Truien, bergmeren en leuke vooruitzichten

Mijn leven in Cusco nam al snel een fijn ritme aan, met de Spaans lessen (die ik nu in de middag had) en allerlei uitjes en afspraken met de andere studenten. Een week lang verbleef er nog een andere studente, de Duitse Theresa, in mijn huis en het was gezellig om af en toe in het Engels met iemand te kunnen kletsen. Alhoewel mijn Spaans goed genoeg is om een gesprek te voeren, merkte ik toch dat het allemaal minder soepel loopt dan in het Engels of Nederlands en ik was vaak moe van het zoeken naar woorden.

Een van de meest besproken onderwerpen in die weken, zowel onder lokale bevolking als binnen de reizigersgemeenschap, was de onrust in Latijns Amerika. Met protesten in Ecuador, Bolivia en Columbia en zelfs het sluiten van de grens met Bolivia, merkte je dat mensen met spanning volgden wat er ging gebeuren. Veel reizigers om mij heen moesten plannen aanpassen of kozen ervoor bepaalde landen tijdelijk niet te bezoeken. Ondanks dat al deze onrust redelijk ver van ons afstond, hoopte ik dat het er niet voor zou zorgen dat er ook in Peru opstanden zouden beginnen die de rust in dit veilige land zouden verstoren. Ik vroeg lokale mensen wat hun mening hierover was, maar over het algemeen kreeg ik te horen dat Peru ‘anders’ is. En dat is tot op zekere hoogte ook waar. Peru heeft moeilijke momenten gekend in de recente geschiedenis, zoals de periode in de jaren ’80 waarin de terroristische groepering het Lichtende Pad hier actief was, maar is al langere tijd stabiel. Je merkt dat de bevolking hier nog steeds kritisch is, er is corruptie in alle lagen van de samenleving en er zijn de afgelopen weken protesten geweest in Lima en Cusco, maar over het algemeen zijn mensen ook erg trots op hun land en lijkt de onvrede van een andere orde dan de buurlanden. Waar meerdere Peruanen mij bijvoorbeeld met trots over vertelden is het feit dat een groot aantal oud-presidenten van Peru momenteel in de gevangenis zitten of veroordeeld zijn voor daden tijdens hun presidentschap. Dit is uniek voor een land in Zuid-Amerika en ondanks dat het aantoont dat deze presidenten hun werk niet zoals behoren hebben gedaan, laat het een positieve kant zien van de gerechtelijke macht hier in Peru.

Tijdens mijn tweede week in Cusco besteedde ik wat tijd in het zoeken naar een mooie Peruaanse trui. Overal in Cusco kun je namelijk winkeltjes vinden die truien van ‘baby alpaca’ verkopen en ze zijn erg populair onder toeristen. Vaak zijn dit truien van gewone wol, waar misschien een heel klein beetje alpacawol in is gemixt. Met Teresa heb ik hartelijk gelachen nadat ze vol trots haar nieuwe trui thuis kwam laten zien en Washington haar voorzichtig vertelde dat ze, alhoewel het een mooie trui was, hier in was getrapt. Hoe kun je het verschil met een echte baby alpaca trui zien? Allereerst is er een groot verschil in prijs. Een wollen trui kun je op de markt al voor 35 soles krijgen, een baby alpaca trui kost minimaal 300 soles. Deze truien zul je dus ook meestal niet vinden op een markt, maar worden vooral verkocht in winkels van een van de grotere ketens. Verder is er ook een verschil in de structuur van de wol en dat is gedeeltelijk de oorzaak van het prijsverschil. De wol van alpaca’s (en zeker van baby alpaca’s) heeft een fijnere structuur en grotere dichtheid dan schapenwol, waardoor de trui dunner aanvoelt. Ook zou het materiaal koel aan moeten voelen en vaak zijn de kleuren een stuk minder fel. Een baby alpacatrui is dus een luxeproduct, dat veel Peruanen zelf niet zullen kopen. Mocht je echter écht willen gaan voor luxe, dan kun je ook nog altijd een trui van vicuñawol kopen. Een vicuña is een soort springbokje dat alleen in het wild in de bergen voorkomt en nog fijnere wol heeft dan baby alpaca’s. Dit zie je terug in de prijs: denk aan 1500 soles voor een trui.
Na wat wikken en wegen had ik besloten dat ik mezelf graag wilde verwennen met een mooie trui van baby alpaca (een kerstcadeautje voor mezelf) en dus oriënteerde ik me uitgebreid in verschillende winkels in Cusco. Uiteindelijk had ik geluk: het was Black Friday en dus kon ik met een flinke korting mijn nieuwe trui mee naar huis nemen.

De laatste dag van november ging ik samen met Merle en Lukas naar Ollantaytambo, een stad in de heilige vallei. Ollantaytambo heeft mooie Inca ruïnes, met terrassen tegen de berghelling en bovenaan een fort. Dit vormde in 1536 het toneel voor een van de weinige grote Spaanse tegenslagen in hun verovering van Peru. Manco Inca, de leider van het Incaverzet, had zich teruggetrokken in Ollantaytambo. Toen de Spanjaarden de stad belegerden, kwamen ze voor een verrassing te staan. Manco Inca liet de vallei waar de Spanjaarden gelegerd waren overstromen, waardoor de paarden vast kwamen te zitten in het water en de soldaten gedwongen werden hun belegering te staken. De overwinning voor de Inca’s was echter van korte duur, niet lang daarna moesten ze zich nog verder terugtrekken naar Vilcabamba in de jungle. Tegenwoordig is aan de ruïnes natuurlijk niet meer af te zien hoe groots het complex ooit is geweest, maar met de geschiedenis in gedachten is het een mooie plek om te bezoeken. Het was een leuke dag uit met z’n drieën die we afsloten met een pizza.

Op zondag stond ik met wat moeite om vier uur ’s ochtends op, trok mijn mooie nieuwe alpaca trui aan en ging mee met een excursie naar Humantay Lake. Humantay Lake is een bergmeer ongeveer drie uur vanaf Cusco. Om bij het meer, dat op 3900 meter hoogte ligt, te komen moet je anderhalf uur omhoog wandelen. De andere optie is om een paard te nemen. Omdat ik al een aantal weken wat ziekjes was en het mij een stuk leuker leek om niet uitgeput boven te komen, koos ik voor de tweede optie. Terwijl mijn groepsgenoten dus kreunend en steunend naar boven zwoegden, genoot ik vanaf de rug van mijn paard van de prachtige omgeving: het Andesgebergte, de rivier en de condors die boven ons hoofd cirkelden maakten de tocht een bijzondere ervaring. Bij het meer aangekomen hadden we ongeveer een uur de tijd om te genieten van het mooie uitzicht. Het meer was helderblauw vanwege de mineralen in het water en we klauterden nog iets hoger om de mooiste foto’s te kunnen maken. Daarna deed de gids met onze groep een korte ceremonie voor Pachamama (moeder aarde). We zeiden een aantal woorden en offerden cocabladeren. Ondanks dat Peru officieel een katholiek land is, is het Christendom hier veelal vermengd met de lokale geloven die al eeuwen aangehangen worden. Dit zie je terug in de Christelijke tradities die hier lokale aspecten hebben. Een van de meest bekende voorbeelden is het schilderij van het laatste avondmaal dat in de kathedraal van Lima hangt: het feestmaal is een gebraden cavia. Ook dit soort ceremonies, waarbij de natuur vereerd wordt zijn nog heel normaal, vooral in de gemeenschappen in het berggebied.

Maandag 2 december besloot ik mijn actieve ritme door te zetten en ging ik ’s ochtends voor mijn Spaans les naar Sacsayhuaman, de ruïnes op de heuvel boven Cusco. Dit was ooit het verdedigingswerk van de Inca’s in Cusco en je kunt nog steeds zien hoe ontzagwekkend het complex moet zijn geweest in dat tijdperk. De verdedigingsmuur is in een bijzondere zigzagvorm gebouwd van enorme rotsblokken en de verschillende terrassen en torens en tempels zijn met wat fantasie nog steeds te herkennen. Ik bracht een fijne ochtend door met het verkennen van dit complex, het uitkijkpunt en een kleine ruïne op loopafstand. Ook knuffelde ik met een chagrijnige llama, maar toen hij zijn keel begon te schrapen besloot ik afstand te nemen om te voorkomen dat ik ondergespuugd zou worden.

Dinsdag was de laatste dag dat mijn ‘boleto turistico’, een overkoepelend ticket voor verschillende bezienswaardigheden, geldig was. Het museum dat ik dinsdag eigenlijk wilde bezoeken was de hele maand gesloten en dus ging ik naar twee kleine kunstmusea die eerlijk gezegd niet erg interessant waren. Na mijn lessen ging ik ’s avonds ook nog naar een dansvoorstelling met traditionele dansen uit Peru: dansers in klederdracht die op traditionele muziek de klassieke dansen uit verschillende regio’s dansten. Het was leuk om zo ook cultuur van Peru te zien op een andere manier dan in de ruïnes of in een museum!

Verder maakte ik die dinsdag bijzondere plannen voor mijn komende dagen: ik boekte de Salkantay Trek naar Machu Picchu. Machu Picchu is natuurlijk een van de hoogtepunten van Peru en het blijft ook tegenwoordig nog een moeilijke plek om te bereiken. Je kunt binnen een dag naar Machu Picchu door bijvoorbeeld de trein te nemen, maar veel toeristen doen een meerdaagse trektocht naar deze bijzondere plek. De meest bekende trektocht is de Inca Trail, de route die de Inca’s zelf ook namen. Vanwege de beperking in aantallen op de route, zijn trektochten via de Inca Trail vaak al maanden van tevoren uitverkocht. Gelukkig zijn er nog een aantal andere opties, zoals de (redelijk onbekende en minder intensieve) Lares trail waarbij je vier dagen door de heilige vallei wandelt of de zwaardere Salkantay Trail waarbij je in vier of vijf dagen door spectaculaire natuur in het hooggebergte en de jungle naar Aguas Calientes of ‘Machu Picchu town’ wandelt. Na veel overwegingen had ik besloten dat ik deze trektocht aankon en organiseerde ik met Amauta dat ik mijn Spaans lessen een paar dagen zou verschuiven zodat ik het avontuur aan kon gaan. Ik boekte via een van de populaire reisorganisaties in Cusco en zou op zaterdag 7 december vroeg in de ochtend beginnen aan de tocht. De planning was als volgt: De eerste dag zouden we naar Humantay Lake (waar ik eerder al geweest was) gaan om vervolgens nog iets door te lopen en op 4000 meter hoogte te overnachten. De tweede dag was het zwaarst: 3,5 uur stijgen tot het hoogste punt van de tocht op 4630 meter en daarna nog 5 uur trekken naar het kamp voor de nacht op 2900 meter. Dag drie bestond uit 4 uur lopen om vervolgens met een busje naar hotsprings in de omgeving te gaan en daar bij te komen. Op dag vier sloot de route aan op de Inca Trail en zou je een geweldig uitzicht hebben op Machu Picchu, waarna we ’s middags lopend of met een busje door zouden trekken naar Machu Picchu Town. De laatste dag ben je dan om 6 uur ’s ochtends in Machu Picchu om de klassieke zonsopgang over de ruïnes te zien (als het niet bewolkt is), waarna je een paar uur de tijd hebt om het complex te verkennen en eventueel Machu Picchu mountain te beklimmen. Tijdens de tocht slaap je de eerste drie nachten in tenten (omdat je door afgelegen gebied trekt) en de laatste nacht verblijf je in een hostel in het stadje. Al met al is het een intensieve tocht, maar ook een bijzonder avontuur met een spectaculair einde.

Nu ik wist dat ik binnen een aantal dagen Machu Picchu zou bezoeken, ging ik volop bezig met de voorbereiding om mijn bezoek aan deze bijzondere plek zo compleet mogelijk te maken. Ik las een boek over de ontdekking van Machu Picchu, zocht extra informatie op en ik bezocht woensdagochtend het Machu Picchu Museum in Cusco. Alle artefacten die in Machu Picchu zijn gevonden zijn door Hiram Bingham (de herontdekker van de ruïnes) naar de Verenigde Staten verscheept. Een aantal jaar geleden heeft Peru in een rechtszaak een groot deel van de vondst teruggeëist en tegenwoordig kun een deel hiervan zien in het Machu Picchu Museum.
Wat maakt Machu Picchu nou eigenlijk zo’n bijzondere plek? Waarom trekken elk jaar massa’s toeristen naar deze ruïnes? Dat heeft te maken met de overweldigende locatie van het complex, omringd door indrukwekkende bergtoppen. Het komt doordat het complex jarenlang onontdekt is gebleven, overgroeid door de jungle, en het daarna nog jarenlang een mysterie is geweest wat de functie was van de stad (tegenwoordig wordt gedacht dat Machu Picchu een buitenverblijf van de ‘Sapa Inca’, de Inca koning, was). Verder speelt de bijzondere bouwkunst een rol, Machu Picchu is een uitstekend voorbeeld van de vaardigheid van de Inca’s in het bouwen van bijna onverwoestbare gebouwen met bijzonder metselwerk en enorme rotsblokken en vooral op een plek waar je zelfs nu niet snel een gebouw neer zou zetten! Al met al lijkt Machu Picchu zijn naam als wereldwonder nog steeds waar te maken en ik keek er naar uit om dit met eigen ogen te mogen zien. Jammer genoeg veranderde woensdagavond 4 december mijn plannen…

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.