Hoe word ik een professioneel avonturier?

Introductie:

Op dit moment ben ik in Nieuw-Zeeland waar ik een opleiding tot Adventure Guide volg en geniet van de prachtige uitzichten aan de andere kant van de wereld. De tijd gaat snel voorbij en het programma is druk, maar laten we snel op avontuur in het land van de hobbits gaan!

De rugzak drukt zwaar op mijn heupen. Onrustig trek ik aan mijn t-shirt; volgens mij krijg ik een blaar precies onder mijn broeksband. Ik span mijn buikspieren en kantel mijn heupen om de last iets te verplaatsen. Ik heb de neiging om voorover te buigen om de zware tas op die manier te tillen, maar wandelen met een bochel is ook niet de bedoeling… Ik knijp nog eens extra in mijn wandelstokken en loop verder. Inmiddels voel ik de pijn in mijn voeten en benen al niet meer. Gelukkig maar, want toen we startten met deze tocht verkrampten mijn heupspieren meteen. Ik had nooit gedacht dat ik het zo ver zou redden… 'Waarom doen we dit ook alweer?' vraag ik aan Jessie*, die zichzelf naast me het pad af sleept. Ademloos schudt ze haar hoofd. Voor me hoor ik Elliotte* opgewekt zeggen 'Ik ben sterk, ik ben precies waar ik wil zijn, ik kan dit!' Aan de spanning in haar stem te horen is het vooral een peptalk voor zichzelf.

Een paar minuten later weet ik weer waarom ik hier ben. Tot nu toe liepen we door een schaduwrijk bos: kronkelende bomen met mos op de stammen, hoge varens en af en toe een glimp van de helderblauwe rivier naast ons. Nu maken de bomen echter plaats voor een uitgestrekt veld vol wuivend kniehoog gras. De rivier kronkelt loom door het veld. Aan de andere kant van de vlakte strekken enorme bergen zich naar de hemel uit. Diepgroene begroeiing kruipt de helling op en gaat langzaam over in bruine rotsen die bakken in de felle zomerzon. Op de hoogste toppen zie ik zelfs sneeuw glinsteren. Dit is het Nieuw-Zeeland waarvoor ik gekomen ben!

(* Namen zijn gewijzigd uit privacy overwegingen)

Iets meer dan een week eerder kwam ik aan in Queenstown na de lange reis vanuit Lima via New York en Auckland. Tijdens de vlucht van Auckland naar Queenstown vliegen we heel Nieuw-Zeeland over en terwijl ik uit het raampje kijk naar de prachtige woeste bergketens en strakblauwe meren voel ik vlinders in mijn buik: dit geweldige land mag ik nu verkennen!

In Queenstown straalt de zon op me neer terwijl ik wacht op de bus, ik knijp mijn ogen samen om niet verblind te worden. Oh ja, deze zon hadden we in Australië ook - tijd om factor 50 zonnebrandcrème te kopen. Een half uur later stap ik uit in het centrum van het stadje en check ik in bij mijn hostel. Ik heb nog twee dagen om uit te rusten voordat mijn opleiding tot adventure guide begint. Totdat ik intrek kan nemen in onze groepsaccommodatie, verblijf ik in een van de vele backpackers hostels van Queenstown. Terwijl ik rond mijn tas drentel en spullen bijeen zoek voor de langverwachte douche komt er een meisje in outdoorkleding de kamer binnen. Ze heeft bruine krullen, sproeten en lacht vrolijk naar me. 'Hi, how is it going?' groet ik zoals de locals dat doen. 'Geweldig! Ik heb net een bungeejump gedaan!' roept ze en ze gooit haar tas op het bed onder dat van mij. Queenstown staat bekend als 'adventure capital of the world' en bijna elke (extreme) buitensport kan hier beoefend worden, dit soort gesprekken zijn dus niet heel gek. In de paar minuten dat we elkaar spreken leer ik een paar dingen over mijn onderbuurvrouw: 1. Haar naam is Avery, 2. Ze komt uit de VS en 3. Ze doet, net als ik, het adventure guide programma van Pure Exploration. Dat is toevallig! 'We gaan zo met een paar anderen van het programma lunchen, wil je mee?' nodigt ze me meteen uit. Ik twijfel even en kijk naar mijn ontplofte backpack. Inmiddels is het meer dan vier dagen geleden dat ik voor het laatst gedoucht heb, me omgekleed heb of op een normaal bed heb gelegen. Maar ach, wat zijn nog een paar uurtjes meer?

En zo vliegen mijn twee dagen 'bijkomen' voorbij. Na de lunch met Avery en een paar jongens van de groep, ontmoet ik de volgende ochtend ook de Amerikaanse Jessica (Jessie) en Nieuw-Zeelandse Nilson* voor een wandeling door het stadje en ga ik met een hele groep naar een pubquiz in een lokaal café. Wanneer we woensdagochtend 11 januari verzamelen bij de bushalte om opgehaald te worden door onze instructeurs kan ik dus al verschillende mensen als oude bekenden begroeten. Terwijl we wachten op het busje dat ons op komt halen, kwebbelen de anderen om mij heen met elkaar. 'Ah deze plek is zó mooi!' hoor ik Jessie enthousiast zeggen. 'Toen ik aankwam wist ik meteen dat ik hier wel zou kunnen wonen.' Ik knik braaf mee met alle oeh's en aah's en houd mijn mond verder maar. Ze hebben helemaal gelijk: het is hier prachtig, de lucht ruikt lekker en je kunt hier alles beleven wat je zou willen. Maar… ik ben inmiddels een verwend nest als het om mooie plekken gaat en ik moet nog even wennen aan mijn terugkeer naar de bewoonde wereld. Queenstown is een echt 'resort stadje' gericht op buitensporten. In de winter stroomt het vol met wintersporters en in de zomer met klimmers, wandelaars en allerlei andere actieve reizigers. Het wordt omringd door prachtige bergen en ligt aan een enorm helderblauw meer. De stad gaat er prat op het drukste nachtleven van Nieuw-Zeeland te hebben, bijna elke woning is een Airbnb en het merendeel van de winkels zijn van dure buitensportmerken (jammer genoeg geen Decathlon). Na maanden in de natuur voel ik me overprikkeld door de aanwezigheid van al die mensen, stoor ik me aan het constante geronk van auto's, vliegtuigen en boten en zou ik het liefst willen dat al die huizen rond het meer er niet waren. Wonen in Nieuw-Zeeland? Ja hoor. Wonen in Queenstown? Nou, misschien niet, geef mij maar een afgelegen berghut!

Er stopt een wit minibusje met een aanhanger waar twee jonge mannen uitstappen. Ze zien er actief uit: buitensportkleding, stevige schoenen en een algemene 'air' van fitness. 'Hallo, wij zijn Benny en Osian, de instructeurs van groep 2!' roepen ze en ze beginnen namen van een lijst op te noemen. Een voor een laden mensen hun spullen in de trailer en klimmen ze in de bus. Ik weet al dat ik ook een onderdeel ben van groep twee en ik grinnik wanneer er een lange pauze valt bij de letter j. De instructeurs zijn druk aan het fluisteren en ik vang op 'How do you think we pronounce this? Maybe the j is …' Ik ben benieuwd wat ze ervan gaan maken en als er een verknipte versie van mijn naam tevoorschijn komt steek ik mijn hand op. 'Hi, I'm Jorinde! It's pronounced like "You're in the house!", but without house.' Ik hoor gelach om me heen, dit trucje werkt altijd.

Deze eerste dagen staan in het teken van oriëntatie en als we bij onze woning zijn aangekomen beginnen we met een bijeenkomst met de twee groepen samen. Een introductie van de staf van Pure Exploration, algemene praktische zaken en huisregels worden besproken, terwijl we in een kringetje zitten en meeknikken. Wat doen we hier ook alweer? De komende twaalf weken worden we getraind als outdoor adventure guide. We leren meer over bergwandelen en rotsklimmen, waterreddingen, veiligheid in buitensporten, groepen begeleiden en allerlei andere vaardigheden en kennis die je nodig hebt als je als buitensportgids zou willen werken. De vaardigheden leren en oefenen we in de praktijk, terwijl we prachtige plekken in de omgeving verkennen. Aan het einde is er de mogelijkheid om internationaal erkende certificaten te behalen, maar sommige deelnemers doen dit programma vooral voor de ervaring. Ikzelf wil deze kennis en ervaring gebruiken om mijn passie voor buitensporten, avonturen en reizen te combineren met mijn achtergrond als psycholoog en trainer. Misschien kan ik wel met groepen op stap om in de natuur trainingen te geven? Wie weet wat voor kansen dit me gaat brengen…

Terug in ons eigen huis leren we onze eigen groep beter kennen. We zijn met elf mensen, vijf meiden en zes jongens, uit Nieuw-Zeeland (1), Australië (2), de Verenigde Staten (3), Canada (1), Engeland (1), Schotland (1), Noorwegen (1) en Nederland (ik). Ik voel me teleurgesteld als ik ontdek dat ik de oudste ben en dat de meeste mensen in de groep een stuk jonger zijn dan ik. Bijna een derde van de groep is onder de twintig en de rest zijn vijfentwintig of jonger. Alleen de Britse Kevin* is met zijn zeventwintig jaar bijna even oud. Ik baal, vooral omdat ik tijdens de intake voor dit programma specifiek heb gevraagd naar de leeftijdsverdeling. Toen werd me verzekerd dat ik mooi binnen de doelgroep van Pure Exploration zou vallen. Natuurlijk zegt leeftijd niet alles, maar het heef wel een grote invloed op de relaties die ik heb. Ik ben inmiddels in een compleet andere levensfase dan de achttienjarige kids die een tussenjaar doen en voor het eerst niet meer bij hun ouders wonen en zelfs mijn tijd als student voelt al ver weg. In veel zaken zit ik niet meer op een lijn met deze jongere leeftijdsgroepen en ik zou het leuk vinden om mensen om me heen te hebben die gelijke ervaringen hebben. Anderzijds merk ik ook dat het steeds moeilijker wordt om op reis mensen van mijn leeftijd te vinden. Veel leeftijdsgenoten hebben een vaste baan, een huis, een partner en kiezen eerder voor mooie korte vakanties dan voor maandenlange reizen. Tijdens mijn eerdere avonturen werd ik meestal omringd door gelijkgestemden, maar inmiddels ben ik (afhankelijk van de bestemming en de activiteit) vaak een van de oudsten in een groep. Het is een vreemde gewaarwording om, terwijl ik wéét dat ik echt nog niet oud ben, me de oma in de groep te voelen. Helaas zal dit alleen maar meer zal worden hoe langer ik deze levensstijl probeer vast te houden. Voor nu probeer ik het maar van me af te zetten en me te richten op de personen om me heen. Uiteindelijk maak je er toch samen iets leuks van.

Na de lunch klimmen we allemaal weer in de bus en rijden we naar het meer. Op het winderige kiezelstrand staan we een beetje nerveus bij elkaar, ineengedoken in onze jassen. De sterke wind creëert golven en de grijze wolken hangen laag boven de bergen aan de andere kant van het water. 'Wauw, wat is het hier mooi!' zegt Jessie naast me. Ik knik terwijl ik naar de dreigende lucht kijk. Zou het gaan regenen?

'We gaan beginnen, iedereen hierheen!' worden we bijeen gedreven door de instructeurs. We zijn hier voor een traditionele Maori 'Whakatau' (spreek uit als 'fakato'), een welkomstceremonie als teken van respect voor de oorspronkelijke bewoners van dit land en voor ons als bezoekers aan het gebied. Tot nu toe is me opgevallen dat er hier in Nieuw-Zeeland duidelijk geprobeerd wordt om Maori-cultuur te verweven in de dagelijkse gang van zaken. De begroeting 'Kia Ora' wordt door veel kiwi's gebruikt, voor bewegwijzering in winkels en straten wordt zowel Engels als Maori (de taal van het Maori-volk) gebruikt en er wordt vaak gerefereerd aan de traditionele achtergrond van bepaalde gebruiken of plekken. Ik hoop dat ik in mijn tijd hier meer kan ontdekken over de Maori-cultuur en de manier waarop dat terugkomt in het deze moderne tijd.

Stiekem wil ik een beetje grinniken als ik de man zie die in een geweven kralen rok met ontbloot lijf ons benaderd. Zou hij het niet koud hebben? Ik houd mijn gezicht echter in de plooi en kijk geïnteresseerd hoe de man op blote voeten met ritmische passen op onze groep afloopt. Bij elke pas kromt hij zijn tong uit zijn mond en maakt hij een grommend geluid. Op zijn gezicht heeft hij krullende zwarte tatoeages en hij draagt een speer van bewerkt hout. Hij reikt naar achteren in de band van zijn rok en grijpt een takje dat hij op de grond neerlegt voor de twee personen die wij hebben uitgekozen als onze vertegenwoordigers. Jessie van onze groep en Paul van de andere groep. Terwijl hij strak oogcontact houdt zet hij een paar bewuste passen naar achteren en Jessie en Paul pakken het takje op terwijl ze oogcontact houden. De Maori-man maakt zwiepende bewegingen met zijn speer, alsof hij danst met een schaduw. Dan begint hij te praten. Eerst in het Maori en daarna in het Engels. Hij stelt zichzelf voor als Joe, verwelkomt ons hartelijk op het land van zijn voorouders en legt uit wat deze ceremonie inhoudt. Hij vertelt ons over de geschiedenis van het gebied, hoe de Maori hierheen kwamen vanuit eilanden in de Stille Oceaan met hun kano's en hoe de blanken later het gebied bezochten en koloniseerden. Hij praat over de betekenis van de verschillende delen van zijn speer en wijst aan hoe er een gezicht in terug te zien is, met een uitgestoken tong, ogen en een voorhoofd. Alhoewel de sfeer tot nu toe gespannen was (vanuit de organisatie was ons meerdere keren op het hart gedrukt vooral respectvol te zijn), breekt Joe de spanning door op een herkenbare manier zijn cultuur te relateren aan onze belevingswereld. Hij refereert aan de Disneyfilm Moana en de gebruiken die daarin te herkennen zijn. Ik zie nu ook de overeenkomsten met de culturele dansen die ik in Fiji zag.

Dan begroet Joe Jessie en Paul op de traditionele manier met de 'hongi', door de neuzen en voorhoofden tegen elkaar te drukken en via de neus in te ademen. Hij legt uit dat dit de grootste vorm van respect is, het delen van levenslucht. 'Elke ochtend doe ik dit met mijn driejarige dochter,' vertelt hij. 'Ik deel mijn levensenergie met haar en leer haar onz cultuur.' Tot slot krijgen we nog twee verschillende haka's te zien, het meest bekende culturele gebruik van de Maori. Joe stampt op de grond, klapt zijn handen tegen zijn lijf en maakt de gezichtsuitdrukkingen en de geluiden die horen bij deze traditie. Hij wrijft met zijn vuist over de grond, knielt neer en begeleidt zijn bewegingen met de speer. Wanneer hij weer tot stilstand is gekomen neemt hij de tijd om ons uit te leggen wat de bewegingen betekenen en hij vertelt de verhalen die horen bij de verschillende dansen. De eerste Haka is een eerbetoon aan het land, de tweede is een verhaal over verraad en gerechtigheid. 'Wie hier heeft wel eens de All Blacks, het Nieuw-Zeelandse rugbyteam hun haka zien uitvoeren?' vraagt hij ons. Voorzichtig steken een paar mensen hun hand op. Joe legt ons uit dat veel mensen tegenwoordig denken dat haka een oorlogsdans is, die wordt gebruikt om tegenstanders te imponeren. 'Maar dat is niet de enige betekenis!' benadrukt hij. 'Haka, draait om respect en om samenhorigheid.' Vol trots vertelt hij hoe zijn dochter op school haka's leert uit te voeren en hoe blij het hem maakt om een klas met kinderen van allerlei etnische achtergronden samen te zien komen in dit gebruik. Ik verwonder me over de openheid van deze traditie en cultuur. Wat mooi dat dit gedeeld mag worden met de wereld!

Wanneer we aan het einde van de ceremonie nog even staan na te praten bedankt Joe Jessie voor haar deelname. 'Sorry, ik heb wat van mijn make-up op je gezicht gesmeerd' lacht hij en zijn ogen rimpelen in de hoeken. En dan realiseer ik me dat de tatoeages op zijn gezicht (de Ta Moko) geen tatoeages zijn maar make-up. 'Is dat gebruikelijk, om het niet meer te tatoeëren?' vraagt iemand in de groep. Joe haalt zijn schouders op. 'Iedereen vindt een manier om de tradities te verwerken in het leven van nu. Ik heb een stempel hiervoor, het is geweldig makkelijk. Mijn dochtertje helpt me 's ochtends vaak om de tekens te zetten.'

Na de ceremonie verzamelen we allemaal rond een van de publieke barbecues verderop in het park voor een vroeg diner van hotdogs en hamburgers. We lopen nog even naar het centrum om langs de slijterij te gaan (in Nieuw-Zeeland wordt geen alcohol verkocht in de supermarkt) en gaan dan terug naar ons nieuwe huis. Thuis wordt meteen de eerste fles drank geopend. Ik ben een beetje van mijn apropos; het is woensdagavond en morgenochtend beginnen we weer vroeg aan onze tweede dag, is dit echt het moment om te zuipen? Na maandenlang geen druppel alcohol te hebben gedronken, is het vreemd voor mij dat dit het eerste is wat we met elkaar gaan doen.

Tja, misschien is ook dat een gevolg van de leeftijd van mijn groepsgenoten. Ik sip aan mijn blikje cider, terwijl ik in de woonkamer op een van de pittenzakken zit. Een deel van de groep is naar boven verdwenen om met de andere groep te feesten en er klinkt luid gejoel. Hier beneden is de sfeer een stuk kalmer en ik heb diepe gesprekken met Jessie and Nilson. Don* onze negentienjarige Canadees heeft dat volgens mij niet helemaal door, hij gooit glas na glas rum achterover. 'Gast, misschien moet je wat rustiger aandoen.' waarschuwt Nilson hem. 'Neeee, ik ben niet dronken hoor!' lacht hij met dubbele tong. We kijken elkaar aan en schudden ons hoofd. Niet veel later komt Don wankel overeind en stommelt hij snel naar buiten. Fronsend kijk ik hem na. Jep, de rum neemt wraak. Even later ga ik naar hem toe met een glas water. Hijgend staat hij voorover geleund tegen de muur achter ons huis, zijn hoofd in z'n armen. 'Gaat 'ie een beetje?' vraag ik. Ik krijg een kreunende bevestiging terug. 'Ik zet hier water voor je neer,' zet ik het glas op de grond bij zijn voeten en ik laat hem met rust. Zo, de spits is er nu echt af.

De volgende ochtend is iedereen verbazingwekkend fris en fruitig. 'Waar ben jij gisteravond naartoe verdwenen?' vraagt Kevin aan de Noorse Mats* bij het ontbijt. Tijdens het uitgaan zijn ze hem blijkbaar kwijtgeraakt. 'Ik had een meisje ontmoet…', mompelt Mats. Er klinkt gegrinnik en gejoel in de keuken. Grappig hoe iedereen zo direct in een bepaalde rol kruipt.

We besteden de ochtend aan het doornemen van informatie voor het programma en vertrekken na de lunch voor een korte wandeling in de omgeving. Met de bus rijden we via een steile slingerweg de bergen in en ik geniet van de uitzichten op de bergen en het meer. Dan lopen we via de skipiste en een steil rotspad naar Lake Alta. Het helderblauwe gletsjermeer glinstert in de zon en snel trekken we bikini's en zwembroeken aan voor een duik in het ijskoude water. Gillend dompelen we ons een voor een onder. 'Snel, neem een groepsfoto!' wordt er naar Osian geroepen, terwijl we rillend watertrappelen. Met een brede lach kijk ik om me heen, het voelt alsof ik op schoolkamp ben. Die avond hangen we allemaal samen in de woonkamer en kijken we de Disneyfilm Moana. De sfeer is ontspannen en ik voel me tevreden. Ik weet nog niet waar ik pas in deze groepspuzzel, maar op dit moment zijn we echt een familie en ik ben blij hier een onderdeel van te zijn.

Vrijdag is de laatste dag van de oriëntatie. In de ochtend spelen we frisbee golf in het stadspark van Queenstown. Met plastic frisbees proberen we in zo min mogelijk keer gooien een metalen net aan het einde van de baan te bereiken. We lachen uitbundig elke keer dat het mislukt. 'Pas op!' roep ik, terwijl ik Kevin bijna onthoofd. Met een geschrokken geluid duikt hij net op tijd weg en de schijf landt achter hem op de grond. 'Oi! What have I ever done to you?!' roept hij grappend in zijn Britse accent.

Ik lach en kijk blij om me heen terwijl ik naar mijn roze frisbee loop. Wat is het hier mooi! De enorme groene dennenbomen bieden beschutting voor de zon en tussen de stammen door zie ik het meer glinsteren en de bergen in de verte. Ik kan me voorstellen dat ik hier nog menig luie zondag ga doorbrengen. (Spoiler alert: ik heb nog geen enkele luie zondag in het park doorgebracht).

We ronden de ochtend af met pizza op het strand en wensen Benny en Osian dan een fijn weekend. Die avond gaan we met z'n allen uit en vooraf drinken we thuis een paar drankjes samen. Waar ik woensdag nog zo voorzichtig was met drinken besluit ik nu alle terughoudendheid te laten vieren. Waarom zou ik eigenlijk ook niet meefeesten alsof ik nog negentien ben? 'Don, wil jij er voor zorgen dat ik vanavond goed thuiskom?' geef ik mezelf toestemming om controle los te laten. Don knikt: 'Natuurlijk, maak je geen zorgen!'

Het duurt niet lang totdat ik ontdek dat ik duidelijk geen negentien meer ben en niet meer kan feesten (oftewel drinken) zoals ik dat toen kon. Ik ben een paar drankjes verder en ik heb de tijd van mijn leven, maar… daarna gaat het helemaal mis. Een paar minuten nadat ik de eerste bar in ben gestapt, helpt Don me alweer naar buiten en nemen we een uber terug naar huis. De rest van de avond is nogal wazig, maar ik weet dat het niet charmant was…

De volgende ochtend word ik wakker met een 'oh nee!'-gevoel. Dit is niet de eerste indruk die ik wilde maken bij mijn nieuwe groep. Ik besluit dat vandaag een geweldige dag is om me te verstoppen in mijn kamer. Een paar uur later klopt Jessie echter op mijn deur: 'Jorinde, gaat het goed?' Ik kreun. 'Ja, kom binnen.' Ze huppelt naar binnen en wanneer ik opzij schuift ploft ze neer op mijn bed. We bespreken de avond na, mijn glorieuze afgang en haar eigen avonturen. Jessie is tot nu toe een van mijn favoriete personen in de groep, een blije stuiterbal met een hart van goud. Jaloers heb ik geluisterd naar haar verhalen over haar jeugd in de Verenigde Staten en haar avonturen op de familieranch in Colorado. Klimmen, hiken en paardrijden in de prachtige Amerikaanse natuur doet ze regelmatig gewoon op hun eigen land en deze cursus geeft haar extra handvatten om daar haar werk van te maken. En nu giechelen we samen in mijn bed, als twee tieners op een slaapfeestje.

Omdat ik ook de rest van de zaterdag weinig waard ben, moet ik zondag wat praktische zaken regelen. Terwijl de rest van de groep naar het strand gaat, onderneem ik de lange reis naar de supermarkt. Queenstown is verbazingwekkend onhandig qua openbaar vervoer, de bussen rijden maar eens per uur en de winkel is een flinke wandeling van de bushalte af. Het kost me dan ook de hele middag om mijn boodschappen gedaan te krijgen. Enerzijds vind ik het jammer om niet bij de groep op het strand te zijn, maar ergens is het ook erg lekker om mijn eigen ding te doen na de intensieve eerste dagen samen.

En zo beginnen we aan de eerste week van het trainingsprogramma. Deze week staat in het teken van wandelen. We beginnen met dagwandelingen vanuit het nabijgelegen stadje Arrowtown. Voordat we starten krijgen we elk een gelamineerd kaartje uitgedeeld van Benny. 'Het eerste dat je nodig hebt bij kaartlezen is een "GPS"', zegt Osian, terwijl we in een kringetje om hem heen staan. 'Een "general pointy stick"!' Hij pakt een grasspriet en gebruikt die om op de kaart de route aan te wijzen. Je vinger is te dik, waardoor het moeilijk is om je precieze locatie aan te geven. We krijgen uitleg over het gebruik van hoogtelijnen en hoe je de geografische aspecten van de omgeving kunt gebruiken om je te oriënteren. Tijdens deze eerste wandelingen oefenen we met het lezen van de kaart en het begeleiden van de groep. We leren over voeding en hydratatie tijdens wandelingen, communicatie bij noodgevallen, hoe we de groep bij elkaar kunnen houden en we leren vooral elkaar nog beter kennen. We lopen door de groene heuvels en zien in de verte grijze hoge bergen opdoemen. Het valt me op dat er naast wat struiken en gras weinig begroeiing is, terwijl we toch echt niet zo hoog zijn. Benny legt uit dat dat onderdeel is van de Nieuw-Zeelandse natuur die onder druk staat. Veel van de bomen die hier oorspronkelijk groeiden zijn weggekapt en in de plaats zijn Europese dennenbomen gekomen. Nu is het land verwikkeld in een intensieve strijd tegen alle invasieve plant- en diersoorten, door gif te strooien die de bomen doet afsterven en vallen te plaatsen voor dieren als opossums, ratten en hermelijnen. We lopen inderdaad langs dode bruingrijze bomen en zien kleine houten kastjes om beesten weg te vangen. Sommigen stukken van de route zijn zwaar doordat we veel stijgen, de zon op onze hoofden brandt en we moeten wennen aan elkaars wandeltempo. Aan het einde van onze eerste dag worden we ook meteen in het diepe gegooid wanneer we een paar rivieren over moeten steken. 'River crossings doe je altijd met de banden van je rugzak los!' Instrueert Osian. Dat is om te voorkomen dat je vast komt te zitten als je onverhoopt omvalt. We lopen met bergschoenen en al de stroom in, een wandelstok aan de kant van de stroming voor evenwicht. Het koude water komt net tot aan mijn kuiten en ik voel het zo mijn schoenen instromen. De stroming trekt aan mijn voeten, maar met behulp van mijn stok bewaar ik mijn evenwicht. Bij elke stap die ik zet voelt het alsof ik een spons uitknijp; waterdichte schoenen betekent ook dat er een zwembad ín de schoen blijft staan… Ik ben niet zo blij dat ik nu doorweekte schoenen en sokken heb, maar dit is wel een belangrijke vaardigheid om te leren. Verdrinking is een van Nieuw-Zeeland's voornaamste doodsoorzaken in de buitensport, waarbij het oversteken van rivieren een groot risico vormt. Daarom wordt er veel aandacht besteed aan hoe we dit veilig kunnen doen en vooral hoe we kunnen beoordelen óf we het wel moeten doen. De riviertjes die we deze eerste dag oversteken lijken nu niet zo indrukwekkend, maar precies op deze plaats worden een maand later meerdere noodsignalen uitgestuurd wanneer ultramarathon renners worden overvallen door het snel stijgende waterpeil en met helikopters worden geëvacueerd…

De volgende dag beginnen we aan onze eerste tweedaagsewandeltocht en sta ik dus (zoals aan het begin beschreven) met zware rugzak en al in een van de mooiste valleien die ik ooit gezien heb. 'Wie heeft er vandaag nog niet genavigeerd?' vraagt Osian, nadat we water hebben gedronken en foto's hebben gemaakt van het prachtige uitzicht. Ik steek mijn hand op en hij wenkt me om samen naar de kaart te kijken. Ik pak het opgerolde geplastificeerde kaartje dat ik aan mijn tas heb hangen en voeg me bij hem. 'Waar denk je dat we nu zijn?' vraagt hij. Met mijn vinger volg ik de Routeburn trail, het pad dat we de afgelopen uren gewandeld hebben. Het is een bekend wandelpad in Nieuw-Zeeland en dat maakt mijn taak makkelijker. Ik wijs het punt aan waarvan ik denk dat we nu gestopt zijn. 'Toppie, zou je me kunnen vertellen waarom je dat denkt?' vraagt de zachtaardige instructeur in zijn zangerige Welsh accent. Ik wijs naar een zwart stippellijntje op de kaart. 'Dit is het pad waar we op lopen. We zijn hier en hier met hangbruggen de rivier overgestoken. Hier maakt het pad een scherpe bocht, zoals we net hebben gezien.' Dan wijs ik naar de kronkelende lijntjes die de hoogtemeters aangeven. 'Hier zie ik een vlak terrein, met veel ruimte tussen deze lijnen. Dat komt overeen met deze vlakte. Ik zie dit blauwe lijntje van de rivier, zoals we het water daar hebben. Daar zijn de hoogtelijnen echter dichter bij elkaar, dus dat is een sterke toename in hoogte oftewel een berg. Precies zoals de bergen die we hier zien. En die uitstulping van de berg daar komt overeen met de puntige vorm van de lijntjes hier.' Osian knikt tevreden. Dan wijst hij op de kaart aan hoe we hierna verder lopen. Het is nu mijn verantwoordelijkheid om de groep naar het volgende punt te brengen. Dit is wat we de afgelopen dagen hebben geoefend: navigeren aan de hand van een kaart en omgevingsfactoren, de groep meenemen op een route en ervoor zorgen dat iedereen mee komt. Navigeren betekent dat je bewust moet zijn van de omgeving en wat je ziet op de kaart. Zoals Osian ons steeds vertelt: 'Je bent nooit in één keer verdwaald. Verdwalen is een proces, waarbij je steeds een beetje meer verdwaald raakt. Houd je aandacht erbij en controleer regelmatig of je de dingen ziet die je verwacht te zien.'

'Green light!' roep ik, vlak voordat ik ga lopen. 'Green light!' echoot de groep achter me braaf terug. Zo weten we van elkaar dat we er weer klaar voor zijn.

De rest van de middag wandelen we in een gestaag tempo door. Ik leid de groep door een veld met hoog gras, we steken de rivier een paar keer over (gelukkig heb ik deze keer buitensportsandalen mee en dus geen natte schoenen) en lopen dan een rotsig deel van de route op. 'Laten we nog een keer naar de kaart kijken,' zegt Benny terwijl we wachten totdat de laatste mensen aansluiten. 'Wat zie je om je heen? En hoe denk je dat de route nu verder gaat?' Ik tuur naar de kronkelige lijntjes op de kaart. 'Verder omhoog en dan komen we bij een open gebied?' Benny knikt, we zijn bijna bij de plek waar we vannacht overnachten.

Een half uurtje later laat ik met een zucht van opluchting de zware tas van mijn schouders glijden. Ik kan niet geloven hoe mooi het hier is. We worden omringd door hoge bergtoppen, sommige met een hoedje van sneeuw, achter ons ligt het intens groene bos waar we net doorheen zijn geklommen, de rivier kabbelt verderop en het gras van de vallei staat vol wilde bloemen. En het mooist van alles? Het is compleet verlaten. Voor het eerst in weken voelt het alsof ik weer echt kan ademhalen, omringd door de natuur en zonder alle verstoringen van de bewoonde wereld. Wat heerlijk!

We zetten onze tentjes op en bespreken de ins en outs van wildkamperen. Vooral het onderwerp 'toiletteren in de natuur' staat op het programma. Benny heeft in de tussentijd een mooi geultje voor ons gegraven: een stukje verderop, verborgen achter een rots en met prachtig uitzicht op de bergen in de verte. 'Denk erom dat je je toiletplaats altijd weg van het water maakt.' legt hij uit. 'In Nieuw-Zeeland kun je meestal uit afgelegen rivieren en beken drinken, maar… dan wil je natuurlijk niet dat er iemand verderop naast het water staat te plassen.' De geul is vooral voor de grote boodschap, want tja ook dat moet soms onderweg. 'En zoals beloofd, hier is de "one square method" om toiletpapier te gebruiken.' Benny neemt een velletje wc-papier. 'Je vouwt het papiertje in vieren en scheurt een klein hoekje af. Niet kwijtraken, dat is belangrijk!' Hij doet het tegelijkertijd voor. 'De rest van het papier gebruik je om je af te vegen. Je vinger kun je door het gat in het midden van het papiertje steken om echt goed in alle hoekjes te komen. Het kleine stukje papier gebruik je naderhand om onder je nagel schoon te maken…' Er valt even een stilte en dan proest iedereen het uit. Ha ha grappig hoor!

Ons avondeten eten we later in een kringetje om de gasbrander heen. Benny en Osian hebben voor ons een stevige stoofpot met rijst en groenten gemaakt. Ik ben vooral blij om te zien dat de wortels die ik hierheen heb gesjouwd nu worden opgegeten, dat scheelt een hoop gewicht voor morgen! De avond valt en de bergen worden in schaduwen gehuld, terwijl wij langzaam steeds meer lagen aantrekken tegen de koude avondlucht. Als toetje laten we een pakje oreo's rondgaan terwijl we een 'Oreo waarderingsmoment houden'. 'Elliotte, ik wil mijn waardering voor jou uitspreken,' zeg ik, terwijl ik de rol koekjes vasthoud. 'Vandaag op de route had ik het zwaar, maar ik hoorde jouw peptalk voor jezelf en ik vond het zo knap dat je positief probeerde te blijven. Ik heb me nu ook voorgenomen minder te klagen, dankjewel. Hier neem een Oreo.' Elliotte glundert en pakt het koekje aan, voordat zij ook haar waardering uitspreekt voor iemand van onze groep en de rol doorgeeft. Blij maak ik mezelf daarna klaar voor bed en voordat ik mijn tentje inkruip kijk ik nog een keer naar boven naar de prachtige sterrenhemel. Zonder alle menselijke lichtvervuiling glinstert de hemel als nooit tevoren.

De volgende dag lopen we via dezelfde route terug naar de bus. Nu alle voedsel uit mijn tas is gaat de wandeling veel makkelijker en ik geniet nog meer van de mooie omgeving. Ik klets onderweg met Jessie en Nilson en opeens zijn we alweer bij de parkeerplaats, dat ging snel! We kruipen allemaal in de auto en beginnen aan de rit terug naar huis. Voordat we deze trip startten heeft Kevin een gezamenlijke muzieklijst gemaakt voor ons, waar we allemaal een paar nummers aan toe hebben gevoegd. Terwijl we door het prachtig landschap van Nieuw-Zeeland rijden (langs de intens blauwe meren, de bergen en de groene heuvels) zingen we met de hele bus uit volle borst vals mee met Bohemian Rhapsody: 'Mamaaaaaa, oehhhh'. Op dit moment ben ik intens blij om hier te zijn met deze mensen, om vanavond samen gezellig Shrek te kijken en nog heel veel avonturen te beleven.

Lees in mijn volgende blog hoe mijn avontuur als adventure guide verder gaat - ik ga rotsklimmen in Nieuw-Zeeland!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.