranderen aan de taart en het is raar als dat niet zo is. Blijkbaar zijn de eieren dan geen essentieel onderdeel van de taart, net zoals wij blijkbaar allemaal een niet heel essentieel onderdeel van onze eigen omgeving zijn (het klinkt deprimerender dan het is).
Wat het einde van Mexico voor mij misschien ook moeilijk maakte, is het feit dat ik weet dat het voor nu de laatste keer is dat ik zoiets kan doen. Vanaf nu begint het echte leven weer en dat klinkt voor mij gewoon nog even niet zo interessant. Het hoort er echter bij, je leert dingen pas waarderen als je weet dat ze ooit aflopen, want anders is het alleen maar vanzelfsprekend.
Dat over mijn terugkomst, nu meer over mijn laatste weken in Mexico.
Ik was gebleven in de week na de cultuurmarkt. Jeetje dat is alweer lang geleden!
De week erna was eigenlijk gewoon net als elke andere week. Behalve dan dat ik een lichte aanvaring had met Blanca (de danslerares). Ik vond haar op zich best aardig, maar was het niet eens met het feit dat ze van ons eiste dat we langer bleven, zonder enig overleg. Toen ik liet weten dat ik liever wel gewoon om vier uur naar huis wilde (dat was de tijd dat de les eindigde) in plaats van vijf uur, omdat ik elke dag pas om half zeven thuis was en gewoon helemaal op was, werd zij daar heel boos om en zei dat ik langer moest blijven omdat iedereen dat deed. Dat wilde ik niet, het kon mij weinig schelen wat de anderen deden. Dat was niet de enige keer dat we botsten, een week later zouden we nog een keer een aanvaring hebben, omdat zij niet wilde dat ik at ondanks dat ik net drie uur achter elkaar had gedanst en ik wilde wel gewoon eten omdat ik me anders niet goed voelde. Tja, wat dat betreft waren we allebei nogal koppig.
In t weekend van 14 en 15 juni ging ik samen met Dong, Alina en Hugh naar de 'Grutas de Tolontango'.
Dat was een canyon niet heel ver van Mexico-stad af. We zijn vroeg vertrokken om er heen te gaan, omdat we er graag niet al te laat waren (we hadden alleen zaterdag en zondag). We moesten met de bus naar Ixmiquilpan en dan nog bij de canyon zien te komen. Aangezien we normaal in de bus wel een toilet hadden, ging ik daar ook nu vanuit en was ik niet naar de wc gegaan voordat we weggingen. Terwijl we nog in busstation Mexico Norte stonden, kwam ik erachter dat er geen toilet in de bus aanwezig was. Dus ik heb gevraagd of ik nog even naar de wc mocht. Is goed, ze zouden de bus voor me ophouden. En toen bleek eerst dat ik nog 5 pesos moest hebben voor de wc. Ik mocht de bus niet meer in (geen idee waarom), dus de aardige mevrouw riep Alina door de bus voor me. Die kwam me 5 pesos brengen. Twee seconden later ontdekte ik ook dat ik mijn ticket moest hebben, dus weer gilde de mevrouw door de bus 'Alinaaaaaaa' en Alina kwam braaf het ticket voor me brengen. Ik snel naar de wc en toen kon de bus vertrekken (toch erg aardig dat ze al die moeite voor me deden).
Ixmiquilpan leek bij aankomst echt niets te zijn. Een weg met een busstation. Gelukkig zijn openbare toiletten in Mexico wel goed geregeld (die hadden ze dan weer wel), dus wij konden allemaal nog even naar de toilet, voordat we verder gingen. Om verder te gaan hadden we een taxi of pecero nodig. Snelheid boven geld verkiezend gingen we voor de taxi. Die vroeg 350 pesos. Dat vonden we eigenlijk te veel. We kregen het al vrij makkelijk naar beneden naar 300, maar ook dat lag iets te hoog (de lol is het onderhandelen). En toen kwam Alina aan de beurt. Wat ons allemaal opviel (en wij konden ons lachen niet inhouden) is dat haar stem een octaaf hoger werd en dat ze opeens erg veel met haar ogen knipperde. Het was sowieso een hilarisch plaatje, Alina had net fruit gekocht en terwijl ze haar pleidooi stond te houden over waarom we voor 250 pesos mee moesten bood ze af en toe opeens 'fruit?' aan. Het zag er een tijdje somber uit, maar op een gegeven moment had ze ze hoor. We mochten voor 250 mee.
Dus wij met z'n allen in de taxi gepropt en daar gingen we dan. Eerst reden we een hele tijd over een soort hoogvlakte in the middle of nowhere en uiteindelijk reden we echt in de bergen, over zo'n mooie haarspeldbochtenweg. Prachtige uitzichten natuurlijk. Ik begreep ook al snel waarom ze voor de rit eigenlijk 350 probeerden te krijgen, het was ruim een uur rijden. Wij probeerden natuurlijk uit de auto foto's te maken en de taxichauffeur deed zijn best ons daarbij te helpen door heel dicht langs de afgrond te rijden en even stil te staan (ik weet nog steeds niet hoe fijn ik dat vond, ik blijf liever op veilige afstand van de rand). Op een gegeven moment was de weg niet meer geasfalteerd en reden we op een zandweg, natuurlijk lekker tusen de stofwolken. We gingen steeds lager en lager en uiteindelijk kwamen we dan aan bij een poort, toegang tot het terrein van de grutas! Daar werden we op de parkeerplaats afgezet en toen kwam het spannende gedeelte; het regelen van een kamer (ik had de dag ervoor gebeld en ze hadden gezegd dat het hotel vol zat, maar this is Mexico! Gewoon er naartoe gaan en het erop wagen!) Terwijl we in een grote groep mensen stonden die gereserveerd hadden (dat kon alleen bij het hotel zelf en niet telefonisch) en die een voor een naar voren werden geroepen om hun kamers te bevestigen, kwam Hugh erachter dat hij een zakje met het grootste gedeelte van zijn geld kwijt was en waarschijnlijk in de taxi had laten liggen. Dus een hele zoektocht, terwijl wij op zijn tas letten. Uiteindelijk is zelfs de taxichauffeur teruggekomen (misschien alleen maar omdat wij zo aardig waren geweest hem een forse fooi te geven voor onze rit). Het zakje lag inderdaad in zijn auto en Hugh had het terug. Zoals te verwachten was, zat er wel een stukje minder in, maar goed, het was al heel wat dat hij het uberhaubt terug had gekregen. We hadden ondertussen het slechte nieuws gehoord dat er geen kamers waren. Ze waren allemaal gereserveerd. We moesten dan toch vragen wat de andere mogelijkheden waren (ze hadden bijvoorbeeld ook kamperen naast de rivier en tent-verhuur) dus wij bleven in de rij staan. Uiteindelijk maar goed ook. Er waren een aantal mensen zo stom om niet op te komen dagen om hun reservatie te bevestigen en met het principe 'opgestaan, plaats vergaan', werd je kamer dan gewoon weggegeven. Dus de hele aardige hotelmeneer (die zelfs Engels sprak!) heeft een mooie vierpersoonskamer voor ons uitgezocht en wij konden een nachtje in alle luxe daar verblijven. En het was ook echt geweldig, we hadden uitzicht op de rivier en de bergen, zaten in een hartstikke toeristische (dan wel met Mexicaanse toeristen) omgeving, voor tien euro per persoon! Ik hou van ontwikkelende landen (:
De kamer was prima. We hadden een een balkon en een eigen badkamer.
Het was ondertussen al half drie en we wilden onze tijd goed benutten, dus snel omkleden en in bikini op weg om de mogelijkheden van het terrein te ontdekken. Er was een grot met een warm-water-bron eronder waar je in kon zwemmen, een rivier met heel helder blauw, warm water (blijkbaar kwam de kleur door de klei), een tunnel de berg in en verderop zouden ook nog warm-water-bronnen zijn. We besloten eerst naar de grot te gaan. Daar hebben we een tijdje rondgedobberd en het was echt heel fijn. Het water was een heerlijke temperatuur (niet te geloven dat het natuurlijk was), je zwom onder de stalagtieten door, in het midden van de grot kwam het water naar beneden de berg uit in een watervalletje en het was gewoon heel mooi. Wat ze in een zwembad altijd na proberen te bootsen, maar dan natuurlijk. Je kon ook op een bepaalde plek dieper de berg in, een touw volgen en dan kwam je in een soort donkere gang. Jammer wel dat je zonder licht erg weinig kon zien, maar toen er iemand met een lantaarn binnen kwam, konden we de spelonk in het plafond zien met duizenden vleermuizen. Heel gaaf. En natuurlijk ook daar binnen over stalagtieten en stalagmieten. En warm en benauwd!
Wij weer het touw volgen naar buiten. De stroming maakte het af en toe wel wat moeilijk. Nog wat in de grot rondgedobbert en toen zijn we aan het volgende onderdeel begonnen. De gang de berg in. Ondanks het warme weer was het behoorlijk koud om uit het water te komen en we zijn snel de trap opgelopen waar de ingang van de gang was. Het was wel verstandig om met slippers naar binnen te gaan omdat de ondergrond van de gang natuurlijk ook gewoon ongelijke rotsen waren. Nou ja handig, handig, met teenslippers in water lopen is behoorlijk moeilijk, vooral omdat teenslippers de neiging hebben te drijven en van je voeten af te gaan. Het gebeurde dan ook een paar keer in de donkere gang dat ik opeens riep: 'stop! I lost my slipper!' En dat iedereen om zich heen moest voelen (we konden helemaal niets zien) om die stomme slipper te vinden. Het was op zich niet het makkelijkste. Ook omdat we af en toe een rotswandje op moesten klauteren, op moesten passen ons niet aan uitstekende punten te schaven en onze voeten niet klem wilden hebben tussen loszittende rotsblokken op de bodem.
Hoe dieper we de berg in gingen, hoe benauwder en warmer het werd, het was net een hele claustrofobische, moeilijk begaanbare sauna. Nou ja, wij zijn tot aan het einde doorgeklauterd, waar je in een soort natuurlijk bad terechtkwam en daar hebben we een tijdje gezeten. Daarna zijn we weer zo snel mogelijk richting de frisse lucht geklommen.
Ik was heel blij met mijn waterdichte camera, want daarmee kon ik hele slechte, met waterdruppels bespatte foto's maken.
We zijn in een restaurant onderweg naar de kamer een grote lunch gaan eten, zodat we later niet echt meer iets hoefden te eten qua avondeten. Gewoon echt Mexicaans eten, enchiladas met rode en groene saus.
Daarna even foto's gaan maken van de prachtige omgeving van de grot met de bergen en alles en uiteindelijk zijn we nog in de rivier gaan liggen. De stroming was behoorlijk sterk, dus je lag als t ware tegen de stenen vlak voor de stroomversnelling aangedrukt, opdat je niet over het randje verder de rivier af zou worden gesleurd. Er zaten wat andere mensen met de blauwe modder op hun gezicht, dat schijnt een soort natuurlijke reiniging te zijn, maar voor ons zag het er alleen maar heel maf uit.
Op een gegeven moment begon het al later te worden en zijn we teruggegaan richting onze kamer. Het was vreselijk koud toen we uit de rivier kwamen. De rivier was behoorlijk warm en de rest van de omgeving was natuurlijk afgekoeld. Dus wij bibberend teruggerend. Die avond hebben we een gezellige avond gehad op het balkon.
De volgende dag lekker uitgeslapen en toen op jacht gegaan naar ontbijt. Elke zondag maken ze op het terrein bij de restaurants een schaap klaar op traditionele wijze. Traditionele barbeque. Dat betekent dat ze een gat in de grond graven (begrijpelijk graven ze niet elk weekend een nieuw gat), daarin wordt het schaap gedumpt en vervolgens wordt het met bananenbladeren afgedekt. Oh ja en er zit natuurlijk ook nog vuur onderin het gat (de details weet ik niet helemaal). Vanwege het vocht van de bladeren en damp en alles wordt het vlees gekookt en gerookt tegelijk. Zondagochtend was er dus al bij het ontbijt van dit vlees te krijgen. Het was vreselijk. Het stonk echt en volgens mij werden alle delen van het beest uitgedeeld. Er waren dus heel veel mensen die voor het ontbijt een kilo vlees kochten. Ik moest er uberhaubt al niet aan denken dat te eten, laat staan 's ochtends vroeg. Wij probeerden de geur dus te negeren en ik ging gewoon voor een paar quesadillas. Kaas en tortilla en verder niets engs. Een van de andere had wel een taco met vlees en dat bleek dus dat (ahum) heerlijke schapenvlees te zijn. Ik heb er een stukje van geproefd, maar het was niet alleen de geur die niet fijn was, het smaakte ook niet echt goed.