Mi primero semana a CEPE

Hola, buenas tardes. Soy Jorinde, mi appellido es Voskes. Soy de Holande y mi ciudad es Almere. Tengo dieciocho anos y soy estudiante de CEPE. Y tu, de donde eres?

Ja, mijn eerste weken school hier hebben hun vruchten wel afgeworpen hoor!
Dinsdag 7 mei moest ik me gaan registreren bij UNAM (de volksuniversiteit van Mexico) aan CEPE (de afdeling voor onderwijs aan buitenlanders). Ik werd door Jorge, de chauffeur, naar UNAM gebracht. Ik voelde me niet lekker, dus ik kon die dag niet heel veel hebben.Toen ik uitstapte, liep ik in eerste instantie verkeerd en werd ik door een schreeuwende mevrouw in het Spaans de andere kant op gestuurd. Niet dat ik er iets van verstond... Uiteindelijk vond ik de nogal verborgen ingang van CEPE en vroeg ik aan de mevrouw bij de poort waar ik heen moest om me te registreren. Niemand spreekt Engels, dus in het Spaans werd ik naar 'salle B' gestuurd. Ik was al helemaal blij dat ik het kon vinden en dacht dat alles goed zou komen, totdat de jongen voor me in de rij een gesprekje begon. Toen realiseerde me dat ik bij stap 10 was begonnen, in plaats van stap 1 en dat ik nog allemaal andere dingen moest doen voordat ik in die rij kon gaan staan. Dat was een beetje de druppel en ik begon een heel verhaal over dat ik er niets van begreep en dat niemand Engels sprak en dat ik niet wist waar ik heen moest. Brian (de Amerikaanse jongen) wist waarschijnlijk niet wat hem overkwam, raar mens dat opeens hysterisch begint te doen. Hij sprak heel goed Spaans, zei dat ik even moest gaan zitten en wachten totdat hij klaar was en dat hij me zou helpen. Hij heeft me eerst naar een ruimte met computers gebracht, waar ik een account aan moest maken. Vervolgens moest ik een 'toets' maken, maar door de spanning was ik al mijn Spaans kwijt en na twee seconden bij de meneer werd ik in basico uno geplaatst. Vervolgens moest ik in een ander lokaal met computers vakken kiezen. Brian had me ondertussen alleen gelaten, maar daar was gelukkig een lerares die un poquito Engels sprak.
Ik kon meerdere dingen kiezen. Naast mijn basico uno lessen Spaans, kreeg ik te horen dat ik nog twee aanvullende courses kon kiezen. Uiteindelijk heb ik voor 'pronunciacion' (uitspraak) en traditioneel dansen gekozen. De derde keus was salsadansen, maar dat kan ik ook buiten de uni om doen.
Uiteindelijk kon ik dan toch in de rij gaan staan om te betalen, kreeg ik mijn boek (oeehhhh spannend) en een studentenkaart.

De volgende dag was het dan zover.. mijn eerste schooldag. Gelukkig kon Susana me een heel eind brengen, zodat ik niet ook al meteen de vervoerskwestie hoefde uit te zoeken.
Mijn klas is heel gezellig en heel gemixt. We hebben twee vrouwen uit Indonesie, vandaag heb ik geprobeerd te vragen waarom ze hier in Mexico zijn, maar ze spreken niet echt Engels en weinig Spaans, dus het was erg moeilijk haar verhaal te volgen. Ze zijn hier volgens mij voor de kerk en blijven hier iets van drie jaar ofzo.
Daarnaast hebben we drie mensen uit Duitsland, twee meisjes en een jongen. Alina, een van de Duitsers, is hier als au pair. Twee koreanen, een meisje en een jongen, maar de jongen studeert al een paar jaar in de Verenigde Staten en lijkt meer Amerikaans dan Koreaans. Twee Engelsen, een jongen en een meisje. De jongen is klaar met zijn studie en kon geen werk vinden in Engeland, dus besloot hij maar naar Mexico te gaan om Spaans te leren. Dan hebben we nog een jongen uit Nieuw Zeeland, ook een interessant verhaal. Hij heeft het overgrote deel van zijn middelbare schooltijd in Burger King gezeten (zijn woorden, niet de mijne). Nu reist hij al een tijdje de wereld rond. Hij heeft al een jaar in Londen gezeten en besloot daarna maar naar Mexico te gaan. Hij weet niet hoe lang hij hier blijft, ergens tussen een half jaar en een jaar. Hij ziet wel hoe het loopt.
Alle lessen worden volledig in het Spaans gegeven, dus natuurlijk is er een groot gedeelte wat we niet verstaan. Gelukkig is onze lerares een goede actrice.
Bij pronunciacion zit ik samen met Hugh (de Engelse jongen) en een hele hoop Aziaten. Het is opvallend hoeveel Aziaten er op CEPE zitten, waarom ze allemaal naar Mexico komen is een raadsel. Ik heb nog geen enkele Nederlander gevonden, ik ben teleurgesteld in mijn volk!

Als je Nederlands spreekt en Nederlander bent, heb je naar mijn mening op een aantal manieren voordeel wanneer je een Spaans probeert te leren. Allereerst de uitspraak. Spaans heeft een rollende r, iets dat bijvoorbeeld voor Chinesen heel moeilijk is, omdat zij (heel generaliserend gesproken) de r erg snel als l uitspreken. Ook de Britten bij mij in de klas hebben moeite met de r omdat zij de r meer achter in hun keel uitspreken. Verder lijken een aantal medeklinkers in het Spaans op die in het Nederlands, bijvoorbeeld de a en de e.Voor mij worden veel van de woorden dus heel logisch uitgesproken, maar als je Engels spreekt kan het nog wel eens lastig zijn dat zij de klanken anders utispreken (e wordt uitgesproken als ie). Vooral bij de Nieuw Zeelandse jongen levert het problemen op. Wanneer hij Spaans uitspreekt klinkt het als Engels, maar met Spaanse woorden.
En dan hebben Nederlanders als laatste nog het voordeel dat we op school heel veel in aanraking worden gebracht met andere talen. We leren Frans, Duits en Engels en dat helpt zeker wel bij het leren van een nieuwe taal.
Vaak is mijn hoofd echt een talenbrei. De hele dag op school probeer ik Spaans te leren en praat iedereen om me heen Spaans, ik praat in het Engels met klasgenoten, ik schrijf in het Nederlands en ik heb af en toe ook nog een gesprek met een Oostenrijkse jongen, die geen Engels kan, in het Duits (althans ik in het Engels en hij in het Duits). En dan wil ik hier ook nog de hele tijd mijn gebrekkige Spaans aanvullen met mijn gebrekkige Frans.
Ik heb als derde les dus elke dag traditioneel dansen. De eerste les schrok ik een beetje van de lerares. Natuurlijk wordt dat ook in het Spaans gegeven en ze begon de eerste les een heel verhaal over de regels in haar klas en dat ze punten geeft en dat je elke dag moet komen enzovoort. Ik verstond de helft niet, maar begreep wel dat ze streng was. We gingen vervolgens die eerste les een dvd kijken met allerlei traditionele dansen, waarbij ik in slaap viel (maar eigenlijk niet durfde, omdat ik bang was voor de lerares). Nu, nu ik elke dag in de danssalon rondhang, realiseer ik me dat ze helemaal niet zo eng is. Ze is eigenlijk heel aardig. De salsalessen die ze geeft zijn een of twee keer in de week, maar ik heb elke dag twee uur dansen. Dat is omdat het traditionele dansen heel moeilijk is, dus je moet heel veel oefenen om het onder de knie te krijgen. We moeten ook dansschoenen aan, maar die lenen we van haar.
Ik heb nu helemaal de smaak te pakken, dus heb gevraagd of ik naast het traditioneel dansen, ook een keer in de week salsa kan doen, dan verschuif ik op die dag mijn pronunciacion les naar de ochtend (moet ik wel heel vroeg weg van huis).
Ik heb dus drukke dagen, elke dag school van negen tot vier (en woensdag wordt dat acht tot vier). Omdat ik op dit moment naast school niet veel te doen heb, is het wel lekker. Mijn huiswerk heb ik zelfs af! Ik kan zelf naar school en naar huis, dus dat is heel fijn. Het is wel niet echt makkelijk om op school te komen. Ik moet eerst ongeveer 40 minuten lopen naar de metrobus (of een pecero, dat is een klein propvol trotro-achtig busje dat als openbaar vervoer dient, nemen), vervolgens mezelf in de metrobus proppen voor een minuut of 10 en dan op de universiteitsgrond nog een bus nemen naar CEPE. 's Ochtends kan ik vaak meerijden en hoef ik alleen nog maar de universiteitsbus te nemen, maar elke middag ga ik zelf naar huis en loop ik het hele eind. Ik dacht dat ik dik terug zou komen uit Mexico omdat ik niets aan sport zou doen, maar op dit moment doe ik meer dan ooit met al het dansen en lopen!

Het jammere is wel dat we erg langzaam gaan met de Spaans lessen. De afgelopen weken hebben we vooral heel vaak herhaald hoe we heten, waar we vandaan komen etc. De eerste dag kende ik dat al en ik wil graag aan het einde van mijn cursus meer kunnen zeggen dan wie ik ben! Ik ben niet de enige in de klas die het gevoel heeft dat we erg langzaam gaan en alles eindeloos herhalen, dus het is even kijken wat we eraan kunnen doen. Ik heb vorige week een examen gemaakt om te kijken of ik goed genoeg was voor basico 2, wat ik niet ben. Mijn woordenschat is gewoon nog veel te klein om verder te gaan, maar het niveau waarop ik nu zit is eigenlijk iets te makkelijk. We hebben ook al aan onze lerares gevraagd of we misschien iets sneller kunnen gaan, maar ze weigerde. Het voelt naarmate we vorderen wel alsof we iets sneller gaan, dus misschien dat het allemaal gewoon vanzelf goed komt en moeten we geduld hebben.. Over een paar weken hebben we examens, dus we zullen toch het boek door moeten werken.
De eerste schoolweek was erg kort, woensdag en donderdag hadden we school en vrijdag was het moederdag, dus waren we vrij. Ergens was dat niet heel erg. Na mijn eerste dag was ik doodmoe, gewoon van alle nieuwe indrukken. Vrijdag was ik lekker thuis. Ze zijn hier gewend wel wat aandacht te besteden een moederdag, dus ik heb een bloemetje voor Susana's moeder gekocht en we hebben 's middags voor een keer met zijn allen aan tafel gegeten.
Ze eten hier doordeweeks weinig met z'n allen samen. Allereerst omdat de lunch de hoofdmaaltijd is en met de lunch is niemand thuis. 's Avonds eet iedereen alleen maar iets lichts, dus daar ga je niet echt voor aan tafel zitten. Daarbij is iedereen pas laat thuis en allemaal op verschillende momenten. Werk en zelfs collegetijden zijn hier af en toe nogal vreemd voor mij... Susana's zusje heeft regelmatig om zeven uur 's ochtends college en het gebeurd ook vaker dat iedereen hier pas om tien uur 's avonds thuis is van werk.
Zaterdag 11 mei ben ik op stap gegaan naar Tula. 's Ochtends heb ik een taxi gepakt naar het busstation. Je hebt hier twee soorten taxi's, het soort dat je opbelt en die je thuis komen ophalen en het soort dat je op straat aanhoudt. Bij die op straat moet je nogal oppassen, omdat de kans dat ze je oplichten zeer groot is. Altijd controleren of de meter op nul staat dus. Beter is het om een van de veilige taxi's te nemen, die zijn eerlijk.
Op het busstation had ik geluk, er was iemand die Engels sprak. Ik heb een retourtje Pachuca geboekt. Ik had het idee dat mijn reis naar Tula misschien een uur of twee zou gaan duren, dus om om half zes terug in Pachuca moest wel lukken toch? Het was de eerste keer dat ik buiten Mexico City kwam. We reden met de bus door het woestijnachtige landschap van Mexico, net ten noorden van de stad. Overal cactussen. Ik zag een aantal schaapherders. Van die echten, met een hoed en een hond, zittend in een veld. Ik zag mannen met cowboyhoeden op paarden met stofwolken achter hen. Vooral dat deed me wel even aan Zorro denken!
Na ongeveer anderhalf uur waren we in Pachuca en moest ik bedenken hoe ik verder kwam. Uiteindelijk bleek dat ik nog een bus moest nemen naar Tula en in Tula vervolgens een combi (klein busje) naar de archeologische vindplaats. In plaats van twee uur, duurde de reis ongeveer 3.5 uur. Ik had alvast een kaartje om om drie uur in Tula de bus terug te nemen naar Pachuca, maar alles leek erg krap te worden. Anderhalf uur op de vindplaats leek me nogal weinig... Ik had dus al vrij snel besloten mijn bus van drie uur te missen, opdat ik een uur langer had om rond te kijken. De archeologische vindplaats leek zich wel te bevinden in een soort enorm park met cactussen. Overal enorme cactusen, in alle soorten en maten. Tula was ooit de hoofdstad van de Tolteken en werd waarschijnlijk gesticht aan het begin van de tiende eeuw, net na de vernietiging van Teotihuacan, een van de belangrijkste steden uit die periode. Wat er nu van over is: twee balspeelvelden, resten van twee piramides, resten van een ceremonieel centrum en resten van een woning. De balspeelvelden heten ook wel juegos de pelota. Ze hebben een soort I-vorm. De zijkanten hadden schuine wanden, met aan de wand daarboven een soort stenen ring. Door deze ring moesten de spelers een zware, massief rubberen bal (ongeveer vier kilo), met hun heupen en voorarmen zien te spelen. Wat blijkt uit archeologische vondsten van onder andere reliefs uit de wanden van de balspeelvelden is dat ritueel offeren vaak bij de spelen voorkwam. Bijvoorbeeld het offeren van krijgsgevangenen na een spel, maar ook het offeren van teamleden, zoals bijvoorbeeld de teamcaptain.
Vervolgens ging ik naar de eerste piramide. Onderaan stond om de piramide een 'slangenmuur', waarvan een gedeelte nog steeds te zien is. Op deze muur zijn reliefs te zien van een menselijk schedel in een enorme slangenbek. Deze muur is waarschijnlijk een voorbeeld geweest voor eenzelfde soort constructie in Tenochtitlan. Op de top van de piramide stond ooit een tempel, die er tegenwoordig niet meer is. Wel zijn er nog vier atlanten over (althans volgens mijn reisgids zijn alleen de middelste twee echt). De atlanten zijn pilaren in de vorm van een mannelijk figuur en in dit geval Tolteekse krijgers. Dit is te zien aan de vlindervormige borstplaten en de accesoires van de beelden.
Van de andere piramide is niet veel over, ondanks dat deze waarschijnlijk belangrijker was dan 'piramide B'. Piramide B was waarschijnlijk niet toegankelijk voor het normale volk in de tijd van de Tolteken en alleen koningen en priesters waren waarschijnlijk toegestaan de tempel bovenaan te betreden.
Naast de twee piramiden en de twee balspeelvelden is het enige nog enigszins herkenbare gedeelte een ceremonieel centrum. Tegenwoordig is er geen dak meer en is het dus meer een woud van pilaren, maar af en toe is er onder een afdakje nog een relief te zien.
Na twee uur in Tula had ik alles wel gezien en wilde ik teruggaan richting de bus.
Ik was ondertussen afgedwaald van het pad dat ik op de heenweg had genomen en dacht via een paar kleine paadjes daar wel weer te kunnen komen. Wat als gevolg had dat ik verdwaalde in een woud van cactussen. Ik had wel genoeg water bij me (ondertusen met de temperatuur van thee), maar ik moest echt iets eten of drinken met suiker, want ik begon me een beetje slapjes te voelen en in de hitte zou dat niet lang goed gaan. Na een poosje gaf ik mijn idee van 'gewoon doorlopen, dan kom je uiteindelijk wel weer op het grote pad uit' maar op en ben ik omgedraaid om zo snel mogelijk weer in het toeristische gedeelte te komen. Ik moet wel zeggen dat de cactussen die ik onderweg zag heel mooi waren!
Zo snel mogelijk ben ik tussen alle souvenirstalletjes door gerend die langs het pad naar de vindplaats stonden en uiteindelijk kwam ik aan bij het museum waar ze gelukkig 'refresco's' (frisdrank) verkochten, wat wel weer genoeg suiker voor even was. Vervolgens kwam het probleem van terugkomen naar het busstation. Volgens de meneer die de kaartjes verkocht, moest ik naar de weg lopen, naar Oxxo (een winkel) en daar zou ik een pecero kunnen aanhouden. Dat ging allemaal prima en ik was al helemaal blij en er van overtuigd dat alles goed zou komen, toen we er bij 'het' busstation uit werden gegooid. Alleen jammer genoeg was 'het' busstation niet het goede busstation... Oh jee, dat was en probleem. Ik had nog een half uur om bij het goede busstation te komen. Ik heb aan zo'n beetje elke omstander gevraagd hoe ik bij mijn bus naar Pochuca moest komen en werd uiteindelijk naar een bus naar Pochuca gebracht. Niet de goede bus natuurlijk, mijn bus stond op een heel ander busstation. Ondertussen begon in een beetje paniekerig te worden (en in mijn paniek vergeet in al het Spaans dat ik ken en begin ik in het Engels te ratelen, wat vaak niet helpt). Volgens een mevrouw in het busje moest ik gaan zitten, het zou allemaal goed komen. Ik heb geaccepteerd dat ik niet wist waar ik was of waar het busje heen zou gaan, maar dat ik wel ergens terecht zou komen en dan verder zou zien. Ik weet niet waarom ik de buschauffeur niet hoefde te betalen (misschien had hij medelijden met de wanhopige guerita), maar hij heeft me inderdaad bij het busstation afgezet.
Daar kwam de volgende opdracht, proberen mijn buskaartje van drie uur om vier uur te gebruiken. Ik had nog een minuut of tien en de rij was heel lang. Doodnerveus wachtte ik dus netjes op mijn beurt, terwijl ik de klok verder zag tikken. Toen ik eindelijk bij de balie kwam, bleek dat het in principe mogelijk was geweest het kaartje om te zetten naar vier uur, als er nog plaats was in de bus.. Wat er niet was. Dat was een probleem... Als ik om half zes in Pochuca wilde zijn, MOEST ik om vier uur die bus hebben. In het halve Spaans probeerde ik het gesprek met de mevrouw aan te gaan over wat mijn mogelijkheden dan zouden zijn (dat was heel makkelijk geweest in het Engels of Nederlands, maar nu was het een hele opgave). De mevrouw bleef alleen maar stug volhouden dat de bus om vier uur vol was. Uiteindelijk kwam ze met een geweldige oplossing! Ik kon mijn kaartje naar Pachuca omruilen voor een kaartje naar Mexico-city als ik de paar peso's verschil bij betaalde. Geweldig! Een rechtstreekse rit naar Mexico-city was natuurlijk een stuk makkelijker! Alleen jammer dat ik nu voor niks een kaartje van Pachuca naar Mexico-stad had gekocht...
Ondanks alle stress en paniek was ik uiteindelijk anderhalf uur eerder dan gepland thuis en had ik een keer minder overstappen.
Reizen met de bus hier is best comfortabel! De lange-aftandsbussen dan die tussen de steden rijden. De stoelen zijn zeer comfortabel, je hebt heel veel beenruimte en vaak staat er een film op. Ook doen ze veel aan veiligheid. Voordat je de bus in kan, wordt je tas gecontroleerd en soms wordt je gefouilleerd. In de bus zelf had ik een paar keer dat er iemand binnen kwam met een videocamera die alle passagiers op film zette, zodat ze weten wie er meegaat. Aan dit soort maatregelen zie je wel dat Mexico onveiliger is dan Nederland.