... In de lucht!

Introductie:

Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland waar ik een opleiding tot Adventure Guide volgde en geniet van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op avontuur in het land van de kiwi's gaan!

Door het vacuüm van de nacht

Om ons heen is het pikdonker. De felle straal van mijn hoofdlamp verlicht het grindpad een paar meter voor mijn voeten, maar wat er daarna komt weet ik niet. Boven ons fonkelen de sterren en een kleine maansikkel straalt zwakjes. We zijn ver genoeg in de bergen boven Queenstown dat we zelfs de bassen van de nachtclubs niet meer horen. Het heeft een gek effect, lopen door de duisternis van de nacht, alsof je in een vacuüm zweeft. De tijd lijkt anders voorbij te glijden, sneller en tegelijkertijd langzaam. Ik kijk op mijn horloge, de cijfers net leesbaar in het licht. 2:30, we hebben nog ongeveer vier uur voordat de zon opkomt. Genoeg tijd om de top van de berg te bereiken.

We begonnen deze tocht in Queenstown en liepen over het Tikipad onder de dennenbomen (Nieuw-Zeelands meest gehate bomen) de berg op. De lucht ruikt naar heerlijk naar natuur en de takjes en naalden knisperen onder onze voeten. Het pad is goed begaanbaar, met af en toe een aantal natuurlijke traptreden in de steile helling. Het duurt niet lang of in de duisternis naast het pad flonkeren een paar dierenogen in het licht van onze hoofdlampen. 'Did you see that?! What's that?!' fluistert Don* enthousiast achter me. 'Gewoon een kat. Waarom fluister je?' reageer ik kattig. 'Dat waren geen kattenogen, ik weet het zeker!' houdt Don vol. 'Looked like a cat to me,' haal ik mijn schouders op. 'I should know, I lived in the jungle.'

(*Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)

Nog geen vijf minuten later wordt mijn ongelijk al bewezen, wanneer de bolle ogen gevolgd worden door een snuffelend roze snuitje, een pluizige grijze vacht en een prachtige volle staart. Het is een possum en hij is absoluut niet bang voor ons. Terwijl we voorbij lopen blijft hij rustig zitten en kijkt ons brutaal aan. Possums richten, net als de dennenbomen waar hij onder zit, enorm veel schade toe aan het fragiele ecosysteem van Nieuw-Zeeland en worden dus massaal bestreden. Als dennenbomen Nieuw-Zeelands meest gehate bomen zijn, dan zijn possums Nieuw-Zeelands meest gehate dieren. En toch vind ik ze stiekem best schattig.

Het bospad leidt ons langs de top van de gondola die toeristen kunnen nemen naar het uitzichtpunt boven Queenstown. Zo midden in de nacht is alles nog gesloten en het gebouw is verlaten. De lege cabines bungelen in een donkere optocht klaar voor gebruik. Het geeft een spookachtig effect. Op de een of andere manier kan ik me in de natuur in het donker compleet op mijn gemak voelen, terwijl ik in een 'menselijke omgeving' vaak nerveus en angstig word. Mijn verbeelding slaat al snel op hol, alsof elke schaduwrijke hoek een bijlmoordenaar verbergt. In een donker bos (ver weg van de bewoonde wereld) heb ik naar mijn idee minder te vrezen; ooit gehoord van moordlustige bomen?

We lopen snel door en verruilen de beschutting van de bomen voor een open bergvlakte. Kevin is onze navigator en controleert op de kaart dat we de juiste kant op gaan. Niet dat er veel keuze is in de route. Af en toe zijn in de verte de lichtjes van Queenstown te zien, maar verder is het compleet donker. 'Een moment jongens, even mijn veters strikken.' zegt Mats*. Terwijl we op hem wachten nemen we allemaal een paar slokken water, knabbelen op snacks en trekken lagen uit. Eliotte* trekt haar vest en shirt uit, zodat ze in haar sport-BH loopt. 'Brrr, heb je het niet koud?' Ik bibber al als ik haar zie, de avondlucht is zo koel dat mijn adem witte wolkjes vormt. 'No, I'm sweating like a pig!' antwoordt Eliotte. 'Ik ben gewend aan kou.'

Het zou me inmiddels niet meer moeten verbazen dat Eliotte koude-bestendig is; alhoewel ze er met haar sluike blonde haar, grote ogen en sproetjes uit ziet als een kwetsbaar elfje, heb ik in de afgelopen weken geleerd dat Eliotte een enorm doorzettingsvermogen heeft en fysiek en mentaal sterker is dan veel van ons. Aan het begin botsten we nog wel eens en ergerde ik me aan haar typische 'Amerikaansheid', maar langzaam heeft dat plaatsgemaakt voor waardering en respect. Regelmatig vertelt ze dingen over haar thuissituatie die laten doorschemeren dat haar jeugd niet over rozen ging en dat ze daarna een hoop drempels heeft moeten overwinnen om te komen waar ze nu is. Nadat ze het huis uit was gezet om te gaan studeren ('Mijn moeder zei dat ik niet terug hoefde te komen als ik uit huis ging'), een heftige gewelddadige aanval meemaakte en een tijdje dakloos was, werkte ze tachtig uur per week naast een fulltime opleiding om uiteindelijk zonder schulden als gekwalificeerd accountant aan het werk te gaan. Tegenwoordig is ze naast haar twee banen ook professioneel ballerina, heeft ze een eigen huis en staat ze op het punt om te trouwen. Ze optimistisch tot het irritante aan toe en haar favoriete uitspraak is 'I appreciate you.' Stiekem verwacht ik dat ze ooit nog president van de Verenigde Staten wordt; als iemand het kan is het Eliotte!

Tot nu toe hebben we constant lopen kletsen tijdens het wandelen en ik merk dat de ervaring van de tocht een beetje aan me voorbij gaat. 'Hey guys, I have a crazy idea…' begin ik. 'Zullen we tien minuten lopen zonder te praten?' De anderen reageren enthousiaster dan ik verwacht en ik zet een timer op mijn horloge. De eerste minuten is het even omschakelen en een paar keer doe ik mijn mond al open om mijn gedachten te delen, voordat ik op mijn tong bijt en stil blijf. En dan omarm ik de stilte. In de rust kan ik wegzakken in mijn eigen gedachten en de sensaties van mijn voeten op de grond en mijn benen die de helling beklimmen. Ik voel mijn spieren branden en mijn ademhaling ruisen. Ik heb het precies warm genoeg en we lopen in een fijn tempo. De duisternis om me heen versterkt het meditatieve effect en ik geniet van de ruimte die het creëert om gewoon te zijn. Voordat ik het weet piept mijn horloge: De tien minuten zijn voorbij. Ik vind het bijna jammer dat we weer beginnen te praten.

Tegelijkertijd brengt de nachtelijke beschutting ook een hele nieuwe diepgang naar onze gesprekken, alsof we in de duisternis onderwerpen durven aan te snijden die je niet zo snel opbrengt in het felle daglicht. 'Hoe is het eigenlijk voor Alice* dat je zo lang op pad bent?' vraag ik Kevin*, wanneer we een stuk naast elkaar lopen. Kevin is nu bijna zes weken van huis en blijft in totaal zes maanden weg, terwijl hij Nieuw-Zeeland, Australië, de Verenigde Staten en Canada bezoekt. Zijn vriendin Alice is nog thuis in Engeland en zal zich alleen de laatste weken in Canadabij hem voegen. 'Oh, over het algemeen vindt ze het leuk voor me.' zegt hij diplomatiek. 'En we hebben veel contact en vrienden gaan vaak langs zodat ze niet te eenzaam is.'

'Wilde ze niet samen met je op reis?' vraag ik door en hij schudt zijn hoofd. 'Nah dit is mijn droomreis, dit wilde ik al jaren doen. En Alice heeft niet zo'n behoefte om al de dingen te doen die ik wil, zoals wandelen enzo.' 'Wauw, wat mooi dat ze je dat gunt dan!' bewonder ik. 'Er zijn zoveel mensen die zeggen dat ze ook willen reizen, maar die het niet doen omdat hun partner het niet wil.' Kevin glimlacht en zijn stem klinkt warm wanneer hij zegt 'Ja, dat is het resultaat van tien jaar samenzijn en echt vertrouwen.'

Hij blijft even stil en dan zegt hij: 'En jij dan? Hoe is het voor jou om geen relatie te hebben? Mis je dat?' Ik denk even na en probeer een oprecht antwoord te formuleren, in plaats van de 'ik ben een sterke onafhankelijke vrouw'-reactie die ik vaak geef. 'Ja ergens wel, ik zou mijn geweldige avonturen en mijn ervaringen graag met iemand willen delen.' zeg ik. 'Ik mis de intimiteit en de steun en het plezier om een andere persoon naast me te hebben waar ik een diepe connectie mee heb… Maar ik wil het alleen als het écht klopt, als het iemand is die een toevoeging is aan mijn leven. Ik vind mijn huidige leven te leuk en mezelf te veel waard om met minder genoegen te nemen. En tja, dat is nogal een eis, die persoon is blijkbaar moeilijk te vinden!' Ik aarzel even en voeg dan toe: ' En uh… Het helpt ook niet dat ik niet altijd de makkelijkste persoon ben… Ik heb gemerkt dat mensen me soms nogal intimiderend vinden. Ik heb iemand nodig die een tegengewicht kan zijn voor mijn eigenzinnigheid.' 'What are you talking about? You are lovely!' zegt Kevin oprecht verbaasd. Ik lach en voel een golf van warmte voor zijn vriendschap. 'Wow, wat praten jullie intens over relaties!' Onderbreekt Mats. Hij heeft blijkbaar meegeluisterd vanuit zijn positie achter ons. 'Zo uitgebreid heb ik er nog nooit over gedacht, ik wil gewoon iemand die er goed uitziet en waar ik lol mee heb… Ooit komt al die andere shit dan ook nog wel.'

Het pad begint inmiddels uitdagender te worden en we lopen nu in een rijtje achter elkaar over de ongelijke bodem. Naast ons is de zwarte duisternis van een afgerond waarvan we niets kunnen zien. Elke bocht van het pad denk ik dat we eindelijk aan de top zijn, maar het duurt nog dik een half uur voordat we echt het rotsige plateau boven op Ben Lomond bereiken.

Voorzichtig lopen we naar de rand en gaan zitten op een paar rotsblokken op veilige afstand van de afgrond. We zijn de afgelopen 6 uur ongeveer 1450 meter geklommen en ik ben blij dat ik mijn rugzak af kan doen en mijn benen even kan laten rusten.

On top of the world!

Zo hoog boven de wereld is het flink koud en als eerste trekken we alle lagen aan die we bij ons hebben. Kevin pakt zijn kampeergasje en zet een pannetje water op. 'Kopje thee?' vraagt hij wanneer het water kookt. Met mijn thee en een boterham in de hand kijk ik naar de lucht, waar de eerste streep oranje aan de horizon de dageraad aankondigt. Ver onder ons glinsteren de lichtjes Queenstown, naast het enorme donkere meer en de grijze hellingen van de omringende bergen. De hemel kleurt steeds meer paarsgrijs en de wolken geven een dramatisch effect. Dan piept de felle zon achter de de bergpieken aan de overkant vandaan en in een keer licht de hele lucht roodgeel op. Verspreid over de rotsen proberen we het spektakel op foto en film vast te leggen, maar deze pracht is niet te vangen met een camera. Terwijl het steeds lichter wordt scharrelen we wat rond op onze berg, doen een fotoshoot en bewonderen het fenomenale uitzicht. We zijn letterlijk 'on top of the world', omringd door bergen en zonnestralen en wolken en natuurpracht zo ver het oog reikt.

'Ik denk dat ik dit de leukste wandeling tot nu toe vind,' zegt Don zachtjes achter me en ik knik. Het is allemaal zo soepel gegaan met ons kleine groepje en alhoewel we dit net zo'n intense klim was als onze wandeling eerder in de week, voelde dit als een eitje.

Dat gezegd hebbende zijn we eigenlijk pas op de helft van de tocht: we moeten ook nog terug naar beneden. Wanneer we allemaal uitgerust, uitgeklikt en uitgeposeerd zijn, rapen we onze spullen weer bijeen en beginnen aan de tocht de berg af. Ik moet al een tijdje nodig naar de wc en ik weet dat de eerste dixie-stijl toilet pas een paar uur verderop aan het pad is. Niets is vervelender dan een steile helling af lopen met een klotsende blaas… Bovenop de top was er niet genoeg beschutting, maar nu we langzaam de helling weer af wandelen beginnen de bosjes en hoge rotsblokken te lonken. 'Blijf maar doorlopen. Niet omkijken!' Instrueer ik mijn groepsgenoten voordat ik een verborgen holling van de rots in duik en probeer niet in een prikkelstruik terecht te komen met mijn billen.

We traceren onze eigen voetstappen terug langs dezelfde route, met het grote verschil dat we nu kunnen zien waar we lopen. Wat hebben we een hoop gemist! De afgrond is echt diep, de uitzichten zijn echt weids en was het pad altijd al zo steil? Tik, tik, tik gaan mijn wandelstokken weer, terwijl mijn schoenen over de rotsen schuren en we langzaam een weg banen door de vallei. Niet voor de eerste of de laatste keer ben ik dankbaar dat ik wandelstokken heb meegesleept vanaf de andere kant van de wereld, om mijn knieën en heupen een klein beetje te verlichten.

Onderweg komen we nu ook andere wandelaars tegen, de berg is niet meer van ons alleen. Met veel van de voorbijgangers maken we een klein praatje, zoals dat hoort in de bergsport. 'Wauw jullie waren er vroeg bij!' wordt er gezegd en 'Hoe was het?' Wij waarschuwen anderen voor het steile stuk en vertellen hoe lang ze nog ongeveer te gaan hebben. Wanneer we bij de gondola aankomen staan we even stil om onze truien uit te trekken; in de ochtendzon is het inmiddels al flink warm. Twee blonde vrouwen en een man van onze leeftijd naar ons toe. Een van de vrouwen, een knappe blondine in een legging en sport-BH, spot Mats die zonder shirt in zijn volle 'Norwegian God'-glorie op een bankje zit en loopt doelgericht op hem af om een gesprekje te beginnen. Ze knippert bijzonder veel met haar ogen. De andere twee groeten ons. 'Hoe ver is het nog naar de top?' vraagt de man. 'Ah, ongeveer drie tot vier uur,' antwoordt Kevin. De vrouw bijt op haar lip en fronst: 'Is het een moeilijk pad?' Ik kijk naar haar sneakers en de bergschoenen van haar partner. Hij zal het waarschijnlijk wel redden, maar zij? 'Een groot deel is goed te doen, alleen het laatste stuk is nogal steil en wat lastiger.' 'Oke thanks, we kijken wel hoe ver we komen,' zegt de man. 'Jess, kom je?' Ze lopen weg en Mats' nieuwe vriendin zegt gedag en loopt achter ze aan. Mats wacht een tel en haast zich dan achter haar aan. 'Hee, mag ik misschien je telefoonnummer? Misschien kunnen we een drankje doen in de stad.' Don en ik barsten achter zijn rug in bewonderend lachen uit; onze Norwegian God in actie!

'Smooth man, respect!' zegt Don wanneer we weer compleet zijn. We staan onder de gondola en kijken naar het pad dat de heuvel af leidt. 'Hee, we kunnen ook de lift naar beneden nemen…' zegt Eliotte. Verlangend kijken we alle vijf naar de cabines die ons in een paar minuten terug naar Queenstown terug zouden brengen. 'Hoe duur is dat?' vraag ik. 'Geen idee, dertig dollar ofzo?' 'Pfff, nee dankjewel.' reageer ik meteen. 'Trouwens, het voelt als valsspelen om het laatste stuk niet te lopen. Ik kan nog wel even door!' Er wordt geknikt en uiteindelijk besluiten we om allemaal te lopen. Tegen de tijd dat we beneden zijn ben ik er echter helemaal klaar mee; dit laatste steile stuk was zwaarder dan verwacht en mijn knieën, heupen en voeten protesteren hevig. Eliotte duwt haar hand tegen een pijnlijke heup en Kevin hinkt lichtelijk. 'Mijn oude mannen knieën beginnen het op te geven,' grapt hij. 'Wie noem je oud?!' Ik geef hem een duw. 'Je bent een jaar jonger dan ik!'

Breakfast of champions

We slepen onszelf de laatste meters door Queenstown voor een overwinningsbrunch. Het dagelijks leven is hier inmiddels al enkele uren begonnen en het heeft een surrealistisch effect om ineens in de drukte van het centrum terecht te komen. Alsof we een tijdje in Narnia hebben doorgebracht en door een magische deur terugkomen in de 'normale wereld'.

Aangekomen bij een smoezelig café waar ze de hele dag ontbijt voor tien dollar serveren, hinken we naar binnen. De ruimte is donker en ruikt naar oud bier (een geur die ik de rest van mijn leven met de studentenclub in Leiden zal associëren). Er staat een verlaten pooltafel. De man achter de bar kijkt op 'Hi guys, how can I help?' en we vragen naar het ontbijt. 'No worries,' zegt hij en hij wijst naar een papiertje aan een van de houten pilaren. 'NEW ZEALAND EGG SHORTAGE' staat er in grote letters op. 'Ik heb alleen geen eieren, in plaats daarvan kun je een extra hashbrown krijgen.'

Dit is niet nieuw, maar toch blijft het me verbazen dat een welvarend westers land als Nieuw-Zeeland al maanden tekorten kan hebben in zoiets simpels als eieren. In Europa zou dit nooit zo lang voortduren (lang leven de import!), maar zo is het leven op een klein eiland aan het einde van de wereld… Het tekort is een gevolg van wetgeving voor betere omstandigheden voor kippen. Tien jaar geleden was aangekondigd dat deze nieuwe standaarden ingevoerd zouden worden, maar de industrie reageerde niet snel genoeg. Misschien geloofden ze niet dat de overheid deze grote stap ook daadwerkelijk zou nemen? De Nieuw-Zeelandse overheid blijkt echter een voorstander van 'tough love' en sinds 1 januari mogen alleen eieren verkocht worden die voldoen aan de nieuwe standaarden. En dat voelen de producenten, supermarkten en consumenten: de schappen voor eieren zijn al maanden leeg en als je wel het geluk hebt een winkel te vinden waar nog eieren worden verkocht is er een limiet van één doosje per persoon. Dat zelfs restaurants geen eieren meer kunnen krijgen laat wel zien hoe ver het probleem reikt.

We bestellen en nemen plaats op het terras buiten. Het is warm in de zon en ik geniet van de vermoeidheid in mijn lijf die me vertelt dat ik een geweldige inspanning heb geleverd. Terwijl we allemaal een flink 'ontbijt' met extra hashbrowns (een soort gefrituurde aardappelrepen), worstjes en toast zonder eieren naar binnen werken, laten we David* weten dat we veilig terug zijn. Als thuisblijver is David onze noodcontactpersoon: hij is op de hoogte onze route, onze planning en de tijd dat we weer contact zouden zoeken. Als we niet om uiterlijk 12 uur 's middags sms'en dat alles in orde is heeft hij de nodige informatie om de reddingstroepen te kunnen alarmeren. Het hebben van een noodcontactpersoon is altijd een verstandige maatregel bij wandelingen, vooral bij uitdagende tochten in afgelegen gebied. Zonder telefoonsignaal zorgt dat ervoor dat je niet simpelweg verdwijnt wanneer er iets mis gaat. Van Jessie* hoor ik later hoe serieus David zijn taak echt nam, hij had al een heel stappenplan voor wat hij zou doen als we hem niet op tijd hadden gecontacteerd.

Yihaa!

Uren later hang ik thuis op de bank om gezellig samen een film te kijken, voordat we straks weer richting het centrum gaan om te gaan stappen. Toen we thuis kwamen ging ons hele gezelschap nog even terug naar bed voor een middagdutje (iets waar ik nooit goed in ben geweest) en ik voel me nog steeds slaperig en een beetje misselijk van vermoeidheid. 'Kom op, slapen kun je als je dood bent…', zeg ik tegen mezelf, terwijl ik op sta om een charmanter shirt aan te trekken en make-up op te doen. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om weer de stad in te gaan. Het is dat het de laatste keer is dat we met de complete groep op stap kunnen voordat de eerste deelnemers ons gaan verlaten, anders zou ik niet mee gaan.

Zoals gewoonlijk verspreiden we onszelf over Ubers en verzamelen we bij World Bar, om daarna in optocht door feestend Queenstown naar de volgende plek te trekken. Anders dan voorheen eindigen we niet in Winnies (pizzarestaurant by day, dansclub by night), maar in de Western bar 'Cowboys'. 'Rond middernacht starten ze de mechanical bull!' hoor ik Jessie enthousiast zeggen, terwijl ik met een glas water plaatsneem in een hoek van de bank. De bar is volledig in thema ingericht, met koeienkoppen aan de muur, Amerikaanse vlaggen, revolvers en wagenwielen. 'Ik had mijn cowboyhoed kunnen dragen!' denk ik, de zwart-witte stier tegenover me in de levenloze ogen kijkend. Dit is zo'n bar waar niet gedanst wordt, maar waar de muziek toch zo hard staat dat het een gesprek onmogelijk maakt; mijn persoonlijke hel van het uitgaan. Verlangend denk ik aan mijn bed en ik kijk op mijn horloge. Nog twintig minuten te gaan tot middernacht. Dan een ritje op de stier en daarna kan ik eindelijk naar huis.

Wanneer de mechanische stier aangezet wordt, verzamelt zich een massa mensen rondom de valkussens. Een blonde vrouw klimt over het hekje, wankelt naar het apparaat en klimt er met wat moeite op. Te zien aan de glinsterende mini-jurk die nu hoog opgeschort is, plastic tiara en knalroze sjerp met 'bride to be', is het haar vrijgezellenfeest en ze wordt luidkeels aangemoedigd door een kudde gillende meiden in korte glitterjurkjes. Langzaam begint de stier te bewegen. Van voor naar achter, heen en weer, steeds sneller. Onze bride to be glijdt zijwaarts van het bruine leer en vouwt aan de basis van de machine in een hoopje ineen. Ze krabbelt op en iedereen juicht en klapt, terwijl ze zich weer bij haar vriendinnen voegt.

Inmiddels heeft Jessie de ene dollar voor een rit betaald en is ze over het hekje geklommen. 'Whoeeeeeeee, show them how it's done! Go Jessie!' Nu zijn wij de gillende groep.

Jessie is onze échte cowgirl: opgegroeid op een ranch in de VS, omringd door paarden en rodeo's. Zelfverzekerd klimt ze op de nepstier, met haar rechterarm klemt ze het handvat vast, haar linkerarm in de lucht voor balans. De stier begint te bokken en ze volgt de beweging, haar benen van voor naar achter bewegend en haar arm heen en weer pendelend. Op en neer, van links naar rechts, tollend om haar as; ze vangt elke beweging op en blijft in het zadel zitten, terwijl ons gegil de cowboymuziek in de achtergrond overstemt. 'YES COWGIRL JESSIE!' joel ik schril. Jessie heeft het al langer volgehouden dan alle anderen voor haar en ik zie de medewerker gedecideerd een hendeltje op het bedieningspaneel omdraaien. De koe wordt nu echt loco en met een laatste scherpe bok wordt Jessie lachend naar de kussens gelanceerd. Kevin en ik verwelkomen haar terug als onze rodeokoningin en sluiten zelf ook aan in de rij voor een poging. Wanneer het mijn beurt is probeer ik de golvende bewegingen te volgen van de bokkende stier; ik heb genoeg cowboyfilms gezien om een idee te hebben hoe dit werkt. Ik voel hoe mijn zachte broek heen en weer glijdt over het gladde leer en klem met mijn dijen om grip te houden terwijl het apparaat een paar rustige bewegingen maakt. Oke, dit gaat goed… Dan draait de stier linksom en ik glijd schuin naar links. Ik doe nog een poging om weer terug in balans te komen, maar het beest draait snel rechtsom terug en slingert me eraf. Ik val op mijn rug, met mijn benen in de lucht en krabbel snel weg. Dat was leuk! Toch nog een beetje lol op deze avond.

We blijven nog even kijken naar de andere gekkies die een ritje maken en dan ben ik er eigenlijk wel klaar mee. De rest van onze groep ploft neer op de bank in de hal en om de een of andere reden scandeert David 'USA! USA! USA!' naar elke gast die de deur door komt. Ik grijp mijn kans en zeg tegen Eliotte: 'Ik ga richting huis, wil je samen terugreizen?' Ik weet dat zij het ook niet al te laat wilde maken, omdat we morgen allebei weer op tijd op moeten staan. Ze knikt, 'Ik kom met je mee' en glipt tussen de luidruchtige mannen van onze groep door. Kevin voegt zich bij ons en met zijn drieën reizen we terug naar huis.

Terug in de heerlijke rust van onze woonkamer merk ik dat mijn oren nog suizen na al het lawaai in de stad. Eliotte loopt direct door naar de kamer die ze deelt met Jessie, maar ik zet een kopje thee om even af te schakelen voordat ik naar bed ga. Kevin zit op de bank met Alice te appen (in Engeland is het nu halverwege de dag) en ik leun tegen mijn maatje aan terwijl ik aan mijn kopje thee sip. 'Zo, dat was een lange dag!' zucht ik. Kevin slaat een arm om me heen en nadat ik de beker op de salontafel heb gezet, leun ik mijn hoofd tegen zijn schouder. 'I should go to bed in a minute…', mompel ik, terwijl mijn ogen dicht vallen. Het is zo knus en ik voel me zo comfortabel en veilig dat ik nog niet wil opstaan om naar mijn eigen kamer te gaan.

Een tijdje later word ik gedesoriënteerd wakker als onze schuifdeur open glijdt en Jessie, Don, Mats en David luid fluisterend binnen komen. Er wordt wat gegiecheld als ze ons zien. Kevin is ook ingedommeld en ik zit nog steeds tegen hem aan geleund op de bank. Ik controleer snel dat ik niet per ongeluk in zijn nek heb gekwijld en por hem dan in zijn zij. 'We should go to bed!' fluister ik en sta stijf op. Ik moet er niet aan denken dat ik over een uur of vijf alweer op moet staan voor wéér een bijzonder avontuur.

Niet denken, gewoon doen

Wanneer we zondagmiddag op onze bestemming aangekomen zijn, is mijn vermoeidheid echter wel het laatste waar ik aan denk. Eliotte en ik kijken nerveus naar het plateautje waar we straks vanaf gaan bungeejumpen de diepe Kawarau Gorge in. Op hun website adverteert het bedrijf zichzelf als de 'World Home of Bungy' omdat dat dit blijkbaar de eerste commerciële bungeejump ter wereld was, gestart in 1988. Een sprong van 43 meter, met de mogelijkheid om het water aan te raken. Ook lees ik dat de sport ooit begonnen is in Vanuatu, waar een kleine groep avonturiers zichzelf van enorme torens afwierpen met lianen aan hun voeten gebonden. Dit gebruik was gebaseerd op een legende waarin een slecht behandelde vrouw zich uit een hoge boom wierp. Haar man viel naar zijn dood, terwijl zij zichzelf redde met de lianen en daarom waren het traditioneel alleen vrouwen die de sprong waagden.

Bungeejumpen staat al heel lang op mijn verlanglijstje en ik kan me nog niet voorstellen dat ik het écht ga doen… Ik voel vlinders in mijn buik, ze fladderen opgewonden en een beetje angstig. 'Welcome! Who is going first?' vraagt een medewerker opgewekt terwijl ze naar ons toe komt met een klimgordel in haar hand. Eliotte en ik kijken elkaar aan. 'Uhhh, steen, papier, schaar?' Stel ik de beste manier voor om moeilijke beslissingen te nemen. 'Oke! Steen, papier, schaar, go!' Ik heb steen en Eliotte schaar, dus ik win. 'Maaar… betekent dat dat je als eerste of als tweede gaat?' vraagt Eliotte lachend. Oh ja, dat hadden we nog niet bedacht.

Ik ga uiteindelijk maar gewoon eerst en stap naar voren om vastgeketend te worden. Nadat ik de klimgordel aan heb gedaan moet ik gaan zitten met mijn benen recht voor me uitgestrekt. Mijn enkels worden omhuld met een opgevouwen handdoek, waar een zwarte band strak omheen wordt gewikkeld. Met zelfverzekerde bewegingen snoert de medewerkster alles vast en kletst tegelijkertijd gezellig over koetjes en kalfjes. Ik geef op de automatische piloot antwoord op al haar vragen. Ik word op allerlei plekken vastgeklikt en alle verbindingen worden nog een keer nagelopen. Het voelt in ieder geval stevig, maar het spannende blijft natuurlijk dat alleen mijn enkels vast zitten en dat ik daar straks ondersteboven aan kom te hangen. Nu mis ik de geruststellende druk van een klimtouw aan mijn middel.

Dan krijg ik een hand toegereikt om naar het einde van een korte loopplank te waggelen. Nick, een sportief uitziend type in shorts en een zonnebril, staat al klaar om me helemaal aan het uiteinde van het plateau te positioneren. 'Zwaai naar de camera recht voor je,' wijst hij. 'En nu links!' We zwaaien vrolijk naar de camera's die alles vastleggen. 'Oke, je gaat zo vanaf de rand naar voren springen.' Hij gebaart met zijn been naar de afgrond en ik kijk voorzichtig over de rand. Heel ver onder me stroomt de helderblauwe Kawarau River. De ruwe grijsbruine rotswanden van de kloof lopen steil naar beneden, alsof iemand met een heel groot bot mes een snee heeft gemaakt in de aarde. Langs de linkerhand loopt een witte trap de kloof uit en in het water van de rivier dobbert een gele roeiboot. De inzittenden zien er minuscuul uit vanaf hier.

'Gewoon naar voren springen?' vraag ik Nick en hij knikt. Toch aarzel ik. Mijn brein wil dit nog niet bevatten en ik herhaal: 'Dus ik spring over de rand…Met mijn hoofd naar voren?' Nick knikt weer en ik wrijf met mijn handen over mijn ogen en barst in nerveus lachen uit. 'Oh mijn god, waar ben ik mee bezig!' Het hele idee om gewoon het luchtledige in te duiken is bizar en gaat tegen al mijn instincten in. Wat als het me niet lukt?

Het blijkt maar weer dat de enige manier om dit soort dingen te doen is om het gewoon… te doen. 'Three, two, one go!' telt Nick af. Ik schakel mijn brein uit en voordat ik kan twijfelen laat ik mezelf voorover rollen. Mijn knieën knikken, mijn schouders buigen voorwaarts, ik steek mijn armen uit en dan ga ik met mijn hoofd eerst de diepte in. Een paar seconden lang val, val, val, val ik door het luchtledige. Ik stort als een baksteen naar beneden en ik voel dat heerlijke gevoel in mijn maag dat je ook in een achtbaan hebt. Er is geen angst, alleen maar opwinding en een gevoel van verwondering dat ik hier echt ben. Het water van de rivier komt razendsnel dichterbij en ik hoop maar dat ze daar rekening mee hebben gehouden… Net wanneer ik een opgewonden lach uitstoot, voel ik de druk aan mijn enkels toenemen en het bungeekoord langzaam aanspannen. Het rekt nog enkele seconden verder en dan word ik terug omhoog getrokken. 'Whooeeee!' roep ik weer.

Als een lappenpop beweeg ik ondersteboven door de lucht en ik maak een grote boog voordat ik weer naar beneden stort. Ik herinner mezelf eraan om mijn buikspieren aan te spannen, zodat ik mijn lichaam netjes recht kan houden terwijl ik door de lucht vlieg. Het is een bijzonder gevoel van gewichtloosheid, ontspanning en inspanning tegelijkertijd.

Na nog twee grote stuiters wordt het touw rustig en ik bungel als een hulpeloze gevangene in een piratenfilm op z'n kop ongeveer vier meter boven het water. De rubberboot vaart tot recht onder mij en een van de mannen in de boot steekt me een lange witte stok toe om vast te grijpen. Daarmee trekken ze me aan boord en leggen me als een bundeltje mens op de bodem van de boot. Snel word ik ontdaan van al mijn bindingen en naar de witte trap gebracht. Vanaf daar kijk ik hoe het nu Eliottes beurt is om op de loopplank te staan. Ik zie haar zwaaien naar de camera, een nerveus moment pauzeren en dan het luchtledige in springen om met een grote boog door de lucht te vallen. Lachend laat ze me later op de video zien hoe ze in een automatisme haar neus dichtkneep terwijl ze de sprong maakte, alsof ze een bommetje in het zwembad maakte in plaats van een vrije val in het niets. Ons hele bungee avontuur is uiteindelijk binnen een kwartier alweer voorbij en, net als toen ik zes jaar geleden uit een vliegtuig sprong, laat het een sterke wens voor meer bij me achter. 'Nu ben ik klaar voor hun hogere bungeejump…' zeg ik tegen Eliotte, terwijl we de witte trap de kloof uit beklimmen. 'Die heeft een vrije val van bijna twee keer zo lang!'

Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur als adventure guide verder gaat - over angstige momenten, bijzondere ladders en dramatische landschappen. En helaas is het ook tijd voor een verdrietig afscheid.

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.