Een onverwachte tegenslag

“Jammer genoeg veranderde woensdagavond 4 december mijn plannen…”

Vanaf mijn aankomst in Cusco had ik al geworsteld met de hoogte van de stad. Cusco ligt op 3400 meter en dat merk je: vooral in de eerste dagen is het normaal om snel buiten adem te zijn, je duizelig te voelen, weinig eetlust te hebben, hoofdpijn te krijgen, een verhoogde hartslag te hebben en allerlei andere milde symptomen van hoogteziekte te vertonen. Normaliter is dit binnen vier dagen voorbij; dat is waarom het wordt aangeraden een aantal ‘acclimatisatiedagen’ in Cusco in te plannen. Na mijn eerste week in Cusco had ik echter nog steeds klachten van hoogteziekte en dus liep ik al vanaf het begin bij de arts in de talenschool. Zij vertelde mij een van de eerste dagen al dat er mensen zijn die nooit aanpassen aan de hoogte wat betekent dat je moet afdalen (en dus niet in Cusco kunt blijven), maar we deden natuurlijk ons best om mijn lichaam te helpen met acclimatiseren.

En dus nam ik medicatie tegen hoogteziekte. Ik dronk cocathee, de manier waarop Peruanen omgaan met hoogte. Ik dronk ORS en Gatorade om mijn lichaam van extra elektrolyten (zouten) te voorzien, aangezien dat is wat je lichaam verbruikt in het aanpassingsproces (te merken aan constant rillen). Ik rustte veel, ik nam een tijdje de taxi in plaats van de bus, ik daalde af naar de heilige vallei, enzovoort. Het leek een tijdje goed te gaan: mijn hartslag was minder hoog, het zuurstofgehalte in mijn bloed was normaal en ik had veel energie. Ik kon voelen dat mijn lijf nog niet helemaal blij was, maar het begon erop te lijken dat ik tot op zekere hoogte zou aanpassen en dus in Cusco kon blijven. Mijn uitstapje naar Humantay Lake was een experiment om naar nog grotere hoogte te gaan en dat ging (met medicatie) goed. Wel was het tijd om met de medicatie te stoppen, aangezien het niet goed is voor je lichaam om de pillen langere tijd te gebruiken. Dat verschil merkte ik wel, maar ook dat leek te overzien. Woensdagochtend juichte ik samen met dokter Karen dat ik alles kon gaan doen wat ik wilde en dat ik met de juiste voorzorgsmaatregelen de Salkantay Trail kon doen. Woensdagavond ging het echter snel bergafwaarts.

Ik lag thuis op de bank te lezen toen ik me erg trillerig voelde. ORS drinken hielp niet en ik begon ook benauwd te worden. Mijn hart klopte steeds sneller en ik voelde me paniekerig, ik had het idee dat er iets echt mis was. Dus ik stuurde dokter Karen via whatsapp een bericht om te vragen wat ik moest doen. Zij vertelde me dat ik direct naar de kliniek moest komen en dat me daar zou onderzoeken. Ik nam dus een taxi naar de kliniek terwijl ik me steeds slechter begon te voelen. Mijn hart raasde nog steeds, ik had het gevoel niet genoeg lucht te krijgen ondanks dat ik diep en rustig probeerde te ademen, ik werd licht in mijn hoofd en voelde me erg slap. Het engst was echter de paniek, het was alsof mijn lichaam wist dat ik niet genoeg zuurstof kreeg en dat zorgde voor angst. Ik wilde heel graag in huilen uitbarsten. Ik was bang dat ik bewusteloos zou raken en dan niet meer kon zorgen dat ik hulp kreeg. En ergens was er zelfs de angst om dood te gaan, hoe dramatisch dat ook klinkt. Tegelijkertijd probeerde ik mezelf rationeel voor te houden dat ik onderweg was naar het ziekenhuis, dat er bekend was wat het probleem was en dat de oplossing simpel was.

Ik had geluk met mijn goede contact met dokter Karen; in het ziekenhuis (een moderne privékliniek) werd ik meteen doorgestuurd naar mijn eigen kamer en dokter Karen zorgde dat de juiste tests versneld gedaan konden worden. Ik kreeg een infuus met extra elektrolyten, omdat ik ondanks de grote hoeveelheid ORS die ik gedronken had toch bijzonder lage niveau’s natrium en sodium in mijn bloed had. Ook kreeg ik extra zuurstof, wat al snel de ergste klachten wegnam. Om zeker te weten dat er geen onderliggend hartprobleem aanwezig was werd ik uitgebreid getest door een cardioloog, maar gelukkig bleek alles in orde. Dokter Karen vertaalde waar nodig, hield mijn hand vast toen ik in paniek was en zorgde ervoor dat ik met de juiste informatie contact op kon nemen met mijn reisverzekering. Wat een geweldige dokter met hart voor haar patiënten!

Ik bleef uiteindelijk die nacht in het ziekenhuis onder controle en werd de volgende middag ontslagen. Nadat ik thuis had geluncht ging ik met nieuwe moed naar de taalschool. Wel was duidelijk dat ik een beslissing moest gaan nemen over mijn toekomst in Cusco én mijn deelname aan de Salkantay trek. Was dit een kortstondige crisis of zou dit blijven gebeuren zolang ik op hoogte was? Het antwoord werd helaas in de loop van de dag duidelijk. Al tijdens mijn Spaans les voelde ik me niet helemaal in orde en bij mijn check bij de dokter ’s avonds ging het weer steeds slechter. Het zuurstofgehalte in mijn bloed was weer laag en ik had last van dezelfde klachten als de avond ervoor. Samen met dokter Karen ging ik dus terug naar het ziekenhuis, terug naar mijn eigen kamer. De boodschap was nu wel duidelijk: ik kon niet in Cusco blijven.

Die eerste uren heb ik heel veel gehuild en gevloekt en voelde ik me ontzettend teleurgesteld over deze wijziging van plannen. Niet alleen kon ik nu de Salkantay Trail niet doen én Machu Picchu niet bezoeken, ik zag ook mijn bijzondere vrijwilligersproject in het rehabilitatiecentrum voor meisjes uit de commerciele seksindustrie van de planning verdwijnen. Ik wílde niet weg uit Cusco! Daarnaast voelde ik me enorm gestresst doordat ik nu weer onverwachts in het ziekenhuis lag, ik had nog wasgoed in de wasserette, mijn bergschoenen waren nog bij de schoenmaker en ik had helemaal geen spullen bij me voor een verblijf in de kliniek. Wanneer je alleen in onbekende omgeving op reis bent wordt dit opeens een enorm probleem, wie kun je om hulp vragen? Verder keek ik op tegen al het regelwerk dat deze situatie met zich mee zou brengen, waarbij ik met de reisverzekering moest organiseren om naar Lima (op zeeniveau) verplaatst te worden en ik met de taalschool iets moest afspreken over mijn Spaans lessen.

In de vier dagen dat ik in het ziekenhuis heb gelegen kwam ik gelukkig tot rust en heb ik weer gemerkt hoe ontzettend lief mensen kunnen zijn. Diezelfde avond nog kwam Roy, een Nederlandse jongen die tijdelijk in hetzelfde gastgezin verbleef, mijn spullen brengen (beschamend genoeg moest hij zelfs mijn ondergoed voor me inpakken), nam koekjes mee en hield me een paar uur gezelschap. Dat hij dit voor me deed terwijl hij zelf op vakantie was en echt wel leukere avondplannen had, vond ik geweldig. Mijn wasgoed werd door de school naar me toe gebracht, andere leerlingen kwamen mijn schoenen brengen en brachten nog meer lekkere dingen mee en zelfs een van mijn docenten kwam op ziekenbezoek! Dokter Karen bleef al deze tijd mijn redder in nood; via whatsapp hield ze contact met mij en mijn verpleegkundigen en ze hielp me alles te regelen met de reisverzekering. Ik accepteerde steeds meer dat mijn reisplan was gewijzigd en dat ik op een andere plek een nieuw avontuur zou moeten vinden voor mijn komende weken in Peru.

Na vier dagen in het ziekenhuis vloog ik met medische begeleiding naar Lima. Dat was een bijzondere ervaring! Ik werd (onnodig) per ambulance naar het vliegveld verplaatst en daar in een rolstoel gezet, terwijl de dokter mijn veel te zware tassen moest dragen. In Lima werd ik weer per ambulance naar een kliniek gebracht, om daar gecontroleerd te worden. Toen alles goed bleek te zijn werd ik uiteindelijk vrijgelaten in Lima en begon mijn herstelperiode op zeeniveau.

Ondertussen is dit alweer een paar weken geleden en ik kan iedereen geruststellen dat ik me nu weer helemaal beter voel en dat ik aan het genieten ben van allerlei onverwachte bijzondere ervaringen! Ondanks dat het jammer is dat mijn tijd in Cusco op deze manier is geëindigd, zie ik deze ervaring nu als een leermoment. Ik werd gedwongen de controle tijdelijk los te laten en te vertrouwen dat het goed zou komen. Ik ontdekte dat ik ook in een dergelijke situatie uiteindelijk op mijn voeten land en dat er altijd lieve mensen om je heen zijn die je willen en kunnen helpen, zolang je maar durft te vragen. En het blijkt maar weer dat er nieuwe deuren open gaan wanneer de bekende deuren sluiten!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.