Avonturen op een roze wolk

Introductie:

Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland voor een opleiding tot adventure guide, avonturen met prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!

NB. De oplettende lezer heeft misschien opgemerkt dat ik 'in het echt' al een paar avonturen verder ben dan waar ik over schrijf. Dat klopt! Soms leef ik sneller dan ik schrijf en is het een uitdaging om al mijn geweldige avonturen op papier te krijgen terwijl ik ook geniet van al het moois dat Nieuw-Zeeland te bieden heeft. Dankjewel voor jullie geduld, ik kan niet wachten om jullie er alles over te vertellen!

Baconbonje

De ochtend na mijn date met Luke* word ik wakker met een gelukzalig ontspannen gevoel. Ik dwing mezelf mijn bed uit te rollen en voort te maken, met alle opwinding van gisteren ben ik nog niet voorbereid op de komende dagen klimmen en ik moet snel mijn tas inpakken en mezelf klaarmaken.

(* Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)

Wanneer ik de woonkamer in loop, kijk ik verbaasd naar de keukenstoel die in het midden van de ruimte staat. Ook in de keuken staat een stoel van z'n plek en alle ramen staan wagenwijd open. Het is een beetje als een scène in een crimeserie. Wat is hier vannacht gebeurd?

Jessie* komt even later met een vermoeid gezicht de keuken in en vertelt een opgewonden verhaal: om twee uur 's nachts ging het brandalarm af en toen Jessie en Don* de woonkamer binnen kwamen gerend stond Tom* met een schaapachtige blik met een theedoek naar het brandalarm te wapperen. Hij was blijkbaar midden in de nacht bacon aan het bakken en het hele huis stond blauw. Het was zelfs zo erg dat het brandalarm bij onze bovenburen (de andere groep van het programma) ook af was gegaan en slaperig waren een paar van hen in pyjama naar beneden komen strompelen om te kijken wat alle commotie was. Ze waren niet erg blij naar het schijnt, aangezien ze vandaag vroeg moeten vertrekken voor de zware wandeltocht bij Gillespie pas 'Wat?! Ik kan niet geloven dat ik niet wakker ben geworden!' lach ik ongelovig. Normaal ben ik een lichte slaper en mijn kamer is naast de keuken, maar ik heb niets gehoord vannacht.Het is een beetje zorgwekkend dat ik blijkbaar door het brandalarm heen slaap…

In de tussentijd zijn de meesten van onze groep de woonkamer en keuken in gekomen met hun tassen voor de komende dagen. Benny* en Osian* zitten al op de bank te wachten tot we compleet zijn en hebben het hele verhaal van het nachtelijke avontuur gehoord. Nu komt ook Jamie, de instructeur van de andere groep even bij ons binnen.'So who was baking bacon last night?' Vraagt hij en er wordt naar Tom gewezen. Jamie blijft een moment stil en vraagt dan droog wat we ons allemaal afvragen: 'Why were you cooking bacon at 2 am?' Tom haalt zijn schouders op en antwoordt in zijn Schotse tongval simpelweg: 'I was hungry.’ Jamie kijkt hem indringend aan en zegt kort 'Silly boy.' Hij schuift de deur open en verdwijnt naar boven.

Wie zet de volgende stap?

Wanneer we even later in de bus zitten open ik mijn chat met Luke. Ik heb nog steeds blije vlinders in mijn buik als ik denk aan ons afspraakje van gisteren en ik kan niet wachten totdat we elkaar weer zien. Ik twijfel een moment met de telefoon in mijn hand. Ik weet dat ik in dit soort situaties vaak te snel ga; ik word meegesleept in het moment en spring emotioneel makkelijk in het diepe. Terughoudendheid zit niet in mijn natuur (wat ik ook doe). Ik kan helaas niet zeggen dat dat tot nu toe goed is afgelopen, maar in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst, toch?

In de datingwereld zijn er allerlei 'regels' rondom communicatie. Je moet niet te snel na de date weer contact opnemen en je moet de bal bij de ander laten liggen en je moet vooral niet al te enthousiast lijken. Play it cool en speel hard to get, klinkt het vaak. Ik vind het maar vermoeiend en heb geen zin om spelletjes te spelen, dus ik volg mijn gevoel en ben lekker enthousiast.

'Ik vond het leuk gisteren! Wanneer zien we elkaar weer?' Type ik aan Luke. 'Vóór het einde van de week alsjeblieft!' ik heb het nog niet verstuurd of drie bewegende puntjes in de chat laten zien dat hij aan het typen is. Ik staar gespannen naar mijn scherm. 'Ik vond het ook leuk! Haha klinkt goed! Even kijken wanneer het gaat lukken… Ik moet gewoon werken deze week dus ik kan het niet te laat maken.' Ik lach blij, gelukkig lijkt hij net zo enthousiast als ik. 'Wat denk je van woensdagavond? We hoeven het niet laat te maken, we kunnen ook gewoon iets chills doen. Misschien uhh… Een picknick met thee en koekjes bij het meer? Sterren kijken?' 'Super idee! En ik kan mijn hangmat meenemen, niets beter dan hangmatdates!' komt er terug. Mijn vlinders maken salto's, ik kan niet wachten tot het woensdag is!

Klimmen doe je zo

Nu dat rond is, probeer ik me te concentreren op onze klimdag. We gaan zo langzamerhand richting onze assessments en de toon van de cursus verandert. In plaats van gewoon lekker te klimmen, zijn we nu bezig met het verfijnen van onze vaardigheden als instructeurs. Vandaag oefenen we met het geven van de veiligheidsbriefing. 'Hi guys, mijn naam is Jorinde en ik ben jullie kliminstructeur vandaag.' Begroet ik Don en Tom, die spelen voor mijn deelnemers. Ik leg uit hoe belangrijk het is om altijd een helm te dragen rond de klimmuur (je weet nooit of iemand per ongeluk van boven een steen naar beneden schopt) en hoe je de helm op maat maakt. Daarna trekken we onze klimgordels aan. 'Leg de gordel op de grond, met de grote lussen in het midden. Stap erin en trek omhoog alsof je een broek aantrekt. De gordel moet boven je heupbotten komen.' Don doet alsof hij er helemaal niets van begrijpt en krijgt het voor elkaar verstrikt te raken in de lussen. Nadat ik hem bevrijd heb kunnen we verder met het op maat maken van de verschillende banden. Iedereen trekt de gespjes aan en ik leg uit hoe je kunt controleren of de gordel strak genoeg zit. 'Steek je vlakke hand tussen je heup en de band van je gordel en maak een vuist. Probeer nu je hand terug te trekken. Je vuist moet niet uit je gordel kunnen glijden.' Ik kijk toe hoe Don en Tom sjorren aan de banden en knik. 'Goed zo, dat ziet er goed uit.' De reden dat we leren om dit zo uit te leggen is om te voorkomen dat je te 'hands on' moet worden bij deelnemers van je groep, een stukje zelfbescherming en een poging om deelnemers hun persoonlijke ruimte te respecteren. 'Oke, voor de mannen onder ons kunnen klimgordels wel eens voor wat ongemak zorgen. Ik probeer een professioneel gezicht te trekken terwijl ik dit zeg. 'Richtlijn is om al je "bagage" netjes bij elkaar in te pakken.' Don en Tom spelen hun rol van puberale deelnemers perfect en beginnen te klieren, te giechelen en naar elkaar te wijzen, maar onverbiddelijk zet ik door. 'Controleer of alles goed zit door je gordel helemaal omhoog te trekken. Als je merkt dat er iets beklemd raakt, kun je maar beter herschikken voordat je straks met al je gewicht in je gordel hangt…'

Nu iedereen opgetuigd is, delen we de groep in tweeën. Sommigen van ons gaan verder met het oefenen van het opzetten van klimankers bovenop de rots, terwijl de rest klimmen en oefenen met het begeleiden daarvan. Don speelt weer voor deelnemer en ik leg hem uit hoe hij Jessie moet zekeren. 'Up, down, grab, slide…', begeleid ik hem door de stappen. "Up" is de beweging waarmee je het klimtouw inneemt, "down" zet het touw vast op het zekerapparaat, "grab" is de andere hand die het touw vasthoudt en met "slide" glijdt de dominante hand terug naar de startpositie. Als je deze stappen consistent zet, houdt je je klimmer veilig. 'Huh, waaaat? Zoiets?Ik snap het niet!' Don doet precies het tegenovergestelde van wat ik zeg. Geduldig corrigeer ik hem, maar hij heeft zich blijkbaar voorgenomen het me moeilijk te maken en blijft met onhandige wilde armbewegingen zekeren. 'What is happening? I'm scared!' Speelt Jessie intussen voor angstige klimmer en ik stel haar gerust, terwijl ik Don in de gaten blijf houden. 'Don kun je ook een normale cliënt spelen, in plaats van een complete idioot?' zucht ik wanneer het geklier door blijft gaan. Ik ben ondertussen wel klaar met dit irritante rollenspel.

Burgers!

Aan het eind van de middag pakken we alle klimspullen in en rijden we naar een camping verderop. De instructeurs hebben ons voor een keer getrakteerd op een echte camping, met douches en zelfs een zwembad! We hebben wat tijd om te ontspannen en te zwemmen en gaan dan naar Wanaka, waar we burgers eten (weet je nog, die burgers waarvoor we drie dagen hebben gewandeld!). ' s Avonds dwalen we rond op de camping, terwijl Benny en Osian al naar bed zijn. Het doet me denken aan onze familievakanties in Frankrijk, waarbij mijn broers en ik samen met de andere campingkids lange avonden doorbrachten met tafeltennis en rondhangen.

IDEAS

Ook de volgende dag verloopt grotendeels op dezelfde manier. We blijven oefenen met het geven van uitleg en het opzetten van klimankers. Inmiddels voel ik me steeds comfortabeler met de nodige knopen en handelingen om veilig een klimroute voor te bereiden. We starten altijd bovenop de rots en ik beklim hijgend het kleine paadje door de bosjes naar de vlakke top. Osian zit al op me te wachten met alle benodigdheden. 'Ga je gang, zet maar een veiligheidssysteem op voor die route daar!' geeft hij mij de gelegenheid om te puzzelen . 'En vertel me naderhand wat je hebt gedaan.' Ik maak met een acht-knoop een lus in het einde van het touw en klik die met een karabiner vast aan de ankerring in de rots. Een eindje verder in het touw maak ik met een simpele knoop nog een lus, die ik vastklik aan de tweede ring ernaast en met een karabiner trek ik het midden tussen de twee ankerpunten naar beneden in een y-vorm. Een derde knoop in het midden voltooit de y-vorm en is de plek voor de karabiner, waar ik mezelf aan vast maak met een klimtouw. Dit is mijn tweepuntsanker boven op de rots en nu moet ik ervoor zorgen dat ik mezelf veilig naar beneden en naar boven kan bewegen aan het klimtouw om het klimanker op te zetten. Ik zit al vastgeknoopt en bevestig nu ook mijn zekerapparaat, zodat ik mezelf kan zekeren. De laatste toevoeging is een 'rem', die ervoor zorgt dat ik met mijn gewicht aan het touw kan gaan hangen en niet in een keer naar beneden roetsj. Deze rem maak ik met behulp van een 'prusik', een dunner touwtje dat een paar keer om het klimtouw wordt gewikkeld en zoveel wrijving veroorzaakt dat je er aan kan gaan hangen. Ik controleer al mijn karabiners nog een keer en roep dan Osian voor de check. Met hem samen loop ik mijn hele veiligheidssysteem langs volgens het 'IDEAS-principe'. 'I' staat voor 'independent' en ik wijs naar de twee poten van de y-vorm die mij dankzij de diverse knopen onafhankelijk van elkaar bevestigen aan de rots. Het idee hiervan is dat zelfs als een van de ankerpunten los zou komen of er iets met een van de touwen zou gebeuren, ik nog steeds veilig vast zit aan het andere ankerpunt. 'D' staat voor 'direction', wat betekent dat de punt van mijn y wijst in de richting dat ik de afdaling ga maken, zodat er niet te veel speling in het touw komt te zitten, wat kan zorgen voor schokbelasting. 'E' staat voor 'equalised', het feit dat beide armen van mijn veiligheidssysteem gelijkmatig belast worden. Osian plukt wat aan het touw en bromt. 'Hmmm, dit zou iets meer gelijk kunnen zijn aan de andere kant…' Hij heeft gelijk, ik vind het lastig om de twee ankerpunten evenveel spanning te geven. Nu rommel ik wat aan mijn knopen en trek aan de verschillende lengtes touw, totdat ze ongeveer even strak staan en ik het akkoord krijg van Osian. 'A' staat voor 'angles'; de hoek die de twee armen van de y-vorm maken mag niet te groot zijn om de belasting goed te verdelen. Tot slot staat 'S' voor 'safety' en we controleren dat al mijn karabiners gesloten zijn, dat ik vast zit aan het touw en dat mijn zekerapparaat juist bevestigd is. Ook lopen we na dat alle karabiners de juiste richting op wijzen, met de poorten naar boven (zodat ze niet per ongeluk open kunnen schuren) en op de juiste manier worden belast. 'Okay, you head on down!' geeft Osian me groen licht om de enkele meters naar het klimanker af te dalen. Ik abseil over de rand, terwijl ik mezelf zeker. De grond is zo'n twintig meter onder me, maar ik weet dat ik veilig ben omdat ik zelf het systeem heb opgebouwd om mezelf veilig te stellen. Het geeft me een krachtig, trots gevoel: ik kan mijn veiligheid in eigen handen nemen en nu bungel ik hier hoog in de lucht.

Het opzetten van het klimanker is eenzelfde soort proces. Ik klik twee karabiners in de ijzeren ankerringen in de muur. Daar hang ik een kleine bandlus aan (de armen van de y), met een knoop in de punt waar ik een derde karabiner aan hang. Nu hebben we een tweepuntsanker, met twee onafhankelijke armen. Ik rommel wat aan de knoop zodat ze gelijkmatig belast worden en controleer dat er geen scherpe randjes zijn die mijn bandlus kunnen doorschuren. Het midden van de grote bundel klimtouw klik ik vast in de derde karabiner. 'TOUW!' roep ik een waarschuwing naar beneden en ik gooi de hele bundel naar de grond. Onderweg naar beneden ontvouwt het touw zich. Nog een laatste controle en het is klaar: er hangt nu netjes een touw langs de klimwand. Met behulp van mijn zekerapparaat en het remsysteem dat ik heb gecreëerd hijs ik mezelf weer omhoog langs de wand, terug de rand over naar de vlakke bovenkant van de rots.

Later die middag krijg ik de kans om zelf nog even voor te klimmen op de route die ik heb uitgezet. Het is de klim 'Big Corner' en zo'n acht weken geleden was dit de eerste klim die ik hier voltooide. Toen ging ik met trillende handen en knieën naar boven en moest ik onderweg een liedje zingen om mijn zenuwen onder controle te krijgen. Nu vlieg ik gemakkelijk langs de rots. Een handje hier, een voetje daar, het komt bijna automatisch. Ik negeer het makkelijke eindpunt en klim nog een paar meter door naar de meer uitdagende finish. Ik kom aan bij een overhang in de route, waar een brede rotsrichel naar buiten steekt. Ik plant mijn voeten stevig tegen de muur en duw mezelf met een snelle krachtige beweging over de rand naar boven. Mijn handen vinden blindelings en zonder te aarzelen nieuwe grepen en ik trek mezelf over de rand op. 'Wooowww! Go Jorinde!' roept Benny van beneden ik lach uitgelaten. Yes! Ik kan dit!!!

Een hangmat in een boom

Dan is het eindelijk woensdagavond en ik loop vol nerveuze blijdschap over het pad naast het meer. Luke zou ergens verderop ook op dit pad moeten lopen, met het idee dat we elkaar 'ergens' in het midden zullen kruizen. Terwijl ik loop luister ik naar de vogeltjes en kijk ik tussen de bosjes door naar het glinsterende helderblauwe water. Ik ben benieuwd hoe de avond zal verlopen. Zal het nog net zo goed klikken als de vorige keer? Dan zie ik in de verte een lang figuur onhandig achter het groen duiken, alsof hij zich probeert te verstoppen en ik proest het uit. Volgens mij is dat is mijn date! Wanneer ik nader springt Luke inderdaad de bosjes uit en roept 'G'day!' Ik giechel om zijn gekheid. Ongemakkelijk geven we elkaar een onhandige knuffel en gaan op zoek naar een plek om de hangmat op te hangen. Ik kwebbel wat over mijn afgelopen klimavontuur en hij vertelt over zijn werkdagen en ons contact stroomt eigenlijk meteen weer vanzelf. 'Hier, dit is een mooie plek denk je niet?!' Luke wijst naar een boom met geweldige uitgestrekte takken op een verborgen strandje naast het meer. Het is de perfecte klimboom. We besluiten de hangmat op te hangen in de boom, aan twee dikke takken. Behendig klimt Luke omhoog, ik kan zien dat hij dit dagelijks doet (toch handig zo'n arborist). Hij sjort de banden van de hangmat stevig vast en laat zijn kennis van knopen zien. Ik test of we er veilig in kunnen zitten. 'Prima! Ik heb mijn plek gevonden!' zeg ik en ik rust mijn hoofd tegen de rand van de hangmat. Luke overhandigt me een kopje heet water en ik trek de theezakjes tevoorschijn die ik helemaal vanuit Nederland meegesleept heb. 'Autumn storm of Dutch blend?' vraag ik en we hangen een zakje Autumn Storm in de kopjes. Ik heb ook chocolate chip koekjes meegenomen en terwijl Luke naast me in de hangmat komt zitten open ik de zak met lekkers.

We kijken naar het meer dat blauw voor ons uitstrekt. Aan de overkant van het water steken de bergen af tegen de bewolkte hemel die steeds donkerder wordt. Het begint al te schemeren en het zachte licht maakt alles nog romantischer.

Net als de vorige keer is het geen moment stil en we praten en lachen en gaan van hot naar her. We hebben het over kleding kopen in tweedehands winkels (Luke is wel een beetje een hippie) en dromen hardop van alle avonturen die we nog willen beleven. 'Kom je mee canyoning?' zegt hij spontaan. 'Ik wil binnenkort gaan!' Ik knik enthousiast, ik ben altijd in voor een nieuwe belevenis.

'Jij bent opgegroeid in Christchurch toch?' vraag ik uiteindelijk. 'was je daar ook tijdens de aardbeving?' 'Hmm? Wacht kom deze kant op.' Luke draait zich om zodat we knus naast elkaar liggen in de lengte van de hangmat. 'Ja, de aardbeving…' zucht hij. 'Ja ik was in Christchurch toen.' 'Jeetje… Hoe uhm.. hoe was dat?' vraag ik voorzichtig. Ik wil niet ongevoelig zijn, maar ik ben ook nieuwsgierig naar dit stukje recente geschiedenis van nieuw-Zeeland. 'Het is moeilijk uit te leggen,' zegt Luke. 'Mensen realiseren zich vaak niet hoe lang de aardbeving nog invloed had op het dagelijks leven.' Hij vertelt over de naschokken en kleinere aardbevingen die nog maandenlang iedereen opschrikten. Elke paar nachten werden ze 's nachts opgewekt door trillingen, waardoor iedereen constant alert was. Hoe spullen in huis (zoals de wijnglazen) stuk waren gegaan, maar het geen zin had om ze te vervangen vanwege de naschokken en de onzekerheid of alles toch weer stuk zou gaan. Hoe grote aantallen mensen schade hadden aan hun huizen, maar verzekeringsclaims maanden duurden waardoor mensen constant in onzekerheid leefden. Hoe ze maar halve dagen naar school gingen, omdat het schoolgebouw beschadigd was en ze het tijdelijke gebouw moesten delen met andere groepen. Hoe ze een tijd lang geen stromend water en elektriciteit hadden en hoe de riolering was beschadigd waardoor er dixies gebruikt werden. 'Het werd een soort lokaal cultureel fenomeen' grinnikt Luke. 'Mensen versierden hun dixies en er werden liedjes over geschreven enzo.' Ik lach ook. 'Maar jeetje, ik heb me nooit beseft dat dat nog zo lang het dagelijks leven beïnvloedde!' Luke knikt.'Het had veel psychische problemen tot gevolg. En veel mensen trokken het niet meer en zijn uit Christchurch weggegaan. En mijn vader is yoga-instructeur geworden.' Ik lach. 'Wat?! Dat is zo cool!' Lachend zegt Luke: 'Ja hij doet ook online lessen. Ik kan je wel een link sturen, dan kun je meedoen.'

Het begint zachtjes te regenen en aan de donkere wolken te zien houdt het niet snel op. Vandaag blijkt geen goede dag om sterren te kijken… We schuiven nog wat dichter tegen elkaar aan en Luke houdt de andere helft van de hangmat als een dakje boven me. De druppeltjes tikken zachtjes op het doek. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en voel iets hards onder mijn oor. 'Wat is dit?' Ik trek een koordje met een rechthoekige groene steen onder zijn shirt vandaan. 'Het is een pounamou of green stone,' zegt Luke en zijn vingers klemmen naast mijn hand om de steen. 'Voor Maori is dit een heilige steensoort.' 'Heb je een connectie met Maoricultuur?' vraag ik. 'Niet echt,' zegt Luke. 'Maar veel kiwis dragen pounamou. Ik heb deze ketting zelf gemaakt!' 'Oh echt?' Ik bewonder de gladde steen. 'Ja, hij was bedoeld voor mijn grootvader. Maar precies op het moment dat ik de steen liet zegenen, blies opa zijn laatste adem uit. Ik vind het een mooi idee dat een stukje van zijn geest in die steen zit. Zo draag ik hem altijd bij me.' Ik ben er stil van, wat een mooi en kwetsbaar verhaal.

Het begint steeds harder te regenen. 'Ik denk dat het bijna tijd is om te gaan.' Ik kreun. 'Ik wil nog niet, ik ben zo comfortabel!' Toch heeft hij gelijk, zo langzamerhand worden we steeds natter. Ik kom met tegenzin overeind, maar Luke trekt me terug naar beneden zodat ik op zijn borst lig en zoent me. 'Haha, jij hebt slechte timing!' giechel ik tegen zijn lippen. Hij grijnst ondeugend. 'Tja, ik moest mijn kans grijpen hè!'

We verzamelen snel onze spullen , halen de hangmat weg en pakken alles in. Het stortregent inmiddels en gehaast lopen we over het pad richting mijn huis. Mijn haar plakt nat tegen mijn hoofd en ik voel hoe het water langzaam door lagen kleding dringt. Lukes hand is warm in mijn hand. 'Ach, ik moest als echt Hollands kind altijd door weer en wind op de fiets naar school,' vertel ik. 'Mijn moeder zei dan: "Je bent niet van suiker, dus je smelt niet.'

We klimmen de heuvel op en net als de vorige keer stopt Luke onder de lantaarnpaal aan de andere kant van de straat. 'Je mag wel binnenkomen hoor,' nodig ik hem uit, maar hij schudt zijn hoofd. ‘Ik ga thuis warme chocolademelk drinken.’ Ik sla mijn armen om zijn nek en we zoenen, terwijl het water over onze gezichten stroomt. 'We zijn net een Taylor Swift liedje! Kissing in the rain…' lach ik, wanneer we even uit elkaar komen. 'Oh no, you ruined it!' kreunt Luke gespeeld ontzet. Hij duwt speels tegen mijn schouder. Lachend trek ik hem terug naar me toe. 'I don't care, come here.' Na nog een laatste afscheidskus breken we los van elkaar en zielig jogt hij door de regen de heuvel af naar huis.

(Niet) op de zaken vooruit lopen…

Drijfnat stap ik even later onze donkere woonkamer binnen. Zeven paar ogen staren me vanuit de duisternis aan; al mijn huisgenoten zitten samen in de woonkamer een Harry Potter film te kijken. 'Hoe was je date?' vraagt Nilsson. 'Leuk!' roep ik, terwijl ik me naar mijn kamer haast. Ik trek snel droge kleding aan, haal een handdoek door mijn haar en ga bij de filmclub zitten, precies op tijd om te zien hoe Harry en Hermelien Scheurbek de hippogrief redden van zijn executie. Net als na de vorige date voel ik me blij en opgewonden en hoopvol, waardoor ik de hele tijd kriebels in mijn buik en een gekke lach op mijn gezicht heb.

Wanneer de film afgelopen is verdwijnt iedereen om naar bed te gaan. Ongevraagd volg ik Jessie naar haar kamer en plof op haar bed neer. Sinds Eliotte vertrokken is heeft Jessie de eenpersoonsbedden aan elkaar geschoven en een enorm, hemels bed gecreëerd. Ik lig uitgestrekt over de breedte van het matras en zwijmel: ‘Jessie, het was zoooo leuk! Luke is zooo leuk!’ Jessie is intussen in haar rommelige kledingkast aan het graven naar een shirt voor morgen en kijkt verstoord op. ‘Oh, vertel?’ zegt ze. Op de gang lopen Rikki en Chleo in pyjamas langs en wanneer ze mij op Jessie’s bed zien komen ze de kamer in gestormd. ‘How was it?!’ ‘Tell us everything!’ roepen ze opgewonden en ze laten zich ook op het bed vallen. Jessie geeft haar voorbereidingen voor de nacht op en komt naast me tegen het hoofdeinde zitten. Ze strijkt door Chleo’s haar en echoot: ‘Ja vertel ons alles!’ Blij beschrijf ik elk moment van de date. Over de romantische setting. Over onze knuffels in de hangmat en de goede gesprekken en de regen. Hoe we samen terugliepen en zoenden in de regen en mijn ontzettend grappige grap over het Taylor Swift liedje. Mijn meisjes hangen aan mijn lippen, zeggen ‘oehhh’ en ‘aaahhh’ op de juiste momenten en wanneer ik uitgepraat ben roept Chleo: ‘Oh my god he sounds AMAZING! When are you going to see him again? Are you in love?!’ ‘Ho ho, Rustig aan…’ zeg ik verstandig tegen haar. ‘Het was pas de tweede date! Maar ja, we hebben afgesproken om elkaar snel weer te zien. Over een paar dagen denk ik…’

Jessie kickt ons uiteindelijk haar bed uit en ik zweef op een roze wolk naar mijn kamer. Hoe rationeel ik ook tegen Chleo was en alhoewel ik weet dat het pas de tweede date was en dat ik niet op de zaken vooruit moet lopen, ik kan het niet helpen dat mijn gedachten grote vreugdesprongen maken… Dit voelt zo goed en zo makkelijk, heeft het een toekomst?

Wanneer ik even later onder de douche sta, bijna klaar om naar bed te gaan, komt die gedachte echter nog eens glashelder terug, gepaard met een angstaanjagend inzicht.Wat als het echt een toekomst zou hebben? Shit, dan moet ik een keuze maken! Nieuw-Zeeland of Nederland? Dit is niet de eerste keer dat ik op reis een romantisch avontuur heb, maar het is nooit serieus genoeg geworden om echt over dit soort dingen na te moeten denken… Ik voel een benauwende knoop in mijn maag en realiseer me weer hoe ver weg ik ben van mijn vrienden en familie. Ik besef me nu dat alle normale dingen van 'thuis’ (even een kopje thee met mijn moeder, op de bank hangen met mijn vader, familiemomenten, Nederlands spreken, op de fiets naar de supermarkt, reizen met de trein, fietsen over de grachten van Leiden, een wandeling op de Veluwe, afspreken met vriendinnen) me eigenlijk ontzettend dierbaar zijn. Hoe vaak ik ook grapjes heb gemaakt over het vinden van een knappe Nieuw -Zeelander om mee te trouwen, op dit moment voel ik diep van binnen: ja ik wil reizen en avonturen beleven en op allerlei bijzondere plekken wonen, maar ik denk niet dat ik Nederland voor altijd zou willen verlaten…

Moeders hebben altijd gelijk

Het is pas half zes als ik wakker schrik uit een blije droom. Naast mijn hoofd wordt er met de deurtjes van keukenkastjes geslagen en ik hoor het ‘klingklangkleng’ van een lepel die hard in een pan wordt geroerd. Ik zucht gefrustreerd; de keuken is aan de andere kant van de muur waar mijn bed tegenaan staat en dit is niet de eerste keer dat ik veel te vroeg gewekt wordt door mijn huisgenoten ondanks dat ik met oordoppen slaap. Nu ik klaarwakker (en geïrriteerd) ben, zit verder slapen er niet in en met een slaperig gezicht, mijn slaapmasker nog op mijn voorhoofd, loop ik de keuken in. Mijn vermoedens worden direct bevestigd; de boosdoener is Mats, die bijna elke dag om vijf uur ‘s ochtends op staat om in zijn dagboek te schrijven en te mediteren. Hij ziet direct aan mijn gezicht wat ik ervan vind dat zijn ochtendritueel mij anderhalf uur slaap heeft gekost. ‘Sorry, sorry!’ roept hij met een schaapachtig gezicht. ‘Ik had oortjes in en had niet door dat ik luid was!’ ‘Kun je in het vervolg zachter doen of je oortjes uit doen?’ probeer ik zo geduldig mogelijk te vragen. Mats knikt. ‘Je klinkt net als mijn moeder, die zegt altijd hetzelfde.’ Ik rol met mijn ogen terwijl ik terug naar mijn kamer loop. Het klinkt alsof zijn moeder een punt heeft.

Stop je tepelpiercing weg!

We hebben nog twee klimdagen te gaan en blijven werken aan onze vaardigheden. Naast het bouwen van ankers en geven van instructies, oefenen we ook met onze ‘reddingen’. Net als de bijzondere verrichtingen bij een rijexamen, weten we al dat we dit zullen moeten laten zien tijdens onze klimassessments. ‘Deze reddingen zijn bedoeld voor noodsituaties,’ legt Osian uit tijdens de demonstratie. ‘Wat als bijvoorbeeld iemands baard of haar of tepelpiercing vast komt te zitten in het zekerapparaat?’ We lachen. ‘Oh dáárom mag ik nooit zonder shirt klimmen!’ zegt Mats.

Don zekert Benny terwijl hij klimt en wanneer hij een paar meter van de grond is roept Osian: ‘Oh no, Don! You're beard is stuck!’ Don trekt een pijnlijk gezicht, kreunt luid en zegt ‘Auuu! Dat doet pijn! Had ik nu maar geschoren vanochtend!’

‘Oke, het eerste wat je wilt doen is de zekeraar gerust stellen en zorgen dat iedereen veilig is. Daarna wil je de klimmer laten stoppen zonder hem of haar in paniek te laten schieten,’ legt Osian aan ons uit. ‘Hey Benny, can you find a nice secure spot to stop for a moment?’ roept hij omhoog. Benny knikt en klampt zich vast aan de muur. Osian heeft inmiddels het klimtouw vastgegrepen als back-up voor de zekeraar. Mocht Don loslaten door de pijn van zijn (verbeelde) baardprobleem, valt Benny in ieder geval niet ter pletter. Nu komen we bij de drie technieken van de redding. Om datgene dat vast zit in het zekerapparaat los te krijgen wil je speling in het touw veroorzaken en de druk weghalen, zodat je het object los kunt trekken. De eerste twee technieken zijn redelijk simpel: de klimmer een stukje omhoog laten klimmen of aan het klimtouw trekken voor extra speling. Het is vooral de derde optie die wat meer handigheid vereist. ‘Kijk, ik wikkel mijn prusik hier om het touw’, laat Osian ons zien hoe hij het dunne touwtje bevestigt. ‘En dat creëert die wrijving waardoor ik nu in mijn gordel kan gaan zitten om speling in het klimtouw te creëren.’ In wezen heeft Osian een systeem gecreëerd dat de verantwoordelijkheid van de zekeraar weghaalt en hem het touw laat beheersen, waardoor het probleem veilig opgelost kan worden.

Na de uitleg krijgen we allemaal de kans om te oefenen met de technieken. Een voor een spelen we dat paardenstaarten, neushaar, borsthaar, tongpiercings, t-shirts en kapuchonveters vast komen te zitten, terwijl we als oplettende instructeurs de cliënten troosten, veiligheidsknopen leggen en reddingen uitvoeren. ‘Blijf de cliënt vertellen wat je gaat doen,’ geeft Benny mij als feedback wanneer ik de rol van instructeur speel. ‘Dat werkt geruststellend.’ Ik knik. Eigenlijk dacht ik dat ik dat al aan het doen was, maar blijkbaar is het niet duidelijk genoeg.

Vrijdagmiddag ruimen we voor de laatste keer onze klimspullen op en stappen in de auto naar huis. Het is niet te geloven, dat was alweer de laatste klimtraining! Ik voel me een beetje droevig en hoop maar dat ik genoeg geleerd heb voor de assessments.

De beste roddels gaan gepaard met koffie

Het voelt nu echt alsof we in de laatste weken voor onze examens zitten en dat betekent dat het weekend eigenlijk gebruikt moet worden voor voorbereidingen. Ik had nooit verwacht dat een buitensport opleiding zoveel papierwerk met zich mee zou brengen, maar we hebben twee grote werkboeken te voltooien en een logboek bij te houden van al onze ervaringen. Het is saai werk en ik kan het niet laten om tussendoor ook leuke dingen te doen. Dus ga ik zaterdagmiddag spontaan een kopje koffie drinken met Simone*, een van de meiden uit de andere cursusgroep. Vanaf het begin heb ik al het idee dat Simone en ik het goed met elkaar zouden kunnen vinden, maar we hebben tot nu toe weinig tijd met elkaar doorgebracht.

Terwijl we naar ‘the boatshed cafe’ lopen, wisselen we anecdotes uit over onze groepen. ‘Oh my god, Riley* always takes so long in the bathroom!’ deelt Simone haar frustratie met me. ‘En het kan hem niet schelen ook! Het is al meerdere keren voorgekomen dat ik echt op knappen stond en dat hij gewoon rustig tien minuten op het toilet zat!’ Ik moet lachen door haar gepassioneerde imitatie van die ene irritante groepsgenoot. Het maakt me trots op mijn groep als ik haar zo hoor; natuurlijk hebben we af en toe kleine ergernissen (zoals wanneer Mats me wakker maakt of Nilsson stomme films kijkt in de woonkamer), maar over het algemeen is onze groep als een hechte familie. Iedereen hoort erbij en wordt gewaardeerd voor wie ze zijn.

Terwijl we gaan zitten op het terras van het café vertelt Simone over haar ervaring tijdens de wandeling bij Gillespie pas. Net zoals ik, vond ze het een uiterst zware tocht die al haar grenzen testte. Net zoals ik, heeft ze wat tranen gelaten. En zij hadden ook nog de pech dat het een deel van de tijd regende. ‘Ja, ik had een emotionele uitbarsting op de tweede dag…’ vertel ik haar. ‘Arme Benny moest me opvangen!’ Ik imiteer Bennies ongemakkelijke reactie en we giechelen en kletsen over de grote verschillen tussen onze instructeurs. Zij hebben Yasmin en Jamie, instructeurs die het zo te horen op een hele andere manier aanpakken dan Benny en Osian. Ik ben ook een beetje jaloers wanneer ik hoor over alle coole plekken waar zij al zijn gaan klimmen, terwijl wij steeds naar dezelfde klimrotsen gaan.

We worden onderbroken door de serveerster die een cappuccino voor Simone en een dirty chai voor mij neer zet. Ik zucht tevreden en kijk naar het prachtige uitzicht achter me. Het valt niet te betwisten dat the boatshed café op een prachtige locatie is gevestigd, direct aan het meer. Simone rekt zich loom uit in de zon en ze schuift haar zonnebril van haar neus omhoog naar haar schouderlange bruine haar. ‘En al druk bezig met de werkboeken?’ vraagt ze me. Ik voel die welbekende golf van stress wanneer ik denk aan alles wat ik nog moet doen voor de assessments en knik. ‘Hm ja, maar het schiet niet echt op. Ik laat me steeds afleiden door koffie met vrienden en nou ja, ik ben soort van aan het daten met iemand.’ Simones bruine ogen glinsteren terwijl ze zich met een brede lach naar me toe buigt. ‘Ohhh? Sinds wanneer?!’ Ik vertel haar het hele verhaal en eindig glunderend met: ‘Als het goed is zien we elkaar vanavond weer. Hij komt later op de avond even langs!’

Wij zijn Europeanen

De koffie is op en we lopen in de zon rustig terug naar huis. Terwijl we over het fietspad lopen, af en toe uit de weg van de fietsers springend, kletsen we over de verschillen die we opmerken tussen de Amerikaanse, Nieuw-Zeelandse, Australische en Europese cultuur. En dat is waarom ik wist dat we het goed met elkaar zouden kunnen vinden; alhoewel Simone uit Luxemburg komt en ik uit Nederland en we niet dezelfde taal spreken of dezelfde achtergrond hebben, is er iets Europees dat ons verbindt. Zo heb ik dat altijd ervaren buiten Europa. ‘Ja en ze laten de hele tijd boeren!’ lacht Simone verontwaardigd wanneer ik het over beleefdheidsnormen heb. ‘Zelfs aan tafel! En toen ik zei “excuse you” reageerden ze alsof ik iets heel raars zei!’ Ik gier van het lachen en knik. ‘Ja in Nederland of ik denk in Europa over het algemeen zouden we dat echt nooit doen! Je slikt je boer in of je zegt op z’n minst pardon!’ Ik geniet van de gemeenschappelijke ervaring en kan het niet laten om nog toe te voegen: ‘En scheten dan! Ik ben nog nooit bij mensen geweest die zo onbeschaamd zo veel scheten laten!’ Ik moet terugdenken aan mijn Italiaanse vriendin Roberta waarmee ik samenwoonde in Australië en haar absolute afschuw bij (het gebrek aan) tafelmanieren van nier-Europeanen. Ja, dit is echt een stukje Europese cultuur.

Red flags

Na het avondeten zorg ik ervoor dat ik opgedoft ben voor wanneer Luke zo komt en ga dan in de huiskamer bij mijn huisgenoten zitten. We doen een spelletje ‘in de pan’, waarbij iedereen een aantal briefjes met namen, woorden, begrippen, gezegdes enzovoort moet schrijven en in een pan moet doen. Daarna moeten we in de eerste ronde de begrippen beschrijven, in de tweede ronde uitbeelden en in de derde ronde in één woord uitdrukken, voor een team dat binnen een tijdslimiet zoveel mogelijk woorden moet raden.

‘Okay guys, let's start!’ maant Jessie ons chaotische gekwebbel tot rust en we beginnen met de eerste ronde. We ontdekken al snel dat er grote verschillen zijn in de manier waarop we dit hebben aangepakt. Sommigen van ons hebben gewoon termen als ‘besneeuwde bergen’ of ‘het brandalarm gaat af’ opgeschreven, maar anderen hebben gekkere dingen gekozen. Toms briefjes zijn bijvoorbeeld een bron van verwarring, met poëtisch ingewikkelde termen als ‘twee kikkers op een lotusbloem bij zonsondergang’. En dan trekt Mats een briefje dat geschreven is door Chleo. Fronsend kijkt hij naar datgene dat hij moet beschrijven. ‘Poeh, nou ik weet niet wat dit is…’ steunt en kreunt hij. ‘Misschien een stam in Afrika ofzo?’ Wij kijken hem allemaal verbijsterd aan, hoe moeten we dit nu raden?! ‘Time!’ roept Don en onze kans is voorbij. Voordat we verder gaan, besluiten we allemaal nog even naar dat briefje te kijken. Het heeft geen zin om het in het spel te houden als niemand weet wat het is. ‘Ewrynda’ staat er in Chleo's kriebelige handschrift. ‘Uhm… Chleo, wat is dit?’ stelt Jessie uiteindelijk de hamvraag. Chleo begint te blozen. ‘Het is haar naam!’ Ze wijst naar mij. ‘OMG you stupid cunt, that is not how you spell her name!’ roept Rikki terwijl we het allemaal uitschateren. Ik kan niet geloven dat Chleo na tien weken samenwonen nog steeds mijn naam niet weet! ‘Hee Chleo,’ test ik haar. ‘Waar kom ik eigenlijk vandaan?’ ‘Oh I know this!’ antwoordt ze blij. ‘You’re Danish!’ Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Het is niet de eerste keer dat iemand deze fout maakt en het zal ook niet de laatste keer zijn… blijkbaar vinden mensen het hier heel moeilijk om Denemarken en Nederland van elkaar te onderscheiden!

Alhoewel ik probeer mee te lachen en plezier te hebben met het spel, vind ik het ook moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. Elke drie seconden kijk ik op mijn telefoon om te zien of ik al een bericht van Luke heb. Twee uur geleden had hij mij een berichtje gestuurd dat hij zo naar me toe zou fietsen en verwachtte ik hem dus elk moment. Sinds die tijd heb ik echter niets meer van hem gehoord. Hij is niet komen opdagen en reageert niet op het berichtje dat ik heb gestuurd om te vragen wanneer hij er is. Ik weet niet wat ik moet denken… Is hij ineens niet meer geïnteresseerd? Is dit hoe de romance afloopt? Is hij in slaap gevallen? Is er onderweg iets gebeurd? Ik heb al allerlei horrorscenarios in mijn hoofd dat hij in het meer is gevallen of onderweg door een bus is overreden. En in mijn achterhoofd hoofd zegt een klein indringend stemmetje: ‘Misschien is dit wel het eerste teken dat hij toch niet zo perfect is…’ Bezorgd, verward en geïrriteerd zit ik in de woonkamer op de grond en ik wacht. Maar wacht ik op een prins of op een kikker?

Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?

Lees in mijn volgende blog hoe ik mijn transformatie tot adventure guide voltooi en hoe mijn romance met de knappe kiwi verder gaat…

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.