Alle wegen leiden naar... Machu Picchu (deel 3)

Introductie:

Op dit moment ben ik in het Amazonegebied van Peru, op dezelfde plek waar ik in 2020 ook was. Ik verblijf de komende maanden in Hoja Nueva, een conservatie-organisatie en dierenopvangcentrum midden in de jungle. Tussendoor wandel ik 'even' naar een van de zeven wereldwonderen: Machu Picchu!

Dag 4: Dag van lopen, lopen, lopen

‘We lopen nu een stukje over de ‘klassieke’ Incatrail,’ wijst Condori* naar het pad voor ons. ‘De Inca’s bouwden hun paden niet steil omhoog, maar creëerden een geleidelijke toename in hoogte.’ Gelukkig, want de eerste uren van vandaag stijgen we alleen maar. We beginnen de wandeling tussen de fruitplantages, omringd door bananenbomen, zoete passievruchten (of ‘granadilla’) en palmen. Vanuit dit groene paradijs lopen we een riviervallei in, naar een pad dat net zoals gisteren langs de bergwand kronkelt. Het is warm; ik voel de zweetdruppels in mijn ellebogen prikken en langs mijn ruggengraat druppelen. Verder is de wandeling inderdaad goed te doen. Althans… Ricky*, onze jarige Sexy Lama, is het daar niet mee eens. Zwetend en kreunend strompelt hij achter de groep aan. ‘Waarom is dag drie de feestdag, als we dit nog moeten doen?!’ steunt hij bij de eerste pauzeplaats, terwijl hij zijn kater probeert de verdrijven met een flinke slok water.

(*Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)

Na ongeveer drie uur lopen bereiken we rond half tien de ruïnes van LLactapata, in de Incatijd waarschijnlijk een belangrijke rustplek op weg naar Machu Picchu. Niet lang daarna komen we bij een uitzichtpunt en werpen we de eerste blikken op de Incastad. We zien de kenmerkende spitse bergen die de ruïnes omringen en die aantonen dat we onze bestemming bijna hebben bereikt. Het vertelt ons ook dat we vandaag nog een flinke afstand voor de boeg hebben en na een korte fotoshoot beginnen we dus aan de afdaling. Twee uur lang lopen we een zigzagpad de berg af. Ondertussen voel ik steeds meer dat dit dag vier is. Tot nu toe heb ik weinig last gehad van pijnlijke voeten (ik heb de tocht zelfs zonder blaren weten te doen), stijfheid of andere ongemakken, maar het is alsof mijn lijf weet dat het einde in zicht is. Mijn knieën beginnen het vele afdalen te protesteren en mijn kuiten voelen hard aan. Ik ben blij als we op vlakke grond zijn en naar ‘Hidroeléctrica’ lopen.

Hidroeléctrica, vernoemd naar de elektriciteitscentrale in de buurt, is een van de kenmerkende punten op elke tocht naar Machu Picchu. Het is de laatste opstapplek voor de trein naar Aguas Calientes, oftewel 'Machu Picchu dorp', en het startpunt voor de wandeling naar dit toeristenstadje. Na dagen in de natuur is het even wennen om opeens tussen de winkeltjes langs de treinrails te lopen. Het pad is droog en stoffig en de zon brandt op mijn hoofd. Het is dan ook een opluchting om ons restaurant binnen te gaan en een koud flesje cola te bestellen.

Na de lunch beginnen we aan het laatste deel van de wandeling van vandaag. Ik trek op met Alexander*, een Duitser uit mijn familie en we lopen samen over het smalle voetpad langs de treinrails. Het paadje slingert van de ene naar de andere kant van de rails, dwingt ons om midden op het spoor van dwarsbalk naar dwarsbalk te stappen om riviertjes over te steken en is soms bedekt met vervelende kiezelsteentjes die wegrollen onder je voeten. In de verte hoor ik de toeter van een naderende trein en ik zorg ervoor een paar meter van het gevaar af te staan wanneer het ijzeren voertuig langs komt denderen. Ik had verwacht dat we vanaf Hidroeléctrica tussen bebouwing zouden lopen, maar de omgeving blijft onverwachts mooi met hoge groene bergen een een rivier vol enorme witte afgesleten zandstenen. Toch begint nu de monotonie van het lopen toe te slaan en het voelt als een ondeindige tocht langs de treinrails. Elke stap brengt me dichter bij Aguas Calientes, maar hoeveel stappen zijn het nog?

Eindelijk komen we aan bij het punt waar we verzamelen, een stationshuisje buiten de stad. Alexander, Robin* en ik zijn de eersten en het duurt even voordat de rest van de Sexy Lama's er zijn. Zij zijn onderweg gestopt voor ijsjes, maar ik heb nu nog maar één doel: naar het hotel om te rusten en te douchen. Het is nog ongeveer twintig minuten lopen en voor het eerst loop ik helemaal vooraan. Als een paard dat de stal ruikt stap ik stevig door, vanaf de laatste meters natuur de asfaltweg op die Aguas Calientes in loopt. We lopen langs het busstation met muurschilderingen van Machu Picchu en ik hoor achter me: 'Kijk we hoeven het niet meer te bezoeken, we hebben al genoeg gezien!'

Aguas Calientes is een oncharmante toeristenstad met flatgebouwen en winkeltjes vol souvenirs. 'Stop here. With me, with me!' roept Condori ons nog een keer bijeen. 'Welcome to Machu Picchu Pueblo!' Ja ja, nu weten we het wel, laten we maar gewoon naar het hotel gaan. Aan mijn humeur is te merken dat dit een lange dag is geweest en dat we al 21 kilometer achter de rug hebben. We marcheren door het smalle park aan de rivieroever, langs een koppeltje dat in een romantisch prieeltje zit (de stinkende wandelaars zijn misschien niet de beste toevoeging aan hun afspraakje) en een grasstrook waar een stuk of tien mensen onbeweeglijk op de grond liggen. 'Het lijkt wel een of andere zombiefilm!' fluistert Robin naast me. 'Een verlaat Halloween-toneelstuk?' suggereer ik.

Eindelijk slepen we onszelf het hotel in. 'We hebben vier slaapzalen, waarvan drie voor de meisjes. Wie gaan met elkaar op de kamer?' Condori probeert nog enige regie over de organisatie te houden. 'Dat beslissen we onderling wel, geef de sleutels nou maar gewoon' zucht ik. Uiteindelijk blijkt ook dat er een foutje in de boeking is geweest: we krijgen tweepersoonskamers, feest!

Ik ben intens gelukkig als ik op mijn eigen tweepersoons bed plof. Eindelijk mijn bergschoenen uit! Robin probeert de geur in de kamer, een combinatie van zweetsokken, veelgebruikte bergschoenen en vochtig wasgoed, te verdrijven door Palo Santo (geurend hardhout) te branden, terwijl ik een warme(!) douche neem. Het water verdrijft de ergste reisvermoeidheid en met de schoonste kleding die ik nog heb ga ik uiteindelijk naar beneden voor een cocktail met de groep.

Na nog een tweede cocktail bij het eten lopen Robin en ik twee uur later giechelend naar onze kamer. Morgen is de grote dag, we moeten om vier uur 's ochtends opstaan en we zouden eigenlijk echt moeten slapen, maar… het is ook erg gezellig! De beste gesprekken komen meestal op de slechtste momenten en we kletsen tot veel te laat door. Dat ga ik morgen voelen!

Dag 5: Dag van Machu Picchu!

'Hoeveel traptreden moeten we eigenlijk op?' Ricky stelt de vraag nadat we al een tijdje aan het klimmen zijn. Het is vijf uur 's ochtends en we zijn onderweg naar de toegangspoort van Machu Picchu. Om daar te komen moet je echter eerst een flink eind omhoog klimmen (of de bus nemen, maar dat is niet leuk). 'Ik weet niet of ik het antwoord wel wil weten…' hijg ik, terwijl ik mezelf nog een stap omhoog hijs.

Het kost me uiteindelijk tot tien over zes om de hele klim te maken. Ik voel me gehaast; mijn toegangsticket is voor zes uur 's ochtends, dit is kostbare tijd die verloren gaat! Om de belasting van het monument te beperken is een bezoek aan Machu Picchu opgedeeld in strikte tijdslots. Wij hebben vanaf zes uur om de citadel te bezoeken, waarna we tussen zeven en acht aan de klim van Machu Picchu Mountain (de berg naast de stad) moeten beginnen. Ons totale verblijf mag officieel maximaal vier uur duren, alhoewel ik online al heb gezien dat dat gelukkig niet altijd even strikt gehandhaafd wordt.

Wanneer ik hijgend bij de toegangspoort aankom geef ik Condori snel een high five en ren ik eerst naar het toilet. Ook dat is me meerdere keren op het hart gedrukt, want eenmaal binnen zijn er geen toiletten meer. Twee minuten later verschijn ik weer buiten, klaar om met de anderen de citadel te betreden. Maar… mijn hele groep is verdwenen! Zijn ze nou zonder mij naar binnen gegaan? Ik kijk de entree rond en zie geen enkel bekend gezicht. Ik word aangeklampt door opdringerige gidsen en voel de klok tikken terwijl ik ze weg wuif. Sexy Lama's, waar zijn jullie?! Verdrietig ga ik uiteindelijk maar in mijn eentje in de lange rij voor de ingang staan, misschien kan ik ze binnen nog vinden?

Een paar minuten later zie ik Condori naar buiten komen met Lizzie* achter zich aan. Ik geef mijn plekje in de rij op en hol naar ze toe. 'Waar waren jullie nou?' roep ik uit, terwijl Lizzie tegelijk gestresst zegt: 'Mijn ticket heeft de verkeerde tijd!'

Condori besteedt geen aandacht aan mij of mijn gefrustreerde ondervragingen, terwijl hij probeert Lizzie's toegangstijd verplaatst te krijgen. Uiteindelijk kan ik naar binnen om me bij de wachtende groep aan te sluiten (ze waren inderdaad al zonder mij naar binnen gegaan), terwijl Lizzie nog drie kwartier buiten moet blijven. Zij sluit zich later aan bij onze tour.

En dan zijn we toch echt in Machu Picchu! Na vier dagen lopen, na bergen beklimmen en afdalen, na hoogteziekte en bijtvliegjes staan we tussen de eeuwenoude terrassen, huizen en tempels. De aanblik van de ruïnes tussen de dramatische bergtoppen verdrijft al snel alle andere emoties. Wow, wat een plek!

Machu Picchu was een van de laatste steden die de Inca’s nog bewoonden tijdens de Spaanse overname van Peru. Uiteindelijk verlieten ze de stad in 1572, waarschijnlijk gedwongen door gebrek aan voedsel, en trokken zich terug in Vilcabamba (de mysterieuze laatste stad van de Inca’s). Machu Picchu bleef verlaten achter en werd overwoekerd door de omringende jungle. De Spanjaarden vonden de stad nooit en de Inca’s hebben geen geschriften achtergelaten, dus het is dus nog steeds een mysterie waar de bergstad precies voor diende. In verschillende theorieën wordt Machu Picchu gezien als een spirituele plek en bedevaartcentrum, een verblijfplaats voor de heilige maagden van de zon (deze theorie is inmiddels weerlegd) en de meest populaire optie: een buitenverblijf voor Inca-heerser Pachacuti. Meer dan vierhonderd jaar na de uittocht werden de ruïnes van de stad gevonden door de Britse onderzoeker Hiram Bingham die, alhoewel hij niet de eerste persoon was om de bouwsels te vinden, bekendheid gaf aan de archeologische plek.

Nu ik zelf tussen de overblijfselen van Machu Picchu sta, snap ik hoe de stad zo lang verborgen is gebleven. Als iemand tegenwoordig zou bedenken om een stad te bouwen op deze plek zou diegene absoluut voor gek verklaard worden. Niemand zou investeren in het project, aannemers zouden hun werk neerleggen en lokale bewoners zouden protesteren. Maar ja, wij zijn de Inca’s dan ook niet…

Alles wat er te zien is van de stad stroomt over de top van een berg. De huizen, muren en tempels zijn gebouwd op terrassen waar waarschijnlijk ooit gewassen op groeiden om de inwoners te voeden. Interessante structuren, zoals tempels, zijn gebouwd op dramatische plekken in het complex: op een uitstekende top of aan de rand van een afgrond. De hoogteverschillen geven de stad een dynamische indruk. Bovenal is het echter de locatie die Machu Picchu zo bijzonder maakt en die duizenden toeristen per jaar aantrekt; omringd door steile groene bergtoppen voel je je op de top van de wereld. ‘Machu Picchu is gebouwd tussen dualiteiten’ legt Condori uit en hij wijst naar vier opvallende bergen om ons heen. ‘Machu Picchu betekent ‘old mountain’ in het Quechua (de taal van de Inca’s) en Huayna Picchu betekent ‘young mountain’. Tegenover ons ligt Putucusi of ‘happy mountain’ en daarachter ligt ‘sad mountain’.’

Condori leidt ons in rap tempo langs een aantal centrale plekken, terwijl hij uitleg geeft over het leven in Machu Picchu. Hij vertelt dat de ramen van de meeste gebouwen gericht zijn op de gletsjer verderop, zodat er altijd frisse lucht naar binnen waaide. Hij wijst ons op de nissen in de muur van een van de huizen, waar vroeger beeltenissen stonden om de goden (zoals moeder aarde en vader zon) te vereren. En hij leidt ons langs grotten, waar skeletten en sieraden zijn gevonden die erop wijzen dat hier de rijke mensen werden begraven. ‘Arme mensen, zoals arbeiders, werden verderop op de berghelling begraven.’ gebaart hij naar een plek buiten de citadel. Alhoewel we weinig tijd hebben bij de ruïnes, heb ik toch het idee dat we een goede indruk krijgen van de stad. Door het vroege tijdstip zijn er nog weinig andere toeristen en ik beleef Machu Picchu precies zoals ik zou willen.

En dan is het tijd om afscheid te nemen van Condori. We klappen nog een laatste keer voor hem en hij levert ons af bij de start van onze klim naar de bergtop. Hier splitst ook de groep op, aangezien een aantal familieleden Huayna Picchu (de berg naast ons) gaan bewandelen. Samen met Robin, Alexander en Ricky ga ik in de rij staan voor de toegang tot Machu Picchu Mountain. Ook hier is weer een strenge controle van onze paspoorten, toegangstickets en de toegewezen tijd voor de klim. ‘Oh je haar is zo mooi,’ flirt de Peruaanse jongeman met me, terwijl hij mijn ticket controleert. ‘En je spreekt zo goed Spaans! Spreek je ook Quechua?’ Ik lach en vertel hem dat dat niet zo is, waarna hij me spontaan aanbiedt om me privéles te geven.

De klim naar de top van Machu Picchu Mountain lijkt op de klim van vanochtend. Ruwe traptreden zijn in de bergwand uitgehakt en elke trede komt tot ongeveer mijn knie. Op de een of andere manier had ik er nooit bij stilgestaan dat we vandaag nog zoveel zouden moeten klimmen en het valt me zwaar. Hijgend sleep ik mezelf trede voor trede naar boven en regelmatig sta ik stil om op adem te komen. Robin laat ik achter me, dit kun je alleen in je eigen tempo doen. Ik kijk naar de top ver boven me. We gaan vast niet helemaal tot bovenaan, toch? Gelukkig weet ik op dat moment niet dat: 1. Ja, we gaan wél helemaal tot de top, 2. Het zijn in totaal 1600 treden om te beklimmen, 3. Het wordt alleen maar steiler en moeilijker.

Als ik goed geïnformeerd zou zijn dan had ik het waarschijnlijk opgegeven.

Ik ben niet de enige die mijn weg naar boven worstelt en er heerst een gemoedelijke sfeer op de berg. Dit is onze berg en we doen het samen, ook al ken ik al die anderen niet. 'Whooo, zet hem op! Je doet het zo goed!' roept een vrouw die naar beneden komt lopen. 'Kom op, je kunt het! Nog tien minuten!' roept een Amerikaan even later. 'Don't make me false promises!' roep ik lachend naar hem terug, terwijl ik het zweet uit mijn ogen wrijf. Aan de volgende man die ik tegenkom vraag ik hoopvol: 'Is het echt nog tien minuten?' ‘That sounds about right,’ zegt hij sympathiek. Ik kijk naar boven, naar de top die nog erg ver weg lijkt en maak er in mijn hoofd maar twintig minuten van. Het volgende kwartier blijf ik mensen tegenkomen die me bemoedigend toe roepen dat het nog maar tien minuten lopen is. Inmiddels is het pad minder een pad en meer een ladder. Het is minder dan een meter breed, naast een duizelingwekkende afgrond en vol ongelijke stenen, met mijn hart in mijn keel klauter ik met handen en voeten naar boven en begin te geloven dat ik er echt bijna ben. Mijn wens komt uit: vijf minuten later kom ik aan op de top.

Ik sluit me aan bij Ricky, Alexander en twee Nederlandse Sexy Lama’s en samen staren we naar Machu Picchu ver onder ons. Vanaf hier is nog duidelijker hoe bijzonder de ligging van de oude Inca-stad is, genesteld tussen de bergen met Huayna Picchu als een geduldige bodyguard ernaast. De wolken hangen over de hogere pieken om ons heen. Het uitzicht is adembenemend mooi, alleen onderbroken door de treinrails die als een litteken door de natuur snijdt. Het is de moeite bijna waard. Bovenop die berg, kijkend naar Machu Picchu, eet ik eindelijk de laatste Snickers die ik al dagen met me meedraag.

Het heeft me meer dan twee uur gekost om naar boven te klimmen en na een half uur op de top gaan we weer naar beneden. De afdaling is een stuk makkelijker, maar daardoor niet minder eng. De steilste stukken doe ik op mijn billen, totdat ik weer gewoon kan lopen. Mijn knieën en heupen protesteren bij elke stap: gisteren zou toch de laatste dag van dalen zijn? Maar nee, down, down, down gaat het pad. ‘Zet hem op! Je doet het zo goed! Nog tien minuten!’ juich ik nu ook de hijgende wandelaars toe die onderweg naar boven zijn.

We passeren een groepje oudere Duitse mensen, die onder begeleiding van een gids voorzichtig hun weg naar beneden zoeken. ‘Hoe oud zijn zij?’ vraagt Robin de Peruaanse gids nieuwsgierig. ‘67, 75 en 84,’ antwoordt ze. ‘Oke, ik heb geen smoesjes meer om dit niet te kunnen!’ roept Robin uit. Ik kijk vol verwondering naar de grijskoppen. ‘Ik kan me niet eens voorstellen dat ik dit met mijn moeder zou doen, laat staan met iemand van 84…’

Voordat we de Inca-stad weer verlaten maken we nog een laatste stop: de klassieke fotoplek van Machu Picchu. Want ben je er wel echt geweest als je die foto niet in je foto-album hebt? Er staat een bordje waar je moet staan om de echte ansichtkaart te creëren, dat is sympathiek van ze! Ook hier is het nog verrassend rustig en we nemen alle tijd om foto’s te nemen met de ruïnes op de achtergrond. En dan volgen we de pijlen richting de uitgang van Machu Picchu. Over de terrassen, langs de buitenste huisjes, via het zandpad. Het voelt alsof ik even stil moet staan bij dit moment. ‘Bye Machu Picchu, it’s been fun!’ roep ik over mijn schouder naar het wereldwonder. De bewaker bij de uitgang schiet in de lach.

De rest van de groep stapt in de veel te dure toeristenbus terug naar Aguas Calientes, maar Robin, Alexander en ik besluiten om te gaan lopen. Down, down, down nemen we AL DIE TRAPPEN weer naar beneden. Tegen de tijd dat we bij het stadje komen ben ik er helemaal klaar mee. ‘Ik wil ijs en koude cola en lunch en zitten!’ kreun ik tegen Robin, terwijl elke stap me moeite kost. 'En mijn bergschoenen uit!' We ploffen in een restaurantje neer voor een koud glas limonade.

En zo eindigt de tocht naar Machu Picchu. Na de lunch haasten we ons naar de trein, die ons richting Cusco vervoert. De luxe treincoupé heeft ramen in het plafond en de bergen glijden boven ons voorbij, als een laatste blik op deze prachtige omgeving. In Ollantaytambo stappen we over op een busje en een paar uur later komen we aan in Cusco. Het voelt alsof we een maand lang onderweg zijn geweest, maar het is nog niet eens een week geleden dat we hier vertrokken. Nog één nachtje slapen en dan reis ik terug naar het regenwoud. Ik kan niet wachten om weer in de rust van de natuur te zijn.

Lees in mijn volgende blogs welke avonturen ik beleef in het Amazonegebied!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.