Tequila, bussen en zilver 3

De rest van de week weer druk aan de studie, met uitzondering van woensdag toen ik 's ochtends niet naar school kon komen omdat ik me zo ziek voelde. Uiteindelijk was ik 'maar' twee uur te laat (in een drie uur durende les).

Afgelopen vrijdag heb ik pannekoeken gebakken voor Susana, kon ze ook een keer een stukje Nederland proeven. Ze waren erg goed gelukt (al zeg ik het zelf) en omdat ik in de winkel het zelfs voor elkaar had gekregen naar maple syrup te vragen, kwam het dicht in de buurt bij onze Hollandse pannekoeken. Susana heeft er uiteindelijk vier gegeten, dus ik denk dat zij ze ook lekker vond.

Zaterdag ging ik samen met Alina naar Taxco, een stadje zo'n drie uur hier vandaan. Taxco staat bekend om zijn zilver. Toen de Spanjaarden er ooit kwamen, ontdekten ze dat er behoorlijk wat zilver in de grond zat. Tegenwoordig is de zilverader daar uitgebuit, maar nog steeds houdt Taxco zijn naam als zilverstad hoog met geimporteerd zilver (wel binnen Mexico). Mexico is de grootste zilver producent ter wereld en is op dit moment goed voor 20 % van de totale wereldproductie.
Taxco is dus de hemel voor iedereen die van sieraden en zilver houdt, overal zie je dingen glinsteren, letterlijk negen van de tien winkels zijn zilverwinkels.
Alina en ik hebben het overgrote deel van de dag een beetje rondgelopen in het stadje. Jammer is wel dat het stadje overduidelijk gewend is aan toeristen, vooral op de zocalo word je aangesproken en krijg je tips van 'gidsen'. Het stadje zelf is heel mooi, kronkelende straatjes de berg op, met witte huisjes. Toen we een stukje bergopwaarts liepen (weg van de drukke kern), op zoek naar de zilvermarkt die we nooit hebben gevonden, kregen we van een willekeurig persoon op straat (dat is het voordeel als je Spaans spreekt, dan kan dat) de tip om omhoog te klimmen naar de kapel van Guadelupe (hee daar is ze weer!). Dus wij begonnen aan de lange en vermoeiende weg naar boven (het was echt stijl). Dat gaf ons wel een mooie indruk van het stadje (meer dan alleen de zocalo) en uiteindelijk kwamen we bij een prachtig uitzichtpunt met de kapel. En geen enkele toerist.
Na een tijdje te hebben gekeken naar het stadje en de bergen eromheen, zijn we weer naar beneden gelopen, steeds bang om uit te glijden en een soort glijbaan naar beneden te beginnen.
Beneden zijn we naar de kerk op de zocalo gegaan (belangrijk om de plaats aan te geven omdat er HEEL veel kerken waren). Deze kerk is volgens sommige mensen heel mooi. Smaken verschillen. Het is in ieder geval bijzonder, met echt Mexicaanse barok (ook wel churriguereske stijl genoemd). De gevel is al rijkelijk versierd, met roze steen. Binnen is ook een groot festival van krullen, bloemen en engeltjes en natuurlijk alles goudkleurig. Volgens de reisgids een van de mooist versierde religieuze bouwwerken van het land.
Natuurlijk gingen Alina en ik ook nog een beetje zilver shoppen, resulterend in een zilveren hanger met de azteekse kalender en bijhorende oorbellen. Met op de achterkant de zilverstempel met 'Mexico 925' (zilverkenmerk). Uiteindelijk hadden we waarschijnlijk iets te veel tijd ingepland voor Taxco, want na een paar uur hadden we het wel gezien en moesten we nog een hoop tijd wachten, voordat de bus zou vertrekken. Een deel van die tijd werd gevuld met een biertje in een restaurant, maar wat toen... Tja dit heeft als gevolg dat we Taxco erg goed kennen. Alhoewel we nog steeds verdwaalden op weg terug naar het busstation. Met behulp van mensen op straat kwamen we aan bij het 'Estrella del Oro' busstation, om er daar achter te komen dat dit het verkeerde busstation was aan de andere kant van de stad. We hadden nog een uur voordat de bus zou vertrekken, dus dat was een zenuwachtig moment. Bij de balie zijn we maar gaan vragen of de bus niet heel toevallig ook bij dit station zou komen, dan konden we gewoon daar blijven. Ja hij zou daar passeren, alleen toen kwamen we erachter dat Alina een verkeerd ticket had (namelijk een ticket met 'Cuernavaca' in plaats van Mexico City). Dat maakte nogal een verschil. De dame achter de balie kon het ticket niet veranderen, dat moesten we bij het andere busstation doen. Alina kookte ondertussen van binnen en riep meerdere keren uit dat ze de busmevrouw (die van het eerste station) ging vermoorden, maar het was niet anders; we moesten toch naar het andere station. Dat was niet heel moeilijk met een pesero die ons voor de deur afzette en ik denk dat de andere mevrouw aanvoelde dat Alina bloed wilde zien vloeien, want ze kwam al naar ons toe met het goede ticket. Uiteindelijk kwam alles toch nog goed. Onze bus zou om half acht vertrekken, dus toen er om vijf voor half acht een bus stopte gingen wij ervanuit dat we daar meekonden. Nee, dat was de bus van vijf over zeven, die maar twintig minuten te laat was (this is Mexico!).

Zondag konden we natuurlijk niet ongevuld laten, dus Alina, een vriend van haar en ik gingen naar de cultuurmarkt in Mexico city. Die was er al een paar weken en zondag was de laatste dag.
Het idee van de markt was dat elk land (ik denk elk land met een ambassade hier, alhoewel Italie er niet was) een stalletje had en daarin zijn land presenteerde. Dat resulteerde in heel veel eten en heel veel souvenirs. Het was wel leuk om te zien, vooral ook omdat het eerste deel (waarin we nog fris, fruitig en vol aandacht waren) de landen waren die we iets minder goed kende, uit het Midden Oosten en Azie. Zo zagen we heel veel henna tattoo's, hoofddoeken in Irak, beelden in India en overal eten. Erg verleidelijk, vooral als je honger hebt. Uiteindelijk valt het wel mee hoeveel ik heb gegete. Ik heb een overheerlijke filipijnse loempia gegeten, een russisch stukje taart, een russische hartige snack en een stroopwafel. Alina is half russisch, dus zij kon me vertellen wat goed was (ik had nog nooit russisch eten geproefd). Ik moet zeggen dat ze wel goed taarten kunnen maken daar in het land van de bontmutsen!
Nederland stond om onbekende reden helemaal aan het einde van de weg, in plaats van bij Duitsland, Belgie en Frankrijk, wat logisch geweest zou zijn. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat geen van mijn vrienden Nederland had gezien, niemand loopt zo ver. Het was niet veel bijzonders, de normale klompen en delftsblauwe troep (oh ja en voetbalshirts).
Verder was een belangrijk kenmerk van de dag vooral dat getest werd hoe goed je elleboogjes kon geven, aangezien het zo druk was dat je je wel soort van door de menigte moest vechten. Wij vonden uit dat het helpt om zijwaarts te lopen. Op die manier kun je naar de stalletjes kijken en soort van met je heupen duwend een weg banen (en je bent smaller, dus heb je minder weerstand).
Naast dat ik allerlei dingen doe hier, zie ik natuurlijk ook in het dagelijks leven interessante Mexicaanse dingen. Een paar dingen; Als je iemand in Mexico begroet (en dan bedoel ik op informele wijze, niet bij een sollicitatiegesprek ofzo), dan is het normaal om diegene een kus op de wang te geven. Ik was blij dat ik me dat herinnerde toen ik Susana's moeder voor het eerst ontmoette, want zij kwam al meteen naar me toe en gaf me een kus, wat voor ons Nederlanders (koele kikkers als we zijn) nogal apart is, wanneer je die persoon niet kent. Ik heb nog nooit zoveel mensen gekust als hier in Mexico. Elke keer als ik vrienden van Susana ontmoet, zoen ik heel Mexicaans iedereen op de wang. Ook laatst op een feestje moest ik zo'n beetje de helft van de gasten zoenen toen we weggingen (zelfs al had ik met sommige niet eens gepraat). Het is wel een hartelijke begroeting, maar aan de andere kant... ook heel veel werk. Misschien dat dit ook de basis legt voor een ander verschijnsel. Het is hier heel normaal voor koppels om te zoenen in het openbaar. In de bus, in het park, in de straat, bij het station, ze zijn OVERAL. Volgens Susana is dat ook een verschil in klasse en educatie, de 'hogere' klasse zou het niet doen, ik zou dat niet weten (kan ik niet echt aan iemand afzien als ik ze zie zoenen, welke klasse ze zijn). Tja gepassioneerde Mexicanen he.

Iets wat ik dagelijks meemaak is het feit dat ze hier het concept van langzaam praten tegen buitenlanders niet schijnen te kennen. Bijvoorbeeld; afgelopen vrijdag ging ik naar Oxxo om te vragen of ik daar bustickets kon kopen. Ik begon netjes in het Spaans met 'Quiero comprar una boleta de autobus a Taxco para manana' en kreeg vervolgens in topsnelheid een heel lang verhaal in het Spaans naar mijn hoofd. Ik dacht eruit te begrijpen dat het niet kon en iets met negen uur, maar het is erg moeilijk Spaans te begrijpen op die snelheid. Dus ik vroeg aan de cassier 'Por favor, mas lento. Mi Espanol no esta bien', wat vertaald kan worden als 'Alsjeblieft, langzamer. Mijn Spaans is niet zo goed'. De jongen keek me enkele minuten verbijsterd aan, alsof ik hem gevraagd had naakt op de toonbank te dansen of ik weet niet wat. Pas toen ik zei 'otra vez' (nog een keer), begon hij weer te praten en gelukkig iets langzamer (het scheelde weinig). Dit soort voorvallen heb ik al meerdere keren gehad. Ik begrijp dat ze op normale snelheid beginnen, maar het is toch niet zo'n rare vraag om iets langzamer te praten? Ik denk dat het is, omdat ze niet heel erg gewend zijn met toeristen te praten, dan is het misschien wel begrijpelijk.
Grappig is dat langzaam praten zo'n raar concept is in een land waar verder alle tijd rekbaar lijkt te zijn. Ik had eerder al kennis gemaakt met Ghanaian time, hier hebben we Mexican time. Mexican time is niet zo rekbaar als Ghanaian time. Ghanaian time is als een bungeejumptouw (kan heel lang worden) en Mexican time als een postelastiek (iets minder rekbaar). En dan heb je daarnaast Nederlandse tijd, zo rekbaar als een schoenveter. Het is hier normaal om bijvoorbeeld een half uurtje tot drie kwartier later te komen bij een feestje of dat soort informele afspraken. Echter ook op school heb ik het concept Mexican time gezien. Onze Spaans les begint om negen uur, dus is de lerares over het algemeen om kwart over negen in de klas (vandaag was dat half tien). Alhoewel ik moet zeggen dat ik Mexican time op school ook vaak gebruik, vooral wanneer ik 's ochtends vroeg weer eens te lang in de badkamer heb gestaan.

Dat waren soort van de interessante belevingen tot nu toe!
Aankomend weekend gaan Alina, Dong, misschien Hugh en ik naar grutas de Tolontango, waar warm water bronnen zijn. Dan heb ik volgende week examens en ben ik alweer klaar met school. Tijd vliegt! Nog drie weken en dan ben ik weer thuis. Het is raar om dat te bedenken, maar ergens zal het ook fijn zijn om weer mijn eigen vertrouwde dingen te zien en te hebben. Avonturen zijn leuk, maar het laat je ook zien wat je thuis hebt. Ach ja, het gras is altijd groener in een ander land, niet waar! Waarschijnlijk kan ik niet wachten weer weg te gaan als ik thuis ben. Maar zo ver is het niet, eerst nog even relaxen in grotten, knallen in examens en dan een weekje reizen waarschijnlijk.