Afscheid nemen bestaat wel

Introductie:

Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland waar ik een opleiding tot Adventure Guide volgde en geniet van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op avontuur in het land van de kiwi's gaan!

Te veel opwinding?

Na het avontuurlijke weekend, begin ik aan onze klimweek met het gevoel dat ik eigenlijk nog een paar dagen rust nodig heb. Het is allemaal nogal veel: een fulltime trainingsprogramma waarbij de verwachting is dat we veel van onze vrije tijd besteden aan zelfstudie, daarnaast leuke dingen proberen te doen, werken aan mijn persoonlijke projecten (zoals mijn reisblog) en af en toe wat tijd voor mezelf proberen te creëren. Wanneer we dinsdagochtend allemaal een kort individueel gesprekje met onze instructeurs hebben, kan ik het niet laten te benoemen dat ik de druk voel. Ik hoop op wat steun van de begeleiders. Osian* blijft een moment stil en zegt dan hard: 'Well, maybe you should be spending your time working on your paperwork instead of riding mechanical bulls and going into town.'

(*Namen zijn gewijzigd i.v.m. privacy)

Ik voel dat mijn wangen rood worden en mijn hart sneller begint te kloppen. Wow, ik geloof mijn oren niet! Vanaf het begin is dit al een discussiepunt met onze instructeurs, die (onterecht) het beeld hebben opgevat dat wij als groep elke avond stomdronken aan het feesten zijn. Wat we ook zeggen, ze lijken het niet los te willen laten en vervelend genoeg wordt het beeld alleen maar bevestigd wanneer we enthousiast praten over onze weekendplannen. Natuurlijk gaan we af en toe op stap, maar het merendeel van de avonden ga ik netjes om tien uur naar bed. Ik ben verontwaardigd dat Osian deze informatie, die hij in een vriendschappelijk gesprek heeft verkregen, nu tegen me gebruikt. 'Nou dat is niet echt eerlijk!' protesteer ik, 'Als dit een fulltime baan was, zou ik ook leuke dingen doen in mijn eigen tijd… Volgens mij kun je niet verwachten dat ik al mijn tijd besteed aan zelfstudie als ik hier ook als toerist ben om het land te ervaren.' Osian haalt nietszeggend een schouder op en reageert niet.

Ik blaas een trillende adem uit en probeer het gesprek normaal voort te zetten. We kletsen wat over de komende tijd, de groep en voordat we afronden vraag ik of Osian nog feedback voor me heeft. Heeft hij de afgelopen weken dingen gezien die ik goed doe of waarin ik kan groeien met betrekking tot mijn algehele functioneren in de groep? 'Hm, ik heb niet echt specifiek iets op dit moment' antwoordt Osian. 'Jij, Benny*? Heb jij nog feedback voor Jorinde?' Benny, die langs loopt op weg naar onze bus is, komt naar ons toe. 'Oh ja, ik heb wel iets… Blijf eraan werken om op tijd te zijn, je bent meestal de laatste die klaar is en te laat komen is niet professioneel.'

Voor de tweede keer in vijf minuten tijd voel ik een golf van frustratie en teleurstelling. Benny heeft gelijk dat ik aan het begin van het programma (zes weken geleden) een keer een paar minuten te laat was voor ons vertrek 's ochtends en daar ben ik toentertijd ook op aangesproken. Sinds die tijd heb ik echter hard gewerkt om ervoor te zorgen dat ik altijd op z'n minst op tijd ben en regelmatig zelfs een van de eersten in de bus ben. Het voelt dus niet echt terecht om hier weer over te beginnen. Vooral ben ik echter verdrietig en teleurgesteld dat dit de enige feedback is die Benny en Osian me na zes weken intensieve begeleiding kunnen geven; ik heb het idee dat ik niet gezien en niet begrepen word.

Inmiddels is het tijd om te vertrekken en snel pak ik mijn klimspullen vanuit mijn kamer. Er is regen voorspeld, dus vandaag klimmen we in de klimhal in Queenstown. Als we aankomen heb ik nog steeds een baksteen in mijn maag en ik merk dat mijn emoties op het punt staan te ontploffen. Hoezeer ik mezelf ook wil vertellen dat deze reactie aanstellerig is (wat is er nou eigenlijk echt aan de hand?), ik glip snel weg naar het toilet en barst in gierende snikken uit. Soms is het allemaal gewoon een beetje te veel, de koek is op en de emmer stroomt over. Ik ben zo blij dat ik al deze avonturen kan beleven, maar ik denk dat ik mezelf te hard heb gepusht. Dat gebeurt wel vaker tijdens mijn reizen, ik voel me zo verplicht om alles te ervaren dat ik mijn eigen grens over ga. Het liefst wil ik gewoon een week in bed liggen, me onder de dekens verstoppen en Netflix kijken. Ik snotter een paar minuten in de privacy van het toilethokje, snuit daarna mijn neus en spreek mezelf moed in. Uit de ervaring van vanochtend blijkt maar weer dat niemand voor me gaat zorgen, dat moet ik toch echt zelf doen. Ik gooi water in mijn gezicht in de hoop mijn betraande wangen minder rood te maken en stap dan met een diepe zucht de wereld weer in.

Klimtherapie

Beneden zijn mijn groepsgenoten nietsvermoedend gestart met klimmen. 'Zullen wij samen?' vraagt Eliotte en we grijpen een touw en een set quickdraws. Met witte handen van de magnesium klim ik de eerste meters omhoog en ik voel hoe ik mijn emotionele onrust op de grond achterlaat. Klimmen vraagt complete aanwezigheid bij wat je aan het doen bent, aandacht voor hoe je je voeten plaatst en waar je vingers het meest grip hebben. Vooral nu we voorklimmen, boven ons ankerpunt, is er weinig ruimte voor afleiding. Daar komt bij dat je tijdens een uitdagende klim constant jezelf aan het overwinnen bent en de natuurlijke high daarvan voelt geweldig. Nadat we een paar keer hebben gewisseld, verplaatsen Eliotte en ik ons naar een moeilijke route aan het rechter uiteinde van de muur. 'Wil jij gaan? Ik zeker wel…' stelt Eliotte voor.

Vanaf het begin daagt deze klim me uit, met kleine grepen die ver uit elkaar geplaatst zijn. Ik klim tot ongeveer halverwege, maar dan kom ik niet verder. Ik sta met mijn benen in een ongemakkelijke spreidstand en met mijn linkerhand op borsthoogte. Om de volgende greep te kunnen bereiken moet ik mijn rechterhand omhoog reiken, maar de greep is net buiten het bereik van mijn reikende vingers. Hoe ik ook rek en strek, ik kom er maar niet aan. Het is als een bewegingspuzzel die ik niet opgelost krijg; ik sta vast. 'Uhhhhh… help?' roep ik benauwd naar beneden. Omdat ik aan het voorklimmen ben heb ik niet de geruststellende druk van het klimtouw aan mijn middel en ik voel me erg kwetsbaar zo hoog aan de muur. Mijn benen beginnen te trillen en ik haal diep adem om mijn groeiende paniek onder controle te houden. 'Osian, any advice?!' vraag ik nog een keer met een benijpt stemmetje, terwijl ik de instructeur langs zie lopen. Zelfs al reageren beide instructeurs ons niet altijd op de manier die ik zou willen, wanneer het gaat om bergwandelen of rotsklimmen heb ik diep respect voor hun kennis en kunde. En misschien is dat ook het enige dat ik van ze zou moeten verwachten.

'Kun je omhoog duwen met je linkerbeen?' roept Osian. 'Je zult misschien moeten springen…' Ik haal diep adem en verzamel moed voordat ik het probeer. Ik houd niet van springen bij klimmen, omdat de kans dat het niet lukt om goed grip te krijgen me te groot is. Vaak verlaat je de veiligheid van een goede positie voor onzekerheid die misschien niets oplevert en dat vind ik niet prettig. Wat dat betreft is het een goede metafoor voor mijn leven: ook daarin houd ik ervan om weloverwogen van de ene kans naar de volgende te bewegen, in plaats van blindelings te springen. Zelfs al lijkt het soms alsof ik hele wilde dingen doe, ik denk er altijd eerst goed over na.

Met een enorme krachtsinspanning zet ik af met mijn linkerbeen, ik duw mijn linkerarm tegen de greep en schiet met mijn rechterhand uit naar boven. Zoals ik al vreesde sla ik met mijn hand tegen de oranje bol, maar ik krijg geen grip. Ik krabbel een paar seconden paniekerig met mijn vingertoppen aan het ruwe oppervlak en val dan achterover. Met een korte boog zwier ik van de muur af en kom met een schok een paar meter lager tot stilstand wanneer Eliotte me opvangt. Zo, dat was mijn eerste echte val tijdens het voorklimmen! Het voelde helemaal niet zo eng als ik steeds dacht… Dat is goed om te weten; als je niet bang ben om te vallen is het makkelijker om jezelf uit te dagen.

Meteen trek ik mezelf terug naar de muur. 'Ik ga het nog een keer proberen!' roep ik richting de vloer en ik klim opnieuw de paar meters die ik net ook heb gedaan. Ik weet dat ik dit kan, ik moet alleen nog ontdekken hoe. Weer sta ik in de ongemakkelijke spreidstand hoog boven de grond, maar het is niet meer nieuw voor me. Deze keer geef ik me helemaal over aan de beweging, vertrouw op mijn linkervoet en duw mezelf vanuit mijn knie omhoog. Ik steun met mijn linkerhand ten hoogte van mijn heup en reik met rechts weer uit. In plaats van de ongecontroleerde sprong die ik eerder maakte, is het nu een vloeiende dynamische beweging, waarbij ik me afzet en balans bewaar. Mijn vingertoppen bereiken de handgreep en ik krul mijn hand eromheen en knijp zo hard als ik kan. Ik ben er! Ik kan wel juichen van trots, wat een overwinning! Beneden me hoor ik Eliotte en Osian roepen: 'Ja, goed gedaan!' en 'You've got this!'

Daarna is het laatste stuk helemaal niet moeilijk en snel klauter ik naar de top. Ik ben uitgeput van de inspanning en buiten adem. Ik ben zo geconcentreerd dat ik de onrust beneden in eerste instantie helemaal niet registreer. Wanneer ik toevallig naar links kijk, zie ik nog net hoe Nilsson* een paar meter de lucht in wordt gelanceerd, terwijl Mats hard de grond raakt. Later hoor ik van Jessie dat Mats viel terwijl hij zijn tweede ankerpunt wilde vastklikken. Doordat er een hoop speling in het touw zat, hij nog maar een meter of drie boven de grond was en het een onverwachte val was, viel hij helemaal tot op de grond. Met een harde klap landde hij, toevallig precies op zijn voeten en wonder boven wonder ving hij de schok goed op. Gelukkig is Mats niet gewond, maar de schrik zit er goed in. Oh ja, klimmen is niet zonder risico.

Dag moederkloek

Alhoewel ik me na de succesvolle klimsessie alweer een stuk beter voel, blijft er in mijn achterhoofd een emotionele lading hangen. Dat heeft niets te maken met de gesprekken met onze instructeurs of de druk die ik voel, maar alles met het afscheid dat nadert. Het trainingsprogramma dat ik volg duurt twaalf weken, maar David, Eliotte en Kevin doen een kortere variant van zes weken. Hun tijd zit er nu bijna op en in de komende dagen nemen we een voor een afscheid van hen. Vandaag is dus de laatste keer dat we met de hele groep bijeen zijn en dus gaan we met z'n allen uit eten bij een hamburgerrestaurant in het centrum. We proppen ons met dertien man in een van de hoekzitjes en ik deel een portie frietjes met Kevin. Het voelt zo vertrouwd, gek om te bedenken dat dit niet voor altijd is. De afgelopen weken zijn in een oogwenk voorbij gevlogen en tegelijkertijd voelt het alsof ik deze familie van Fancy Worms (onze groepsnaam) al jaren ken.

Later in de avond verzamelen we allemaal in de woonkamer om de tv-serie 'Last of Us' te kijken. Toen deze serie weken geleden opgezet werd, was ik geen fan. Een serie vol geweld, over zombies en het einde van de beschaving? Nee bedankt. Inmiddels is het echter vaste prik om één avond in de week met z'n allen bij elkaar te kruipen op de bank en te kijken. De show heeft een sterke verhaallijn en de knusse sfeer maakt dit nu juist een van mijn favoriete familiemomenten. Wanneer we nu klaar zijn om de aflevering te starten, roept Don naar Eliotte: 'Kom je? Het is tijd voor Last of Us!' 'Nee sorry, begin maar zonder mij!' roept ze terug. 'Ik moet inpakken, John* komt me straks ophalen.' John is Eliottes verloofde en met hem reist ze nog een paar weken verder, om daarna weer terug te gaan naar de Verenigde Staten.

Het is al tegen middernacht wanneer John uiteindelijk op de deur klopt en zes paar nieuwsgierige ogen op zich gericht krijgt. We wilden niet naar bed gaan voordat we afscheid hadden genomen van Eliotte en de mysterieuze verloofde hadden ontmoet. Alhoewel hij Eliotte natuurlijk al veel langer kent, voelt het een beetje alsof hij de nieuwe vriend is die voor het eerst de familie ontmoet. Hij moet wel goed genoeg zijn voor onze fancy worm!

Met een brok in mijn keel geef ik Eliotte een afscheidsknuffel en maak ruimte voor Jessie die haar tranen wegveegt. Ook Cleo* en Rikki* komen hun hun bed nog even uit om gedag te zeggen. Eliotte strijkt Cleos haar weg uit haar gezicht en geeft hen beiden een kus op hun voorhoofd. 'Wie gaat nu mijn haar voor me borstelen?' vraagt Cleo sip. Eliotte heeft zich de afgelopen weken een beetje extra over de meisjes ontfermt, maakte ze 's ochtends wakker, vlocht haren en hielp waar nodig. Ja, wie gaat dat nu doen? 'Ikke niet!' denk ik in mezelf; ik heb geen zin om te moederen. Toch weet ik ook dat we allemaal een beetje extra voor elkaar zullen zorgen.

Laddertjes door de bergen

De volgende ochtend vertrekken we naar Wanaka met een gat in de groep in de vorm van Eliotte. In plaats van onze standaard klimtraining (voor zover dat echt 'standaard' genoemd kan worden), gaan we vandaag weer een hele andere activiteit doen: Via Ferrata! In 'via ferrata' of 'klettersteigen' volg je een route van ijzeren beugels en kabels langs de bergwand, waardoor je relatief makkelijk een uitdagend gebied kunt overbruggen. De klimmethode ontstond rond het begin van de twintigste eeuw toen Italiaanse gidsen in de Dolomieten kabels gebruikten om klanten veilig door het hooggebergte te gidsen en werd daarna in de Eerste Wereldoorlog gebruikt om troepen en materiaal door de bergen te verplaatsen. Tegenwoordig is het een leuke manier om toeristen naar bijzondere plekken te laten klauteren. Je hebt hiervoor geen klimervaring nodig, als je een ladder kan beklimmen kun je dit al doen. Wild Wire Wanaka biedt de hoogste waterval via ferrata in de wereld, dus vandaag gaan we weer naar nieuwe hoogtes!

Het is een koele, regenachtige dag en dik ingepakt in regenkleding begroeten we onze begeleiders. Nadat we alle nodige uitrusting aan hebben gedaan, beginnen we met een korte instructie over de werking van onze karabiners (gelukkig weten we daar inmiddels alles van) en de manier waarop we ten alle tijden veilig vastgeklikt blijven aan de begeleidende kabels. 'Wanneer je bij een ankerpunt komt, verplaats je je karabiners.' legt de bebaarde begeleider met luide stem uit. 'Dat doe je een voor een! Eerst klik je jezelf vast met de extra karabiner aan je gordel en daarna verplaats je een voor een de twee hoofdkarabiners.' Hij doet het voor aan een klein stukje kabel dat aan de rots achter hem is bevestigd. Klik, de kleine blauwe karabiner maakt hij vast aan de beugel waar hij op staat. Klik, de ene hoofdkarabiner gaat van de ene kant van het ankerpunt naar de andere kant. Klik, daar gaat de andere karabiner. Dan maakt hij de extra karabiner weer los en hangt hem terug aan zijn klimgordel. 'Op deze manier zit je altijd met minstens twee punten vast aan de kabel. Ik wil niemand los zien van de kabel. Begrijpt iedereen dat?' We knikken allemaal braaf en mogen dan een oefenrondje op het miniparcour doen. 'Klik, klik, klik.' Mompel ik tegen mezelf, terwijl ik een voor een de karabiners plaats en dan weer verder waggel. In de praktijk is het nog best even nadenken om de correcte volgorde te volgen, maar met de routine in de vingers zijn we klaar voor het echte werk.

In groepjes van vier gaan we met een gids de bergwand op. De metalen beugels zijn echt als een soort laddertjes en we klauteren behendig achter Naomi aan. Na een meter of tien horizontaal te hebben gestapt komen we bij een grote houten deur die aan de bergwand is vastgemaakt. 'Dit is de poort naar ons avontuur!' zegt Naomi met haar zachte Frans-Canadese accent. Ze grijpt een metalen sleutel, opent de deur en een voor een klimmen we door de opening naar de start van het parcours. Wat is dat toch met deuren, dat ik zelfs hier in de open lucht het gevoel heb een nieuwe ruimte binnen te gaan?

Onder ons slingert een beek en niet lang daarna stappen we voorzichtig over de glibberige stenen naar de verticale wand aan de andere kant. Deze beek is de uitloop van de waterval die we vandaag beklimmen en we volgen de gladde verticale wand omhoog terwijl het water steeds wilder naast ons stroomt. Stap, stap, stap, in rap tempo beklimmen we de metalen beugels langs de glibberige grijze rotsen. Het ijzer is koel onder mijn handen en ik plaats mijn voeten stevig op de vochtige treden om er niet af te glijden. Het is bizar om te bedenken hoe makkelijk dit gaat en hoe moeilijk het zou zijn om deze wand normaal te beklimmen.

Naomi stopt voor een rijtje hangende planken die een kloof overbruggen. 'In onze route zullen we drie 'bruggen' tegenkomen, dit is nummer één. Om over te stappen maak je een karabiner vast aan deze lus hier,' ze wijst naar een cirkel in de ijzeren kabel. 'Daarna kun je de andere karabiners een voor een bevestigen aan de kabel. Gebruik deze voor je handen.' Een voor een volgen we haar instructies en stappen van trede naar trede. Het is net als zo'n hangbrug in een klimbos en wanneer je te snel loopt slingeren de treden heen en weer en voelt het alsof je in het gat ertussen gaat vallen. Maar misschien is dat ook juist de lol!

Ik klim verder omhoog achter Kevin aan en af en toe stopt hij om een foto te nemen. 'Niet je telefoon laten vallen he!' waarschuw ik hem, wanneer hij weer met een hand aan de muur bungelt en snel wat plaatjes schiet. 'Smile!' zegt hij en richt zijn camera op mij. Ik lach voor de foto en kijk dan naar beneden. Poeh, we zijn echt al heel hoog! Ver onder ons zie ik de volgende groep ook langs de wand kruipen, als mieren langs een boomstam. De waterval stroomt als een hele lange douche naast ons en we bevinden ons in een soort inham in de wand. Om ons heen is voornamelijk vochtige bruine en grijze rots uitgesleten door het water met her en der een plukje groen. De velden van het omringende platteland zijn geel en groen en gaan gehuld in lichte mist. Ondanks het sombere weer heb ik het inmiddels onverwachts warm en ik voel een zweetdruppel langs mijn ruggengraat glijden. Ik was bang dat ik het vandaag koud zou krijgen, dus ik heb allerlei extra lagen aan. Nu zou ik graag wat kleding uit willen trekken, maar tja dat gaat niet zo makkelijk als je aan een muur bungelt.

We komen aan bij de volgende brug, een balk die aan een paar kabels in de lucht bungelt. Naomi instrueert ons om een plekje verspreid over de brug te vinden en dan leunen we allemaal naar achteren. Twee aan de ene en twee aan de andere kant, voeten tegen de balk, hangend in onze klimgordels vormen we een perfect evenwicht. Ik kijk tussen mijn voeten door naar de grond tientallen meters onder ons en geniet van het uitzicht op de waterval en de omringende omgeving. Het is weer een mooie avontuurlijke dag, wat heb ik toch ook een heerlijk leven! 'Three, two, one, up!' tegelijkertijd trekken we onszelf weer omhoog om de balans van de brug te bewaren.

Het laatste stuk van de klim gaat snel. We hangen nog steeds als Spiderman aan de gladde wand en volgen de hollingen en bollingen van de rots. De laatste brug is niet meer dan een kabel die de kloof overbrugt vlak voor de spetterende waterval langs. Een voor een lopen we een stukje als wankele koorddansers, met de karabiners ratelend over de kabels naast ons. 'Voeten los!' instrueert Naomi. Ik bungel een paar meter van het bulderende water af en voel de kolkende wind op mijn gezicht. Als ik mijn hand uitsteek kan ik het water bijna aanraken.

Diep onder de indruk van deze natuurpracht klauter ik uiteindelijk de rand over naar een rotsig plateau. De waterval gaat vanaf hier nog verder omhoog, maar voor ons is dit het einde van de route. We maken foto's bij het uitzicht, eten onze meegebrachte lunchpakketjes en lopen daarna voorzichtig in een rijtje de glibberige helling af naar de start.

'Hee Naomi, weet je of er ooit banen zijn bij jullie?' informeer ik bij onze gids, terwijl ik alle klimspullen losklik. Dit is een mooie kans om alvast wat te netwerken voor na het programma en deze klim wil ik elke dag wel doen. Ze knikt. 'In de zomer zijn er vaak gidsen nodig, je kunt het altijd proberen!'

Bang in de buitensport

De baksteen in mijn maag blijft de komende dagen zitten. Ik zou willen dat ik de tijd stop kan zetten, zodat ik geen afscheid hoef te nemen van nog meer groepsgenoten, maar helaas kan ik dat niet en glijden ook de volgende twee klimdagen onherroepelijk voorbij. Op donderdag nemen we afscheid van David en daarna klimmen we bij Hero Wall, waar het me ondanks meerdere pogingen niet lukt om een relatief simpele route voor te klimmen. Het probleem zit hem in een kleine overhang (waar de rots horizontaal loopt en je als klimmer schuin komt te hangen) en ik heb het gevoel dat ik niet over de bult in de rotswand kan komen zonder te vallen. Mijn vingers glijden weg, mijn voeten voelen niet stevig en mijn armen zijn loodzwaar. Met elke poging die ik doe neemt mijn frustratie toe, vooral nadat ik Mats en Nilsson het punt zonder moeite zie overbruggen. Uiteindelijk geef ik toe aan mijn angst en vraag of er een touw aangelegd kan worden zodat ik de route nog een laatste keer kan proberen aan toprope. Met het geruststellende gevoel van het touw dat me naar boven trekt, kost het me gek genoeg geen enkele moeite de overhang te beklimmen en ook de rest van de route blijkt een eitje. Het toont maar weer eens aan dat klimmen, net zoals veel activiteiten, grotendeels een mentale oefening is. Angst vormt een blokkade en pas wanneer je de angst kunt erkennen en loslaten kun je naar nieuwe hoogtes komen.

Dit doet me denken aan Alex Hannold, de beste klimmer ter wereld die als enige persoon ooit zonder touw El Capitan in Yosemite National Park beklom. In de documentaire 'Free Solo' kun je zien hoe Hannold na jaren oefening uiteindelijk zijn bloedstollende tocht maakt. Elke beweging tijdens zijn klim is rustig en gecontroleerd, zonder twijfel en schijnbaar zonder angst. En dat terwijl zo'n 'free solo' klim uiteraard enorm gevaarlijk is. Wanneer Hannold in interviews gevraagd wordt hoe hij om gaat met zijn angst vertelt hij over de jaren oefening en voorbereiding die de klim mogelijk maakten. Hij heeft de route zo vaak gedaan en gevisualiseerd hoe elke beweging eruit moet zien, dat het nu binnen zijn comfortzone ligt om die op duizelingwekkende hoogtes zonder veiligheidsmaatregelen te klimmen. En zo weet ik zeker dat als ik mijn simpele route nog vaker zou doen, het me waarschijnlijk ook zou lukken om die voor te klimmen.

Tegelijkertijd heeft Hannold het over de rationaliteit van angsten en het bewust nemen van risico's. Hij weet dat er risico's verbonden zijn aan wat hij doet waar hij zich niet op voor kan bereiden; er kan een rotsblok afbreken, hij kan een inschattingsfout maken, hij kan uitglijden, er kan van alles fout gaan met noodlottige gevolgen. Hij erkent die risico's en de angst die dat met zich mee brengt, maar accepteert dat dat onderdeel is van het avontuur. 'Mensen zeggen dat het gevaarlijk is wat ik doe, maar al deze risico's zijn uitgedacht en zoveel mogelijk gemitigeerd,' zegt hij tijdens een van de interviews. 'Daarentegen stappen veel mensen dagelijks in hun auto, zich niet bewust van de risico's die dat met zich mee brengt. Wat is er dan gevaarlijker?'

Ik heb de neiging het met hem eens te zijn. Niet dat ik zelf zonder touw een van de moeilijkste routes ter wereld wil klimmen, maar het is dezelfde redenering waarmee ik mijn eigen extremere activiteiten (zoals bungeejumpen of skydiven) minder eng maak. In die dertig seconden dat ik aan een bungeekoord of een parachute door de lucht vlieg, weet ik dat alles driedubbel gecontroleerd is en dat er honderden mensen dit eerder zonder enige problemen hebben gedaan. Wanneer ik met honderd kilometer per uur in een tinnen omhulsel over een snelweg raas, omringd door andere wegidioten voel ik me een stuk minder veilig… Ben ik dan een adrenalinejunkie of gewoon een rationele geest?

Desalniettemin blijft het als een spannende overwinning voelen wanneer ik een rots succesvol beklim. Vrijdag klimmen we een paar korte routes vlak buiten Queenstown en nadat ik met een makkelijke route ben begonnen gaan Kevin en ik naar een nieuwe uitdaging. De rots hier bestaat uit een opstapeling van hele kleine richeltjes en vereist dus vooral finesse en balans. Kevin maakt een start, maar glijdt na twee passen al naar beneden. Hij is nog dicht bij de grond en ik vang hem onhandig op en breek zijn val zo goed mogelijk. De tweede poging is meer succesvol en ik kijk hoe hij met kleine stapjes en voorzichtige vingertoppen zijn weg naar boven baant. Daarna is het mijn beurt en alhoewel het een uitdagende route is, lukt het me om de top te bereiken. Dit is meer mijn ding dan de route van gisteren, gericht op techniek en rust in plaats van kracht. Dit voelt ook niet eng, vooral uitdagend.

Mats heeft zich inmiddels bij ons gevoegd en met Kevin als zekeraar begint hij ook tegen de rots op te krabbelen. 'Mats, wil jij de route zo weghalen?' Vraagt Benny, die erbij staat om onze veiligheid te controleren. 'Het is tijd om op te ruimen.' Mats knikt, met zijn kaken op elkaar geklemd van inspanning. 'Dan moet ik eerst naar de top komen!' Meestal is hij een sterke klimmer, doordat hij krachtige spieren heeft en niet snel bang is. Met meer bravoure dan techniek weet hij zelfs op de moeilijkere routes een weg naar boven te vinden. Maar deze rots wil geen bravoure en uiteindelijk geeft Mats het op. Het streelt mijn ego dat het mij wel lukte (een beetje gezonde competitie) en dat wordt nog versterkt wanneer Benny nu aan mij vraagt om opnieuw naar boven te klimmen om ons klimanker weg te halen. Eerlijk gezegd maakt mijn opwinding me overmoedig en nu lukt het ook mij niet meer om de kleine richeltjes te navigeren. Ik glijd meerdere keren naar beneden en mijn handen schuren pijnlijk over de steen. 'Als het niet lukt moet je maar naar beneden komen,' zegt Benny kortaf, 'dan klim ik zelf snel naar boven.' 'Nee, nog één kans! Ik weet dat ik het kan!' hijg ik. Die verdomde rots. Terwijl ik probeer mijn adem te kalmeren luister ik met een half oor naar het gesprek achter me. Ik denk er niet eens over na, maar klim in gedachten verzonken omhoog en zo ineens ben ik over het moeilijke punt heen! Zie je wel, ik zei toch dat ik het kon. Soms is niet te veel nadenken juist de oplossing.

Het Noorwegen van Nieuw-Zeeland

'Okay folks, aan de linkerkant zien jullie nu "Bridal Veil Falls", een van de …' De stem van de gids gaat verloren in het gedreun van de boot, het geroezemoes van de menigte en de wind, maar de prachtige waterval spreekt eigenlijk voor zich. Het lijkt inderdaad op een lange bruidssluier, zoals de witte waterdamp golft en beweegt in de wind. Ik kijk om me heen en geniet van de hoge kliffen die onvoorstelbaar steil naast ons omhoog lopen en weerspiegelt worden in het wateroppervlak. Jessie, Kevin en ik zijn vandaag op een tripje naar Milford Sound, een prachtig fjordenlandschap dat je doet denken dat je in Noorwegen bent. We hebben heerlijk zonnig weer, wat gek genoeg precies niet is wat je wilt hier. Wanneer het regent (en dat doet het hier vaak) vormen alle kleine stroompjes langs de kliffen blijkbaar een ongeëvenaard watervallenschouwspel omringd door sprookjesachtige mist. Maar ach, de zon versterkt het gevoel dat we eindelijk na maanden in Nieuw-Zeeland een keer de echte toerist uithangen.

Kevin heeft ons vanochtend hierheen gereden in de huurauto waarmee hij de komende weken Nieuw-Zeeland gaat verkennen. Het voelt bevrijdend om even afstand te nemen van onze Queenstown bubbel en de andere groepsgenoten achter te laten, alsof ik na weken alles weer even in perspectief kan plaatsen. Ondanks onze vele avonturen heb ik het gevoel nog niet veel van dit bijzondere land gezien te hebben, maar eindelijk is het gelukt ergens heen te gaan! De vier uur durende roadtrip was een feest van countrymuziek, goede gesprekken en adembenemende landschappen. Wijdse groene velden omringd door bergen, kronkelige bergwegen langs steile kliffen, groene met mosbegroeide wouden en glasheldere meren waar de hemel in weerspiegeld wordt. Het gaat hier duidelijk niet om de eindbestemming maar om de weg ernaartoe. Alhoewel… de eindbestemming mag er ook wezen.

'Wijn milady?' Kevin speelt voor onze Britse butler en schenkt een glas voor me in, terwijl we op de boeg van de grote witte boot staan. Ik sla een arm om Jessies schouder en we poseren voor een foto met op de achtergrond de driehoekige vorm van Mitre Peak, vernoemd naar de gelijkenis met een bisschopsmijter. Ons schip vaart langzaam helemaal naar het einde van het fjord, zestien kilometer verderop, waar we een blik kunnen werpen op de Tasmanzee voordat we via dezelfde route terug varen. Een wit bootje verderop maakt nog duidelijker hoe immens de bergwanden naast ons zijn; het voertuig lijkt minuscuul naast de enorme groene kliffen die tot meer dan 1200 meter hoogte reiken. Een groepje mensen naast me wijst opgewonden naar een rots in het water en als we dichterbij komen zie ik drie bruine zeeleeuwen heerlijk in de zon luieren. Er wordt druk met de fotocamera's geklikt. Mijn haren wapperen rond mijn oren door de frisse wind en wanneer we nog een stop maken vlak naast een van de enorme watervallen voel ik waterdruppeltjes op mijn neus landen. Sneller dan ik had verwacht leggen we alweer aan bij de bootterminal en met een laatste blik op het prachtige uitzicht loop ik weer van boord.

'Let's find a spot to eat our picknick!' roept Jessie vrolijk en ze huppelt vooruit. Met onze koeltas vol lekkers, speciaal gekocht voor de roadtrip, lopen we naar een picknicktafel aan het water. Vandaag zijn we echte chique toeristen; we hebben een kaasplankje met drie soorten kaas, plakjes worst, crackers en broodjes, humus, olijven en pruimen. 'Hm, we are living the life!' zing ik, terwijl ik aan mijn wijn sip en geniet van het uitzicht op het prachtige fjord. 'Good food, good friends, good views!' zegt Kevin instemmend en hij wuift een nieuwsgierige bij weg die gecharmeerd is door zijn rode haar. Wat een heerlijke dag.

De volgende dag ben ik extra blij dat we dit uitstapje nog hebben gemaakt, want nu is toch echt het moment aangebroken om afscheid te nemen van Kevin. Alhoewel het vandaag zondag is, vertrekken wij alweer op een nieuwe wandeltocht en Kevin begint later in de ochtend aan zijn soloreis. Wanneer ik 's ochtends in de keuken treurig mijn ontbijt aan het maken ben, komt hij de keuken in en slaat zijn armen om me heen in een stille begroeting. Oh nee, ik voel de tranen nu al in mijn ogen prikken en we hebben nog een uur te gaan!

Een uur later is de auto ingepakt en zijn we bijna klaar voor vertrek. Ik geef Kevin een lange knuffel en zeg 'Ik laat je niet los totdat iemand mijn plek inneemt!' Van alle mensen waar ik in het afgelopen half jaar reizen al afscheid van heb moeten nemen, vind ik dit de moeilijkste. Kevin is mijn maatje hier in Nieuw-Zeeland en onze vriendschap voelt vertrouwd en makkelijk. Hij maakt kopjes thee voor me en is een luisterend oor en iemand om letterlijk en figuurlijk tegenaan te leunen. Ik weet dat we elkaar weer zullen zien, Engeland is immers niet zo ver van Nederland, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn als hier. Verder maak ik me ook zorgen om wat Kevins vertrekt gaat doen met de groep. Ik ben niet de enige die dol is op onze roodharige Brit, hij heeft een natuurlijke rustige charme waar iedereen door aangetrokken lijkt te worden, als het rustpunt in het midden van een orkaan. Neem dat weg en de rondvliegende projectielen moeten een nieuwe balans vinden. Ik ben benieuwd hoe dat eruit gaat zien…

'Oke, tijd om te gaan!' roept Benny en hij stapt achter het stuur van de bus. Achter me snuift Jessie en ik kan het niet helpen dat een paar dikke tranen over mijn wangen rollen terwijl ik naar mijn stoel in de bus klim. Kevin omhelst ook de anderen en zwaait nog een laatste keer voordat hij zich omdraait en het huis weer in loopt. We rijden in bedrukte stilte de oprit af,. Wanneer we over een paar dagen terugkomen zal hij weg zijn.

Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur als adventure guide verder gaat - op naar een emotionele tocht en een nieuwe liefde!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.