walvissen en surfdudes

Hi mates!
Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn eerste blog update en ik ben ondertussen goed en wel gesettled hier in Ozzieland, dus er is een hoop om te vertellen!
Om maar te beginnen met goed nieuws! Allereerst ben ik super blij met het feit dat ik bezoek krijg van mijn moeder met kerst en nieuwjaar! Dat zal maakt de feestdagen heel fijn ;)
Daarnaast krijgt ook Australië hoog bezoek! Begin november komen Willem Alexander en Maxima naar Australië op staatsbezoek en ze zullen ook mijn universiteit hier een bezoekje komen brengen. Alle Nederlandse studenten zijn dus uitgenodigd om daar naartoe te komen!
Om op te volgen met slechter nieuws… mijn telefoon is vandaag in het water gevallen en ligt op dit moment in een bakje met rijst, terwijl ik hoop/wens/bid dat hij het nog doet.

Mijn eerste weken zijn alweer wat weggezakt, maar ik doe mijn best jullie op de hoogte te brengen. De laatste keer dat ik schreef was nog voor de oriëntatieweek. In die week had ik een paar lezingen en in het weekend ging ik op surfkamp. De eerste verplichte lezing was van de universiteit en werd gehouden in het prachtige oude gebouw van de uni dat erg aan Zwijnstein doet denken. Die dag hadden we vanuit mijn huis, International House, een ‘cross-cultural communication’ workshop. Omdat hier mensen met zoveel verschillende achtergronden wonen moeten alle nieuwe bewoners die workshop doen, gewoon om een keer na te denken over hoe je anderen benadert. Bijvoorbeeld het schudden van iemands hand, daar denk ik niet over na. Een paar meisjes die ik pas net had leren kennen en een hand had gegeven, vertelden dat het in Saudi Arabië niet gewaardeerd wordt wanneer je dat doet. Natuurlijk weten veel van ons dit wel, maar toch denk je er in je dagelijks leven niet over na. Toen ik hen vroeg of zij het vervelend vonden dat ik hun de hand had geschud, zeiden ze gelukkig dat veel van de jongeren er niet zo strikt in zijn en dat zij er dus geen probleem mee hadden.

Op dinsdag ging ik mee met een dagtripje naar Manly beach dat door de overkoepelende studievereniging voor uitwisselingsstudenten werd georganiseerd. Die middag zagen we een walvis vanaf het strand! Het is hier op het moment walvisseizoen (tot november) en de walvissen zwemmen langs de kust. Op 16 oktober ga ik daarom samen met een paar anderen met een tour mee om walvissen te spotten, dus hopelijk zie ik ze dan nog iets dichterbij!

Ook hadden we op woensdag (20 juli) een lezing over ‘race and racism’ in mijn huis. International House is gericht op het vergroten van internationaal begrip en acceptatie en ze halen dus elk semester een expert in huis om ons een lezing te geven. Voor mij was die middag echt een eye-opener. Ergens weet ik natuurlijk wel dat ik mij in een luxe-positie bevind, als blanke, hoogopgeleide vrouw uit West Europa, maar op die dag kreeg ik de kans om mijn achtergrond te vergelijken met die van mijn medebewoners. Toen iedereen werd gevraagd om een ervaring met discriminatie of racisme te delen, hoorde ik bijvoorbeeld van Anthony, een Afro-Amerikaanse jongen uit het huis, over hoe hij werd geweigerd bij feesten vanwege zijn huidskleur, of Sonia, een transseksueel meisje, hoe zij bewaking op haar dak kreeg omdat andere vrouwen niet wilden dat zij in de vrouwentoilet naar de wc gaat, of hoe zij altijd een vrouwelijker-uitziend meisje mee moet nemen als ze naar de wc gaat om niet in de problemen te komen. Het was allemaal erg indrukwekkend en maakte me wel weer even dankbaar voor waar mijn wiegje heeft gestaan.

Natuurlijk was de week niet alleen maar serieus, we hadden op donderdagavond een feest van de universiteit en op vrijdag was het ‘Christmas in July’ (gekke Ozzies). Onze eetzaal was compleet in kerstsfeer versierd en we kregen een echte Australische kerstmaaltijd voorgeschoteld. Dat was de beste maaltijd die ik hier tot nu toe heb gehad. Omdat al het eten hier bij mijn huur in zit, heb ik weinig keuze in wat ik eet. Dat heeft zo zijn voordelen, ik hoef nooit na te denken over boodschappen of koken, maar het betekent ook dat ik vastzit aan IH-voedsel, wat niet altijd geweldig is. Elke ochtend hebben we zowel warm als koud ontbijt, dus er zijn altijd eieren in een of andere vorm, er is bacon, op maandag zijn er scones en op woensdag hebben we pannenkoeken (helaas wel de Amerikaanse variant). Lunch en avondeten zijn allebei warm eten (ik eet dus twee keer warm), maar er is ook een saladebar, er is altijd fruit en je kunt ook boterhammen maken als je dat graag wilt. Voor lunch is er altijd een gerecht, maar voor avondeten hebben we een keus uit twee gerechten. Er is bijna altijd een variant van kip met rijst en verder is het vis of rundvlees. Ook komt er af en toe pasta op de lijst (alhoewel mijn Italiaanse vriendin zou zeggen dat het niet echt pasta is). De keuze is voor mij makkelijk: als er kip en rundvlees is, kies kip. Als er kip en vis is, kies vis. Zoals ik al in mijn eerste week werd gewaarschuwd: op een gegeven moment kun je geen kip en rijst meer zien.

Die vrijdagmiddag vertrok ik ook naar mijn surfkamp. Het was een leuk kamp, met veel gezelligheid. We waren bij een prachtig natuurgebied een paar uur onder Sydney, genaamd ‘Seven Miles Beach’. Jammer genoeg zat het weer niet erg mee, het was heel erg koud (eigenlijk niet gek in winter) en op zaterdag waaide het zo hard dat de surflessen afgelast werden. Na heel veel kaartspelletjes, gingen we ’s avonds met z’n allen naar de pub. De pub bleek vooral bezocht te worden door oudere mensen, die erg vreemd opkeken toen wij met een grote groep binnenkwamen! Op zondag gingen we iets langer door om toch nog wat extra oefening te hebben. Dat was ook wel nodig, want surfen is moeilijk! Wij leerden om op de witte golven te surfen, wat betekent dat je niet hoeft te peddelen en dat je jezelf door de branding naar voren laat duwen. Het lukte me steeds wel om op mijn bord te komen en half op te staan, maar blijven staan ging nog niet. Aan het eind van het weekend kwam ik gebroken en ziekjes terug thuis. Ik ben vervolgens nog drie weken verkouden geweest, maar ik kan nu wel zeggen dat ik in Australië heb gesurfd! Oh en voor alle meisjes die smachtend hopen de perfecte surfdude te ontmoeten, helaas ze zijn niet zo aantrekkelijk als Baywatch je zou doen geloven (tenzij je van lang ongekamd haar houdt).

Ik zet ook meteen het vervolg van deze blog online, dus lees meer in 'Aboriginals, koalas en bevroren tenen'! Oh en vergeet natuurlijk niet een reactie te plaatsen!