Mijn eerste week in het land van de sombrero's

Mijn eerste week hier in Mexico zit er al weer op, veel te vertellen!
Ik vertrok afgelopen maandag vanaf Schiphol. Omdat ik via Amerika vloog, had ik super strenge controle verwacht en ja hoor, bij de gate moest ik door de securitycheck. Iedereen in een lange rij en eerst moest je je paspoort laten zien aan een of andere meneer, voordat je je handbagage door die scan kon doen enzo. Blijkbaar zie ik eruit als een terrorist, want ik werd extra lang apart gehouden. Ik was heel vriendelijk naar de meneer aan het lachen en kreeg als reactie daarop meteen de vraag 'gaat het?' Mijn zenuwen begonnen meteen te werken en vanaf dat moment werd ik ook werkelijk nerveus. En toen begonnen de vragen, ik kreeg echt het gevoel een crimineel te zijn. Wat ik ging doen, hoe ik Susana kende, wat wij in Ghana hadden gedaan, wat haar adres was (wist ik natuurlijk niet uit mijn hoofd), wat ik ging studeren en waar, met wie ik woonde, wie mij in Mexico van het vliegveld op kwam halen, hoe haar moeder heette (geen idee), hoeveel geld ik mee had, of ik mijn koffer zelf had ingepakt enzovoort. Wat mij vooral heel nerveus maakte was het moment dat ik mijn paspoort EN id-kaart aan de meneer moest geven en dat hij met iemand anders ging overleggen. Blijkbaar konden ze niks vinden om me nog langer nerveus te maken (niet dat er iets te vinden was), want uiteindelijk werd ik doorgelaten. Ik moest nog door de bodyscan en gefouilleerd en toen was het eindelijk klaar.
Ik zou eerst naar Houston vliegen, waar ik over moest stappen op een vliegtuig naar Mexico.
Mijn vlucht naar Houston was heel luxe, gelukkig want ik moest tien uur in dat vlliegtuig zitten. Ik had blijkbaar (zonder dat ik dat wist) een economy plus zitplaats gekregen, wat extra veel beenruimte betekende. Daarnaast had ik drie stoelen voor mezelf en een televisie, dus ik heb een beetje films gekeken, uitgestrekt over mijn stoelen liggen slapen en me tegoed gedaan aan de enorme hoeveelheid vliegtuig voedsel die we kregen (warme lunch en meerdere snacks).
We landden twintig minuten te laat in Houston en omdat je in Houston vreselijk lang moet wachten bij paspoortcontrole enzovoort was mijn overstaptijd van twee uur iets aan de korte kant. Ik kwam op het vliegveld twee oudere Nederlandse heren tegen, die mij vervolgens overal mee wilden helpen (blijkbaar zie ik er erg hulpeloos uit), wat heel aardig was en alles makkelijker maakte.
Mijn securitycheck in Amerika zelf ging opvallend genoeg een stuk soepeler dan die in Nederland, ik werd niet eens gefouilleerd! Toen ik bij mijn gate aankwam zat het vliegtuig al grotendeels vol, maar ik was op tijd dus ik was al lang blij. De twee vluchten waren echt tegenovergesteld, het eerste vliegtuig was enorm (negen stoelen naast elkaar), het tweede was heel klein (drie stoelen).
Uiteindelijk was ik een half uur te vroeg in Mexico. Ondanks het feit dat iedereen de hele tijd in het spaans tegen me begon te praten (waar ik nog niet zo heel veel van begrijp), ging mijn aankomst in Mexico met immigratie enzo heel makkelijk en snel. Vervolgens begon het wachten op Susana's moeder en zusje, die me op kwamen halen. Ik had geen idee hoe ze eruit zagen, waar ze stonden en of ze er uberhaubt al waren, dus dat was interessant. Ik stond al een tijdje te wachten toen een hele aardige Mexicaanse meneer naar me toe kwam om me te helpen. Hij heeft mij zijn telefoon geleend, waardoor ik Susana kon bellen. Een paar minuten later was Susana's moeder er (ze stond vast in het verkeer).
Ik was zo vreselijk moe dat ik wel op mijn benen in slaap kon vallen, dus toen Susana na een tijdje thuis kwam, heb ik even snel twee quesadillas gegeten en daarna zijn we gaan slapen.
Handig is misschien als ik meteen even de tortilla-filosofie uitleg. Alles wordt hier gegeten met tortillas in alle soorten en maten. Een tortilla is het pannekoekje. Als je hem dubbelvouwt met iets ertussen heb je een quesadilla (eigenlijk moet het ook kaas bevatten, maar hier in Mexico-city volgen ze die regel niet altijd en kan er van alles tussen). Als je de tortilla oprolt met spul erin is het een taco. Als je een dikke tortilla hebt met van alles en nog wat erop is het een sope. Als je een grotere ovale tortilla hebt met ook van alles erop, heb je een huarache. En zo heb je nog een heleboel varianten, bijvoorbeeld een dubbellaagse tortilla met iets erin, maar ook blauwe tortilla's, tortilla's van mais en tortilla's van meel enzovoort. Alles met tortilla's.
Dinsdagochtend heb ik uitgeslapen en vervolgens zijn de Mexico-city ingegaan. Eerst zijn we naar de markt van Tlalpan (de wijk waar Susana woont) gegaan. Daar heb ik ontbeten en meteen traditioneel voedsel geprobeerd. Huarache met vlees, quesadilla's met nopal (cactus die hier als groente wordt gegeten) en een of andere andere vulling.

Na de markt gingen we verder met de metrobus. Ik voelde me al niet helemaal 100% door de vermoeidheid, de warmte en het feit dat door de smog mijn astma erger wordt en in de bus werd ik opeens helemaal niet lekker. Ik was heel erg misselijk en toen werd ik dizzy. Terwijl ik tegen Susana zei dat ik dizzy was, viel ik dan ook flauw (gelukkig bleef ik me wel vasthouden aan een stang in de bus). Susana schrok zich natuurlijk dood en ook de rest van de bus kwam meteen in actie om me te helpen. Ik kreeg een blikje cola van iemand in mijn handen gedrukt, er werd een stoel voor me vrijgemaakt en ik kreeg een of andere alcoholgel waar ik aan moest snuiven. We waren al bij de halte waar we eruit moesten en de buschauffeur heeft extra lang gewacht, opdat we rustig uit konden stappen (ik voelde me ondertussen al weer prima). Buiten werd er nog gevraagd of ik een ambulance nodig had, maar dat hoefde echt niet. Ik ben daarna wel even fanta en snoepjes gaan kopen om mijn suikergehalte weer een beetje op orde te brengen. Ik denk echt dat het puur vermoeidheid, de warmte en te weinig suiker was.

Die middag moesten we ook nog naar Susana's universiteit, die in (wat ik tot nu toe heb gezien) de mooiste wijk van Mexico-city ligt, San Angel. San Angel is een wijk met een heel landelijk, Spaans gevoel. Hele grote oude huizen in spaanse stijl, de straten met keitjes en overal bloemen. Prachtig.
Ik vind Mexico-city sowieso een hele mooie stad, vooral voor zo'n enorme stad... Overal is groen te zien, bomen, struiken, cactussen. Zelfs bij grote wegen en modern bebouwde gedeeltes. Het mag dan misschien de stad zijn met de meeste vervuilde lucht en de tweede grootste stad van de wereld (20 miljoen inwoners), dat geeft het een heel landelijk gevoel.

Dinsdagnacht heb ik geweten ook dat ik meteen zo enthousiast ben begonnen (het eten en de hele dag rondlopen), want 's nachts was ik aan het overgeven. Ik denk zelf dat het niet komt door het eten wat ik 's ochtends op de markt heb gegeten (dat was zoveel uur eerder), maar door de rijst die Susana 's avond als 'avondeten' had gemaakt. Hoe dan ook voelde ik me niet goed.
Hier noemen ze dat 'Moctezuma's revenge'. Moctezuma, de laatste keizer van de Azteken die door de Spanjaarden werd vermoord, wreekt zich op de blanke toeristen die naar zijn land komen, door ze ziek te maken.

Woensdag heb ik het dus maar even rustig aan gedaan. Susana moest 's ochtends even naar haar werk, dus ik ben de ochtend thuis gebleven. 's Middags zijn we naar een winkelcentrum gegaan, zo'n echte Amerikaanse 'mall'. Ik had namelijk maandag ontdekt dat de pinautomaten hier weigeren mij geld te geven. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ze blijven roepen dat ze mijn kaarten niet kunnen lezen. Woensdag hebben we dus in het winkelcentrum in de bank geprobeerd geld op te nemen, wat ook niet succesvol was. Uiteindelijk heb ik een deel van mijn dollars omgewisseld, zodat ik in ieder geval iets van geld had en morgen gaan we het nog maar een keer proberen.

Na ons uitstapje naar het winkelcentrum zijn we gaan lunchen bij Susana's opa en oma. Toen ik de wijk waar ze wonen binnen kwam rijden, stond ik versteld. Het overgrote deel van de huizen daar is ENORM (hun huis is een riante villa, maar niet zoals sommige van de landhuizen daar).
Hier in Mexico eten ze anders dan in Nederland. Traditioneel eten ze een zeer groot ontbijt, maar in het dagelijks leven is dat vaak niet mogelijk. Dan eten ze rond een uur of drie een heel grote lunch, zoals wij avondeten, met verschillende gangen en een toetje. 's Avonds eten ze iets lichts, bijvoorbeeld brood of wat fruit.
De lunch met Susana's opa en oma was dus een grote maaltijd en het was heel gezellig. Susana's opa en oma zijn hele aardige mensen (we wonen daar gedeeltelijk) en maken deel uit van de upper-middelclass. Ze hebben een meid in huis, een chauffeur en zijn lid van de golfclub. Ze hebben mij al helemaal opgenomen in de familie en Susana's oma maakt zich constant heel veel zorgen over me, want Mexico is heel gevaarlijk en 'ik ben zo'n mooi blond meisje'. Ik moest aan mijn familie laten weten dat ik er een oma bij had, die een beetje 'crazy' maar wel heel knap is haha.
Na het eten heeft Susana's opa mij de familiestamboom laten zien, Susana stamt af van Moctezuma, dus dat was interessant.

Donderdag was een drukke dag. We zijn naar nog een hele mooie wijk, Coyoacan gegaan. Vroeger was dat een apart dorpje, maar zoals mijn reisgids zegt 'Mexico-city is net een vraatzuchtige octopus', al de omringende dorpjes worden opgeslokt door de grote stad. Ik heb bij een restaurant van Susana's oom en tante een traditioneel Mexicaans ontbijt gegeten, met als eerste fruit, dan hueves divorciades en uiteindelijk broodjes. Hueves divorciades zijn twee gebakken eieren. Het ene ei in groene saus en de andere in rode saus, met natuurlijk tortilla eronder en de altijd aanwezige bonenprut.
De rest van de dag hebben we heel veel gelopen. De kerk bekeken en vervolgens naar el museo de artes populares (een museum met volkskunst). In het museum hadden ze een tijdelijke tentoonstelling met de beelden van papier mache die ze hier maken voor de 'day of the dead'. Beelden van skeletten, bijvoorbeeld een postbode-skelet enzovoort. Voor mij een beetje luguber, voor hen heel normaal.
Verder hebben we nog twee andere musea bekeken. Het huis van Frida Kahlo, een mexicaanse kunstenares, bekend vanwege haar interessnte uiterlijk (monobrauw), feminisme en echtgenoot Diego Riviera (een mexicaanse muurschilder) en het huis van Leon Trotski, de leider van de oktoberrevolutie in Rusland die in Mexico in ballinschap was.
Na de hele dag lopen zijn we lunch/avondeten gaan eten in een restaurant. Een exotisch avondeten, met
chapulines (sprinkhanen) en escamoles (miereneitjes). Allebei geserveerd met (natuurlijk) tortilla's, guacamole en een soort fetakaas. De chapulines waren te zout, dus ze waren niet heel lekker en de escamoles vond ik ook niet geweldig. Mij te zompig en dan ook nog het idee miereneieren te eten... Maar goed, alles proberen he!

's Avonds zijn we naar mama Rumba gegaan, een bar waar ze elke donderdagavond gratis salsalessen geven. Jammer genoeg kwamen we veel te laat, dus de salsalessen waren al bijna afgelopen. Waar we binnenkwamen was blijkbaar de 'advanced' les. Er waren drie niveau's, maar dat wisten wij niet, dus wij stonden versteld van het enorm hoge niveau van de les en dachten 'dat kunnen we nooit!' Volgende keer toch maar eerst bij de basislessen kijken.
Later die avond kwam Susana's vriend Horse ook naar mama Rumba. Horse heet natuurlijk niet echt Horse, zijn echte naam is Edgar, maar iedereen noemt hem Yegua (wat paard betekent). Hij komt uit het noorden van Mexico, van het platteland en is een echte cowboy (ja hier hebben ze ook cowboys) Horse is een hele goede danser, dus hij heeft mij de rest van de avond soort van salsa leren dansen. Ik kan het absoluut niet (vooral mijn voeten doen niet wat ze moeten doen), dus ik deed maar wat, maar het was leuk! En nou ja, als we de volgende keer wel op tijd zijn voor de lessen en als ik heel veel oefen, kom ik er uiteindelijk wel.

Vrijdag hebben we 's ochtends ontbeten en de verder de rest van de dag geslapen, omdat het donderdag nogal laat was geworden.
Susana hoorde vrijdagochtend dat een oud klasgenoot van haar was overleden. Hij lag al een tijdje in het ziekenhuis vanwege een tragisch ongeluk. Hier in Mexico hebben ze de gewoonte om bij het overlijden van iemand twee dagen lang in een ruimte in het crematorium condoleances te brengen aan de familie. In die ruimte staat ook de kist en er worden grote boeketten en kruisen en kransen van bloemen gebracht. 's Avonds zijn wij hierheen gegaan.
Eigenlijk hadden we nog plannen voor later op de avond, maar vanwege het verkeer waren we heel laat thuis en besloten we niet meer weg te gaan. Hier in Mexico-city doe je over de kleinste afstanden ontzettend lang. Het is heel normaal om twee uur in de auto te zitten om naar je werk of het centrum te gaan.

Zaterdag zijn we naar de basaar el Salvador gegaan, een markt waar veel lokale producten, zoals handnijverheid van het platteland wordt verkocht. 'S avonds was er een barbeque bij Horse thuis. Horse kan heel goed koken en in combinatie met tequila en mezcal was het een hele gezellige avond. Mezcal is eigenlijk hetzelfde als tequila, maar het productieproces is anders. Tequila wordt alleen van blauwe agave gemaakt en mezcal ook van groene agave. Daarbij wordt mezcal met de hand gestookt, op houtvuur, wat de smaak iets zachter en rokeriger maakt dan de smaak van het industrieel geproduceerde tequila.

Vandaag (zondag) hebben we 's ochtends met Susana's opa en oma bij de golfclub ontbeten. We hadden eigenlijk het idee om vandaag naar het antropologisch museum te gaan, een heel goed museum hier met reconstructies van archeologische vindplaatsen), maar het ontbijt duurde zo lang dat het niet door ging. Dat is een aspect van de mexicaanse cultuur waar ik me echt aan moet leren aanpassen. De plannen veranderen hier constant. We hebben bijvoorbeeld het idee om volgend weekend naar Tequila (het dorpje) te gaan, maar het kan heel goed gebeuren dat ze op vrijdagmiddag zeggen dat het niet doorgaat. Dat is voor mij als punctuele, gestructureerde Hollander heel moeilijk en ik moet dus echt leren om mijn neurotische neiging alles tot in de puntjes te plannen opzij te zetten.
Elke zondag komt Susana's hele familie bij elkaar in haar grootouders' huis, waar ze samen lunchen (om vijf uur 's middags). Familie is hier heel belangrijk. Eindelijk at ik weer eens gewoon 'normaal' eten, spaghetti. Ik vind het mexicaanse eten heel lekker, maar gewoon is ook fijn.

Tot nu toe is mijn verblijf hier heel plezierig, maar wel vermoeiend geweest. Ik ben de hele dag bezig een andere taal te proberen te verstaan, en dat is een hele inspanning. Ik ben hier op straat opvallend met mijn blonde haar. De oorspronkelijke bevolking van Mexico is licht getint met zwart haar ('indianen'), dus op straat word ik nageroepen. Bijvoorbeeld iemand die in het Spaans zei 'beautiful, so beautiful' of een oudere mevrouw die zei 'goodbye, little doll'. Goed voor je ego is het wel.

Ik kan op dit moment nergens alleen heen. Je moet ten eerste alle afstanden met de auto doen, of een heel eind naar de metrobus lopen. Omdat ik zo blond ben, val ik ook op en zolang mijn Spaans nog minimaal is, vindt Susana het te gevaarlijk om mij alleen te laten (ook omdat ik waarschijnlijk verdwaal). Mexico is natuurlijk ook niet het veiligste land van de wereld, alhoewel het ook niet zo gevaarlijk is als heel veel mensen denken. Je kunt hier gewoon over straat, maar je moet weten waar het wel en niet kan en 's avonds niet gaan rondlopen. De mensen hier moeten er ook mee leven. Wat ik wel schokkend vond om te horen was het advies dat ik kreeg om NOOIT een politie-agent te vertrouwen. Ze zullen altijd proberen geld van je te krijgen, want politie-agenten zijn de corrupste mensen in heel Mexico. De omgekeerde wereld...

Over een week begin ik met mijn spaans lessen, die zes weken gaan duren. Ik ga zes weken lang, elke ochtend lessen volgen aan de volksuniversiteit, in een speciale cursus voor buitenlanders. Ik hoop eigenlijk daar ook nog iemand te vinden die iets buiten Mexico-city wil zien, want Susana heeft natuurlijk gewoon werk en alleen reizen kan absoluut niet. We zullen zien hoe het allemaal loopt!