Elitaire nonnen,majestueuze vogels en hete bronnen

Na mijn bezoek aan het Titicacameer kwam ik om 5 uur ’s ochtends aan in Arequipa. Het duurde nog een paar uur voordat ik mijn hostel in zou kunnen en ik was al helemaal voorbereid op een oncomfortabele ochtend in het busstation. Mijn Braziliaanse vriendin Polliana had echter dezelfde bus als ik genomen en vroeg me of ik een taxi naar het centrum wilde delen. Ze wist zeker dat ik in de receptie van haar hostel zou mogen rondhangen totdat ik naar mijn eigen hotel kon. Bij aankomst in het hotel werd het zelfs nog beter: ik kreeg een bed toegewezen waar ik tijdelijk (bovenop de lakens) mocht slapen. Wat een aardige mensen!

Toen ik uiteindelijk aankwam in mijn eigen hotel had ik het geluk dat ik mijn kamer al in kon. Na weken een kamer delen had ik besloten mezelf te verwennen met een eenspersoonskamer en ik besloot nog een paar uur slaap te pakken voordat ik de stad ging verkennen en de laatste spullen voor mijn jungle avontuur ging kopen. Het meest belangrijke item dat ik nog miste was een kompas. Waar vind je zoiets in een stad die je niet kent? Ik had online opgezocht waar ik een kompas kon kopen in Arequipa en een winkel gevonden die dichtbij leek te zijn. Met behulp van een beveiligingsmedewerker vond ik de juiste locatie; een kantoorachtige opzet ergens op een bovenverdieping van een gebouw. Het zag er niet hoopvol uit en dat bleek het ook niet te zijn: alle producten moesten besteld worden en elk kompas dat ze hadden was boven de 300 euro.
Chagrijnig liep ik weer naar buiten en besloot eerst op zoek te gaan naar een fles drinkwater. Terwijl ik zocht naar een winkel waar ze water verkopen (alle waterflessen leken opeens verdwenen te zijn), zag ik uit mijn ooghoek een etalage met zakmessen en legerachtige voorwerpen. Het leek me de grootste toevalligheid ooit, maar zouden ze misschien ook kompassen verkopen? Ik bleek geluk te hebben: voor een paar euro kocht ik een goed kompas om door de jungle te navigeren.

Later in de middag ging ik naar het Santa Catalina klooster, een van de hoogtepunten van Arequipa. Eerder was me aangeraden om een tour te nemen en ik volgde dat advies gelukkig op. Het klooster is een prachtig complex met gekleurde muren en een doolhofachtige structuur. Niet alleen zijn er de klassieke binnenplaatsen met zuilengalerijen, ook is er binnen de kloostermuren een heel dorp met kleine huisjes en smalle straatjes. Tegenwoordig wonen er nog steeds ongeveer twintig nonnen in een afgesloten deel van het complex, maar van oudsher werd dit klooster bewoond door rijke nonnen uit goede families die vanaf jonge leeftijd samen met hun dienstmeisjes in het complex woonden. Voor veel van deze meiden bood het klooster een manier om onder de onderdrukking van een man uit te komen en een opleiding te doen. Daarentegen was het wel een levenslange keus en was contact met de buitenwereld niet toegestaan.
Vanwege de elitaire status van het klooster was de instelling betrokken bij de opleiding van jonge meisjes uit rijke families (die op deze manier puur werden gehouden voor hun toekomstige echtgenoot) en bij de verzorging van lokale wezen. Onder de nonnen heerste een duidelijke hiërarchie. De wezen werden verzorgd door de lager gestelde nonnen en veel van hen groeiden op om uiteindelijk zelf ook een non in de lagere ranken te worden. Deze ondergeschikte nonnen woonden niet in de luxe privé huisjes, maar moesten met de kinderen in grote slaapzalen slapen.

Na mijn bezoek aan het klooster at ik snel iets in een restaurantje, pakte ik mijn spullen in en probeerde ik vroeg naar bed te gaan. Om drie uur ’s nachts werd ik namelijk opgehaald voor mijn tour naar Colca Canyon!

Na mijn bezoek aan het Titicacameer had ik besloten dat het geen probleem zou moeten zijn om de Colca Canyon tour te doen, maar natuurlijk bleef het bezoeken van hoogtes spannend. Op weg naar het beginpunt van onze wandeltocht overtroffen we zelfs een hoogte van 4900 meter, waar ik gelukkig weinig van voelde.

Colca Canyon is de op één na diepste canyon ter wereld en is met een diepte van 4160 meter (op het diepste punt) ruim twee keer zo diep als de Grand Canyon. De tour waar ik nu aan begon bestond uit twee dagen: de eerste dag liepen we de canyon in, de tweede dag liepen we de canyon weer uit. Daarbij kregen we de kans om de natuur van de canyon van dichtbij te zien. Naast de geweldige uitzichten en uitdagende wandeling, is Colca Canyon ook populair vanwege de aanwezigheid van Condors. Deze enorme gieren hebben de grootste vleugeloppervlakte van alle vliegende vogels en zijn dus bijzonder om te zien. Hiervoor kun je over het algemeen het beste naar een punt bovenaan de canyon genaamd Condor cross. Helaas was het bij ons bezoek aan dit uitzichtpunt mistig en was er geen condor te zien.

De eerste dag wandelden we in ongeveer zes uur de canyon in. Hierbij daalden we vooral en hadden we slechts in het laatste deel van de dag een aantal pittige stukken omhoog te overwinnen. Waar veel van mijn groepsgenoten een wedstrijd leken te doen wie het snelste beneden kon komen, koos ik ervoor om achteraan te wandelen op mijn eigen tempo. Dit gaf me de kans om rustig te genieten van de prachtige uitzichten in de canyon en de twee condors die voorbij kwamen te zien!
Door de dag heen werd de groep steeds gezelliger en tegen de tijd dat we aankwamen in de ‘oase’ waar we de nacht door gingen brengen, op de bodem van de canyon, kon iedereen het goed met elkaar vinden. Ik deel een kamer met Tamara, een gezellige Duitse backpackster en na een koude douche en een koude duik in het zwembad kleden we ons warm aan en zijn we helemaal klaar voor ons diner.
Je kon merken dat we een lange en intensieve dag achter de rug hadden; om acht uur ’s avonds ging iedereen naar bed. De volgende ochtend begonnen we dan ook alweer vroeg en voordat we ons ontbijt kregen moesten we de canyon uitlopen. We begonnen dus om half vijf ’s ochtends, in het donker, aan de klim naar boven. Ik merkte dat ik nog niet had gegeten en vulde mezelf uiteindelijk met een fles gatorade en een paar muesli repen. Dit was duidelijk het zwaarste deel van de tocht en ik had er best wat moeite mee. We moesten drie uur lang steil omhoog lopen op een rotsige, moeilijke ondergrond. Gelukkig wist ik dat elke stap me dichter bij de bovenkant van de canyon bracht en ik worstelde me er langzaam maar zeker doorheen. Ik vroeg me regelmatig af waarom ik er voor had gekozen dit te doen. Tegelijkertijd was de canyon prachtig, we hoorden de vogels langzaam wakker worden, het werd steeds lichter en de mist die laag in de canyon hing trok steeds meer open. Toen ik merkte dat ik ondertussen wel erg vaak stopte om een foto te maken, besloot ik van tactiek te wisselen. Ik zette timers voor mezelf en dwong mezelf vijf minuten te lopen voor één minuut rust. De vijf minuten leken wel een eeuwigheid te duren, maar dit zorgde ervoor dat ik meer vooruitgang boekte. Helemaal kapot kwam ik EINDELIJK boven aan, waar de rest van de groep al zat uit te hijgen.
We hadden ons ontbijt ondertussen echt wel verdiend en nadat we ons allemaal vol hebben gegeten gingen we op weg naar de volgende stop: natuurlijke hotsprings. Dat was precies waar we allemaal behoefte aan hadden na deze intensieve start van de dag en we dobberden rond in baden van verschillende temperaturen. Ik stak mijn teen ook even in het heetste bad dat er was, maar trok hem snel weer terug. Dat is geen fijne temperatuur.
De rest van de middag reisden we met een aantal verdere stops rustig terug naar Arequipa. We aten lunch en bekeken in een natuurgebied wilde llamas, alpacas en vicuñas (het slanke, wilde zusje van de eerst twee). Tegen de tijd dat we in Arequipa aankwamen was de hele groep gaar van de lange rit en alle spanning van de dag. Helaas kon ik nog niet helemaal uitrusten. Ik regelde nog een aantal zaken in Arequipa die ik nodig had voor het vervolg van mijn reis, at pizza met Teresa, herpakte mijn tas en nam een hoognodige douche. Zoals verwacht sliep ik die nacht geweldig.

Op 2 februari ging ik van Arequipa naar Puerto Maldonado, waar ik aan mijn jungle avontuur ga beginnen. Ik vloog over het regenwoud en zag de enorme uitgestrektheid van het Amazone-gebied onder me. Toen ik uit het vliegtuig stapte ademde ik de warme vochtige lucht in en vroeg ik me af hoe ik ooit aan dit zweterige weer zou wennen.

Ondertussen ben ik alweer zes weken in de jungle en kan ik zeggen dat het soms nog steeds een uitdaging is. Het is hier vaak zweterig en heet, tenzij het stortregent en daar word je ook nat van. Daarentegen raak je er zeker wel aan gewend en kun je je zelfs thuis voelen in deze omstandigheden. Ik bevind me hier in een onderzoeks- en conservatie centrum genaamd Las Piedras Amazon Center (LPAC) in het natuurgebied Madre de Dios. LPAC heeft een flinke concessie in bruikleen van de overheid en doet (biologisch) onderzoek naar de flora en fauna van dit gebied. Dit alles met het oog op de conservatie van het Amazone gebied. Vrijwilligers worden uitgenodigd meer te leren over de projecten van LPAC, met het idee de instelling en kennis mee naar huis te nemen en voort te zetten. Toeristen worden uitgenodigd om te leren en te ervaren hoe onderzoek en leven in de jungle gaat. Ik heb me de afgelopen weken, naast het leren en ervaren van deze bijzondere omgeving, ingezet voor een nieuwe structuur binnen de organisatie waarbij vrijwilligers nog effectiever worden betrokken bij de organisatie. De management van LPAC was hier zo enthousiast over dat ik gevraagd ben om voorlopig te blijven werken. Daarom heb ik besloten mijn thuiskomst (gepland voor nu) uit te stellen en tot september hier te blijven als de nieuwe vrijwilligerscoördinator van LPAC! In mijn volgende blog (iets vertraagd doordat we hier geen internet hebben) zal ik meer vertellen over mijn tijd in het oerwoud, tot dan!

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.