Safety Third!

Introductie:

Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland waar ik een opleiding tot Adventure Guide volg en geniet van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. De tijd gaat snel voorbij en het programma is druk, maar laten we snel op avontuur in het land van de hobbits gaan!

Daar hang je dan!

'Pfffff', ik blaas een trillerige adem uit terwijl ik me aan de rotswand vastklamp. Ik hang maar een paar meter boven de grond, maar toch bonst mijn hart in mijn borst. Mijn armen beven en mijn handpalmen voelen zweterig, met mijn teen probeer ik me op een van de miniscule randjes omhoog te duwen. 'Grrrrt', met een schrapend geluid glijdt mijn klimschoen weg en ik adem scherp in. Gelukkig voel ik de klimgordel in mijn dijen drukken en trekt het touw me een beetje omhoog. 'Kom op, je kun dit!' moedigt Jessie* me vanaf de grond aan. Wanneer ik weer wegglijd schud ik mijn hoofd. 'Nee, ik kom naar beneden. Ik kan niet meer.'

Ik voel me teleurgesteld in mezelf… Ik heb klimmen altijd erg leuk gevonden, waarom voelt het dan nu zo enorm eng? Als klein meisje ging ik eens in de zoveel tijd met mijn vader en broer naar de klimhal en genoot ik ervan om naar boven te klauteren terwijl mijn vader me zekerde. Toen was ik nooit bang. Daarna, tijdens de keuzemodules van gym op school, deed ik samen met een vriendin een klimcursus en leerden we meer over klimtechnieken en zekeren. Tijdens die cursus bevroor ik voor de eerste keer en ik weet nog precies hoe dat voelde: op ongeveer tien meter hoogte, met trillende armen, zweterige handen, een bonkend hart en geen idee hoe ik verder moest. Paniek! In de jaren daarna heb ik af en toe wel wat geklommen (een keer een korte boulder cursus, een keertje met vrienden buiten in Noorwegen, een keertje boulderen met vriendinnen), maar het lukte nooit om het echt regelmatig te doen. Ik heb dus het idee dat ik een stuk minder goed voorbereid ben dan sommige van mijn groepsgenoten, die in hun thuislanden regelmatig aan een klimtouw hangen. En toch was ik op een of andere manier de eerste die deze rotswand mocht uitproberen doordat ik enthousiast mijn hand opstak toen instructeur Osian* zei: 'Wie hier weet nog hoe je je in moet inknopen met een acht-knoop?' Ik had suf genoeg niet verwacht dat dat meteen betekende dat ik de muur opging…

(* Namen zijn veranderd i.v.m. privacy)

Wanneer ik weer op de grond sta bevrijd ik mezelf snel van het touw en trek ik mijn klimschoenen uit. 'Ah die schoenen zijn zo ongemakkelijk!' klaag ik, terwijl ik met mijn pijnlijke tenen wiebel. Klimschoenen horen krap te zijn zodat je extra grip hebt, maar in de hitte van de Nieuw-Zeelandse zon voelt het alsof mijn voetjes gekookt én bijeen geperst zijn. Ik kijk aandachtig toe hoe eerst Jessie en dan Kevin* ook die verdomde wand opklauteren. Beiden zijn goede klimmers met behoorlijk wat ervaring en schijnbaar zonder problemen zweven ze naar boven. De randjes waar ik niet op kon staan lijken wel traptreden onder hun behendige voeten, ze grijpen zich vast aan de kleinste steenknobbeltjes en elke beweging is vloeiend. Grrr, ik kan er niet om heen: ik heb nog veel te leren.

We wisselen om met de andere groep en gaan naar 'Big Corner', een klimroute die (zoals de naam al verklapt) in een natuurlijke hoek in de rots slingert. Dit is een historische klim; de tweede route die ooit in deze omgeving werd geklommen door bergbeklimmers die iets te doen wilden hebben als Mount Aspiring (de dichtstbijzijnde hoge piek) onbegaanbaar was door slecht weer. 'Hier, ik zeker je wel,' zegt Kevin en hij klikt zijn zekerapparaat vast aan zijn gordel. Elliotte* is zijn back-up zekeraar (extra veiligheid terwijl we nog aan het leren zijn) en ik laat mijn pijnlijke voeten weer in de schoenen glijden en maak een dubbele achtknoop. 'Is dit uiteinde lang genoeg?' laat ik Osian de knoop inspecteren en hij knikt. 'Klik nog even met je karabiners!' is zijn laatste opmerking en we knijpen in de dichtgeschroefde karabiners en zeggen in koor: 'The sound of safety!'

Ik duw mijn linker voet in een kleine holte, grijp met mijn handen de scherpe rand van de hoekige rots vast en zet de eerste stap omhoog. 'Hier is een goede voetsteun', coacht Jessie van de zijlijn, terwijl Osian zegt: 'Gebruik de scheur!' In het midden van de hoek, tussen de twee rotswanden die loodrecht op elkaar staan is een verticale breuklijn, waar je perfect je handen in kunt schuiven. Aan de witte magnesiumvlekken te zien is dat hoe iedereen het doet en ik wurm mijn handen naar binnen. Gelukkig heeft Nieuw-Zeeland geen enge spinnen… Stapje voor stapje worstel ik mezelf de rotswand op. Ik duw mezelf in de hoek, lig zo dicht mogelijk tegen de koele steen aan en vind kleine randjes om op te staan. Wanneer ik het even moeilijk heb roept Osian me toe: 'Zing een liedje, dat helpt om je ademhaling te reguleren!' 'Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor…' zing ik lichtelijk hijgend tegen mezelf, terwijl ik naar de volgende greep reik. Mijn vingertoppen branden, maar ik kan me optrekken aan het kleine randje en ben weer een stukje verder. 'Kun je me wat strakker zekeren?' roep ik nerveus naar Kevin wanneer ik de druk van de gordel voel afnemen. Ik vertrouw hem wel, maar toch… Hij heeft op dit moment letterlijk mijn leven in zijn handen.

Wanneer ik de top bereik, kijk ik trots naar beneden. 'Ik ben er!' roep ik en iedereen juicht. 'Een momentje!' Vanuit de beschutting van de rots kijk ik uit over het landschap. De strakblauwe hemel, de scherpe grijze rotsen aan de overkant, de smalle weg die tussen de velden door snijdt. Dit gebied heet 'Hospital Flat' en ligt een stukje buiten Wanaka, een stadje ongeveer anderhalf uur rijden van Queenstown af. Omdat het land tussen de bergen hier relatief vlak is, werd ziek of verzwakt vee hier vroeger heen gebracht om bij te komen en daar is de naam Hospital Flat uit voort gekomen. Op dit moment is er echter geen schaap te zien. 'Heb je me?' vraag ik Kevin en hij antwoordt 'Ik heb je!' Ik voel dat het klimtouw strak staat en ga voorzichtig zitten in mijn klimgordel met mijn voeten plat tegen de muur. Stapje voor stapje loop ik langs de rots naar beneden terwijl Kevin het touw laat vieren. Wanneer ik op de grond sta geef ik iedereen een high five. 'Makkie!' zeg ik lachend. Nu weet ik weer wat ik zo leuk aan klimmen vind: er is geen beter gevoel in de wereld dan het overwinnen van een rots!

Later in de middag laden we onszelf en alle klimspullen in onze witte bestelbus om naar een camping te rijden. Het kampeerterrein is een groot open veld met dor geel gras en stoffige zandplekken. Her en der creëren hoge bomen wat beschutting van de zon. Wij parkeren in het midden van het terrein en beginnen onze tassen en tenten uit te laden. Het is een race voor het beste plekje en snel spreid ik het onderzeil van mijn miniscule tentje uit en begin mijn haringen de grond in te duwen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan… De droge klei is keihard en vol stenen en brokkelt onder de druk van de haringen. Ik snuif gefrustreerd en steek de haringen uiteindelijk bijna horizontaal de grond in om toch nog een beetje grip te hebben.

Plons!

Wanneer we ons kampement zo goed en kwaad als maar gaat hebben opgesteld schiet iedereen zwemkleding aan en lopen we naar de rivier. Na een dag zweten in de brandende zon zijn we wel toe aan wat verkoeling… Deze camping heeft geen douches, maar dat is geen probleem want de rivier is ook nat! Met een klein groepje lopen we de brug over naar een touw om jezelf de rivier in te slingeren. Benny* en Osian zijn er al en Benny laat ons zien hoe het moet: hij klautert een boomstam op naar het houten plateau, trekt het touw naar zich toe en grijpt de trapezestok vast. Hij stapt vanaf de zijkant van het plateau, slingert zichzelf door de lucht, maakt op het hoogste punt een achterwaartse salto en landt met een plons in het water van de rivier. Voordat de stroming hem te ver mee kan slepen zwemt hij naar de oever.

'Uhhhh, ik denk niet dat ik dat kan…' mompel ik tegen Jessie, terwijl Kevin de boomstam al op klautert. 'Maak een salto!' roept Jessie hem toe. Kevin zet zich af, slingert naar voren, laat de stok los en draait zich in de lucht om. Ik zou zweren dat hij een moment lang stil hangt, terwijl hij oogcontact maakt met Jessie. 'No!' zegt hij met een serieus gezicht. Dan knijpt hij zijn neus dicht en maakt een bommetje de rivier in. We barsten allemaal in lachen uit.

Wanneer het mijn beurt is krabbel ik bibberig de glibberige boomstam op. Benny reikt me de trapeze aan en legt uit 'Houd je armen gestrekt en stap zijwaarts van de plank af.' Ik kijk naar het kolkende water zo'n vijf meter onder me. Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Ik haal diep adem en stap het luchtledige in. Mijn benen zwieren door de lucht, ik probeer mijn armen gestrekt te houden en dan… Met een schok glippen mijn handen van de stok en stort ik 'PETS!' met mijn billen op het water. Hm, dat was niet zoals het moet! Ik snap het niet, na al mijn jaren turnen zou ik dit toch moeten kunnen? Maar ook de tweede en derde keer die middag lukt het me niet om de trapeze vast te houden en de boog af te maken, elke keer land ik met een klets op het water. Met een gloeiende huid (en wangen) klauter ik uiteindelijk de kant op en geef ik het op. Je kunt niet overal goed in zijn! Gelukkig wordt mijn matige prestatie overschaduwd door Don's* vertoon. Enthousiast is hij aan komen lopen en naar boven geklommen met dezelfde instructie die wij ook allemaal hebben gekregen: Houd je armen recht en stap vanaf de zijkant van het plateau. Vol zelfvertrouwen stapt Don naar voren en dan, terwijl wij allemaal 'No, no, noooo!' roepen, duikt hij voorover, met gebogen armen vanaf de voorkant van het plateau de trapeze in. Hij valt recht naar beneden en dondert in het ondiepe deel van het water. Even wordt het doodstil, Benny trekt bleek weg en we wachten gespannen. Dan breekt Don's lachende hoofd door de oppervlakte, 'I'm okay!' spluttert hij en hij waadt naar de kant. Opgelucht blaas ik mijn adem uit, ik had niet verwacht dat zwemmen het engste deel van de week zou zijn…

Safety third!

De dagen daarna leren we steeds meer over veilig klimmen en zekeren en alles wat daar bij komt kijken. In totaal zullen we vier van dit soort klimweken hebben, waarna het idee is dat we zelfstandig kunnen klimmen, sportklimroutes kunnen opzetten (inclusief de ankers die daarvoor nodig zijn), anderen kunnen begeleiden in het klimmen en allerlei veiligheidsmaatregelen kennen. En dat betekent dat onze instructeurs ons vanaf het begin nauwlettend in de gaten houden en wijzen op de kleinste details. 'A not neat knot is a knot not needed!' drillt Osian ons, terwijl hij een rommelige achtknoop over laat doen. 'If you're going to put you life on it, you better do it right!' 'A not need knot is a knot not needed,' herhaal ik de tongbreker in mezelf, terwijl ik worstel om de meest perfecte knoop ooit te leggen. Naast me heeft Mats* zijn shirt uitgetrokken in de brandende zon, tijd voor een stoere klimfoto. 'Klimmen zonder shirt doe je maar in je eigen tijd!' zegt Benny bars. 'Trek je kleding weer aan.' 'Safety first!' Echoot Osian achter hem. 'Well… after 'looking cool' and 'great for Instagram', right?' grapt David*, onze welgebekte Amerikaan. Dus, safety third?

De klimplek (ook wel 'crag' genoemd) waar we vandaag zijn ligt vlak bij een riviertje en in de pauze lopen we de helling af om op het kiezelstrand te lunchen. Wat een prachtige plek, naast het water en onder de schaduw van de bomen! En ook heerlijk om even onze veiligheidshelmen af te mogen zetten, nu we weg van de rotsen zijn. Tom* onze Schotse groepsgenoot zoekt meteen een paar stenen om te keilen. Tom is onze man van weinig woorden. Hij doet meestal zijn eigen ding, leeft op een dieet van instant noodles, fish en chips en tosti's en hij voelt niet echt de behoefte om zijn stem te laten horen in de groep (wat best fijn is tussen zo veel luidruchtige mensen). Af en toe komt hij echter met de perfecte droge opmerking die ons allemaal tot lachen brengt. En nu laat hij laat zijn ware talent zien: sommige steentjes stuiteren wel acht keer over het water!

Wanneer we bijna klaar zijn met eten introduceert Osian en nieuw concept: 'scream bubbles'. Hij demonstreert hoe het moet door de rivier in te stappen, voorover te buigen, zijn gezicht het water in te steken en onder water luidkeels te schreeuwen. 'De perfecte oplossing voor al je frustraties!' grapt hij, terwijl hij met een druipend gezicht weer overeind komt. Ik grinnik wanneer ik even later zelf het koele water in stap, het voelt soms echt alsof ik in een extra lang schoolkamp ben beland.

Aan het einde van de week pakken we onze tenten weer in en zorgen we ervoor dat we de kampeerplek netjes achter laten. We nemen afscheid van het legertje aan eenden dat elke ochtend bij onze tenten verzamelde en dat ons 's avonds bedelt om eten. 'Bye Mike!' zwaai ik naar de bruine waggelmonsters. Net zoals alle vrienden verdienen de eendjes ook een naam en vanaf nu heten alle eenden Mike, behalve één eendenkuiken dat Jessie 'Marquis' heeft genoemd. Voordat we door naar huis rijden brengen we nog een laatste klimdag door bij Bannockburn crag. Ook dit is een prachtige plek, aan het helderblauwe Dunstan meer. Dit kunstmatige meer is in de jaren zeventig aangelegd door een dam in de rivier te plaatsen. Een deel van het historische centrum van Cromwell moest naar hoger gelegen grond verhuisd worden om niet weggespoeld te worden. Tegenwoordig wordt het meer onder andere gebruikt wordt voor irrigatie van de vele fruitkwekerijen in de omgeving en voor recreatie. Wij genieten vooral van de mooie uitzichten, terwijl we bovenop de rots oefenen met het aanleggen van veiligheidsankers. We gebruiken twee ankerpunten in de vlakke top en maken met behulp van karabiners en een touw of bandlus tweepuntsankers. Dit systeem zullen we uiteindelijk gaan gebruiken om over de rand te abseilen en een tijdelijk klimanker te maken, dat vervolgens gebruikt kan worden om te klimmen. Ik realiseer me nu pas dat ik nooit heb geweten hoeveel er eigenlijk komt kijken bij deze sport!

Welkom thuis!

Wanneer we aan het eind van de dag thuis aankomen worden we verwelkomd door Nilson*. Jammer genoeg werd hij aan het begin van de week ziek en kon hij niet mee klimmen. Op de tafel staat voor elk van ons een kopje klaar, met ernaast een theezakje, een stukje zelfgemaakte slice (een Nieuw-Zeelandse lekkernij) en een handgeschreven briefje. 'Jorinde, a woman of great integrity, heart, wisdom and insight' begint zijn boodschap aan mij. 'Thank you for being such a blessing for me and being a building block for my own character.' Ik heb een brok in mijn keel terwijl ik de rest van zijn oprechte woorden lees en zijn waardering over mij heen laat spoelen. Wat een lief gebaar! Dit is echt Nilson, iemand die een extra diepgang in de groep brengt.

Ik loop naar de badkamer en kijk voor het eerst in dagen weer in de spiegel: mijn haar steekt piekerig overeind, mijn neus is roodverbrand en mijn ogen zijn vermoeid door de gebroken nachten in een klein tentje. Mijn lichtroze shirt is smoezelig en wanneer ik mijn schoenen uittrek moet ik ook meteen het raam open zetten voor wat frisse lucht. Na dagen actief en buiten te zijn geweest ben ik zeker niet op mijn charmantst! En toch… in de spiegel zie ik een versie van mezelf die moe maar tevreden is, die sprankelt en puur is. Dat is wat 'buiten' doet, het stript ons van alle glanzende laagjes en haalt de kern naar boven. En dat is waarom ik een buitenleven wil leiden! Maar, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet geniet van de luxe van een warme douche en een zacht bed.

Wanneer ik gedoucht en aangekleed ben hoor ik luid gebonk en gejoel in de woonkamer. Wat gebeurt daar nou weer? Nieuwsgierig ga ik kijken en ik loop binnen in een danscompetitie voor wie het beste de 'worm' kan doen. Het is nu Mats zijn beurt en hij maakt er meteen een hele dansroutine van. Met een vloeiende beweging trekt hij zijn shirt uit, hij doet de worm en voordat ik het weet wordt ik vastgegrepen en de lucht in getild. Het is alsof Mats in Magic Mike is veranderd, hij zwiert me rond en danst op een manier die het schaamrood naar mijn wangen brengt. 'Aaahhh, ik heb geen BH aan!' schiet verschrikt door me heen als Mats me in allerlei bochten wringt. Ik kan niet stoppen met lachen terwijl ik achter me Nilson hoor zeggen 'Well it's clear who won…'

Meidendag!

Zaterdagochtend rol ik met een zucht weer vroeg uit mijn comfortabele bed. Ik ben eigenlijk toe aan een luie dag, maar dat zal even moeten wachten. Vandaag hebben we namelijk een meidendag! Een paar dagen geleden heeft Rikki* (een van onze Australische meiden) Cleo*, Jessie, Elliotte en mij meegevraagd om te gaan jetboaten op het meer. Rikki en Cleo komen beiden uit Perth en zijn goede vriendinnen die samen het programma volgen. Ze zijn allebei nog vrij jong (achttien en net klaar met hun middelbare school) en Rikki's ouders zijn daarom meegekomen naar Queenstown en houden vanaf een afstandje een oogje in het zeil. Vandaag hebben ze een jetboat gehuurd om ons mee te nemen op een leuk uitje. De ouders zijn ontzettend lief voor ons, we worden met de auto opgehaald, halen samen een kopje koffie en Rikki's moeder heeft allerlei lekkere dingen voor ons meegenomen. Terwijl we het meer op varen kwebbelen we druk over de laatste dagen. Vandaag geeft ons ook de kans om even alle frustraties te uiten over de groepsleden die hier nu niet zijn. We zijn inmiddels al een paar weken continue samen en natuurlijk beginnen nu de eerste irritaties te vormen. In groepsdynamiek worden in de levenscyclus van een groep ook wel de fasen 'forming' (eerste kennismaking), 'storming' (de eerste conflicten), 'norming' (vaststellen wat een groep normaal vindt), 'performing' (functioneren als een geoliede machine) en 'adjourning' (afscheid nemen) onderscheiden en wij zijn duidelijk in storming beland. Die ene persoon die nooit de afwas doet, de groepsgenoot die altijd 'mansplained' (wanneer een man iets op een neerbuigende manier uitlegt aan een vrouw), degene die constant praat over onderwerpen die we niet interessant vinden, het zijn de kleine dingen die nu beginnen te schuren en het is fijn om even ons hart bij elkaar te luchten en te merken dat we allemaal tegen dezelfde dingen aanlopen. 'I swear, if he says one more time 'Saturdays are for the boys!', I'm going to scream!' roept Jessie uit en we lachen allemaal. Niet iedereen in de groep vond het leuk dat we vandaag alleen met de meiden op stap gingen...

'Okay girls, ready to go faster?' onderbreekt Cam, Rikki's vader, ons geroddel en we houden ons vast terwijl de boot versneld. Mijn haren wapperen in de wind en blij kijk ik om me heen terwijl Queenstown en de prachtige bergen die ons omringen voorbij schieten. We draaien een van de baaien buiten de stad in en Cam legt de boot stil terwijl Tansy, Rikki's moeder, een 'tube' (een opblaasschijf) het water in gooit. 'We kunnen niet dichter naar de kust varen, maar misschien willen jullie naar het strand roeien?' stelt ze voor, met een peddel in haar hand. Nu begint de grote uitdaging: we proberen met vijf meiden op de donut van ongeveer een meter doorsnede te klimmen. 'Ja, je kunt hier zitten… Voorzichtig!' coachen we elkaar een voor een, totdat we wonder boven wonder in een kringetje met de ruggen tegen elkaar zitten op het wankele vaartuig. Niemand is in het water gevallen! We zijn een hecht clubje zo samen en ik geniet ervan om met mijn meisjes op stap te zijn. Het roeien blijkt echter al snel te moeilijk; we komen niet verder dan in een rondje te dobberen en klauteren snel weer aan boord van de boot. Niet getreurd, de lol begint pas net! We hangen de tube achter de boot en we liggen er in tweetallen bovenop terwijl Cam ons met de boot voorttrekt. Steeds harder en harder, het water scheert onder ons langs en uit alle macht houden Elliotte en ik ons vast aan de handgrepen. 'Leun naar rechts!' roept Elliotte, terwijl de boot een scherpe bocht maakt en we weggeslingerd worden. 'Aaaaahhhh! Mijn armen!' lach ik en ik probeer wat hoger op te krabbelen. Cam maakt nog een paar zwiepende bochten en dan glijdt Elliotte zijwaarts het water in. 'Stop!!!' roepen we en de boot vertraagd. Ik zwem naar het trapje en we varen terug om Elliotte uit het water te vissen. 'Alles goed?' roepen we, terwijl ze lacht: 'Hahaha, ik was mijn bikini-broekje bijna kwijt!' Omstebeurt blijven we de ritjes maken en als het niet lukt om Jessie in het water te kieperen stapt Rikki naar voren. 'Dad, I got this…' zegt ze en ze neemt zelfverzekerd het stuur over. Rikki heeft haar vaarbewijs (voordeel van wonen aan het strand) en is duidelijk minder lief voor ons dan haar vader. Ze trekt het gas open en de boot schiet vooruit. In razende vaart maakt Rikki een scherpe bocht, eerst de ene kant op en dan de andere kant op. Jessie en Cleo houden zich uit alle macht vast, gillend van plezier. Het duurt niet lang voordat de tube half opwipt en beide meiden het water in donderen om proestend weer boven te komen. Nu ben ik de enige in de groep die nog niet in het water gedumpt is en vol zelfvertrouwen kruip ik weer op de rubberen schijf. Ha, ik zal ze wel even een poepie laten ruiken! Ik ben deze keer in mijn eentje en dat doet iets geks met de gewichtsverdeling. Wanneer we beginnen te varen duikt de schijf onderwater en, omdat ik me vast blijf houden aan de handvaten, verander ik ineens in een onderzeeboot. Blub! We stoppen, ik kom weer boven water en zie Elliotte aan boord van de boot helemaal stuk gaan door de onverwachtse stunt. Na wat heen en weer gewiebel doen we nog een poging en ik grijp me extra stevig vast. Ik raas in een noodvaart over het water, als een zeester vastgeplakt aan het rubber. Kedoinkedoink, stuiter ik over de golven, zoeeeeffff word ik heen en weer gezwiept en spetterdespat slaat het water over me heen. Wat Rikki ook probeert, het lukt haar niet om me in het water te krijgen en ik klim triomfantelijk aan boord. Ha, ik win! Dat was leuk!

We hebben nog even tijd om te lunchen, voordat we de boot weer in moeten leveren. 'Wil je dat ik een broodje voor je maak?', vraagt Rikki's moeder lief en mijn hart gloeit door dit beetje moederlijke zorg. Tansy vindt het duidelijk heerlijk om over ons te moederen en wij laten het allemaal blij over ons heen komen. Na maanden op pad, voelt het fijn om even verzorgd te worden! Ach, op zulke momenten mis ik mijn eigen moeder ook wel een beetje.

De rest van het weekend vliegt voorbij. Zaterdagmiddag hangen we nog wat rond op het strand vlak bij ons huis met de rest van de groep (Saturday was not just for the boys) en luisteren we naar een of ander Australische radio competitie. Er wordt beerpong gespeeld, iedereen heeft een paar drankjes meegenomen en een paar mensen spetteren in het water. Dubbel en dwars doorgebakken door alle zon die ik de hele dag heb gezien loop ik uiteindelijk naar huis.

Zondag heb ik dan eindelijk mijn luie dag en nadat ik lekker heb uitgeslapen ga ik een paar uurtjes aan het meer zitten schrijven. Ik heb een prachtig afgelegen plekje gevonden tien minuten lopen van het huis en zo kan ik lekker buiten en tegelijkertijd productief zijn! Met de drukke dagen van het programma, de constante gezelligheid om me heen en alle andere dingen die ik zelf graag wil doen (blog, boek, reisdagboek, andere schrijfprojecten, social media, familie en vrienden thuis en tijd voor mezelf), merk ik dat ik het soms lastig vind om alle ballen in de lucht te houden. En dat betekent dat ik prioriteiten moet stellen! Mijn blog is daar helaas vaak slachtoffer van, zoals de trouwe lezers wel hebben gemerkt… Maar ja, om een reisblog te kunnen schrijven moet je eerst leuke dingen te beleven!

Is there a medic in the house?

Maandag 30 januari ben ik er gelukkig weer helemaal klaar voor. Deze week hebben we een ander programma dan wat je zou verwachten bij een outdoor opleiding… We zitten namelijk de hele week in een klaslokaal! Onderdeel van ons trainingsprogramma is dat we een EHBO-certificaat halen en deze week doen we met beide groepen een zeer uitgebreide cursus Pre-Hospital Emergency Care oftewel Wilderness First Aid. 'All right everyone, listen up!' buldert instructeur Sebastien 'Seabass' in zijn Australische accent. Seabass is een voormalig ambulance broeder en heeft duidelijk jaren ervaring in het veld. Scott, zijn Nieuw-Zeelandse mede-instructeur, komt meer vanuit de outdoor hoek en komt met allerlei echte voorbeelden vanuit zijn werk als wildernis reddingswerker. Seabass leert ons over de eerste check die je doet bij je slachtoffer, afgekort tot 'DR'S ABC': danger, response, send for help, airway, breathing, CPR/circulation. 'So CPR is all about 'the pushies and the blowies', instrueert hij. 'Check for bleeding first. You want to keep the red stuff on the inside and you want it to keep going where it needs to go. Keep the red stuff inside, keep the patient alive!' Ik luister geïnteresseerd en maak druk aantekeningen. Op de een of andere manier maakt zijn nonchalante spreken en zijn Australische accent het hele verhaal nog boeiender.

Niet iedereen is dat echter met me eens… Waar ik leren altijd leuk heb gevonden en me op mijn gemak voel in een klaslokaal, heeft een groot deel van onze groep (bewust) gekozen om na de middelbare school geen theoretische opleiding te volgen, sommigen na een of enkele semesters aan de universiteit. Uren lang nieuwe informatie leren is dus niet voor iedereen even plezierig en daar sluit een carrière in de outdoors goed bij aan. Gelukkig doen Seabass en Schott hun best om de cursus zo dynamisch en praktisch mogelijk te houden. Regelmatig worden we naar buiten geroepen voor praktische oefeningen, waarbij een deel van de groep een noodscenario uitspeelt en de rest even hulpverleners zijn. 'Guys, there has been a boat crash with multiple victims, I don't know how bad…' introduceert Scott een van onze groepsdrills. Hij leidt ons naar het strand achter het scoutinggebouw waarin we de cursus volgen, waar vier mensen verspreid over de kiezels liggen, sommigen kreunend en anderen schijnbaar buiten bewustzijn. De (gespeelde) verwondingen variëren van een gebroken bovenbeen of een vermoedelijke hersenbeschadiging tot inwendige bloedingen of een gekneusde pols. Een andere drill besluit Seabass het nog wat spannender te maken, door ons in de auto te positioneren en de motor stationair te laten draaien. Één iemand doet alsof hij aangereden is en half onder de wielen ligt, twee personen zitten in de cabine en ik kruip in de laadbak. Wanneer de 'hulpverleners' komen brul en schreeuw en klaag ik over alle verschillende verwondingen die ik heb, terwijl ze me zo goed mogelijk proberen te onderzoeken en te helpen. We zijn zo realistisch, dat twee voorbijgangers stoppen en vragen of ze kunnen helpen. 'We hebben net een EHBO-cursus gedaan, wat kunnen we doen?' zeggen ze welwillend, terwijl Don uitlegt dat dat precies is wat wij ook aan het doen zijn.

En zo leren we gebroken botten te spalken, ontwrichte schouders te behandelen, mensen te vervoeren op een noodstretcher en neurologische inschattingen te maken. We oefenen met reanimatie, prikken voor bloedsuiker, leren bloeddruk te meten en stampen heel veel feitjes en afkortingen in ons hoofd. Alles is erop gericht dat we uiteindelijk in een afgelegen setting zelf medische hulp kunnen geven en de cursus is veel uitgebreider en praktischer dan eerdere EHBO-cursussen die ik in Nederland heb gedaan. Ik vind het geweldig! Op vrijdag ronden we af met een praktisch- en theoretisch examen en dan zijn we vrij om te gaan, hopelijk ontvangen we binnen een paar weken ons certificaat in de mail. (Spoiler alert: ik haalde inderdaad mijn diploma).

Toevallig krijg ik precies tijdens deze week dokteren zelf te maken met een écht (klein) medisch probleem. Sinds mijn vertrek uit Peru heb ik een bult in mijn rechterzij die me zorgen baart. In eerste instantie denk ik dat het gewoon een muggenbult is, maar wanneer de plek weken later nog niet weg is begint het me te dagen dat er misschien wel meer aan de hand is. Dan begin ik af en toe een stekende, brandende pijn te voelen onder mijn huid en weet ik het zeker: ik heb een parasiet! Geen paniek, als echte jungleganger is dit niets geks. In het regenwoud hadden zowel onze honden als veel van de mensen last van horzellarven. De horzels (wollige vliegende insecten) geven een eitje mee aan vliegen of muggen die het laten vallen wanneer ze landen op de persoon of een kledingstuk, het eitje graaft zichzelf onder de huid in en even later kruipt daar een klein wormpje uit dat zich erg thuis voelt. Naarmate dit wormpje groter wordt, wordt het meer en meer voelbaar voor de gastheer. Het is niet schadelijk of gevaarlijk, alleen irritant. Voor mensen is het bijna onmogelijk om een horzellarve te laten volgroeien omdat het op een gegeven moment te veel pijn gaat doen. Dat komt doordat de larve groeit en steeds meer ruimte voor zichzelf probeert te creëren door zichzelf dieper in te graven en de huidlagen lokaal te beschadigen. Ik had Bob (zoals ik mijn inwoner al snel ging noemen) geprobeerd eruit te schoppen op de klassieke manier: door de bult uit te knijpen. Jessie wilde me graag helpen en stortte zich bijzonder enthousiast op dit project. Bob was echter een koppig beestje en nadat ik bont en blauw geknepen was gaf ik het op… Het was tijd voor een extremere stap, Bob moest dood! Met een combinatie van vaseline (om Bob's ademgang af te sluiten) en jodium ging ik op moordtocht. Voor extra effect smeerde ik ook nog maar wat antiseptische crème op de plek. Bob roerde zich nog een laatste keer, maar daarna werd het stil. Daarmee was het probleem echter nog niet volledig opgelost… Ik moest het lichaam nog steeds zien kwijt te raken. Nadat het me twee weken lang niet lukte om de bult goed uit te knijpen begon ik me rond de EHBO-cursus zorgen te maken om een infectie (aangesterkt door de niet-jungle mensen om me heen die dit vanzelfsprekend gezien allemaal erg spannend vonden). Uiteindelijk laat me ik me overhalen om een afspraak bij een kliniek in Queenstown te maken.

Wanneer je in je thuisland bent is het allemaal niet zo moeilijk om een arts te bezoeken: je belt de huisarts en gaat daar langs en de kosten worden met de verzekering geregeld. In het buitenland zitten er echter altijd nogal wat extra haken en ogen aan, omdat je ten eerste een arts moet vinden en het daarna een heel gedoe is met de kosten (zelf betalen en daarna declareren bij de zorgverzekering én reisverzekering). Daar komt nog bij dat dit een gekke situatie is en dat ik er weinig vertrouwen in heb dat een arts hier veel van tropische parasieten weet. Maar goed, gezondheid is belangrijk en dus ga ik op een van de dagen van de EHBO-cursus iets eerder weg om naar de dokter te gaan. 'Wat is het probleem?' vraagt de vriendelijke oudere man mij en ik slik even. Gaat de arts me geloven? 'Uhm, nou dit is een beetje een gek verhaal… Ik ben recent in het Amazonegebied geweest en ik heb een parasiet hier in mij zijde. Het is een horzellarve die ik al doodgemaakt heb, maar die er nog in zit. Dus ik wil graag dat u de bult open snijdt om het schoon te maken.' De man blijft even stil, knippert met zijn ogen en zegt dan enthousiast: 'Oh! Toevallig heb ik een tijdje geleden een Braziliaanse patient gehad met hetzelfde probleem! Toen hij het ons vertelde geloofden we het allemaal niet, wij hebben dat soort dingen hier niet snap je, maar uiteindelijk hebben we de plek geopend en toen kwam er echt een witte larve uit! Het was net een geboorte, je had het gezicht van mijn zuster moeten zien!' Ik lach, dit gaat beter dan verwacht! De arts doet uiteindelijk inderdaad wat ik zeg en maakt een klein sneetje in de rode bult. Tot zijn teleurstelling is Bob al niet meer te herkennen, er is niet veel meer dan wat gekke klontjes slijm te vinden. 'Ah that's too bad,' mompelt de dokter. 'Ik had graag nog een larve op de wereld gezet.' 'Sorry, volgende keer zal ik mijn parasieten intact houden voor u!' grap ik terug, terwijl hij me met een paar hechtingen weer in elkaar zet. Even later mag ik alweer vertrekken. Ik krijg nog een steriel mesje mee om de hechtingen over een dag of tien door te snijden. 'Als je het normaal vindt om zelf parasieten te verwijderen, dan heb je er vast ook geen problemen mee om zelf je hechtingen te verwijderen!' zegt mijn arts monter en ik knik. Daar kan ik Jessie vast wel weer voor ronselen, waar heb je anders vrienden voor!

Out with a song!

Na een week studeren zijn we allemaal klaar voor een ontspannen weekend. We beginnen door vrijdagavond in onze eigen woonkamer een karaoke-avond te houden. Op de televisie zetten we de meest foute liedjes aan en iedereen zingt uit volle borst vals mee, begeleid door prachtige dansjes. Dan neemt Tom de microfoon (onze afstandsbediening) om 'When I was you man' van Bruno Mars te zingen. Hij kijkt me onverwachts zwoel aan, geeft me een knipoog en zegt: 'This one is for Jorinde!'. Vol passie zingt hij in zijn krakerige lage stem 'That I should have brought you flowers… and held your hand. Shoulda gave you all my hours, when I the chance…' Ik voel mijn wangen vuurrood worden, terwijl ik tegelijkertijd niet kan stoppen met lachen. Wat een schatje! Hij doet me enorm denken aan mijn jongere stiefbroertje. Na afloop van het optreden komt hij naast me zitten en vraagt in zijn sterke Schotse accent: 'Did you like my serenade?' 'I loved it!' zeg ik en ik sla mijn arm om zijn schouders.

Het hoogtepunt van de avond is echter wanneer Rikki en Cleo samen een Australische klassieker doen die ze op de basisschool hebben geleerd. In een heerlijk plat Ozzie-accent zingen ze in koor: 'Give me a home among the gumtrees, with lots of plum trees. A sheep or two, a kangaroo, a clothesline out the back. Verandah out the front and an oooold rocking chair!' In perfecte synchronisatie doen ze het bijgaande dansje, elk woord begeleidend door uitbundige bewegingen. Niet veel later zingen we allemaal uit volle borst mee met het refrein… Op naar een gezellig weekend en weer een week klimmen!

Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur als adventure guide verder gaat - met meer rotsklimmen, hiken en allerlei andere belevingen!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.