Spinnen, kappers en stenen zussen

Na een drukke maand hier in Australië is het weer de hoogste tijd voor een update!
Mijn laatste blog was ik geëindigd in de week van 29 Augustus. Die zaterdag ging ik met Eline en Lotte (twee Nederlandse vriendinnen) een middagje naar Watsons Bay. Watsons Bay is in Sydney, maar het is het uiterste puntje van Sydney aan de kant van de oceaan. Op het puntje staat een schattig klein vuurtorentje en elke keer dat ik daar langs voer op weg naar Manly, vroeg ik me af of je daar ook heen kunt. Het was dus wel heel toevallig dat Eline me meevroeg daarnaartoe!

Op de dinsdag daarop had ik een bijzonder kappersbezoek, toen ik naar een kappersopleiding ging waar je gratis geknipt kunt worden. Eva was hier heel positief over, je moet er alleen genoegen mee nemen dat je geknipt wordt door een leerling (onder toeziend oog van de docent) en dat het wat langer kan duren. Ik werd geknipt door de Jamaicaanse Rosemary, die helemaal weg was van mijn haar en me vertelde dat mijn krullen zo geweldig waren en dat ik op een zeemeermin leek. Het kostte haar uiteindelijk 3 uur om mijn haar te wassen, knippen, drogen en steilen, maar uiteindelijk kostte het niets en ging ik juist met een gemasseerd ego naar buiten.

Op vrijdagochtend moest ik om 8 uur op het centraal station zijn om de trein naar Katoomba in de Blue Mountains te nemen voor de driedaagse excursie met mijn vak Learning in Outdoor Education. Het was even spannend, omdat ik verdwaalde in het station, maar uiteindelijk lukte het om de goede trein in te springen en zelfs om mijn groepje te vinden. We hadden al vooraf groepjes moeten maken voor onze huisjes en ik zat in de groep met Mirte en Aniek (twee Nederlandse meisjes), Macey (Amerikaans) en Gloria (Koreaans). Uiteindelijk kwam hier nog Rita (Portugees) bij. Het eerste stereotype dat in ons multiculturele groepje bevestigd werd, is dat Nederlanders veel brood eten. Iedereen moest lachen toen we die dag naar de supermarkt gingen en voor drie dagen met zes personen vier broden kochten.
Die eerste dag deden we een korte wandeling van ongeveer vier uur om in te komen. De groep bestond uit twee huisjes (12 mensen) en Nicky, onze docente, die het leuk vond om ons tijdens de wandeling kleine ‘uitdagingen’ te geven. Het was geheel je eigen keus om er wel of niet aan mee te doen, maar het bood de mogelijkheid om je grenzen te verkennen en persoonlijke groei door te maken. We kwamen al snel bij een nauwe rotsspleet, horizontaal in de rotswand en de eerste uitdaging was om hierdoorheen te tijgeren. Het was geheel veilig en door veel eerdere groepen gedaan, maar voor sommige mensen toch wel spannend omdat je je door een kleine ruimte in de rots wurmt. Een meisje in de groep besloot dan ook om het niet te doen, omdat ze wist dat ze het te eng vond, wat erg knap was in een groep waarin de anderen het allemaal wel deden.
De volgende uitdaging kregen we aan het begin van een set lange trappen om de kloof uit te komen en bestond uit óf alle trappen op hinkelen, óf met een mond vol water de beklimming te doen. Omdat ik bang was dat mijn knieën het er niet mee eens zouden zijn 900 treden op te hinkelen, deed ik samen met Aniek en Gloria de water challenge. Het lijkt niet echt een uitdaging om water in je mond te houden voor een langere periode, maar het is veel moeilijker dan verwacht. Het water veranderd al snel in speeksel, je tong voelt gek aan en je kunt niet door je mond ademen. Uiteindelijk is het ons alle drie gelukt om niet op te geven en kwamen we succesvol boven aan, waar de laatste stap was om het nu wél door te slikken. Op deze wandeling zagen we ook meteen al de ‘three sisters’, de belangrijkste trekpleister van de Blue Mountains, bestaande uit drie rotspunten. Dit was vroeger een zeer spirituele plek voor de Aboriginal bewoners; het verhaal is dat het drie zussen zijn veranderd door hun vader, terwijl zij op de vlucht waren voor een boze geest.
Zaterdag was de zwaarste dag van de excursie, met een 9 uur lange wandeling met veel hoogteverschil. De omgeving waarin we liepen was prachtig. We begonnen in ‘the Grand Canyon’ en liepen door een omgeving die je deed denken aan Jurassic Parc, met grote varens, watervallen en met mos begroeide bomen, maar deze natuur veranderde naarmate de wandeling vorderde. Toen we niet ver van onze lunchplek af waren, had Gloria het gevoel dat er iets in haar oog zat. En omdat ze allebei haar ogen niet kon openen van de pijn, werden wij (de rest van de groep) vooruit gestuurd naar de lunchplek om Nicky en Joe (de derde begeleider) te waarschuwen, terwijl Mirte en Pete de blinde Gloria begeleidden. Toen docenten later bij de lunch het oog uit probeerden te spoelen hielp dat niet en een verband om het gekwetste oog dicht te houden gaf te veel druk. Gelukkig kon Gloria tegen het einde van de lunch allebei haar ogen enigszins openhouden, alleen niet bewegen, waardoor ze op eigen kracht de tweede helft van de wandeling (een minder moeilijk gedeelte) kon doen. Dat was echter heel vermoeiend en nog steeds ontzettend pijnlijk, dus wij liepen als langzame groep achteraan, terwijl de rest alvast vooruit ging. Het was indrukwekkend hoe Gloria zonder te klagen de wandeling afmaakte en zelfs af en toe grapjes maakte of de leiding nam. Jammer genoeg heeft ze niet echt kunnen genieten van de prachtige waterval of de uitzichten waar we langs liepen. Toen we bij het eindpunt aankwamen en met veel gejuich werden ontvangen, vroeg ze om naar het ziekenhuis gebracht te worden, dus terwijl wij naar het huisje gingen, eten maakten en vuur stookten, ging zij met Pete naar de EHBO. Later op de avond viste de dokter inderdaad een minuscuul stukje plant uit haar oog.
Elke avond hadden we college rondom het kampvuur. Die tijd was vooral bedoeld om terug te kijken op onze ervaringen en na te denken wat we konden meenemen en leren. Dat is het idee van experiential learning, dat je leert door reflectie op ervaringen en zo hebben we ook meerdere reflectieverslagen moeten schrijven door het vak heen. Vlak voordat we die avond naar buiten gingen, zagen we bij ons huisje een grote huntsman. Deze spinnensoort is relatief ongevaarlijk (ze maken je ziek, niet dood), maar ze zijn angstaanjagend door hun grote formaat. Deze huntsman zat aan de buitenkant van het raam, maar probeerde naar binnen te kruipen, iets dat gelukkig niet lukte.
Zondag sloten we het weekend af met een korte wandeling, deze keer zelfstandig, waarna we moesten rennen om de trein terug naar Sydney te halen.

Op maandagavond ging ik met Bibi, Eline en Macey naar een operavoorstelling in the Opera House. De opera die we zagen was een korte voorstelling over the stolen generation. De stolen generation duidt de periode aan in de geschiedenis waarin honderden Aboriginal kinderen bij hun ouders werden weggehaald in het kader van assimilatie en kinderbescherming. Deze kinderen kwamen vaak in trieste situaties terecht: tehuizen waarin ze werden mishandeld, pleeggezinnen waarin ze werden misbruikt en werkomgevingen waarin ze werden uitgebuit. Aan alle slachtoffers van de stolen generation is een paar jaar geleden officieel excuses aangeboden, maar helaas is de situatie weinig veranderd. Nog steeds worden honderden kinderen bij hun ouders weggehaald, alleen worden er tegenwoordig ‘goede redenen’ voor gegeven en is het minder bekend. De opera was erg indrukwekkend en ik vond het leuk om op die manier the Opera House te verkennen.

Op zaterdag (17 september) hadden we in mijn huis I-night, een talentshow. Het was een geweldige voorstelling, met dansoptredens, zangacts, muzikanten en bijzondere optredens, zoals een show-gevecht, een polefitness routine en een modeshow. Dat IH zo cultureel divers is, kwam mooi naar voren, want naast de ‘normale’ westerse dansen, hadden we ook Indiase en Japanse dansen, naast de ‘normale’ Engelstalige nummers hadden we liedjes uit Indonesië en China en in de modeshow werd traditionele kleding geshowd.
Na de voorstelling gingen we naar het dak, voordat we met z’n allen naar een club gingen voor de afterparty. Terwijl we aan een van de tafels zaten te kletsen, begonnen Eva en Roberta opeens te gillen omdat er van onder de tafel vandaan een huntsman het tafelblad opkroop. Na wat consternatie was de meest makkelijke oplossing om aan de andere tafel te gaan zitten en te hopen dat hetzelfde niet nog een keer zou gebeuren.

Omdat ik op donderdag 22 september ’s avonds al naar Cairns zou vliegen voor de mid-semester break, was de week erg druk. Ik moest alle opdrachten afmaken van voor en na de vakantie (ik ben hier natuurlijk in eerste instantie om te studeren) en alles voorbereiden voor vertrek. Toen ik dus op donderdagavond samen met Sonia op weg was naar het vliegveld, was ik echt toe aan vakantie.
Hoe de mid-semesterbreak bevallen is en wat we allemaal hebben gezien en gedaan is te lezen in mijn volgende blog.