Mi primero semana a CEPE -part 2

Zaterdagavond kwam ik moe thuis van mijn hele dag in Tula. Gelukkig was het nog niet zo heel laat, dus ik kon even rusten, voordat we weggingen naar een feestje bij Horse thuis. Spaanse karaoke gaat me steeds beter af, maar toen ik een Nederlands liedje opzette was het niet echt een succes. Mensen imiteren hier Nederlands door achter elkaar 'gagagagagagaga' te zeggen en dat zorgde ervoor dat 'zij maakt het verschil' van de Poema's nogal eentonig werd...

Zondagavond heb ik Susana meegenomen naar het ballet folklorico. Dit werd gegeven in het prachtige neoklassieke theater Bellas Artes, in downtown. Het ballet folklorico is 1952 opgericht om de traditionele dansen van Mexico te redden. Als je het over ballet hebt, denk je aan 'ballet', met tutu's en spietsen, maar dit waren de echte volksdansen van Mexico, uit de verschillende staten (eigenlijk precies dat wat ik nu op school leer). Met wapperende rokken en mannen met hoeden. Heel mooi om te zien. Het was eigenlijk zo weer voorbij. Op de terugweg raakten we even een beetje verdwaald omdat heel downtown was afgesloten. Later kwamen we erachter dat dat was omdat er een enorm concert was op de zocalo. Terwijl we reden kwamen we nog terecht in een wijk in Mexico-stad waar je blijkbaar niet wil zijn (ook niet in het licht), omdat het nogal gevaarlijk is. Volgens Susana is het een van de wijken, waar je een grote kans loopt om gekidnapt te worden als je er rond gaat lopen. We zaten in een auto, dus zoveel zou er niet gebeuren, maar niet een plek waar we wilden verdwalen of lang wilden blijven.

Die maandag moest ik weer gewoon naar school!
Afgelopen woensdag had ik alweer een dag vrij van school, omdat het 'dag van de leraar' was. We maakten al het grapje dat we elke week wel een dag vrij zouden hebben.
Vrijdagavond ging ik samen met drie van de jongens uit mijn klas naar Coyoacan om iets te eten (op zoek naar pizza en een keer geen tortilla's). We zijn ook nog op zoek geweest naar een Engelse pub (dat heb je als je met een Engelsman en iemand die een jaar in Engeland heeft gewoond rondloopt) en wonder boven wonder hebben we een Ierse pub kunnen vinden. Alleen was het vreselijk duur, dus zijn we maar doorgelopen. Ondertussen regent het elke avond een tijdje super hard. Hugh (de Engelsman) en ik voelen ons al helemaal thuis.

Zaterdag 18 mei ben ik naar Tepoztlan geweest. Susana had een bruiloft in Cuernavaca en Tepoztlan ligt op de weg daarnaartoe. Ze hebben me dus afgezet en 's middags heb ik de bus terug genomen. Bruiloften hier beginnen om een uur of een 's middags en gaan vervolgens de hele nacht door tot een uur of vier in de ochtend. Het is blijkbaar het grootste feest van je leven.
Tepoztlan is een klein stadje en vrij pitoresk. Het ligt tussen de bergen, met okergele huizen en keitjes in de straten. Alleen jammer dat het best wel toeristisch is. Dat merk je ook aan de houding van mensen. Ik heb eerst even stevig gegeten in een straattentje. Quesadilla's met champignons, met kip en met chorizo (een zeer stevig ontbijt). Vervolgens ben ik begonnen aan een lange tocht de berg op, bovenop staat de ruine van een piramide. Het is een vrij toeristische tocht, iets dat ik niet had verwacht kijkend naar de stijlheid van het pad naar boven. Het was ongeveer een uur lang klimmen, sommige stukken in de vorm van trappen en op andere stukken moest je van steen naar steen stappen. Iedereen liep te hijgen en te puffen. Uiteindelijk was ik boven! Rust! Ik ben erg blij met mijn studentenkaart, die er voor zorgt dat ik overal gratis naar binnen kan. De piramide op zichzelf is niet heel bijzonder, maar het uitzicht is mooi. Je kijkt uit op de bergen, gieren die erboven rondzweven en dan in de vallei een stad (ik denk niet dat dat Tepoztlan was, maar ik weet het niet). Ik heb een paar uur gewoon in het zonnetje gezeten en genoten. Toen ik naar een ander deel liep, kwam ik een hele familie wasberen tegen. Ik denk dat er een stuk of tien rondliepen, een deel daarvan nog jonkies. Natuurlijk deed ik gezellig mee met de andere stomme toeristen en probeerde ik ook de mooiste foto van een wasbeer te maken. Terwijl ik daarmee bezig was en op mijn hurken zat voor een lui uitgestrekt exemplaar (ze zijn zeer tam), voelde ik opeens iets tegen mijn tas aanduwen. Ja hoor, een nieuwsgierige wasbeer. Ik vind ze erg schattig van een afstandje, maar zo dichtbij hoeft nou ook weer niet. Ze kunnen namelijk gemeen bijten en je weet maar nooit hoe het zit met rabies en alles. Een van de wasberen had al shampoo uit een mevrouw haar tas gejat en probeerde het proefverpakkinkje op te eten (het is hem afgepakt, dus we hebben niet een schuimbekkende wasbeer rondlopen).
De terugweg naar beneden ging (natuurlijk) een stuk sneller dan de weg naar boven en toen had ik nog wat tijd om rond te snuffelen en souvenirs te kopen. Ik had het idee dat ik het klooster waar mijn reisgids het over had nooit zou gaan vinden, dus was er eigenlijk ook niet naar op zoek, totdat ik er praktisch tegenaan liep. Je kon er ook niet echt omheen, zo midden in het stadje. Volgens mijn gids heeft de kloostergang hele mooie muurschilderingen. Jammer genoeg sloot het klooster om zes uur en drie keer raden hoe laat ik aan de deur stond te trekken. Jammer maar helaas, geen muurschilderingen voor mij.
De weg terug naar Mexico-city was makkelijk, een taxi naar het busstation en een busritje naar Mexico-city. Maar toen... Volgens Susana was het het makkelijkst om een pecero te nemen vanaf het busstation naar ons huis, het was niet zo ver. Dat zou inderdaad heel makkelijk zijn geweest, als ik de pecero had kunnen vinden. Ik heb iedereen op straat aangesproken en de weggevraagd, maar erg veel verder kwam ik daarmee niet. De eerste mevrouw antwoorde bevestigend toen ik vroeg of ik de weg over moest steken voor de richting Quernavaca (wat ook de richting voor Tlalpan was). Dus ik stond netjes bij de bushalte, maar er kwamen maar geen bussen.. Ik kwam aan in Mexico-city toen het net begon te schemeren, dus er was op zich wel enige haast bij, ik wilde voor het donker in ieder geval op weg naar huis gaan. En ik stond te wachten en te wachten, maar geen bussen hoor. Ik vroeg vervolgens een aantal mensen of dat de goede plek was voor een pecero naar Tlalpan, 'cerca de hospitales' (dichtbij de ziekenhuizen). Vervolgens antwoorde iedereen met 'oh do you need to go to the hospital?!'. Nee, mijn huis is dichtbij de ziekenhuizen. Oh. Nee ze wisten het niet hoor. Bij ongeveer de vijfde persoon kreeg ik te horen dat ik aan de verkeerde kant van de weg stond. Na het oversteken van de weg, heb ik het nog maar eens gevraagd en bleek dat ik nog een heel stuk rechtdoor moest lopen. Een heel stuk verderop stond een mevrouw, dat leek me wel een goede persoon om om hulp te vragen. Terwijl ik met de mevrouw stond te praten, kwam een man met een zeer aanwezige alcoholwalm om zich heen zich ertegenaan bemoeien. Hij had geen respect voor mijn persoonlijke ruimte (kwam veel te dicht bij me staan en legde constant zijn hand op mijn schouder) en hij wilde me per se helpen. Ik liep in de richting die hij aanwees (de tip leek redelijk helder). Blijkbaar liep ik verkeerd, want opeens dook de man weer naast me op (had me gevolgd). Ik vond het niet erg prettig en bleef zo dicht mogelijk bij de stalletje die daar stonden (het was een pecero-station, wat natuurlijk een goede plek is om van alles en nog wat te verkopen). Op die manier was ik in ieder geval onder de mensen, dat leek me wel zo veilig.
Ik probeerde het aan een aantal verkopers te vragen, maar meneer Alcohol bleef zich er maar tegenaan bemoeien en door me heen te praten om aan de verkopers te vertellen dat ik naar het ziekenhuis ging (IK GING NIET NAAR HET ZIEKENHUIS). Niemand wist waar de pecero naar Tlalpan was. Een groot gedeelte van de mensen wist niet eens dat Tlalpan bestond. Het was ondertussen donker, ik was moe, ik had een te behulpzame, zeer opdringerige man naast me en ik voelde me niet veilig zo rondzwervend. Ik was het helemaal zat. Ik probeerde Susana te bellen, maar die nam niet op (ging waarschijnlijk helemaal op in de feestvreugde op de bruiloft). Uiteindelijk besloot ik dat genoeg genoeg was en dat ik terug ging lopen naar het busstation, om daar een van de officiele, veilige taxi's te nemen. De dronken man was ondertussen gelukkig wel verdwenen. Op mijn weg naar het busstation kwam ik nog een hele aardige pecerochauffeur tegen, die me vertelde dat er wel degelijk een pecero naar Tlalpan bestond en dat ik daarvoor die en die kant op moest lopen. Oke een laatste poging dan. Nog steeds geen geluk. Ik kwam alleen maar terecht op het metro-station, wat niet echt de veiligste plek is, dus ik heb rechtstomkeert gemaakt en ben deze keer echt naar het busstation gelopen, waar ik een taxi heb genomen.
De taxi-chauffeur wist niet hoe hij in mijn straat moest komen, dus ik heb al mijn basico uno Spaans heel goed kunnen gebruiken in het uitleggen van de richting. Uiteindelijk was ik thuis, eindelijk!

Zondag heb ik ook nuttig gebruikt door naar Chapultepec castle te gaan. Dat ik het kasteel in Chapultepec park, waar Maximiliaan ooit heeft gewoond met zijn vrouw Charlotte in de tijd dat Maximiliaan keizer was van Mexico. Maximiliaan was broer van Frans Jozef van Oostenrijk en Charlotte was de dochter van de koning van Belgie (en schoonzusje van de beroemde Sissi). In zijn keizerschap werd hij gesteund door Napoleon, die de invloed van Frankrijk in Latijns Amerika wilde vergroten.
Het kasteel, dat op de 'heuvel van de sprinkhanen' (chapultepec) staat, werd in 1785 gebouwd voor een Spaanse onderkoning, maar in die tijd nooit afgewerkt. Later woonde Maximiliaan er en vervolgens heeft het een hele reeks presidenten als bewoners gezien. Tegenwoordig is het een museum. Het moment van glorie voor het kasteel is waarschijnlijk geweest toen de film 'Romeo en Juliet (die met Leonardo di Caprio) er is opgenomen.
Ik was iets later bij het kasteel dan ik had gewild, dus ik ben de heuvel praktisch opgerend, dat was weer mijn lichaamsbeweging voor de dag.
Het kasteel zelf is best mooi, duidelijk uit de achttiende eeuw. Het deel waarin het museum van Nationale Historie inzit heb ik niet heel uitgebreid bekeken, ik was er niet om naar een museum te gaan, maar in het andere deel kun je de vertrekken van Maximiliaan en Charlotte bekijken. Nog volledig gemeubileerd, heel mooi. Met donkerrode muren, beschilderde plafonds en oude, krullerige meubels. Het valt me altijd op hoe vertrekken in die tijd versierd werden, zelfs de scharnieren van de deuren en de deurklinken hadden krullen. Tegenwoordig is alles glad en strak en wordt er geen extra aandacht besteed aan versiering. We schilderen onze plafonds niet meer, alles moet zo licht mogelijk zijn (witte muren, strakke behangetjes) en lelijke gouden engeltjes in de hoeken van het plafond heeft niemand meer. Natuurlijk moet je er hoge, grote ruimtes voor hebben, maar het effect vind ik wel mooi. En sowieso natuurlijk de hele grandeur van een gebouw als dat... Daar zou ik best willen wonen!
Ook de binnentuin op het dak was erg mooi.
Op het terras dat om het hele leefgedeelte heen liep, stonden grote potten met bloemen en er vlogen hele mooie, hele grote vlinders rond. Nog even kijken of een van mijn foto's is gelukt.
Ik was iets voor sluitingstijd al klaar met het bekijken van alles (had ik me op de juiste manier gehaast), dus ik kon in alle rust weer naar beneden lopen. In het park heb ik nog een tijdje verstoppertje gespeeld met een van de overal aanwezige eekhoorns. Als ik naar de voorkant van de boom liep, klom hij naar de achterkant; kwam ik bij de achterkant, zat hij aan de voorkant (ook omstanders vonden het erg grappig om te zien). Aangezien de eekhoorns hier ontzettend tam zijn, vraag ik me af of hij bang voor me was, of gewoon een spelletje met me speelde...


Ik was op zoek naar voedsel en alhoewel ze overal snacks verkochten, was een torta (soort luxe broodje met beleg en sla en avocado enzo) en zelfs een hotdog of een hamburger nergens te vinden.
Uiteindelijk dus helemaal naar het antropologisch museum gelopen, waar ik nog enige tijd heb besteed aan het overbruggen van de taalkloof met een torta-verkoopster. Dubbel 'l' wordt hier namelijk niet uitgesproken als 'l', als je 'll' hebt, spreek je het uit als 'j'. Alhoewel ik dus al een heel eind in de buurt kwam met mijn 'una torta con pollo por favor', had ze geen idee wat ik wilde, omdat ik 'pollo' zei, in plaats van 'pojo'. Gelukkig kwam ik er al snel achter dat ik het verkeerd uitsprak en kreeg ik mijn eten (en het was een hele lekkere torta).

De afgelopen drie dagen moest ik gewoon naar school en ben ik druk bezig geweest om buiten mijn school om onze weekendtrip naar Tequila te plannen. Aankomend weekend ga ik samen met Alina en Dong naar Tequila. Tequila is het dorpje waar Tequila oorspronkelijk vandaan komt (hoe verassend) en tegenwoordig vrij toeristisch. We gaan er de 'Tequila express' nemen, waarbij we naar een hacienda gaan om het gehele proces van het maken van tequila te zien, we leren hoe je tequila moet proeven, we krijgen enterainment van mariachis (het toonbeeld van Mexico, macho-mannen met enorme hoeden die muziek maken) en traditioneel dansers. Een dagprogramma dus. Omdat Tequila vlak bij Guadalajara ligt, wat ongeveer zeven uur hier vandaan is, gaan we op vrijdagavond met de bus. Om half tien nemen we de bus vanuit Mexico-city en om vijf uur zijn we in Guadalajara. Daar nemen we om negen uur de Tequila Express. Dinsdag heb ik bustickets, tourtickets en een hostel geboekt, dus we zijn bijna helemaal klaar om te gaan! Nu alleen nog even de komende dag doorkomen.
Vandaag (donderdag) ging ik niet naar school. Susana heeft vandaag haar bachelor afgerond door haar thesis te presenteren en vervolgens zijn we gaan lunchen met haar familie (dat nam van een uur 's middags tot half acht 's avonds in beslag) en op dit moment is Susana met een groep vrienden uit eten om het te vieren. Ik zou meegaan, maar moest mijn tas nog inpakken (en dit nog afmaken), dus ben lekker thuis. Morgen nog even een dagje school en dan gaan we een druk weekend in! Ik vond het prima om vandaag een keertje niet naar school te gaan. Elke dag dansen is toch behoorlijk veel (mijn voeten doen pijn). Ik heb gisteren bijvoorbeeld vier uur achter elkaar gedanst, eerst twee uur salsa en daarna twee uur traditioneel dansen. De eerste vier uur van school heb ik ook nog iets educatiefs gedaan hoor, toen had ik gewoon Spaans les.

We hebben op dit moment last van mieren in het huis, wat ik helemaal niet prettig vind... Ik heb al niet zo heel super veel meer met mieren, maar dit is Mexico en de mieren zijn hier nogal wat groter dan onze drie milimeter mieren thuis. Hier zijn ze anderhalf tot twee centimeter. Ik ben op dit moment bezig ze een voor een uit te roeien, maar betwijfel dat dat werkt... Daarbij vind ik het elke keer weer eng, want die mieren rennen natuurlijk rond en ik ben altijd bang dat ik er eentje mis en dat hij vervolgens in een soort wraakvolle die-hard mier veranderd en mij aanvalt. Grote mieren kunnen waarschijnlijk ook harder bijten....

Ik merk wel dat mijn Spaans vooruit gaat. Ik kan bijvoorbeeld tegenwoordig mijn leraren ook werkelijk begrijpen als ze iets uitleggen. Ik kan nog steeds geen gesprek voeren in het Spaans en als iemand een gesprek met mij begint, kan ik het ook nog steeds niet echt goed volgen (vooral omdat mensen vaak snel praten in een normaal gesprek), maar het gaat vooruit en daar gaat het om!

Estos son las semanas atras. A proxima semanas yo probar escribir mas rapido, pero es mucho trabajo, y no se si es possible. Hasta el proxima vez!

Ps: twijfel vooral niet over het wel of niet achterlaten van een reactie!!!! Reacties vind ik altijd geweldig!