Ready for take off!

Het avontuur is begonnen! terwij ik dit schrijf zit ik in het eerste vliegtuig op mijn lange reis naar Peru. Naast me zitten twee zwijgzame buurmannen. Mijn rechterbuurman is op zijn tablet een spannende serie aan het kijken, waardoor ik steeds de neiging heb om stiekem mee te kijken. Mijn linkerbuur is muziek aan het luisteren; ik hoor het gedreun door zijn oordopjes heen. Ik haal diep adem en probeer mijn bonzende hart te kalmeren. De afgelopen weken is een rollercoaster geweest van inpakken, afscheid nemen en voorbereiden. En nu is dan toch het moment van vertrek aangebroken…

Waarom ga ik eigenlijk weer op reis? Is het niet tijd om een keer ‘een normaal leven’ te gaan leiden? Dat was wel wat ik dacht toen ik de vorige keer terug in Nederland kwam…

8 april 2020 landde ik op Schiphol, nadat ik dankzij de inzet van mijn broer was gerepatrieerd uit Peru. Iets met een pandemie en lockdowns enzo. Een tijdlang voelde ik me verdrietig, boos en verdwaald in Nederland. De overgang van een leven in het Amazone-gebied naar een leven in Almere was enorm. Ik had geen vervolgplan, woonde bij mijn ouders en mijn spullen zaten nog in een opslagbox. Het ‘nieuwe normaal’ hielp niet en ik dacht steeds ‘ik zou nog in de jungle moeten zijn’. En toch zat het er al een tijdje aan te komen dat ik op een gegeven moment terug naar Nederland zou keren. Ik had bedacht dat ik dan klaar met reizen zou zijn en dat ik iets op ging bouwen. Je weet wel, een routine met een baan, woning en uitstapjes in het weekend. Binnen een half jaar lukte het me ook om hiernaartoe te werken. Best leuk toch?

Ik doe in ieder geval mijn best om het leuk te maken. Met vrienden en familie, cursussen en professionele uitdagingen. En door veel leuke dingen te ondernemen. Ik maak zelfs een ‘leuke-dingen-kalender’ specifiek om ruimte te maken voor wat me plezier brengt. Zo plan ik solovakanties naar de Waddeneilanden en ga ik paardrijden, schaatsen en zeilen. Ik neem samen met mijn broer kitesurflessen en abseil de Euromast. Ik knuffel koeien en leef in een stam in het bos. En ik begin aan een groot (nog doorlopend) project: mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis; leven en leren op reis’.

En ondanks al die leuke activiteiten merk ik dat ik de drang naar een ander soort leven niet kan afschudden. De werk/weekend routine geeft me het gevoel dat ik tijdens mijn werkdagen in een zombie-achtige waas door mijn tijd ren, om pas in het weekend weer echt te kunnen leven. En dat terwijl ik mijn uitdagende baan als projectcoördinator bij de GGD meestal heel leuk vind. Een luxeprobleem, daar ben ik me bewust van. Terwijl vriendinnen om mij heen huizen kopen, trouwen en baby's krijgen voel ik me benauwd bij het idee me op die manier vast te leggen. Wanneer we het hebben over lange reizen zegt een vriendin tegen me: ‘Ik zou ook nog wel een keer zulke gekke dingen willen doen, maar ik vind mijn gesettelde leven hier eigenlijk ook heel lekker.’ Fijn natuurlijk wanneer je tevreden bent met wat er is! Ik kan echter alleen maar denken dat ik mijn avonturen niet zou beschrijven als ‘gekke dingen’. Het voelt voor mij als een heel normaal alternatief voor een bestaan in Nederland én een aantrekkelijke optie. Ik wil al die verschillende levens in andere omgevingen ontdekken. Ik wil mijn avontuurlijke persoonlijkheid ruimte geven. Ik wil steeds iets nieuws beleven en groeien van mijn ervaringen. Langzaam kom ik tot de realisatie dat mijn reizen, die ik eerder altijd als ‘tussenjaren’ zag, misschien meer dan een fase zijn. Misschien blijft deze onrust voorlopig en kan ik ook kiezen voor een andere levensstijl. En in dat geval: hoe kan ik hier iets duurzaams en zinvols mee opbouwen?

Wanneer ik heb bedacht dat dit is wat ik wil, verschijnen de reisplannen vanzelf. Ik lees in een boek over Nieuw Zeeland en bedenk me dat dat land me trekt. Iemand vertelt me dat je daar goed buitensporten kunt beoefenen en ik vind een opleiding tot adventure guide. Ik voel vlinders in mijn buik: dat wil ik! En tegelijkertijd ben ik ook de jungle nog niet vergeten. Ik verlang nog steeds naar de ongerepte natuur van het regenwoud. En voor ik het weet heb ik een plan: drie maanden terug naar het Amazone-gebied van Peru en dan verder naar Nieuw Zeeland. Daar volg ik eerst een opleiding tot adventure guide en daarna zie ik het wel. Ondertussen blijf ik onderzoeken hoe dit puzzelstukje in de puzzel van mijn toekomst kan passen.

Wanneer ik deze plannen deel met anderen hoor ik vaak: ‘Wat knap dat jij durft! Dat zou ik ook wel willen, maar ik kan dat niet.’ Of een variatie daarop. Ik krijg dan altijd de neiging de ander aan te sporen het gewoon te doen - ik gun iedereen de vrijheid, de groei en het plezier dat ik zelf ervaar hierdoor. En denk ook dat het voor veel mensen mogelijk is, als je het echt wilt.Tegelijkertijd is het voor mij ook niet altijd zo makkelijk als het misschien lijkt. Dit is een keuze die ik maak (en waar ik volledig achter sta), maar ik geef er ook iets voor op. Mijn reisdrang heeft invloed op mijn relaties, mijn carrière, mijn woonomstandigheden en (plat gezegd) mijn rijkdom. Juist nu veel vriendinnen om me heen aan het opbouwen zijn, kies ik ervoor om alles af te breken en te vertrekken.

Vorige week nog schreef ik volgende korte verhaal voor een reisverhalenschrijfwedstrijd:

Een lege rugzak op het bed. Om mij heen de chaos van mijn leven. Wat mag er mee op reis? Wat laat ik achter, wachtend op mijn terugkeer? Keer ik eigenlijk wel terug?

Twee jaar geleden: Ik land in Nederland met een rugzak vol souvenirs en een hart vol avonturen. Een zesde reis, klaar. ‘Dit was echt de laatste keer’, denk ik. ‘Nu is het tijd om iets op te bouwen’, zeg ik. Twijfels over dat ‘iets’ schuif ik opzij. Angst voor sleur poets ik weg. Verdriet om het verlies van mijn vrijheid negeer ik. Ik bouw een leven. Een uitdagende baan, een knusse woonplek, liefdevolle familie. Zelfs een abonnement bij de sportschool. Ik blijf thuis, toch?

En toch… De helft van wie ik ben, zit opgeborgen in de lege rugzak onder mijn bed. Samen met de gekke avonturen, de spanning van het onbekende, het intense ‘hier’ zijn. Tijd glijdt voorbij. De uitdagende baan, de leuke activiteiten, de reisverhalen: ze vullen het gat niet. Ik zit vast.

Terwijl er om mij heen huizen worden gekocht, baby’s worden gemaakt, ‘ja’ wordt gezegd, probeer ik vooral vrij te blijven. Tussen dromen over een nieuw bank, een luiertaart of een witte sluier, droom ik - zwijgend - over avontuur. Al die mogelijke levens, op al die bijzondere plekken vragen mij om geleefd te worden. Misschien is thuis niet hier, maar in mijzelf?

Zeven maanden geleden: Ik hak de knoop door. Ik kies - uitgesproken - voor avontuur. Dromen worden plannen. Ik voel vlinders bij elk vliegticket, elke bergpas, elk junglepad. Het gat vult.

Nu: De vlinders zijn even stil. Lamgeslagen door de andere gevoelens in mijn buik. Twijfel. Angst. Verdriet. Ik wil nog steeds vertrekken, echt waar! Als het me lukt deze rugzak te vullen, loop ik straks blij over het vliegveld. Dan kom ik echt thuis. Nu sta ik alleen nog even stil. Ik kijk naar het leven dat ik achterlaat.

Dag fietsen naar de supermarkt. Dag brood met kaas. Dag comfortabel bed. Dag mooie kleding. Dag sportschool. Dag plantjes. Dag lieve familie.

Ik ben hier. Ik ben daar. Ik ben thuis. Een volle rugzak op het bed.

Nou het is gelukt, mijn rugzak is ingepakt en zoals gebruikelijk veel te zwaar. Ik heb afscheid genomen. Van de zekerheid van een inkomen. Van mijn geliefde familie en geweldige vrienden. Van heel veel ‘kleine dingen’ die ik zo fijn vind aan Nederland. Ik negeer het kritische stemmetje in mijn hoofd dat zegt 'waar ben je nou eigenlijk mee bezig?' en stap in het vliegtuig.

Ik ben onderweg naar een nieuw avontuur met alles wat ik daarvoor terugkrijg:

• Vrijheid om alle dagen te leven zoals ik wil, niet alleen in het weekend
• Geen zorgen over een huis vol spullen, want alles wat ik gebruik past in mijn backpack
• Optrekken met gelijkgestemden
• Tijd in natuur
• Minder verwachtingen, meer eigen keuzes
• Een agenda met ruimte voor spontaniteit
• Bijzondere vervullende ervaringen
• Mezelf nog beter leren kennen

Wat zou het me verder nog allemaal gaan brengen? Ik ben benieuwd, jullie ook?

Wil je hélemaal meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada of Peru? Volg mij dan op Instagram via 'opreismetjorvos'! Of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.