Hoogtepunten en... nog meer hoogtepunten!

Introductie:

Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland voor een opleiding tot Adventure Guide en om te genieten van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op avontuur in het land van de kiwi's gaan!

I believe I can fly!

'Whoooeeee, this is so cool!' roep ik, terwijl ik aan de hendel in mijn linkerhand trek. De parachute waar ik onder hang draait naar links en ik zie de grond ver onder me voorbij glijden. Het land is een verzameling van allerlei tinten bruin en groen, met bomen en struiken en wegen en velden. Daar zijn de bergen, daar zijn de weilanden en daar in de verte glinstert een meer. Naast ons snijden de scherpe rotsige toppen van de bergketen door de lucht, begroeid met lage struikachtige planten. 'En nu weer rechtdoor, probeer aan de rechterkant van deze bergrichel te blijven', instrueert mijn begeleider Robert* me. Hij houdt constant de luchtstromingen waar we op cruisen in de gaten. 'Great you are a natural!' Vredig zweven we bijna anderhalve kilometer boven de grond en ik realiseer me dat paragliden eigenlijk helemaal geen extreme sport hoeft te zijn. Ja, we zijn net met een onhandige constructie op de rug een helling van Coronet Peak afgerend en hebben onszelf de diepte ingegooid en oke, ik hang nu hoog boven de grond in een soort kuipstoeltje aan een paar draadjes onder een kleurig stuk stof en vooruit, we kunnen flink stunten als ik wil, maar het grootste deel van de tijd zweven we kalm door het luchtledige en genieten we van het prachtige uitzicht. Het is bijna een beetje saai, als je vergeet hoe ver de grond is…

(* namen zijn veranderd uit privacy overwegingen)

'Kijk, daar kun je mountainbiken.' Robert wijst naar een smal paadje dat stijl de berghelling af loopt. 'Maar dat is voor gevorderden, ik zou het niet aandurven…' Ik knik en we kletsen over de manieren waarop we onszelf hier in onze vrije tijd vermaken. Zoals zovelen is Robert naar Queenstown gekomen voor het avontuurlijke leven en nu woont hij de helft van het jaar hier en de andere helft in zijn thuisland Mexico. In zijn vrije tijd doet hij aan mountainbiken, wandelen en natuurlijk paragliden, maar hij wil dit jaar ook meer gaan rotsklimmen. Een standaard profiel voor de gemiddelde local in Queenstown, het Mekka van de buitensport.

Robert laat me de parachute nog een paar rondjes sturen en neemt dan het roer over. 'Let's do a few more. Gentle.' 'Gentle? Why?' zeg ik. 'Okay than, let's go wild!' reageert hij. 'Yeahhh, let's go wild!' roep ik onverschrokken uit. Als adrenalinejunkie ben ik altijd op zoek naar dat heerlijke gevoel in je buik dat je vertelt dat je iets heel erg tofs aan het doen bent en daar hebben we meer actie voor nodig…

Weet waar je aan begint

Ons moment in de lucht is de afsluiting van opnieuw een heerlijke week vol buitenavonturen. Het was weer tijd om te klimmen en maandag reden we naar onze vertrouwde klimplek bij Wanaka. Als een geoliede machine laden we met de hele groep alle spullen uit de bus: de zware tas met touwen, de nog zwaardere tas met alle karabiners, de losse klimtouwen en onze persoonlijke spullen. We trekken in een kleine optocht een weiland door (de lokale boer is zo vriendelijk om klimmers toegang over zijn land te verlenen) en aangekomen bij onze klimwand voor vandaag hijsen we ons in onze uitrusting alsof we het al jaren doen. Zonnebrandcrème op, klimgordel aan, helm op, tape op de hielen en klimschoenen bij de hand. Zo, klaar voor een dag op de rots!

'Okay guys, I hope you all practiced your clipping during the weekend!' roept Osian* ons bijeen. 'Today we'll start preparing to lead climb and Benny* will give you a demonstration first.'

Lead climbing of voorklimmen is een tak van sportklimmen die wordt gebruikt om een klimroute uit te zetten waar de ankerpunten al aanwezig zijn (niet te verwarren met 'trad klimmen' waarbij je ook je eigen ankerpunten nog in de rots moet bevestigen). Je klimt de eerste meters omhoog zonder gezekerd te zijn, zodat je je touw kunt vastmaken aan het ankerpunt in de rots. Vanaf daar klim je verder van ankerpunt naar ankerpunt en blijf je het touw steeds bevestigen om uiteindelijk bovenaan een centraal anker te bouwen dat gebruikt kan worden voor topropen (klimmen aan een touw dat vanaf een centraal punt bovenaan de rots komt). Aan voorklimmen zitten extra risico's verbonden vergeleken met topropen; niet alleen klim je de eerste meters zonder aan een touw vast te zitten, de kans op een grondval is ook daarna groter doordat je steeds boven het ankerpunt klimt. En dus is het belangrijk om het vastclippen en het zekeren goed onder de knie te hebben.

Benny heeft inmiddels het klimtouw aan zijn gordel vastgeknoopt en het rode koord ligt slap achter hem op de grond. Terwijl hij zijn eerste voorzichtige klimpassen de muur op maakt, staat Osian met zijn handen uitgestrekt achter hem. 'Je wilt klaar staan om de klimmer op te vangen als hij achterover valt,' legt hij uit. 'En mocht dat gebeuren dan wil je er natuurlijk voor zorgen dat hij veilig terecht komt. Zoek een mooi zacht plekje uit waar je iemand heen kunt duwen, struiken ofzo.' Ik kijk om me heen naar de uitstekende rotsen en de harde kleigrond… Een zachte landing?

Benny bereikt het eerste ankerpunt, een metalen ring in de rots. 'Clipping', zegt hij en hij grijpt met één hand een van de quickdraws (twee karabiners met een band ertussen) die aan zijn gordel bungelen. Met een soepele beweging klikt hij de ene karabiner aan de ring en maakt hij het touw vast aan de tweede karabiner. 'Clipped!' roept hij naar Osian, die snel aan het zekeren slaat.

Het zekeren bij voorklimmen is complexer dan bij topropen, omdat je constant de balans probeert te vinden tussen de klimmer genoeg ruimte geven om te klimmen en het touw strak houden voor de veiligheid. Het is bijna een dans hoe Osian naar voren springt, naar achteren stapt, het touw uitgeeft en snel weer inneemt, constant berekend op wat Benny nodig heeft. 'Nu laten we jullie zien wat er gebeurt bij een 'lead fall' en waarom het zo belangrijk is dat je goed zekert.' kondigt Osian aan, terwijl hij het veiligheidstouw extra stevig aantrekt. 'Oh nee, ik val!' roept Benny dramatisch, vlak voordat hij het touw aan het derde ankerpunt (op ongeveer 5 meter hoogte) kan vastklikken. Hij laat de rots los en zeilt met een boog naar beneden om ongeveer 30 centimeter boven de grond met een schok tot stilstand te komen. 'Woooow,' zeg ik zachtjes, terwijl ik om mee heen nog meer geschrokken geluiden hoor. Ik had niet verwacht dat Benny zo ver zou vallen! Benny legt uit hoe dat kan: door zijn positie tussen twee ankerpunten was er een hoop extra speling in het touw. In combinatie met de rekking van het klimkoord zorgde dat voor een val die bijna de grond raakte, hoewel Osian toch echt strak aan het zekeren was! Als je bedenkt dat klimmers soms nog extra speling in het touw trekken en dat bij een echte val de reactie vaak trager is, is het goed voor te stellen dat een klimmer van een flinke hoogte de grond kan raken. Het laat ons de realiteit zien van de risico's van voorklimmen.

En dus beginnen we met een kleine stap: ghost roping. Terwijl we veilig aan een toprope omhoog klimmen, hebben we een tweede 'klimtouw' aan onze gordel dat we onderweg vastklikken aan de ankerpunten in de rots. Aan het uiteinde van dat extra klimtouw staat een tweede persoon die oefent met het zekeren van voorklimmen.

'Find an island of safety!' roept Osian me vanaf de grond toe, wanneer ik uiteindelijk zelf aan de muur hang. Daarmee bedoelt hij een plek met goede voetsteunen en een fijne handgreep voor mijn linkerhand, zodat ik met mijn rechterhand de quickdraw kan vastklikken. Ik klim verder totdat ik stevig sta en proberen mijn trillende benen tot rust te manen door een liedje te neuriën (zingen reguleert je ademhaling en je zenuwen). Gelukkig voel ik de klimgordel in mijn dijen duwen dankzij Jessie*, die me voor het topropen strak zekert. Ik tuur naar het ankerpunt en probeer al de instructies te onthouden. Ik wil het touw vastmaken wanneer de metalen ring tussen kin en navelhoogte is zodat ik niet te veel extra touw hoef op te halen en de poort van de karabiner moet in de richting van het volgende ankerpunt wijzen om een eventuele val beter op te kunnen vangen. Dan grijp ik met mijn rechterhand een van de quickdraws aan mijn gordel, klik hem vast aan de rots en frutsel het touw erdoorheen. Deze beweging moet ik uiteindelijk snel en soepel en blindelings kunnen uitvoeren, als Lucky Luke die een revolver trekt.

Butter fingers

Later in de middag hang ik helemaal bovenaan de klimmuur. Mijn voeten zijn stevig tegen de rots geplant en ik zit zonder handen met mijn gewicht volledig in mijn gordel. Ik controleer nog een keer of ik me echt goed vastgemaakt heb aan het ankerpunt en roep dan 'Van zekering af!' naar Elliotte*, die ver onder me op de grond staat. Wanneer zij het touw heeft losgelaten, begin ik een veiligheidssysteem op te zetten om naar beneden te kunnen abseilen.

'Uhhh, I hope I remember all the steps…' mompel ik nerveus tegen Osian, die een meter hoger over de vlakke top van de rots meekijkt. 'Geen zorgen, dat is waarom ik er ben!' zegt hij bemoedigend. Ik knik en begin langzaam de verschillende onderdelen van het systeem vast te maken. Allereerst knoop ik het klimtouw los van mijn gordel, dat voelt nogal spannend om te doen. Ik haal het door de ringen van het ankerpunt, laat het uiteinde helemaal naar de grond zakken en bevestig mijn zekerapparaat. Elke stap voer ik nauwkeurig uit; straks is mijn leven afhankelijk van mijn eigen werk, dus het is de moeite waard om het goed te doen. Als laatste wikkel ik mijn prusik (een dun koordje) om het klimtouw als een verbazingwekkend simpel remsysteem. Eindelijk heb ik alles opgezet en ik ben bijna klaar om de afdaling te wagen, als ik zie ik dat het klimtouw verwikkeld is geraakt met een van de andere onderdelen. Zucht, zo kan ik niet naar beneden. Ik haal snel alles los en begin weer van voor af aan, maar nu voel ik me opgelaten en gefrustreerd en mijn onhandige vingers haperen aan het touw. En dan maak ik een ernstige fout…

In mijn haast om mijn eerdere werk te herstellen, vergeet ik om de extra veiligheidsmaatregelen te nemen. Ik houd mijn zekerapparaat niet vastgeklikt aan mijn gordel, maar heb het los in mijn hand terwijl ik ruw het touw erdoorheen probeer te duwen. Ik denk nog 'Hm, dit zou zo makkelijk kunnen vallen…' en natuurlijk glipt het metalen voorwerp meteen daarna uit mijn vingers. Ik doe verwoed een poging ernaar te grijpen, maar de zwaartekracht wint het. Een halve seconde kijk ik geschokt hoe de ATC naar beneden keilt en dan roep ik snel 'Rock! Rock! Rock!' Van boven me echoot Osian de waarschuwing en op de grond duikt iedereen ineen.

Met een kletterend geluid valt het zekerapparaat op de grond en ik adem opgelucht uit. Gelukkig, niemand is geraakt. Maar, wat moet ik nu? Ik hang nog steeds zo'n 15 meter boven de grond en nu ligt mijn ticket naar beneden onderaan de wand… Als ik hier alleen zou zijn, zou ik nu een heel groot probleem hebben. Gelukkig ben ik echter niet alleen en hangt Don* een paar meter naast me aan de rots. Ik kan zijn zekerapparaat gebruiken en kom uiteindelijk veilig, maar wel met een ontevreden gevoel, weer op de grond aan.

Family time

Nadat we alle klimspullen weer hebben ingepakt, rijden we met de bus naar onze vertrouwde camping in Wanaka. 'Hello Mike! Did you miss us?' begroet ik de lokale eendjes.

Voordat we gaan koken is er nog even tijd voor een duik in de rivier en Kevin*, Jessie, David* en ik hangen rond in de koele stroming. 'Skinny dippen kan heel leuk zijn hoor!' vertelt Jessie over haar avonturen op zomerkamp, nadat David heeft gezegd dat hij dat nog nooit geprobeerd heeft. 'Hm, I should try it sometime!' reageert hij. Ik knik en kijk naar de mooie bergen in de verte. 'OH MY GOD, WHAT ARE YOU DOING?!' gilt Jessie opeens naast me. Geschrokken kijk ik om en dan kan ik niet meer stoppen met lachen. David heeft zijn zwemshort naar beneden getrokken en hurkt naast ons in het water. 'I'm skinny dipping!' zegt hij blij. 'Het is inderdaad heel fijn.' 'Mate, that's not usually how you do it…' zegt Kevin droog, terwijl Jessie uitroept 'Dit water is heel erg helder, dus ik kan alles zien! Doe alsjeblieft je broek weer aan!' Ik heb inmiddels buikpijn van het lachen en doe mijn best om mijn ogen boven de waterlijn te houden.

Later in de avond zitten we met de hele groep in een kringetje rondom onze kampeergasjes. Het eten is op en de afwas is gedaan. Onze eendenvriendjes waggelen om ons heen, op zoek naar eventuele restjes en boven ons beginnen de eerste sterren zich te tonen. Kevin reikt me een kopje thee aan, komt naast me zitten en slaat zijn arm om mijn schouder. Het is inmiddels flink afgekoeld en we kruipen knus bijeen onder mijn warme sjaal, met Jessie aan de andere kant.

'Zullen we allemaal iets delen waar we dankbaar voor zijn?' stelt Nilson* voor. Mats* begint: 'Nilson, je zekerde me vandaag zo goed dat ik me veilig voelde en die moeilijke route durfde te klimmen. Dankjewel!' Nilson glundert en kijkt vragend naar Rikki, die naar de grond staart en snel mompelt: 'Uh, ik heb echt het gevoel dat ik in deze groep mezelf kan zijn en dat jullie mij accepteren. Thanks.' Cleo zit naast haar en zegt: 'Sorry, I don't know! Uh sorry, uhm… Thank you Eliotte for helping me today.'

Zo deelt iedereen een voor een iets en wanneer we uiteindelijk bij mij aankomen kijk ik gelukzalig de kring rond. Ik zeg vanuit de grond van mijn hart: 'Ik ben ook dankbaar voor Kevin en Eliotte en Jessie dat jullie mij veilig hebben gehouden aan de muur vandaag, maar ik ben vooral dankbaar voor dit moment samen. Ik vind het zo fijn hier met jullie allemaal!'

Oefening baart kunst

In de dagen die volgen merk ik dat ik steeds zelfverzekerder word in het klimmen en zekeren. Ik oefen om bewust mijn voeten te plaatsen en niet langs de rots te schrapen en ik leer steeds meer op mijn vingers en tenen te vertrouwen. Waar ik het aan de start nog erg spannend vond om mezelf op te trekken aan een greep waar alleen een paar vingertoppen op passen, merk ik nu dat ik dat eigenlijk best kan! Het zorgt ervoor dat ik steeds moeilijkere routes kan proberen en mezelf kan uitdagen, altijd gesteund door mijn lieve groepsgenoten en Benny en Osian. Ik ontdek ook dat klimmers erg creatief zijn in het geven van namen en klim routes met namen als 'Get off that cow', 'Monkey toes', 'Milk and Cookies' en 'Do I have to?'.

Op woensdag probeer ik 's middags aan toprope een van mijn moeilijkste routes tot dan toe. Het is een niveau 18, vanwege een gecompliceerde beweging aan de start. Ik sta met mijn tenen op een smalle richel en trek me met mijn rechterhand op. Daarna moet ik me met mijn linkerhand aan een platte gladde uitstekende rots overeind houden, zodat ik met mijn rechterhand over het overhangende plateau kan reiken. Hoe hard ik ook knijp in die stomme rots, mijn vingers glijden er steeds vanaf. Voorheen zou ik het na een eerste keer opgeven en afdruipen, maar nu blijf ik het proberen. Keer na keer val ik achterover, steeds weer geduldig opgevangen door Kevin. Mijn vingers zijn schraal en branden als ik uiteindelijk toch stop en met hem wissel. Kevin is zwaarder dan ik, waardoor het zekeren wat extra behendigheid vereist. Wanneer ook hij de eerste keer valt, trekt het gespannen klimtouw me bijna de lucht in. Ik maak me extra zwaar en zet een voet tegen de wand om mijn evenwicht te bewaren. Bij zijn tweede poging lukt het Kevin uiteindelijk om de overhang te overwinnen en rap klimt hij naar de top.

'Wie wil Headbangers Arête weghalen?' vraagt Benny achter ons. 'Oh dat kan ik wel doen, we zijn bijna klaar hier!' zeg ik snel. 'Are you sure? You have to climb it first…' twijfelt Benny. Zijn aarzel drijft me alleen maar voort en overmoedig zeg ik: 'Sure, ofcourse I can climb it!'

Heabangers arête was de lastige route waar ik twee weken geleden (aan de start van onze eerste klimweek) niet eens een meter van de grond af kon komen. Een arête is een verticale hoekige rots en deze route heeft hele smalle richeltjes als handgrepen en voetsteunen, met halverwege de route een glad stuk. Niet makkelijk en zo aan het einde van de dag ben ik eigenlijk ook wel een beetje moe, dus zo 'ofcourse' is het niet… Toch ga ik ervoor en ik breng mezelf soepel helemaal naar de top. Terwijl ik bovenaan hang en mijn veiligheidssysteem opzet ben ik vervuld van trots, een beter bewijs van mijn voortgang had ik niet kunnen wensen!

Upside down

We eindigen de week vlakbij huis en gaan naar 'Sidekick wall', een klimwand ongeveer 20 minuten buiten Queenstown met een fenomenaal uitzicht op het helderblauwe meer en de prachtige omgeving. Op de vlakke bovenkant van de rots oefenen we met het opzetten van onze 'clifftop safety', een combinatie van touwen, slings en karabiners waarmee we over de rand kunnen abseilen. 'Hi there, my name is Jorinde. Are you ready to do some abseiling?' speel ik voor kliminstructeur, terwijl Cleo doet alsof ze mijn nerveuze cliënt is. Een voor een coachen we elkaar bij de afdaling over de scherpe rand van de rots.

Ik loop net weer terug naar de top als Rikki me proestend tegemoet komt. 'You missed it! Don flipped upside down! It was so funny!' zegt ze opgewonden. 'Wat? Hoe dan?!' reageer ik. Even ben ik bezorgd, maar dan zie ik Don, lichtelijk gehavend maar verder oke, met een schaapachtig gezicht op de top zitten en kan ik mee lachen. Terwijl hij de rand over ging verloor hij blijkbaar zijn evenwicht en, doordat zijn voeten hoger waren dan zijn zwaartepunt, eindigde hij in een ongemakkelijke positie met zijn benen in de lucht. De mensen bovenop zagen hem ineens verdwijnen om daarna zijn voeten boven de rand te zien verschijnen. Oh Don, hoe kan het toch dat dit soort dingen altijd jou overkomen!

Wanneer we aan het eind van de dag thuis aankomen, zien we net het zilveren autootje van Rikki's moeder onze parkeerplaats afkomen. Iedereen begint te juichen; we weten al hoe laat het is. Rikki's moeder heeft het op zich genomen om ons allemaal goed doorvoed te houden en elke week levert ze een enorme zelfgebakken chocoladecake voor ons, feestelijk versierd met maltezers of paaseitjes of caramel stukjes. Terwijl we na het eten met de hele groep in de woonkamer bijeenkomen om samen een serie te kijken, geniet ik van het heerlijke toetje. Wat een goed begin van het weekend!

We vieren het leven

En zo hang ik zaterdag aan een parachute ver boven de grond, terwijl Robert zijn best doet de vlucht nog wilder te maken. Hij laat ons eerst een paar keer heen en weer wiegen en zet dan een 360 in. Steeds sneller tollen we om ons as. We hangen bijna horizontaal in de lucht en het is net een hele snelle zweefmolen, maar dan op grote hoogte. De wind raast om mijn oren en ik lach opgewonden. Daar is dat gevoel in mijn buik!

Dan is het tijd om te landen en we sturen naar de enorme smiley die in het veld is gemaaid. Landen is vaak nog het spannendst van dit soort sporten, maar alles gaat soepel. Op de grond komt Jessie enthousiast op me af gerend. 'Dat was zo cool! Ik was net een vogel! Zo bijzonder!' Ook Don, Tom* en Kevin komen naar ons toe, vol blijdschap over hun vliegavontuur. Nadat we onze foto's en video's hebben gekocht en de instructeurs gedag hebben gezegd, klimmen we in de bus die ons terug naar het centrum brengt.

's Avonds vieren we met zijn allen het einde van deze geweldige week door samen naar het centrum te gaan. Na mijn uitgaans avontuur in het eerste weekend ben ik niet meer mee gegaan met de feestbeesten. Vorige week had ik juist een heerlijk ontspannen avond thuis, met koekjes, een kopje thee en een film, waardoor ik ook in de gelegenheid was om Jessie te helpen toen ze thuiskwam. In eerste instantie strompelde ze zelf naar de badkamer en toen ik even later ging kijken of alles goed ging, vond ik haar slapend op de vloer, knuffelend met de badmat. 'Jessie, kom ik help je naar bed…' probeerde ik haar zachtjes wakker te schudden. Ze mompelde '5 minuten nog!' en dutte rustig verder. Tien minuten later ging ik terug, met Kevin als back-up en we trokken haar overeind en liepen de paar meter naar haar kamer aan de andere kant van de gang. Terwijl ik het gordijn naar beneden rolde, kroop ze braaf in bed en onder haar deken. 'Heb je nog iets nodig?' vroeg ik, maar onze koningin zei hooghartig: 'No, you are dismissed!' en begon te snurken.

Vandaag laat ik de koekjes, thee en verzorgingstaken echter even voor wat het is en ga ik mee op stap. Voor het eerst in weken doe ik weer make-up op en oorbellen in, klaar om Queenstown te charmeren. We volgen de standaard route: een potje pool in de skischuur en daarna dansen in een ouderwets slechte nachtclub met plakkerige vloeren. De muziek staat te hard, de dansvloer staat vol met zweterige mensen die steeds tegen me aan botsen (ik deel veel venijnig elleboogjes uit) en de drankjes zijn mij te duur, maar we hebben erg veel lol. We zijn met zoveel dat ik de hele avond word omringd door vrienden en samen dansen en springen en zingen we totdat onze voeten zeer doen, onze kelen schor zijn en we een schelle piep in onze oren hebben.

Wanneer het tijd is om richting huis te gaan, worden Jessie en ik door de geuren naar de hamburgerkar op de hoek gelokt en we besluiten dat we best een burger kunnen delen. 'Hey, where are you from?' begint een middelbare man achter ons een gesprekje. Het blijkt dat hij net als Jessie Amerikaans is en hij begint een heel verhaal terwijl we wachten op de burger. 'Ik betaal ook voor hun bestelling!' zegt onze nieuwe vriend, terwijl hij de verkoper te veel geld in de hand duwt. 'Keep the change, that's your tip.' Ik ben al klaar om te protesteren, maar besluit om een gegeven paard niet in de mond te kijken en zeg niets. Blijkbaar heeft deze meneer geld waar hij vanaf wil, aangezien fooien geven hier niet nodig of verwacht is. 'Kom gezellig met mijn vriend en mij beerpong spelen in ons hostel!' nodigt de aardige Amerikaan ons uit. 'Ah sorry, onze vrienden wachten daar verderop op ons! We zien wel of we later nog komen!' zeggen we snel, terwijl we met de burger weglopen. 'Wil jij beerpong met ze spelen?' vraag ik Jessie, terwijl we de groep naderen. 'Iel, nee natuurlijk niet!' griezelt ze. 'Nogal creepy dat een middelbare man twee jonge meiden naar zijn hostel uitnodigt…' Het is tijd om lekker naar huis te gaan, uitrusten zodat we komende week weer verder kunnen avonturieren.

Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur in Nieuw-Zeeland verder gaat - op naar uitdagende hikes, wildwater reddingen, een bijzonder valentijnsgedicht en een sprong in het diepe!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.